Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

Ομιλία εις τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου ΧΑΙΡΕ ΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΜΑΝΝΑ ΔΙΑΔΟΧΕ, ΧΑΙΡΕ ΤΡΥΦΗΣ ΑΓΙΑΣ ΔΙΑΚΟΝΕ

Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την τροφή για να επιβιώσει. Έτσι πλάσθηκε από το Θεό. Η λήψη της τροφής όμως συνοδεύεται και από μία συγκεκριμένη στάση ζωής, καθώς ο άνθρωπος ενηλικιώνεται. Από την αυτόματη, ενστικτώδη κίνηση, η τροφή γίνεται έλλογη επιλογή, καθώς ο καθένας ακολουθεί την πορεία της σωματικής και πνευματικής ανάπτυξής του. 
Η τροφή συνοδεύεται από την ηδονή του να αρέσει ή να μην αρέσει, τόσο στη γεύση όσο και στον τρόπο της βρώσης της. Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος σταδιακά μπορεί να τρώει για να ζει ή και να ζει για να τρώει. Να συνδέεται με αυτούς που του παρασκευάζουν την τροφή,  με την προσωπική σύνδεση με την μητέρα ή την σύζυγο ή τους οικείους από την οποία την δέχεται ή με την απρόσωπη σύνδεση με εκείνους που πουλούνε τροφή. Γι’ αυτό και η στάση του καθενός έναντι της τροφής δείχνει κατά κάποιον τρόπο τι άνθρωπος είναι.
Συχνά στα ιερά κείμενα  βλέπουμε να γίνεται αναφορά στο θέμα της τροφής. Στην Παλαιά Διαθήκη η τροφή γίνεται αφορμή της πτώσης του ανθρώπου, της έκπτωσής του από τη σχέση με το Θεό στον Παράδεισο και της εξορίας του στον κόσμο που δεν είναι πια στολίδι. Ο άνθρωπος καλείται με τον ιδρώτα του προσώπου του να τρώει τον άρτο του. Και η γη βγάζει ακάνθας και τριβόλους, που κάνουν τον άνθρωπο να μην μπορεί να γευτεί την τροφή ως δωρεά από το Θεό και την αγάπη Του, αλλά να τη βλέπει ως αποτέλεσμα του δικού του κόπου. Γι’ αυτό και η τροφή αποσυνδέεται από την πρόνοια του Θεού και γίνεται αφορμή για πόλεμο και συγκρούσεις μεταξύ των ανθρώπων.
 Την ίδια στιγμή, στην Παλαιά Διαθήκη, η τροφή αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα των Εβραίων, όταν φεύγουν από την Αίγυπτο για να ακολουθήσουν την οδό προς τη γη της Επαγγελίας. Στην έρημο θα γογγύσουν εναντίον του Θεού, γιατί μέσα τους θα συνεχίσουν να φέρουν το σπέρμα της ανταρσίας, που δεν δέχεται ότι η τροφή δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά δωρεά σχέσης του ανθρώπου με το Θεό, ότι η τροφή έρχεται δεύτερη σε μία ζωή στην οποία υπάρχει η εμπιστοσύνη στο Θεό. Και τότε ο Θεός θα τους στείλει το «μάννα», λύνοντας το ζήτημα της επιβίωσης, φανερώνοντας την αγάπη και την πρόνοια προς εκείνους και την ίδια στιγμή, καθώς τους ζητά να το τρώνε αυθημερόν και να μην το κρατάνε για δεύτερη ημέρα, δείχνοντάς τους ότι όσο επιλέγουν την σχέση μαζί Του ως το πρώτο της ζωής, όσο δεν έχουν αγωνία για την τροφή τους, αυτή θα τους έρχεται. Η στάση την οποία καλούνται να έχουν είναι η ευχαριστία. Ο δοξασμός του Θεού για το ότι τους αγαπά.  Η ευγνωμοσύνη για το ότι Εκείνος υπάρχει.
Η Υπεραγία Θεοτόκος αποτελεί την διαδοχή της τροφής του μάννα και γίνεται η ίδια τροφή για τον άνθρωπο και τον κόσμο. Μαζί με όλες τις άλλες αλλαγές, τις ανακαινίσεις του κόσμου που συνοδεύουν την κίνησή της να αποδεχτεί την πρόσκληση του Θεού να γεννήσει τον Υιό της, η Παναγία μας δείχνει ότι αποτελεί η διάδοχος της τροφής του μάννα, μόνο που επισημαίνει το αληθινό νόημά της. Γιατί στο πρόσωπό της βλέπουμε την ανάγκη μας να λειτουργούμε με εμπιστοσύνη προς το πρόσωπο του Χριστού και την πρόνοιά Του για τον καθένα μας. Βλέπουμε την ανάγκη μας να αναφέρουμε δια της προσευχής τη ζωή και την επιβίωσή μας σ’ Εκείνον. Να μην μένουμε στα υλικά αγαθά, αλλά να βιώνουμε το «ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος». Και να εκφράζουμε με την ευχαριστία και την ευγνωμοσύνη προς τον Δωρεοδότη της τροφής Κύριο και την έμπρακτη αγάπη προς τον πλησίον μας τα συναισθήματά μας έναντι της δωρεάς της τροφής και κάθε αγαθού, αλλά και κάθε περιστάσεως της ζωής μας, όπως Εκείνος επιτρέπει να μας συμβούνε.
Η Παναγία εμπιστεύθηκε το Θεό και δέχτηκε να συμμετάσχει στο σχέδιο της Θείας Οικονομίας για τη σωτηρία του κόσμου. Τρέφει λοιπόν ως μάνα τους ανθρώπους με ένα νέο μάννα, το οποίο παραμένει άφθαρτο στους αιώνες. Είναι ο ίδιος ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, ο οποίος δεν φθείρεται από το πέρασμα της ημέρας, από το χρόνο, από το σκοτάδι της αμαρτίας και της κακίας, ακόμη και από την νοοτροπία μας να εκζητούμε την ηδονή στα ευτελή. 
Την ίδια στιγμή, το νέο μάννα συνεχίζει να δίδεται καθημερινά στους ανθρώπους ως ο Άρτος της Ζωής. Το παλαιό μάννα δεν μπορούσε να κάνει τους ανθρώπους να αποφύγουν το θάνατο, όχι μόνο τον σωματικό, αλλά και τον πνευματικό, γιατί θεράπευε την ανάγκη της τροφής. Της επιβίωσης. Το νέο μάννα, που είναι ο Χριστός, δίνει ζωήν αιώνιον και ανασταίνει τους ανθρώπους που θα πιστέψουν σ’ Αυτόν, γιατί τρέφει με την Αγάπη του Θεού όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή. 
Συγχωρεί τις αμαρτίες μας και λυτρώνει από τον πνευματικό θάνατο την ύπαρξή μας. Ζωοποιεί με έναν μυστικό, εσωτερικό τρόπο το σύνολο της ύπαρξής μας και οδηγεί σε μία άλλη τρυφή, την αγία, της αγιότητας, της συνεχούς κοινωνίας με το Θεό που αλλάζει την πορεία της ζωής μας, διότι τώρα γνωρίζουμε τι θέλει ο ουρανός από την καθημερινότητα, τη στάση ζωής μας, τις κρίσεις με τον εαυτό μας και τους ανθρώπους, στις ποικίλες επιθέσεις του κακού και του διαβόλου και, κυρίως, γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας. 
Το παλαιό μάννα χορηγούνταν σε όλους, ανεξαρτήτως αν δόξαζαν ή όχι το Θεό, γιατί ο Θεός είναι δίκαιος, δηλαδή αγαπά, και ανατέλλει τον ήλιο επί δικαίους και πονηρούς. Το νέο μάννα δίδεται και αυτό σε όλους, όμως,  επειδή δεν αναφέρεται στην επιβίωση, είναι επιλογή του ανθρώπου αν θα το προσλάβει.Η δωρεά δηλαδή του νέου μάννα, του Χριστού, είναι δωρεά ελευθερίας και επαφίεται στον καθέναν αν θα την αποδεχτεί. Και ο τρόπος της αποδοχής είναι η ευχαριστία. Όχι μόνο το μυστήριο της Εκκλησίας, αλλά και η σύνολη στάση ζωής μας. Η δοξολογία του Θεού. Η προσφορά στο συνάνθρωπο. Η αποδοχή του θείου θελήματος, ασχέτως αν μας ευχαριστεί ή όχι.
Πρώτη η Παναγία άνοιξε τον δρόμο ώστε να γευτεί στην ύπαρξή της αυτό το νέο και αιώνιο μάννα. Γι’ αυτό και χαρακτηρίζεται μανναδόχος στάμνα. Όπως σε μία στάμνα ο Μωυσής κρατά ως θησαυρό πολύτιμο λίγο μάννα, το οποίο είναι το μοναδικό που παραμένει άφθαρτο εντός της, έτσι και η Παναγία κρατά στα σπλάχνα της το αιώνιο μάννα, το Χριστό, ο Οποίος παραμένει άφθαρτος και αναλλοίωτος, ενώ αλλοιώνει την φθορά μας. Στο πρόσωπο του Χριστού τόσο η υλική, όσο και η κάθε άλλη τροφή αλλάζουν προσανατολισμό. Ο χριστιανός ξεκινά τη ζωή του από την κοινωνία με τον Άρτο της Ζωής και αυτή είναι η μεγαλύτερη τρυφή, η οποία διασώζει από την έρημο των παθών, της μοναξιάς, του θανάτου τον καθέναν μας και μας δίδει την ευκαιρία να βαδίσουμε προς τη γη της προσωπικής μας Επαγγελίας, τον Παράδεισο της Εκκλησίας και της σχέσης της Αγάπης. 
Και συνεχίζει τον αγώνα του και στην περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής αλλά και πάσας τας ημέρας της ζωής του με γνώμονα την εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού, χωρίς αγωνία για την επιβίωσή του και με πνεύμα ευχαριστίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εργάζεται για τα υλικά. Βλέπει όμως πού βρίσκεται η αληθινή ηδονή. Η τρυφή που είναι ατελεύτητος. Στη σχέση με το Θεό στην Εκκλησία. Και προσεύχεται στην Παναγία να μην επιτρέψει να επηρεαστεί από το πνεύμα του κόσμου, που όχι απλώς αποθεώνει την τροφή, αλλά εκδιώκει τον Δωρεοδότη της από τη ζωή μας. Και συνεχίζει να διακηρύττει  ότι μπορούμε και χωρίς Αυτόν να παλέψουμε με τας ακάνθας και τας τριβόλους τόσο της γης όσο και του εαυτού μας. Μόνο που βλέπουμε καθημερινά τις συνέπειες της επιλογής μας.

