Αειπαρθενία της Θεοτόκου

 

 

 

Αειπαρθενία της Θεοτόκου

Σε αυτή την δημοσίευση θα δούμε το θέμα της αειπαρθενίας της Θεοτόκου λόγω του ότι διάφοροι αιρετικοί την αρνούνται και ομιλούν για παιδιά επόμενα από τον Κύριο.

Η Παρθένος Μαρία συλλαμβάνει υπερφυώς ενώ είναι παρθένος και παραμένει παρθένος κατά τον τοκον αλλά και μετά από αυτόν.
Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός. 
Δηλαδή ορίστε, η αγνή και άμωμος παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει υιόν, χωρίς να γνωρίσει άνδρα και θα ονομάσουν αυτόν Εμμανουήλ,
όνομα που σημαίνει Ο Θεός είναι μαζι μας. Παράβαλε Ησαΐας 7,14 διὰ τοῦτο δώσει Κύριος αὐτὸς ὑμῖν σημεῖον· ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει, καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ·
Δηλαδή δια τούτο θα δώσει ο ίδιος ο Κύριος εις σας σημείο, θαύμα μέγα και καταπληκτικόν. Ιδού, η παρθένος θα συλλάβει υπερφυσικώς και θα γεννήσει υιό και το όνομα του υιού της αυτού θα είναι Εμμανουήλ, που σημαίνει ο Θεός μαζί μας.
Ας προσέξουμε το η παρθένος έξη και τέξεται.
Δηλαδή η παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει χωρίς να χαθεί η παρθενία της. Η παρθένος θα γεννήσει.
Εάν χανόταν η παρθενία πριν ή κατά τον τοκετό δεν υπήρχε νόημα να μιλήσει έτσι η Γραφή, ούτε θα ήταν θαύμα ώστε να ειπωθεί το δώσει Κύριος αυτός υμιν σημείον.
Το ιδού η Παρθένος είναι μια φράση η οποία κάνει μια ιδιότητα κύριο όνομα. Αυτό γίνεται επειδή η ιδιότητα είναι μόνιμη.
Το όνομα δηλαδή λαμβάνεται από  την ιδιότητα του προσώπου της Παναγίας να είναι παρθένος πάντοτε, παρά το ότι γεννά. Είναι Η Παρθένος.

Ας προχωρήσουμε σε ένα άλλο χωρίο.
Καὶ οὐκ ἐγίνωσκεν αὐτὴν ἕως οὗ ἔτεκε τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν.
Ένα χωρίο που οι αιρετικοί προβάλλουν για να στηρίξουν την κακοδοξία τους δίδοντας στρεβλή ερμηνεία στο έως ου.
Οι αιρετικοί λένε το εξής ουκ εγιγκωσκεν αυτήν έως ου, άρα μετά την εγίγνωσκεν.
Αυτό να το υποστηρίξει κανείς είναι παράλογο, είναι μια βολική αυθαιρεσία των αιρετικών.
Το έως ου δεν σημαίνει ότι κάτι έγινε μετά, ακόμη και χωρίς να έχουμε κατά νου ότι ο ευαγγελιστής θέλει να καταδείξει και να δώσει βάρος στο στην άμωμο σύλληψη του Κυρίου καταλαβαίνουμε ότι ο ισχυρισμός των αιρετικών είναι παράλογος.
Οι αιρετικοί διδάσκαλοι ενώ λένε και οι ίδιοι στον καθημερινό τους λόγο το έως ου δηλαδή μέχρις ότου και με την έννοια ότι κάτι τωρινό συμβαίνει χωρίς  όμως να αλλάζει η κατάσταση στο μέλλον, εδώ ξεχνάνε ακόμη και πως αυτοί οι ίδιοι χρησιμοποιούν το έως ου και θέλουν σώνει και καλά να άλλαξε η κατάσταση.
Πόσες φορές δεν το λέμε αυτό στην καθημερινότητα μας;
Μείνετε ήρεμοι έως ότου έρθει βοήθεια.
Αυτό με τι έννοια το λέμε; Εννοούμε ότι μόλις έρθει η βοήθεια θα πρέπει να αρχίσει ο πανικός;
Εδώ μάλιστα είναι αυτή η περίπτωση, διότι εάν δούμε ειδικώς τα γραφόμενα από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο και από τον Ευαγγελιστή Λουκα θα καταλάβουμε ότι αυτό που θέλουν να κάνουν είναι να βεβαιώσουν ότι ο Χριστός είναι εκ Πνεύματος Αγίου.
Έχουν κατά νου τον Ησαΐα και μας λέγουν ότι μέχρι τότε ήταν Παρθένος αποκλείοντας σαρκικές σχέσεις.
Λίγο παρακάτω, στον Ευαγγελιστή Ματθαίο πάλι, θα βρούμε την παραβολή των μυρίων τάλαντων εκεί διαβάζουμε.
καὶ ὀργισθεὶς ὁ κύριος αὐτοῦ παρέδωκεν αὐτὸν τοῖς βασανισταῖς ἕως οὗ ἀποδῷ πᾶν τὸ ὀφειλόμενον αὐτῷ.
Ορίστε λίγο παρακάτω το έως του στα λόγια του Κυρίου. Εδώ το έως ου σημαίνει ποτέ, φυσικά λίγους στίχους παραπάνω σημαίνει κάτι άλλο και αυτό με το έτσι θέλω των αιρετικών.
Τα 10.000 τάλαντα αδελφοί είναι ποσό ασύλληπτο.
Στην εποχή του Χριστού το ημερομίσθιο ήταν 1 δηνάριο. 6000 δηνάρια ίσον 1 τάλαντο. Εάν άφηναν οι βασανιστές να πάει για δουλειά ο... δούλος, ώστε να αποδώσει, χρειαζόταν 600.000 μεροκάματα περίπου 160.000 χρόνια δουλειάς για την εξόφληση.
Το βάρος και η σημασία στα λεγόμενα του αποστόλου είναι στο ότι θέλει να αποκλείσει την υποψία περί μη υπερφυσικής συλλήψεως του Κυρίου Ιησού Χριστού να καταδείξει την προφητεία και την εκπλήρωση της.

