Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2018

Ένα 100άρι κομποσχοίνι στην Παναγία μας ...

Επίκλησις του παντίμου Θεομητορικού Ονόματος και 100 θαυματουργών Εικόνων της Παναγίας μας
alt
Καθηγητού  Αντωνίου  Μάρκου
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ο λόγος για την Παναγία Μητέρα μας, την Υπεραγία Θεοτόκο, η Οποία μία μεν ως ιστορικό πρόσωπο, τιμάται τοπικώς υπό την επωνυμία χιλιάδων θαυματουργών Της Εικόνων και επιθέτων σχετικών με θαύματα και επεμβάσεις Της στην ανθρώπινη Ιστορία ή προερχομένων από προς τιμήν Της υμνογραφικά έργα. Ο μακαριστός Μητροπολίτης Κορίνθου Παντελεήμων Καρανικόλας, σε σχετικό έργο του, αριθμεί τα ονόματα της Παναγίας μας σε 24.000 !
Το πόνημα που ακολουθεί είναι ένα ταπεινό έργο προσευχής προς την Κυρία μας Θεοτόκο. Ένα 100άρι κομποσχοίνι, με επικλήσεις του Πανυπερτίμου Ονόματός Της και 100 θαυματουργών Της Εικόνων. Ζητήθηκε από μία φιλακόλουθη ψυχή που αγαπά ιδιαιτέρως την κατά χάριν Μητέρα όλων των Χριστιανών, τον αγαπητό φίλο και συνεργάτη, Θεολόγο κ. Βασίλειο Λαδόπουλο, ο οποίος διαθέτει αρχείο 2.500 υμνογραφικών προς τιμήν Της έργων (Ακολουθιών, Χαιρετισμών, Παρακλήσεων, Εγκωμίων), τα οποία μάλιστα χρησιμοποιεί προσευχητικώς και δοξαστικώς καθημερινώς !
Ο αγαπητός συνάδελφος, Καθηγητής κ. Βλάσιος Σαββίδης, μόλις πληροφορήθηκε την σύνταξη του παρόντος, το χαρακτήρισε «πνευματικό προσκύνημα στους ιερούς τόπους όπου αναπαύεται η χάρις της Παναγίας μας». Ευχόμεθα με τα φτερά της ψυχής και της φαντασίας, να επισκέπτονται - όσοι το χρησιμοποιούν - τα Θεομητορικά μας Προσκυνήματα και να λαμβάνουν την χάρι της Παναγίας μας και την εκπλήρωση των κατά Θεόν και κατά το συμφέρον της ψυχής αιτημάτων τους.
_____________________
Ένα 100άρι κομποσχοίνι στην Παναγία
Επίκλησις του παντίμου Θεομητορικού Ονόματος και 100 θαυματουργών Εικόνων της Παναγίας μας, Ελλάδος και Αγίου Όρους Άθω
(σειρά κατ' αλφάβητον)
_____________________
  1. Υπεραγία Θεοτόκε, Αγγέλων Κυρία, σώσον ημάς.

  2. Yπεραγία Θεοτόκε, Aγία Σκέπη, σώσον ημάς.

  3. Yπεραγία Θεοτόκε, Αγιασσιώτισσα, σώσον ημάς.

  4. Yπεραγία Θεοτόκε, Αγιοσωτήρισσα, σώσον ημάς.

  5. Υπεραγία Θεοτόκε, Αγνιώτισσα, σώσον ημάς.

  6. Υπεραγία Θεοτόκε, Ακάθιστε Ύμνε, σώσον ημάς.

  7. Υπεραγία Θεοτόκε, Άμπελε Αληθινή, σώσον ημάς.

  8. Υπεραγία Θεοτόκε, Αναζητήτρια, σώσον ημάς.

  9. Υπεραγία Θεοτόκε, Αντιφωνήτρια, σώσον ημάς.

10. Υπεραγία Θεοτόκε, Άξιον Εστί, σώσον ημάς.

11. Υπεραγία Θεοτόκε, Αρβανίτισσα, σώσον ημάς.

12. Υπεραγία Θεοτόκε, Βαρνάκοβα, σώσον ημάς.

13. Υπεραγία Θεοτόκε, Βασιλεύουσα, σώσον ημάς.

14. Υπεραγία Θεοτόκε, Βηθλεεμίτισσα, σώσον ημάς.

15. Υπεραγία Θεοτόκε, Βηματάρισσα, σώσον ημάς.

16. Υπεραγία Θεοτόκε, Βλαχερνίτισσα, σώσον ημάς.

17. Υπεραγία Θεοτόκε, Βοήθεια, σώσον ημάς.

18. Υπεραγία Θεοτόκε, Βουλκανιώτισσα, σώσον ημάς.

19. Υπεραγία Θεοτόκε, Γαλακτοτροφούσα, σώσον ημάς.

20. Υπεραγία Θεοτόκε, Γερόντισσα, σώσον ημάς.
alt

21. Υπεραγία Θεοτόκε, Γηροκομίτισσα, σώσον ημάς.

Ο στίχος «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς» στη λατρεία. Η θεολογική ερμηνεία και η χρήση του.


Γεωργίου Ζαραβέλα-Θεολόγου,ΜΑ Ιστορικής Θεολογίας - Λειτουργικής ΕΚΠΑ


 Ο στίχος «Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς» συνιστά μία από τις πλέον αγαπητές και λαοφιλείς εκφράσεις τιμής και δέησης προς τη Θεοτόκο. Η γένεσή του δεν μπορεί να αναχθεί χρονικά σε συγκεκριμένη περίοδο. 
Η αρχαιότερη μαρτυρία ύπαρξής του απαντάται τον ΙΔ’ αι., στον κώδικα Αθηνών 2062, φ. 95. Η απουσία του σε αρχαιότερες πηγές δεν δηλώνει την προγενέστερη ανυπαρξία του, τουλάχιστον, όμως, μαρτυρά ότι δεν βρισκόταν σε λειτουργική χρήση, παρά μόνο ως στοιχείο της λαϊκής θρησκευτικότητας και λατρείας.

 Η θεολογική σημασία του στίχου έχει δεχθεί διαχρονικά ποικίλη κριτική, η οποία μπορεί να περιγραφεί πλήρως στις ακόλουθες δύο θέσεις: 

α) Ο στίχος «Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς» δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός, αφού ενέχει δογματική κακοδοξία. Η σωτηρία του ανθρώπου είναι αποκλειστικά έργο του Θεού και αντικείμενο του σχεδίου της Θείας Οικονομίας, μέσω της ενανθρώπησης και του απολυτρωτικού έργου του Υιού και Λόγου του Θεού, του δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδας, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ο Θεός είναι ο μόνος που μπορεί να σώσει τον άνθρωπο και κανείς άλλος δεν έχει αντίστοιχη δύναμη, όπως μαρτυρά και ο προφήτης Ησαΐας: «δίκαιος καὶ σωτήρ οὐκ ἔστι πάρεξ ἐμοῦ» (Ησ. με’, 22). Η θέση αυτή είναι δογματικά ορθή, αλλά απόλυτη, αφού:
β) Ο στίχος αυτός δεν πρέπει να ερμηνεύεται στο πλαίσιο της οντολογικής σωτηρίας του ανθρώπου, αλλά η έννοια της σωτηρίας πρέπει να αποδίδεται ως συμβολή των δημιουργημάτων στη σωτηρία, την οποία ενεργεί ο Θεός. Ο άνθρωπος είναι όργανο και συνεργός του Θεού στο έργο της σωτηρίας, μέσα από το λόγο και την προσευχή-δέηση προς Εκείνον. Οι πιστοί, επιπλέον, ως ζώντα μέλη της Εκκλησίας οικοδομούν και στηρίζουν ο ένας τον άλλο, βοηθώντας τους αδελφούς τους στην πορεία προς τη σωτηρία. Υπό την έννοια αυτή, η ανωτέρω θεομητορική φράση δεν αντιβαίνει στη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας, αφού η Θεοτόκος συνεργεί στη σωτηρία του ανθρώπου, χωρίς να έχει τη δύναμη να την ενεργήσει εκείνη.

Η Παναγία.(Αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης)



Ταπείνωση της Παναγίας
Τι ανύψωσε τη Μητέρα του Θεού πάνω από όλα τα δημιουργήματα; Η ταπείνωση. Ο Θεός «επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού» (Λουκ. 1, 48), και γι’ αυτή την επιβραβευμένη ταπείνωσή Της την μακαρίζουν όλες οι γενιές. Και εσύ περισσότερο από όλα τα άλλα προσπάθησε να αποκτήσεις ταπείνωση. Ο Θεός στους ταπεινούς δίνει τη χάρη, ενώ στους υπερήφανους αντιτάσσεται.
Η Παναγία ευεργετεί
Η Παναγία είναι και σήμερα ζωντανή. Και όχι μόνο ζει, αλλά και ζωοποιεί και θεραπεύει τις ψυχές και, αν είναι προς το συμφέρον της ψυχής, και τα σώματα εκείνων των πιστών που προσεύχονται σ’ Αυτήν. Το ίδιο και οι Άγιοι ζουν και μετά το θάνατο…
* * *
Υπεραγία Θεοτόκε Παρθένε! Εξαιτίας του Σώματος και του Αίματος του Υιού Σου, που μεταλαμβάνω τόσο συχνά, τολμώ να πω ότι έχω με Σένα συγγένεια!
Ω Δέσποινα του κόσμου! Από Σένα έλαβε ο Υιός του Θεού αυτό το Σώμα και Αίμα. Το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου που μεταλαμβάνω είναι ίδια με το Σώμα του Κυρίου που είναι στους ουρανούς.
Πως μπορώ να μην αγαπάω Εσένα, και πιο πολύ τον Υιό Σου, δικό Σου και δικό μου Θεό;
Ω Πανάχραντε Δέσποινα! Δώσε μου να έχω συγγένεια με Σένα όχι μόνο εξαιτίας του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, που πολλές φορές μεταλαμβάνω ανάξια, αλλά να πλησιάσω και το δικό Σου βαθμό της πίστης, της αγάπης και της ελπίδας, να ομοιάσω Εσένα στις σκέψεις και τα συναισθήματα.

Λόγος στη γιορτή της Υπεραγίας Δέσποινάς μας Θεοτόκου όταν οδηγήθηκε από τους γονείς της στον Ναό

Θεοφυλάκτου Αρχιεπισκόπου Αχρίδος
Στον ναό προσφέρουν στον Δεσπότη αφιέρωμα ζωντανό που κινείται και στον οίκο του Θεού προστίθεται ωραιότητα και ο τόπος του ναού κληρώνεται σαν κατοικητήριο της δόξας —πράγμα που και ο Δαβίδ παραδέχεται ότι επιθυμεί, αλλά δεν αξιώνεται να το δει με τα μάτια του. Και ξεχνά η παιδούλα το πατρικό της σπίτι και οδηγείται στον βασιλιά, που επιθύμησε το κάλλος της.
Οδηγείται με τη θέλησή της, με τιμές και δόξα, με λαμπρή πομπή βγαίνει από το σπίτι της, ενώ όλοι χειροκροτούν εγκωμιαστικά την έξοδο. Συνοδεύουν τους γονείς της όλοι οι συγγενείς, οι γείτονες, οι φίλοι. Οι πατέρες συνοδεύουν χαρούμενα τον πατέρα κι οι μητέρες τη μητέρα, οι κοπέλλες και οι νεαρές κρατώντας λαμπάδες συμπορεύονται με την κόρη του Θεού σαν ένας κύκλος αστεριών φωτεινών γύρω από τη σελήνη κι όλη η Ιερουσαλήμ μαθαίνει το γεγονός και παρακολουθεί την πρωτοφανή αυτή πομπή, δηλαδή ένα κοριτσάκι τριών ετών να περιστοιχίζεται με τόση δόξα, να τιμάται με τόση λαμπαδηφορία. Όταν έφτασαν στον ναό, τους περίμενε και τους χαιρετούσε με ψαλμωδίες όλη η ιερατική τάξη και ο ίδιος ο αρχιερέας συγκινούνταν από το θαύμα αυτό και μάλιστα περισσότερο από όλους, επειδή ήταν θεόπνευστος.
Οι γονείς οδηγούν σ’ αυτόν την κόρη, που την εμπιστεύονται και διηγούνται τα σχετικά με τη στείρωση της Άννας και την υπόσχεση που έλαβαν σ’ αυτό το θέμα και γενικά παραδέχονται πως υπερβαίνει τις δυνάμεις τους η ανατροφή της κόρης. Επειδή ήταν πολύ αγαπητή από τον Θεό, έπρεπε και η ανατροφή της να είναι ανάλογη, ώστε ένα μαργαριτάρι τόσο λαμπρό και σπάνιο να μη ραφτεί πάνω σ’ ένα φτηνό και τιποτένιο ύφασμα, αλλά σ’ ένα βασιλικό ένδυμα, για να το στολίσει και να το αναδείξει πάρα πολύ.

