Τα «εννιάμερα της Παναγίας» και το εορταστικό δεκαήμερο στην έξοδο του Αυγούστου...

Στις 23 Αυγούστου η Εκκλησία μας εορτάζει την απόδοση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, δηλ. το κλείσιμο του εορτασμού της (κάθε γιορτή έχει την "απόδοσή" της, μερικές μέρες αργότερα - το Πάσχα "αποδίδεται" 40 μέρες αργότερα, την παραμονή της Αναλήψεως, που "φεύγει το Χριστός ανέστη").

Ο λαός μας, κάνοντας όμορφα την Παναγία έναν από τους δικούς του ανθρώπους και αποδίδοντας στην εκκλησιαστική εορτή ό,τι γίνεται στην εκδημία (την κοίμηση) κάθε χριστιανού, θεωρεί αυτή την ημέρα ως "τα εννιάμερα της Παναγίας" (ενώ "τα σαράντα της Παναγίας" είναι της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας, 24 Σεπτ.) και την έχει μετατρέψει σε ανεξάρτητη εορτή (ενώ κανονικά δεν είναι), με πολλές εκκλησίες της Θεοτόκου να πανηγυρίζουν αυτή την ημέρα και όχι τις 15 Αυγούστου.

 
Επίσης, στις 22 και 23 Αυγούστου, εορτάζει με κάθε εκκλησιαστική και βυζαντινή μεγαλοπρέπεια, η ιστορική Μονή της Παναγίας της Προυσιώτισσας στον Προυσσό Ευρυτανίας. (Βλέπε και 22 Αυγούστου).
 

Τη σημερινή λοιπόν ημέρα - που είναι πλέον μια αγαπημένη γιορτή του λαού μας - όπως διαβάζουμε στο Συναξαριστή, πανηγυρίζουν μεταξύ άλλων:

Σύναξη της Παναγιάς του Μαλίκη
Σύναξη της Παναγίας του Χάρου
Σύναξη της Παναγίας της Εννιαμερίτισας
Σύναξη της Παναγίας Κυράς
Σύναξη της Παναγίας στη Γραβά της Πάτμου
Σύναξη της Παναγίας της Φλαμπουριανής
Σύναξη της Παναγίας της Ελεούσα στο Κάστρο στην Κύθνο
Σύναξη της Παναγίας της Παντάνασσας στους Αρκούς (Λειψοί)
Σύναξη της Παναγίας της Φανερωμένης στην Σαλαμίνα
Σύναξη της Παναγίας της Μεγάλης στην Σάμο
Σύναξη της Παναγιάς της Προυσιώτισσας στην Ευρυτανία (Παναγία η «ἐν τῷ Πυρσῷ τῆς Εὐρυτανίας»)
Σύναξη της Παναγίας της Πολίτισσας στα Λιβάδια Τήλου
Σύναξη της Κυρά-Παναγίας στην Κάρπαθο
Σύναξη της Παναγιάς της Αποκουής στον Νίμο της Σύμης
Σύναξη της Παναγίας της Σκριπούς στον Ορχομενό
Σύναξη της Παναγίας της Φανερωμένης στη Νέα Σκιώνη Χαλκιδικής
Σύναξη της Παναγίας της Καθολικής στην Ρόδο
Σύναξη της Παναγίας του Σέλτου στην Άρτα
Σύναξη της Παναγίας Δεμερλιώτισσας στα Φάρσαλα
Σύναξη της Παναγίας Ελώνης στην Αρκαδία
Σύναξη της Παναγίας Παλαιοφορίτισσας στην Βέροια
Σύναξη της Παναγίας Κουτσουριώτισσας στην Ερατεινή Φωκίδος
Σύναξη της Παναγίας Ντινιούς
Σύναξη της Παναγίας της Μαλαματένιας στην Τήνο
Σύναξη της Παναγίας της Κρεμαστής
Σύναξη της Παναγιάς της Μακαριώτισσας στη Δομβραίνα Βοιωτίας
Σύναξη της Παναγιάς της Μαντζαριώτισσας στον Οξύλιθο Ευβοίας
Σύναξη της Παναγίας της Λεσινιώτισσας στην Αιτωλοακαρνανία
Σύναξη της Παναγίας Μακρυμάλλη στην Εύβοια
Σύναξη της Παναγίας της Αγιογαλούσαινας στην Χιο
Σύναξη της Παναγίας της Βαρκού στην Ηλεία
Σύναξη της Παναγίας της Φανερωμένης στην Νέα Αρτάκη Χαλκίδας

ΛΥΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΓΟΝΑΤΑ ΜΠΡΟΣ ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!

ΛΥΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΓΟΝΑΤΑ ΜΠΡΟΣ ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!

-Του Σεβ. Μητροπολίτου Προικοννήσου κ. Ιωσήφ
Τον Δεκαπενταύγουστο ψάλλουμε Παρακλήσεις, Μικρές και Μεγάλες. Εναλλάξ. Μία μέρα τη Μικρή, μία τη Μεγάλη. Δέκα, ένδεκα ή δώδεκα Παρακλήσεις εν συνόλω. Ανάλογα με τη θέση των Σαββατοκύριακων της περιόδου. Όσες είναι οι Εντολές ή όσα τα Έωθινά, ή όσοι οι Απόστολοι.

Οι δύο Παρακλητικοί Κανόνες εις την Ύπεραγίαν Θεοτόκον βρίσκονται στο βιβλίο της Παρακλητικής. Στό τέλος, μαζί με τον Κανόνα του Ακάθιστου Ύμνου, επίσης αναφερόμενο στην Ύπεραγία Θεοτόκο. Τελική παράκλησις του πιστού στην μετά Θεόν τελευταία ελπίδα του. Τελική καί πληθωρική παρηγοριά κι αναψυχή του.

Ό Αύγουστος, τελευταίος μήνας του εκκλησιαστικού έτους, με διάταγμα του Αυτοκράτορας Ανδρόνικου Β’ του Παλαιολόγου ώρίσθηκε να είναι αφιερωμένος στη μνήμη της Θεοτόκου από την πρώτη ήμερα του ως την τριακοστή πρώτη. Κι εκείνος φιλοτιμήθηκε καί φρόντισε να Της χαρίση την πιο όμορφη πανσέληνο του χρόνου, ν’ ανάπαυση, στην Κοίμησί Της, τα άχραντα πόδια Της πάνω της, καί είδε κι έθαύμασε σαν παιδί ό πολύς Κόντογλου κι ονομάτισε τη Σελήνη Ύποπόδιον της Θεοτόκου.

Στά πλαίσια αυτά της Αυγουστιάτικης θεομητορικής ευλάβειας, οί Παρακλητικοί Κανόνες της Παναγιας έχουν μια θέση πού ξεχωρίζει. Κανονίζουν καθημερινά την έκφραση της ευσέβειας μας καί την υποβολή των αιτημάτων μας προς τον Θεό. Καί μας καλούν παρά. Δηλαδή δίπλα. Έξω από το στενό χώρο όπου βρισκόμαστε καθημερινά καί θλιβόμαστε με το ένα καί το άλλο συναπάντημα της ζωής καί στενοχωρούμαστε με τίς βιοτικές μέριμνες καί τα χιλιόμορφα ανθρώπινα βάσανα. Στόν άνετο χώρο της Χάριτος. Εκεί πού μπορεί κανείς ν’ αναπνέει άνετα καί ελεύθερα. Στόν πλατυσμό της
Πλατυτέρας των Ουρανών. Στήν άνεση καί την ευρυχωρία της Χώρας των Ζώντων.

Ό πρώτος, ό Μικρός Παρακλητικός Κανόνας είναι «Ποίημα Θεοστηρίκτου Μοναχού. Οι δε (υποστηρίζουν) Θεοφάνους». Ό δεύτερος, ό Μέγας, είναι «Ποίημα του Βασιλέως Θεοδώρου Δούκα του Λασκάρεως», ήγουν του πολύπαθου τελευταίου Αύτοκράτορος της Νικαίας (1222 – 1258) πού καλογήρεψε προτού πεθάνει σε ηλικία 36 μόλις χρόνων, κι έλαβε τ’ όνομα Θεοδόσιος. Καί τα τέσσερα ονόματα έχουν ως πρώτο συνθετικό τον Θεό Θεοστήρικτος, Θεοφάνης, Θεοδωρος, Θεο-δόσιος. «Αξιον καί δίκαιον, άφοϋ αμφότεροι οι Κανόνες είναι φανερώσεις του στηριγμοϋ, των δόσεων καί των δωρεών του Θεού προς τον αναζητητή παρακλήσεως πιστό, δια της Θεοτόκου.