Αλλά και την λέξη πρωτότοκος φέρνουν οι αιρετικοί ώστε να υποστηρίξουν την κακοδιδασκαλία τους.
Αναφέρουν ότι τον λέει πρωτότοκος άρα ακολούθησαν και άλλα παιδιά μετά.
Αυτό είναι εκτός λογικής και είναι μια υπόθεση που βολεύει την κακοδοξία των αιρετικών.
Μάλιστα εδώ έχουμε εκτός από τον παραμερισμό της λογικής και πονηρία αφού οι αιρετικοί διδάσκαλοι προσπαθούν να τοποθετήσουν μια λέξη της αρχαιότητας και την πολύ διαφορετική της έννοια της στην σημερινή εποχή και να υποστηρίξουν μετά με αυτήν την κακοδοξία τους.
ὅς ἐστιν εἰκὼν τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως
Κολ 1,15.
Ο Χριστός πρωτότοκος του Θεού Πατρός, μήπως οι αιρετικοί θα μας πουν ότι ο Θεός έχει και άλλα παιδιά; Φυσικά και όχι.
Δεν θα ασχοληθούμε εκτενώς ώστε να παρουσιάσουμε ότι η λέξις πρωτότοκος δεν σημαίνει ότι ακολούθησαν και άλλα παιδιά μπορείτε να δείτε κάνοντας κλίκ ΕΔΩ μια αναλυτικότερη προσέγγιση της λέξεως πρωτότοκος.
Θα πούμε ότι λέξις πρωτότοκος είχε έννοια θρησκευτική και κοινωνικής υπόστασης, το πρωτότοκος στον Ισραήλ είχε τεραστία διαφορά από ότι έχει σήμερα.
Το πρώτο παιδί είχε ειδικά δικαιώματα, ελάμβανε την αρχηγία της οικογενείας μετά τον θάνατο του πατρός, πρωτότοκός μου, σὺ ἰσχύς μου καὶ ἀρχὴ τέκνων μου ελάμβανε περιουσία μεγαλύτερη των άλλων, την διπλάσια,  δοῦναι αὐτῷ διπλᾶ ἀπὸ πάντων Δευτ. 21,17 ήταν αφιερωμένο στον Κύριο και έπρεπε να εξαγοραστεί.
Έτσι ο Ιωσήφ πάει στον Ναό με τον μικρό Ιησού. Αυτό διότι αν και είχε και άλλα παιδιά το πρωτότοκο ήταν της γυναικός και όχι του ανδρός.
Ο Ισραηλίτης δηλαδή έπρεπε να εξαγοράσει, εάν είχε λάβει παραπάνω από μια γυναίκες, κάθε πρωτότοκο της κάθε γυναίκας του.
Ομοίως εάν ένας άνδρας δεν είχε ο ίδιος παιδιά άλλα παντρευόταν μια γυναίκα που είχε προηγουμένως άλλον άνδρα και είχε παιδί πρωτότοκο, σε αυτήν την περίπτωση ενώ ο άνδρας δεν είχε παιδιά, το παιδί δεν εξαγοραζόταν.
Αυτά μας δείχνουν την ασυνήθιστη θέση του πρώτου παιδιού και κατ’ επέκταση μας δείχνουν και την ασυνήθιστη σημασία που είχε η λέξη.
Πρωτότοκος λοιπόν ήταν η ονομασία του πρώτου διανοίγοντος μήτρα, ένας τίτλος έννοιας κυρίως θρησκευτικής και κοινωνικής και όχι έννοιας του πρώτου παιδιού.
Οι αιρετικοί δίδοντας το βάρος και σχεδόν αποκλειστική έννοια ως πρώτος από πολλούς στην λέξη πρωτότοκος κάνουν τους Ισραηλίτες να μην ξέρουν να μιλούν την γλώσσα τους.
Οι Ισραηλίτες έλεγαν πρωτότοκο και κάποιον που δεν είχε δευτερότοκο και αυτό όχι γιατί δεν ήξεραν να μιλούν την γλώσσα τους αλλά επειδή η έννοια του είναι, ο πρώτος διανοίγων μήτραν, ακολουθεί δεν ακολουθεί δεύτερος και όχι ο πρώτος από πολλούς.
Πονηρά οι αιρετικοί προσπαθούν να βάλουν την λέξη στην σημερινή εποχή ώστε να υποστηρίξουν την κακοδοξία τους.

Με το έως ου οι Ευαγγελιστές ενδιαφέρονται να μας δείξουν την εκπλήρωση της προφητείας του Ησαΐα που λέει ότι Η παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει υιό και με το πρωτότοκος θέλουν να συνεχίσουν λέγοντας μας την περιτομή.
Η χρησιμοποίηση των εν λόγω λέξεων επί παραδείγματι από τον Λουκά είναι: το έως ου για να μας πει την εκπλήρωση της προφητείας του Ησαΐου και το πρωτότοκος διότι στην συνέχεια του 2,7 θα μας πει το 2,22. 
Καὶ ὅτε ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ καθαρισμοῦ αὐτῶν κατὰ τὸν νόμον Μωϋσέως, ἀνήγαγον αὐτὸν εἰς Ἱεροσόλυμα παραστῆσαι τῷ Κυρίῳ, καθὼς γέγραπται ἐν νόμῳ Κυρίου ὅτι πᾶν ἄρσεν διανοῖγον μήτραν ἅγιον τῷ Κυρίῳ κληθήσεται, καὶ τοῦ δοῦναι θυσίαν κατὰ τὸ εἰρημένον ἐν νόμῳ Κυρίου, ζεῦγος τρυγόνων ἢ δύο νεοσσοὺς περιστερῶν.