Εγκώμιο στην Αγία Θεοτόκο, όταν οι γονείς της την αφιέρωσαν στο Ναό ενώ ήταν τριών ετών †) Δημήτριος Γ. Τσάμης, Καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και πρώην Διοικητής του Αγίου Όρους

Αγίου Γερμανού Α΄, Αρχιεπισκόπου Κων/πόλεως
1. Να κι άλλο πανηγύρι και χαρούμενη γιορτή της μητέρας του Κυρίου, να έξοδος της αμώμητης νύφης, να το πρώτο ξεπροβόδισμα της βασίλισσας, να το τέλειο σημάδι της δόξας που πρόκειται να την στεφανώσει, να το προοίμιο της θείας χάρης που πρόκειται να την σκεπάσει, να το φωτεινό γνώρισμα της εξαιρετικής καθαρότητάς της. Εκεί όπου μια φορά τον χρόνο κι όχι πολλές φορές εισέρχεται ο ιερέας και τελεί τη μυστική λατρεία, εκεί αυτή οδηγείται από τους γονείς της, για να παραμείνει συνεχώς στα άδυτα και ιερά της χάρης του Θεού. Ποιός γνώρισε ποτέ κάτι παρόμοιο; Ποιός είδε ή ποιός άκουσε από τους σύγχρονους ή τους πιο παλαιούς γυναίκα να οδηγείται, να κατοικεί και να παραμένει στα ενδότερα Άγια των αγίων, τα οποία είναι σχεδόν απρόσιτα και στους άνδρες; Αυτό λοιπόν το γεγονός δεν είναι ολοφάνερη απόδειξη για το καταπληκτικό και μεγάλο συμβάν που επρόκειτο στο
μέλλον να της συμβεί; Άραγε αυτό δεν είναι φανερό σημάδι και ξεκάθαρη απόδειξη;
2. Ας μας αποδείξουν όλοι όσοι την κατηγορούν και ενώ λένε πως βλέπουν, στην πραγματικότητα δεν βλέπουν, που είδαν ποτέ να συμβαίνουν τέτοια γεγονότα: Ποιός είδε κόρη, που γεννήθηκε ύστερα από υπόσχεση του Θεού, τριών ετών να αφιερώνεται σαν άμεμπτο δώρο, για να κατοικεί συνεχώς στο τρίτο χώρισμα του ναού, να συνοδεύεται από τους ισχυρούς του λαού σαν σε λιτανεία, να την αποχαιρετούν παρθένες, να οδηγείται με συνοδεία λαμπάδων και να την υποδέχονται ιερείς και νομοδιδάσκαλοι έχοντας τα χέρια τους απλωμένα για να την καλωσορίσουν; Γιατί λοιπόν δεν θέλησαν όλοι οι αρνητές της να σκεφτούν συνετά; Πώς δεν πίστεψαν στα τελευταία γεγονότα, αφού γνώρισαν τα πρώτα; Πώς είχαν αντιρρήσεις γι’ αυτά που συνέβησαν αργότερα, αφού είχαν δει πρωτύτερα τα σχετικά γι’ αυτήν παράξενα και εξαιρετικά; Δεν συνέβησαν βεβαίως τυχαία όσα έγιναν στην αρχή της ζωής της, όλα ήταν προάγγελοι αυτών που θα ακολουθούσαν στο τέλος. Ας μας πουν οι σοφοί τους τα ανόητά τους, πώς δηλαδή ενώ κι άλλες στείρες γυναίκες γέννησαν, καμιάς η θυγατέρα δεν έγινε δεκτή από τους νομοδιδασκάλους και δεν αφιερώθηκε στα Άγια των αγίων; Ώστε λοιπόν δεν είχαν τί να πουν γι’ αυτήν αυτοί που έβλεπαν τότε να συμβαίνουν σ’ αυτήν τέτοια και τόσο μεγάλα γεγονότα, όπως αργότερα και οι ομοϊδεάτες τους προς τον Υιό της, όταν έλεγαν «Τί θα γίνει άραγε το παιδί αυτό;». Έτσι λοιπόν έχουν αυτά.

Η αγωγή της «νοητής σιγής» και η συμβολή της στη θέωση Ευτυχία Γιούλτση, Θεολόγος

Η είσοδος της Μαρίας στο ναό σε νηπιακή ηλικία εγκαινιάζει την αφετηρία μιας παράλληλης προόδου, βιολογικής και πνευματικής που συντελείται με την άμεση συνεργία του Αγίου Πνεύματος. Η εγκατάσταση θήλεος στο ναό για την εποχή εκείνη αποτελεί ασυνήθιστο γεγονός που συνδέεται με τη δεδομένη βιολογική ιδιαιτερότητα των θηλέων και τις συναφείς θρησκευτικές αντιλήψεις. Σε σχετική αφήγηση περιγράφεται η είσοδος της Μαρίας στο ναό όπου αγνές κόρες των Εβραίων, με δέος, υποδέχονται και συνοδεύουν την πιο αγνή και αμίαντη παρθένο στον οίκο του Θεού.
Στην Παλαιά Διαθήκη η εικόνα της «τελείας περιστεράς», που την μακαρίζουν θυγατέρες και βασίλισσε, είναι προφητική του μοναδικού ρόλου της Παρθένου Μαρίας. Ακόμη προεικονίζει τη δοξολογική στάση και αποδοχή του προσώπου της από την Εκκλησία και τους πιστούς. Η εικόνα αυτή, το ίδιο ποιητική και παραστατική, επαναλαμβάνεται στους Ψαλμούς με την ίδια νοηματική έμφαση στην τελειότητα, αγνότητα και στο απαράμιλλο «κάλλος» της.
Ποτέ πριν οι θυγατέρες του λαού του Ισραήλ δεν συνάντησαν κάποια κόρη που να είχε ανατραφεί μέσα στο ναό. Επειδή διέγνωσαν ότι επιτελούνται παράδοξα πράγματα, γι’ αυτό και ένιωσαν μεγάλη χαρά, όταν είδαν τη μικρή Μαρία να βαδίζει προς το ιερό, και τον ιερέα να την ευλογεί και να την προσφωνεί. Το παράδοξο αυτό επιτείνεται ακόμη περισσότερο από το γενικά αρνητικό κλίμα αντιμετωπίσεως των γυναικών την εποχή εκείνη.

Αυτή την υποτίμηση της γυναικείας φύσεως στην κοινωνία των Εβραίων επισημαίνει ο Ιωάννης Ευβοίας και σημειώνει με έμφαση: «Πάντη γαρ πάντοτε το των γυναικών φύλον, είτε προφητεύσειεν είτε βασιλέα ευφημίσειεν, είτε πάλιν στηλιτεύσειεν και ονειδίσειεν, ουδέν εκζητητέον εν αυταίς ως ασθενούς μέρους υπαρχούσαις αυταίς».
Στο συνολικό πλαίσιο ολοκληρώσεως της πορείας της Παρθένου προς την τελείωση είναι εύλογο να ενταχθεί, ως αποφασιστικό στάδιο, η προηγμένη πνευματική ζωή της στον οίκο του Θεού. Το στάδιο αυτό χαρακτηρίζεται από τους Πατέρες, και κυρίως από τον Γρηγόριο Παλαμά, ως στάδιο «ησυχίας», «νοεράς προσευχής», «νοητής σιγής», «θεοπτίας» και «μεθέξεως Θεού». Οι ασκητικοί αυτοί όροι αποδίδουν τις διάφορες πτυχές, φάσεις και καταστάσεις του μυστικού βίου της Παρθένου στο ιερό και την ανάβασή της ως την ανώτατη βαθμίδα που είναι η θέωση. Η έννοια της θεώσεως με βάση ανθρώπινες κατηγορίες είναι ασύλληπτη, αφού πραγματοποιείται με τη μετοχή στην άκτιστη χάρη και τις ενέργειες του Θεού. Αυτή αποτελεί την έσχατη βαθμίδα της τελειώσεως και συνεπώς σημαίνει είσοδο στην απόλυτη μακαριότητα. Μόνον εκείνος που έχει πλήρως οικειωθεί την εν Χριστώ ζωή και έχει ενωθεί με τον Θεό μπορεί να βιώσει αυτή τη μακαριότητα. Γι’ αυτό και η Θεοτόκος, που έφτασε μέσω της ησυχίας στη θέωση, γίνεται εφεξής και πρότυπο ησυχαστικής τελειώσεως των πιστών.

Λόγος στα Εισόδια της Υπεραγίας Θεοτόκου (Αγίου Ταρασίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως)


Α. Χαρούμενη και παράδοξη είναι η σημερινή πανήγυρη, δηλαδή η είσοδος της Αειπαρθένου και Θεοτόκου στο ναό, οδηγεί δε σε υμνωδία τον πόθο των φιλεόρτων. Σήμερα ο ουρανός και η γη συνεορτάζουν και δοξολογούν το Δημιουργό, που διάλεξε από την ανθρώπινη φύση, αυτήν την ευλογημένη από τον Θεό κόρη, για δική του κατοικία. Σήμερα ετοιμάζεται η κατοικία του προαιώνιου μυστηρίου που επρόκειτο να φανερωθεί στο μέλλον. Σήμερα αυτή που γεννήθηκε από τον Ιωακείμ και την Άννα μετά την υπόσχεση σ’ αυτούς, προσφέρεται από τους ίδιους ως τίμιο δώρο σ’ Αυτόν, που αργότερα καταδέχθηκε να γεννηθεί απ’ αυτήν. Σήμερα το ξεκίνημα της χαράς, δηλαδή η Θεοτόκος, τριών ετών μπαίνει στο ναό, και προπορεύονται παρθένες κρατώντας λαμπάδες. Σήμερα η κατάργηση της κατάρας της στειρώσεως οδηγείται ως δώρον στα Άγια των αγίων. Σήμερα το περιεχόμενο του κηρύγματος των προφητών οδηγείται στα άδυτα από τον αρχιερέα και προφήτη Ζαχαρία. Εκεί που αυτός μια φορά το χρόνο με ευλάβεια εισερχόταν, η Θεοτόκος παρέμενε συνεχώς ημέρα και νύκτα.
Β. Ποιός δεν θα εκπλαγεί με το θαυμαστό γεγονός; Ποιός δεν εκπλήττεται με το παράδοξο θαύμα; Ποιός δεν θα παραξενευτεί βλέποντας την απρόσιτη στους ιερείς αμόλυντη Μαρία να παραμένει στο ιερό; Αυτή είναι η αρχή της συνενώσεως με εμάς. Αυτή είναι το υπόδειγμα της συνενώσεως των αγγέλων με τους ανθρώπους. Αυτή είναι το αντίτυπο της δικής μας ανακαινίσεως. Αυτή είναι η αλλαγή της ζωής μας που μετά τη παρακοή στο παράδεισο γέμισε αγκάθια. Αυτή είναι η αλλαγή της προηγούμενης αποφάσεως που είναι γνωστή με τα λόγια «επικατάρατος η γη εν τοις έργοις σου, ακάνθας και τριβόλους ανατελεί σοι»• και «εν τω ιδρώτι του προσώπου σου φαγή τον άρτον σου». Αυτή είναι η απολύτρωση από το «πληθύνω τας λύπας σου και τους στεναγμούς σου» και του «εν λύπαις τέξη τέκνα».
Αυτήν την πάντιμη εορτή και λαμπρή πανήγυρη, ας γιορτάσουμε οι πιστοί, που φωτίζει με θεϊκό και νοητό φως, που καταλάμπει με μυστικές ακτινοβολίες και που δίδαξε με τη γνώση της αληθινής Τριαδικής μίας θεότητας, την παντοκρατορία του Πατρός και Υιού και Αγίου Πνεύματος.
Αφού μιλήσαμε με συντομία στα πιο πάνω θέματα και με κατάλληλο λόγο, θα αναφερθούμε όσο μας είναι δυνατόν στην Είσοδο της Παρθένου στο ναό και την εκπλήρωση του νόμου. Γιατί αυτή, που είναι ανώτερη από όλους τους αγίους, η καθαρή κατοικία του Λόγου, το απάνθισμα της παρθενίας, η κιβωτός του αγιασμού, το όρος το άγιον, η σκηνή που χώρεσε τον Θεό, η ακατάφλεκτη βάτος, το φλεγόμενο άρμα του Θεού, η αμόλυντη περιστερά, ο ευρύχωρος τόπος που χώρεσε τον Λόγο, η θεόφωτη νεφέλη, η στολισμένη βασίλισσα, που κατάγεται από τη γενιά του Δαβίδ, προοριζόταν για κατοικία του δημιουργού και Θεού.

