Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

ΧΑΙΡΕ ΑΡΧΗΓΕ ΝΟΗΤΗΣ ΑΝΑΠΛΑΣΕΩΣ, ΧΑΙΡΕ ΧΟΡΗΓΕ ΘΕΪΚΗΣ ΑΓΑΘΟΤΗΤΟΣ

ΧΑΙΡΕ ΑΡΧΗΓΕ ΝΟΗΤΗΣ ΑΝΑΠΛΑΣΕΩΣ, ΧΑΙΡΕ ΧΟΡΗΓΕ ΘΕΪΚΗΣ ΑΓΑΘΟΤΗΤΟΣ


Οι άνθρωποι καθημερινά διαπιστώνουμε τα αδιέξοδα που χαρακτηρίζουν τη ζωή μας. Το μεγαλύτερο από αυτά ο θάνατος. Υπάρχουν όμως και άλλα που έχουν να κάνουν τόσο με τον εαυτό μας και την πορεία μας, την απογοήτευση από την έκβαση των προσωπικών μας σχέσεων, ιδίως όσο βλέπουμε τα χρόνια να περνούνε και να λιγοστεύει η ποιότητα σ’ αυτές, με την επικράτηση της συνήθειας, όταν βλέπουμε το πείσμα, το εγωκεντρικό θέλημα, τον αγώνα για επικράτηση, ο οποίος κυριαρχεί μεταξύ μας, όπως επίσης και την σταδιακή φθορά της ύπαρξής μας, εξαιτίας της δύναμης του χρόνου, αλλά και του άγχους και για την επιβίωση και για την πορεία της κοινωνίας μας. Προσπαθούμε να ξεχάσουμε τα αδιέξοδα, παραδίδοντας τον εαυτό μας στην εικόνα και τον πολιτισμό της, στις ηδονές του βίου, στην διανόηση, στις επιλογές του κόσμου. Μέσα μας όμως πάντοτε υφέρπει εκείνη η βαθιά ανάγκη για ανάπλαση.
                Η Εκκλησία μας δείχνει το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου ως την αρχηγό της νοητής αναπλάσεως. Δι’ αυτής σαρκώθηκε ο Χριστός. Εκείνος οδήγησε το ανθρώπινο γένος στην ανάπλαση. Το λύτρωσε από την καταλυτική επίδραση και την φθορά της αμαρτίας. Του έδωσε προσανατολισμό και περιεχόμενο στη ζωή. Το ανέστησε από το Θάνατο. Του άφησε την Εκκλησία ως το σπίτι μέσα στο οποίο μπορεί να βρίσκει νόημα και παρηγορά. Και την ίδια στιγμή του πρόσφερε την αγιότητα ως ευκαιρία συνάντησης μαζί του και ριζικής ανακαίνισης της ζωής. Η Παναγία γίνεται το πρόσωπο εκείνο το οποίο βιώνει αυτή την ανάπλαση. Γίνεται η κεχαριτωμένη. Αυτό σημαίνει ότι η καρδιά της αποκτά καθαρότητα πνευματική χάρις στην αγάπη προς τον Χριστό. Δεν υπάρχει σπίλος επάνω της και γι’ αυτό την χαρακτηρίζουμε «άσπιλον, αμόλυντον, άφθορον άχραντον». Αγιάζεται η ύπαρξή της και δεν μένει επάνω σ’ αυτήν περιθώριο φθοράς πνευματικής. Την ίδια στιγμή η ζωή της αποκτά νόημα και περιεχόμενο. Είναι ο Υιός της, όχι μόνο ως το γέννημα της σαρκός της το οποίο καλείται να αναθρέψει ως φυσική μητέρα, αλλά και ως το Θεανδρικό Πρόσωπο το οποίο οδηγεί όλο τον κόσμο στην σωτηρία και η Παναγία Τον ακολουθεί σ’ αυτήν την οδό, παρακαλώντας για τους ανθρώπους, να μην τους λείψει η χαρά, όπως επίσης και να μπορέσουν δια της υπακοής σ’ Εκείνον να βρούνε και εκείνοι νόημα και σκοπό. Και φτάνει μέχρι το Σταυρό και την Ταφή του παιδιού της, βιώνοντας τον πόνο όσο καμία άλλη μάνα στον κόσμο, για το εντελώς άδικό του, και την ίδια στιγμή την χαρά της Ανάστασης, που δεν είναι μόνο για Εκείνον, αλλά και για όλους τους ανθρώπους.
            Η Παναγία μας δείχνει την οδό της ποιότητας στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Ξεκινώντας από την σχέση μας με τον Θεό βρίσκουμε ρόλο και στην κοινωνία με τους ανθρώπους. Εκείνη αγάπησε τον Θεό και Του αφιερώθηκε παιδιόθεν. Έκανε πράξη το θέλημά Του. Και βρήκε την ουσία της αποστολής της και μέσα από αυτήν έχτισε τις σχέσεις της. Διακόνησε τον Ιωσήφ τον μνήστορά της και την οικογένειά του. Διακόνησε τον Υιό της. Υπέμεινε αγόγγυστα την φυγή στην Αίγυπτο και την απόρριψή της από τους συμπατριώτες της εξαιτίας του Υιού της. Έδειξε την αγάπη σε όλους και παραμένει η Μητέρα όλων μας και μετά θάνατον. Έχτισε λοιπόν σχέσεις αγάπης, υπομονής, σιωπής, ταπείνωση, προσφοράς, προσευχής. Αυτό μας καλεί να ζήσουμε δια της αναπλάσεως του εαυτού μας από τον Υιό και Θεό της. Να γίνουμε πιο δοτικοί στις σχέσεις μας. Πιο υπομονετικοί στην απογοήτευση που οι άλλοι μας προσφέρουν, ενίοτε και ο εαυτός μας. Πιο ταπεινοί και με λιγότερους λόγους έπαρσης, αυτοδικαίωσης ή και επίκρισης στους άλλους. Πιο προσευχητικοί. Και με επίγνωση ότι το θέλημα του Θεού είναι αυτό το οποίο καλούμαστε να αποτυπώνουμε στη συνάντησή μας με τους άλλους. Όχι  κάνοντας κήρυγμα, αλλά αποπνέοντας την χαρά και την πραότητα της διακονίας.  
            Η Παναγία μας δείχνει την οδό της ανάπλασης δια της ασκήσεως στη ζωή μας. Και άσκηση σημαίνει απεγκλωβισμό από την δύναμη των παθών και παράδοση του εαυτού μας στην αγάπη του Θεού. Σημαίνει ήθος εκκλησιοκεντρικό και εκκλησιαστικό.  Σημαίνει αξιοποίηση του χρόνου μας κατά Θεόν. Μέριμνά μας , όσο είναι εφικτό, όχι οι ηδονές του βίου και η ραθυμία που αυτές φέρουν, ούτε το σκότωμα του χρόνου μας, αλλά η εκζήτηση της κοινωνίας με τον Θεό και η στροφή εντός μας. Αντί να λειτουργούμε στην λογική της πληροφορίας, να βλέπουμε τη ζωή μας και τις ρίζες των παθών και των λογισμών μας. Αντί να εξετάζουμε τις αιτίες που οι άλλοι σκέπτονται και συμπεριφέρονται κατά τον τάδε τρόπο, να βλέπουμε τον δικό μας εαυτό και τις δικές μας αδυναμίες, αναλαμβάνοντες τον αγώνα να έρθει ο Θεός στις καρδιές μας. Και η άσκηση έρχεται δια της προσευχής, της νηστείας, της υπακοής στον νόμο του Θεού.
            Μέσα από την ανάπλαση της ύπαρξής μας έρχεται και η χορηγία της θεϊκής αγαθότητος. Έρχεται η χαρά του να είμαστε τέκνα Θεού και να απολαμβάνουμε την κοινωνία μαζί Του ως κοινωνία ανάστασης και αιωνιότητας. Κι εδώ η Παναγία είναι η γέφυρα που μας οδηγεί στο πλήρωμα της αγαθότητας. Ας μην βλέπει η εποχή μας και το κοσμικό μας φρόνημα ότι από αλλού ξεκινά η χαρά και η χάρις. Χρειάζεται να ξεκολλήσουμε από τα πρότυπα με τα οποία νομίζουμε ότι θα μπορέσουμε να ευτυχήσουμε και να κάνουμε βήματα πνευματικά. Δεν είμαστε μόνοι. Εκείνη προσεύχεται και μας στηρίζει. Αρκεί να μην τρέφουμε την ψευδαίσθηση ότι καλά είμαστε παραδομένοι στον κόσμο και τον τρόπο του. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν μαζί της την πορεία της συνεχούς συνάντησης με τον Υιό της. Για να είναι η ανάπλασή μας αφορμή και για την ανάπλαση και άλλων. Στο πρόσωπο άλλωστε του καθενός μας εικονίζεται ο Θεός και το σύμπαν ανθρώπινο γένος. Πνευματική ποιότητα το ζητούμενο. Έτσι τελικά θα αναμορφωθεί η ζωή μας σε όλες τις πτυχές της. Το χρειαζόμαστε αληθινά. 
Κέρκυρα, 28 Μαρτίου 2014
 π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός 

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ !ὑπό π. Νικηφόρου Νάσσου

 
Picture ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ !
ὑπό π. Νικηφόρου Νάσσου

Μέσα στήν κατανυκτική περίοδο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὅσοι ἁγωνίζονται τόν «καλόν τῆς νηστείας ἁγῶνα», γεύονται «ἐν αἰσθήσει ψυχῆς» τή γλυκυτάτη παραμυθία, ἐνίσχυση καί χάρη, ἐλπίδα καί ἐσθιότητα πού χαρίζει ἡ ἐπαναλαμβανόμενη κάθε Παρασκευή «ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν» ὅπως συνηθίσαμε νά τή λέμε, πού εἶναι ἡ τμηματική ἀπαγγελία καί ψαλμώδηση τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου πρός τήν Παναγία Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Μέσα στούς 72 στίχους τοῦ Ἀκαθίστου συναντοῦμε 144 χαιρετισμούς πρός τήν Θεοτόκο. Εἶναι, θά λέγαμε, 144 μυρίπνοα ἄνθη «ἐκ τοῦ νοητοῦ λειμῶνος»,τά ὁποία καταστολίζουν τήν «ἐστολισμένην ἐν πᾶσαις ταῖς ἀρεταῖς», τήν «προεκλελεγμένην πρό πασῶν τῶν γενεῶν», τήν κεκοσμημένη μέ ὅλες τίς χάριτες καί θεῖες δωρεές, Ἀειπάρθενο Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ὄντως «τῇ καθαρότητι θέλγει Θεόν ἐν αὐτῇ οἰκῆσαι», ὅπως λέγουν οἱ θειότατοι, θεοτοκόφιλοι Ἅγιοι συγγραφεῖς. Αὐτήν ἐξέλεξε γιά Μητέρα Του ὁ Ἄκτιστος Λόγος καί Δημιουργός τοῦ Παντός, ὅταν εἰσῆλθε στόν κτιστό κόσμο καί τήν ἱστορία γιά νά ἑνώσει τό κτιστό μέ τό ἄκτιστο ὑποστατικῶς! Καί, ὅπως ἀποτυπώνεται σέ ἕνα πατερικό κείμενο, ἀνθρωποπρεπῶς, ὁ Θεός «ἔψαξε» σέ ὅλο τόν κόσμο καί δέν βρῆκε ὅμοια γυναῖκα μέ αὐτήν, γιά νά προσλάβει ἀπό αὐτήν τήν ἀνθρώπινη φύση μας! «Ψηλαφήσας ὁ Ὕψιστος ὅλον τόν κόσμον καί μή εὑρών ὁμοίαν σου μητέρα, ὡς ηὐδόκησεν, ἐκ σοῦ τῆς ἡγιασμένης ἄνθρωπος διά φιλανθρωπίαν γεννήσεται». [1]

Αὐτήν τιμοῦμε στούς λεγομένους «Χαιρετισμούς» κάθε Παρασκευή κατά την Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ἀλλά καί ἰδιωτικῶς, καθότι οἱ χαιρετισμοί τῆς Παναγίας, γιά τούς ὀρθοδόξους Χριστιανούς, δέν σταματοῦν ποτέ! Σ᾿ αὐτήν προσφωνοῦμε τά 144 «Χαῖρε» καί ἡ «τετραυματισμένη ἐκ τῶν παθῶν» ψυχή καί καρδία μας λαμβάνει ἴαση, παρηγορία, κουφισμό, ἀναψυχή, «δρόσον Ἀερμών». Νά γιατί ὁ μεγάλος δογματολόγος τῆς Ἐκκλησίας μας καί καλλικέλαδος ὑμνητής τῆς Θεοτόκου, Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ἀναβοοῦσε μέ θεῖο παφλασμό πρός τήν Θεομήτορα: «Νύσσει μου βέλει γλυκερῷ, τήν καρδίαν ὁ σός πόθος Πανύμνητε καί ἐκβιάζει με, χαῖρε σοί κράζειν ἀεί καί βοᾶν»…

Μετά τα ἀνωτέρω, θά σημειώσουμε ἀναφορικά μέ τόν Ἀκάθιστο ὕμνο, ποίημα τῆς «Σικελικῆς μέλιττας», τοῦ Ρωμανοῦ τοῦ Μελωδοῦ (κατά τήν ἐπικρατέστερη ἄποψη τῶν ἐρευνητῶν), τά ἀκόλουθα ἐπιγραμματικά. Σύμφωνα μέ τόν Συναξαριστή, ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος, ἐψάλη γιά πρώτη φορά τό ἔτος 626 μ. Χ. μετά τή σωτηρία τῆς βασιλίδος τῶν πόλεων, τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τήν πολιορκία τῶν Ἀβάρων καί τῶν Περσῶν ἐπί αὐτοκράτορος Ἡρακλείου. Ὁ ὡραιότατος καί κατανυκτικός Ἀκάθιστος ὕμνος, ἐψάλη στό ναό τῶν Βλαχερνῶν σέ στάση ὀρθία ἀπό ὅλους τούς πιστούς μέ εὐγνωμοσύνη ἀπέραντη στήν Ὑπέρμαχο τοῦ γένους μας Στρατηγό. Δέν θά ἀναφερθοῦμε σέ ἱστορικά στοιχεῖα, οὔτε καί στήν ὅλη δόμηση τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου, ἀφοῦ εἶναι γνωστό ὅτι αὐτός ἀποτελεῖται ἀπό τόν κανόνα («Ἀνοίξω τό στόμα μου» κλπ.), τούς 24 οἶκους καί τό λεγόμενο Κοντάκιο, τό προσφιλέστατο σέ ὅλους μας «Τῇ ὑπερμάχω στρατηγῷ τά νικητήρια». Θά ἐπισημάνουμε μόνο σχετκά μέ τούς οἶκους, ὅτι ὑπάρχουν δύο τμήματα στά ὁποῖα χωρίζεται αὐτή ἡ ὑπέροχη σύνθεση μέ τά πολλά «χαῖρε». Τό πρῶτο τμῆμα, Α-Μ, ἔχει νά κάνει μέ τήν ἱστορικότητα τῶν γεγονότων, τον Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου, τή σύλληψη τοῦ Κυρίου, τήν ἐπίσκεψη στήν Ἐλισάβετ, τήν ἀνησυχία τοῦ δικαίου Ἰωσήφ, τήν ἐπίσκεψη τῶν Μάγων καί τῶν ποιμένων στό νεογέννητο Σωτῆρα τοῦ κόσμου, τήν ἐπιστροφή τῶν Μάγων καί τήν Ὑπαπαντή τοῦ Χριστοῦ.

