Ο Άγιος Νικόδημος γράφει για την Υπεραγία Θεοτόκο,

Ο Άγιος Νικόδημος γράφει

για την Υπεραγία Θεοτόκο

από το βιβλίο του Αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου,

«Εορτοδρόμιον

ήτοι Ερμηνεία εις τους Ασματικούς Κανόνας των Δεσποτικών και Θεομητορικών Εορτών», Βενετία 1836, σελ. 697-698.

από το περιοδικό «Προς την ΝΙΚΗΝ»,

τεύχη 714, Αύγουστος 2009

Το 2009 συμπληρώνονται 200 χρόνια από την κοίμηση του «οσίου και Θεοφόρου Πατρός Νικόδημου του Αγιορείτου» (1749-1809). Για να γνωρίσουμε καλύτερα την μεγάλη αύτη μορφή της Εκκλησίας και του Γένους, αφιερώνουμε στο περιοδικό μας σειρά άρθρων πού αναφέρονται στη ζωή και το έργο του.

Στο τεύχος αυτό με αφορμή την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου σταχυολογήσαμε ένα από τα πολλά κείμενα πού έγραψε ο άγιος Νικόδημος για την Παναγία, στην οποία έτρεφε Ιδιαίτερη ευλάβεια και αγάπη.

Το πρωτότυπο κείμενο είναι γραμμένο σε γλώσσα καθαρεύουσα η οποία, αν και δεν είναι δύσκολη, δυστυχώς δεν είναι προσιτή στους νεαρούς αναγνώστες μας. Γι' αυτό προηγουμένως παρατίθεται και σε ελεύθερη απόδοση στη νεοελληνική.

«Η Κυρία Θεοτόκος δεν ξεθάρρεψε με τα πολλά θαύματα πού αξιώθηκε να ζήσει, ούτε πέρασε τη ζωή της απρόσεκτα, αλλά φρόντιζε να ανταποκρίνεται πρόθυμα σ' αυτά, με το να επιδίδεται με πολλή υπομονή σε κάθε είδους πνευματική άσκηση και επίσης με το να βοηθά με τις δραστικές της πρεσβείες όλο τον κόσμο και να συνεργεί στο κήρυγμα των αγίων Αποστόλων με τις ιερές νουθεσίες και παραινέσεις της, κι έτσι ζούσε μια ζωή με πνευματικό αγώνα τόσο έντονο και κοπιαστικό, πού να ξεπερνά κάθε σκέψη και λόγο...

Αν, αγαπητοί μου αδελφοί, μια Μητέρα του Θεού και Βασίλισσα των Ουρανών, η οποία είχε όλες τις αρετές και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, δεν αμελούσε αλλά αγωνιζόταν τόσο πολύ, όπως ακούσατε, πού λοιπόν βρισκόμαστε εμείς, τα σάπια σκουλήκια της γης; Τί να πούμε πια εμείς οι αμαρτωλοί, εμείς οι καταφορτωμένοι από όλα τα πάθη, οι όποιοι αμελούμε και αδιαφορούμε και κοιμόμαστε και δεν αναλαμβάνουμε κανέναν πνευματικό αγώνα και καμία άσκηση; αλλοίμονο! αλλοίμονο μας!

Γι' αυτό ας ξυπνήσουμε, αδελφοί, ας ξυπνήσουμε από τον βαθύ ύπνο της αδιαφορίας, και αν μέχρι τώρα δεν γνωρίζαμε την τόσο ασκητική ζωή της Θεοτόκου και γι' αυτό περνούσαμε τη ζωή μας με ραθυμία, όμως από τώρα πού τη μάθαμε και στο έξης ας έχουμε την Θεοτόκο μπροστά μας ως παράδειγμα κι ας τη μιμούμαστε όσο μας είναι δυνατόν...

Και τότε ή ίδια ή Θεοτόκος θα βοηθήσει στο να σωθούμε. Και στην παρούσα ζωή θα μας προστατεύει από κάθε βλάβη των ορατών και αοράτων εχθρών με το να μας υπερασπίζεται, να δίνει μάχες στο πλευρό μας, να παρακαλεί για μας ακατάπαυστα τον Υιό της και να μας σκεπάζει, όπως το πουλί, εμάς τα αδύνατα σπουργιτάκια της με τις φτερούγες της χάρης και του πλουσίου ελέους της. Και στη μέλλουσα ζωή θα μας αξιώσει να απολαύσουμε την αιώνια βασιλεία του Μονογενούς και γλυκύτατου Υιού της, στον Οποίο ταιριάζει να προσφέρεται κάθε δόξα, τιμή και προσκύνηση μαζί με τον άναρχο Πατέρα Του και το πανάγιο και αγαθό και ζωοποιό Πνεύμα Του, τώρα και στους απέραντους αιώνες. Αμήν.»