Η Παναγία μεσίτρια και βοηθός των ανθρώπων Ευτυχία Γιούλτση, Θεολόγος


Στη συνείδηση των ορθοδόξων πιστών η Παναγία έχει καθιερωθεί ως μεσίτρια που ενώνει τη γη με τον ουρανό, τον αισθητό κόσμο με τη νοητή ωραιότητα. Η αλήθεια αυτή αποτυπώνεται στους βυζαντινούς ναούς με την Πλατυτέρα που εικονίζεται στην κόγχη του ιερού. Η Παναγία είναι η κλίμακα από την οποία κατέβηκε ο Θεός στη γη, για να μπορέσει ο άνθρωπος να αποδεσμευθεί από τις συνέπειες της φθοράς και του θανάτου, να ατενίσει την ωραιότητα του προπτωτικού κάλλους και να πορευθεί προς τη θέωση. Γι’ αυτό η κλίμακα του Ιακώβ εξεικονίζει την Θεοτόκο που ένωσε τα «διεστώτα» και συνάπτει αυτά για πάντα με τις πρεσβείες και τη μεσιτεία της προς τον Υιό και Θεό της.
Με ποιά σημασία όμως η Παναγία θεωρείται μεσίτρια, αφού είναι γνωστό ότι ένας είναι ο μεσίτης Θεού και ανθρώπων, ο Ιησούς Χριστός; Ο Χριστός με τη θυσία του έγινε το «αντίλυτρο» για την εξαγορά όλων των ανθρώπων από τα δεσμά της πτώσεως, γεφυρώνοντας το χάσμα μεταξύ Πάτερα και εκπεσμένου υιού. Ο Χριστός είναι μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων και η μεσιτεία του αυτή γίνεται δυνατή με την Παναγία που ως Μητέρα του Θεανθρώπου πρόσφερε σε όλους τη δυνατότητα να κοινωνούν με τον Θεό.
Βασική προϋπόθεση για την επανασύνδεση και προσέγγιση Θεού και ανθρώπων είναι η λύση της έχθρας γης και ουρανού και η επαναφορά των «αποστατών» στον Πατέρα, γράφει ο άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός. Με τη λύση της έχθρας ανοίγει ο δρόμος για την υιοθεσία του ανθρώπου από τον Θεό. Η υιοθεσία ενεργοποιεί τη μετοχή στη θεία δόξα με το φωτισμό και την ανακαίνιση του συντετριμμένου πλάσματος. Η Παναγία ως μεσίτρια οδηγεί τον άνθρωπο στον Χριστό και πρεσβεύει για τη σωτηρία του. Στην εικονογραφία και την υμνολογία της Εκκλησίας, που αποτυπώνεται στις ακολουθίες, στους κανόνες, τον Ακάθιστο Ύμνο, τα θεοτοκάρια, τις συναπτές και σε κάθε σχετικό ύμνο, η Θεοτόκος δέεται υπέρ των πιστών και δεομένη εκφράζεται ως Μητέρα όλων. Αυτό διαφαίνεται περισσότερο στις θεομητορικές εορτές που αποτελούν ειδικότερες αφορμές καταφυγής των Χριστιανών στη σκέπη και προστασία της.
Η Παναγία βρίσκεται πολύ κοντά στον Θεό. Από το προνόμιο αυτό απορρέει η παρρησία της ενώπιον του υπέρ των ανθρώπων. Όταν οι πιστοί απευθύνουν δεήσεις και ικεσίες προς την Παναγία ή τους αγίους αυτό δεν σημαίνει ότι λησμονούν το σωτήρα Χριστό. Ο Χριστός τελικά σώζει τους ανθρώπους. «Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου, Σώτερ, σώσον ημάς» ψάλλεται στη θεία Λειτουργία. Η Θεοτόκος δεν σώζει, αλλά και δεν σωζόμαστε χωρίς αυτήν. Μέσω αυτής οικειούμαστε το σωτήρα Χριστό.

Η Παναγία: Το καταφύγιο του ανθρώπου


00215 Αυγούστου, Κοίμηση της Θεοτόκου
Η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι για μας τους χριστιανούς ένα αληθινό θεομητορικό πανηγύρι αφιερωμένο στη Μητέρα του Θεού και Μητέρα όλων των χριστιανών.
Την ημέρα αυτή γιορτάζουμε την Κοίμηση της και την αγία μετάσταση της από τη γη στον ουρανό κατά την παράδοση της Εκκλησίας μας. Ομολογούμε λοιπόν με πανηγυρικό τρόπο την εν σώματι παρουσία της Παναγίας στον ουρανό πλησίον του Υιού της. Αυτό ακριβώς είναι η πηγή της χαράς και η αιτία της σωτηρίας μας. Η πρωτοκαθεδρία της Θεοτόκου στην θριαμβεύουσα Εκκλησία εξασφαλίζει την επίγεια Εκκλησία με τη διαρκή μεσιτεία και μητρόθεη παρουσία της. Για το λόγο αυτό η γιοτή της Κοιμήσεως είναι το επιστέγασμα όλων των θεομητορικών γιορτών, γιατί αποτελεί την επίσημη έναρξη του μεσιτευτικού έργου της Παναγίας υπέρ του κόσμου.
Πράγματι το βασικό και κύριο έργο της Θεοτόκου εν ουρανοίς είναι η ακατάπαυστη πρεσβεία και παράκληση για τα παιδιά της που άφησε στον κόσμο, Είναι δε τόσο αποτελεσματικό το έργο της, ώστε κατορθώνει να γκρεμίσει το μεσότοιχο της έχθρας και να ενώσει τα επίγεια με τα ουράνια, όπως λέγουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας.
Οι χριστιανοί γνωρίζουν το αμετάθετο της μεσιτείας της, γι' αυτό την αποκαλούν «μεσίτρια», και αυτός ο χαρακτηρισμός δεσπόζει μέσα στις θεομητορικές γιορτές. «Και σε μεσίτρια έχω προς τον φιλάνθρωπο Θεόν, μη μου ελέγξεις τας πράξεις ενώπιων των αγγέλων. Παρακαλώ σε , Παρθένε, βοήθησον μοι εν τάχει».
Το ίδιο συγκινητική είναι και η προσευχή προς την Παναγία στην ακολουθία του Αποδείπνου. « Η των απελπισμένων μόνη ελπίς και των πολεμουμένων η βοήθεια, η ετοίμη αντίληψις των εις σε προστρεχόντων και πάντων των χριστιανών το καταφύγιον».
Οι Πατέρες της Εκκλησίας γεμάτοι από σεβασμό, θαυμασμό και ευγνωμοσύνη για την κραταιά σκέπη της Θεοτόκου, μας διδάσκουν να έχουμε αδιάσειστη πίστη στην μητρική παρουσία της. Ο Η. Μηνιάτης λέγει: «... μίαν μεσιτείαν, έναν λόγο, ένα νεύμα να κάμης προ του Υιόν σου δι' εμέ, εγώ είμαι σωσμένος. Μαρία όποιος εις σε ελπίζει, αδύνατον είναι να χαθή».
Η Παναγία λοιπόν είναι το καταφύγιο μας και προσφέρει τα αιώνια αγαθά στον κόσμο. Με τη δική της πρεσβεία οι άνθρωποι και οι άγγελοι δέχονται τη χάρη. Αυτήν την πρεσβεία επιζητούμε και εμείς με μεγαλύτερη επιμονή και ελπίδα την ημέρα αυτή της γιορτής της, γεμίζοντας τις Εκκλησίες και ψάλλοντας με την ψυχή μας το «σώζοις αεί, Θεοτόκε, την κληρονομίαν σου».

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΡΟΤΥΠΟ ΤΟΥ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτη


Ἑξαιρετικὴ τιμὴ ἀπονέμει ἡ ἐκκλησία μας στὴν Θεοτόκο. Αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι τὴν ὀνομαζει Παναγία. Ἀλλὰ ἐνῷ οἱ ἥρωες τῆς πίστεως ἔχουν τὴν ὀνομασία ἅγιος (ἅγιος Δημήτριος, ἅγιος Νικόλαος…καὶ οἱ γυναῖκες ἁγία Βαρβάρα, ἁγία Αἰκατερίνη…), τὴν κυρία Θεοτόκο τὴ λέμε Παναγία! Τοὺς αἱρετικούς, κάτι χιλιαστὰς καὶ προτεστάντες, αὐτὸ τοὺς σκανδαλίζει. Μπά, ἐσεῖς οἱ ὀρθόδοξοι, μᾶς λένε, τὴ μητέρα τοῦ Χριστοῦ τὴ θεοποιήσατε. Ὅπως οἱ ἀρχαῖοι εἶχαν κάνει γυναῖκες θεὲς καὶ τὶς λάτρευαν, ἔτσι καὶ ἐσεῖς τὴ Μαρία τὴν κάνατε θεά. Ὄχι.
Παναγία ἡ Ἐλεοῦσα. Ἱ. Μ. Παναγίας Ἀμιρούς, Λεμεσός.
Παναγία ἡ Ἐλεοῦσα. Ἱ. Μ. Παναγίας Ἀμιρούς, Λεμεσός.
Ὅταν λέμε Παναγία, μὲ τὴ λέξη αὐτὴ δὲν θεοποιοῦμε τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Διότι Πανάγιος, Ἅγιος σὲ ἀπόλυτο βαθμό, εἶναι μόνο ὁ Θεός, ἡ Ἁγία Τριάς. Γι’ αυτὸ στὴν ἐκκλησία, σὲ κάθε λειτουργία, ψάλλουμε τὸν τρισάγιο ὕμνο «Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος ἰσχυρος, Ἅγιος ἀθανατος, ἐλέησον ἡμᾶς». Ἅγιος λοιπὸν σὲ ἀπόλυτη ἔννοια εἶναι ὁ Θεός. Τὴν κυρία Θεοτόκο τὴ λέμε Παναγία σὲ σχετικὸ βαθμό. Ὕστερα ἀπὸ τὸ Θεό, ὕστερα ἀπὸ τὸν Κύριον ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστόν, ἔρχεται ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Ὑψώθηκε σὲ τέτοιο σημεῖο ἁγιότητος ποὺ δὲν ὑψώθηκε ἄλλος. Εἶναι παραπάνω ἀπὸ ὅλους τοὺς ἁγίους Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης, παραπάνω καὶ ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους. Μὲ ἕνα λόγο, ἡ Παναγία μας εἶναι τὸ κορυφαῖο πρότυπο ὅλων τῶν ἀνθρώπων, καὶ τῶν ἀνδρῶν ἀκόμη, ἀλλὰ κατεξοχὴν εἶναι πρότυπο τοῦ γυναικείου φύλου. Πρότυπο ἀρετῆς, λοιπόν, εἶναι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Περικλείει ὅλες τὶς ἀρετές. Πρῶτα-πρῶτα ἡ Παναγία μας εἶναι πρὸτυπο ἐργατικότητος. Δὲν ἦταν σὰν μὶα μαλθακὴ κοπέλα τῶν ἡμερῶν μας, ποὺ τὸ πρωὶ κοιμᾶται, κι ὅταν ξυπνήσει δὲν κάνει καμμία δουλειά, ἀλλὰ βάφεται στὸν καθρέφτη καὶ περιποιεῖται τὸν ἐαυτό της, γιὰ νὰ βγεῖ τὸ βράδυ νὰ ἐπιδεικνύεται. Δὲν ἦταν ἂπραγο κορίτσι ἡ Παναγία. Σηκωνόταν πρωί, πήγαινε στὴ βρὺση, γέμιζε τὴ στὰμνα νερό, γύριζε σπὶτι, ἔπλενε, καθάριζε, μαγείρευε, τὸν ὑπόλοιπο καιρὸ δούλευε στὸν ἀργαλειό.