Τό δεύτερο, τμῆμα τοῦ Ἀκαθίστου, Ν-Ω, εἶναι καθαρά δογματικοῦ καί θεολογικοῦ περιεχομένου, ἀλλά καί σωτηριολογικοῦ. Ἐκεῖ γίνεται λόγος γιά τήν «νέα δημιουργία» τήν ὁποῖα ἔφερε ὁ Χριστός (ὡς νέος Ἀδάμ), γενόμενος ἄνθρωπος. Ἀκόμη ὁμιλεῖ γιά τήν ἄσπορο σύλληψη τοῦ Χριστοῦ, γιά τή θεότητα καί τήν ἀνθρωπότητά Του, γιά τή σωτηρία πού ἔφερε στόν κόσμο, γιά τή θέωση τοῦ «προσληφθέντος φυράματος», ὅπως ἐπίσης καί γιά τήν μεγάλη ἀξία τῆς Θεοτόκου ἡ ὁποία προσφωνεῖται ὡς «τίμιον διάδημα βασιλέων εὐσεβῶν» καί «καύχημα σεβάσμιον ἱερέων εὐλαβῶν», «τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἀσάλευτος πύργος» κ.ἄ. Ὅμως, γιά νά ἀκριβολογήσουμε θά πρέπει νά ποῦμε ὅτι καί στά δύο μέρη τοῦ Ἀκαθίστου, ὑπάρχουν ἀνάμεικτα καί τά δύο στοιχεῖα, τό ἱστορικό καί τό θεολογικό.

Ἀνάλογος πλοῦτος κρύβεται καί στόν πλήρη λεκτικῶν σχημάτων, καλλιεπείας καί ποιητικότητος κανόνα τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου, τό ἀριστούργημα αὐτό τῆς βυζαντινῆς ὑμνογραφίας, ποίημα τοῦ Πατρός καί πρυτάνεως τῆς Ὀρθοδόξου Δογματικῆς, Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ. (Γιά τήν ἀκρίβεια, οἱ εἰρμοί εἶναι τοῦ Ἰω. Δαμασκηνοῦ καί τά ἀκολουθοῦντα τροπάρια εἶναι τοῦ Ἰωσήφ Ξένου). Στόν κανόνα τοῦ Ἀκαθίστου ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου χαρακτηρίζεται ὡς «Ἀδάμ ἐπανόρθωσις», «ἁγνείας θησαύρισμα», «πύλη, ἥν ὁ Λόγος μόνος διώδευσε», «παστάς τοῦ Λόγου ἀμόλυντος, αἰτία τῆς τῶν πάντων θεώσεως»,«κλίμαξ γῆθεν πάντας ἀνυψώσασα χάριτι», «ἄφλεκτος βάτος καί νεφέλη ὁλόφωτε» καί ἄλλα διά τῶν ὁποίων ὑποδηλώνεται ὅτι οἱ περισσότερες προτυπώσεις τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀναφέρονται στή Θεοτόκο Μαρία, τήν «προεκλελεγμένην πρό πασῶν τῶν γεννεῶν εἰς κατοικητήριον τοῦ Παντάνακτος Θεοῦ».

Θά τελειώσουμε τήν ἀναφορά μας στόν γλυκύτατο Ἀκάθιστο ὕμνο μέ ἕνα σχολιασμό σέ ἕνα ἀπό τά «χαῖρε» τῆς Κυρίας Θεοτόκου, ἀπό ἕνα στίχο, ὄντως πνευματικότατο.

«Χαῖρε δένδρον ἀγλαόκαρπον ἐξ οὗ τρέφονται πιστοί»!

Χαῖρε, λέγει, Θεοτόκε ἐσύ, πού εἶσαι τό ἀγλαόκαρπο δένδρο ἀπό τό ὁποῖο τρέφονται οἱ πιστοί! Ἡ Ἁγία Γραφή, κάνει λόγο ὅτι μέσα στον πρῶτο ἐκείνο ἐπίγειο Παράδεισο πού «ἐφύτευσεν ὁ Θεός κατά Ἀνατολάς», ὑπῆρχαν μεταξύ ἄλλων δύο δένδρα με ἰδιαίτερη σημασία και ἀλληγορία. Αὐτά ἦσαν «τό ξύ­λον τῆς ζωῆς ἐν μέ­σω τοῦ πα­ρα­δεί­σου καί τό ξύλον τοῦ εἰδέ­ναι γνω­στόν κα­λοῦ καί πο­νη­ροῦ»[2]. Ὑπῆρχε ὅμως μία ἐντολή, μία ἀπαγόρευση πρός τούς πρωτοπλάστους, ἐκ μέρους τοῦ Δημιουργοῦ. Ἡ ἀπα­γό­ρευ­ση τῆς βρώ­σε­ως τοῦ δέν­δρου τῆς γνώ­σε­ως τοῦ κα­λοῦ καί τοῦ κα­κοῦ. Αὐτό δέν ἦταν, πα­ρά μί­α δο­κι­μα­σί­α τῆς ἐλευ­θερίας βου­λή­σε­ως τοῦ ἀνθρώ­που, ἀλλά καί ἀπο­τε­λοῦσε καί μί­α προ­ει­δο­ποί­η­ση γιά τόν ἐκ τῆς πα­ρα­κοῆς ἐπερ­χό­με­νο θά­να­το: «Ἧ δ᾿ ἄν ἡμέρᾳ φά­γη­τε ἀπ᾿ αὐτοῦ, θα­νάτῳ ἀπο­θα­νεῖσθε»[3]. Τό «δέν­δρο τῆς γνώ­σε­ως», οὔτε φυ­τεύ­τη­κε μέ κα­κό σκο­πό, οὔτε ἀπα­γο­ρεύ­τη­κε ἀπό φθό­νο, ὅπως λέ­γει πά­λι Γρη­γό­ριος ὁ Να­ζιαν­ζη­νός, ἀλλά ἦταν κα­λό, ὅταν τό δο­κί­μα­ζε κα­νείς στόν κα­τάλ­λη­λο «και­ρό»: «Τό δέ ἦν τό ξύ­λον τῆς γνώ­σε­ως, οὔτε φυ­τευ­θέν ἀπ᾿ ἀρχῆς κακῶς, οὔτε ἀπα­γο­ρευ­θέν φθο­νερῶς... Ἀλλά κα­λόν μέν, εὐκαί­ρως με­τα­λαμ­βα­νό­με­νον»[4]. Για­τί μί­α γνώ­ση (πού ὁπωσ­δή­πο­τε συ­νι­στᾶ δύ­να­μη) στὰ χέ­ρια μιᾶς ἀνώ­ριμης ψυ­χικὰ καὶ πνευ­μα­τικὰ ὕπαρ­ξης ἀπο­τε­λεῖ ἐπι­κίν­δυ­νο ὅπλο, τό­σο γιὰ τὴν ἴδια, ὅσο καὶ γιὰ τοὺς συ­ναν­θρώ­πους της. Ἕνα τρο­πά­ριο τοῦ Κα­νό­να τῆς ἑορ­τῆς τῆς Ὑψώ­σε­ως τοῦ Τι­μί­ου Σταυ­ροῦ διατυ­πώ­νει ἀκριβῶς αὐτήν τήν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα: «Ἔλυ­σε πρό­σταγμα Θε­οῦ πα­ρα­κο­ή, καί ξύ­λον ἤνε­γκε θά­να­τον βροτοῖς, τό μή εὐκαί­ρως με­τα­ληφθέν».

Ἡ βρώ­ση τοῦ «δέν­δρου τῆς γνώ­σε­ως» ἔδι­νε, λοι­πόν, γνω­στι­κή δύ­να­μη περὶ τῆς οἰκεί­ας φύ­σε­ως, πρᾶγμα τό ὁποῖο εἶναι κα­λό μὲν γιά τούς τελεί­ους (ὅπως ἔπρε­πε νά φθάσει ὁ Ἀδάμ, ὁδεύ­ο­ντας στα­διακά πρός τή θέ­ω­ση), ἀλλά κα­κό καί ἐπι­βλα­βές γιά τούς ἀτε­λε­στέ­ρους καί μή προ­ε­τοι­μασμέ­νους κα­τάλ­ληλα πρός τοῦτο, ὅπως εἶναι ἐπι­βλα­βής ἡ στε­ρε­ά τρο­φή στό βρέ­φος, πού ἀκό­μη ἔχει τήν ἀνά­γκη τοῦ γά­λακτος, σύμ­φω­να μὲ τὸν Παύ­λειο λό­γο. Ἦταν, συ­νεπῶς, ἕνα δο­κι­μα­στή­ριο καί μί­α ἄσκη­ση ἀρετῆς καί ἐλευ­θε­ρί­ας γιά τόν ἄνθρω­πο, μέ­σα ἀπό τήν ὁποί­α θά φαι­νό­ταν ἡ κα­λή ἤ κα­κή χρή­ση τοῦ αὐτε­ξου­σί­ου του. Καί τά ἀπο­τε­λέ­σμα­τα γνω­στά, ἀφοῦ ὁ ἄνθρω­πος πα­ρή­κου­σε, ἀπέ­τυ­χε, ἀστό­χη­σε καὶ ἐξέ­πε­σε. Αὐτή ἡ ἀπο­τυ­χί­α τοῦ ἀτο­μο­κε­ντρι­σμοῦ ὁδή­γη­σε μοι­ραῖα στή δια­κο­πή τῆς κοι­νω­νί­ας τοῦ ἀνθρώ­που μέ τόν Θε­ό καί τήν ἀπο­μά­κρυν­ση τῶν πρω­το­πλά­στων ἀπό τόν Πα­ρά­δει­σο τῆς τρυφῆς, ὅπως γνωρίζουμε, ὥστε νά μή γεύ­ο­νται (ἀναξί­ως) καὶ ἀπό τό ἄλλο δέν­δρο, τῆς «ζωῆς» (δηλ. τῆς ἀθα­να­σί­ας), καί ἔτσι διαιω­νί­ζε­ται ἡ ἁμαρ­τί­α καί τό κα­κό: «ἵνα μή τό κα­κόν ἀθά­να­τον γέ­νηται», ὅπως χα­ρα­κτη­ρι­στικὰ λέ­γει ἡ γνω­στή Εὐχή τοῦ Μ. Βα­σι­λεί­ου. Ὁ Γρη­γό­ριος ὁ Θε­ο­λό­γος, μάλι­στα, θά ὑπο­γραμ­μί­σει ὅτι κερ­δί­ζει ὁ Ἀδάμ ἀπό αὐτό, δη­λα­δή τήν ἔξο­δό του ἀπό τόν Πα­ράδει­σο, τό ὅτι ἔγι­νε θνη­τός καί ἔτσι δια­κό­πτε­ται βιαί­ως ἡ ἁμαρ­τί­α· κατ᾿ αὐτὸν τὸν τρό­πο, ἡ τι­μω­ρί­α ἀπο­βαί­νει φι­λαν­θρω­πί­α, διό­τι, σύμ­φω­να μὲ τόν προ­ει­ρη­μέ­νο Πα­τέ­ρα, τι­μωρεῖ μὲν ὁ Θε­ός ἀλλὰ μέ­σα ἀπό τή φι­λαν­θρω­πί­α καί τήν πα­να­γά­πη Του[5]!

Ὁ παρήκοος άνθρωπος πού θέλησε μόνος του νά γίνει θεός, λάθρα τοῦ Θεοῦ, ἐπί πολλά ἔτη γεύεται τους καρπούς τῆς παρακοῆς και ταῆς «παραλόγου βρώσεως», μέσα στή φθορά καί τή θνητότητα, που ἀποτελοῦν τά κληρονομηθέντα στήν ἀνθρώπινη φύση οἰκτρά ἀποτελέσματα τῆς πτώσεως…

Ἰδού ὅμως ὅτι ἀνέτειλε ἡ εὐλογημένη μέρα τῆς λύσεως τῶν συνεπειῶν τῆς παρακοῆς τοῦ ἀνθρώπου! Ἔρχεται στόν κόσμο ὁ ποιητής τοῦ κόσμου «ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος»[6], ἐνδύεται τήν ἀνθρώπινη φύση «ἐκ τῶν ἀγνῶν καί παρθενικῶν αἱμάτων»[7] τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου και σώζει τόν κόσμο καί τόν ἄνθρωπο.