Καμιά βαρύτητα λοιπόν δεν έχει η άποψη ότι οι Ευαγγελιστές με το πρωτότοκος θέλουν να μας πουν ότι είναι ο πρώτος από πολλούς.
Οποιοσδήποτε ξέροντας την έννοια του πρωτότοκος στον Ισραήλ και βλέποντας τα κείμενα θα διαπιστώσει ότι δεν έχουν καμία σκέψη περί παιδιών στο μυαλό τους αλλά αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να μας πουν για την προφητεία του Ησαΐα περί ΤΗΣ παρθένου (κύριο όνομα λαμβανόμενο από ιδιότητα) από την οποία θα προέλθει ο Μεσσίας.
Όμως ο διάβολος που τυφλώνει την πνευματική όραση και ψιθυρίζει τις κακοδιδασκαλίες του στους αιρετικούς διδασκάλους λέγει ότι ο Ιωσήφ και η Μαρία ήταν σύζυγοι και έκαναν πολλά παιδιά.
Εάν διαβάσουμε όμως την Γραφή θα δούμε ότι ποτέ δεν υπήρξε ο Ιωσήφ άνδρας της Μαρίας διότι μέχρι την μνηστεία έφτασαν
Επειδή ο Σατάν θέλει όλους να τους τραβήξει στην κατάντια του και πολύ θα ήθελε να τραβήξει και αυτά τα άγια πρόσωπα, διδάσκει παιδιά χωρίς συζυγία και καταπάτηση από όλους των εντολών όπως θα δούμε παρακάτω....

Ἰωσὴφ υἱὸς Δαυΐδ, μὴ φοβηθῇς παραλαβεῖν Μαριὰμ τὴν γυναῖκά σου·τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ Πνεύματός ἐστιν Ἁγίου. Ματθ 1,20
Ἰακὼβ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰωσὴφ τὸν ἄνδρα Μαρίας, ἐξ ἧς ἐγεννήθη Ἰησοῦς ὁ λεγόμενος Χριστός. Ματθ. 1,16
Ἰωσὴφ δὲ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, δίκαιος ὢν καὶ μὴ θέλων αὐτὴν παραδειγματίσαι, ἐβουλήθη λάθρα ἀπολῦσαι αὐτήν. Ματθ 1,19.
Σε αυτά τα χωρία βλέπουμε ότι η Παρθένος ονομάζεται γυναίκα του Ιωσήφ και αυτός άνδρας της.
Ενώ λέγεται άνδρας Μαρίας στην πραγματικότητα είναι μνηστευμένοι,  ο Ευαγγελιστής το λέγει καθαρά.
Τοῦ δὲ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ γέννησις οὕτως ἦν μνηστευθείσης γὰρ τῆς μητρὸς αὐτοῦ Μαρίας τῷ Ἰωσήφ, πρὶν ἢ συνελθεῖν αὐτοὺς εὑρέθη ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου. Ματθ. 1,18.
Δηλαδή: Η γέννηση του Ιησού έγινε κατά τον ακόλουθο τρόπο. Όταν εμνηστεύθει η Μαρία με τον Ιωσήφ, ενώ δεν είχαν συνοικήσει βρέθηκε η Μαρία έγκυος από την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος.
Εαν δούμε την περικοπή Λουκάς 1,56 θα δούμε ότι η Παναγία μένει στο σπίτι της Ἔμεινε δὲ Μαριὰμ σὺν αὐτῇ ὡσεὶ μῆνας τρεῖς καὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς, επέστρεψε στο σπίτι της.
Όμως και αργότερα βλέπουμε να είναι ακόμη μνηστή του Ιωσήφ,  ἀπογράψασθαι σὺν Μαριὰμ τῇ μεμνηστευμένῃ αὐτῷ γυναικί, οὔσῃ ἐγκύῳ ἐγένετο δὲ ἐν τῷ εἶναι αὐτοὺς ἐκεῖ ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ τεκεῖν αὐτήν Λουκ 2,5-6.
Αναφέρεται ακόμη μνηστευμένη και έγκυος η Παναγία. 
Μάλιστα εδώ έχουν φτάσει οι ημέρες που θα γεννήσει και εξακολουθεί να είναι ακόμη μνηστευμένη. 
Βλέπουμε καθαρότατα ότι ναι μεν ο Ιωσήφ ονομάζεται άνδρας Μαρίας αλλά στην πραγματικότητα είναι μνηστήρ.
Ας γνωρίζουμε όπως είπαμε ότι μέχρι εκεί έφτασαν οι σχέσεις τους, δηλαδή έως την μνηστεία. Θα προχωρήσουμε εξετάζοντας και το μετά τόκον.
Είναι όμως απαραίτητο προτού προχωρήσουμε στο μετά τοκον να δούμε την λέξη συνελθειν από το Ματθ 1,18. πρὶν ἢ συνελθεῖν αὐτοὺς εὑρέθη ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου.
Η λέξη συνελθείν στο Ματθ. 1,18 δεν σημαίνει σαρκική επαφή όπως κακώς λένε ορισμένοι αλλά σημαίνει ότι κάποιοι πάνε στο ίδιο μέρος. 
Εδώ ο Ευαγγελιστής εννοεί πριν πάνε στο ίδιο σπίτι.
Τί οὖν ἐστι; πάντως δεῖ πλῆθος συνελθεῖν· ἀκούσονται γὰρ ὅτι ἐλήλυθας. Πραξ. 21,22
Τι θα γίνει λοιπόν τώρα; Πάντως, θα συγκεντρωθεί οπωσδήποτε το πλήθος (των Χριστιανών Ιουδαίων), και αυτό γιατί θα ακούσουν ότι ήλθες (Παύλε)
Βλέπουμε και εδώ το σκεπτικό, ότι το ενδιαφέρον των Ευαγγελιστών, είναι ώστε να καταδειχτεί η προφητεία Ησαΐα και η υπερφυσική σύλληψη ώστε να αποφευχθεί υποψία και αμφιβολία κατά αυτής.