«Ημέρας και νυκτός πρεσβεύεις υπέρ ημών» Σαββίδης Παύλος, Θεολόγος



Όλα τα βλέμματα και οι καρδιές, τούτες τις δίσεχτες ημέρες, ικετευτικά, παρακλητικά στρέφονται στο καλοκαιριάτικο αυγουστιανό Πάσχα. Τον Δεκαπενταύγουστο . Στον ζωηφόρο θάνατο, στην αθάνατη Κοίμηση της Κυρίας Θεοτόκου. Συντονισμένα και τα πόδια μας –έστω και βαρυφορτωμένα από την ένοχη συνείδησή μας, την οικονομική δυσπραγία και τα όποια ασήκωτα βάρη της καθημερινότητας- μας οδηγούν ανεπίστροφα μπροστά στην θαυματουργική εικόνα, για να αποθέσουμε στα αγιασμένα πόδια της τον οφειλόμενο σεβαστικό ασπασμό μας. Για να δροσίσουμε τα φρυγμένα από το κακό και την αμαρτία χείλη μας και να δηλώσουμε αμετάκλητα την αγάπη μας στην τόσο πονεμένη αλλά και πληγωμένη από τα δικά μας λάθη, τα δικά της παιδιά, Θεομάνα.

Ελάτε λοιπόν χρεωστικά να υμνήσουμε και κυρίως να τιμήσουμε «την Θεοτόκο και Μητέρα του φωτός». H Δαμασκηνή θεολογία πανέμορφα μας υπενθυμίζει πως « ουδείς κατ’ αξίαν της Θεομήτορος την ιεράν εκδημίαν ευφημήσαι δυνήσεται-επειδή- αύτη θεσμόν εγκωμίων υπέρκειται». Ο ίδιος Πατέρας ομολογεί πολύ παρήγορα πως δεν υπάρχει πτυχή, λεπτομέρεια ζωής, την οποία να μη γνωρίζει η Θεοτόκος και να μην μπορεί να δώσει ανάσα ζωής και ελπίδα σωτηρίας.

Ο αγιορείτικος μοναχισμός νιώθει βαθύτατο συγκλονισμό στο να την επικαλείται και να μην την αφήνει ήσυχη «υπέρ πάσης ψυχής θλιβομένης τε και καταπονουμένης». Η Παναγία δεν ξεκουράζεται, αναπαύεται στην υπέρ των τέκνων της κόπωση, γι’ αυτό και ποτέ δεν χαμηλώνει τα δεόμενα πανάχραντα χέρια της. Η Παναγία επανέρχεται συχνά μέσα στην ανθρώπινη ιστορία κυρίως ως μητέρα. Και μία καλή μητέρα ξέρει ν’ ακούει, να πονά και ν’ αγαπά. (γ. Μωϋσής).

Είναι αδίστακτη η πίστη όλων μας, ότι η Υπεραγία Θεοτόκος μετέχει στη δόξα του Υιού της, συμβασιλεύει μαζί του διευθύνει κοντά στο πλευρό του τις τύχες και όλα τα γεγονότα της Εκκλησίας και του κόσμου που εκτυλίσσονται μέσα στο χρόνο, μεσιτεύει «ημέρας και νυκτός» για όλους μας προς Εκείνον, ο οποίος θα έρθει να κρίνει τον κόσμο.

Ο π. Θεόκλητος Διονυσιάτης στοχάζεται : « Εκείνη έχει το πλήθος των πολλών οικτιρμών. Έχει πολλή αγάπη στο ανθρώπινο γένος, προπάντων στους αμαρτωλούς. Ο Υιός της παίρνει μεγάλη χαρά, όταν τον παρακαλεί η Μητέρα του, διότι θέλει να σώσει τον άνθρωπο. Δια τούτο και μόνο έφερε την Μητέρα του και μας την εχάρισε, για να την έχουμε μέσον προς σωτηρίαν.»

Θαυμάζοντας το μεγαλείο της ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφωνεί: «Πού ημπορώ εγώ να απαριθμώ όλα τα μεγαλεία όσα εποίησεν ο Θεός εις την Αειπάρθενον; Αυτά είναι άπειρα κατά το μέγεθος και αναρίθμητα κατά το πλήθος. Και αν ήταν δυνατόν να ενωθούν όλοι όσοι εσώθησαν με τον άσπορον Τόκον της, και να γίνουν ένα στόμα και μία γλώσσα πάλιν δεν ήθελαν δυνηθή να αριθμήσουν τα μεγαλεία της Θεοτόκου και να τα εγκωμιάσουν κατά την αξίαν τους…».

Η εποχή μας φαίνεται να είναι η εποχή της μεγάλης αποστασίας και πραγματικά αντίχριστες οι ημέρες που ζούμε, αφού οι κυβερνήτες μας «έδιωξαν» κυριολεκτικά από την αγκαλιά της Θεομήτορος, Αυτόν που βαστάζει τα πάντα. Με τον τρόπο αυτό εξορίζεται ο Χριστός από την κατ’ εξοχήν δική Του ημέρα, την Κυριακή, για να μην ακούν την κυριακάτικη καμπάνα και τους θυμίζουν ενοχές.

Και όμως όλοι αυτοί θα τρέξουν να δώσουν ανερυθρίαστα το παρόν στην μεγάλη γιορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου, όχι από ευλάβεια αλλά και πάλι για εμπορία ψήφων και κάλυψη ενόχων κατατρεγμών συνειδήσεων. Η Κυρία Θεοτόκος όμως αποστρέφει το πρόσωπό της από όσους «ύβρισαν» τον Υιόν της, και να θυμηθούμε τους σοφούς λόγους του γέροντος Παϊσίου ότι «θα δουλέψουν οι πνευματικοί νόμοι»!

Όσοι πιστοί ορθόδοξοι «προσέλθωμεν τω τάφω της Θεομήτορος»! Να γονατίσουμε ικετευτικά, να προσκυνήσουμε λατρευτικά, να υμνήσουμε δοξολογικά και ταπεινά να παρακαλέσουμε την Κυρία Θεοτόκο να πρεσβεύει για κάθε ψυχή πονεμένη, πικραμένη και παραπονεμένη, και για τούτη την πολυβασανισμένη πατρίδα μας Ελλάδα.

Η Παναγία και το μυστήριο του θανάτου π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος



Η Παναγία λαμβάνει το μήνυμα της αναχώρησης της απο αυτή πραγματικότητα της ζωής. Ειρηνικά, με πληρότητα συνείδησης ετοιμάζεται για την είσοδο της στο μυστήριο του θανάτου.
 Αυτή η ειρηνικότητα απέναντι στο γεγονός του θανάτου ηταν αποτέλεσμα της πληρότητας που ένιωθε σε σχέση με τον εαυτό της και τον Θεό. 
Δηλαδή σε σχέση με την ζωή. Μονάχα στο ποσοστό που ζούμε την αλήθεια της ύπαρξης μας ο θάνατος αδυνατεί. 
Οταν ζήσεις με πληρότητα την προσωπική σου κλήση και αλήθεια ο θάνατος παύει να είναι μηδενιστική απειλή και πραγματώνεται ως μυστήριο βαθύτερης σχέσης με τον Θεό. Χρόνια πολλά σε όλους!

Προς την μακαριωτάτην Παρθένον



Χαίρε Δέσποινα, Μήτερ ελέους, ζωή, γλυκύτης και ελπίς ημών, Χαίρε.
Προ σε βοώμεν οι εξόριστοι παίδες της Εύας.

Προς σε ατενίζομεν στενάζοντες και θρηνούντες εν τήδε
Τη του κλαυθμώνος κοιλάδι.

Άγε δη, συνήγορε ημών, τους ευσπλάγχνους Σου οφθαλμούς εφ ημάς επίστρεψον και Ιησούν,

Τον ευλογημένον καρπόν της κοιλίας Σου,
Μετά την υπερορίαν ταύτην ημίν ανάδειξον,

Ω γλυκεία Παρθένε Μαρία.

Αγ.Ισαάκ ο Σύρος

Η εικόνα της Παναγίας της Λιαουτσιάνισσας(Κύμη)


Στο συνοικισμό Λιαουτσιάνισσα Κύμης, σε μια μαγευτική τοποθεσία, υψώνεται μεγαλοπρεπής ο Ναός της Παναγίας, αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου.
Η εικόνα της Θεοτόκου έφτασε στο άλλο άκρο του Αιγαίου Πελάγους, στην Κύμη, από την Ανατολή. Στην τοποθεσία της παραλίας “Μαύρα Λιθάρια” λόγω ναυαγίου η θάλασσα παρέσυρε προς την ξηρά αρκετή ξυλεία. Στη θέση αυτή κάθε βράδυ οι κάτοικοι έβλεπαν ένα φώς να επιπλέει, αλλά όταν το πλησίαζαν αυτό έφευγε. Την ημέρα πολλοί έρχονταν στο μέρος αυτό και μάζευαν ξυλεία από το ναυάγιο. Για το σκοπό αυτό ήλθαν και δύο υπηρέτες των οικογενειών Βεναρδή και Νικολέσα με τα ζώα τους. Όταν άρχισαν να διαλέγουν ξύλα, ξαφνικά ο υπηρέτης του Νικολέσα βρήκε ένα τετράγωνο ξύλο πού με την αξίνα του το χτύπησε και ετοιμάστηκε να το ξαναχτυπήσει. Όταν όμως σήκωσε ξανά την αξίνα τα χέρια του παρέμειναν ακίνητα. Ο δεύτερος υπηρέτης βλέποντάς τον με τα χέρια ψηλα έτρεξε να δεί τι συμβαίνει. Με φόβο σηκώνει το παράδοξο ξύλο και βλέπει ότι είναι εικόνα της Θεοτόκου. Αμέσως μετέφεραν την εικόνα στο ναό του Αγίου Αθανασίου της Κύμης. Τη νύχτα, κατά θαυμαστό τρόπο, η εικόνα της Παναγίας έφυγε από το ναό του Αγίου Αθανασίου και ήλθε στο μέρος όπου σήμερα είναι χτισμένος ο ναός της.