Ἔτσι, ἐνῶ μιλήσαμε γιά τά δύο δένδρα στην ἀρχή τῆς Ἱστορίας, τώρα πλέον, στην ἐποχή τῆς Χάριτος, ἕνα ἄλλο δένδρο «ἀγλαόκαρπον» ἐφάνη στόν κόσμο. Αὐτό εἶναι ἡ Παναγία μας, ἡ Γλυκυτάτη Μητέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ! Καί ὁ Υἱός της, ὁ «εὐλογημένος καρπός τῆς κοιλίας της», εἶναι ὁ «ἄρτος τῆς ζωῆς»,[8] ἐκ τοῦ Ὁποίου τρέφονται οἱ πιστοί. Αὐτός μᾶς τρέφει μέ τά Πανάγια Μυστήριά Του, μέ τό Πανάγιο Σῶμα καί Αἷμα Του. Ἔτσι, το «ξύλον τῆς ζωῆς», γιά μᾶς πλέον εἶναι τό Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἀλλά ποῦ ὀφείλουμε αὐτή τήν ἀθάνατη τροφή, μετά τόν Θεόν; Στήν Παναγία Μητέρα Του, ἡ Ὁποία τοῦ ἔδωσε την σάρκα, τόν ἐνέδυσε μέ τήν ἀνθρωπότητα, τοῦ «δάνεισε» τή δική μας φύση τήν ὁποία Αὐτός ἐκλάμπρυνε, ἁγίασε καί τήν κατέστησε κατά τήν Ἀνάληψή Του «συγκάθεδρον τῷ Θεῷ και Πατρί»…

Ἀς ἀναφωνοῦμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς, μέ ἄπειρη εὐγνομωσύνη πρός τήν Παναγία μας, τῆς Ὁποίας τόν Ἀκάθιστο ὕμνο θά ψάλλουμε ἀπόψε, ἀφοῦ καί πάλι μᾶς ἀξιώνει ὁ Υἱός Της:

«ΧΑΙΡΕ ΔΕΝΔΡΟΝ ΑΓΛΑΟΚΑΡΠΟΝ ΕΞ ΟΥ ΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΠΙΣΤΟΙ».
--------------------------------------------------------------------------------
[1] Γερμανοῦ Κωνσταντινουπόλεως, Εἰς τον Εὐαγγελισμόν τῆς Θεοτόκου, MPG. 98, 329C.
[2] Γεν. 2, 9.
[3] Γεν. 2, 17.
[4] Ε­ΠΕ 5, 166.
[5] «Κερ­δαί­νει μέν τι κα­νταῦθα· τόν θά­να­τον καί τό δια­κοπῆναι τήν ἁμαρ­τί­αν, ἵνα μή ἀθά­να­τον ᾖ τό κα­κόν. Καί γί­νε­ται φι­λαν­θρω­πί­α ἡ τι­μω­ρί­α. Οὔτω γάρ ἐγώ πεί­θο­μαι κολάζειν Θε­όν» (Ε­ΠΕ 5, 168, Λόγ. ΜΕ’).
[6] Φιλ. 2, 7.
[7] Ἁγίου Ἰω. Δαμασκηνοῦ, στήν Θεοτόκο.

Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

Η ΑΓΙΑ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΜΥΡΟΦΟΡΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΘΕΝΟΣ ΜΑΡΙΑ Η ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ

Η ΑΓΙΑ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΜΥΡΟΦΟΡΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΘΕΝΟΣ ΜΑΡΙΑ Η ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ

                                               

                                                            Η Μαρία η Μαγδαληνή
Η αγία ένδοξος και πανεύφημος Μαρία η Μαγδαληνή υπήρξε η πιστή και αφοσιωμένη Μαθήτρια του Ιησού, η ακόλουθος της Υπεραγίας Θεοτόκου, η Διακόνισσα του Κυρίου και των Αποστόλων, η εκλεκτή Μυροφόρος, η Ευαγγελίστρια της Αναστάσεως, η Ισαπόστολος και κήρυκας της πίστεως. Σ’ αυτήν δόθηκε η χάρις να δει πρώτη μετά την Ανάσταση, μαζί με την Θεοτόκο, τον Αναστάντα Ιησού. Αυτή μετέφερε τη χαρμόσυνη είδηση στους Αποστόλους για την Ανάσταση του Κυρίου. Μέσα στα ιερά Ευαγγέλια δοξάζεται από τους αγίους τέσσερις Ευαγγελιστές, ως πρώτη μετά την Θεοτόκο, Μαθήτρια και Μυροφόρος. Πατέρες της Εκκλησίας μας την χαρακτηρίζουν σεμνή και σοφή παρθένα με ψυχική ωραιότητα. Η αγία Μαρία η Μαγδαληνή υπήρξε ωραίο και ευγενικό παράδειγμα γυναικείας αφοσιώσεως, που φθάνει στην αυταπάρνηση και τον ηρωισμό.
Η καταγωγή της
Το όνομα Μαρία είναι λέξη εβραϊκή και σημαίνει η πικραθείσα αλλά υψωθείσα και δοξασθείσα. Κατά μια άλλη ετυμολογία σημαίνει το ανατέλλον άστρο της αυγής, ο αυγερινός. Πατρίδα της ήταν η πόλη Μάγδαλα, γι’ αυτό ονομάστηκε Μαγδαληνή από τον τόπο καταγωγής της. Τα Μάγδαλα, κατά πάσα πιθανότητα, βρίσκονταν στην Γαλιλαία, στη νοτιοδυτική όχθη της λίμνης Τιβεριάδος. Καταγόταν από πλούσια και επιφανή οικογένεια. Οι γονείς της, ο Σύρος και η Ευχαριστία, ήταν εξαιρετικά ελεήμονες και φιλεύσπλαχνοι. Ζούσαν με φόβο Θεού και τηρούσαν τις εντολές του Μωσαϊκού Νόμου.
Όταν άρχισε η Μαρία να μεγαλώνει, δεν θέλησε να ασχοληθεί με τα συνηθισμένα έργα των γυναικών της εποχής, δηλ. να υφαίνει, να γνέθει και να φτιάχνει λαμπρά υφάσματα, αλλά διάλεξε να επιδοθεί στις σπουδές και πήγε κοντά σε διδάσκαλο να μάθει γράμματα. Έτσι μελέτησε όλη την Παλαιά Διαθήκη και ιδιαιτέρα αγάπησε το Ψαλτήρι και τις Προφητείες. Εντρυφώντας στα βιβλία αυτά, ανίχνευε τις προρρήσεις των Προφητών για την έλευση του Μεσσία Χριστού. Μετά τον θάνατο των γονέων της, ενώ είχε πλέον κάθε ελευθερία και εξουσία να περάσει την ζωή της μέσα στη ραθυμία, την άνεση και την πολυτέλεια, συνέχισε να ζει με μελέτη και προσευχή. Απέρριπτε την τρυφή, την καλοπέραση και τις ηδονές. Μοίραζε τα πλούτη της και τα υπάρχοντά της σε όποιους είχαν ανάγκη. Με την ελεήμονα καρδιά της και την γενναιόδωρη μεγαλοψυχία της, άδειαζε τα επίγεια ταμεία της και συγκέντρωνε στα ουράνια θησαυρούς άφθαρτους και αιώνιους. Διάλεξε να ακολουθήσει τον δρόμο της αγνείας και της παρθενίας. Για να διαφυλάξει την καθαρότητα του σώματος και της ψυχής, απέφευγε τις πολλές συναναστροφές και κοσμικές εκδηλώσεις. Βλέποντας αυτή την υψηλή, ενάρετη και ένθεη πολιτεία της ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους, ο Διάβολος, την φθόνησε. Όρμησε εναντίον της με όλη του την δύναμη. Την πολιόρκησε με τα σκοτεινά και πονηρά μηχανεύματα και τεχνάσματά του και έστειλε επτά πονηρά πνεύματα να την κυριεύσουν.
ΟΙ ΜΥΡΟΦΟΡΕΣ
   
Περί των επτά δαιμονίων
Από τα επτά πονηρά πνεύματα ο Κύριος την θεράπευσε και την λύτρωσε. Διότι η Μαρία πλησίασε τον Ιησού Χριστό με θερμή καρδιά και πίστη και έλαβε από τον Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων την ίαση και τη θεραπεία (Μάρκος 16,9 και Λουκάς 8,1-3).
Διαβάζομε στο κατά Λουκάν άγιο Ευαγγέλιο (Λουκ. 8,1-3) “Και τότε, συνέβηκε στη συνέχεια ο Ιησούς να περιοδεύει κατά πόλεις και χωριά, κηρύττοντας και ευαγγελιζόμενος τη βασιλεία του Θεού. Και ήταν οι δώδεκα μαθητές μαζί του, και μερικές γυναίκες που ήταν θεραπευμένες από πνεύματα κακά και από ασθένειες, η Μαρία, που καλείται Μαγδαληνή, από την οποία είχαν εξέλθει εφτά δαιμόνια, και η Ιωάννα, η γυναίκα του Χουζά, του επιτρόπου του Ηρώδη, και η Σουσάνα και άλλες πολλές, οι οποίες τους διακονούσαν από τα υπάρχοντά τους”.
Και στον άγιο Μόδεστο, Πατριάρχη Ιεροσολύμων (7ος αιώνας) διαβάζουμε: “Ευλόγως, λοιπόν, διαλέγει ο Σωτήρας την Μαρία την Μαγδαληνή, από την οποία εξέβαλε επτά δαιμόνια, για να εκδίωξη μέσω αυτής, τον άρχοντα της κακίας (διάβολο) από την ανθρώπινη φύση. Διότι οι ιστορίες διδάσκουν την Μαγδαληνή αυτήν δια βίου παρθένον. Και αναφέρεται μαρτύριον της Μαρίας Μαγδαληνής, όπου γράφεται ότι για την άκραν παρθενίαν και καθαρότητά της, φαινόταν στους βασανιστές της, σαν καθαρό κρύσταλλο”.
Στον Βίο της αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής διατυπώνεται η άποψη ότι τα επτά δαιμόνια είναι τα αντίθετα των επτά αρετών. Δηλαδή πνεύμα αφοβίας Θεού, πνεύμα ασυνεσίας, πνεύμα αγνωσίας, πνεύμα ψεύδους, πνεύμα κενοδοξίας, πνεύμα επάρσεως, πνεύμα κάλλους. Και όλα αυτά είναι αντίθετα και αντίπαλα όλων των αρετών. Γιατί κάθε αμαρτία έχει τον δαίμονά της δηλαδή το πνεύμα που την ενεργεί.
Είναι κατασυκοφάντηση και βλάσφημος λόγος εναντίον της αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής η ταύτισή της με την αμαρτωλή γυναίκα του Ευαγγελίου, η οποία στο σπίτι του Φαρισαίου άλειψε τα πόδια του Ιησού με μύρα. Έχει γίνει δυστυχώς μεγάλη παρερμηνεία των περικοπών του ιερού Ευαγγελίου από ορισμένους συγγραφείς ακόμη και εκκλησιαστικούς διότι ταύτισαν την αγία Μαρία την Μαγδαληνή με την αμαρτωλή γυναίκα, η οποία έπλυνε τα πόδια του Κυρίου με τα δάκρυά της και τα άλειψε με μύρο, δείχνοντας την συντριβή της, τον σπαραγμό της καρδιάς της, και την μετάνοιά της για τις αμαρτίες της (Λουκ. 7,36-50).
Γι’ αυτήν μιλά ο ιερός Λουκάς ανώνυμα: «Και γυνή ήτις ην αμαρτωλός εν τη πόλει». Στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο (Λουκ. 8,1-3), ο Λουκάς μιλάει για την αγία Μαρία την Μαγδαληνή και αναφέρεται στην θεραπεία της από τον Ιησού. Αν η Μαρία η Μαγδαληνή ήταν η αμαρτωλός γυναίκα, ο άγιος Ευαγγελιστής δεν θα απέκρυπτε το όνομά της, ενώ αμέσως παρακάτω μιλάει συγκεκριμένα και ονομαστικά γι’ αυτήν και για την θεραπεία της από τα επτά δαιμόνια. Το όνομα της αμαρτωλής και πόρνης γυναικός δεν αναγράφεται πουθενά μέσα στα ιερά Ευαγγέλια. Η αγία Μαρία η Μαγδαληνή όμως αναφέρεται συγκεκριμένα και ονομαστικά μετά την θεραπεία της, ως μαθήτρια και ακόλουθος του Κυρίου και της Θεοτόκου Μητρός Του, ως Διακόνισσα των Αποστόλων και ως πρώτη των Μυροφόρων.
Άλλωστε αν διαβάσει κανείς τα δύο κεφάλαια θα διαπιστώσει καθαρά ότι πρόκειται για δύο διαφορετικές διηγήσεις. Στην Ορθόδοξη Υμνολογία της Μεγάλης Εβδομάδας, γίνεται πολύ καθαρά η διάκριση μεταξύ των γυναικείων αυτών προσώπων. Της πόρνης γυναικός που άλειψε μύρα τον Κύριο, της οποίας τη μνήμη οι θειότατοι Πατέρες θέσπισαν την Αγία και Μεγάλη Τετάρτη. Και της αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής ως Μυροφόρου και Ευαγγελιστρίας της Αναστάσεως του Σωτήρος Ιησού. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ερμηνεύοντας τα άγια Ευαγγέλια, ερευνά και διευκρινίζει ποιες και πόσες ήταν οι γυναίκες που άλειψαν με μύρα την κεφαλή και τα πόδια του Κυρίου και ουδεμία σχέση είχαν με την αγία Μαρία την Μαγδαληνή. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έχει γράψει και Λόγους με θέμα την πόρνη γυναίκα που μετενόησε και η οποία είναι ένα πρόσωπο άγνωστο και ανώνυμο.
Η σύγχυση γύρω από το ιερό πρόσωπο της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής προήλθε από την Δύση και αυτή είναι άλλη μία παπική πλάνη.  