Αφού είδαμε ότι είναι μόνο μνηστήρ της Παναγίας ο Ιωσήφ έως την γέννηση του Κυρίου έχει ενδιαφέρον να δούμε τι λέγει στην συνέχεια η Γραφή και πως ονομάζει την Παναγία και τον Ιωσήφ μετά την γέννηση του Θεανθρώπου.
Ἀναχωρησάντων δὲ αὐτῶν ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ᾿ ὄναρ τῷ Ἰωσὴφ λέγων· ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἴσθι ἐκεῖ ἕως ἂν εἴπω σοι· μέλλει γὰρ Ἡρῴδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό. Ματθαίος 2,13.
Δηλαδή σήκω και πάρε το παιδί και την μητέρα του και φύγε στην Αίγυπτο γιατί ο Ηρώδης ζητεί να το σκοτώσει.
Σήκω και πάρε το παιδί και την μητέρα του.
Ο άγγελος θα μιλούσε έτσι μόνο σε έναν που δεν έχει καμία σχέση συζυγική με την γυναίκα.
Αυτό γίνεται δια να εννοήσουμε σωστά ότι δεν ήταν γυναίκα του Ιωσήφ η Παρθένος Μαρία και μόνο μέχρι την μνηστεία έφτασαν.
Εάν τώρα την ονόμαζε γυναίκα του θα υπήρχε η κατανόηση από εμάς ότι ήταν πράγματι γυναίκα του.
Αλλά και αργότερα, τώρα πια πέντε και έτη μετά, διαβάζουμε στην Γραφή.
Τελευτήσαντος δὲ τοῦ Ἡρῴδου ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου κατ᾿ ὄναρ φαίνεται τῷ Ἰωσὴφ ἐν Αἰγύπτῳ λέγων· ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ πορεύου εἰς γῆν Ἰσραήλ· τεθνήκασι γὰρ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου, ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ ἦλθεν εἰς γῆν Ἰσραήλ.
Ο άγγελος λέγει: Σήκω και πάρε το παιδί και την μητέρα του και πήγαινε στην γη Ισραήλ.
Τώρα που έπρεπε να είναι, η γυναίκα σου, όχι μόνο δεν λέγεται έτσι από τον άγγελο αλλά αναφέρετε επανειλημμένα και σε βάθος χρόνου σε σχέση με τον Ιωσήφ ως, η μητέρα του παιδιού.

Παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον.
Ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ.

Εγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ πορεύου εἰς γῆν Ἰσραήλ.
Ο δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ.

Βλέπουμε καθαρά τον ρόλο του Ιωσήφ ως μνηστήρα για να αποφευχθεί κατηγορία. Γι’ αυτό τον λόγο η Παναγία είναι για τον Ιωσήφ όχι η γυναίκα σου, αλλά η μητέρα του παιδιού.

Καὶ ἐλθόντες εἰς τὴν οἰκίαν (οι τρείς μάγοι) εἶδον τὸ παιδίον μετὰ Μαρίας τῆς μητρὸς αὐτοῦ, καὶ πεσόντες προσεκύνησαν αὐτῷ.
Σε σχέση με τον Ιωσήφ, η Παναγία αναφέρεται με τον ίδιο τρόπο που αναφέρεται σε εντελώς ξένους.

Ο μάγος είδε το παιδί και την μητέρα του. Ματθ. 2,11
Ο Ιωσήφ πήρε το παιδί και την μητέρα του. Ματθ. 2,21
Ας προσέξουμε ότι η Γραφή μετά τόκον δεν αναφέρει ουδέποτε σε σχέση με τον Ιωσήφ την Παναγία ως γυναίκα του.
Όχι μόνον αυτό αλλά ας προσέξουμε ότι η Παναγία είναι πάντοτε "η μητέρα του παιδιού" για τον Ιωσήφ, ενώ πάντοτε αυτός είναι απλώς "ο Ιωσήφ".
 Καὶ ἦν Ἰωσὴφ καὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ. Δηλαδή, και ήταν ο Ιωσήφ και η μήτηρ του Κυρίου.
Μετά τον τόκο λοιπόν ουδέποτε αναφέρθηκε ως γυναίκα του διότι ποτέ δεν υπήρξε.
Ουδέποτε θα μιλούσε έτσι ο άγγελος εάν ήταν πραγματικός σύζυγος ο Ιωσήφ.
Εάν υπήρξε γάμος και ήταν σύζυγοι θα έλεγε, πάρε το παιδί και την γυναίκα σου.
Εάν υπήρχε γέννηση και άλλων παιδιών στα πέντε έτη που ήταν στην Αίγυπτο θα έλεγε, πάρε την γυναίκα σου και τα παιδιά.
Εάν υπήρχαν και άλλα παιδιά τότε άραγε ο άγγελος δεν θα ενδιαφερόταν και για αυτά; Θα έλεγε πάρε το παιδί ;
Εδώ βλέπουμε και κάτι άλλο, ότι οι υποτιθέμενοι εξ αίματος αδελφοί του Ιησού θα ήταν αρκετά μικρότεροι από αυτόν.
εἶπον οὖν πρὸς αὐτὸν οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ· μετάβηθι ἐντεῦθεν καὶ ὕπαγε εἰς τὴν Ἰουδαίαν, ἵνα καὶ οἱ μαθηταί σου θεωρήσωσι τὰ ἔργα σου ἃ ποιεῖς· Ιωαν. 7,3
Εδώ έχουμε τα αδέλφια του Ιησού να του λένε τι να κάνει. Έχοντας κατά νου τα προνόμια και τον σεβασμό που απολάμβανε ο μεγαλύτερος αυτό ποτέ δεν θα γινόταν από μικρότερους διότι θα ήταν απαράδεκτο.


Αφού είδαμε αυτά ας πάμε σε χωρία που αναφέρονται οι αδελφοί του Κυρίου.
οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς Ἰωσήφ; Λουκ. 4,22
οὐχ οὗτός ἐστιν Ἰησοῦς ὁ υἱὸς Ἰωσήφ, οὗ ἡμεῖς οἴδαμεν τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα; Ιωαν. 6,41.
οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ τοῦ τέκτονος υἱός; οὐχὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ λέγεται Μαριὰμ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ Ἰάκωβος καὶ Ἰωσῆς καὶ Σίμων καὶ Ἰούδας; Ματθαίος 13, 55-56
οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ τέκτων, ὁ υἱὸς τῆς Μαρίας, ἀδελφὸς δὲ Ἰακώβου καὶ Ἰωσῆ καὶ Ἰούδα καὶ Σίμωνος; καὶ οὐκ εἰσὶν αἱ ἀδελφαὶ αὐτοῦ ὧδε πρὸς ἡμᾶς; καὶ ἐσκανδαλίζοντο ἐν αὐτῷ. Μαρκ. 6,3.