Η εικόνα της Παναγίας«Η εκ πάντων μακαριζόμενη»(Ovsepetaia)

Η εικόνα της Παναγίας «H εκ πάντων μακαριζόμενη»(Ovsepetaia)εορτάζει στις 6 Οκτωβρίου και η ονομασία της προέρχεται από έναν στίχο του 13ου κοντάκιου των Χαιρετισμών στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.
икона Божьей матери «О, ВСЕПЕТАЯ МАТИ»
 Στην εικόνα απεικονίζεται η Παναγία φέροντας στην κεφαλή κορώνα και κρατώντας το Θείο Βρέφος στην αγκαλιά της και με τα δύο χέρια.Ο Ιησούς στηρίζεται στον αριστερό της ώμο ενώ απλώνει τα χέρια Του προς τον λαιμό της.
 Το χαρακτηριστικό της εικόνας είναι πως στο ένδυμα της Παναγίας,αντί για τα τρία αστέρια που εμφανίζονται συνήθως(και που συμβολίζουν την αειπαρθενία της Θεοτόκου)εμφανίζονται τρεις άγγελοι και κάποια συννεφάκια.Τις λεπτομέρειες αυτές τις βρίσκουμε και σε άλλες ρωσικές εικόνες όπως στην εικόνα της Παναγίας«Εν τη γεννήσει την παρθενία εφύλαξας»(17 Μαρτίου)την εικόνα «Αραπέτ»δηλ¦εκ της Αραβίας»(6 Σεπτεμβρίου)και στην εικόνα της Παναγίας «Το αλατόμητο όρος»που βρίσκεται στο τέμπλο του Καθεδρικού Ναού της Μεταμορφώσεως στο Σολόβκι(24 Μαρτίου)

Η εικόνα της Παναγίας της «Πονολύτριας»


Η μαρμαρόγλυφη εικόνα της Θεοτόκου με την σπάνια προσωνυμία της «Πονολύτριας»ήταν εντοιχισμένη στην εξωτερική πλευρά του δυτικού τοίχου της εκκλησίας των Αγίων Θεοδώρων.Η Θεοτόκος εμφανίζεται κατά μέτωπο με υψωμένα τα χέρια της σε στάση δέησης.

Η εικόνα της Παναγίας ''Ιγκόρσκυ''

Игоревская икона  Божией Матери
Σε αυτή τὴν ἱερή εἰκόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσης, της Μητέρας του Θεού, προσευχόταν ο Ἅγιος Ἰγκόρ (†19 Σεπτεμβρίου), ηγεμόνας του Κιέβου, κατά τη διάρκεια τῶν τελευταίων στιγμῶν τῆς ζωῆς του. Ἡ εἰκόνα, ἡ ὁποία ἦταν ἑλληνική, ἐφυλασσόταν στὸ παρεκκλήσιο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στὸν καθεδρικὸ ναὸ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου καὶ εἶχε ἐπὶ αὐτῆς ἐπιγραφή, στὴν ὁποία ἀναγραφόταν ὅτι ἀνῆκε στὸν Ἅγιο Ἰγκόρ. Ἡ σύναξή της ἑορτάζεται τὴν ἴδια ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία τὰ ἱερὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου Ἰγκὸρ μετεκομίσθηκαν ἀπὸ τὸ Κίεβο στὴν πόλη Τσέρνιγκωφ.

H Παναγία Δεομένη

Παναγία η Δεομένη

Ένας ακόμα εικονογραφικός τύπος είναι η Παναγία η Δεομένη. Η Παναγία ζωγραφίζεται μόνη της, χωρίς να κρατάει στην αγκαλιά της το λατρεμένο της Υιό. Η Δεομένη ζωγραφίζεται στραμμένη στα πλάγια, συνήθως με τα χέρια της ελαφρώς σηκωμένα σε στάση δεήσεως και προσευχής, σε σχήμα παρακλητικό. Τις περισσότερες φορές στέκεται δίπλα στο θρόνο του Χριστoύ από τα δεξιά Του και τον παρακαλεί για το ανθρώπινο γένος. Εικόνα: H Παναγία Δεομένη ή Παράκληση. Θεωρείται δώρο του Μανουήλ Παλαιολόγου στον Δούκα των Μεδιολάνων, όταν επισκέφτηκε το 1403 τη Δύση για αναζήτηση βοήθειας.

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

28 Οκτωβρίου, Εορτή της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου (Υμνολογική εκλογή) και τα νικητήρια των Ελλήνων κατά το 1940.