                
Μαθήτρια του Κυρίου και Ακόλουθος της Θεοτόκου
Μετά τη θεραπεία της από τον Κύριο, η Μαρία συναισθανόμενη την μεγάλη ευεργεσία, γεμάτη ευγνωμοσύνη για τα αγαθά που αξιώθηκε, άφησε τα πάντα και άρχισε να ακολουθεί τον Κύριο, όπως έκαναν οι Μαθητές και Απόστολοι.
Ενδύθηκε η μακαρία Μαρία κάθε αρετή και αγαθότητα και εγκατέλειψε τα αγαθά του κόσμου, πλούτη, δόξα, ωραιότητα. Έβλεπε τους χωλούς να θεραπεύονται, τους τυφλούς να αναβλέπουν, τα δαιμόνια να εκδιώκονται, να επιτιμώνται και να διασκορπίζονται από τον Δεσπότη Χριστό, τους παραλύτους να περπατούν. Από όλα αυτά και από τις μαρτυρίες των Γραφών καταλάβαινε ότι Αυτός είναι ο αναμενόμενος ελευθερωτής του Ισραήλ. Έτσι η μακαρία Μαρία κατενόησε πλήρως και πίστεψε ότι Αυτός είναι αληθινός Υιός του Θεού. Και τον ακολουθούσε πιστά και αφοσιωμένα, μαζί με άλλες γυναίκες, υπηρετώντας Αυτόν και τους μαθητές Του και όσους Τον ακολουθούσαν. Τα πλούτη της, την περιουσία της, όλα τα διέθεσε στην διακονία των Μαθητών και του Κυρίου (Λουκάς 8,2). Η διακονία της αυτή έγινε αιτία να συνδεθεί στενά με τη Μαρία του Κλωπά και τη Σαλώμη (Μάρκος 15,40). Αλλά και με την Μητέρα Του, Θεοτόκο Παρθένο Μαριάμ, συνδέθηκε με σύνδεσμο φιλίας και αγάπης και με τους συγγενείς της (Ιωάννης 19,25). Και με όλους αυτούς που ακολουθούσαν τον Χριστό, όλη την συνοδεία των Μαθητών και Μαθητριών. Μάλιστα, ξεχώρισε μέσα στην συνοδεία των Μαθητριών ως πρώτη μετά την Θεοτόκο, όπως ο Πέτρος ξεχώριζε ως πρώτος μεταξύ των Αποστόλων.
Η ΘΕΙΑ ΣΤΑΥΡΩΣΙΣ
    
Στη Σταύρωση του Κυρίου
Βρισκόταν στη Σταύρωση του Κυρίου (Λουκάς 23,49) όπου μαζί με την Θεοτόκο Μαρία και τις υπόλοιπες γυναίκες παρέμεινε μέχρι την τελευταία στιγμή,σπαράσσοντας από πόνο και αγωνία. Να πώς παρουσιάζουν πολύ παραστατικά οι άγιοι Ευαγγελιστές Ματθαίος, Μάρκος και Ιωάννης την παρουσία της αγίας Μαρίας Μαγδαληνής στην Σταύρωση του Κυρίου:
“Και ήταν εκεί πολλές γυναίκες από μακριά που έβλεπαν, οι οποίες ακολούθησαν τον Ιησού από τη Γαλιλαία και τον διακονούσαν. Μεταξύ των οποίων ήταν η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία, η μητέρα του Ιακώβου και του Ιωσήφ, και η μητέρα των γιων του Ζεβεδαίου” (Ματθ. 27,55-56).
“Και ήταν και γυναίκες από μακριά που κοιτούσαν, μεταξύ των οποίων και η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία, η μητέρα του Ιακώβου του μικρού και του Ιωσή, και η Σαλώμη, οι οποίες, όταν ο Ιησούς ήταν στη Γαλιλαία, τον ακολουθούσαν και τον διακονούσαν. Ήταν επίσης και πολλές άλλες που ανέβηκαν μαζί του στα Ιεροσόλυμα” (Μάρκ. 15,40-41).
“Αφετέρου είχαν σταθεί κοντά στο σταυρό του Ιησού η μητέρα του και η αδελφή της μητέρας του, η Μαρία η γυναίκα του Κλωπά, και η Μαρία η Μαγδαληνή» (Ιω. 19,25).
Από απόσταση παρακολουθούσαν δακρυσμένες, με πόνο και σπαραγμό ψυχής οι Μαθήτριες του Ιησού μαζί με την Θεοτόκο την πορεία του Κυρίου προς τον Γολγοθά και την ανάρτησή Του επί του Σταυρού. Παρακολουθούν το δράμα του Διδασκάλου τους και συμπαραστέκονται στην θλιμμένη Μητέρα Του. Δίπλα στον Σταυρό, μαζί με την Θεοτόκο και τον αγαπημένο μαθητή του Κυρίου, Ιωάννη, η Μαρία ζει το αποκορύφωμα του θείου Δράματος. Παραθέτουμε εδώ τον θρήνο της Μαρίας της Μαγδαληνής, καθώς βλέπει τον Κύριο της δόξης επί του Σταυρού κρεμάμενο: 

Ο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΘΡΗΝΟΣ
  
Τί είναι τούτο, Δέσποτα και Θεέ; Τόσο άπειρον το πέλαγος της ευσπλαγχνίας Σου; Με αυτά σε ανταμείβουν εκείνοι που γεύθηκαν και απήλαυσαν όλα τα καλά των ευεργεσιών Σου; Σε έντυσαν με χιτώνα χλευαστικό αυτοί που Συ τους έντυσες με φόρεμα αφθαρσίας και σαν αετός άνοιξες τις φτερούγες Σου και τους έβαλες επάνω στα μετάφρενά σου; Επάνω στην αγία κεφαλήν Σου, στεφάνι υβριστικό σου φόρεσαν, αυτοί που με δόξα και τιμή τους εστεφάνωσες; Εσύ που τους ελευθέρωσες από την σκλαβιά και την δουλεία της Αιγύπτου, καταδέχεσαι να λάβης ράπισμα απ’ αυτούς; Με καλάμι χτυπούν την ακήρατη κεφαλή Σου, εκείνοι που προς χάριν τους χώριζες την θάλασσα στα δυο, κτυπώντας την με ράβδο; Χολή με όξος σε ποτίζουν αυτοί που τους έστειλες εξ ουρανού το μάννα σαν βροχή και από την πέτρα ανέβλυσες σαν ποτάμι το νερό, με ένα χτύπημα ραβδιού; Αυτούς που τους αξίωσες να περάσουν την Έρημο και να σωθούν, αυτοί σου προξενούν τους πόνους των καρφιών; Πες μας κάποιον λόγο παρήγορο, σ’ εμάς που στεκόμαστε εδώ και σ’ αντικρύζουμε με τόσο πόνο! Παρηγόρησε με λόγους τελευταίους, προ του θανάτου Σου, την Μητέρα Σου που εδώ κοντά Σου στέκεται. Τί μεγάλη παρηγοριά θα είναι για την Μητέρα Σου, τα λόγια αυτά προ του θανάτου. Μάλιστα, όταν αυτά τα λόγια λέγονται από έναν Μοναδικόν και αλησμόνητον Υιόν. Σε ποιον την εμπιστεύεσαι αναχωρώντας από την ζωή; Γιατί, μπορεί να σε γέννησε δίχως πόνους, αλλά τώρα ρομφαία τρυπά και πληγώνει την καρδιά της, καθώς Σε βλέπει σ’ αυτήν την αθλιότητα. Πες λόγο παρήγορο και στον Μαθητή, ο οποίος θα γίνη παρηγοριά της Μητρός Σου”.
Εκεί, ακούει τον Κύριο να αρθρώνει τις τελευταίες Του λέξεις. Να απευθύνει τον τελευταίο Του λόγο στην Μητέρα Του, λέγοντας: «Μήτηρ, ιδού ο Υιός Σου» και στον αγαπημένο του μαθητή Ιωάννη: «Ιωάννη, ιδού η μήτηρ σου» (Ιω. ι’, 26-27). Και η Μαγδαληνή ξεσπά σε θρήνο που συνοδεύει τον θρήνο της Παναγίας Μητέρας, που σπαράζει και οδύρεται, ακούγοντας τον αγαπημένο Της Υιό, να αφήνει την τελευταία του λέξη «Τετέλεσται» μαζί με την τελευταία ανθρώπινη πνοή Του επάνω στον Σταυρό.
Η Μαρία η Μαγδαληνή ως Μυροφόρος
και Ευαγγελίστρια της Αναστάσεως

ΜΗ ΜΟΥ ΑΠΤΟΥ
  
Ο Ιησούς & η Μαρία η Μαγδαληνή
Κάτω από τον Σταυρό, στέκεται η θαυμαστή Μαρία και περιμένει με δέος. Βλέπει με προσοχή τι γίνεται. Δύο κρυφοί μαθητές του Κυρίου εμφανίζονται, ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία και ο Νικόδημος. Πήραν την άδεια από τον Πιλάτο να θάψουν το Σώμα του Κυρίου. Αποκαθήλωσαν το Πανάγιο Σώμα από τον Σταυρό, το τύλιξαν με ευλάβεια και σεβασμό στο λευκό σενδόνι. Το άλειψαν με σμύρνα και αλόη και το ενταφίασαν μέσα στο λαξευμένο καινούργιο μνήμα, σ’ ένα κήπο δίπλα στον Γολγοθά (Ματθαίος 27,61, Μάρκος 15,47, Λουκάς 23,55). Να πώς παρουσιάζουν οι άγιοι Ευαγγελιστές Ματθαίος και Μάρκος την αποκαθήλωση και τον ενταφιασμό του Κυρίου, αλλά και την παρουσία των Μαθητριών του Κυρίου την ώρα εκείνη.
“Και όταν ήδη έγινε βράδυ, επειδή ήταν Παρασκευή, που είναι η προηγούμενη ημέρα του Σαββάτου, ήρθε ο Ιωσήφ, που καταγόταν από την Αριμαθαία, σεβαστό μέλος του Συνεδρίου, που κι αυτός περίμενε τη βασιλεία του Θεού, ο οποίος τόλμησε, εισήλθε και παρουσιάστηκε μπροστά στον Πιλάτο και ζήτησε το σώμα του Ιησού. Αλλά ο Πιλάτος θαύμασε απορώντας αν είχε ήδη πεθάνει και, αφού προσκάλεσε τον εκατόνταρχο, τον ρώτησε αν πέθανε από ώρα. Και όταν το έμαθε από τον εκατόνταρχο, δώρισε το πτώμα στον Ιωσήφ. Και εκείνος αφού αγόρασε ένα σεντόνι, τον κατέβασε από το σταυρό, τον τύλιξε στο σεντόνι και τον έθεσε μέσα σε μνήμα που ήταν λατομημένο στο βράχο. Και μετά κύλησε ένα λίθο πάνω στη θύρα του μνήματος. Τότε η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία η μητέρα του Ιωσή κοιτούσαν πού έχει τεθεί”(Μάρκ. 15,42-47).
“Όταν λοιπόν βράδιασε, ήρθε ένας άνθρωπος πλούσιος από την Αριμαθαία με το όνομα Ιωσήφ, που και αυτός μαθήτεψε στον Ιησού. Αυτός πλησίασε τον Πιλάτο και του ζήτησε το σώμα του Ιησού. Τότε ο Πιλάτος διέταξε να του αποδοθεί. Και όταν έλαβε το σώμα ο Ιωσήφ, το τύλιξε μέσα σ’ ένα σεντόνι καθαρό και το έθεσε μέσα στο καινούργιο μνήμα του που λατόμησε στο βράχο. Και αφού κύλησε ένα λίθο μεγάλο στη θύρα του μνήματος, έφυγε. Ήταν τότε εκεί η Μαριάμ η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία καθισμένες απέναντι στον τάφο”(Ματθ. 27,57-61).
Οι δύο Μαθητές, Νικόδημος και Ιωσήφ ενταφίασαν το άγιο Σώμα του Κυρίου, αφού το άλειψαν μόνον με σμύρνα και αλόη. Αρώματα δεν πρόφτασαν να βάλουν, γιατί πλησίαζε ήδη η νύκτα. Μετά τον ενταφιασμό αποχώρησαν. Οι Μαθήτριες όμως δεν έφυγαν από τον Τάφο. Δεν μπόρεσαν να αποχωριστούν τον λατρευτό τους Διδάσκαλο και Σωτήρα, ακόμη και τώρα που Εκείνος είναι νεκρός. Σιγά σιγά αρχίζει να πέφτει η νύχτα και το σκοτάδι να απλώνεται. Οι Απόστολοι κρύφτηκαν για τον φόβο των Ιουδαίων.
Έτσι η Μαρία η Μαγδαληνή με τις άλλες γυναίκες επέστρεψαν στα Ιεροσόλυμα και αγόρασαν τα μύρα από την Παρασκευή το βράδυ, διότι το Σάββατο υπήρχε αργία, σύμφωνα με τον Μωσαϊκό Νόμο. Το βράδυ του Σαββάτου, όταν η αργία έληξε, αγόρασαν κι άλλα αρώματα.
“Ακολούθησαν από κοντά τότε οι γυναίκες, οι οποίες είχαν έρθει από τη Γαλιλαία μαζί του, και είδαν το μνήμα και πώς τέθηκε το σώμα του. Όταν λοιπόν επέστρεψαν, ετοίμασαν αρώματα και μύρα. Και το Σάββατο, βέβαια, ησύχασαν σύμφωνα με την εντολή” (Λουκ. 23,55-56).
Περίμεναν να περάσει η μέρα του Σαββάτου όπως επιβάλλει ο Μωσαϊκός Νόμος και το βράδυ του Σαββάτου, ενώ ξημέρωνε Κυριακή, η Μαρία η Μαγδαληνή, με θάρρος και με αυταπάρνηση, ξεκίνησε μαζί με τις άλλες Μυροφόρες γυναίκες για τον Τάφο του Ιησού .
“Την πρώτη όμως ημέρα μετά το Σάββατο, ενώ ήταν όρθρος βαθύς, ήρθαν στο μνήμα, φέρνοντας όσα αρώματα ετοίμασαν” (Λουκ. 24,1).
Φαίνεται από τα άγια Ευαγγέλια ότι οι Μυροφόρες ήταν πολλές και πήγαν στον Τάφο όχι μία φορά αλλά δύο και τρεις φορές  εκείνο το βράδυ του Σαββάτου. Πρώτη απ’ όλες πήγε στον τάφο του Ιησού η Θεοτόκος, έχοντας μαζί της την Μαρία την Μαγδαληνή, νύχτα ακόμη πολύ πριν ξημερώσει “Και αργά τη νύχτα το Σάββατο, ενώ φώτιζε η πρώτη ημέρα μετά το Σάββατο, ήρθε η Μαριάμ η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία, για να δουν τον τάφο” (Ματθ. 28,1).
Η Παρθενομήτωρ έφθασε την στιγμή που γινόταν ο σεισμός, αποκυλίστηκε η πέτρα και ανοιγόταν ο τάφος και οι φύλακες ήταν παρόντες, αν και συγκλονισμένοι από τον φόβο. Γι’ αυτό μετά τον σεισμό αυτοί ανασηκώθηκαν και κοίταξαν αμέσως να φύγουν. Γι’ Αυτήν πρώτη ανοίχτηκε ο ζωηφόρος εκείνος Τάφος και γι’ Αυτήν άστραψε ο άγγελος, ώστε Αυτή με το πλούσιο φως του αγγέλου όχι μόνο να δει ότι ο τάφος ήταν άδειος, αλλά και τα εντάφια να είναι τακτοποιημένα και πολυτρόπως να μαρτυρούν την έγερση του Κυρίου:
“Και ιδού, έγινε σεισμός μεγάλος. Γιατί άγγελος Κυρίου, αφού κατέβηκε από τον ουρανό και πλησίασε, κύλησε μακριά το λίθο και καθόταν πάνω του. Και ήταν η όψη του σαν αστραπή και το ένδυμά του λευκό σαν χιόνι. Και από το φόβο του ταράχτηκαν οι φύλακες και έγιναν σαν νεκροί. Έλαβε το λόγο τότε ο άγγελος και είπε στις γυναίκες: «Μη φοβάστε εσείς, γιατί ξέρω ότι ζητάτε τον Ιησού το σταυρωμένο. Δεν είναι εδώ, γιατί εγέρθηκε καθώς είπε. Ελάτε, δείτε τον τόπο όπου βρισκόταν ξαπλωμένος. Και γρήγορα πηγαίνετε και πείτε στους μαθητές του ότι εγέρθηκε από τους νεκρούς. Και ιδού, πηγαίνει πριν από εσάς στη Γαλιλαία. εκεί θα τον δείτε. Ιδού, σας το είπα». Τότε έφυγαν γρήγορα από το μνήμα με φόβο και χαρά μεγάλη και έτρεξαν να το αναγγείλουν στους μαθητές του” (Ματθ. 28,2-8).
Η θεομήτωρ Μαρία συνοδευομένη από τις άλλες Μυροφόρες επέστρεφε και τότε ο Ιησούς παρουσιάστηκε μπροστά τους και τις χαιρέτησε. Η Θεοτόκος, όταν συνάντησε τον Υιό της και Θεό, πρώτη από όλες τις άλλες είδε και αναγνώρισε τον Αναστάντα. Πρώτη μίλησε μαζί Του και έπιασε τα άχραντα πόδια Του. Πρώτη απ’ όλους τους ανθρώπους, η Θεοτόκος δέχθηκε το Ευαγγέλιο της Αναστάσεως του Κυρίου.
“Και ιδού, ο Ιησούς τις προϋπάντησε λέγοντας: «Χαίρετε». Εκείνες πλησίασαν και του κράτησαν τα πόδια και τον προσκύνησαν. Τότε ο Ιησούς τους λέει: «Μη φοβάστε. πηγαίνετε, αναγγείλετε στους αδελφούς μου να φύγουν για τη Γαλιλαία, κι εκεί θα με δουν” (Ματθ. 28,9-10)
Αλλά και η Μαρία η Μαγδαληνή ξαναπήγε μαζί με άλλες γυναίκες “Την πρώτη όμως ημέρα μετά το Σάββατο, ενώ ήταν όρθρος βαθύς, ήρθαν στο μνήμα, φέρνοντας όσα αρώματα ετοίμασαν” (Λουκ. 24,1-10) και “Και όταν πέρασε το Σάββατο, η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και η Σαλώμη αγόρασαν αρώματα, για να έρθουν και να τον αλείψουν” (Μάρκ. 16, 1-8).
Η Μαγδαληνή και οι άλλες Μυροφόρες δεν κατανόησαν την σημασία των λόγων του αγγέλου και δεν γνώρισαν αμέσως την αλήθεια. Διαπίστωσαν μόνον την κένωση του Τάφου και τότε έτρεξε η Μαρία η Μαγδαληνή στους Αποστόλους και τους μετέφερε, ότι ο τάφος είναι άδειος. Οι δύο Μαθητές ήρθαν στον Τάφο τρέχοντας. Διαπίστωσαν ότι όσα τους είπε η Μαγδαληνή ήταν αληθινά. Ο Πέτρος και ο Ιωάννης είδαν τον άδειο Τάφο και έφυγαν.
“Και την πρώτη ημέρα μετά το Σάββατο η Μαρία η Μαγδαληνή έρχεται πρωί στο μνήμα, ενώ ήταν ακόμα σκοτάδι, και βλέπει το λίθο σηκωμένο από το μνήμα. Τρέχει, λοιπόν, και έρχεται προς το Σίμωνα Πέτρο και προς τον άλλο μαθητή που αγαπούσε ο Ιησούς, και τους λέει: «Πήραν τον Κύριο από το μνήμα και δεν ξέρουμε πού τον έθεσαν». Εξήλθε τότε ο Πέτρος και ο άλλος μαθητής και έρχονταν στο μνήμα. Έτρεχαν, λοιπόν, και οι δυο μαζί. Αλλά ο άλλος μαθητής έτρεξε μπροστά ταχύτερα από τον Πέτρο και ήρθε πρώτος στο μνήμα και, αφού έσκυψε, βλέπει να βρίσκονται κάτω οι επίδεσμοι, δεν εισήλθε όμως. Έρχεται τότε και ο Σίμωνας Πέτρος, που τον ακολουθούσε, και εισήλθε στο μνήμα. Και βλέπει τους επιδέσμους να βρίσκονται κάτω, και το μαντίλι, που ήταν πάνω στο κεφάλι του, να μη βρίσκεται κάτω μαζί με τους επιδέσμους, αλλά χωριστά τυλιγμένο σ’ ένα μέρος. Τότε, λοιπόν, εισήλθε και ο άλλος μαθητής που ήρθε πρώτος στο μνήμα, και είδε και πίστεψε. Έφυγαν τότε πάλι για την οικία τους οι μαθητές ” (Ιω. 20,1-10).  
                 