Υπάρχει μια διαφορά στα χωρία η οποία είναι λογική αφού αφενός το πλήθος δεν θα είπε με μια φωνή τα ίδια λόγια και αφετέρου θα υπήρχε καλύτερη γνώση της οικογενείας σε ορισμένους από ότι σε άλλους.
Διαβάζοντας τον Ματθαίο βλέπουμε να λένε αυτός δεν είναι ο γιος του τέκτονος; Μαριάμ δεν λένε την μητέρα του και τα αδέλφια του Ιάκωβο Ιωσή Σίμων Ιούδα;
Αυτά είναι λόγια των Ναζαρηνών. Τα λόγια τους μας παρέχουν ορισμένες πληροφορίες, και μιλούν για αδελφούς του Ιησού. 
Το να διαβάζουμε αδελφός η υιός στην Γραφή δεν σημαίνει ότι αβίαστα και άνευ εξετάσεως πρέπει να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι πρόκειται πραγματικώς για αδελφούς ή γιους. 
Για να το καταλάβουμε αυτό θα δούμε ένα χωρίο από την Γένεση.  
Εἶπε δὲ Λάβαν τῷ Ἰακώβ· ὅτι γὰρ ἀδελφός μου εἶ, οὐ δουλεύσεις μοι δωρεάν· ἀπάγγειλόν μοι, τίς ὁ μισθός σου ἐστί;  Γεν 29,15
Δηλαδή: Είπε ο Λάβαν στον Ιακώβ, είσαι αδελφός μου, δεν θα μου δουλεύεις δωρεάν σαν δούλος. Πες μου τι χρήματα ζητάς.
Ο Λάβαν μόνο αδελφός του Ιακώβ δεν ήταν. Ήταν θείος του αλλά ήταν και πεθερός του.
Δεν είναι απόδειξη εξ αίματος συγγενείας τα αναφερόμενα τους λοιπόν διότι στην γλώσσα τους υπήρχε μια ιδιομορφία.
Στην Εβραϊκή η λέξη αδελφός χρησιμοποιούνταν για πολλούς βαθμούς συγγενείας, ήταν η ίδια και δεν υπήρχε ξεχωριστή λέξη για παράδειγμα για τον εξάδελφο τον νομικό αδελφό ή τον αδελφό εξ’ αίματος.
Ήταν όλοι οι συγγενείς, αδελφοί.
Επί παραδείγματι ο ξάδελφος λεγόταν, αδελφός μου, ειδάλλως έπρεπε να ειπωθεί "ο γιος του θείου μου".
Οι Ευαγγελιστές αναφέρουν τα λόγια των συντοπιτών του Ιησού. Αυτοί είπαν αδελφοί για αυτούς τους οποίους έβλεπαν και δεν διέφερε η λέξις είτε μιλούσαν για αδέλφια εξ αίματος, είτε για νομικά αδέλφια είτε για ξαδέλφια, όλους τους αποκαλούσαν αδελφούς.

Ας δούμε και το χωρίο από τον Ευαγγελιστή Μάρκο.
Εκεί βλέπουμε οι κάτοικοι να μιλούν περισσότερο προσωπικά για τον Κύριο.
Λένε: αυτός δεν είναι ο τέκτονας, ο γιος της Μαρίας, ο αδελφός του Ιακώβου Ιωσή Ιούδα Σίμωνα;
Αυτοί που μιλάνε ονομάζουν τον Κύριο τέκτονα, γνωρίζουν τον Κύριο και το επάγγελμα του. Υπήρχε κάποια συνήθεια να ακολουθεί ο γιος το επάγγελμα του πατέρα αλλά φυσικά αυτό δεν ήταν απαραίτητο.
Τέκτονας σημαίνει κάποιος ο όποιος είναι τεχνίτης, είτε ξύλου είτε πέτρας είτε μετάλλου. Έχουμε πληροφορίες από την πρώτη Εκκλησία που μας αναφέρουν ότι ο Κύριος ήταν ξυλουργός.
Αναφέρω ενδεικτικά τον Ιουστίνο ο οποίος ήταν πολύ κοντά στην εποχή του Κυρίου και αναφέρει ότι νομιζομένου Ἰωσὴφ τοῦ τέκτονος υἱοῦ ὑπάρχειν, καὶ ἀειδοῦς, ὡς αἱ γραφαὶ ἐκήρυσσον, φαινομένου, καὶ τέκτονος νομιζομένου (ταῦτα γὰρ τὰ τεκτονικὰ ἔργα εἰργάζετο), ἐν ἀνθρώποις ὤν, ἄροτρα καὶ ζυγά.
Εδώ στον Ευαγγελιστή Μάρκο βλέπουμε και κάτι άλλο.
Οι Ισραηλίτες ποτέ δεν έλεγαν το παιδί της τάδε, έλεγαν πάντα το παιδί του τάδε.
Ενώ πριν η ιδιαιτερότητα της γλώσσας δεν μας βοηθά εδώ μας δίδει μια πολύ ισχυρή ένδειξη περί των αδελφών του Ιησού.
Όπως είπαμε πριν οι Ισραηλίτες ποτέ δεν έλεγαν ο γιος της τάδε αλλά πάντα έλεγαν, γιος του θείου μου, Ιησούς γιος Ιωσήφ ή Ιωσήφ υιός Δαυίδ.
Υπήρχε όμως μια εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα και αυτή είναι όταν κάποια αδέλφια ήταν από διαφορετική μητέρα.
Τότε αναφερόταν όχι ως "γιος του τάδε" αλλά ως "γιος της τάδε" και αυτό για να ξεχωρίζει.
Καὶ Ἀδωνίας υἱὸς Ἀγγὶθ ἐπῄρετο λέγων· ἐγὼ βασιλεύσω· Γ' Βασ. 1,5
Ο Αδωνίας ήταν κυριολεκτικώς γιος του Δαυίδ, αντιθέτως με τον Ιωσήφ που αποκαλείται και αυτός γιος Δαυίδ και σε αυτόν βλέπουμε την ευρύτερη έννοια των λέξεων περί συγγένειας όπως γιος ή αδελφός.
Αποκαλείται ο Αδωνίας γιος (της) Αγγίθ.
Αυτό γίνεται ώστε να ξεχωρίζει, διότι γιος του Δαυίδ ήταν επί παραδείγματι και ο Σολομώντας, ο οποίος θα μας απασχολήσει και στην επομένη παράγραφο, και του οποίου Σολόμωντα μητέρα ήταν η Βηρσαβεέ.
Έχοντας κατά νου τον τρόπο που μιλούσαν στον αρχαίο Ισραήλ, τρόπος ο οποίος υπαγόρευε τον γιο να είναι ο γιος του τάδε και ποτέ της τάδε, αλλά και την εξαίρεση του κανόνα ας παρατηρήσουμε την ομοιότητα.
Αδωνίας υιός Αγγίθ και οι αδελφοί αυτού Σολομών και Νάθαν.
Ιησούς υιός Μαρίας και οι αδελφοί αυτού Ιούδας και Ιωσής.
Οι συντοπίτες του Κυρίου που μάλιστα είναι και αυτοί που μιλούν πιο προσωπικά για τον Κύριο λέγοντας τον ξυλουργό, μιλούν και να τον ονομάζουν υιό Μαρίας και αυτό γίνεται διότι τον ξεχωρίζουν από τα άλλα αδέλφια σε σχέση με την διαφορετική μητέρα.