Περί του ιστορικού της εορτής.
Στο παρεκκλήσιο της αγίας Σωρού, που βρισκόταν στην νότια πλευρά του ναού των Βλαχερνών της Κωνσταντινουπόλεως, φυλάσσονταν η Αγία εσθήτα, ο πέπλος και μέρος της τιμίας ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου. Σε μια αγρυπνία αυτού του παρεκκλησίου, μετείχε και ο Άγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός (έζησε επί αυτοκράτορος Λέοντος του μεγάλου, 4ος αιών Μ. Χ. περίπου), με τον μαθητή του Επιφάνιο, και έναν ακόλουθό του Επιφανίου. Ο μακάριος Ανδρέας μάλιστα, είχε την συνήθεια να παραμένει στην αγρυπνία όση ώρα μπορούσε, άλλοτε μέχρι τα μεσάνυκτα κι άλλοτε μέχρι το πρωί.
Ήταν η ώρα περίπου Τετάρτη νυκτερινή (με το βυζαντινό ωρολόγιο), οπότε βλέπει ο μακάριος Ανδρέας τη Θεοτόκο Μαρία να προχωρεί απ’ τις βασιλικές πύλες προς το Θυσιαστήριο. Φαινόταν πολύ υψηλή, και είχε λαμπρή τιμητική συνοδεία λευκοφόρων αγίων. Ανάμεσά τους ξεχώριζαν ο τίμιος Πρόδρομος και ο Θεολόγος Ιωάννης, που παράστεκαν δεξιά κι αριστερά τη Θεοτόκο. Από τους λευκοφόρους, άλλοι προπορεύονταν και άλλοι ακολουθούσαν ψάλλοντας ύμνους και άσματα πνευματικά.
Όταν πλησίασε στον άμβωνα, είπε ο όσιος Ανδρέας στον Επιφάνιο:
-Βλέπεις, παιδί μου, την Κυρία και Δέσποινα του κόσμου;
-Ναι, τίμιε πάτερ, αποκρίθηκε ο νέος.
Η Θεοτόκος εν τω μεταξύ είχε γονατίσει και προσευχόταν για πολλή ώρα. Παρακαλούσε τον Υιό της για τη σωτηρία του κόσμου, και έραινε με δάκρυα το άγιο πρόσωπό της. Μετά τη δέηση μπήκε στο θυσιαστήριο, όπου προσευχήθηκε για τους πιστούς που αγρυπνούσαν εκείνη την ώρα.
Όταν ολοκλήρωσε τη δέησή της, έβγαλε από την άχραντη κεφαλή της το αστραφτερό μαφόριο με μια κίνηση χαριτωμένη και σεμνή, και καθώς ήταν μεγάλο και επιβλητικό, το άπλωσε σαν Σκέπη με τα πανάγια χέρια της επάνω στο εκκλησίασμα. Έτσι απλωμένο το έβλεπαν και οι δύο τους για πολύ ώρα, να εκπέμπει δόξα Θεϊκή σαν ήλεκτρο. Όσο φαινόταν εκεί η Κυρία Θεοτόκος, φαινόταν και η ιερή αισθήτα να σκορπίζει τη χάρη της. Όταν εκείνη άρχισε να ανεβαίνει στον ουρανό, άρχισε και η Θεία Σκέπη να συστέλλεται λίγο- λίγο και να χάνεται. Το ιερό αυτό μαφόριο που φυλασσόταν εκεί, στον άγιο αυτό ναό, συμβόλιζε τη χάρη που παρέχει η Θεοτόκος στους πιστούς.
Αυτό λοιπόν το θαυμαστό γεγονός, της ζωντανής παρουσίας της Κυρίας των Αγγέλων μεταξύ των τέκνων της, και η διαρκής προστασία που από αυτήν παρέχεται στην στρατευομένη Εκκλησία, εορτάζεται από όλους τους ορθοδόξους την πρώτη του Οκτωβρίου μηνός. Μετά όμως από την εποποιεία του 1940 – 1941, η Ιερά σύνοδος της καθ’ Ελλάδαν Εκκλησίας, το 1952, έκρινε σκόπιμο να μεταθέσει τον εορτασμό από την πρώτη Οκτωβρίου, στην εικοστή ογδόη του ιδίου μηνός, και διότι η θαυμαστή Ελληνική νίκη του πολέμου εκείνου ήταν έργο της Υπερμάχου Στρατηγού του γένους μας, αλλά και διότι πολλές μαρτυρίες πολεμιστών του Ιερού εκείνου αγώνος, βεβαίωναν πως η Παναγία μας, «προσβεβλημένη» λες από τον Ιταλοκίνητο τορπιλισμό της Έλης στην Τήνο, ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεώς Της τον Αύγουστο του 1940, προπορευόταν των μαχομένων στρατιωτών του μετώπου, και προστάτευε τους στρατιώτες μας στα Βορειοηπειρωτικά βουνά, στις θάλασσες και στους κάμπους, όπου δηλ. οι αμυνόμενοι υπεράσπιζαν πατρίδα και Πίστη!
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι δύο σημαντικότερες εθνικές εορτές μας, έχουν το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό να συνεορτάζονται με μία γιορτή της παναγίας. Την 25η Μαρτίου γιορτάζουμε τον ευαγγελισμό της Θεοτόκου, και την 28η Οκτωβρίου, την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου. Η εορτή αυτή τελείται ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τη μητέρα του Θεού για τη σκέπη και την προστασία της στον αγώνα των Ελλήνων απέναντι στους αλαζόνες Ιταλούς, αρχικά, και, αργότερα, σε όλη τη διάρκεια της εθνικής αντιστάσεως.
Ήταν μία αντίσταση στην απολυταρχική βία, στην άκρως αλαζονική απαίτηση να παραδώσουμε με τη θέλησή μας τμήματα του εθνικού εδάφους, να προδώσουμε τα κεκτημένα δικαιώματά μας με αγώνες και με το αίμα των προγόνων μας. Η ελληνική ψυχή όμως έδωσε την απάντηση που έπρεπε, είπε το περήφανο ΟΧΙ, και ξεκίνησε έναν αγώνα για τα ιερά και τα όσια της πατρίδος μας, με αποτέλεσμα να αιφνιδιάσει δυσάρεστα τους εισβολείς, να τους χαρίσει ιδιαίτερα ταπεινωτικές ήττες και να τους αναγκάσει να αποσυρθούν μέσα από τα σύνορα, περιμένοντας εκεί τη βοήθεια των συμμάχων!
Είναι όμως απαραίτητο στο σημείο αυτό να κάνουμε μία σύντομη ιστορική αναδρομή, και να δούμε τα γεγονότα με τη σειρά. 28 Οκτωβρίου του 1940, στις τρεις τα ξημερώματα, ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα Γκράτσι, επισκέπτεται στην οικία του τον πρωθυπουργό της Χώρας Ιωάννη Μεταξά, και του επιδίδει τελεσίγραφο με το οποίο ζητούσε, μέσα σε τρεις ώρες, την ελεύθερη διέλευση και στάθμευση των ιταλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα. Με το υπερήφανο «ΟΧΙ», και τη φράση « Πόλεμος λοιπόν », ο Μεταξάς απορρίπτει το ιταλικό τελεσίγραφο και απευθύνει διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό. Αρχίζει έτσι η ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδος στο Βορειοηπειρωτικό μέτωπο, την ώρα που ο λαός διαδηλώνοντας στους δρόμους της Αθήνας κατά της Ιταλίας, τρέχει με ενθουσιασμό να καταταγεί και να πολεμήσει στο μέτωπο.
Σε λίγες μόνο μέρες, οι εισβολείς εκδιώχθηκαν από το ελλαδικό έδαφος από επιστρατευμένες κυρίως δυνάμεις, με ανεπαρκή μεταφορικά μέσα και εφοδιασμό, αλλά με τη συνδρομή των χωρικών (ανδρών και γυναικών) της Μακεδονίας και της Ηπείρου, που έσπευσαν στο εθνικό προσκλητήριο, και έπαιξαν ουσιαστικό ρόλο στον ανεφοδιασμό. Για να κάμψουν το ηθικό του ελληνικού λαού, οι Ιταλοί άρχισαν τον βομβαρδισμό ελληνικών πόλεων. Η ελληνική αντεπίθεση στο μέτωπο, άρχισε στις 14 Νοεμβρίου 1940, και γρήγορα οι δυνάμεις μας διέρρηξαν την ιταλική αμυντική γραμμή. Στις 22 Νοεμβρίου οι Έλληνες στρατιώτες εισέρχονταν στην Ελληνικότατη Κορυτσά. Η προέλαση συνεχίστηκε αργά αλλά αποφασιστικά, και στις 6 Δεκεμβρίου, ο ελληνικός στρατός καταλάμβανε το λιμάνι των Αγίων Σαράντα. Στη συνέχεια ο ελληνικός στρατός πήρε στα χέρια του την πρωτοβουλία, πέρασε σε ορμητική αντεπίθεση, πέταξε τους επιδρομείς έξω από τα ελλαδικά εδάφη, και τους καταδίωξε μέσα στο «αλβανικό» έδαφος, κατατροπώνοντας τους.
Μήπως όμως χρειάζεται να αναζητήσουμε κάποια ερμηνεία για όλα αυτά τα γεγονότα; Και ποια σχέση έχουν με την εισαγωγική αναφορά μας στην Σκέπη της Παναγίας; Δεν χωράει αμφιβολία ότι η εποποιία του 1940, αποτελεί ένα θαύμα, είναι ένα από τα πολλά θαύματα στην ιστορία των Ελλήνων. Δεν μπορεί όλα αυτά να είναι καρπός αποκλειστικά ανθρώπινου αγώνος. Η θεϊκή χάρη συνεργάσθηκε με την ανθρώπινη προσπάθεια. Και είναι δίκαιο, που μαζί με τα θριαμβευτικά σαλπίσματα πάνω από τους τάφους των ηρώων, σήμαναν δοξαστικές καμπάνες για ένα Ευχαριστώ! στην Παναγία, εκείνη, στην οποία η εθνική συνείδηση απέδωσε για μια ακόμα φορά τα Νικητήρια! Στη Σκέπη των αγωνιστών, στην Ελευθερώτρια των σκλαβωμένων!
Γιατί στα κρίσιμα χρόνια του πολέμου οι Έλληνες εμπιστεύθηκαν στα χέρια της Παναγίας τον αγώνα τους. Ζήτησαν τη μητρική προστασία της για να υπερασπιστούν τα δίκαιά τους. Και ήταν τόση η πίστη τους, ώστε την έβλεπαν να τους εμψυχώνει και να τους σκεπάζει, καθώς πολεμούσαν απεγνωσμένα στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και της Τρεμπεσίνας. Η άλλοτε Υπέρμαχος Στρατηγός των Ρωμιών, γίνεται η Αγία Σκέπη των αγωνιστών, και έτσι το θαύμα επαναλαμβάνεται. Χάρη στην πίστη που θερμαίνει τις ψυχές τους, οι μαχητές περιφρονούν τη λογική των αριθμών, και αντιστέκονται στις σιδερόφρακτες εχθρικές στρατιές με ηρωισμό που κινεί τον παγκόσμιο θαυμασμό.
Για τους λόγους αυτούς η εκκλησία σήμερα, δηλαδή όλοι εμείς, ανυμνούμε τη Σκέπη της Παναγίας, και την παρακαλούμε να μας σκεπάζει πάντα με την αγάπη της, μα και να στέκεται πάντα δίπλα, βοηθός και συμπαραστάτης στο έθνος μας, σε κάθε καλό αγώνα, γιατί τη βοήθεια της την έχουμε το ίδιο ανάγκη και στον καιρό της ειρήνης. Μπορεί να μην υπάρχει σήμερα άμεση εθνική απειλή και άμεσος κίνδυνος πολέμου, μπορεί να μην υπάρχει Χίτλερ ή Μουσολίνι, υπάρχει όμως ένας άλλος εισβολέας, ο ευδαιμονισμός, ο οποίος ίσως να είναι και πιο επικίνδυνος, αφού προσπαθεί να αλώσει τις συνειδήσεις μας, ώστε να ξεχάσουμε την ιστορία μας, να αποσπάσει την προσοχή μας από τα σοβαρά προβλήματα, προσφέροντας μας τέρψη με θεάματα, ώστε να κάνει μία όχι στρατιωτική αλλά μία πνευματική – τηλεοπτική κατοχή στις καρδιές μας. Έχουμε καιρό όλοι μας να παρακολουθούμε με απληστία σίριαλ, που μας διδάσκουν πως μπορούμε να χαλάσουμε πολύ εύκολα τις οικογένειες μας, τα κύτταρα του έθνους μας, δεν έχουμε όμως καιρό να διαβάσουμε την ιστορία μας, να γνωρίσουμε με ποιους αγώνες των προγόνων μας μπορούμε εμείς σήμερα να ζούμε ελεύθεροι, αλλά και να διαβάσουμε συγκλονιστικές μαρτυρίες αγωνιστών της εθνικής αντιστάσεως, οι οποίοι στον υπεράνθρωπο αγώνα τους πάνω στα παγωμένα βουνά έβλεπαν την Παναγία ζωντανά, και έπαιρναν κουράγιο να συνεχίσουν.
Ας είναι λοιπόν ο εορτασμός αυτός, έναυσμα να ασχοληθούμε όλοι περισσότερο με την ιστορία μας, ένα μνημόσυνο για όσους έπεσαν ηρωικά στον πόλεμο, και μία ελάχιστη τιμή ευγνωμοσύνης στην μητέρα μας και Μητέρα του Θεού, την Παναγία μας.
Υμνολογική εκλογή.
* Ή Ακολουθία αύτη, ποιηθείσα υπό του εν Αγίω Όρει ασματογράφου Μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτου, ενεκρίθη υπό της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος εν τη συνεδρία Αυτής της 21ης Οκτωβρίου 1952, καθ’ ην και απεφασίσθη ο συνεορτασμός της Εορτής της αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου μετά της Εθνικής Εορτής των Νικητηρίων της 28ης Οκτωβρίου. (Αι Συνοδικοί Εγκύκλιοι, Τόμος Β’, Αθήναι 1956, σελ. 649).)