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΡΟΤΥΠΟ ΤΟΥ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Μακαριστοῦ Ἐπισκόπου
Αὐγουστίνου Καντιώτη
Ἑξαιρετικὴ τιμὴ ἀπονέμει ἡ ἐκκλησία μας στὴν Θεοτόκο. Αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι τὴν ὀνομαζει Παναγία. Ἀλλὰ ἐνῷ οἱ ἥρωες τῆς πίστεως ἔχουν τὴν ὀνομασία ἅγιος (ἅγιος Δημήτριος, ἅγιος Νικόλαος…καὶ οἱ γυναῖκες ἁγία Βαρβάρα, ἁγία Αἰκατερίνη…), τὴν κυρία Θεοτόκο τὴ λέμε Παναγία! Τοὺς αἱρετικούς, κάτι χιλιαστὰς καὶ προτεστάντες, αὐτὸ τοὺς σκανδαλίζει. Μπά, ἐσεῖς οἱ ὀρθόδοξοι, μᾶς λένε, τὴ μητέρα τοῦ Χριστοῦ τὴ θεοποιήσατε. Ὅπως οἱ ἀρχαῖοι εἶχαν κάνει γυναῖκες θεὲς καὶ τὶς λάτρευαν, ἔτσι καὶ ἐσεῖς τὴ Μαρία τὴν κάνατε θεά. Ὄχι.
Παναγία ἡ Ἐλεοῦσα. Ἱ. Μ. Παναγίας Ἀμιρούς, Λεμεσός.
Παναγία ἡ Ἐλεοῦσα. Ἱ. Μ. Παναγίας Ἀμιρούς, Λεμεσός.
Ὅταν λέμε Παναγία, μὲ τὴ λέξη αὐτὴ δὲν θεοποιοῦμε τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Διότι Πανάγιος, Ἅγιος σὲ ἀπόλυτο βαθμό, εἶναι μόνο ὁ Θεός, ἡ Ἁγία Τριάς. Γι’ αυτὸ στὴν ἐκκλησία, σὲ κάθε λειτουργία, ψάλλουμε τὸν τρισάγιο ὕμνο «Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος ἰσχυρος, Ἅγιος ἀθανατος, ἐλέησον ἡμᾶς». Ἅγιος λοιπὸν σὲ ἀπόλυτη ἔννοια εἶναι ὁ Θεός. Τὴν κυρία Θεοτόκο τὴ λέμε Παναγία σὲ σχετικὸ βαθμό. Ὕστερα ἀπὸ τὸ Θεό, ὕστερα ἀπὸ τὸν Κύριον ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστόν, ἔρχεται ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Ὑψώθηκε σὲ τέτοιο σημεῖο ἁγιότητος ποὺ δὲν ὑψώθηκε ἄλλος. Εἶναι παραπάνω ἀπὸ ὅλους τοὺς ἁγίους Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης, παραπάνω καὶ ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους. Μὲ ἕνα λόγο, ἡ Παναγία μας εἶναι τὸ κορυφαῖο πρότυπο ὅλων τῶν ἀνθρώπων, καὶ τῶν ἀνδρῶν ἀκόμη, ἀλλὰ κατεξοχὴν εἶναι πρότυπο τοῦ γυναικείου φύλου. Πρότυπο ἀρετῆς, λοιπόν, εἶναι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Περικλείει ὅλες τὶς ἀρετές. Πρῶτα-πρῶτα ἡ Παναγία μας εἶναι πρὸτυπο ἐργατικότητος. Δὲν ἦταν σὰν μὶα μαλθακὴ κοπέλα τῶν ἡμερῶν μας, ποὺ τὸ πρωὶ κοιμᾶται, κι ὅταν ξυπνήσει δὲν κάνει καμμία δουλειά, ἀλλὰ βάφεται στὸν καθρέφτη καὶ περιποιεῖται τὸν ἐαυτό της, γιὰ νὰ βγεῖ τὸ βράδυ νὰ ἐπιδεικνύεται. Δὲν ἦταν ἂπραγο κορίτσι ἡ Παναγία. Σηκωνόταν πρωί, πήγαινε στὴ βρὺση, γέμιζε τὴ στὰμνα νερό, γύριζε σπὶτι, ἔπλενε, καθάριζε, μαγείρευε, τὸν ὑπόλοιπο καιρὸ δούλευε στὸν ἀργαλειό. Λένε, ὅτι τὰ ροῦχα ποὺ φοροῦσε ὁ Χριστὸς τὰ ὕφαναν τὰ χέρια Της, καὶ μάλιστα τὸν χιτῶνα ποὺ ἔβαλαν σὲ κλῆρο οἱ στρατιῶτες στὴ Σταὺρωση. Ἀκόμη, ἡ Παναγία μας ἦταν πρὸτυπο μελέτης τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἡ παράδοσις λέει ὅτι ὅταν ὁ ἀρχάγγελος τῆς μετέδωσε τὸ οὐράνιο μὴνυμα ὅτι θὰ γεννήσει τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου, τὴ βρῆκε νὰ ἔχει μπροστά της ἀνοιγμένη τὴ Γραφή, ἔτσι τὴν εἰκονιζουν οἱ ἀρχαῖες εἰκόνες. Ἦταν ἀκόμη πρότυπο προσευχῆς. Προσευχόταν ἡ Παναγία. Ἡ προσευχή της ἦταν ἄλλοτε δοξολογία τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸ ἅπειρο μεγαλεῖο Του, ἄλλοτε εὐχαριστία γιὰ τὶς μεγάλες εὐεργεσίες του, καὶ ἄλλοτε δὲησις γιὰ τὶς ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου καὶ γιὰ τὸ σκλαβωμένο στοὺς Ρωμαίους ἔθνος της. Ἡ προσευχή της ἦταν πεζὸς ἀλλὰ καὶ ποιητικὸς λὸγος, τραγούδι. Καθὼς ἐργαζόταν, ἔψαλλε. Ὄπως κάθε ἄνθρωπος ποὺ εἶναι ἐρωτευμένος, ἄντρας ἢ γυναῖκα, ψάλλει τὴν ἀγάπη του, ἔτσι ἐκείνη ἔψαλλε τὴν ἀγάπη της πρὸς τὸ Θεό. Ποῦ εἶναι τὸ ἒξοχο αὐτὸ τραγούδι τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου; Ἡ ἀρχὴ του εἶναι «μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κυριον καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμα μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ σωτηρί μου…» καὶ τὸ ἀναφέρει ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς (Λουκ. 1,47), ὀνομάζεται ὠδὴ τῆς Θεοτόκου, θὰ ἔπρεπε νὰ τὸ ξέραμε ὅλο καὶ νὰ τὸ λὲμε.
Εἶναι ἀκόμη πρότυπο ὑπομονῆς. Καμμία γυναίκα δὲν πόνεσε ὅσο ἐκείνη. Σὰν μὰνα ποὺ εἶδε τὸν Υἱὸ Της νὰ πάσχει πάνω στὸν Σταυρό, ἔνιωσε τὴ θλὶψη σὰν δὶκοπο μαχαίρι νὰ Τῆς διαπερνᾷ τὴν καρδιά. Ἡ Παναγία μας εἶναι προπαντὸς πρότυπο παρθενίας. Γι΄ αὐτὸ ἂνθρωποι καὶ ἄγγελοι τῆς ψάλλουν «Τὴν ὡραιότητα τῆς παρθενίας σου καὶ τὸ ὑπέρλαμπρον τὸ τῆς ἁγνείας σου…».
Τὲλος εἶναι πρότυπο ταπεινώσεως. Παραπάνω ἀπὸ τὴν ἐργατικότητα, τὴ μελέτη, τὴν προσευχή, τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν παρθενία, παραπάνω ἀπὸ κὰθε ἂλλη ἀρετὴ της Παναγίας, σὰν ἄστρο καὶ ἥλιος φωτίζει ἡ ταπείνωση της, μὶα ἀρετὴ ποὺ εἶναι ἡ ρίζα κὰθε ἄλλης ἀρετής. Ταπείνωση ἔδειξε ὅταν εἶπε «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμα σου» (Λουκ. 1,38). Δεῖξτε μου μὶα γυναῖκα ταπεινὴ ἢ ἕνα κορί- τσι ταπεινὸ σὰν τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο, εἶναι σὰν νὰ βλέπεις ἂγγελο. Ἐνῷ ἡ ὑπερήφανη γυναῖκα καὶ τὸ ὑπερήφανο κορίτσι, ποὺ καυχᾶται κι ἐπιδεικνύεται, δὲ μοιάζει στὴν Παναγία, δὲν εἶναι Χριστιανή. Κατὰ περίεργο τρόπο οἱ γυναῖκες ὑπερηφανεύονται περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἄντρες, τὸ μικρόβιο τῆς ὑπερηφάνειας ὑπάρχει συχνὰ στὶς καρδιές τους. Τὸ θεραπευτικὸ φὰρμακο τῆς ὑπερηφανείας εἶναι ἡ ταπείνωση ποὺ εἶχε ἡ Παναγία μας. Αὐτὴ ἦταν ἡ Παναγία, τὸ πρότυπο ποὺ ἀξίζει νὰ μιμεῖται ὁ γυναικεῖος κὸσμος. Κὰθε γυναῖκα νὰ ἔχει ἕνα ἀντίγραφο τῆς Παναγίας, μὶα μικρὰ Παναγία μέσα στὸν κόσμο αὐτὸ τῆς φθορᾶς, τῆς ἀκολασίας καὶ τῆς ἀπιστίας.
† Ἐπίσκοπος Αὐγουστίνος Καντιώτης

οι ακολουθίες προς τιμήν της θεοτόκου


    ...