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗΣ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
            
Η Μαρία η Μαγδαληνή, όμως, έμεινε κοντά στον Τάφο και έκλαψε γοερά γιατί χάθηκε το Σώμα του Κυρίου της και δεν ήξερε ποιος το πήρε. Τότε παρουσιάστηκαν μπροστά της δύο Άγγελοι. Από την εμφάνιση των δύο Αγγέλων η Μαρία μένει έκπληκτη, θαμπωμένη από το παράδοξο θέαμα.”Γυναίκα, γιατί κλαις; Ποιον ζητείς;” Την ρώτησαν. Και εκείνη είπε: “Πήραν τον Κύριό μου από το μνημείο, και δεν γνωρίζω πού τον έβαλαν” Αυτό που είπε προηγουμένως στους Αποστόλους, αυτό είπε και στους Αγγέλους.
Τότε, στράφηκε πίσω η Μαρία και είδε τον Ιησού! Και εκείνος την ρώτησε: “Γυναίκα, γιατί κλαις; Ποιον ζητείς;”. Εκείνη δεν Τον αναγνώρισε παρά μόνο όταν ο Ιησούς την αποκάλεσε με το όνομά της. Μετά από αυτά η Μαρία πήγε στους μαθητές και τους ανέφερε ότι είδε τον Κύριο και όλα όσα της είπε.
“Η Μαρία, όμως, είχε σταθεί κοντά στο μνήμα, κλαίγοντας έξω. Καθώς λοιπόν έκλαιγε, έσκυψε κάτω στο μνήμα και βλέπει δυο αγγέλους στα λευκά καθισμένους, έναν προς το μέρος της κεφαλής και έναν προς το μέρος των ποδιών, όπου βρισκόταν ξαπλωμένο το σώμα του Ιησού. Τότε εκείνοι της λένε: «Γυναίκα, τι κλαις;» Τους απαντά: «Πήραν τον Κύριό μου και δεν ξέρω πού τον έθεσαν». Όταν είπε αυτά, στράφηκε προς τα πίσω και βλέπει τον Ιησού να έχει σταθεί, αλλά δεν κατάλαβε ότι είναι ο Ιησούς. Της λέει ο Ιησούς: «Γυναίκα, τι κλαις; Ποιον ζητάς;» Εκείνη, επειδή νόμιζε ότι είναι ο κηπουρός, του λέει: «Κύριε, αν εσύ τον βάσταξες, πες μου πού τον έθεσες κι εγώ θα τον πάρω». Λέει σ’ αυτήν ο Ιησούς: «Μαριάμ!» Στράφηκε εκείνη και του λέει εβραϊκά: «Ραββουνί!» που λέγεται “Δάσκαλε”.
Της λέει ο Ιησούς: «Μη με κρατάς, γιατί δεν έχω ανεβεί ακόμα προς τον Πατέρα. Πήγαινε όμως προς τους αδελφούς μου και πες τους: “Ανεβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας, και Θεό μου και Θεό σας”». Έρχεται η Μαρία η Μαγδαληνή και αναγγέλλει στους μαθητές: «Έχω δει τον Κύριο!», και αυτά που της είπε. ” (Ιω. 20,11-18)
Μεγάλη τιμή για την Μαρία να αξιωθεί να δει τον Κύριο, πρώτη μετά την Θεοτόκο. Μεγάλη τιμή να μιλήσει μαζί Του, μετά την Θεοτόκο και να την στείλει στους Αποστόλους, να μάθουν και αυτοί την χαρμόσυνη είδηση. Έγινε έτσι η Μαρία η Μαγδαληνή απόστολος των Αποστόλων, κήρυκας των Μαθητών, ευαγγελίστρια των Ευαγγελιστών . Ο Χριστός την διάλεξε γι’ αυτήν την υψηλή διακονία και αποστολή.
Η αγία Μαρία η Μαγδαληνή έχει μία ξεχωριστή θέση μέσα στον όμιλο των Μυροφόρων και Μαθητριών. Βλέπουμε ότι και οι τέσσερις Ευαγγελιστές την αναφέρουν πρώτη από όλες τις άλλες Μυροφόρες.
«Και αφού πέρασε το Σάββατο, η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και η Σαλώμη αγόρασαν το βράδυ του Σαββάτου αρώματα για να έλθουν στον Τάφο και να αλείψουν τον Ιησού. Και πολύ πρωί της πρώτης ημέρας της εβδομάδος, έρχονται στο μνημείο, την ώρα που ο ανατέλλων ήλιος άρχιζε να διαλύη το σκοτάδι» (Μάρκ. 16,1-2).
Η Μαρία Μαγδαληνή Ισαπόστολος
  
Η ΜΑΡΙΑ Η ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ ΠΡΟ ΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΟΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙ ΤΗΝ ΑΔΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
  
Μετά από όλα αυτά η Μαρία η Μαγδαληνή έμεινε στα Ιεροσόλυμα, μαζί με την Υπεραγία Θεοτόκο και τις άλλες γυναίκες. Ύστερα από την Ανάληψη του Κυρίου στους Ουρανούς, όπως διαβάζομε στις Πράξεις των Αποστόλων, συνήθιζαν να συγκεντρώνονται στο υπερώο και να προσεύχονται μαζί με τους Αποστόλους και όλους τους Μαθητές του Κυρίου. Εκεί στα Ιεροσόλυμα, η αγία Μαρία η Μαγδαληνή επιδόθηκε σε σπουδαίο φιλανθρωπικό έργο μαζί με την Θεοτόκο, μοιράζοντας τα πλούτη της στους φτωχούς.
Έζησε ζωή ισάγγελη και έγινε σεβαστή και σ’ αυτούς τους Αγγέλους. Υπερτέρησε όλων των αγίων ως τότε γυναικών που ευαρέστησαν τον Θεό, αλλά και όλων των μεταγενέστερων αγίων μαρτύρων γυναικών και ασκητριών, επειδή είδε και γνώρισε και υπηρέτησε τον ίδιο τον Χριστό, τον αληθινό Νυμφίο των ψυχών τους. Και ότι είναι οι Απόστολοι μεταξύ όλων των Αγίων, έτσι είναι και η Μαγδαληνή μεταξύ όλων των αγίων Γυναικών που ευαρέστησαν τον Θεό.
Ύστερα από την Επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής, οι Απόστολοι διασκορπίσθηκαν σε διάφορους τόπους για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο, σ’ όλα τα έθνη και σ’ όλους τους λαούς, όπου τους κατηύθυνε το Άγιο Πνεύμα. Και η μακαρία Μαρία, όπως λέει κάποια παράδοση, ξεκίνησε να φτάσει στη Ρώμη, για να ζητήσει από τον Καίσαρα Τιβέριο να αποδώσει δικαιοσύνη για τον άδικο θάνατο του Ιησού Χριστού. Ακολουθώντας τον δρόμο και την ζωή των Αποστόλων, αρχίζει την μακρινή οδοιπορία, καταφρονώντας κόπους, εμπόδια και δυσκολίες. Καθ’ οδόν διδάσκει και κηρύττει. Διηγείται και διακηρύττει την Ανάσταση του Κυρίου. Αφού δικάστηκαν και τιμωρήθηκαν οι σταυρωτές του Κυρίου, η μακαρία Μαρία η Μαγδαληνή κατήχησε τους πιστούς στη Ρώμη και τους στερέωσε στην πίστη. Και αφού κήρυξε στην Ρώμη, περιηγήθηκε όλη την Ιταλία και Γαλλία. Και επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα, αφού πρώτα πέρασε από την Αίγυπτο, την Φοινίκη, την Συρία και την Παμφυλία. Σ’ όλες αυτές τις χώρες δίδασκε και κήρυττε το Ευαγγέλιο και την πίστη στον Αναστάντα Ιησού. Στα Ιεροσόλυμα παρέμεινε για μικρό διάστημα  μαζί με την Υπεραγία Θεοτόκο, ως την Κοίμησή της.
Κατά την παράδοση της Εκκλησίας μας, η αγία Μαρία Μαγδαληνή μετέβη κατόπιν στην Έφεσο, όπου ζούσε και δίδασκε ο αγαπημένος μαθητής του Ιησού ο Ιωάννης. Στην Έφεσο συναντήθηκε με τον Ιωάννη, συμμετείχε στο κήρυγμά του και έγινε βοηθός του και συμπαραστάτης του στις δοκιμασίες και στις θλίψεις του, στην φυλάκισή του και σε όλα του τα δεινά. Στην Έφεσο, η Αγία, οδήγησε πολλούς στην πίστη και στην επίγνωση της αλήθειας. Ο λαός της Εφέσου την τίμησε και την ευλαβήθηκε δεόντως. Μετά τον θάνατό της το πάντιμο και πάνσεπτο σώμα της ενταφιάσθηκε οσιοπρεπώς από τον άγιο Απόστολο και Ευαγγελιστή Ιωάννη, σ’ ένα σπήλαιο κοντά στην Έφεσο, όπου αργότερα εκοιμήθηκαν οι επτά παίδες εν Έφέσω. Κατά την ώρα της ταφής, επιτελέσθηκαν πολλά θαύματα, καθώς και τους μετέπειτα χρόνους, μέχρι σήμερα, η Αγία δεν σταμάτησε να θαυματουργεί. 
  