Και πράγματι ο Κύριος δεν είχε ομομήτριους αδελφούς διότι ήταν μονογενής της μητρός του.
Διότι εστάθην υιός του Πατρός μου, και μονογενής ενώπιον της μητρός μου. Παρ. 4,3 Μασσ.
Σε αυτό το χωρίο ομιλεί ο Κύριος διότι βλέπουμε στο Παρ. 8, 15-17 να λεγει δι᾿ ἐμοῦ βασιλεῖς βασιλεύουσι καὶ οἱ δυνάσται γράφουσι δικαιοσύνην· δι᾿ ἐμοῦ μεγιστᾶνες μεγαλύνονται, καὶ τύραννοι δι᾿ ἐμοῦ κρατοῦσι γῆς ἐγὼ τοὺς ἐμὲ φιλοῦντας ἀγαπῶ, οἱ δὲ ἐμὲ ζητοῦντες εὑρήσουσι χάριν, ή όπως βλέπουμε στο Παρ. 8, 26-27 ἡνίκα ἡτοίμαζε τὸν οὐρανόν, συμπαρήμην αὐτῷ, καὶ ὅτε ἀφώριζε τὸν ἑαυτοῦ θρόνον ἐπ᾿ ἀνέμων· ἡνίκα ἰσχυρὰ ἐποίει τὰ ἄνω νέφη, καὶ ὡς ἀσφαλεῖς ἐτίθει πηγὰς τῆς ὑπ᾿ οὐρανὸν δηλαδή  όταν δημιουργούσε το σύμπαν και όταν όριζε και στήριζε τον θρόνο του επί πτερύγων ανέμων αλλά και όταν στερέωνε επάνω στον ουρανό τα ελαφρά νέφη και εξασφάλιζε έτσι πηγές υδάτων ήμουν εγώ μαζί με αυτόν.
Ομιλεί εδώ ο Κύριος και λέγει καθαρότατα ότι είναι μονογενής στην μητέρα του.
Έτσι καταπίπτουν τα επιχειρήματα των αιρετικών που λένε για άλλα παιδιά και ότι εδώ ομιλεί ο Σολομών.
Βεβαίως και δεν πρόκειται για τον Σολόμωντα πρώτο και κύριο διότι δεν είναι ο Δημιουργός του σύμπαντος ή δεν είναι αυτός από τον οποίο βρίσκουν χάρη αυτοί που τον αναζητούν αλλά και διότι δεν είναι το πρώτο αλλά ούτε καν το δεύτερο παιδί της Βηρσαβεέ.
Ο Σολομών είναι το τέταρτο (πέμπτο εάν εκλάβουμε και το εκ κλεψιγαμίας) παιδί.
Καὶ οὗτοι ἐτέχθησαν αὐτῷ ἐν Ἱερουσαλήμ· Σαμαά, Σωβάβ, Νάθαν καὶ Σαλωμών, τέσσαρες τῇ Βηρσαβεὲ θυγατρὶ Ἀμιήλ.  
Οι γιοί, τους οποίους απέκτησε ο Δαυίδ στην Ιερουσαλήμ, ήσαν ο Σαμαά, ο Σωβάβ, ο Ναθαν και ο Σολομών. Οι τέσσερεις αυτοί γεννήθηκαν από την Βηρσαβεέ κόρη του Αμιήλ. Α’ Παραλ. 3,5
Σε αυτούς έχει προηγηθεί ένα ενώ η Βηρσαβεέ ήταν γυναίκα Ουρία.