Απολυτίκιον. Ήχος α. Της ερήμου πολίτης.
Της Σκέπης σου Παρθένε, ανυμνούμεν τας χάριτας, ην ως φωτοφόρον νεφέλην, εφαπλοίς υπέρ έννοιαν, και σκέπεις τον λαόν σου νοερώς, εκ πάσης των εχθρών επιβουλής. Σε γαρ σκέπην και προστάτιν και βοηθόν, κεκτήμεθα βοώντές σοι. Δόξα τοις μεγαλείοις σου Αγνή, δόξα τη θεία Σκέπη σου, δόξα τη προς ημάς σου, προμηθεία Άχραντε.
Παρθένε, ανυμνούμε τις χάριτες της Σκέπης Σου, την οποία σαν φωτοφόρο σύνεφο απλώνεις πάνω μας, πέρα από κάθε προσδοκία και ανθρώπινη σκέψη. Και έτσι σκεπάζεις τον λαό Σου νοερά, από κάθε επιβουλή των εχθρών του. Γιατί Εσένα έχουμε αποκτήσει σαν σκέπη και προστάτη και βοηθό, και με ύμνους που μοιάζουν με βοή, Σου ψάλλουμε: Δόξα στα μεγαλεία Σου Αγνή: δόξα στη θεία Σου σκέπη. Δόξα γιατί για μας φροντίζεις πάντα πριν από την ώρα της κάθε μας ανάγκης, Αχραντε.
Έτερον. Ήχος πλ. Δ. Θεοτόκε αειπάρθενε.
Θεοτόκε αειπάρθενε, την Αγίαν σου Σκέπην, δι’ ης περισκέπεις, τους εις σε ελπίζοντας, κραταιάν τω Έθνει σου καταφυγήν εδωρήσω’ ότι ως πάλαι και νυν θαυμαστώς ημάς έσωσας, ως νοητή νεφέλη, τον σον λαόν περιβαλουσα. Διό δυσωπούμέν σε, ειρήνην τη πολιτεία σου δώρησαι, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.
Θεοτόκε αειπάρθενε, την αγία Σου σκέπη με την οποία σκέπεις από παντού όλους όσοι καταφεύγουνε σε Εσένα, την δώρισες σαν δυνατή και πανίσχυρη καταφυγή στο έθνος Σου, γιατί όπως παλιά με θαυμαστό τρόπο μας έσωσες, έτσι και τώρα σαν νοητή νεφέλη περιβάλεις από παντού τον λαό Σου. Γι’ αυτό και Σε παρακαλούμε να χαρίζεις ειρήνη στον λαό Σου, και στις ψυχές μας το μέγα έλεος.
Κάθισμα. Ήχος γ’. θείας πίστεως.
Σκέπη πέφηνας, και σωτηρία, και αντίληψις, και προστασία, των Ορθοδόξων Ελλήνων Πανύμνητε’ όθεν την Σκέπην την σήν μεγαλύνομεν, και την θερμήν προστασίαν κηρύττομεν, Κόρη Πάναγνε, η σκέπουσα τας ψυχάς ημών, εκ πάσης επιθέσεως του δράκοντος.
Σαν σκέπη και σωτηρία και βοήθεια και προστασία των ορθοδόξων Ελλήνων φανερώθηκες, πανύμνητε. Γι’ αυτό με ύμνους μεγαλύνουμε την θεία σου Σκέπη, και διακηρύττουμε την θερμή Σου προστασία, Κόρη πάναγνε, συ που σώζεις από τις επιθέσεις του δράκοντα διαβόλου τις ψυχές μας.
Κοντάκιον. Ήχος πλ. Δ. Τη υπερμάχω.
Ωσπερ νεφέλη αγλαώς επισκιάζουσα, της Εκκλησίας τα πληρώματα Πανάχραντε, εν τη πόλει πάλαι ώφθης τη Βασιλιδι. Άλλ’ ως σκέπη του λαού σου και υπέρμαχος, περισκέπασον ημάς εκ πάσης θλιψεως, τους κραυγάζοντας. Χαίρε Σκέπη ολόφωτε.
Σαν νεφέλη που με χάρη επισκιάζεις τα πληρώματα της εκκλησίας, φανερώθηκες παλαιά στην βασιλεύουσα Πόλη, Πανάχραντε. Αλλά ως σκέπη που είσαι, και προστάτης και υπέρμαχος του πιστού σου λαού, σκέπασε από παντού όλους εμάς που Σου κραυγάζουμε: Χαίρε σκέπη ολόφωτε.
Ο Οίκος
Άνωθεν εφαπλούσα, την Αγίαν σου Σκέπην, Παρθένε Θεοτόκε Μαρία, σκέπεις και σώζεις τον σον λαόν, καθ’ ώραν σε Αγνή επιβοώμενον’ νυν δε σου τα θαυμάσια, ευγνωμόνως υμνεί κραυγάζων’
Χαίρε του κόσμου η Σωτηρία,
Χαίρε Ελλάδος η προστασία.
Χαίρε των Αγγέλων παράδοξον θέαμα,
Χαίρε των ανθρώπων ακλόνητον έρεισμα.
Χαίρε Μήτηρ Αειπάρθενος του Παντάνακτος Χριστού,
Χαίρε σκέπη και αντίληψις του λαού σου του πιστού.
Χαίρε ότι εφάνης σκέπουσα το σον Έθνος,
Χαίρε ότι παρέχεις νίκας τω στρατοπέδω.
Χαίρε πηγή πλουσίας χρηστότητος,
Χαίρε λαμπάς θεού αγαθότητος.
Χαίρε δι’ ης τους εχθρούς εκνικώμεν,
Χαίρε προς Ην καθ’ εκάστην βοώμεν’
Χαίρε Σκέπη ολόφωτε.
Θεοτόκε Παρθένε Μαρία, απλώνοντας πάνω μας την Αγία σου σκέπη, σκεπάζεις τον λαό Σου που κάθε ώρα Σου φωνάζει παρακλητικά, Αγνή, και τώρα υνμεί τα θαύματά Σου, και με ευγνωμοσύνη Σου κραυγάζει.
Χαίρε Συ η σωτηρία του κόσμου,
χαίρε Συ η προστασία της Ελλάδος.
Χαίρε σύ το παράδοξο θέαμα των Αγγέλων,
Χαίρε σύ το ακλόνητο στήριγμα των ανθρώπων.
Χαίρε Συ αειπάρθενε, μητέρα του Παμβασιλέως Χριστού,
χαίρε Συ σκέπή και βοήθεια του πιστού Σου λαού.
Χαίρε Συ που εμφανήσθηκες να σκεπάζεις το έθνος Σου,
χαίρε Συ που χαρίζεις νίκες στο στρατόπεδό μας.
Χαίρε Συ πλούσια πηγή αγαθωσύνης και ευσπλαχνίας,
χαίρε Συ λαμπάδα της αγαθότητος του Χριστού.
Χαίρε Συ, με την βοήθειά της οποίας κατανικούμε τους εχθρούς,
χαίρε Σύ που κάθε ημέρα Σου φωνάζουμε:
Χαίρε Σκέπη ολόφωτε.
Συναξάριον
Τη Κ Η’ του αυτού μηνός (Οκτωβρίου), την ανάμνησιν εορτάζομεν της Σκέπης της υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, της πάντοτε και κατ’ εξαίρετον τρόπον σκεπούσης το ευσεβές ημών Έθνος, ως πάλαι έσκεπε την Βασιλίδα των πόλεων.
Στίχοι. Σκέπη σου, Αγνή, σκέπεις και περιθάλπεις
Τους πίστει αφορώντας προς σε, Παρθένε.
Μητρός θεοίο Σκέπη Ελλάδα θειόφρονα καλύπτει.
Αγνή Παρθένε με τη σκέπη Σου σκεπάζεις και προστατεύεις από κάθε κίνδυνο όλους όσοι στρέφουν το βλέμμα τους σ’ Εσένα. Η σκέπη της Μητέρας του Θεού είθε να καλύπτει την Ελλάδα, που έχει στραμμένο το νου της στον Θεό.
Τη αυτή ημέρα, μνήμη των αγίων Μαρτύρων Τερεντίου και Νεονίλλης, και των τέκνων αυτών Νιτά, Σαρβίλου, Ιέρακος, Θεοδούλου, Φωκά, Βήλης και Ευνίκης.
Στίχοι. Συν επτά τέκνοις η δυάς των συζύγων
Τιμήν τομήν ηγείτο την εκ του ξίφους.
Δειρήν ογδοάτη γε Τερέντιος εικάδι κάρθη.
Μαζί με τα επτά παιδιά τους η διάδα των συζύγων έλαβαν την τιμή του μαρτυρίου με το ξίφος. Κατά την εικοστή ογδόη ημέρα ο Τερέντιος εμαρτύρησε.
Τη αυτή ημέρα μνήμη του οσίου Πατρός ημών Στεφάνου του Σαββαίτου, του και Επισκόπου γενομένου.
Στίχοι. Επώνυμος Στέφανος ου φορεί στέφους,
ο πρακτική χειρ αρετής οίδε πλέκειν.
Ο Στέφανος έχει το όνομα του στεφάνου αλλά και γνωρίζει να πλέκει με τα χέρια του στεφάνους της πρακτικής αρετής.
Τη αυτή ημέρα μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Τερεντίου, Αφρι¬κανού, Μαξίμου, Πομπηίου, και ετέρων τριάκοντα εξ.
Στίχοι. Τέμνουσι Τερέντιον, ος βλύσας γάλα,
Έδειξε καινόν και τετμημένος τέρας.
Θανάτωσαν τον Τερέντιον, που ανέβλησε γάλα, οπότε αν και ήταν νεκρός έδειξε ένα παράξενο, καινούριο θαύμα.
Τη αυτή ημέρα μνήμη του οσίου Πατρός ημών Φιρμιλιανού, Επισκόπου Καισαρείας, καί Μελχίωνος σοφιστού, πρεσβυτέρου Αντιοχείας, οίτινες καθεϊλον Παύλον τον Σαμωσατέα.
Στίχοι. Ειρηνικώς θνήσκουσιν ειρήνης τέκνα,
Φιρμιλιανός και συν αυτώ Μελχίων.
Ειρηνικά έφυγαν από τη ζωή τα τέκνα της Ειρήνης, ο Φιρμιλιανός και μαζί του ο Μελχίων.
Τη αυτή ημέρα μνήμη της αγίας Φεβρωνίας, θυγατρός Ηρα¬κλείου βασιλέως” και του αγίου Ιερομάρτυρος Κυριακού, του φανερώσαντος τον τίμιον Σταυρόν επί της βασιλείας Κωνσταντίνου του Μεγάλου, και Ελένης της αυτού μητρός.
Στίχοι. Την βασιλείαν ουρανών, Φεβρωνία,
Της πατρικής σου προκρίνεις ως αγχίνους.
Έκρινες σαν ανώτερη την βασιλεία των ουρανών, Φεβρωνία, από την πατρική σου βασιλεία σαν πολύ έξυπνη που ήσουν.
Μίξας ελαίω, Κυριακέ παμμάκαρ,
Σον αίμα σεπτόν, μίγμα καινόν ειργάσω.
Το σεπτό σου αίμα, Κυριακέ, αναμείχθηκε με το λάδι και δημιούργησε ένα καινούριο μείγμα, για χάρη του Χριστού.
Τη αυτή ημέρα η μήτηρ του Αγίου Κυριακού Άννα, λαμπάσι φλεχθείσα και ξεσθείσα, ετελειώθη.
Στίχοι. Φλεχθείσα σάρκα Μάρτυς Άννα λαμπάσιν,
Αειφανής υπήρξε λαμπάς Κυρίου.
Η Αννα με τις λαμπάδες φλέχθηκε, και αναδείχθηκε λαμπάδα του Χριστού που λάμπει πάντα και παντού.
Μνήμη και του Οσίου Πατρός ημών Αθανασίου Πατριάρχου Κων¬σταντινουπόλεως, του εν τω Αθω ασκήσαντος.
Στίχοι. Αθανάσιε, τίς σε ου μη δοξάσει
Όν Τριάς αυτή πανταχού εδόξασεν;
Αθανάσιε, ποιος να σε δοξάσει επάξια, αφού σε δόξασε παντού αυτή η ίδια η Αγία Τριάδα!
Τη αυτή ημέρα, Μνήμη των αγίων τεσσάρων Νεομαρτύρων Αγγελή, Μανουήλ, Γεωργίου και Νικολάου, των εκ της Λάμπης και εν Ρεθύμνη της Κρήτης μαρτυρησάντων.
Στίχοι. Δις δύο ουράνιοι οπλίται,
εχθρόν καταβαλόντες, εις ουρανούς ανήλθον.
Οι τέσσερες ουράνιοι οπλίτες, αφού κατενίκησαν τον εχθρό, ανέβηκαν στον ουρανό.
Ταις της αχράντου Μητρός σου πρεσβείαις, Χριστέ ο θεός, ελέησον και διαφύλαξον ημάς εξ ορατών και αοράτων εχθρών, και σώσον τας ψυχάς ημών.
Αμήν.
Εξαποστειλάριον. Ο ουρανόν τοις άστροις.
Η θεία Σκέπη σου Κόρη, επισκιάζει τους πιστούς’ και το ημέτερον Γένος, σκέπει, διέπει και φρουρεί, από παντοίων κινδύνων, απήμαντον Θεοτόκε.
Η Θεία σου σκέπη Κόρη, σαν σκιά βρίσκεται πάνω από τους πιστούς και τους σκεπαζει. Αλλά και το δικό μας γένος σκέπει, ακολουθεί, και φρουρεί απρόσβλητο από κάθε κίνδυνο, Θεοτόκε.
Έτερον. Όμοιον.
Τη κραταιά σου Σκέπη, και ακοιμήτω πρεσβεία, το των Ελλήνων Γένος, φύλαττε Κόρη αβλαβές” Σε γαρ κεκτήμεθα πάντες, καταφυγήν εν ανάγκαις.
Με τη δυνατή σου σκέπη και την ακοίμητη πρεσβεία Σου προς τον Υιό Σου φύλαττε, Παρθένε ΚΌΡΗ, το γένος των ΕΛΛΉΝΩΝ. Διότι εσένα έχουμε αποκτήσει για πάντα καταφυγή όλοι στις ανάγκες μας.
Εις τους αίνους, Δόξα. Και νυν. Ήχος πλ. α’.
Αι δωρεαί της Σκέπης σου, ως ακτίνες πανταχού απλούμεναι, πολλαχώς ευεργετούσιν ημάς Θεοτόκε” νόσων γαρ την αχλύν διώκουσι, πολεμίων τας φάλαγγας εκτρέπουσιν, αδοκήτων συμφορών διαλύουσιν τον ζόφον, και ειρήνην σταθηράν ημίν παρέχουσιν’ Αλλ’ ώ κεχαριτωμένη Παρθένε, τους χαριστηρίους ημών ύμνους δέξαι, και ίσθι ημίν σύμμαχος και προστάτις, μέχρι τερμάτων αιώνος δεόμεθα.
Οι δωρεές της σκέπη σου απλώνονται παντού σαν ακτίνες, και με κάθε τρόπο μας ευεργετούν, Θεοτόκε, γιατί εκδιώκουν το σκοτάδι των ασθενειών, τρέπουν σε φυγή και απομακρύνουν από κοντά μας τις φάλαγγες τωνεχθρών, διαλύουν τη βαρειά συννεφιά των απροσδόκητων συμφορών, και μας χαρίζουν σταθερή ειρήνη. Αλλά Παρθένε, Σε παρακαλούμε δέξου τους ευχαριστηρίους ύμνους μας, και γίνε, και μείνε μόνιμος σύμμαχος και προστάτης μας μέχρι το τέλος των αιώνών.
Μεγαλυνάροιον
Σκέπη Ορθοδόξων χριστιανών, υπάρχεις Παρθένε, πάντας σκέπουσα τους πιστούς’ διό τη ση Σκέπη, Ελλάς πάσα προστρέχει, και πίστει μεγαλύνει την προστασίαν σου.
Παναγία Παρθένε, είςαι πάντα για τους ορθοδόξους Χριστιανούς η σκέπη και η προστασία τους. Και γι’ αυτό στη δική σου σκέπη όλη η Ελλάδα τρέχει, και προσκυνά, και με πίστη υμνεί και δοξάζει την προστασία σου.
Απόδοση, Ελένης Χρήστου.