ΤΟ ΙΕΡΟ ΛΕΙΨΑΝΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗΣ
 
Το έτος 890 μ.Χ. ο βασιλεύς Λέων Στ’ ο Σοφός (886-912), έκανε ανακομιδή του αγίου λειψάνου της και το μετέφερε από την Έφεσο στην Κωνσταντινούπολη. Μαζί με τον αδελφό του Αλέξανδρο, το έλαβε επάνω στους ώμους του και το απέθεσε με ευλάβεια στον Ναό που αυτός έκτισε επ’ ονόματι του Αγίου και Τετραημέρου φίλου του Χριστού Λαζάρου στην Κωνσταντινούπολη. Το άγιο λείψανο τοποθετήθηκε μάλιστα στο αριστερό μέρος του Ιερού Βήματος, μέσα σε ασημένια θήκη.
Επίσης το ιερό χέρι της Μυροφόρου και Ισαποστόλου Μαρίας της Μαγδαληνής, βρίσκεται στην Ιερά και Σεβάσμια Μονή της Σιμωνόπετρας, στο Άγιο Όρος.
Η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη της αγίας Μυροφόρου και Ισαποστόλου Μαρίας Μαγδαληνής την 22 Ιουλίου. Επίσης την συνεορτάζει μαζί με τις άλλες Μυροφόρες Άγιες Γυναίκες, την τρίτη Κυριακή μετά το Πάσχα, την Κυριακή των Μυροφόρων. Η ανακομιδή των λειψάνων της Μαρίας Μαγδαληνής και του Αγίου Λαζάρου εορτάζεται στις 4η Μαΐου.  
ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗΣ
 
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Χριστῷ τῷ δι᾽ ἡμᾶς, ἐκ Παρθένου τεχθέντι, Σεμνὴ Μανδαληνή, ἠκολούθεις Μαρία, αὐτοῦ τὰ δικαιώματα, καὶ τοὺς νόμους φυλάττουσα, ὅθεν σήμερον, τὴν παναγίαν σου μνήμην, ἑορτάζοντες, ἀνευφημοῦμέν σε πίστει, καὶ πόθῳ γεραίρομεν.  

 

Οἱ Χαιρετισμοὶ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου

Η Θεοτόκος Μαρία


Κάθε φορά πού τελούμε τήν θεία Λειτουργία καί κάθε Ιερά Ακολουθία, καί προσευχόμαστε στόν Θεό, είτε στόν Τριαδικό Θεό –τόν Πατέρα, τόν Υιόν καί τό Άγιον Πνεύμα– είτε στόν Θεάνθρωπο Χριστό, ζητούμε καί τίς πρεσβείες τής Θεοτόκου Μαρίας, τής Παναγίας μας. Αυτό γίνεται γιατί η Παναγία έπαιξε σημαντικό ρόλο στήν ενανθρώπηση τού Υιού καί Λόγου τού Θεού καί τήν σωτηρία μας. Ο «άοικος» Θεός απέκτησε «οίκο», δηλαδή εισήλθε στόν κόσμο διά τής Παναγίας μας.
Έτσι, είναι γνωστή η προσευχή: «Τής Παναγίας Αχράντου, υπερευλογημένης, ενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου καί Αειπαρθένου Μαρίας, μετά πάντων τών Αγίων μνημονεύσαντες, εαυτούς καί αλλήλους καί πάσαν τήν ζωήν ημών Χριστώ τώ Θεώ παραθώμεθα». Δηλαδή, αφού φέραμε στήν μνήμη μας τήν Παναγία, τήν Αγνή, τήν υπερευλογημένη, τήν ένδοξη Δέσποινά μας Θεοτόκο καί Αειπάρθενη Μαρία, μαζί μέ όλους τούς Αγίους, άς παραθέσουμε τούς εαυτούς μας καί τούς άλλους καί ολόκληρη τήν ζωή μας στόν Χριστό, τόν Θεό μας.
Στήν δέηση αυτή μπορούμε νά δούμε δύο σημεία:
Τό πρώτο είναι τά κοσμητικά επίθετα πού αποδίδουμε στήν Παναγία μας, τά οποία δέν είναι επιφανειακά, χωρίς ουσία καί περιεχόμενο, αλλά ανταποκρίνονται απόλυτα στό πρόσωπο καί τό έργο της.
Τήν Μητέρα τού Χριστού τήν ονομάζουμε Παναγία, γιατί είναι ανώτερη από όλους τούς Αγίους, είναι «παντός αγίου κορυφή καί τελείωσις». Δέν διέπραξε κανένα αμάρτημα στήν ζωή της, αφού από τριών ετών μέχρι τότε πού συνέλαβε «εκ Πνεύματος Αγίου» τόν Χριστό, ζούσε στά Άγια τών Αγίων καί έφθασε στήν θέωση. Είναι «Άχραντος», δηλαδή Αγνή, καθαρή από κάθε αμάρτημα καί λογισμό, στό σώμα καί τήν ψυχή. Η Παναγία είναι «υπερευλογημένη», γιατί έλαβε μεγάλη Χάρη από τό πλήρωμα τής Χάριτος τού Θεού. Είναι «ένδοξη», γιατί είναι γεμάτη από τήν δόξα τού Θεού, αφού καί η Κοίμησή της είναι ένδοξη. Είναι «Δέσποινα», γιατί γέννησε τόν Δεσπότη τών πάντων Χριστό. Μέ αυτήν τήν έννοια χαρακτηρίζεται καί «Κυρία», οπότε η πρεσβεία της καί οι προσευχές της έχουν ισχυρή δύναμη καί είναι «Προστασία τών Χριστιανών ακαταίσχυντος». Είναι «Θεοτόκος», γιατί δέν εγέννησε έναν απλόν άνθρωπο, αλλά τό Δεύτερο Πρόσωπο τής Αγίας Τριάδος πού είναι Θεός. Καί είναι «Αειπάρθενος Μαρία», αφού είναι Παρθένος πρό τού τόκου, κατά τόν τόκο καί μετά τόν τόκο, όπως ο αγιογράφος τό παρουσιάζει στίς ιερές εικόνες, μέ τά τρία αστέρια στό μέτωπο καί τούς δύο ώμους.
Τό δεύτερο σημείο είναι ότι ζητάμε από τήν Παναγία, μέ τά τόσα κοσμητικά επίθετα καί τήν δόξα, νά πρεσβεύη γιά μάς. Αυτό σημαίνει τό «μνημονεύσαντες». Τήν μνημονεύουμε γιά νά τήν δοξάσουμε καί νά τήν παρακαλέσουμε νά πρεσβεύη στόν Θεό γιά τήν σωτηρία μας, γιατί τής τό υποσχέθηκε ο Χριστός πρίν κοιμηθή, ότι δηλαδή γιά όσους προσεύχεται εκείνη θά σώζονται. Γι’ αυτό όλοι οι Άγιοι έχουν μεγάλη συγγένεια μέ τήν Παναγία καί τήν αισθάνονται κοντά τους, τήν αγαπούν πολύ, είναι Θεοτοκόφιλοι.
Τήν αγαπάμε αμέσως μετά τόν Θεό. Ο Χριστός είναι ο μεσίτης μεταξύ ημών καί τού Θεού Πατρός, αλλά η Παναγία είναι μεσίτρια μεταξύ ημών καί τού Χριστού. Τό πώς γίνεται αυτό είναι ένα μυστήριο πού τό καταλαβαίνουν όσοι βαδίζουν τόν δρόμο τής σωτηρίας.
Αυτός είναι ο λόγος γιά τόν οποίο ζητούμε τίς πρεσβείες τής Θεοτόκου, αλλά παραθέτουμε καί ολόκληρη τήν ζωή μας καί τών συνανθρώπων μας στόν Χριστό. Δέν κάνουμε μόνον προσευχή, αλλά εμπιστευόμαστε απολύτως τόν εαυτό μας στόν Θεό. Όταν κανείς προσεύχεται, αλλά δέν αφήνη τόν εαυτό του στήν Πρόνοια τού Θεού, δέν βοηθιέται πραγματικά.
Μέ τήν ευκαιρία τής μεγάλης σημερινής Θεομητορικής Εορτής τής Κοιμήσεως τής Θεοτόκου καί τής μεταστάσεώς της στούς ουρανούς, εύχομαι σέ όλους σας χρόνια πολλά μέ ειρήνη, γαλήνη, υγεία καί ευλογία, διά πρεσβειών τής Θεοτόκου Μαρίας.

† Ο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ

ΕΓΚΩΜΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Τι σημαίνει: Μαρία - Θεοτόκος - Παναγία



Μαρία
Ασφαλώς δεν είναι γνωστό σε πολύ κόσμο το τι σημαίνει το όνομα Μαρία, και το οποίο είναι το καθ' αυτό όνομα που της δόθηκε αρχικά, και που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη
και δεν της δόθηκε τυχαία.

«Το πανσεβάσμιον και κεχαριτωμένον όνομα της Μαρίας προσφυέστατα και αρμοδιώτατα εδόθη εις την αειπάρθενον Θεοτόκον κατά πρόγνωση και βουλή Θεού, παρά του
οποίου παρά του οποίου ήταν ωρισμένη να γίνη Μητέρα Αυτού. Σημαίνει δε το όνομα Μαρία: Παντοδυναμία, τουτέστιν εκείνη η οποία ήνωσε τα δύο άκρα αντικείμενα Θεό και
άνθρωπο. Ακόμη σημαίνει Σοφία, η οποία βρήκε τον τρόπο δια να ενώση δύο φύσεις σε μια υπόσταση, χωρίς να συγχύση τα ιδιώματα των φύσεων. Και τρίτον σημαίνει
Αγαθότης, ήτοι χάρις, η οποία εθεοποίησε την ανθρώπινη φύση και ανεβίβασε αυτή υπεράνω των ουρανίων δυνάμεων. Αυτά τα τρία περιέχει το όνομα Μαρία. Δόθηκε διότι
έμελλε να υπηρετήσει το μυστήριο της ενσάρκου οικονομίας.

...» Το όνομα Μαρία παράγεται από το εβραϊκό Αϊός το οποίο δηλοί Κύριος και ερμηνεύεται Κυρία διότι, ως Μήτηρ Θεού κυριεύει και εξουσιάζει ουράνια και επίγεια κτίσματα.
Έχει δε την κυριότητα της δυνάμεως επειδή το θεμέλιο της κυριότητος είναι η δύναμις».

(Αγ. Νικοδήμου Αγιορείτου, στην ερμηνεία της ενάτης ωδής της Παρθένου)




Θεοτόκος
Το κατ' εξοχήν θεολογικό όνομα της Μητέρας του Θεού είναι Θεοτόκος. Δι αυτό έγινε λόγος σ' όσα αναφέρθηκαν. Εδώ χρονολογικά πότε δόθηκε αυτό στη Μητέρα του φωτός.

«Θεοτόκον ονόμασαν την Παρθένον Πατέρες προ της Γ' Οικουμενικής Συνόδου. Στη δε Σύνοδο αυτή εδιορίσθη το πρώτον να καλείται Θεοτόκος η Παρθένος Μαρία. Ακόμη η
Σύνοδος αύτη την γλυκυτάτην ταύτην της Παρθένου προσηγορίαν επικυρώσασα, ως όρον δογματικόν εις πάσαν την οικουμένην παρέδωσε. Πρώτος γαρ ο Ωριγένης Θεοτόκον
την Παρθένον εκάλεσε... Ο δε Αλεξανδρείας Κύριλλος, γράφων προς Νεστόριον λέγει, ότι και ο Μέγας Αθανάσιος Θεοτόκον αυτήν και ωνόμασε και ωμολόγει».

(Πηδάλιον Εκκλησίας σ. 168)




Παναγία
Το προσφιλέστατο όνομα της Παναχράντου Δέσποινας είναι χωρίς άλλο το «ΠΑΝΑΓΙΑ». Πότε ιστορικά έλαβε αυτή την προσωνυμία η Παρθένος;

«Αποδίδεται εις την Θεοτόκον και σταθεροποιείται δι αυτήν η προσωνυμία «Παναγία». Ταύτην γνωρίζει ως επικρατούσαν πλέον κατά τον Ε' αιώνα ο Βασίλειος Σελευκείας
(P.G. 85 425). Βραδύτερον κατά τον Ζ' αιώνα, ο Ανδρέας Κρήτης αποκαλεί επιμόνως την Άχραντον «αγιωτέραν των αγίων» (P.G. 97 2108).

Το όνομα πλέον Παναγία υπερίσχυσε, ταυτίστηκε με την ιερά μορφή και προσωπικότητά της. Το πόσο έχει το όνομα Παναγία επικρατήσει στο Χριστεπώνυμο πλήρωμα, φαίνεται
κυρίως στις δυσκολίες της ζωής, και μάλιστα σε ξαφνικούς κινδύνους, όπου αυθόρμητα προέρχεται εκ των έσωθεν το όνομα «Παναγία μου». Σ' αυτές τις περιπτώσεις ούτε μάνα
μου, ούτε, ούτε, όλα τότε δεν μετρούν υποχωρούν. Πώς συμβαίνει αυτό σε μικρούς και μεγάλους; Μήπως οι πολέμιοι οι ολιγόπιστοι οι είρωνες της πίστεως μπορούν να μάς πουν
πώς το όνομα της Παναγίας στις φουρτούνες της ζωής σε πολλούς ανθρώπους εκτοπίζει κάθε άλλο προσφιλές όνομα; Ασφαλώς η Παναγία δεν επέβαλε να την επικαλούνται,
αυτό είναι θέμα επιλογής και αυθορμήτου ψυχικής ανάγκης των πιστών, που το αλάνθαστο ψυχικό τους κριτήριο, τους πληροφορεί, ότι απ' Εκείνη, θα έλθει η δύναμη η βοήθεια.
Αλλά γιατί; Διότι έχει όλη τη Χάρη του Θεού για παροχή βοηθείας σε ώρες κινδύνου που άλλες δυνάμεις, πρόσωπα, δεν δύναται να προσφέρουν. Διάχυτο πλέον τούτο ότι η θεία
δύναμις παρέχεται μέσω της Παναγίας. Βέβαια, το πότε κανείς λαμβάνει και σ' αυτές τις ώρες του κινδύνου είναι αστάθμητο.


Πηγή: Από το βιβλίο «Σαράντα Εικόνες της Παναγίας»

_________________
Τὴν σπουδήν σου τῇ κλήσει κατάλληλον, ἐργασάμενη φερώνυμε, τὴν ὁμώνυμόν σου πίστιν, εἰς κατοικίαν κεκλήρωσαι, Παρασκευὴ Ἀθληφόρε· ὅθεν προχέεις ἰάματα, καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Τήν πάσαν ἐλπίδα μου, εἰς σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξον μέ ὑπό τήν σκέπην σου.