Ο Κύριος είναι μονογενής λοιπόν και γι αυτό βλέπουμε και το παρακάτω περιστατικό.
Ἰησοῦς οὖν ἰδὼν τὴν μητέρα καὶ τὸν μαθητὴν παρεστῶτα ὃν ἠγάπα, λέγει τῇ μητρὶ αὐτοῦ· γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου εἶτα λέγει τῷ μαθητῇ· ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου καὶ ἀπ᾿ ἐκείνης τῆς ὥρας ἔλαβεν ὁ μαθητὴς αὐτὴν εἰς τὰ ἴδια.
Στο παραπάνω χωρίο ο Κύριος αναθέτει στον μαθητή Ιωάννη την προστασία της μητέρας του.
Πως γίνεται να αναθέσει ο Κύριος την μητέρα του σε κάποιον ξένο εάν η Παναγία είχε επί παραδείγματι έξι ή επτά παιδιά ;
Επτά παιδιά και δίνει ο πρωτότοκος την μητέρα του σε έναν ξένο; Αυτό είναι εντελώς ανήκουστο.
Οι αιρετικοί λένε ότι δεν πίστευαν στον Ιησού οι αδελφοί και αδελφές του και για αυτό.
Μα Ιουδαίοι δεν ήταν οι υποτιθέμενοι εξ αίματος αδελφοί ;
Δεν είχαν την υποχρέωση από τις εντολές της Παλαιάς να προσέξουν την μητέρα τους;
Εάν δεν πίστευαν στον Ιησού αυτό δεν είχε καμία σχέση με το να τους αποτρέψει να προσέξουν την μητέρα τους, στον Ιησού δεν πίστευαν.
Αντί να δουν οι αιρετικοί ότι ο Κύριος επάνω στον Σταυρό όντας μονογενής εμπιστεύεται την μητέρα του στον μαθητή που αγαπά διότι δεν υπάρχει κανείς άλλος, ούτε αδελφός, ούτε αδελφή, αλλά ούτε πια και ο Ιωσήφ, οι αιρετικοί βλέπουν ότι τους παρουσιάζει ο Σατάν.
Αφού με το ζόρι εφευρίσκουν εξ αίματος αδελφούς και αδελφές τώρα τους κάνουν κάποιους κακούς χαρακτήρες που δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για την μητέρα τους και από πάνω.
Τους κάνουν κάποιους σκοτεινούς χαρακτήρες που δεν πιστεύουν στον Κύριο, τους κάνουν όντας Ιουδαίους να καταπατούν την πέμπτη εντολή και όλο αυτό γίνεται ώστε οι αιρετικοί να εξυπηρετήσουν την διαστρέβλωση τους.
Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου, ἵνα εὖ σοι γένηται καὶ ἵνα μακροχρόνιος γένῃ ἐπὶ τῆς γῆς.

Όμως οι Ιάκωβος και Ιούδας ήταν πιστοί σε αυτόν και η Γραφή μας λέει ότι οι λοιποί αδελφοί πίστεψαν σε αυτόν αμέσως μετά την Ανάσταση.
Οὗτοι πάντες ἦσαν προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδὸν τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει σὺν γυναιξὶ καὶ Μαρίᾳ τῇ μητρὶ τοῦ Ἰησοῦ καὶ σὺν τοῖς ἀδελφοῖς αὐτοῦ.
Μεταφράζουμε, αυτοί όλοι συνεχώς επέμεναν καρτερικά και ομόψυχα στην προσευχή, μαζί, με μερικές γυναίκες και τη Μαριάμ, τη μητέρα του Ιησού, και τους αδελφούς του Ιησού.
Εδώ μάλιστα παρατηρούμε εκτός από το ότι τα αδέλφια του Ιησού πίστεψαν σε αυτόν και αυτό που είπαμε πρωτύτερα, ότι τα αδέλφια Ιησού δεν αναφέρονται ούτε εδώ αλλά ούτε και πουθενά στην Γραφή ως τέκνα Μαρίας αλλά ως αδέλφια Ιησού.
Τι να πει κανείς για αυτά που λένε οι αιρετικοί.....
Άλλοι για να εξυπηρετήσουν την αιρετική τους άποψη λένε ότι τα παιδιά ήταν άπιστα όχι μόνο στον Ιησού αλλά και στον Νόμο, άλλοι θελοντας να τους βγάλουν όλους σκάρτους θα φτάσουν να μας πουν ότι ο Κύριος προέτρεψε να καταπατήσουν την 5η εντολή ή ότι όταν ήταν στον Σταυρό δεν ήξερε ότι θα πιστέψουν σε αυτόν μετά την Ανάσταση.

Πολλές είναι οι προτυπώσεις της Θεοτόκου στην Παλαιά Διαθήκη.
Καὶ ἐπέστρεψέ με κατὰ τὴν ὁδὸν τῆς πύλης τῶν ἁγίων τῆς ἐξωτέρας τῆς βλεπούσης κατὰ ἀνατολάς, καὶ αὕτη ἦν κεκλεισμένη. καὶ εἶπε Κύριος πρός με· ἡ πύλη αὕτη κεκλεισμένη ἔσται, οὐκ ἀνοιχθήσεται, καὶ οὐδεὶς μὴ διέλθῃ δι᾿ αὐτῆς, ὅτι Κύριος ὁ Θεὸς Ἰσραὴλ εἰσελεύσεται δι᾿ αὐτῆς, καὶ ἔσται κεκλεισμένη· Ιεζ. 44, 1-2
Σε ένα προφητικό όραμα ο Κύριος δείχνει στον Ιεζεκιήλ την πύλη του Ναού λέγοντας ότι αυτή η πύλη θα είναι κεκλεισμένη διότι ο Κύριος της δόξης διήλθε δι’ αυτής. 
Η εκκλησία και οι πατέρες ερμηνεύουν ότι η πύλη αυτή είναι η Παναγία η οποία είναι προ αλλά και μετά τόκον Παρθένος.
Η χρυσή στάμνα που μπαίνει στην σκηνή του Μαρτυρίου και φέρει το μάνα είναι προτυπωση της Θεοτόκου.   
Καὶ εἶπε Μωυσῆς πρὸς Ἀαρών· λάβε στάμνον χρυσοῦν ἕνα καὶ ἔμβαλε εἰς αὐτὸν πλῆρες τὸ γομὸρ τοῦ μὰν καὶ ἀποθήσεις αὐτὸ ἐναντίον τοῦ Θεοῦ εἰς διατήρησιν εἰς τὰς γενεὰς ὑμῶν. Εξ. 16,33
οὗτός ἐστιν ὁ ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, οὐ καθὼς ἔφαγον οἱ πατέρες ὑμῶν τὸ μάννα καὶ ἀπέθανον· ὁ τρώγων τοῦτον τὸν ἄρτον ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα. Ιω. 6,58
Η Βασίλισσα εκ δεξιών.
Θυγατέρας βασιλέων ἐν τῇ τιμῇ σου· παρέστη ἡ βασίλισσα ἐκ δεξιῶν σου ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ περιβεβλημένη, πεποικιλμένη. Ψαλ. 44,10    
Πριγκίπισσες, θυγατέρες βασιλέων, αποτελούν την τιμητική συνοδεία σου. Στα δεξιά σου μεγαλοπρεπής ίσταται η βασίλισσα, στολισμένη και φέρουσα φόρεμα υφασμένο με χρυσές κλωστές και ποικίλα κεντήματα και χρώματα.
Αυτόν τον τελευταίο Ψαλμό δηλαδή τον 44 θα τον δούμε καλύτερα σε επομένη ανάρτηση.
Και άλλες πολλές οι προτυπώσεις όπου η Εκκλησία ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας ερμηνεύει ότι είναι περί της Παναγίας.
Ως βάτος άφλεκτος όπου αντίκρισε ο Μωυσής, η Παναγία αν και δέχτηκε την Θεότητα δεν κάηκε. 
Ως νεφέλη κούφη (ελαφριά), ως λαβίδα μυστική και ως θρόνος επηρμένος του Ησαΐα.
Ως κλίμαξ Ιακώβ δια της οποίας κατέβη ο Κύριος. Ως ράβδος Ααρών. Ως πόκον (μαλλί) ένδροσον Γεδεών.