Η ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ



  

ΠΩΣ ΚΑΘΙΕΡΩΘΗΚΕ Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ

Η Αγία Σκέπη της Θεοτόκου
Στα χρόνια του βασιλέως Λέοντος του Μεγάλου (457-474 μ. Χ.) ζούσε στην Κων/πολη ο όσιος Ανδρέας, ο κατά Χριστόν σαλός. Σαλός είναι ο τρελλός και κατά Χριστόν σαλοί ονομάζονται κάποιοι άγιοι, οι οποίοι κάνανε κάποια περίεργα και παράλογα πράγματα, με απώτερο σκοπό να τους θεωρούν παλαβούς ή παλιανθρώπους και να μη τους τιμούν οι άνθρωποι· και έτσι αυτοί να ζουν με ταπείνωση και στην αφάνεια. Μια νύχτα που γινότανε αγρυπνία στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών, ο όσιος Ανδρέας μαζί με τον μαθητή του Επιφάνιο, που έγινε αργότερα πατριάρχης Κων/πόλεως (520-536 μ. Χ.), είδαν την Υπεραγία Θεοτόκο οφθαλμοφανώς, όχι σε όραμα, να μπαίνει από την κεντρική πύλη του ναού. Την συνόδευαν οι Ιωάννης ο Πρόδρομος και Ιωάννης ο Θεολόγος και πλήθος αγγέλων. Αφού μπήκε μέσα στο ναό προχώρησε στον σολέα. Εκεί γονάτισε και προσευχήθηκε πολλή ώρα με θερμά δάκρυα υπέρ της σωτηρίας των πιστών, ενώ την βλέπανε μόνο ο Ανδρέας και ο Επιφάνιος. Αφού προσευχήθηκε για πολύ η Θεοτόκος σηκώθηκε και μπήκε μέσα στο ιερό, όπου φυλασσόταν το μαφόριο της δηλαδή το τσεμπέρι της, το πήρε στα χέρια της και βγαίνοντας έξω το άπλωσε πάνω από τους πιστούς, για να δείξει ότι τους σκέπει και τους προστατεύει.

Αυτό είναι το γεγονός το οποίο στάθηκε αφορμή η Εκκλησία μας να καθιερώσει την γιορτή της αγίας Σκέπης δηλαδή τη γιορτή προς τιμή της Παναγίας, η οποία σκεπάζει (σκέπει) και προστατεύει το λαό του Θεού και φωτίζει τους πιστούς στο δρόμο για την τελείωση. Μας σκεπάζει με τις προσευχές της, με τις παρακλήσεις της και με τα δάκρυά της.
Η Παναγία μας άπλωσε το μαφόριο της εντός του ναού και σκέπασε όσους αγρυπνούσαν και προσευχόταν. Με την ενέργεια αυτή θέλει να πει ότι πρέπει να έχουμε ουσιαστική σχέση με την Εκκλησία για να μας σκεπάσει με τις πρεσβείες της. Την εορτή της αγίας Σκέπης τη γιορτάζουμε κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου.
  