ΤΑ ΕΓΚΩΜΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Μυροβλύζουσες Εικόνες της Παναγίας

Δημοσιεύθηκε: 6 Νοεμβρίου 2012 Κατηγορίες: Ορθόδοξη πίστη
Παναγία ή Μυροβλύτισσα στην Ιερά Πατριαρχική Μονή του Αγίου Νικολάου στη Νήσο Άνδρο
επιμέλεια:πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου.
Σύμφωνα με το ολιγόγραπτο ιστορικό, «ή αγία αύτη είκών της Θεοτόκου της ρίζης Ίεσσαί προσεφέρθη ως δώρον εκ του περιωνύμου Ιερού Ναού της Ύπεραγίας Θεοτόκου των Βλαχερνών της Κωνσταντινουπόλεως εις τους Πατέρας του Βλάχ-Σαράι, Μετοχίου της Ιεράς Μονής Αγ. Νικολάου Άνδρου εις Κων/πολιν.
Οι Πατέρες του Μετοχίου Βλάχ-Σαράι μετέφεραν το μέγα τούτο κειμήλιο εις την Κυρίαν Μονήν του Αγίου Νικολάου Άνδρου τον 16ον αιώνα ως πολυτιμότατο θησαύρισμα εκχέον ανά τους αιώνας έως των ημερών μας το άγιον μύρον και άκτιστον ταύτην ενέργειαν του Αγίου Πνεύματος ενεργούν δε άπειρα συνεχώς θαύματα και δηλοποιούν την αέναον ζώσαν παρουσία και παραμυθίαν και πρόνοια και άφατο άγάπην της Κυρίας Θεοτόκου εις τα χειμαζόμενα ποικιλοτρόπως και λιποψυχούντα τέκνα της ημάς τους σημερινούς αμαρτωλούς και απειθείς μεν Χριστιανούς, κλίνοντας δε ευλαβώς το γόνυ της ψυχής και του σώματος εις την άμετρο φιλανθρωπία Αυτής».

Σύμφωνα με αυτό, ή Εικόνα αυτή φέρει το χαρακτηριστικό γνώρισμα και την επωνυμία της ρίζης του Ίεσσαί, και τούτο επειδή δεξιά και αριστερά της κυρίως εικόνος ό αγιογράφος έχει αγιογραφήσει Προφήτες οί όποιοι μίλησαν και έγραψαν για την καταγωγή της Παναγίας από τον Ίεσσαί τον Δαυίδ. Ως προς την προέλευση της ή Εικόνα προσφέρθηκε ως δώρον στο Μετόχι της Μονής Αγίου Νικολάου Άνδρου πού υπήρχε στην Κων/πολη, από τον περιώνυμο Ναό των Βλαχερνών. Το πότε αυτό συνέβη δεν αναφέρεται παρά μόνο το ότι οί Πατέρες του Μετοχίου προσέφεραν την εικόνα στην κυρία μονή στην Άνδρο τον 16ο αιώνα. Σύμφωνα με τα γραφόμενα, άγνωστο πότε μυρόβλυσε ή Εικόνα. Μπορούμε να πούμε κατ’ εικασία ότι ή μυρόβλυση είναι δύσκολο να είχε αρχίσει όταν ή Εικόνα ήταν στο Ναό των Βλαχερνών, διότι δεν θα εδωρίζετο. Ίσως να άρχισε στο Μετόχι στην Πόλη. Ας ληφθεί ως δεδομένο ότι μυρόβλυσε στο Μοναστήρι του Αγ. Νικολάου, στο μόνιμο πλέον θρονί της. Ή φράση «εκχέον ανά τους αιώνας έως των ήμερων μας μύρον», αφήνει να νοηθεί ότι ή Εικόνα στο Μοναστήρι μυροβλύζει αιώνες. Δεν διασώθηκε ή πρώτη εκκίνηση του.
Παναγία του Μυρελαίου.(Ιερά Μονή Αγίου Παύλου-Άγιο Όρος)
Η θαυματουργή αυτή εικόνα της Θεοτόκου βρισκόταν σε κάποιο φημισμένο μοναστήρι της Κωνσταντινούπολης που λεγόταν του Μυρελαίου. Από εκεί την έφερε στο Άγιον Όρος ο άγιος Παύλος ο Ξηροποταμηνός και την αφιέρωσε στην δεύτερη μονή την οποία ίδρυσε (μετά την Ξηροποτάμου) και που έλαβε το όνομά του (Ιερά Μονή Αγίου Παύλου).
Η αγία αυτή εικόνα χάριτι Θεού άρχισε κάποτε να αναβλύζει μύρο γι΄ αυτό και από τότε ονομάζεται Μυροβλύτισσα. Ενεργεί πολλά θαύματα σ’ όσους προστρέχουν σ΄ αυτήν με ευλάβεια και επικαλούνται θερμά τη βοήθεια της Αειπαρθένου.
Η Παναγία του Ακαθίστου

Η εικόνα του «Ακαθίστου» φυλάσσεται στο ομώνυμο παρεκκλήσιο της Ιεράς Μονής του αγίου Διονυσίου Αγίου Όρους.
Η εικόνα των χαιρετισμών της Παναγίας «του Ακαθίστου» η οποία έδωσε και το όνομά της στο μονόχωρο τρουλαίο παρεκκλήσιο είναι η αρχαιότερη θαυματουργή εικόνα του Αγίου Όρους. Τά στοιχεία αντλούμε από την έκδοση της Μονής: Η Ιερά Μονή Αγίου Διονυσίου (ιστορία-τέχνη-κειμήλια-προσκυνηματικός οδηγός) Άγιον Όρος 1997. Είναι κατασκευασμένη από κηρομαστίχη και τα χαρακτηριστικά της παραμένουν δυσδιάκριτα εξαιτίας του μύρου που ανέβλυσε κατά καιρούς. Θεωρείται ανεκτίμητος θησαυρός της Μονής και αποτελεί ιδιαίτερη ευλογία της Θεοτόκου. Την εικόνα κρατούσε στα χέρια του ο πατριάρχης Σέργιος, περιερχόμενος στα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως για να ενθαρρύνΕΙ τούς λίγους στρατιώτες που είχαν απομείνει στην Πόλη και το λαό, κατά την επιδρομή και την πολιορκία της από τούς Αβαροσλάβους (624 μ.Χ), ενώ ο αυτοκράτορας Ηράκλειος έλειπε σε εκστρατεία εναντίον των Περσών. Τελικά καταστράφηκε ο στόλος του εχθρού από θαλασσοταραχή και η Πόλη σώθηκε.
Στό κάτω μέρος της αργυρεπίχρυσης επένδυσης υπάρχει η επιγραφή: «Δέησις / του δούλου του Θεού Ιερε/μίου αρχιερέως / 1786 Μαΐου / 20». Στήν πίσω πλευρά της εικόνας σώζεται η παράσταση με την παράδοσή της από τον αυτοκράτορα Αλέξιο Γ’ Κομνηνό στον κτήτορα της Μονής, όσιο Διονύσιο κατά την συνάντησή τους στην Τραπεζούντα το 1374′ συνοδεύεται και αυτή από την εξής σχετική επιγραφή: «Αύτη η εικών η θαυματουργός εστι, την ο/ποίαν βαστάζων ο Σέργιος ο π(ατ)ριάρχης και περι/ερχόμενος τα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως / έδιοξεν όλους τούς πολεμίους, την οποίαν αφι/έρωσεν ο βασιλεύς του αγίου Διονυσίου’ διά δαπάνι του / αγίου Πελιγραδίων Ιερεμία και διά χιρός Γεωργίου, 1786».
Η εικόνα φαίνεται να είναι στον τύπο της γλυκοφιλούσας, πλαισιωμένη από τούς 24 οίκους της Παναγίας. Στό πάνω μέρος της, στο κέντρο εικονίζεται ο Πατήρ που πέμπει το Παράκλητον Πνεύμα.
Πολλά είναι και τα θαύματα τα οποία αναφέρονται στην ιερά εικόνα του Ακαθίστου. Ένα από αυτά αναφέρεται στην κλοπή και την επιστροφή της στην Μονή. Συγκεκριμένα, οι πειρατές ενός πλοίου έκλεψαν κάποτε την εικόνα για τα πολύτιμα αφιερώματά της, αλλά μετά από μεγάλη τρικυμία και αφού είχαν απομακρυνθεί στο πέλαγος, εμφανίστηκε στον επικεφαλής τους η Θεοτόκος εκφράζοντας την επιθυμία να μείνει για πάντα στην Μονή. Τότε αυτοί είδαν την εικόνα να βγάζη μύρο, από το οποίο βράχηκε το κιβώτιο όπου την φύλαγαν, και τρομαγμένοι την επέστρεψαν αμέσως στην Μονή’ δύο μάλιστα από αυτούς παρέμειναν στην Μονή ως μοναχοί.
Παναγία η Μαλεβή.
Η θαυματουργή εικόνα είναι μία από τις εβδομήντα που ζωγράφισε ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Την εικόνα αυτή την έφεραν μαζί τους οι κάτοικοι του Αγίου Όρους που κατοίκησαν στην Κυνουρία.
Το πρώτο Μοναστήρι της Μαλεβής ιδρύθηκε το 771 μ.Χ., σε υψηλό μέρος του Μαλεβού, που σήμερα λέγεται Κανάλους. Μετά το τραγικό τέλος των μοναχών, που πέθαναν ένα χειμώνα από το πολύ κρύο, η εικόνα έφυγε μόνη της και πήγε στη θέση που βρίσκεται σήμερα. Στάθηκε μέσα σε βάτα και δίπλα της έκαιγε ένα καντήλι, που τις νύχτες φώτιζε τη θέση της.
Τρεις φορές πήραν την εικόνα και τη μετέφεραν στους Κανάλους. Αλλά πάντοτε έφευγε και επέστρεφε στα βάτα με το Θεϊκό φως που τη φώτιζε.
Τότε αποφασίστηκε να κτιστεί το Μοναστήρι στη σημερινή του θέση και τοποθετήθηκε η εικόνα στη θέση που η ίδια είχε διαλέξει. Και αυτό έγινε το 1116. Το ασημένιο επικάλυμμά της, χρονολογείται από το 1362.
Από τη θαυματουργό εικόνα αναβλύζει Θείον Μύρο. Συγκεκριμένα, το 1964, πριν ακόμα τρέξει το Άγιον Μύρον στην εικόνα της Θεοτόκου, επί 20 ημέρες ευωδίαζε εξαίσια και υπερβολικά σε όλο το Μοναστήρι. Την Παρασκευή των τελευταίων χαιρετισμών, στις 17 Απριλίου 1964, ενεφανίσθησαν οι πρώτες σταγόνες. Από τότε το τζάμι της εικόνας είναι βρεγμένο και το ΄Αγιον Μύρον προσφέρεται στους ευσεβείς προσκυνητές της Χάρης Της.
Ρωσικές Εικόνες.
«Παναγία η πραύνουσα καρδίας κακάς
Η πρωτότυπη εικόνα συμβολίζει την εκπλήρωση της προφητείας του Δικαίου Γέροντα Συμέών: «σου δε αυτής την ψυχήν διελεύσεται ρομφαία»(Λουκ. 2:35).

Η «Πραΰνουσα καρδίας κακάς» είναι ασυνήθιστη εικόνα διότι απεικονίζει την Μητέρα του Θεού με επτά σπαθιά η θλίψεις, με το ένα σπαθί να τρυπάει την καρδιά της από κάτω. Στην Αγία Γραφή, ο αριθμός επτά, συνήθως δηλώνει την πληρότητα και την αφθονία. Σ’ αυτήν την περίπτωση όμως έχουμέ την πληρότητα των απέραντων θλίψεων, του πόνου της καρδιάς , που ένιωσε η Θεοτόκος στη διάρκεια της επιγείου ζωής της. Όπως τον Χριστό θα τον διαπερνούσαν τα καρφιά και η λόγχη, έτσι και την ψυχή της Πάναγνης Μητέρας Του θα την διαπερνούσαν σαν δίστομές ρομφαίες οι θλίψεις και ο πόνος όταν θα έβλεπε τα μαρτύρια του αναμάρτητου Υιού της.
Η θλίψη της ψυχής της ήταν τόσο μεγάλη ώστε όλα τα βάσανά μας να φαίνονται ασήμαντα η μικρά σε σύγκριση με τα βάσανά της. Γι’ αυτό η Παναγία είναι ετοίμη βοηθός και παρηγορία στις θλίψεις μας.
Πριν την επανάσταση του 1917, η Θαυματουργή εικόνα ήταν στην εκκλησία του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου Μπογκολυγιούρσκ, μία μικρή επαρχιακή εκκλησία στις όχθες του ποταμού Τοσίν, όχι μακριά από την πόλη Βόλογκντα.
Η Μητέρα του Θεού είναι ζωγραφισμένη σε μία ασυνήθιστη στάση, μόνη, χωρίς το Θείο Βρέφος. Την διαπερνούν στην καρδιά επτά μικρά ξίφη. Υπάρχει η ακόλουθη ιστορία για την εικόνα αυτή: Ένας χωρικός της περιφέρειας Καντίκοβσκυ, που υπέφερε πολλά χρόνια από μία γενική αδυναμία και μία αναπηρία, από τις επιπλοκές μίας αρρώστιας, είδε ένα όνειρο στο οποίο πληροφορήθηκε ότι μπορούσε να θεραπευθεί, εάν επισκεπτόταν αυτήν την εκκλησία και εύρισκε την εικόνα αυτή της Παναγίας στο κωδωνοστάσιο. Πήγε δύο φορές εξαιτίας του όνείρου του και ζήτησε να του επιτρέψουν να ανεβεί στο κωδωνοστάσιο. Οι υπεύθυνοι δεν τον πίστεψαν και δεν του έδιναν άδεια να μπει μέσα. Τελικά την τρίτη φορά, τον λυπήθηκαν και του επέτρεψαν να ανεβεί στο κωδωνοστάσιό. Αμέσως βρήκε την Αγία Εικόνα όπως την είδε στο όνειρό του. Ο άρρωστος χωρικός ζήτησε να ψάλλουν μία παράκληση ενώπιόν της και αμέσως μέτά θεραπεύτηκε. Πέρασε πολύς καιρός χωρίς να ακουστεί τίποτε γι’ αυτήν την εικόνα μέχρι το 1830, όπου εμφανίστηκε στην πόλη Βόλογκντα χολέρα. Οι τρομοκρατημένοι περίοικοι έτρεξαν στην Βασίλισσα των ουρανών και πήραν αυτήν την εικόνα μαζί με την εικόνα «Επτά Πόλεις». Τις περιέφεραν γύρω από την πόλη στη διάρκεια μιας επίσημης λιτανείας του Τιμίου Σταυρού. Η επιδημία ελαττώθηκε αισθητά και σύντομα η χολέρα εξαφανίστηκε εντελώς. Από εκείνη τη στιγμή η εικόνα δοξάστηκε από πολλές θαυμαστές θεραπείες ασθενών.