3. οι ακολουθίες προς τιμήν της θεοτόκου ΜΠΑΛΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

    1. Οι ακολουθίες προς τιμήν της Θεοτόκου.
    2. Οι ορθόδοξοι χριστιανοί τιμούν και ευλαβούνται τη Θεοτόκο. Η ύψιστη τιμή εκφράζεται με την περίοπτη θέση που η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει δώσει στη Θεοτόκο καθώς και την αγάπη και τον σεβασμό που εκδηλώνει για αυτή.
    3. Πλήθος ακολουθιών έχουν γραφτεί προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου και κοσμούν την λειτουργική ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Οι πιο αξιοσημείωτες εξ αυτών που είναι γραμμένες από μεγάλους υμνωδούς και υμνογράφους της εκκλησίας μας, είναι:  Της Γεννήσεως  Των Εισοδίων  Της Υπαπαντής  Του Ευαγγελισμού  Της Κοιμήσεως της Θεοτόκου  Του Ακάθιστου Ύμνου
    4. Η ακολουθία της Γεννήσεως  Η Γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου γιορτάζεται από την Εκκλησία μας στις 8 Σεπτεμβρίου και είναι η πρώτη Θεομητορική εορτή του εκκλησιαστικού έτους.  Η γέννηση της Θεοτόκου δεν προήλθε από άσπιλη σύλληψη, αλλά μετά από τη φυσική συνάφεια του Ιωακείμ και της Άννας. Γεννήθηκε σε εννέα μήνες και ονομάστηκε Μαριάμ
    5. Η ακολουθία των Εισοδίων   Μία από τις κυριότερες και μεγαλύτερες Θεομητορικές εορτές του έτους είναι τα «Εισόδια» της Θεοτόκου. Η Εκκλησία μας την τιμά στις 21 Νοεμβρίου. Σύμφωνα με την αρχαία παράδοση της Εκκλησίας η Παρθένος Μαρία οδηγήθηκε από τους γονείς της στο ναό του Σολομώντα σε ηλικία τριών ετών. Εκεί παρέμεινε μέχρι το 14ο έτος της ηλικίας της.
    6. Η ακολουθία της Υπαπαντής   Στις 2 Φεβρουαρίου εορτάζεται η υπαπαντή του Ιησού Χριστού. Εκείνη την εποχή κάθε πρωτότοκο αρσενικό παιδί έπρεπε να αφιερώνεται στο Θεό. Έτσι η Θεοτόκος 40 ημέρες μετά την γέννηση του Χριστού πήγε τον υιό της στην Ιερουσαλήμ για να τον παρουσιάσει στο Ιερό.
    7. Η ακολουθία του Ευαγγελισμού  Στις 25 Μαρτίου εορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Την χαρμόσυνη δηλαδή είδηση που έφερε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ στην Παναγία, ότι μέσω αυτής θα ενσαρκωθεί ο Υιός του Θεού.
    8. Η ακολουθία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου  Η Κοίμηση της Θεοτόκου είναι μια Θεομητορική εορτή των Χριστιανικών Εκκλησιών, η οποία εορτάζεται στις 15 Αυγούστου.  Κατά την παράδοση, όταν η Παναγία πληροφορήθηκε άνωθεν τον επικείμενο θάνατό της, προσευχήθηκε στο όρος των Ελαιών, ετοιμάστηκε και ανέφερε το γεγονός στους Αποστόλους. Επειδή κατά την ημέρα της κοίμησης δεν ήταν όλοι οι Απόστολοι Στα Ιεροσόλυμα, μια νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε κοντά της. Την τοποθέτησαν στο μνήμα της Γεσθημανής . Μετά από τρεις μέρες ο τάφος ήταν άδειος. Η Παναγία μετατέθηκε στους ουρανούς.
    9. Η ακολουθία του Ακάθιστου Ύμνου  Ακάθιστος ύμνος επικράτησε να λέγεται ένας ύμνος «Κοντάκιο» της Ορθόδοξης Εκκλησίας, προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου, από την όρθια στάση, που τηρούσαν οι πιστοί κατά τη διάρκεια της ψαλμωδίας του.  Ψάλλεται ενταγμένος στο λειτουργικό πλαίσιο της ακολουθίας του Μικρού Αποδείπνου, σε όλους τους Ιερούς Ναούς, τις πέντε πρώτες Παρασκευές της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, τις πρώτες τέσσερις τμηματικά, και την πέμπτη ολόκληρος.
    10.  Γενικό θέμα του ύμνου είναι ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, ο οποίος πηγάζει από την Αγία Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας και περιγράφει τα ιστορικά γεγονότα, αλλά προχωρεί και σε θεολογική και δογματική ανάλυσή τους.  Με βάση την εκκλησία εορτάζει 16 ημέρες πριν το Άγιο Πάσχα.
    11. Πηγές  Βικιπαίδεια  imnologia.com  agioritis.pblogs. gr Φρειδερίκη Στογιάννου Δέσποινα Συμεωνίδου Στέργιος Παπαγιάννης
    12. ΕΡΓΑΣΤΗΚΑΝ:  Στογιάννου Φένια  Παπαγιάννης Στέργιος  Συμεωνίδου Δέσποινα

Η τιμή της Θεοτόκου έχει ουσιαστική σχέση με την υπόθεση της σωτηρίας μας;




Η πλάνη των αιρετικών

Τίθεται το ερώτημα: Η τιμή της Θεοτόκου έχει ουσιαστική σχέση με την υπόθεση της σωτηρίας μας;

Ναί, βεβαίως έχει. Όποιος αρνείται την προσωπική συμμετοχή της παρθένου Μαρίας στο έργο της σωτηρίας μας, όποιος δεν αποδίδει την ανάλογη τιμή στη Θεοτόκο, αυτός δεν
κινείται στο χώρο της νέας ρίζας του Χριστού και της νέας δημιουργίας, αλλά μένει στην εποχή της πτώσης και της φθοράς και συνδέεται μόνο με τη ρίζα του παλαιού Αδάμ, που
είναι η ρίζα της αμαρτίας. Γι' αυτόν τον άνθρωπο ο Χριστός είναι σαν να μην εγεννήθη.

Με άλλα λόγια όποιος δεν αναγνωρίζει την παρθένο Μαρία ως Θεοτόκο, αυτός αρνείται την Θεανθρωπότητα του Χριστού, αυτός δεν μπορεί να ωφεληθεί από την ανάγνωση της
αγίας Γραφής και από την εφαρμογή των εντολών του Χριστού. Τούτο γιατί δεν μας σώζει η αγία Γραφή, αλλά ο ίδιος ο Χριστός, τον οποίον αναγγέλλει η αγία Γραφή (πρβλ. Ιω. ε'
39). Στον χαρακτηρισμό της Μαρίας ως Θεοτόκου συνίσταται «όλον το μυστήριον της θείας οικονομίας διότι εάν η γεννήσασα είναι Θεοτόκος, θα είναι Θεός και ο γεννηθείς εξ
αυτής, όπως επίσης και άνθρωπος» (Ιω. Δαμασκ.).

Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκης: Τιμάμε την Παναγία, αλλά δεν την υποτιμάμε ούτε την υπερτιμάμε



screen-shot-2016-10-28-at-02-11-59Ευδόκησε ο Θεός σε ένα πρόσωπο να κατοικήσει ολόκληρος. Ευδόκησε ο Θεός να θαυμάσει το κάλλος ενός ανθρώπου, την αγιότητα της Παρθένου.

Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου

Ιερά αγρυπνία πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 27 Οκτωβρίου στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς. Κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας, μίλησε προς τους πιστούς που συμμετείχαν, ο Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Αεράκης.
Η ιερά αγρυπνία και η ομιλία που ακολούθησε, εντάσσονται στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…» του Ιερού Ναού.
Η ομιλία του π. Δανιήλ επικεντρώθηκε στο πρόσωπο της Παναγίας, την Σκέπη της οποίας τιμά αυτήν την ημέρα η Εκκλησία και ιδιαίτερα στα ονόματα Της που προκύπτουν μέσα από την Αγία Γραφή.
Τιμάμε την Παναγία, αλλά δεν την υποτιμάμε ούτε την υπερτιμάμε, είπε στην αρχή του λόγου του. Η Παναγία είναι μία και η Εκκλησία την έβαλε στο εικονοστάσι του τέμπλου, ώστε σε κάθε Ναό να είναι η μία Παναγία Παρθένος, η Θεοτόκος.
Ακολούθως αναφέρθηκε στα ονόματα της Παναγίας που είναι μέσα στην Αγία Γραφή. Ένα όνομα από την Παλαιά Διαθήκη, είναι η «Κόρη των προφητειών».
Το δεύτερο είναι αυτό που μετέφερε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ στον Ευαγγελισμό. Είναι το όνομα «Κεχαριτωμένη».
Και συνέχισε ο π. Δανιήλ απαριθμώντας και εξηγώντας και άλλα ονόματα.
Η Παναγία «Ευδοκία του ουρανού». Ευδόκησε ο Θεός σε ένα πρόσωπο να κατοικήσει ολόκληρος. Ευδόκησε ο Θεός να θαυμάσει το κάλλος ενός ανθρώπου, την αγιότητα της Παρθένου.
Έχουμε ύστερα την Παναγία «του Μυστηρίου». Μία Παναγία που την ξεχνάμε. Έγινε όργανο στο μυστήριο των μυστηρίων, στο μυστήριο της αγάπης του Θεού, στο μυστήριο της σαρκώσεως του Θεού – Λόγου, στο μυστήριο της ενανθρωπίσεως.
Η Παναγία «της Υπακοής». Όταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ της εξηγεί πως θα γίνει η μυστηριώδης κυοφορία και πως θα σαρκωθεί μέσα Της ο Υιός του Θεού, τότε η Παναγία υποτάσσεται πλήρως στο σχέδιο και την προαιώνιο βουλή του Θεού.

ζωή της Παναγίας





Για τη ζωή της Παναγίας δε βρίσκουμε πολλά στοιχεία στην Αγία Γραφή. Αυτό συμβαίνει, γιατί η Αγία Γραφή, και ιδιαίτερα η Καινή Διαθήκη, μιλάει μόνο για ό,τι έχει άμεση σχέση με το έργο του Ιησού Χριστού, τη διδασκαλία, το θάνατο και την ανάστασή Του, και δε δίνει λεπτομέρειες για άλλα γεγονότα ή άλλα πρόσωπα, όσο σημαντικά κι αν είναι.

Έτσι, στο ευαγγέλιο διαβάζουμε λίγα γεγονότα από τη ζωή της Παναγίας, ενώ τα περισσότερα είναι γραμμένα σε άλλα πρωτοχριστιανικά βιβλία, που δεν περιλαμβάνονται στην Αγία Γραφή, αλλά διασώζουν πληροφορίες από την αρχαία παράδοση και την ιστορική μνήμη των πρώτων χριστιανών. Τέτοια βιβλία είναι το λεγόμενο «Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου», που μιλάει για την οικογένεια, τη γέννηση και τα παιδικά χρόνια της Παναγίας, και ο «Λόγος του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου περί της κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου», που αναφέρει τα γεγονότα της κοίμησής Της.

Αυτά τα βιβλία οι φιλόλογοι τα κατατάσσουν στα λεγόμενα «απόκρυφα κείμενα», αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι απόκρυφα, αλλά ορθόδοξα πρωτοχριστιανικά κείμενα. Απόκρυφα κείμενα ή απόκρυφα ευαγγέλια ονομάζονται τα βιβλία που έγραψαν διάφορες αιρετικές ομάδες κατά μίμηση των χριστιανικών τεσσάρων ευαγγελίων, αλλά τα κρατούσαν κρυφά και τα διάβαζαν μόνο οι οπαδοί τους (1). Αυτό δεν ισχύει για τα κείμενα που αναφέρονται στην Παναγία, που ανήκαν στους χριστιανούς, δεν περιέχουν αιρετικές διδασκαλίες, κυκλοφορούσαν φανερά και επιτρεπόταν να τα διαβάσουν όλοι.

Από τις αρχαίες αυτές πηγές μαθαίνουμε τα εξής:

Οι πρόγονοι της Παναγίας

Γονείς της Παναγίας είναι οι άγιοι Ιωακείμ και Άννα. Γονείς της αγίας Άννας ήταν ένα άλλο άγιο ζευγάρι, ο ιερέας Ματθάν και η Μαριάμ (παππούς και γιαγιά της Θεοτόκου). Ο δίκαιος Ματθάν (2) ήταν ιερέας του αληθινού Θεού και ανήκε (όπως όλοι εκείνοι οι άνθρωποι) στη θρησκεία της Παλαιάς Διαθήκης, τη θρησκεία που είχε τις 10 εντολές και τους προφήτες και περίμενε τον ερχομό του Χριστού.