Η ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 
ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940

Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο σημαντικότερες εθνικές γιορτές του έθνους μας έχουν το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό να συνεορτάζονται με μία γιορτή της Παναγίας. Την 25η Μαρτίου γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και την 28η Οκτωβρίου την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου.
Η γιορτή αυτή μετατέθηκε από την εκκλησία μας το 1952 από την 1η Οκτωβρίου την 28η ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τη μητέρα του Θεού για τη σκέπη και την προστασία της στον αγώνα των Ελλήνων απέναντι στον αλαζονικό ιταλικό στρατό.
Δεν χωράει αμφιβολία ότι η εποποιία του 1940, αποτελεί ένα θαύμα, είναι ένα από τα πολλά θαύματα στην ιστορία των Ελλήνων. Δεν μπορεί να είναι καρπός αποκλειστικά ανθρώπινου αγώνα. Η θεϊκή χάρη συνεργάσθηκε με την ανθρώπινη προσπάθεια. Και είναι δίκαιο που μαζί με τα θριαμβευτικά σαλπίσματα πάνω από τους τάφους των ηρώων, σήμαναν δοξαστικές καμπάνες για ένα ‘’ευχαριστώ’’ στην Παναγία, σ' εκείνη, στην οποία η εθνική συνείδηση απέδωσε για μια ακόμα φορά ‘’τα νικητήρια’’. Τη Σκέπη των αγωνιστών. Την Ελευθερώτρια των σκλαβωμένων.
Γιατί στα κρίσιμα χρόνια του πολέμου οι Έλληνες εμπιστεύθηκαν στα χέρια της Παναγίας τον αγώνα τους. Ζήτησαν τη μητρική προστασία της για να υπερασπιστούν τα δίκαιά τους. Και ήταν τόση η πίστη τους, ώστε την έβλεπαν να τους εμψυχώνει και να τους σκεπάζει, καθώς πολεμούσαν απεγνωσμένα στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας. Η άλλοτε Υπέρμαχος Στρατηγός των Ρωμηών γίνεται η Αγία Σκέπη των αγωνιστών και το θαύμα επαναλαμβάνεται. Χάρη στην πίστη που θερμαίνει τις ψυχές τους οι μαχητές περιφρονούν τη λογική των αριθμών και αντιστέκονται στις σιδερόφρακτες εχθρικές στρατιές με ηρωισμό που κινεί τον παγκόσμιο θαυμασμό.

ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ
ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1940

Στὸ μέτωπο, σ᾿ ὅλη τὴ γραμμή, ἀπὸ τὴ γαλανὴ θάλασσα τοῦ Ἰονίου μέχρι ψηλὰ τὶς παγωμένες Πρέσπες, ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς ἄρχιζε νὰ βλέπει παντοῦ τὸ ἴδιο ὅραμα: Ἔβλεπε τὶς νύχτες μία γυναικεία μορφὴ νὰ βαδίζει ψηλόλιγνη, ἄλαφροπερπατητη, μὲ τὴν καλύπτρα τῆς ἄναριγμενη ἀπὸ τὸ κεφάλι στοὺς ὤμους. Τὴν ἀναγνώριζε, τὴν ἤξερε ἀπὸ παλιά, τοῦ τὴν εἶχαν τραγουδήσει ὅταν ἦταν μωρὸ κι ὀνειρευόταν στὴν κούνια. Ἦταν ἡ μάνα ἡ μεγαλόψυχη στὸν πόνο καὶ στὴν δόξα, ἡ λαβωμένη τῆς Τήνου, ἡ ὑπέρμαχος Στρατηγός.

Γράμμα ἀπὸ τὴ Μόροβα

Ὁ Τάσος Ρηγοπούλας, στρατευμένος στὴν Ἀλβανία τὸ 1940, ἔστειλε ἀπὸ τὸ μέτωπο τὸ παρακάτω γράμμα στὸν ἀδελφό του. «Ἀδελφέ μου Νίκο.
Σοὺ γράφω ἀπὸ μία ἀετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη ἀπὸ τὴν κορυφὴ τῆς Πάρνηθας. Ἡ φύση τριγύρω εἶναι πάλλευκη. Σκοπός μου ὅμως δὲν εἶναι νὰ σοῦ περιγράψω τὰ θέλγητρα μίας χιονισμένης Μόροβας μὲ ὅλο τὸ ἄγριο μεγαλεῖο της. Σκοπός μου εἶναι νὰ σοῦ μεταδώσω αὐτὸ ποὺ ἔζησα, ποὺ τὸ εἶδα μὲ τὰ μάτια μου καὶ ποὺ φοβᾶμαι μήπως, ἀκούγοντας τὸ ἀπὸ ἄλλους, δὲν τὸ πιστέψεις.
Λίγες στιγμὲς πρὶν ὁρμήσουμε γιὰ τὰ ὀχυρὰ τῆς Μόροβας, εἴδαμε σὲ ἀπόσταση καμιὰ δεκαριὰ μέτρων μία ψηλὴ μαυροφόρα νὰ στέκει ἀκίνητη.
- Τὶς εἶ; Μιλιά...
Ὁ σκοπὸς θυμωμένος ξαναφώναξε: -Τὶς εἰ;
Τότε, σὰν νὰ μᾶς πέρασε ὅλους ἠλεκτρικὸ ρεῦμα, ψιθυρίσαμε: Ἡ ΠΑΝΑΓΙΑ!
Ἐκείνη ὅρμησε ἐμπρὸς σὰν νὰ εἶχε φτερὰ ἀετοῦ. Ἐμεῖς ἀπὸ πίσω της. Συνεχῶς τὴν αἰσθανόμασταν νὰ μᾶς μεταγγίζει ἀντρειοσύνη. Ὁλόκληρη ἑβδομάδα παλέψαμε σκληρά, γιὰ νὰ καταλάβουμε τὰ ὀχυρὰ Ἰβάν-Μόροβας.
Ὑπογραμμίζω πὼς ἡ ἐπίθεσή μας πέτυχε τοὺς Ἰταλοὺς στὴν ἀλλαγὴ τῶν μονάδων τους. Τὰ παλιὰ τμήματα εἶχαν τραβηχτεῖ πίσω καὶ τὰ καινούργια... κοιμοῦνταν! Τὸ τί ἔπαθαν δὲν περιγράφεται. Ἐκείνη ὁρμοῦσε πάντα μπροστά. Κι ὅταν πιὰ νικητὲς ροβολούσαμε πρὸς τὴν ἀνυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε ἡ Ὑπέρμαχος ἔγινε ἀτμός, νέφος ἁπαλὸ καὶ χάθηκε».

Θαῦμα στὸ Μπούμπεση

Ζωντανὸ θαῦμα τῆς Παναγίας ἔζησαν στὸν ἑλληνοϊταλικὸ πόλεμο οἱ στρατιῶτες τοῦ 51ου ἀνεξαρτήτου τάγματος, μὲ διοικητὴ τὸν ταγματάρχη Πετράκη, στὴν κορυφογραμμὴ τοῦ Ροντένη, δεξιά της θρυλικῆς Κλεισούρας.
Κάθε βράδυ, ἀπὸ τὶς 22-1-1941 καὶ ἔπειτα, στὶς 9.20 ἀκριβῶς, τὸ βαρὺ ἰταλικὸ πυροβολικὸ ἄρχιζε βολὴ ἐναντίον τοῦ τάγματος Πετράκη καὶ τοῦ δρόμου, ἀπ᾿ ὅπου περνοῦσαν τὰ μεταγωγικά. Πέρασαν ἡμέρες καὶ τὸ κακὸ συνεχιζόταν, δημιουργώντας ἐκνευρισμὸ καὶ ἀπώλειες. Τολμηροὶ ἀνιχνευτὲς τῶν ἐμπροσθοφυλακῶν καὶ ἀεροπόροι ἐξαπολύθηκαν μέχρι βαθιὰ στὶς ἰταλικὲς γραμμές, ἀλλὰ ἐπέστρεψαν ἄπρακτοι. Δὲν μποροῦσαν νὰ ἐντοπίσουν τὰ ἰταλικὰ πυροβόλα, ἴσως γιατὶ οἱ Ἰταλοὶ κάθε βράδυ τὰ μετακινοῦσαν.
Ἦταν ὅμως ἀπόλυτη ἀνάγκη νὰ ἐντοπισθοῦν οἱ ἐχθρικὲς θέσεις. Ἕνα βράδυ τοῦ Φεβρουαρίου ἀκούστηκαν πάλι οἱ ὁμοβροντίες τῶν ἰταλικῶν κανονιῶν.
- Παναγία μου, φώναξε τότε ὁ ταγματάρχης ἐντελῶς αὐθόρμητα, βοήθησέ μας! Σῶσε μας ἀπ᾿ αὐτοὺς τοὺς δαίμονες.
Ἀμέσως στὸ βάθος πρόβαλε ἕνα φωτεινὸ σύννεφο. Σιγὰ-σιγὰ σχημάτισε κάτι σὰν φωτοστέφανο. Καὶ κάτω ἀπ᾿ αὐτὸ μερικὰ ἀσημένια συννεφάκια σχημάτισαν τὴ μορφὴ τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία ἄρχισε νὰ γέρνει πρὸς τὴ γῆ καὶ στάθηκε σ᾿ ἕνα φαράγγι, ἀνάμεσα σὲ δυὸ ὑψώματα τοῦ Μπούμπεση. Τὸ ὅραμα τὸ εἶδαν ὅλοι στὸ τάγμα καὶ ρίγησαν.
- Θαῦμα! βροντοφώναξε ὁ ταγματάρχης.
- Θαῦμα! Θαῦμα! ἐπανέλαβαν οἱ στρατιῶτες καὶ σταυροκοπήθηκαν.
Ἀμέσως ἔφυγε ἕνας σύνδεσμος μὲ σημείωμα τοῦ Πετράκη γιὰ τὴν πυροβολαρχία τοῦ Τζήμα. Σὲ δέκα λεπτὰ βρόντησαν τὰ ἑλληνικὰ κανόνια καὶ σὲ εἴκοσι ἐσίγησαν τὰ ἰταλικά. οἱ ὀβίδες μας εἶχαν πετύχει ἀπόλυτα τὸν στόχο.
ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’.
Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῆς Σκέπης σου Παρθένε, ἀvuμνοῦμεν τάς χαρίτας, ἣν ὡς φωτοφόρον νεφέλην, ἐφαπλοῖς ὑπὲρ ἔννοιαν, καὶ σκέπεις τὸν λαόν σου νοερῶς, ἐκ πάσης τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς. Σὲ γὰρ σκέπην καὶ προστάτιν καὶ βοηθόν, κεκτήμεθα βοῶντές σοι· Δόξα τοῖς μεγαλείοις σου Ἁγνή, δόξα τῇ θείᾳ Σκέπῃ σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς σου, προμηθείᾳ Ἄχραντε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’.
Θεοτόκε Ἀειπάρθενε.
Θεοτόκε Ἀειπάρθενε, τὴν ἁγίαν σοῦ Σκέπην, δι' ἧς περισκέπεις, τοὺς εἰς σὲ ἐλπίζοντας, κραταιὰν τῷ Ἔθνει σου καταφυγὴν ἐδωρήσω‧ ὅτι ὡς πάλαι καὶ νῦν θαυμαστῶς ἡμᾶς ἔσωσας, ὡς νοητὴ νεφέλη, τὸν σὸν λαὸν περιβαλοῦσα. Διὸ δυσωποῦμεν σε, εἰρήνην τῇ πολιτείᾳ σου δώρησαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ’.
Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ὥσπερ νεφέλη ἀγλαῶς ἐπισκιάζουσα, τῆς Ἐκκλησίας τὰ πληρώματα Πανάχραντε, ἐν τῇ πόλει πάλαι ὤφθης τῇ Βασιλίδι. Ἀλλ' ὡς σκέπη τοῦ λαοῦ σου καὶ ὑπέρμαχος, περισκέπασον ἡμᾶς ἐκ πάσης θλίψεως, τοὺς κραυγάζοντας· Χαῖρε Σκέπη ὁλόφωτε.

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014

οι Εικόνες της Παναγίας

Παναγία Μεγαλωσπηλαιώτισσα

Ι. Μ. Μεγάλου Σπηλαίου-Καλάβρυτα. Πιθανόν είναι η πρώτη εικόνα της Ορθοδοξίας, ιστορηθείσα από τον ευαγγελιστή Λουκά, ευλογημένη από την Παναγία. Aπό κερί και μαστίχι, είναι απτό θαύμα: η πυρκαγιά του 1934 μαύρισε τη μορφή Της, αλλά δεν έλιωσε το κερί.



Παναγία Αγία Σιών ή Αγιάσου
                            Ι. Μονή Παναγίας Αγιάσου, Λέσβος


Παναγία Ρευματοκρατόρισσα ή Ρευματοκράτειρα
Ι. ν. Παναγίας Αχειροποιήτου-Θράκη. Την εικόνα μετέφεραν πρόσφυγες από τη Ραιδεστό



Παναγία Τατάρνα
Ι. Μ. Παναγίας Τατάρνης-Καρπενήσι



Παναγία Τήνου
 Ι. Προσκύνημα Παναγίας Ευαγγελίστριας-Τήνος



Παναγία Χαρδακιώτισσα ή Χορδοκιώτισσα
 Ι. ν. Παναγίας Χαρδακιώτισσας-Κυθραία. Κάτω από το αργυρό κάλυμα, κατά τη διάρκεια έργων συντήρησης το 1974, βρέθηκε ακόμη μία εικόνα, αυτή της Οδηγήτριας.



Παναγία Σουμελά

Ι. Μ. Παναγίας Σουμελά-Βέρμιο Νάουσας



Παναγία Πελεκητή

Ι. Μ. Παναγίας Πελεκητής-κοινότητα Δολόπω της Καρύτσας, ν. Καρδίτσας



Παναγία Προυσιώτισσα

Ι. Μ. Παναγίας Προυσιώτισσας-Καρπενήσι



Παναγία του χάρου

Λειψοί



Παναγία Έβρου

Ι.Μ. Κοιμήσεως Θεοτόκου (Μάκρη Αλεξανδρουπόλεως)

Παναγία στον Ορχομενό

θαυμαστή παρουσία κατά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο.



Παναγία η κυρά Λαυρεώτισσα

Ιστορική ιερά μονή αγίας Λαύρας-Καλάβρυτα



Παναγία Δροσιανή

Ι. ν. Παναγίας Δροσιανής-Νάξος



Παναγία Μυρελαιώτισσα (εκτός συνόρων)

Πατριαρχικός ιερός ναός αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης-Ιεροσόλυμα



Παναγία Κοιμητηρίων

Ι. ν. Παναγίας Κοιμητηρίων-Πάτμος



Παναγία Υπαπαντή

Ιερός μητροπολιτικός ναός Υπαπαντής του Χριστού-Καλαμάτα



Παναγία Ζωοδόχος Πηγή

Ιερός μητροπολιτικός ναός Παναγίας Ζωοδόχου Πηγής-Νάξος



Παναγία Ελευθερώτρια (πολιούχος της Αθήνας)

Ιερό προσκύνημα Παναγίας Ελευθερώτριας-Αθήνα

Παναγία Γρηγορούσα

Ι. Προσκύνημα Παναγίας Γρηγορούσας, Πλάκα-Αθήνα



Παναγία Χρυσαφίτισσα

Ι. ν. Παναγίας Χρυσαφίτισσας-Μονεμβασία

Παναγία η Καβουράδαινα

Ξωκλήσι της Καβουράδαινας, Ξηρόκαμπος Λέρου

Παναγία η Πορφύρα

Ερειπωμένη ι. μ. Παναγίας Πορφύρας, νησάκι αγ. Αχιλλείου, Μικρή Πρέσπα



Παναγια η Mαυρομολιτισσα!!!!

Κατά το περίφημο Φαναράκι του Βοσπόρου και όχι μακριά από το Ρούμελη Καβάκ σε ένα ύψωμα βρίσκονταν άλλοτε ένα Βυζαντινό μοναστήρι. Το άσυλο αυτό των μοναχών κτίσθηκε κατά τον l2ο αιώνα



Παναγία η Μυροβλίτισσα ή Κυρα-Ανδριώτισσα

ι. πατριαρχική μονή αγ. Νικολάου, Άνδρος

Παναγία Φιλερήμου

ι.μ. Ζωοδόχου Πηγής, Φιλέρημος, Ρόδος

Παναγία η Κυκκώτισα

Ι. Μονή Κύκκου, Κύπρος-Η Εικόνα είχε επικαλυφθεί το 1576 με αργυρή & επίχρυση πλάκα. Νέα επικάλυψη έγινε το 1795. Το πρόσωπό Της είναι σκεπασμένο και ποτέ δεν αποκαλύπτεται ή γιατί έτσι το θέλησε ο αυτοκράτορας Αλέξιος ή για να εμπνέει περισσότερο σεβασμό

Παναγία Άρακα

Ι.Μ. Παναγίας του Άρακα στη Κύπρο



Παναγία Τροοδίτισσσα

Ι.Μ. Παναγίας Τροδίτισσας στην Κύπρο



Παναγία η Βηματάρισσα

Ι. Μεγίστη Μονή Βατοπεδίου



Παναγία η Γερόντισσα

Ι. Μονή Παντοκράτορος



Παναγία η Γλυκοφιλούσα

Ι. Μονή Φιλοθέου



Παναγία η Ελαιοβρύτισσα

Ι. Μεγίστη Μονή Βατοπεδίου

Παναγία η Εσφαγμένη

Ι. Μεγίστη Μονή Βατοπεδίου

Παναγία η Μυροβλύτισσα

Ι.Μ. Αγίου Παύλου



Παναγία η Οδηγήτρια

Ι. μονή Ξενοφόντος



Παναγία η Οικονόμισσα

Ι. Μονή Μεγίστης Λαύρας




Παναγία των Χαιρετισμών ή Μυροβλίτισσα

Ι. Μονή Διονυσίου




Παναγία η Φοβερά Προστασία

Ι. μονή Κουτλουμουσίου





Παναγία η Ελεούσα

Παναγία Πορταϊτισσα

Παναγία η Γεωργιάνικη

ι. ν. Παναγίας Γεωργιάνικης των Μαυρομιχαλαίων, Αρεόπολη

Παναγία του Κάστρου
 ι. ν. Παναγίας του Κάστρου-Λέρος

Παναγία η Ναυπακτιώτισσα

Ι.Μ. Μεταμορφώσεως Σωτήρος, Ναύπακτος



Παναγία η Ολυμπιώτισσα

Ι.Μ. Παναγίας Ολυμπιώτισσας, Ελασσώνα



Παναγία της Άμμου

Ι. Ν. Παναγίας της Άμμου, Αρτεμώνας, Σίφνος



Παναγία η Βοήθεια

Ι. Παρθενών Παναγίας Βοήθειας, Χίος



Παναγία η Γιάτρισσα

Ι. ναός Παναγίας Γιάτρισσας, Λουτράκι, Αττική





εκτός συνόρων... Παναγία από Πολωνία
...φαίνεται αποτύπωμα στον βράχο, το οποίο κατά την παράδοση λένε, πως από τότε που πάτησε η Παναγία το πόδι Της στην Πολωνία, από τότε έγιναν ορθόδοξοι χριστιανοί... (μαρτυρούντος επί αυτού, του αρχιεπισκόπου τους Σάββα)



Παναγία της Δαμασκού 
 Victoriosa, Μάλτα-αντίγραφο (περ. του 16ου αιώνα) της εικόνας, που μετέφεραν στο νησί οι Ναΐτες ιππότες το 1533.

Παναγία η Φιλέρημος
Καθεδρικός Ναός Αγ. Ιωάννη, Βαλέτα-Μάλτα: αντίγραφο της εικόνας, που μετέφεραν οι ιππότες στο νησί από τη Ρόδο (η γνήσια βρίσκεται στο Μουσείο του Μοντενέγκρο)
http://asterakiaa.blogspot.gr