Κλείνοντας να πούμε αγαπητοί μου ότι είναι το λιγότερο παράλογα αυτά που λένε οι αιρετικοί περί της Θεοτόκου.
Οι αιρετικοί μιλούν βλασφήμως για την Παναγία και λένε ότι περίμενε την σειρά της για να λάβει Άγιο Πνεύμα.
Δεν γνωρίζουν άραγε οι αιρετικοί ότι αυτό που βιώσαν οι Απόστολοι την Πεντηκοστή στην Παναγία έγινε 33 χρόνια νωρίτερα ;
Ο Διάβολος που τα υπαγορεύει αυτά είναι ο ίδιος που φέρνει, ως γνήσιος λύκος με προβιά προβάτου, και το μανδύα της οικογενείας ώστε να σπιλώσει την μητέρα του Ιησού και να βλασφημήσει εναντίον του Κυρίου.
Μας λένε οι αιρετικοί μα είναι κακή η οικογένεια; Είναι κακό να έκανε η Παναγία και άλλα παιδιά;
Είναι το ίδιο όταν, ενώ είναι νύχτα, εμείς να λέγαμε ότι είναι ημέρα δικαιολογώντας το ως: Και η ημέρα δεν είναι εκ Θεού; 
Ω της Σατανικής πονηρίας !!!

Άραγε για πιοτό δεν είναι και τα ποτήρια;
Και όμως ο Θεός τιμωρεί τον Βαλτάσαρ για την ασέβεια του να δώσει τα ποτήρια του Ναού του Κυρίου ώστε να πίνουν κρασί.
Αυτό δεν ήταν φυσική χρήση αλλά βεβήλωση.
Ας αναρωτηθούν οι αιρετικοί τι σκεύος εκλογής ήταν η Θεοτόκος.
εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Κύριος· λῦσον τὸ ὑπόδημα τῶν ποδῶν σου ὁ γὰρ τόπος ἐν ᾧ ἕστηκας γῆ ἁγία ἐστίν.
Ο Κύριος διατάσσει να βγάλουν τα υποδήματα προτού πατήσουν επάνω στο όρος που εμφανίστηκε διότι ο τόπος αυτός είναι τώρα άγιος.
Η τεκνογονία για εμάς τους σαρκικούς είναι φυσική και ευλογημένη αλλά για άγια πρόσωπα και μάλιστα του ύψους της Θεοτόκου είναι αφύσικα. Ας δούμε την ζωή του Κυρίου.
Το να συνευρίσκονταν ο Ιωσήφ με την Θεοτόκο θα ήταν βεβήλωση. 
Όμως ο Ιωσήφ ήταν δίκαιος και πιστός, αλλά ο Βαλτάσαρ που ήταν ασεβής σαν τους αιρετικούς, πήρε τα ποτήρια του ναού και έκανε την δήθεν φυσική, αλλά αιρετική και εκ του κόσμου τούτου, χρήση.
Και μάλιστα το έκανε ενώ ήξερε πολύ καλά το πάθημα του προγόνου του Ναβουχοδονόσορα που τιμωρήθηκε προσωρινά με τρέλα για την ασέβειά του. 
Οι αιρετικοί δεν δίδουν σημασία στο πάθημα του Βαλτάσαρ όπως και αυτός δεν έδωσε σημασία στο πάθημα του Ναβουχοδονόσορα και εάν δεν αφήσουν τις αιρετικές απόψεις τους θα μετρηθούν σαν αυτόν και θα βρεθούν και εκείνοι λειψοί.

Ο Κύριος θέλει να σκεπτόμαστε και να βγάζουμε συμπεράσματα, όχι να λέμε σαν άλλοι Φαρισαίοι με έπαρση, περίμενε στην σειρά για Άγιο Πνεύμα ή πάλι με Φαρισαϊκή τύφλωση, δεν λέει Παναγία η Γραφή.
Φυσικά και λέει Παναγία η Γραφή, διότι αυτή μας δίδει όλα τα στοιχεία.
Λέγει ο Κύριος.
Εἰ δὲ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ, σήμερον ὄντα καὶ αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον, ὁ Θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσιν, οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι; Ματθ 6,30
ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον; Ματθ 6,23   
Ο Κύριος θέλει να σκεπτόμαστε και να κάνουμε συλλογισμούς, μάλιστα είδαμε ότι μας μέμφει εάν δεν το κάνουμε.

Εάν το χώμα που πάτησε ο Θεός αποκαλείται αγιότατο πως πρέπει να αποκαλεστεί αυτή που τον γέννησε;
Εάν οι Απόστολοι ανήγγειλαν το γεγονός του ερχομού του Κυρίου πόσο ανώτερη είναι η Παναγία που είχε συμμετοχή σε αυτό;
Εάν η Παναγία αξιώθηκε να φέρει τον Κύριο στα σπλάχνα της !!! με ποιο πνευματικό ύψος την ονομάζεις αδελφή εσύ ψευδοπροφήτη της αενάως αναβαλλομένης αρπαγής ;

Ας ανοίξουμε τα μάτια μας να δούμε αγαπητοί μου διότι ο Διάβολος είναι παμπόνηρος και μας μισεί, προσπαθεί να μας "ψήσει" τώρα για να μας ψήσει αργότερα.

Posted in Αειπαρθενία της Θεοτόκου