Η ΤΙΜΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟ, Η ΠΡΟΣΦΩΝΙΣΗ «ΠΑΝΑΓΙΑ» ΚΑΙ ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΤΙΜΗΣ ΠΡΟΣ ΙΕΡΑ ΚΑΙ ΗΓΕΤΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ



Δεν υπάρχει στον κόσμο πιο γλυκύτερο όνομα απ’ αυτό της Παναγίας. Σε κάθε τι που θα μας συμβεί, σε κίνδυνο, σε δοκιμασία, σε κάθε πειρασμό, «Παναγιά μου!» θα φωνάξουμε. Μα και να σκοντάψουμε πάλι τ’ όνομα της Παναγιάς θα φέρουμε στα χείλη μας. Γι αυτό δεν είναι τυχαίο ότι ο ευσεβής λαός μας τιμά και επικαλείται την Μητέρα του Κυρίου μας (πρβλ. Λουκ.1:43) με πολλά ονόματα. Επτά διαδοχικά και θεολογικότατα ονόματα ακούμε μόνο, στη συνήθη λειτουργική αίτηση που είναι και η κατακλείδα όλων των αιτημάτων μας προς τον Θεό: «Τῆς Παναγίας, ἀχράντου, ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου, Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας….».
Τόσο μεγάλη και εξαιρετική είναι η ευλάβεια των πιστών προς την Θεοτόκο, που οι αιρετικοί (Προτεστάντες, Μάρτυρες του Ιεχωβά κ.ά.), πιστεύουν ότι η τιμή προς την Παναγία έχει επισκιάσει και παραγκωνίσει την τιμή προς Τον Υιό της. Είναι υπερβολικά διογκωμένη –λέγουν- η αξία και σημασία που αποδίδετε οι χριστιανοί στην Παναγία. Πιο συγκεκριμένα, μιας και αναφερθήκαμε στον τίτλο «Παναγία», λέγουν: Πώς είναι δυνατόν η Αγία Γραφή να ονομάζει τον Θεό «άγιο» (Ησ.6:3, Λουκ.11:45, Ιωαν.17:11 κ.α)  και ΄σεις να ονομάζεται τη Θεοτόκο Παναγία; (!) Είναι ανώτερη από τον Θεό; Μήπως δεν είναι αυτό μια ένδειξη Μαριολατρείας όπως στους Ρωμαιοκαθολικούς;
Εδώ ασφαλώς ηθελημένα ή αθέλητα γίνεται παρεξήγηση, γιατί την Θεοτόκο την αποκαλούμε «Παναγία», συγκρίνοντάς την όχι με τον Θεό, που κι Αυτός είναι Πανάγιος, αλλά με τους άλλους αγίους της Εκκλησίας μας. Αυτό μαρτυρεί και το Άγιο Πνεύμα δια του στόματος της Παρθένου Μαρίας, όταν είπε εκείνον τον προφητικό λόγο μετά τον Ευαγγελισμό της απ΄ τον Αρχάγγελο Γαβριήλ: «ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί» (Λουκ.1:48). Κι ασφαλώς η προφητεία αυτή εκπληρώθηκε κατά γράμμα απ΄όλους τους αγίους και πιστούς της εκκλησίας του Χριστού, πλην των αιρετικών!

Η Ανάσταση της Θεοτόκου. by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης


Ισως ο παρών ασυνήθιστος τίτλος σταθεί πρόξενος «συνηθισμένων» ενστάσεων και εντόνου παραξενισμού. Η ενδεχόμενη ίσως αντί-θεση στην εκφραζόμενη αυτή θέση, ενώ φυσικά επιτρέπεται, παράλληλα όμως υπαινίσσεται παντελή έλλειψη ορθόδοξου καταρτισμού και πλουτισμού Θεολογίας. Η Θεολογική άγνοια, συμπορευόμενη με την επιπόλαιη και λανθασμένη γνώση, ειδικώς όταν διαφαίνεται σε ειδήμονες, συνιστά ανεπίτρεπτη αμάθεια και πλήρη έλλειψη Θεογνωσίας.
 Δυστυχώς πολλοί από μας δεν γνωρίζουμε πως ο συνεκτικός όρος «Μετάσταση» δεν αντιτίθεται στην έννοια της αναστάσεως, αλλα μάλιστα και κάλλιστα την εμπεριέχει. Είναι όντως λυπηρό (κάποτε και άκρως τραγικό) να λέγονται και να γράφονται πράγματα ξένα προς την Αγία Γραφή και απαράδεκτα από την Αποστολική μας Παράδοση, όπως το ότι «η Παναγία δεν αναστήθηκε όπως ο Υιός της αλλά μεταστάθηκε»…
 Πρώτον, η Αγία Γραφή τελείως ανατρέπει τέτοιες αντορθόδοξες δοξασίες. Ο Ιερός Δαυίδ στους προφητικούς ψαλμούς πολύ περίεργα προλέγει: «Ανάστηθι, Κύριε, συ ΚΑΙ η Κιβωτός του αγιάσματός σου!» Ενας από τους πιο εξαίσιους και ξεχωριστούς τίτλους της Παναγίας είναι ακριβώς αυτός: «Κιβωτός του αγιάσματός». Επίσης και το «ηγίασε το σκήνωμα αυτού ο Υψιστος», το «ηγίασε» εδώ σημαίνει ανέστησε και αναφαίρεται και ψάλλεται στην Θεοτόκο, η οποία είναι Σκήνωμα του Υψίστου. Μπορεί η Καινη Διαθήκη να μην αναφέρει τίποτε για την Μετάσταση της Θεοτόκου, αλλά δεν είναι τυχαίο και άνευ σημασίας το ότι πριν την τριήμερη Ανάστασή του ο Χριστός, κατά την Σταύρωση, μας παριστάνει δύο αποκλειστικά πρόσωπα, τα οποία παραδίδει με «περίεργο» τρόπο το ένα στο άλλο, τα οποία είναι τα μόνο που «τόλμησαν να παραμείνουν κάτω από τον Σταυρό», οι οποίοι και οι δύο, θα αναστηθούν και αυτοί λίγο αργότερα, τριήμεροι!
 Πλειάδα των Αγίων Πατέρων ρητώς αναφέρουν την Ανάσταση της Θεοτόκου. Ενω μίλησαν ανοικτά και ουσιαστικά για την Ανάσταση του Χριστού, ως κέντρο του Ευαγγελίου, κέντρο της Πίστεως και της Λατρείας μας, για την Ανάσταση όμως της Παναγίας το άφησαν να ωριμάσει ως καρπός βαθειάς πίστεως και αγάπης των Ορθοδόξων προς την Θεομήτωρα, κτίζοντας αυτήν την πεποίθηση με «πύργο ρημάτων» και οχυρώνοντας αυτήν την πίστη «εν βάρεσιν εννοιών» ώστε να εξελιχθεί ως Αποκάλυψη Αληθειών και Μυστηρίων που «ακόμη και οι ίδιοι οι Αγγελοι επιθυμούν να παρακύψουν» και να εξευρενήσουν. (Α’ Πέτρου, 1, 12)

Η τιμή της Θεοτόκου στη Βίβλο - Η Θεοτόκος στην Αγία Γραφή



Ο άγιος Μάξιμος ο Γραικός, το διαμάντι της μονής Βατοπαιδίου, ταξίδεψε στη Ρωσία, μετά από παράκληση του τσάρου Βασιλείου Ιβάνοβιτς, όπου πρόσφερε μεγάλο πνευματικό έργο το 16ο αιώνα. Όμως ήρθε σε σύγκρουση με την εξουσία - πολιτική και, δυστυχώς, και εκκλησιαστική - με συνέπεια να βασανιστεί και να φυλακιστεί για 23 χρόνια, σχεδόν μέχρι το τέλος της ζωής του!
Γιορτάζει 21 Ιανουαρίου. Σύντομη βιογραφία του προτείνω να διαβάσετε εδώ & εδώ. Αξίζει να τον γνωρίσετε καλύτερα με την αναλυτική βιογραφία του, που δημοσιεύεται εδώ.
Ο παρακάτω λόγος του αγ. Μάξιμου είναι μια απάντηση στην αίρεση των Ιουδαϊζόντων, που δεν τιμούσαν την Παναγία, αλλά και σε εκείνους που έλεγαν πως η Παναγία ήταν αγία μόνο κατά τη διάρκεια της κυοφορίας του Ιησού, ενώ μετά τη γέννησή Του ήταν μια απλή γυναίκα. Ωστόσο πρέπει να πούμε ότι αποτελεί και μια εξαιρετική απάντηση στους προτεστάντες, που επίσης δεν αναγνωρίζουν την αγιότητά της.
Το σκληρό ύφος του αγίου ας μη μας σκανδαλίζει. Οι Πατέρες της Εκκλησίας, όταν γράφουν κατά των αιρετικών, γράφουν+μιλάνε σκληρά, για να ταρακουνήσουν τους ορθόδοξους, αλλά προσπαθούν να ανασηκώσουν τους αιρετικούς και να τους σώσουν, όπως φαίνεται κι εδώ, στο τέλος του λόγου του αγίου Μάξιμου. "Πολεμάμε για να ανορθώσουμε πεσμένους κι όχι για να γκρεμίσουμε όρθιους" (Χρυσόστομος). Αγαπούν και επιθυμούν τη σωτηρία των αιρετικών και όχι την εξόντωσή τους.
 
Λόγος Αγίου Μαξίμου του Γραικού κατά των βλασφημούντων την Παναγία Θεοτόκο
Όλη η θεόπνευστη Γραφή [η Αγία Γραφή - δείτε την εδώ] διδάσκει και διατάσσει να προσκυνούμε και να απονέμουμε κάθε τιμή όχι μόνο στην πάναγνη εικόνα του Σωτήρος μας Ιησού Χριστού και της Παναγίας Θεοτόκου και των άλλων εναρέτων και θεαρέστων ανδρών Του, αλλά και σε όλα τα άλλα που ως προσφορές αφιερώθηκαν στον Σωτήρα Χριστό, όπως τα λειτουργικά εκκλησιαστικά σκεύη η τα διάφορα αντικείμενα για την διακόσμηση και την ευπρέπεια της πάναγνης εικόνας Του ή της αγίας Τραπέζης [=του τραπεζιού, πάνω στο οποίο γίνεται η λειτουργία & τελείται η θεία μετάληψη]. Όλα αυτά πρέπει να τα τιμούμε και να τα προσκυνούμε ως πράγματα που μετέχουν ήδη της αγιοσύνης Του. Τούτο φαίνεται από το γεγονός ότι ο ίδιος ο Σωτήρ μίλησε επιτιμητικά στους Φαρισαίους και είπε: «Ουαί υμίν, οδηγοί τυφλοί, οι λέγοντες· ος αν ομόση εν τώ ναώ, ουδέν εστιν, ος δ’ αν ομόση εν τώ χρυσώ του ναού, οφείλει. Μωροί και τυφλοί! Τις γάρ μείζων εστίν ο χρυσός ή ο ναός ο αγιάζων τον χρυσόν; Και ος αν ομόση εν τώ θυσιαστηρίω, ουδέν εστιν, ος δ’ αν ομόση εν τώ δώρω τώ επάνω αυτού, οφείλει. Μωροί και τυφλοί! Τί γάρ μείζον, το δώρον ή το θυσιαστήριον το αγιάζον το δώρον;»[1]. ["Ν": λόγια του Χριστού προς τους Φαρισαίους, δηλ. τη θρησκευτική κλίκα που συγκέντρωνε κυρίως εγωιστές & υποκριτές με κύρος και εξουσία. Λέει: "Αλίμονό σας, οδηγοί τυφλοί, που λέτε "όποιος ορκιστεί στο ναό, δε δεσμεύεται, αλλά όποιος ορκιστεί στο χρυσό του ναού, δεσμεύεται". Ανόητοι και τυφλοί, τι είναι σημαντικότερο, ο χρυσός (του ναού), ή ο ναός που καθαγιάζει αυτόν το χρυσό; Και "όποιος ορκιστεί στο θυσιαστήριο, δε δεσμεύεται, αλλά όποιος ορκιστεί στο δώρο (αφιέρωμα) που βρίσκεται πάνω στο θυσιαστήριο, δεσμεύεται". Ανόητοι και τυφλοί, τι είναι σημαντικότερο, το δώρο ή το θυσιαστήριο που καθαγιάζει το δώρο;"].
Πράγματι είναι θαυμαστό ότι τα αντικείμενα, που αφιερώθηκαν στον Θεό με καλή πρόθεση και κατά τους κανόνες του εκκλησιαστικού τυπικού, μετέχουν αγιοσύνης, αφού ακόμη και τα χάλκινα πυρεία των διακοσίων πενήντα ανδρών, που επαναστάτησαν εναντίον του προφήτη Μωυσή και του ιερέα Ααρών με επί κεφαλής τον Κορέ, τον Δαθάν και τον Αβειρών, από τους οποίους άλλους κατάπιε ζωντανούς η γή μαζί με τις οικίες και όλες τις περιουσίες τους και τους άλλους κατέκαυσε το θεόσταλτο πύρ και τα οποία έφεραν εναντίον του θελήματος του Θεού, ο Θεός διέταξε στον Μωυσή και τον ιερέα Ελεάζαρ να τα πάρουν και να κάμουν από αυτά «λεπίδας ελατάς, περίθεμα τώ θυσιαστηρίω, ότι προσηνέχθησαν έναντι Κυρίου»[2]. Όλα αυτά δείχνουν σαφώς και αναντίρητα ότι κάθε αισθητό αντικείμενο, που ως εργαλείο της θείας λειτουργίας αφιερώθηκε στον Θεό, μετέχει της αγιοσύνης και αποτελεί αντικείμενο προσκύνησης.