Πως εμφανίστηκε το Άγιο Μύρο στο Αντιγραφο της Θαυματουργου Εικόνας
Στις 3 Μαΐου 1998, ένα κορίτσι ονόματι Αναστασία Μπασαρίνα, ήταν στην αγιοποίηση της Αγίας Ματρώνας της Μόσχας με την μητέρα της . Ένιωσε ότι ήθελε να αγοράσει αυτήν την χάρτινη εικόνα της Μητέρας του Θεού, που ήταν κολλημένη σε ξύλο, όπως είχε φτιαχτεί από το εργοστάσιο Σοφρίνο. Στη διάρκεια της αγιοποίησης, τοποθέτησε την εικόνα πάνω στα άγιά λείψανα της Αγίας Ματρώνας,- μίας πολύ γνωστής και αγαπητής αγίας της Μόσχας, που ήταν αόμματη από την γέννησή της και ανάπηρη
Η εικόνα φυλασσόταν σε ένα διαμέρισμα της Μόσχας, της Μαργαρίτας Βολόμπιεβ, συζύγου του Σεργκέι Λεονόντοβιτς Φορμίν (του συνοδεύοντος την εικόνα). Λίγο καιρό αργότερα η εικόνα άλλαξε λες και ζωντάνεψε. Τώρα Εκείνοι που την βλέπουν δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την λιθογραφία από μία παλιά εικόνα. Κάτω από τα μάτια της εμφανίστηκαν μαύροι κύκλοι και άρωμα λιβανιού παρουσιάστηκε στο χώρο όπου η εικόνα φυλασσόταν.
Η Αγία αυτή εικόνα αντιδρά σε ο,τι συμβαίνει στον κόσμο. Μύρο αναβλύζει από αυτήν τόσο πολύ που το μαζεύουν με τα λίτρα. Πριν από τραγικά γεγονότα, η εικόνα αναβλύζει αίμα. Από εκείνους που έρχονται να την προσκυνήσουν, άλλοι θεραπεύονται, άλλοι βοηθούνται και μέρικοί δεν μπορούν καν να την πλησιάσουν.
Η Μητέρα του Θεού μέσω αυτής της εικόνας κάνει πολλά θαύματα και θεραπείες. Ο φύλακας της εικόνας, μας αναφέρει μερικά από τα θαύματα που του έχουν πει. Μέσα από τα θαύματα της Θαυματουργού Εικόνος «Η Πραΰνουσα καρδίας κακάς» πολλοί ένδυναμώνονται στην πίστη, αλλά και πολλοί άνθρωποι επιστρέφουν στον Θεό. Η Εικόνα της Μητέρας του Θεού σαν μία αποστολική φωνή διδάσκει τα θαύματά της ορθόδόξου πίστεως. Η άφθονη ανάβλυση του μύρου με δυνατή ευωδία και αίμα λέει στον κόσμο ότι είναι ζωντανή. Ακουμπώντας την θαυματουργή εικόνα νιώθουμε ότι ακουμπάμε αυτή την ίδια την Βασίλισσα των ουρανών, την Προστάτιδα και βοηθό και παρηγορήτριά μας.
Πριν από τις εκρήξεις στη Μόσχα στην εικόνα “Η Πραΰνουσα Καρδίας Κακάς” είχε αλλάξει το πρόσωπό της. Κάτω από τα μάτια εμφανίστηκαν μαύροι κύκλοι. Το διαμέρισμα μύριζε λιβάνι. Η μυρωδιά δεν εξαφανίστηκε μέχρι που οι εκρήξεις σταμάτησαν. Ο χρόνος πέρασε. Έμειναν οι πληγές στον αριστερό της ώμο, στην λαβή και στο λαιμό της Παναγίας και υπάρχει μέχρι σήμερα μία κόκκινη πληγή. Την ημέρα αυτή βυθίστηκε το υποβρύχιο «Κουρσκ». 21 Νοεμβρίου, την ημέρα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ εμφανίστηκαν κηλίδες αίματος τόσες που θα μπορούσαν να συλλέγονται σε ένα βαμβάκι από τον κόσμο …
Η Μυροβλύτισσα Μητέρα του Θεού είναι ένα σημείο των καιρών. Πολλοί άνθρωποι, χωρισμένοι από την πίστη και την ευλάβεια των προγόνων τους, σκλήρηναν και πικράθηκαν, χάθηκε η αγάπη των πολλών για το πλήθος της ανομίας. Οι καρδιές πολλών συγχρόνων μας πέτρωσαν. Ευαγγελισμός δεν μπορεί να ακουσθεί εξαιτίας του θορύβου του πολιτισμού, του βρυχηθμού της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας. Οι ίδιοι οι άνθρωποι τήςεκκλησίας συχνά αποθαρρύνονται η πικραίνονται από την κατάσταση της αμαρτίας. Γι’αυτό και η μυροβλυσία είναι τόσο άφθονη και αδιάκοπη. Η ίδια η Μητέρα του Θεού πιστοποιεί την ζεστή μητρική φροντίδα της. Ότι ο Κύριος «… πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν(Α.Τιμ.Β,4)
Όλοι εκείνοι που απευθύνονται σε Εκείνη με αίσθημα προσευχής για να πραϋνθούν οι καρδίες των κακών ανθρώπων, τους έρχεται μία ευκολία στα πνευματικά και φυσικά βασάνα. Οι άνθρωποι που προσεύχονται για τους εχθρούς τους ενώπιόν Της, ομολογούν ότι τα εχθρικά τους αισθήματα καταλαγιάζουν.
Η Αγία Εικόνα τιμάται την Κυριακή των Αγίων Πάντων, παρόλο που υπάρχουν αναφορές για τις 2 Φεβρουαρίου / 15 Φεβρουαρίου.
Πηγή:proskynitis.blogspot.com
Η Εγγυήτρια των αμαρτωλών.

Η ονομασία αυτής της Εικόνος της Θεομήτορος είναι από τις πλέον συγκινητικές:Εγγυήτρια για τους Αμαρτωλούς!…
Τι βαθύ νόημα περικλείεται σέαυτές τις λέξεις! Εμείς, άνθρωποι αμαρτωλοί, συνεχώς αμαρτάνουμε,είμεθα άξιοι τιμωρίας• κατά την Δι­καιοσύνη του Θεού, έπρεπε να κατα­δικασθούμε, να τιμωρηθούμε. Όμως υπάρχει υψηλά στον Ουρανό Εκείνη, η Οποία μεσιτεύει αδιαλείπτως για μας: η Παναγία Μητέρα μας αγωνίζεται για την σωτηρία μας• αναζητεί τρόπους να μάς φέρη σε μετάνοια. Πριν ακόμη νά σκεφτεί ο άνθρωπος για να μετανοήσει, να διορθωθεί, Εκείνη ήδηδίνει εγγύησι γι αὐτὸν στον Θεό, ότιθά διορθωθή… Και τι θα νικήση; η ανθρώπινη σκληρότητα η η γεμάτη ευσπλαγχνία Χάρις της Παναγίας μας, Οδηγήτρια των ανθρώπων πρόςτήν σωτηρία;
Στην ιερά Εικόνα της Παναγίας της«Εγγυήτριας των Αμαρτωλών»,
η Θεοτόκος εικονίζεται με το Θείο Βρέφος στο αριστερό Της χέρι•
ο Χριστός σφίγγει με τα δύο χερια Του το δεξί χέρι της Μητέρας Του,όπως συνηθίζεται όταν γίνεται μία συμφωνία. Στις τέσσερις γωνίες τήςΕικόνος υπάρχει η ηξής επιγραφή σε στίχους:«Азъ сопоручница грѣшныхъ къ Моему Сыну:Сей далъ Мнѣ за нихъ руцѣ слышати Мя выну;да тiи, иже радость выну Мнѣ приносятъ,радоватися вѣчнѣ черезъ Меня испросятъ».
«Εγώ είμαι η Εγγυήτρια των αμαρτωλών προς τον Υιόν Μου•Εκείνος Μου έδωσε τα χέρια Του γι αὐτούς,ότι πάντοτε θα Με ακούη,Ώστε όσοι Μου απευθύνουν πάντοτε το “Χαίρε”,Θα ζητήσουν δια μέσου Εμού να χαίρωνται αιωνίως».
Άγνωστος είναι η προέλευσις της Εικόνος αυτής. Εικάζεται, ότι η απεικόνισις της Παναγίας ως Εγγυήτριας έλαβε αφορμή από τον στι­χο ενός Ύμνου:
«Χαίρε η εκτείνουσα την χείρα Σου ως εγγύησιν υπέρημών εις τον Θεόν!»
Το έτος1848 ο Δημήτριος Μποντσεσκούλ παρήγγειλε αντίγραφοτής ιεράς Εικόνος, το οποίο έθεσε στον οίκο του στην Μόσχα. Σύντομα η ιερά Εικόνα αυτή άρχισε να μυροβλύζη και με το Άγιο Μύρο έγιναν πολλά θαύματα, θεραπείες κ.α. Την μυροβλύζουσα Εικόνα εν συνεχεία προσέφεραν στον Ναόν του Αγίου Νικολάου στα Χαμόβνικα της Μοσχας, όπου εκτίσθη ειδικό Παρεκκλήσι, αφιερωμένο στην θαυματουργό αυτή Εικόνα της Παναγίας της «Εγγυήτριας των Αμαρτωλών».
Η ιερά αυτή Εικόνα εορτάζεται την 7ην Μαρτίου και την 29ην Μαΐου.
Πηγή:Περιοδικό Άγιος Κυπριανός
Μια μυροβλύζουσα εικόνα στο Μιτσιγκαν

A testimony from a pilgrim who visited the home when it first started weeping oil
Written by Maria Zimmersmann
Praised be Jesus, Mary and Joseph Now and Forever!
February 27, 2003 – It is truly amazing to me that you have all these Romanian, Hungarian miraculous images, and also this one from Michigan. Let me tell you: I was the first in my family born in the US, my father from Hungary, mother from Romania (Transylvania). My husband, whom i met and married in Transylvania while giving lectures there, came back to the Detroit area to visit my parents just before Thanksgiving the same year this particular icon began to give off oil.
We were at a party store about two days before Thanksgiving, and the young lady at the cash register, noticing the Rosary around my neck, asked me if i was Catholic. I said yes, and she began to spout like a geiser excitedly, saying that “a girlfriend of a girlfriend has a picture of Mary and little Jesus, and”, and i continued with “it’s weeping oil?” She replied, surprised, “Yes! How did you know?” I told her that that was a phenomenon that had and was occurring in many places with picures of Jesus and Mary. I asked her where was it happening, and she drew me a map.
When she was done, i turned to see that there were about 5 people in line behind me, all standing with amazed looks on their faces. I was so happy, and praised God for the way in which He guides me to find out about these Wonders, so that i can tell others about them!
I didn’t want to bother the family where the icon was on Thanksgiving, so we waited until the day after, and i took my video camera and went with my husband.
I interviewed the lady of the house in her kitchen, filming her as she spoke, while the living room where the icon was, was full of people praying the rosary, her two beautiful daughters peacefully rolling up little cotton balls full of the miraculous oil into foil wrappers for the pilgrims. I also interviewed her 14 year old son.
The lady, who is from Iraq, said that on the day the icon began to weep, she had been to the doctor’s because of pain in her arm. The doctor had told her that she required surgery. She came home, deeply distressed over the news, got out her icon, lit some candles in front of it, and prayed to Our Lord and His Mother to help her.
After praying, she blew out the candles and went to the kitchen to make a phone call. Shortly thereafter, her son was walking through the living room. He told me that something like a voice within him said to him, “Look up!!”, which he did, and that is when he noticed that the icon look strange, as though it were “wet”.
He called to his mother to come see the icon, that it was wet. His mother came in, saw the icon covered with oil, and told her son to quickly call his sister, who worked at a video store, and tell her to bring home a video camera to film the icon. Then she called her priest. She eventually called eight priest to come see the miracle.
The priests all did the same thing: they wiped off the icon to see if the oil would regenerate, which it did.
Someone called a local TV station. They came and filmed the icon and the crowd of people praying. Her son told me that the newsreporters seemed very moved. The news report on TV was very short, though … naturally.
The mother told me, that when she saw the oil-drenched icon, she felt a message in her heart – that it had to do with peace with Iraq. (the oil has kept coming up until a number of months ago, when it became just a trickle, and now has stopped…!) The lady grew up an orphan, and Jesus and His Mother became her constant companions in prayer, talking to Them as though they were physically present in the rooms with her. At the time of the miraculous flowing of oil, America was already at odds with Iraq, and she hesitated to even use the word Iraq to tell me where she was from, and said instead that she was from “Babylonia”. I feel the oil was a sign of Mercy from God regarding our dealings with Iraq, but now the time of Mercy has “run out”…
Her son said that people began crowding into the house all hours of the day and night, and they kept their doors open for them. He said that around 4 AM the last of the faithful would leave and the family got a little sleep. But, he said, he had noticed that the family felt that they didn’t need sleep, nor food, and he found it a “miracle” that his two sisters, a teen ager and the other in her early twenties, just sat in one place day and night contentedly rolling up little cotton balls filled with the oil.
He told me that already there had been healings, pregnancies to women unable to conceive before, and his mother’s arm no longer needed the surgery. The street was lined with cars, but, he said, the neighbors next door and across the street had not come to see the icon…. “a prophet in his own city….”
Now the icon’s miracle is venerated at the Church of the Transfiguration in Livonia, about a half hour’s drive from the original location in a neighboring city outside of Detroit, and the miraculous oil is shared with the faithful there. But although it has been a few years now that this has been occurring, still, it is not commonly known in the Detroit area. So thank you for putting it on your website!
Also, i feel it is important with regards to our current situation with Iraq. God gave us a sign of Mercy, but it gets swept to the “back pages” of the secular world’s attention, and we stand to reap the bitter fruits of our neglect.
Praying for peace, and for your health and peace,
(πηγή.misha.pblogs.gr)