Οι επαγωγές των λυπηρών πού χειμάζουν την ψυχή καί την καρδιά μας δεν πολεμούνται καί δεν αντιμετωπίζονται με τα λιανοντούφεκα του στοχασμού, οϋτε με τ’ άσφαιρα πυρά της φιλοσοφίας, έστω καί της στωικής. Χρειάζονται κανόνια ισχυρά, ευθύβολα, μικρού καί μεγάλου βεληνεκούς. Τέτοια είναι οι δυο Παρακλητικοί Κανόνες. Ή γόμωσή τους είναι πόνος μεγατόνων. Είναι μοναξιά καί αδιέξοδο. Είναι παράπονο καί στένωση. Είναι απελπισμένη άναζήτηση φωτός καί κορακιασμένη δίψα για ζωή. Καί βάλλουν κατ’ ευθείαν στο στόχο του ελέους. Εκεί πού υπάρχει άφθονο. Στά μητρικά αυτιά Εκείνης πού μας γέννησε τον Θελητήν του Ελέους καί δύναται πάντα ως πανσθενούς Δεσπότου – Θεού Μήτηρ, ει νεύση έτι μόνον προς την ημών οικτράν ταπείνωσιν. Ν’ άντληση – Εκείνη άφειδώλευτα από τον γλυκερό ποταμό τής Ζωής με τον κάδο της παρρησίας Της καί να μας λούση με ζωοπάροχα θεία νάματα να μας ποτίση . χορταστικά, να ξεπλύνη τα μάτια μας για να μπορέσουμε να δούμε την έμορφιά του χρυσοπλοκώτατου κάλλους. Να βρούμε λιμάνι γαληνό κι ασφάλεια μέσα στη δωδεκάτειχη Πόλη κι ελπίδα σωτηρίας σιμά στο θρόνο Της τον ήλιοστάλακτο. Να γίνη καί σε μας το ποθούμενο άκατανόητον θαύμα.

Την δέησίν μου δέξαι την πενιχράν, «Κυρά των Αμπελιών», Αίγαιο-πελαγίτισσα Παναγία, Γρηγορούσα Άθηνιώτισσα, Παραμυθία Αγιορείτικη, Φανερωμένη πολλάκις στις πέτρινες ώρες των παιδιών Σου, καί κλαυθμόν μη παρίδης καί δάκρυα, καί στεναγμόν, άλλ’άντιλαβοϋ μου ως αγαθή καί τάς αιτήσεις πλήρωσον. Αυτές, πού μέσα στην αυγουστιάτικη κάψα ή παναθλία καί ταπεινή μου ψυχή Σού υποβάλλει, Ζωοδόχε Πηγή, φλογιζόμενη μέσ’ στο καμίνι των συμφορών καί των θλίψεων. Γιατί, αληθινά, προς τίνα καταφύγω άλλην Αγνή; Πού προσδράμω, λοιπόν, καί σωθήσομαι; Που πορευθώ; Τέτοιες ώρες, στείρες καί δάκρυνες,πού,έκύκλωσαν αι του βίου με ζάλαι, ώσπερ μέλισσαι κηρίον, Παρθένε;Ποιά πόρτα, Πορτάίτισσα, θα με δεχτή, αν δεν μου άνοιξης Σύ την Έκατονταπυλιανή αγάπη Σου; Σέ ποιόν, Γοργοεπήκοε, τον πόνο μου θα πω, τον πόνο πού με βρήκε εξ αμέτρητων αναγκών καί θλίψεων καί εξ εχθρών δυσμενών καί συμφορών βίου, για να μου δώση, Ελεούσα μου, προθυμερά παντελή σωτηρίαν καί πλατυσμόν.

Λυγίζουνε τα γόνατα μπρος στην εικόνα της Μητέρας της Ζωής, πού δέχεται χρυσοκαλόκαρδα τα ταπεινά αυγουστιάτικα βασιλικά της αγάπης,καί τους εκ βάθους στεναγμούς καί τα δάκρυα της αποσταμένης ελπίδας μας,καί το λατρευτικό ασπασμό της πίστεως όσων ολόψυχα Την ομολογούμε Κυρίως Θεοτόκον και Τη νοιώθουμε κατάκαρδα Προστάτιν της ζωής καί φρουράν άσφαλεστάτην, των πειρασμών διαλΰουσαν όχλον καί επήρειας δαιμόνων έλαύνουσαν. Καί φέγγει περισσότερο άπ’ την αυγουστιάτικη πανσέληνο το άγιο πρόσωπο της Θεοτόκου, πού αναδείχθηκε διαπαντός ό γλυκασμός των Αγγέλων καί των θλιβομένων ή χαρά, καθώς επείγεται να μεταστή προς την Ζωήν, Μήτηρ υπάρχουσα της Ζωής. Για να σπεύδη αδιάκοπα, γοργοφτέρουγη, χαριτόφορη, φωτοπλήμμυρη, ήλιόκαλη, να παρακαλή, να στηρίζη, να περισκέπη, ν’άγιάζη, να προστατεύη καί να λυτρώνη εκ θανάτου τις ψυχές Θεο-στηρίκτων, Θεο-δώρων, Θεο-φάνων, Θεο-δοσίων καί γενικώς Θεο-πίστων καί φιλο-Θεο-μητόρων. τίς κριματισμένες δικές μας ψυχές…

Σεβ. Μητροπολίτου Προικοννήσου κ. Ιωσήφ
http://anavaseis.blogspot.com

Τα εννιάμερα της Παναγίας

Τα εννιάμερα της Παναγίας

Η Εκκλησία τιμά στις 23 Αυγούστου την απόδοση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Πρόκειται για μεγάλη γιορτή γνωστή σε όλους ως εννιάμερα της Παναγίας. Ο όρος «Απόδοσις» κατά την εκκλησιαστική παράδοση σημαίνει την ολοκλήρωση μιας μεγάλης χριστιανικής εορτής που ξεκίνησε πριν από οκτώ ημέρες.

Είναι συνήθεια που παρέλαβαν οι Χριστιανοί από τους Ιουδαίους. Κάθε χρόνο στις 23 Αυγούστου γιορτάζεται η Απόδοση της Κοίμησης της Θεοτόκου, τα εννιάμερα της Παναγίας, και η Εκκλησία κλείνει με την ίδια πανηγυρική διάθεση την Κοίμηση και τη Μετάσταση της Παναγίας, που τιμάται την 15 Αυγούστου. Πολλές εκκλησίες, εξωκλήσια και ιερές μονές σε όλη την χώρα τιμούν αύριο με ιδιαίτερη λαμπρότητα και κατάνυξη τα εννιάμερα της Παναγίας. Κάποια από αυτά είναι η Παναγιά του Μαλίκη, του Χάρου, η Παναγία η Εννιαμερίτισα, η Παναγία στη Γραβά της Πάτμου, της Φλαμπουριανής, η Παναγία της Ελεούσα στο Κάστρο στην Κύθνο, της Παντάνασσας στους Αρκούς (Λειψοί), η Φανερωμένη στην Σαλαμίνα, αλλά και στη Σάμο, στην Κάρπαθο, στη Σύμη, αλλά και σε κάθε νομό της χώρας τιμάται η χάρη Της.

Την ημέρα αυτή, επίσης, γιορτάζουν σε ορισμένα μέρη της Ελλάδας η Μαρία, ο Μάριος, ο Παναγιώτης, η Παναγιώτα και η Δέσποινα. Ο λαός δίνει άλλο τόνο στη γιορτή και την αποκαλεί τα «Εννιάμερα της Παναγίας». Τη σκέφτεται σαν μνημόσυνο προς τη Μητέρα του Θεού, όπως πράττει, άλλωστε, και για τους δικούς του ανθρώπους.

Απολυτίκιο
Εν τη Γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας, εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε· μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής, και ταις πρεσβείαις ταις σαις λυτρουμένη, εκ θανάτου τας ψυχάς ημών.

Από : dogma.gr