Αν όμως είναι έτσι, τότε πώς τολμούν ορισμένοι ευρισκόμενοι μακράν της σωφροσύνης να απορρίπτουν το ανυπέρβλητο ύψος της αγιοσύνης και της δόξας της Παναγίας και αειμακαρίστου Θεομήτορος, της υψηλοτέρας των ουρανών και πασών των νοερών ουράνιων δυνάμεων, και να ισχυρίζονται ότι αυτή ήταν ένδοξη και αγία μόνο κατά την διάρκεια της κυήσεως του Εμμανουήλ στην παναγία κοιλία Της, ενώ όταν Τον γέννησε και τον θήλαζε έπαψε ολότελα να διαφέρει από τις υπόλοιπες γυναίκες; Ώ, τι θεομάχος σκέψη και λόγος! Ώ, τι ακραία αμάθεια και άγνοια των θεοπνεύστων γραφών! Πώς και δεν κατάλαβαν, οι άσωτοι, τι είπε για αυτήν ο προπάτωρ της στον προελθόντα από αυτή σαρκωθέντα Θεό-Λόγο; «Παρέστη η βασίλισσα εκ δεξιών σου εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη πεποικιλμένη»[3]
Η ρωσική εικόνα της Παναγίας "Πάντων των θλιβομένων η Χαρά"
Ποιά είναι αυτή «η βασίλισσα εκ δεξιών σου εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη πεποικιλμένη», ανόητοι και αναίσθητοι στην καρδιά; Και εκ δεξιών Τίνος παρέστη αυτή; Μήπως δεν γνωρίζετε την υψηλή θέση του Μονογενούς, για τον οποίο ο γεννήτωρ Πατήρ Του είπε: «Είπεν ο Κύριος τώ Κυρίω μου, κάθου εκ δεξιών μου… εκ γαστρός προ εωσφόρου εξεγέννησά σε», καθώς και, «ο θρόνος αυτού ως ο ήλιος εναντίον μου και ως η σελήνη κατηρτισμένη εις τον αιώνα»[4]. Εκεί στέκεται επίσης και η Βασίλισσα και Παντάνασσα εκ δεξιών του Παντοκράτορος Υιού και δημιουργού της ικετεύοντας Αυτόν για την σωτηρία όλων, όσοι προσεύχονται με πίστη και στερεά πεποίθηση και ζητούν από αυτή την βοήθεια και την σωτηρία από τις δυστυχίες που τους έχουν κυριεύσει. Ακούστε όμως, κωφοί, τι λέγει σε αυτήν ο προπάτωρ Της: «Ακουσον, θύγατερ, και ιδέ και κλίνον το ούς σου και επιλάθου του λαού σου και του οίκου του πατρός σου, ότι επεθύμησεν ο βασιλεύς του κάλλους σου»[5], δηλαδή της ασύγκριτης αγνότητας και της σωφροσύνης και της πανάγνου παρθενίας Της. 
«Ότι αυτός εστιν ο κύριός σου», επειδή δηλαδή Αυτός, ο Δημιουργός και Θεός Της, ευδόκησε να γίνει και Υιός Της. Γι’ αυτό «και προσκυνήσουσιν αυτώ» ως Θεό και Υιό Σου, «θυγατέρες Τύρου», δηλαδή οι λαοί που ήσαν προηγουμένως ειδωλολάτρες, διότι έτσι ακριβώς ήταν η πόλη Τύρος, που ύστερα διά της πίστεως στον Χριστό και του θείου λουτρού της παλιγγενεσίας έγινε θυγατέρα του Θεού, και «εν δώροις, το πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν»[6], την Παναγία Μητέρα του Θεού τους. Επίσης και «το πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν οι πλούσιοι του λαού» με δέος και αγάπη γονατίζοντας ενώπιον της πάναγνης και αξιολάτρευτης εικόνας Σου, όπως ακριβώς τελούν εμπράκτως έως σήμερα όχι μόνο οι ορθόδοξοι, αλλά και όλοι γενικώς οι κακόβουλοι αιρετικοί Λατίνοι και Αρμένιοι, αρχίζοντας ήδη από τους χρόνους των αποστόλων, όταν ο ευαγγελιστής Λουκάς ζωγράφισε την τιμία εικόνα Της και την έφερε σε αυτήν, όταν ήταν ακόμη εν ζωή. Ευχαριστημένη από το γεγονός εκείνη είπε: «Η χάρη που υπάρχει μέσα Μου να βρίσκεται σε αυτήν την εικόνα».

Η τιμή προς την Παναγία Αληθινή συζήτηση Ορθοδόξου και Ρωσσελιστή





Σε ένα Ρωσσελιστικό φόρουμ



Ένα μέλος τής ΟΟΔΕ, ο Νίκος, πρώην μέλος Ρωσσελιστικής ομάδας, είχε γράψει πριν από καιρό, μια σειρά μηνυμάτων σε ένα Ρωσσελιστικό φόρουμ. Ένα απ' αυτά τα μηνύματα, αφορούσε την τιμή τών Χριστιανών προς την Παναγία. Φυσικά οι ιδιοκτήτες τού φόρουμ, φρόντισαν να εξαφανίσουν την απάντηση τού συνεργάτη μας και έτσι σκεφτήκαμε να δημοσιεύσουμε ένα απόσπασμα από το συγκεκριμένο μήνυμα στον ιστότοπο τής ΟΟΔΕ.

Διορθώσαμε μόνο κάποια ορθογραφικά λάθη που εντοπίσαμε, και σβήσαμε το όνομα τού Ρωσσελιστή φίλου μας. Έτσι μπορείτε να παρακολουθήσετε ζωντανά την επιχειρηματολογία, με την ένταση που διακρίνει ένα φόρουμ.

Στην παρακάτω επιχειρηματολογία, με κόκκινο θα διαβάσετε τα επιχειρήματα τού Ρωσσελιστή (που είναι ακριβώς τα ίδια που θα έλεγε κάθε Προτεστάντης), και με μαύρο τα επιχειρήματα τού συνεργάτη μας. Κάποιες έντονες εκφράσεις και από τις δύο πλευρές, δικαιολογούνται από τη ζωντανή συζήτηση ενός φόρουμ, με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε κανείς από τους δύο να θίξει τον άλλον, παρά αποτελούσαν "ρητορική" τακτική.

Την επιχειρηματολογία αυτή δημοσιεύουμε ως απάντηση σε όποιον κατηγορεί ψευδώς την Εκκλησία, ότι θεοποιεί την Παναγία.



Ρωσσελιστής:

Όταν οι «ιερείς» και οι «ψάλτες» κραυγάζουν τα λόγια της ορθόδοξης «ψαλμωδίας»… «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς»; Έρχεσαι εσύ και η «ομάδα δογματικής έρευνας» να μας πείσετε ότι «ποτέ δεν Θεοποιήσαμε την Παναγία» και ότι «ποτέ δεν υπήρξε σκεπτικό για "θεανθρώπινο έμβρυο"». Νίκο για σε παρακαλώ, δεν μασάμε χαρούπια, ήμαστε νοήμονες και ελεύθεροι άνθρωποι και πάνω από όλα δεν μπορούμε να μην αντιδρούμε σε κοροϊδίες.

Πρωτοπρεσβύτερος Πήτερ Γκίλκουιστ Η αναφορά της Καινής Διαθήκης στην Θεοτόκο




Τί είναι λοιπόν αυτό που διδάσκει η Καινή. Διαθήκη σχετικά με την Παρθένο Μαρία; Μπορούμε να βρούμε τουλάχιστον τέσσερις κρίσιμες απαντήσεις.

Η Παναγία είναι η σημαντικότερη γυναίκα που έζησε ποτέ

    Ενώ ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είχε πει ότι δεν υπήρξε μεγαλύτερος άνδρας που περπάτησε πάνω στη γη από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, ο αρχάγγελος Γαβριήλ και η ευλογημένη Ελισάβετ είχαν ομολογήσει στην Παναγία, «ευλογημένη συ εν γυναι­ξί» (Λουκ. 1:28,42).

Είναι η πιο ευλογημένη από τις γυναίκες για διάφορους λόγους, με μεγαλύτερο το ότι συνέλαβε, έφερε, γέννησε, και ανέθρεψε τον ίδιο τον Σωτήρα των ψυχών μας. Αυτός που σήμερα κάθεται στον ουράνιο θρόνο του Δαβίδ ως βασιλιάς στη δεξιά πλευρά του Θεού Πατρός, εισήλθε στο ανθρώπινο γένος και έγινε ο Σωτήρας μας μέσω της μήτρας της. Επιλέχτηκε από τον Πατέρα για να κυοφορήσει τον μονογενή Υιό Του.

Σ’ αυτό τον ρόλο, η Παναγία υπήρξε το πρώτο πρόσωπο σ’ όλη την ιστορία του ανθρώπινου γένους που έλαβε και δέχθηκε τον Χριστό ως Σωτήρα της. Εσείς κι εγώ καλούμαστε να ενθρονίσουμε τον Κύριο στην καρδιά και στη ζωή μας – για να ακολουθήσουμε μ’ αυτό τον τρόπο το παράδειγμα της Παναγίας. Από πολύ νωρίς, η χριστιανική ιστορία άρχισε να την αποκαλεί «η πρώτη λυτρωθείσα».

Θυμάμαι όταν, πριν από μερικά χρόνια είχα μπει σε μία εκκλησία στα περίχωρα του Σικάγου και είδα μια εικόνα της Παναγίας απέναντί μου, με τα χέρια ανοι­κτά, στο κέντρο της αψίδας πίσω ακριβώς από την Αγία Τράπεζα. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να αναρωτηθώ γιατί δεν εικονιζόταν μόνον ο Χριστός σ’ εκείνη τη συγκεκριμένη θέση στην εκκλησία, αν και εικονιζόταν σ’ ένα μεγάλο κύκλο στο σημείο της καρδιάς της.

Όταν ρώτησα γιατί παρουσιαζόταν μ’ έναν τόσο διακεκριμένο τρόπο, ο θεολόγος που ήταν μαζί μου μού εξήγησε: «Αυτή είναι μια από τις σημαντικότερες ευαγγελικές εικόνες σε ολόκληρη την Εκκλησία. Αυτό που βλέπεις είναι ο Χριστός που ζει ως Κύριος στη ζωή της Παναγίας, και τα απλωμένα χέρια της είναι μία πρόσκληση προς εσένα και εμένα να Του επιτρέψουμε να εισέλθει στη ζωή μας όπως κάνει και στη δική της», Η δύναμη εκείνης της εικόνας παραμένει στο μυαλό μου μέχρι σήμερα. Επειδή η Παναγία έδωσε το παράδειγμα σε όλους μας να παραδώσουμε πλήρως τη ζωή μας στον Ιησού Χριστό.


Η Παναγία είναι επίσης ευλογημένη επειδή βρήκε χάρη ενώπιον του Θεού. Τα ενθαρρυντικά λόγια του Γαβριήλ προς αυτήν ήταν: «Χαίρε, κεχαριτωμένη· ο Κύριος μετά σου» (Λουκ, 1:28). Κατόπιν την παρηγόρησε λέγοντας: «Μη φοβού, Μαριάμ· εύρες γαρ χάριν παρά τω Θεώ» (Λουκ. 1:30, η υπογράμμιση δική μου).

Τί κάνει κάποιος για να κερδίσει τη χάρη του Θεού και ν’ ανταμειφθεί απ’ Αυτόν; Ας θυμηθούμε τον Κορ­νήλιο στο Ι΄ κεφάλαιο των Πράξεων. Ήταν ο πρώτος εθνικός που μεταστράφηκε στον Χριστό, ήταν «ευσεβής και…, ποιών τε ελεημοσύνας πολλάς τω λαώ και δεόμενος του Θεού διά παντός» (Πράξεις 10:2). Μετά από δύο στίχους, άκουσε σε ένα όραμα: «Αι προσευχαί σου και αι ελεημοσύναι σου ανέβησαν εις μνημόσυνον ενώπιον του Θεού». Ο Κύριος πρόσεξε τα ευσεβή έργα του και του προσέφερε τη σωτηρία. Με παρόμοιο τρόπο, η καθαρότητα της Παναγίας βρήκε χάρη ενώπιον του Θεού, ο οποίος έτσι την επέλεξε για να κυοφορήσει τον Υιό Του.

Δεν ισχυρίζομαι εδώ ότι η ανθρώπινη αξία είναι αυτή που κερδίζει τη σωτηρία. Κάθε άλλο. Όσο αξιέπαινο κι αν είναι να ζούμε με αγνότητα, μια ζωή ευσέβειας δεν κερδίζει από μόνη της τη σωτηρία. Διαφορετικά γιατί η Παναγία θα αποκαλείτο «η πρώτη λυτρωθείσα», ή γιατί ο Κορνήλιος έπρεπε να βαφτιστεί εν Χριστώ από τον απόστολο Πέτρο; Η προσευχή και η ευσέβεια, ωστόσο, κερδίζουν την προσοχή του Θεού. Όταν Τον αναζητούμε με όλη μας την καρδιά, Τον βρίσκουμε! Όταν Του δίνουμε ό,τι έχουμε, την ίδια μας τη ζωή, ο Θεός στέλνει τη χάρη Του. Αυτό ακριβώς είναι που έκανε η Παναγία, και γι’ αυτό θεωρείται η μέγιστη γυναίκα που έζησε ποτέ.

Η Παναγία ως πρότυπο της χριστιανικής ζωής

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δίδασκε εξ αρχής ότι η Παναγία υπήρξε το υπέρτατο παράδειγμα ή πρωτότυπο, για το τι συμβαίνει σ’ ένα πρόσωπο που δείχνει πλήρη εμπιστοσύνη και πίστη στον Θεό. Η Παναγία αποτελεί ήδη όλα όσα εμείς φιλοδοξούμε να γίνουμε εν Χρι­στώ. Όλοι μας πρέπει να «δεχθούμε» τον Χριστό (Ιωάν. 1:12). Και όπως σημειώσαμε προηγουμένως, η Παναγία ήταν ο πρώτος άνθρωπος που δέχθηκε τον Χριστό. Από τα εκατομμύρια «των αποφάσεων» που έχουν ληφθεί για τον Χριστό, της Παναγίας υπήρξε η πρώτη. Επομένως, ό,τι επαγγελίες αναφέρει για μας η Αγία Γραφή, αυτές έχουν ήδη εκπληρωθεί στο πρόσωπο της Παναγίας.

Πρότυπο υπακοής. Ενώ ο Θεός γνώριζε με βεβαιότητα ότι η Παναγία επιθυμούσε να Τον ευχαριστεί, δεν έπαιρνε την υπακοή της ως δεδομένη. Ο άγγελος της εξήγησε πως θα κυοφορούσε τον Χριστό. «Πνεύμα άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επι­σκιάσει σοι· διό και το γεννώμενον άγιον κληθήσεται υιός Θεού» (Λουκ. 1:35).

ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ "ΑΣΠΙΛΗΣ ΣΥΛΛΗΨΗΣ" ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΘΟΛΙΚΟΥΣ



 




Η «άσπιλη σύλληψη» της Θεοτόκου

Το δόγμα αυτό, το όποιο διετύπωσε το 1854 ο Πάπας Πίος ο 9ος, σημαίνει ότι η Παναγία γεννήθηκε άσπιλη, αναμάρτητη, δεν είχε το προπατορικό αμάρτημα, όπως το έχουμε όλοι οι άνθρωποι. Η διδασκαλία αυτή βέβαια περί της ασπίλου συλλήψεως δεν στηρίζεται πουθενά, ούτε στην Αγία Γραφή, ούτε στην διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας και έχει επίσης πολλά τρωτά σημεία.
 

Η ορθόδοξη άποψη

Ένα τρωτό σημείο αυτής της διδασκαλίας είναι ότι προσβάλλει την μοναδικότητα της γεννήσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Μόνο ο Χριστός γεννήθηκε αναμάρτητος εκ Πνεύματος Αγίου, είναι η μοναδική περίπτωση κατά την οποία δεν μεσολάβησε σάρκα και αίμα. Ο Χριστός μας γεννήθηκε από την Παρθένο Μαρία, άνευ συνάφειας ανδρός. Δεν ήλθε σε σαρκική ένωση η Παναγία με άνδρα. Το Άγιο Πνεύμα επισκίασε την Παναγία και δι’ Αγίου Πνεύματος εγεννήθηκε ο Κύριος μας· ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε εκ Πνεύματος Αγίου από την Παρθένο Μαρία, γι’ αυτό και είναι αναμάρτητος. Η Παναγία όμως δεν γεννήθηκε εκ Πνεύματος Αγίου· γεννήθηκε από γονείς φυσιολογικά, κανονικά, από τον Ιωακείμ και από την Άννα. Προσβάλλει επομένως η διδασκαλία αυτή την μοναδικότητα της γεννήσεως του Χριστού. Η μοναδική γέννηση, η οποία έγινε εκ Πνεύματος Αγίου και είναι γι’ αυτό άσπιλη, είναι η γέννηση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Στην Ορθοδοξία έχουμε «αφθορον σύλληψιν» του Χριστού και όχι «άσπιλον σύλληψιν της Θεοτόκου».
 
Ενώ λοιπόν νομίζουν ότι με την άσπιλη σύλληψη υπερυψώνουν την Παναγία, ουσιαστικώς την μειώνουν. Γιατί η Παναγία εξυψώνεται πιο πολύ αν παρουσιασθεί ότι αυτά που κατόρθωσε, αυτή η αγιότης την οποία κατόρθωσε, δεν τα κατόρθωσε γιατί ήταν αναμάρτητη εκ φύσεως, τα κατόρθωσε γιατί ενώ ήταν άνθρωπος σαν εμάς, γεννήθηκε από φυσικούς γονείς, από τον Ιωακείμ και την Άννα, ενώ ήταν άνθρωπος καθόλα φυσιολογικός, είχε αυτήν την δική μας τη φύση, η οποία ρέπει προς την αμαρτία, κατόρθωσε εν τούτοις να καλλιεργήσει τις αρετές με πολλή άσκηση, με προσευχή, με νηστείες με εγκράτεια, με αγνότητα ιδιαιτέρως, και να φθάσει στα ύψη αυτά της αγιότητος, συνεργώντας και κοπιάζοντας η ίδια.
Εμείς οι πιστοί, θα πρέπει να την έχουμε ως παράδειγμα και ως δίδαγμα και ως στόχο. Εκείνη κατόρθωσε να φθάσει σ’ αυτήν την αγιότητα και να υμνείται δι’ όλων των αιώνων· Εκείνη ήταν σκεύος εκλογής. Λόγω της αγιότητός της κατόρθωσε και είλκυσε την προσοχή του Θεού και έγινε η αγαπητή του Θεού: «Χαίρε Κεχαριτωμένη. Ο Κύριος μετά σου. Ευλογημένη συ εν γυναιξί». Έδειξε με την άγια ζωή της, την άφθαστη υπακοή της, την πολλή ταπείνωση, την ανυπέρβλητη αγνότητα, μέχρι που μπορεί να υψωθεί ο άνθρωπος.
 

Οι ακρότητες της Μαριολατρείας και του Αντιδικομαριανισμού

Το δεύτερο στοιχείο για το οποίο αυτή η διδασκαλία δεν είναι ορθή είναι ότι ουσιαστικώς δεν ανεβάζει την Παναγία, την μειώνει, ενώ οι Παπικοί θέλουν να υψώσουν την Παναγία, υπερβολικά μάλιστα. Υπάρχουν εδώ ακρότητες, και ας πω για τις δύο αυτές ακρότητες και θα συνεχίσω τις σκέψεις που έκαμα προηγουμένως. Στην διδασκαλία για την Θεοτόκο υπάρχουν δύο ακρότητες. Η Ορθόδοξος εκκλησία είναι ανάμεσα, ακολουθεί τη χρυσή οδό. Ποιες είναι οι δύο αυτές ακρότητες; Η μια ακρότητα είναι αυτή η όποια υπερεξαίρει την Παναγία, κάνει την Παναγία Θεά, θεοποιεί την Παναγία, είναι η Μαριολατρεία. Διδάσκει ότι η Παναγία είναι Θεός, και αυτή την τάση υπηρετεί η διδασκαλία της Ρωμαϊκής εκκλησίας, της Παπικής εκκλησίας, περί του ότι η Παναγία είναι άσπιλη, την εξισώνει με τον Χριστό, ένα πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.
Στο άλλο άκρο είναι ο λεγόμενος Αντιδικομαριανισμός, οι αντίθετοι, οι αντίδικοι της Μαρίας, οι εχθροί της Μαρίας, στην εποχή μας οι Προτεστάντες. Από την μία πλευρά οι παπικοί, οι Ρωμαιοκαθολικοί έχουν την Μαριολατρεία, κάνουν την Θεοτόκο Θεό, και από την άλλη πλευρά στη Δύση και πάλι, στην Ευρώπη, υπάρχει τελείως αντίθετη τάση, των έχθρων της Παναγίας. Ο πατήρ Θεόκλητος ο Διονυσιάτης σ’ ένα βιβλίο το όποιο έχει γράψει για την Παναγία δημοσιεύει ένα γράμμα του γέροντος του, Αθανασίου του Ιβηρίτη, ο οποίος αναφερόταν σ’ αυτήν την εχθρότητα που έχουν οι Προτεστάντες εναντίον της Παναγίας. Οι Ευαγγελικοί-Προτεστάντες, δεν πιστεύουν στις εικόνες, δεν έχουν καμία τιμή, κανένα σεβασμό προς την Παναγία. Αντίθετα εκφράζονται υποτιμητικά γι’ Αυτήν. Έχο
ντας λοιπόν κατά νουν ο Γέρων Αθανάσιος ο Ιβηρίτης την ασέβεια προς την Παναγία, εκφράζεται στο γράμμα αυτό πολύ σκληρά για τους Προτεστάντες και τους προτεσταντίζοντες. Δεν διστάζουν οι Άγιοι να χρησιμοποιήσουν σκληρές λέξεις, όταν υβρίζονται άγια πρόσωπα.
Ανάμεσα λοιπόν στις δύο αυτές τάσεις, από την μια πλευρά της Μαριολατρείας του Παπισμού και της εχθρότητος προς την Παναγία, της μειώσεως της Παναγίας, των Προτεσταντών είναι η δική μας η Ορθόδοξη εκκλησία, η όποια σέβεται και τιμά και υμνεί την Θεοτόκο με τόσους ύμνους, δεν κάνει όμως την Παναγία Θεά. Την τοποθετεί μετά τη Θεότητα. Οι ιερείς μνημονεύουμε πρώτα τον Χριστό και μετά την Παναγία.
 
Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης