Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

Η Ανάσταση της Θεοτόκου.


Ισως ο παρών ασυνήθιστος τίτλος σταθεί πρόξενος «συνηθισμένων» ενστάσεων και εντόνου παραξενισμού. Η ενδεχόμενη ίσως αντί-θεση στην εκφραζόμενη αυτή θέση, ενώ φυσικά επιτρέπεται, παράλληλα όμως υπαινίσσεται παντελή έλλειψη ορθόδοξου καταρτισμού και πλουτισμού Θεολογίας. Η Θεολογική άγνοια, συμπορευόμενη με την επιπόλαιη και λανθασμένη γνώση, ειδικώς όταν διαφαίνεται σε ειδήμονες, συνιστά ανεπίτρεπτη αμάθεια και πλήρη έλλειψη Θεογνωσίας.
 Δυστυχώς πολλοί από μας δεν γνωρίζουμε πως ο συνεκτικός όρος «Μετάσταση» δεν αντιτίθεται στην έννοια της αναστάσεως, αλλα μάλιστα και κάλλιστα την εμπεριέχει. Είναι όντως λυπηρό (κάποτε και άκρως τραγικό) να λέγονται και να γράφονται πράγματα ξένα προς την Αγία Γραφή και απαράδεκτα από την Αποστολική μας Παράδοση, όπως το ότι «η Παναγία δεν αναστήθηκε όπως ο Υιός της αλλά μεταστάθηκε»…
 Πρώτον, η Αγία Γραφή τελείως ανατρέπει τέτοιες αντορθόδοξες δοξασίες. Ο Ιερός Δαυίδ στους προφητικούς ψαλμούς πολύ περίεργα προλέγει: «Ανάστηθι, Κύριε, συ ΚΑΙ η Κιβωτός του αγιάσματός σου!» Ενας από τους πιο εξαίσιους και ξεχωριστούς τίτλους της Παναγίας είναι ακριβώς αυτός: «Κιβωτός του αγιάσματός». Επίσης και το «ηγίασε το σκήνωμα αυτού ο Υψιστος», το «ηγίασε» εδώ σημαίνει ανέστησε και αναφαίρεται και ψάλλεται στην Θεοτόκο, η οποία είναι Σκήνωμα του Υψίστου. Μπορεί η Καινη Διαθήκη να μην αναφέρει τίποτε για την Μετάσταση της Θεοτόκου, αλλά δεν είναι τυχαίο και άνευ σημασίας το ότι πριν την τριήμερη Ανάστασή του ο Χριστός, κατά την Σταύρωση, μας παριστάνει δύο αποκλειστικά πρόσωπα, τα οποία παραδίδει με «περίεργο» τρόπο το ένα στο άλλο, τα οποία είναι τα μόνο που «τόλμησαν να παραμείνουν κάτω από τον Σταυρό», οι οποίοι και οι δύο, θα αναστηθούν και αυτοί λίγο αργότερα, τριήμεροι!
 Πλειάδα των Αγίων Πατέρων ρητώς αναφέρουν την Ανάσταση της Θεοτόκου. Ενω μίλησαν ανοικτά και ουσιαστικά για την Ανάσταση του Χριστού, ως κέντρο του Ευαγγελίου, κέντρο της Πίστεως και της Λατρείας μας, για την Ανάσταση όμως της Παναγίας το άφησαν να ωριμάσει ως καρπός βαθειάς πίστεως και αγάπης των Ορθοδόξων προς την Θεομήτωρα, κτίζοντας αυτήν την πεποίθηση με «πύργο ρημάτων» και οχυρώνοντας αυτήν την πίστη «εν βάρεσιν εννοιών» ώστε να εξελιχθεί ως Αποκάλυψη Αληθειών και Μυστηρίων που «ακόμη και οι ίδιοι οι Αγγελοι επιθυμούν να παρακύψουν» και να εξευρενήσουν. (Α’ Πέτρου, 1, 12)
 Ο λόγος όμως που οι Αγιοι Πατέρες δεν επικύρωσαν την Μετάσταση της Θεοτόκου ως δόγμα είναι προς αποφυγή της «Μαριολατρείας» και αποτροπή περαιτέρω παρερμηνειών η σχισμάτων. Και η Μετάσταση του Αγίου και Ευαγγελιστού Ιωάννη, δεν είναι δόγμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι και βασική αλήθεια. Η μόνη Θεολογική διαφορά της Αναστάσεως του Χριστού με την Ανάσταση της Παναγίας και του Ευαγγελιστή Ιωάννη είναι ότι ο Χριστός αναστήθηκε «αφ’εαυτού» με την δική του Θεϊκή δύναμη, ενώ οι άλλοι μεταστάθηκαν, «μετά της ανασταινούσης δυνάμεως του Χριστού». Υπάρχουν στην Παλαιά Διαθήκη πολλές προ-τυπώσεις της Αναστάσεως του Χριστού (Ιωνάς μέσα στο κοίτος, Ιωσήφ ο Πάγκαλος, Οραμα Προφήτη Ιεζεκιήλ, Προφήτης Δανιήλ στον λάκκο των λεόντων κλπ) Υπάρχουν όμως και μετα-τυπώσεις της Αναστάσεως και είναι οι Μεταστάσεις της Υπεραγίας Θεοτόκου και του Ευαγγελιστού Ιωάννη.
 Ο Αγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέγει: «Διά της Κοιμήσεώς της, η Θεοτόκος αξιώθηκε της ανακαινήσεως και αναζωοποιήσεως, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ανάσταση».
 Ο Αγιος Γρηγόριος Θεσσαλονίκης διασαφηνίζει: «Το σώμα που γέννησε τον Σωτήρα συνδοξάζεται με θεία δόξα μαζί με Αυτόν που εξήλθε από αυτό το Σώμα το οποίο και αυτό αναστήθηκε σύμφωνα με την προφητική φράση:  «Ανάστηθι, Κύριε, συ και η Κιβωτός του αγιάσματός σου!»
 Ο Αγιος Μάρκος ο Ευγενικός ευγενικώς αλλά και αυστηρώς καθορίζει: «Απέθανε αλλ’ ανέστη τριήμερος, πιστοποιούσα την κοινήν ανάστασιν ην ελπίζομεν πάντες».
 Ο Δογματικότατος Αγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός δογματίζει: «Η Θεοτόκος έπρεπε να αναστηθεί εκ τάφου!»
 Ενα λογικό επιχείρημά μας θα μπορούσε να είναι: «Ο Θεός που επέτρεψε να έχουμε τόσους ολόσωμους αγίους και αδιάφθορα λείψανα, όπως το ίδιο το δεξί χέρι του μεγίστου Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή και την χείρα της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής (που ήταν σύγχρονοι της Θεοτόκου) δεν θα επέτρεπε να έχουμε μέρους (εάν όχι ολόκληρο) του Παναγίου Σώματος της Παναγίας μας;» Εχουμε μόνο την Αγία Εσθήτα, την Τιμία Ζώνη και τίποτε άλλο, διότι είναι αναστημένο και δεδοξασμένο. Λογικό πάντως είναι, πως το Εξοχο και Υπέραγνο Σώμα που «δάνεισε» Σάρκα και Αίμα στον Θεάνθρωπο Ιησού να μην κατέληγε ποτέ άδοξα στο χώμα, παραδομένο στη φθορά και την όζουσα σήψη της αποσυνθέσεως.
 Ο περίπλοκος αυτός και περιποίκιλτος όρος, «δάνεισε», όσο παράξενος και εάν ακούγεται, άλλο τόσο και φοβερά συγκινητικός είναι, καθότι το ιερό αυτό δάνειο δεν είναι «δανεικό και αγύριστο» αλλ’ επιστρέφεται με ασύληπτο και υπέρογκο «Τόκο» όχι μόνο προς την Θεοτόκο, αλλά και προς όλους τους πιστούς Ορθοδόξους που την αποδέχονται ως Μητέρα τους, μέσω του «Σταθερού Επιτοκίου» του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Στο δεύτερο Στιχηρό του δευτέρου Κανόνα της Ογδόης Ωδής της Κοιμήσεως, παρουσιάζεται ο Χριστός «ως οφειλέτης Υιός».
 Στην διαδραματική Εικόνα της Κοιμήσεως, ο Χριστός δέχεται τώρα με λαχτάρα και ορθάνοιχτα χέρια στην αγκαλιά Του, αυτήν που Τον αγκάλιασε πρώτη και θήλασε τον Συνέχοντα τα πάντα και Τροφόν της ζωή μας. Για αυτό λέγει το Μεγαλυνάριο της Ενάτης Ωδής: «Εξίσταντο Αγγέλων αι δυνάμεις, εν τη Σιὼν σκοπούμεναι, τον οικείον Δεσπότην, γυναικείαν ψυχὴν χειριζόμενον». Τρελλάθηκαν από την χαρά τους οι Αγγελοι να βλέπουν τον δικό τους «Αφεντικό» να αγκαλιάζει και να υποδέχεται την ΜΑΝΝΑ Του! Ο Δοτήρας των αγαθών και Δωρητής του Παραδείσου μας δώρησε την Θεοτόκο. Και εμείς Του προσφέραμε Μητέρα Παρθένον, «τα σα εκ των σων». Δώσαμε σώμα και αίμα, και λαμβάνουμε Σώμα και Αίμα Θεϊκό, Αίμα και Πυρ και Ατμίδα καπνού. Δώσαμε γάλα και λάβαμε Δωδεκαετή Παντοκράτορα. Χαρίσαμε άνθρωπο και λάβαμε Θεάνθρωπο. Προσφέραμε Αγνεία και λάβαμε άμεση και αποδεκτή Πρεσβεία. Χαρίσαμε Παρθενία και λάβαμε Θεομητορία.
 Πρωτοφανές ορόσημο στην παγκόσμια ιστορία: «Ιδού η δούλη σου, γένοιτο κατά το ρήμα σου». Καμιά άλλη γυναίκα ισχυρή, με δύναμη ανυπέρβλητη και κοσμική επιρροή, δεν κατάφερε ποτέ να καθορίσει την πορεία και τύχη του πλανήτη με μία μόνο τέτοια απλή, σημαδιακή συγκατάθεση. Καμία άλλη διάσημη μητέρα, βασίλισσα η πριγκίπισσα, αυροκρατόρισσα η αυγούστα, δεν κατάφερε ποτέ να διασχίσει και να προσδιορίσει την ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας σε «Πριν και Μετά» από τη γέννηση ενός υιού της. Κανένα άλλο νήπιο δεν προσκυνήθηκε από τη γέννησή του ως Βασιλιάς και Θεός ταυτοχρόνως, και κανένα άλλο νήπιο δε στάθηκε αφορμή να σφαγιαστούν αδίκως, χιλιάδες άλλα τόσα αθώα νήπια, στο όνομά Του, και να παρασταθούν ως πραγματικοί Πρωτομάρτυρες στο Χριστιανικό προσκήνιο.
Τέτοια άφταστη και ανείπωτη θεία δόξα, ενός νεοτάτου και αγνοτάτου κοριτσιού, θα την ζήλευαν οι φεμινήστριες απανταχού της γης. Ενα κυριολεκτικά άγνωστο και άσημο δεκαεξάχρονο κορίτσι που ζούσε σε μια άσημη γωνιά της γης, τολμά τώρα να προφέρει και να προμηνύει σα πάνσοφη προφήτιδα την πιο παράξενη προφητεία, την πιό σοκαριστική δήλωση, το πιό διαδραματικό διάγγελμα, την πιο διαπλανητική προσφώνιση και την πιο πρωτοπορειακή ποτε (αλλά και προκλητική ίσως) ακατάκριτη αυτοπροβολή:
 «Από τώρα και πέρα θα με μακαρίζουν, θα με εξυμνούν και θα με δοξάζουν όλες οι γενιές του κόσμου!»
 Η Θεοτόκος επίσης «κείται εις πτώσιν και ανάσταση πολλών». Πίπτει πάνω της διάβολος και λυσσάζει, διότι διαβάζει το «Ιδού η Παρθένος» και εξετάζει καλά τις παρθένες όλες όπου γης, να βρεί ποιά μπορεί να είναι!» (Αγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης). Πίπτουν επάνω της οι δαίμονες της πλάνης και οι αιρετικοί πάντες που τους τσακίζει τα ντροπιασμένα πρόσωπα με την τρομερή της όψη και φοβερή κόψη της ρομφαίας που διαπέρασε την ψυχή της, την μάχαιρα που «ήλθε να βάλει» ο Υιός της διά της Θυσίας του Σταυρού. «Ανασταίνει», εγείρει πολλούς Νέους Αγίους και Μάρτυρες και πολλά Αγια Μοναστήρια. Ανασταίνει το δικό της ξέχωρο Πανάγιο Περιβόλι, το Αγιον Ορος. Πρωτότοκος των νεκρών ο Υιός της, δευτερότοκη αυτή, τριτότοκος ο Ιωάννης.
 Στην Υπέροχη Ακολουθία του Ακαθίστου Υμνου, στο Γράμμα «Ν» Νέαν έδειξε κτίσιν… διαβάζουμε περιχαρώς: «Χαίρε, αναστάσεως τύπον εκλάμπουσα!» Δεν είναι τυχαίο ούτε φιλολογίας χάριν που ονομάζουμε την Κοίμηση της Θεοτόκου, «το Πάσχα του Καλοκαιριού!» Πράγματι, είναι πραγματικό Πάσχα, χαρά Θεού! Για αυτό και ο εξαίρετος Κανόνας του Ορθρου της Κοιμήσεως, παρουσιάζει καθαρά Αναστάσιμο Χαρακτήρα, πανόμοιο με τον Αναστάσιμο Κανόνα του Πάσχα, σε Πρώτο πάλι Αναστάσιμο Ηχο! «Πεποικιλμένη τη θεία δόξη», (την θεία δόξα της Αναστάσεως), «Νικητικά μεν βραβεία ήρω… Θεόν κυήσασα… μιμουμένη δε τον Ποιητήν και Υιόν (μίμηση διά τριημέρου Αναστάσεως)…. συν τω Υιώ εγείρη διαιωνίζουσα!» Το «συν» εδώ σημαίνει «όπως ακριβώς!»
 Εχει και ο Δεκαπενταύγουστος την δική του «Μεγάλη Εβδομάδα». Είναι η εβδομάδα της Μεγάλης Προπαρασκευής της Παναγίας για την Μεγάλη και Ενδοξη αναχώρησή της. Είναι η Εβδομάδα του Μικρού και Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνα. Είναι η ιστορική της Ταφή στης Γεθσημανής το χωρίο. Είναι ο Θεομητορικός Επιτάφιος, τα θρηνητικά και συγκινητικότατα Εγκώμια της Παναγίας μας. Τον Δεκαπενταύγουστο δεν γιορτάζουμε Κοίμηση αλλά Ανάσταση, Ακοίμητη Κοίμηση με πάλι στον Αδη επανάσταση και μάλιστα αυτή τη φορά από γυναίκα! Το διασαφηνίζει πανηγυρικώς το Κοντάκιο: Την εν πρεσβείαις ακοίμητον Θεοτόκον…. τάφος καὶ νέκρωσις ούκ εκράτησεν!» Λόγια που θα νόμιζε κανείς λέγονται μόνο για τον Χριστό! «Νενίκηνται της φύσεως οι όροι… παρθενεύει γαρ τόκος, και ζωὴν προμνηστεύεται θάνατος. Η μετὰ τὸκον Παρθένος, και μετὰ θάνατον ζώσα!»
 Η Παναγία εισήλθε χαίρων εις την χαράν του Κυρίου και Υιού της. Θεοτόκος γάρ εκ του τάφου ανέτειλε. Ο άδης φησίν, επικράνθη, συναντήσας την Αγιωτέραν Γυναίκαν της Γης! Έλαβε σώμα και Θεοτόκω περιέτυχεν. Έλαβε Αγνήν Μητέραν και συνήντησεν Ουρανών Πλατυτέραν. Πού σου, θάνατε, το κέντρον; Πού σου, άδη, το νίκος; Ενικήθης υπό Αγίας Γυναικός! Ανέστη Θεοτόκος και σύ καταβέβλησαι. Ανέστη Θεοτόκος και πεπτώκασι των αιρέσεων δαίμονες. Ανέστη Θεοτόκος και χαίρουσιν άγγελοι διά την Βασίλισσαν των Αρχαγγέλων. Ανέστη Θεοτόκος, και ζωή πολιτεύεται, ότι μετέστη προς την ζωήν, Μήτηρ υπάρχουσα της Ζωής.
 Θέλει αρετή και τόλμη η Ορθόδοξη Υμνολογία. Είχε τόλμη η Παναγία για αυτό και τολμήθηκε η παρούσα πραγματεία.
Η Θεοτόκος, όταν ήταν νέα κοπέλα, τόλμησε να πεί το ιστορικότατο: «Από τώρα και πέρα θα με μακαρίζουν όλες οι γενιές του κόσμου!» Οταν κοιμήθηκε και αφού αναστήθηκε, κατά την ώρα της αναλήψεώς της (το διασώζει με Θεϊκή Επιστασία η Ιερή και Εκκλησιαστική μας Παράδοση) ενώ την κοίταζαν με δάκρυα οι διπλά πια ορφανεμένοι Μαθητές και εκλιπαρούσαν το «μη μας εγκαταλέιπεις», Εκείνη, ενώ ανέβαινε «ον τρόπον ανελήφθη ο Υιός της» εις τους ουρανούς, Εκείνη πάλι τόλμησε να πει εκείνο το Θεαρχικότατο:
 «Ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί, έως της Δευτέρας Παρουσίας του Υιού μου!!!»
Μοναχός Νικόδημος, Δεκαπενταύγουστος 2011

Σάββατο 28 Μαρτίου 2015

Οι πλάκες του Νόμου, σύμβολο της Παναγίας

Σήμερα που η Εκκλησία εορτάζει τα Εισόδια της Θεοτόκου στα Άγια των Αγίων, παρουσιάζουμε απόσπασμα από την δεύτερη ομιλία του κ. Νικολάου Σωτηρόπουλου, με θέμα <<ΣΥΜΒΟΛΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ>>, όπου λαμβάνει απο το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα. Στα Άγια των Αγίων, το σπουδαιότερο πράγμα που υπήρχε ήταν η Κιβωτός της Διαθήκης.
 

Οι πλάκες του Νόμου, σύμβολο της Παναγίας 


<<Το σπουδαιότερο πράγμα μέσα στην Κιβωτό της Διαθήκης είπαμε, ήταν οι δύο πλάκες του Νόμου. Με το δάκτυλο του Θεού εγράφη ο Δεκάλογος και τοποθετήθηκε μέσα στην Κιβωτό της Διαθήκης. Και αυτές οι πλάκες του λόγου του Θεού, του Δεκαλόγου είναι σύμβολο της Θεοτόκου. Αυτή την έννοια αποδίδει άριστα ο Ακάθιστος Ύμνος όπως και πολλές άλλες έννοιες. Αυτό το ποίημα, που λέγεται Ακάθιστος Ύμνος είναι όμορφο όπως είναι όμορφη η Άνοιξη στην πατρίδα μας. Γεμάτο θέλγητρα. <<Χαίρε ο τόμος εν ω δακτύλω εγγέγραπται Πατρός ο Λόγος Αγνή>>. Σαν να λέει ο υμνογράφος <<Αγνή, Παναγία Παρθένε, είσαι η πλάκα, η νοητή, η ζωντανή πλάκα, ή το ζωντανό χαρτί θα λέγαμε σήμερα όπου με το δάκτυλο του Θεού, γράφτηκε όχι ο λόγος με λάμδα μικρό, (αλλά) ο Λόγος με λάμδα κεφαλαίο>>. Ο Λόγος με λάμδα κεφαλαίο είναι ο Ιησούς Χριστός.
Είναι το πυξίον, η πλάκα, ο χάρτης, η περγαμηνή αν θέλετε, όπου με το δάκτυλο του Θεού, με τη δύναμη του Θεού, γράφτηκε, αποτυπώθηκε ο Λόγος με λάμδα κεφαλαίο, αφού η Παναγία συνέλαβε και κυοφόρησε τον προαιώνιο Λόγο>>.
 
Απομαγνητοφωνημένο πολύ μικρό απόσπασμα από την ομιλία του κ. Νικολάου Σωτηρόπουλου 313. Συμβολα της Θεοτόκου (Β’) (Εβρ. θ’ 1-8) (28-11-1999) όπου αναφέρει 6 σύμβολα της Θεοτόκου. 
  

Την ομιλία θα την βρείτε στο βιβλιοπωλείο Ο ΣΤΑΥΡΟΣ Ζωοδόχου Πηγής 44, Αθήνα

Η Κιβωτός της Διαθήκης σύμβολο της Παναγίας

Η Κιβωτός της Διαθήκης σύμβολο της Παναγίας, απόσπασμα ομιλίας του κ. Νικολάου Σωτηρόπουλου

Η Κιβωτός της Διαθήκης σύμβολο της Παναγίας, απόσπασμα ομιλίας του κ. Νικολάου Σωτηρόπουλου, που παρουσιάσαμε απομαγνητοφωνημένο παλαιότερα


Το αμάρτημα κυρίως των γυναικών που προσβάλλει την σεμνότητα της Παναγίας

Επειδή σήμερα είναι οι Δ’ Χαιρετισμοί προς την Τιμιωτέρα των Χερουβείμ και Ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την Παναγία μας, δημοσιεύουμε απόσπασμα απο το εξαίρετο βιβλίο του κ. Νικολάου Σωτηρόπουλου «ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ» τ. Α’, που αναφέρεται σε μια κατηγορία προσβολής της Παναγίας μας, κυρίως από τις γυναίκες.
 

Το αμάρτημα κυρίως των γυναικών που προσβάλλει την σεμνότητα της Παναγίας 

«Το αμάρτημα κυρίως των γυναικών, που προσβάλλει τη σεμνότητα της Παναγίας, είνε η άσεμνη και αναιδής εμφάνισι, η εμφάνισι των γυναικών συμφώνως προς τις γυμνιστικές και έξαλλες μόδες των χαλεπών καιρών μας, μόδες που σερβίρουν έκφυλοι τύποι του Εξωτερικού, που μισούν τις γυναίκες και θέλουν να τις εξευτελίσουν. Πίσω από το γυμνισμό κρύπτεται ο Σατανάς, ο αρχιγυμνιστής. Αυτός γύμνωνε το δαιμονισμένο Γαδαρηνό, αυτός γυμνώνει και τους άλλους ανθρώπους με τις γυμνιστικές μόδες, ιδίως τις γυναίκες, για να προκαλήται σκανδαλισμός και πτώσι σε αμαρτία. Η Αγία Γραφή είνε πολύ αυστηρή στο θέμα του γυμνισμού. Και περισσότερο αυστηρή είνε απέναντι της διαστροφής να φορή η γυναίκα ανδρικά και ο άνδρας γυναικεία. Κατά το χωρίο Δευτ. κβ’5, όποιος κάνει τέτοιο πράγμα είνε «βδέλυγμα Κυρίω τω Θεώ», σιχαμερό φαινόμενο μπροστά στα μάτια του Κυρίου και Θεού. Είνε τόσο σιχαμερό να φορή η γυναίκα παντελόνια, όσο ακριβώς σιχαμερό είνε να φορή ο άνδρας φουστάνια.

Βεβαίως πολλές γυναίκες αγνοούν πόσο σοβαρό αμάρτημα είνε αυτές οι μόδες. Αλλά γι’ αυτό ακριβώς ερμηνεύεται και κηρύσσεται ο λόγος του Θεού, για να διαφωτίζωνται και να συμμορφώνωνται προς το θελημα του Θεού. Στο θέμα της σεμνότητος οι γυναίκες ως πρότυπο πρέπει να έχουν την Παναγία, η οποία, εκτός των άλλων ονομάτων, έχει το όνομα Σεμνή».

 
Απο την ερμηνεία του β’ κεφαλαίου και στίχου 12, του Ευαγγελίου του Ιωάννου που υπάρχει στο εξαίρετο ερμηνευτικό υπόμνημα του κ. Νικολάου Σωτηρόπουλου <<Το Ευαγγέλιο του Ιωάννου>> τόμος Α’ , Αθήνα 1996, σελ. 184-5.

Λίγα για την αρετή της Παρθενίας της Παναγίας μας, απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα από ομιλία του κ. Νικολάου Σωτηρόπουλου

Το Γενέθλιον της Παναγίας μας σήμερα και σας παραθέτουμε μικρό απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα από την ωραιότατη ομιλία του κ. Νικολάου Σωτηρόπουλου με θέμα <<ΟΙ ΑΡΕΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ>>.
 

Η Παναγία είχε σε εξαιρετικό βαθμό, μια υπερέχουσα αρετή. Ιδιαζόντως είχε αυτή την αρετή. Είναι η κρυσταλλίνη, η παρθενική αγνότης της. Αγνή σαν το κρίνο, σαν το ρόδο το εύοσμο το αμάραντο. Καθαρότερη από τις ακτίνες και τις λαμπιδόνες τις ηλιακές. Ο μεγάλος Ησαϊας προείδε την παρθενική της αγνότητα, την εξαιρετική παρθενική της αγνότητα και ανεφώνησε: <<Ιδού η Παρθένος>>. Να η Παρθένος! Δεν λέγει παρθένος απλώς, αλλά λέει η Παρθένος. Η κατ’ εξοχήν παρθένος, η Μοναδική Παρθένος, η Αρχηγός των παρθένων! <<Τείχος ει των Παρθένων Θεοτόκε Παρθένε>>! <<Χαίρε καλή κουροτρόφε Παρθένων>>!

 
Θα τις βρείτε στο Ορθόδοξο βιβλιοπωλείο Ο ΣΤΑΥΡΟΣ,
Ζωοδόχου Πηγής 44, Αθήνα.
Έχει τον αριθμό 216.

Η Παναγία, το αγνότερο και αγιώτερο πρόσωπο απο τους ανθρώπους

Για την χθεσινή εορτή του Γενεθλίου της Παναγίας μας, παραθέτουμε πολύ μικρό απόσπασμα απο το βιβλίο του κ. Νικολάου Σωτηρόπουλου «Το Ευαγγέλιο του Ιωάννου» τ. Α’.

Η Παναγία, το αγνότερο και αγιώτερο πρόσωπο απο τους ανθρώπους

ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝπΗ θεία χάρις δεν εμποδίζεται απο τόπους και τρόπους των ανθρώπων. Δύναται να ενεργή παντού, και να φέρη θαυμαστά αποτελέσματα και εκεί, όπου κανείς δεν περιμένει. Και ιδού, στην κακορρίζικη Ναζαρέτ γεννήθηκε η Παναγία, το αγνότερο και αγιώτερο πρόσωπο απ’ όλους τους ανθρώπους, και ανατράφηκε ο Χριστός, ο ενανθρωπήσας Θεός, ο αγνός των αγνών και ο άγιος των αγίων.

Η Παναγία ηλιόμορφη και ηλιοστάλακτη!

Για τη χθεσινή εορτή της Γέννησης της Παναγίας μας, παραθέτουμε μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του μακαριστού ομολογητού Θεολόγου Νικολάου Σωτηρόπουλου «Το Ευαγγέλιο του Ιωάννου» τ. Α, για την Παναγία μας.

Η Παναγία ηλιόμορφη και ηλιοστάλακτη!

ΠαναγιαΕίνε η εξαισίας καλλονής γυναίκα, η ιδεώδης γυναίκα. «Σημείον μέγα ώφθη εν τω ουρανώ, γυνή περιβεβλημένη τόν ήλιον, καί η σελήνη υποκάτω των ποδών αυτής, καί επί της κεφαλής αυτής στέφανος αστέρων δώδεκα» (Αποκ. ιβ΄ 1). Σημείο μέγα, καταπληκτικό! Γυναίκα, πού φορεί ως ένδυμα τον ήλιο. Ηλιόμορφη καί ηλιοστάλακτη! Η σελήνη είνε κάτω από τά πόδια της! Καί στο κεφάλι της είνε στεφάνι δώδεκα αστέρων. Οι δώδεκα απόστολοι στεφάνι και στολίδι τής μητέρας του Κυρίου!

Μόνο οι Ορθόδοξοι τιμούν την Κεχαριτωμένη Παναγία πρεπόντως

Επειδή χθες η Εκκλησία εόρτασε τη Σύλληψη της Υπερευλογημένης Παναγίας μας και τους άγιους γονείς της, θεοπάτορες Ιωακείμ και Άννα, παρουσιάζουμε πολύ μικρό απόσπασμα απο βιβλίο του μακαριστού Ιεραποστόλου Θεολόγου Νικολάου Σωτηρόπουλου, <<Το Ευαγγέλιο του Ιωάννου>> τόμος Α’ , για την πρέπουσα τιμή των Ορθοδόξων στην Παναγία μας .

Μόνο οι Ορθόδοξοι τιμούν την Κεχαριτωμένη Παναγία πρεπόντως

Ioak AnnΟι Προτεστάντες καί οι Ψευδο-Μάρτυρες του Ιεχωβά υποτιμούν τήν Παναγία. Οι Ρωμαιοκαθολικοί ή Παπικοί υπερτιμούν τήν Παναγία, φθάνοντας σέ Μαριολατρεία. Οι δέ Ορθόδοξοι ούτε υποτιμούν ούτε υπερτιμούν, αλλά τιμούν τήν Παναγία δεόντως καί πρεπόντως, αφού αυτή είνε το αγιώτερο πλάσμα, καί στό πρόσωπό της ενώθηκαν τρεις μεγάλες ιδιότητες, πού ούτε ενώθηκαν, ούτε θά ενωθούν ποτέ σέ άλλο πρόσωπο.

Χαίρε σιγής δεομένων πίστις!

Για την αυριανή Γ΄ Στάση των Χαιρετισμών προς την υπερευλογημένη Παναγία μας, που θα ψαλλούν στους Ναούς, παρουσιάζουμε μικρό απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα από την ωραιότατη παλαιά ομιλία του μακαριστού Ιεραποστόλου Θεολόγου  Νικολάου Σωτηρόπουλου με θέμα «ΟΙ ΑΡΕΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ», που ερμηνεύει έναν στίχο από τους Χαιρετισμούς της Α΄ Στάσης.

Χαίρε σιγής δεομένων πίστις!

«Χαίρε σιγής δεομένων πίστις», ψάλλουμε εγκωμιάζοντας την Παναγία κατα τους Χαιρετισμούς. «Χαίρε σιγής δεομένων πίστις»! Χαίρε Παναγία, συ που είσαι πίστις, πραγμάτων σιγής δεομένων, σύ που πίστεψες σε πράγματα παράδοξα, μυστηριώδη που χρειάζονται σιγή, δεν εκφράζονται, είναι ανέκφραστα, απερίγραπτα, υπερφυή πράγματα!

Την ομιλία θα τη βρείτε στο βιβλιοπωλείο «Ο ΣΤΑΥΡΟΣ», της αγαπημένης Αδελφότητας του π. Αυγουστίνου, Ζωοδόχου Πηγής 44, Αθήνα

Χαίρε Αμνού και Ποιμένος μήτηρ. Χαίρε αυλή λογικών προβάτων.

Για τους χθεσινούς Χαιρετισμούς της Δ΄ Στάσης, παρουσιάζουμε μικρό απόσπασμα από ομιλία του μακαριστού Ιεραποστόλου Θεολόγου Νικολάου Σωτηρόπουλου, για την Β΄ Στάση των Χαιρετισμών. Το απόσπασμα είναι από την ομιλία με θέμα «Ποιμήν και Αμνός» (19-3-2006).

Χαίρε Αμνού και Ποιμένος μήτηρ. Χαίρε αυλή λογικών προβάτων.

theokΤην περασμένη Παρασκευή ακούσαμε την 2η Στάση των Χαιρετισμών. Ενθυμήσθε πώς αρχίζουν; «Ήκουσαν οι ποιμένες των αγγέλων υμνούντων την ένσαρκον Χριστού παρουσίαν και δραμόντες ως προς ποιμένα, θεωρούσιν τούτον ως αμνόν άμωμον εν τη γαστρί Μαρίας βοσκηθέντα ήν υμνούντες είπον “Χαίρε Αμνού και Ποιμένος μήτηρ. Χαίρε αυλή λογικών προβάτων”» και λοιπά. Οι ποιμένες της Βηθλεέμ, άκουσαν από τους αγγέλους, τον ύμνο στην ένσαρκη παρουσία του Χριστού πάνω στη γη, στην Ενανθρώπηση του Χριστού και έτρεξαν προς τον νεογέννητο Χριστό, ως Ποιμένα και βλέπουν ότι ήταν Αμνός άμωμος, τέλειος, που ετράφη μέσα στην κοιλία της Παρθένου και εξύμνησαν την Παρθένο “Χαίρε εσύ η οποία είσαι μητέρα του Χριστού που είναι συγχρόνως Ποιμήν και Αμνός. Ποιμήν και Αμνός. Χαίρε εσύ που είσαι αυλή, μάνδρα λογικών προβάτων”. Οι πιστοί είναι τα λογικά πρόβατα, τα πρόβατα του Χριστού.
Την ομιλία θα την βρείτε στο βιβλιοπωλείο «Ο ΣΤΑΥΡΟΣ», Ζωοδόχου Πηγής 44, Αθήνα

Η Παναγία, εικόνα του Θεού. Η Μυρτιδιώτισσα (24 Σεπτεμβρίου)


Κανένα πρόσωπο, κανένας άγιος, δεν έχει τόσα ονόματα, όσα έχει η Μαρία η «Κεχαριτωμένη». Ονόματα, που αναφέρονται στην αρετή της: Άσπιλη, Αμόλυντη, Αγνή, Αγία, Παναγία. Ονόματα, που αναφέρονται στη θέση, που κατέχει τώρα στον ουρανό: Βασίλισσα, Παντάνασσα, Πλατυτέρα, Ενδοξότερα των Χερουβίμ. Ονόματα, που αναφέρονται στις εικόνες της: Πορταΐτισσα, Ρόδον το Αμάραντον, Γαλακτοτροφούσα, Δεομένη, Τριχερούσα. Ονόματα, που αναφέρονται στα σημεία και τα θαύματά της: Γρηγορούσα, Γοργοεπήκοος, Φανερωμένη, Ελεούσα, Γιάτρισσα. Ονόματα, που αναφέρονται στους τόπους, που τιμάται ιδιαιτέρως κάποια εικόνα της: Παναγία της Τήνου, Προυσώτιοοα, Χοζεβίτισσα, Μυρτιδιώτισσα.
Το τελευταίο όνομα έχει σχέση με τη σημερινή γιορτή. Είναι της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας. Η ίδια η Παναγία είναι παντού. Αλλά κάθε τόπος της δίνει και ένα όνομα, για να θυμίσει κάποιο γεγονός, κάποιο ή  κάποια θαύματα της Παναγίας. Σήμερα λοιπόν γιορτάζει η Μυρτιδιώτισσα. Πρόκειται για γιορτή δεμένη με το νησί των Κυθήρων, αλλά που ξαπλώνεται και σ’ ολόκληρο τον ορθόδοξο χώρο. Όπως το νερό, που βγαίνει μεν από μία πηγή, αλλά μετά γίνεται ρυάκι και ποτάμι και ποτίζει όλο τον κάμπο.
Δύο τα κυριότερα στοιχεία της γιορτής: Η εικόνα και το θαύμα. Μία εικόνα της Παναγία βρέθηκε θαυματουργικά στα Κύθη­ρα, ανάμεσα σε μυρσίνες, που μοσχοβολούσαν. Γι’ αυτό και ονομάστηκε «Μυρτιδιώτισσα». Και το δεύτερο στοιχείο είναι τα θαύματα, που έκανε η εικόνα αυτή. Βεβαίως οι άπιστοι δεν τα δέχονται αυτά, όπως επίσης και οι αιρετικοί, όπως οι Χιλιοστές και οι Προτεστάντες. Αλλά και από τους λεγόμενους ορθοδόξους μερικοί θεωρούν υπερβολές ευσέβειας το να τιμάμε μία εικόνα ή τα θαύματα κάποιας εικόνας. Υπερβολή υπάρχει, όταν τιμάμε την Παναγία περισσότερο από το Χριστό, τον Υιό και Θεό της. Η Παναγία είναι άνθρωπος, θεωμένος κατά χάρη. Ο Χριστός είναι «κατ’ ουσίαν» Θεός.
Εύρεση της εικόνας
Μία εικόνα λοιπόν τιμάμε, αλλά και το θαύμα της εικόνας. Θαύμα! Να κάτι, που αμφισβητούν οι άπιστοι. Και όμως, το θαύμα είναι η φυσική κατάσταση για το Θεό. Το θαύμα είναι μπροστά μας, αρκεί να έχουμε ανοικτά τα μάτια μας. Όπου κι αν στρέψεις τα μάτια σου, θα δεις θαύματα. Όλος ο κόσμος είναι ένα θαύμα. Όλος ο άνθρωπος είναι ένα θαύμα. Όλη η ιστορία είναι ένα θαύμα. Όλη η Εκκλησία είναι ένα θαύμα. Ο κόσμος και η ιστορία είναι ένα υφαντό, που κέντησε ο Θεός με τη βελόνα, που λέγεται θαύμα! Το ένα θαύμα ακολουθεί το άλλο. Και με θαύματα συρράπτεται όλη η ζωή μας. «Και θαύμα συνάπτεται θαύματι» (Χρυσόστο­μος. Ε.Π.Ε. 9,240).
Τρία θαύματα είναι συνδεδεμένα με την εικόνα της Μυρτιδιώτισσας.
1.Το πρώτο είναι η εύρεσή της. Παράξενο πράγμα φαίνεται να βρεθεί κατά θαυματουργικό τρόπο μία εικόνα; Αλλά σας ρωτώ; Π ο ιό είναι δυσκολότερο, να κατασκευαστεί μία εικόνα ή να δοθεί από τον κατασκευαστή της αυτή η εικόνα; Ασφαλώς το πρώτο. Ε, λοιπόν, ο Θεός, που έκανε το δυσκολότερο, δεν μπορούσε να κάνει το ευκολότερο; Το δύσκολο: Ο Θεός κατασκεύασε από ανθρώπινο υλικό την εικόνα, την ύπαρξη, που λέγεται Παναγία. Αυτός που έκανε το δύσκολο, έκανε και το πολύ εύκολο. Έκανε να βρεθεί η εικόνα της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας.
Θαύμα γίνεται! Έχουμε την εύρεση αγίας εικόνας. Και, δόξα τω Θεώ, γίνονται τέτοια θαύματα, και είναι αυτά τα μεγαλύτερα και σπουδαιότερα. Αφού τέτοιες ευρέσεις γίνονται, η εύρεση της Μυρτιδιώτισσας δεν μπορούσε να γίνει;
2.Τό δεύτερο θαύμα της εικόνας της Μυρτιδιώτισσας έχει σχέση μ’ ένα παράλυτο, που θεραπεύτηκε. Δύσκολο; Όχι. Ο Χριστός ανέστησε τόσους παραλύτους και δεν θα μπορούσε να δώσει στη Μητέρα του τη χάρη να θεραπεύσει ένα παράλυτο, όταν ο ίδιος στους Μαθητές του είπε, ότι όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν «θα κάνει πολύ μεγαλύτερα απ’ αυτά»; (Ιωάν. 14,12).
Θαύμα παραλύτου. Τέτοιο θαύμα ζητάει και η εποχή μας. Ο Χριστός θεράπευσε παράλυτα σώματα με το θαύματά του. Το σπουδαιότερο, θεράπευσε παράλυτες ψυχές με το λόγο του.
3. Το τρίτο θαύμα της εικόνας της Μυρτιδιώτισσας έχει σχέση με φρούριο των Κυθήρων, που το έσωσε η θαυματουργή εικόνα από σεισμό. Φρούρια πολλά σείονται σήμερα. Κινδυνεύουν να πέσουν τα φρούρια, τα οχυρά της πίστεως, της ελπίδας, της αγάπης. Αν μπορούν όλα τα πολυβόλα και όλοι οι πύραυλοι του κόσμου να γκρεμίσουν τον ήλιο από τη θέση του, άλλο τόσο μπορούν οι βλασφημίες και οι ασέβειες να γκρεμίσουν τον Ιησού Χριστό από το θρόνο της θεότητας. Αλλά ο Χριστός δεν είναι παραμύθι. Είναι το ιστορικό πρόσωπο, που λάμπει μέσα στους αιώνες με το θεϊκό του μεγαλείο.
Το σπουδαιότερο θαύμα
Είδαμε ορισμένα από τα θαύματα, που έκανε και κάνει η Υπεραγία Θεοτόκος. Οι άνθρωποι επιζητούν θαύματα, για να πιστέψουν. Μικρά είναι αυτά που ζητούν. Το μεγάλο θαύμα δυστυχώς δεν το ζητούν. Κι όμως αυτό το θαύμα έχει γίνει εκατομμύρια φορές μέσα στην ιστορία της Εκκλησίας. Είναι η αλλαγή των ανθρώπων. Αν εμείς οι χριστιανοί πιστέψουμε δυνατά στον Ιησού Χριστό και με τη χάρη του καθαριστούμε, μοσχοβολήσουμε σαν τις μυρτιές, θ’ αποτελούμε την καλύτερη διαφήμιση του Ευαγγελίου.
(Αρχιμ. Δ. Αεράκη, «Κλήματα της Αμπέλου» -αποσπάσματα)

Αγάπη συνεπάγεται θλίψη.


Η Παναγία μας , πόνεσε πιο πολύ απ΄ όλες τις γυναίκες , πιο πολύ απ΄ όλες τις μανάδες του κόσμου, γιατί κανένα δεν έβλαψε , σε κανένα δεν έκανε κακό κι΄ όμως  Της έκαναν το μεγαλύτερο κακό όλης της οικουμένης.
Σταύρωσαν Τον Υιό Της .
Και αντικρύζοντάς Τον πάνω Στο Σταυρό , πόνεσε τόσο η καρδιά της …
Γι΄ αυτό μπόρει να καταλάβει την κάθε πονεμένη ύπαρξη , και συμπάσχει με τον κάθε άνθρωπο που πονά, γιατί ακριβώς , ξέρει τι πάει να πει ” πόνος “.
” Όταν η ψυχή κατέχεται από την αγάπη του Θεού, τότε, ω, πώς είναι όλα ευχάριστα, αγαπημένα και χαρμόσυνα! Η αγάπη, όμως, αυτή συνεπάγεται θλίψη· και όσο βαθύτερη είναι η αγάπη, τόσο μεγαλύτερη είναι και η θλίψη.
Η Θεοτόκος δεν αμάρτησε ποτέ, ούτε καν με το λογισμό, και δεν έχασε ποτέ τη χάρη, αλλά και Αυτή είχε μεγάλες θλίψεις. Όταν στεκόταν δίπλα στο Σταυρό, τότε ήταν η θλίψη Της απέραντη σαν τον ωκεανό, και οι πόνοι της ψυχής Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροι από τον πόνο του Αδάμ μετά την έξωση από τον Παράδεισο, γιατί και η αγάπη Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη από την αγάπη του Αδάμ στον Παράδεισο. Και αν επέζησε, επέζησε μόνο με τη θεία δύναμη, με την ενίσχυση του Κυρίου, γιατί το θέλημά Του ήταν να δει η Θεοτόκος την Ανάσταση και ύστερα, μετά την Ανάληψή Του, να παραμείνει παρηγοριά και χαρά των Αποστόλων και του νέου χριστιανικού λαού.
Εμείς δεν φτάνουμε στο πλήρωμα της αγάπης της Θεοτόκου, και γι’ αυτό δεν μπορούμε να εννοήσουμε πλήρως το βάθος της θλίψεώς Της. Η αγάπη Της ήταν τέλεια. Αγαπούσε άπειρα τον Θεό και Υιό Της, αλλ’ αγαπούσε και το λαό με μεγάλη αγάπη. Και τί αισθανόταν άραγε, όταν εκείνοι, που τόσο πολύ η ίδια αγαπούσε και που τόσο πολύ ποθούσε τη σωτηρία τους, σταύρωναν τον αγαπημένο της Υιό;
Αυτό δεν μπορούμε να το συλλάβουμε, γιατί η αγάπη μας για τον Θεό και τους ανθρώπους είναι λίγη. Κι όπως η αγάπη της Παναγίας υπήρξε απέραντη και ακατάληπτη, έτσι απέραντος ήταν και ο πόνος της που παραμένει ακατάληπτος για μάς.
Η Θεοτόκος δεν παρέδωσε στη Γραφή ούτε τις σκέψεις Tης ούτε την αγάπη Tης για τον Υιό και Θεό Tης ούτε τις θλίψεις της ψυχής Tης κατά την ώρα της σταυρώσεως, γιατί ούτε και τότε θα μπορούσαμε να τα συλλάβουμε. Η αγάπη Tης για τον Θεό ήταν ισχυρότερη και φλογερότερη από την αγάπη των Χερουβείμ και των Σεραφείμ, και όλες οι δυνάμεις των αγγέλων και αρχαγγέλων εκπλήσσονται με Αυτήν. “
Αρχιμανδρίτης Σωφρονίος Σαχάρωφ

Τα χαρακτηριστικά της Υπεραγίας Θεοτόκου.


Ή Κυρία Θεοτόκος κατά τον έξω χαρακτήρα καί ήθος του σώματος ήτο σεμνή καί σεβάσμια κατά πάντα, ολίγα καί απαραίτητα λαλούσα, ήτο ογλήγορος εις το υπακούειν καί ευπροσήγορος, ετίμα όλους  καί επροσκύνει,  είχε το μέγεθος του  σώματος μέσον καί σύμμετρον, δεν επαρουσιάζετο εις κάθε άνθρωπον, ήτο μακράν από τον γέλωτα καί έξω από κάθε ταραχή καί θυμό. Το χρώμα του θεοδόχου Της σώματος ήτο όμοιο με το χρώμα του σιταριού. Είχε ξανθάς τάς τρίχας της κεφαλής, είχεν οφθαλμούς πολλά ωραίους, χρωματισμένους με θείαν σεμνότητα, ωραισμένους με κόρας οξείς καί   όμοιας   με   την   ελαίαν,   καί   καλλυνομένας   με   βλεφαρίδας φαιδροπρεπείς.  Είχε τα οφρύδια μαύρα,  κυκλικώς σχηματισμένα. Είχε την μύτην ομαλήν καί ευθείαν. Τα πανάμωμα χείλη Της ήτον ανθηρά, λάμποντα κοσμίως με ερυθρόν χρώμα καί γέμοντα από την των λόγων γλυκύτητα. Είχε το ιεροπρεπές πρόσωπον ολίγον μακρύ, είχε τάς θεοδόχους χείρας Της μακράς καί τους δακτύλους των χειρών μακρούς με λεπτότητα.
Ητο ανυπερήφανος καί είχε ταπείνωσιν υπερβάλλουσαν, εφόρει ρούχα   φυσικώς   χρωματισμένα,   καθώς   δηλούται   από   το   άγιον μαφόριον,   αυτόχροον   υπάρχον.   Καί   δια   να   ειπούμε   καθολικώς, ή Κυρία Θεοτόκος ήτο κατά τα εξωτερικά μέλη του σώματος γεμάτη τόση  θείαν  χάριν  καί  σεβασμιότητα,   ώστε  όπου  όστις  έβλεπε Αυτήν, ελάμβανε εις την ψυχήν του κάποιον φόβον καί ευλάβειαν, καί  χωρίς   να  Την  ηξεύρη   προτήτερα,   εγνώριζε  από   μόνον  τον εξωτερικόν χαρακτήρα Της ότι Αύτη αληθώς είναι Μήτηρ Θεού. Καί ό Αρεοπαγίτης θείος Διονύσιος, από την πολλήν άγάπην πού είχε προς τον Χριστόν, άκουσας ότι έζη σωματικώς ή πανάμωμος Μήτηρ Αυτού, επήγε να Την ίδή, καί λοιπόν βλέπων την θείαν θεωρίαν καί την θαυμάσια καί βασιλική ωραιότητα Της, ίδών δε καί τους Αγγέλους ισταμένους τριγύρω Αυτής καί Την εδορυφόρουν ως βασίλισσαν, άκουσας δε καί τα ουράνια λόγια εκ του αγίου στόματος Της, εξέστη ομολογήσας ότι καί μόνος ό σωματικός Αυτής χαρακτήρ καί το είδος Της Την εμαρτύρουν πώς είναι Μήτηρ Θεού κατ’ άλήθειαν.
Μεγαλείον καί εξαίρετον ήτο εις μόνην την Θεοτόκον, διότι θεόθεν ήτο δεδωρημένον, ίνα γεννηθή εν τη Παλαιά Διαθήκη Παιδίον θήλυ    κατ’    επαγγελίαν,  καί   μάλιστα    εκ    της    στείρας,    της θεοπρομήτορος Αννης. Γνωστόν όμως έστω ότι ή Κυρία Θεοτόκος, δια τα μεγαλεία πού Της έδωκεν ό Θεός, εσυνερίζετο τρόπον τινά καί εφιλοτιμείτο να αγωνίζεται καί Αυτή μετά την Ανάληψιν του Υιού Της με προσευχάς, με γονυκλισίας καί με κάθε είδος ασκήσεως. Όθεν  λέγεται   λόγος   ότι,   από  τάς   συχνάς   γονυκλισίας   όπου  ή Θεοτόκος εποίει , εβαθούλωσαν αί πλάκες, επάνω εις τάς οποίας τα γόνατα έκλινεν.
(»Γέροντες της εποχής μας»)

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015

Greek Orthodox Chant -Theotokarion-ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

Προσευχή στην Παναγία

Προσευχή στην Παναγία
Ω, Παναγιά μου, Δέσποινα, γλυκύτατη Παρθένα
εις τον αγώνα της ζωής, βοήθα με και εμένα.
Βοήθησε με Παναγιά, γλυκιά μου Παναγία,
γιατί η ζωή είναι θάλασσα, μεγάλη τρικυμία..
Και ναυαγός ευρίσκομαι μέσα στη βιοπάλη,
στη χάρη σου στηρίζομαι, Παρθένα τη μεγάλη.
Και σαν μητέρα ευσπλαχνική, ελπίζω να μας σώσεις,
και από ορατούς και αόρατους εχθρούς να μας γλιτώσεις.

Στη σκέπη των πτερύγων σου σκέπασε Παναγιά μου,
όλου του κόσμου τα παιδιά και ύστερα τα δικά μου.
Και φώτισέ τα, Παναγιά, Χριστό να ακολουθήσουν
και στον αγώνα της ζωής με πίστη να βαδίσουν.

Την πίστη, την πραότητα, μην την αμελήσουν,
καθώς και την εγκράτεια μην την καταπατήσουν.
Ναι, Παναγιά μου, Δέσποινα, λυπήσου και ευσπλαχνίσου
και άφεση αμαρτιών ζήτησε απ' το Παιδί Σου.
Να συγχωρήσει πταίσματα και τα αμαρτήματά μας,
να οδηγήσει στο καλό και εμάς και τα παιδιά μας.

Τι είπε η Παναγία όταν εμφανίστηκε στον πρώτο ερημίτη του Αγίου Όρους

Παναγία


Το Άγιον Όρος είναι κλήρος της Παναγίας



Η Κυρία Θεοτόκος όταν φανερώθηκε στον πρώτο ερημίτη του Άθωνα, τον άγιο Πέτρο (655—681) και μετά από τέσσερις ως πέντε αιώνες στον ηγούμενο της Μεγίστης Λαύρας Νικόλαο και στον ένα και στον άλλο είπε:

« Η κατοίκησή σας και η κατά Θεόν ανάπαυσή σας αλλού πουθενά δεν θα είναι παρά μόνο στο Όρος του Άθωνος, το οποίον έλαβα από τον Υιόν και Θεόν μου να είναι κλήρος δικός μου, στον οποίον εκείνοι που θέλουν να αναχωρήσουν από τις κοσμικές φροντίδες συγχύσεις, να έρχονται σ’ αυτό και να δουλεύουν στο περιβόλι αυτό, να καλλιεργούν την αρετή, την καθαρότητα της καρδιάς και την αγνότητα της ψυχής τους και από τώρα και εμπρός θα λέγεται από όλους «Άγιον Όρος» «Αγιον Όρος τουτεΰθεν κεκλήσεται… καί περιβόλι δικό μου».

«Υπόσχομαι δε, πολύ να αγαπώ, να βοηθώ και να σκέπω εκείνους, που με άδολη καρδιά έρχονται να δουλέψουν ολόψυχα στο Θεό, να προσεύχονται αδιάκοπα για την ψυχή τους, να παρακαλούνε το Θεό για την Εκκλησία Του και όλο τον κόσμο να τον φωτίσει ο Θεός να γίνουν όλοι πρόβατα γνήσια και άδολα του Χρίστου και Θεού μας.»

«Με το έλεος και τη χάρη του Υιού και Θεού μου θα γεμίσει από την μια άκρη ως την άλλη το Όρος τούτο από Μοναχούς πλήθος πολύ ευσεβών και Ορθοδόξων. Για τούτο χαίρεται και αγάλλεται το πνεύμα μου, διότι όλοι αυτοί, θα υμνούν, θα ευλογούν και θα δοξάζουν το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομα της Παναγίας Τριάδος. Από αυτούς τους Μοναχούς, με τα σημεία και θαύματα που θα κάνουν, με την καθαρή και άγια ζωή τους, θα δοξάζεται και θα μεγαλύνεται, σε όλα τα πλάτη και τα μήκη, σε Ανατολή και Δύση, σε Βορρά και Νότο το όνομα του Θεού από όλον τον κόσμο.»

«Από την θλίψη, τη στενοχώρια, τους πειρασμούς, τα σκάνδαλα και τις στερήσεις που θα υπομένουν οι Μοναχοί αυτοί, θα μάθει ο κόσμος να κάνει υπομονή στις δύσκολες στιγμές της ζωής του.»

«Για όλα αυτά δε που θα υπομένουν αυτοί και δι’ αυτών όλος ο κόσμος, θα παρακαλέσω τον Υιόν και Θεόν μου να συγχώρεση τις τυχόν ελλείψεις τους και να τους αξιώσει θείων και ουρανίων χαρισμάτων. Θα παρακαλέσω να τους χαρίσει ειλικρινή μετάνοια και φωτισμό για να κάνουν καλήν απολογία, κατά την ημέρα εκείνη την μεγάλη και επιφανή της Δευτέρας Παρουσίας και στη μέλλουσα δίκαια Κρίση να τύχουν του απείρου ελέους. Αλλά και στην παρούσα ζωή θα έχουν κι από μένα μεγάλη βοήθεια, διότι θα τους ελαφρύνω τους πόνους, τους κόπους, τις πίκρες και θα αποδιώχνω τους νοητούς και αισθητούς πειρασμούς, που θα τους γίνονται από τον εχθρό και επίβουλο Διάβολο και πολέμιο του ανθρωπίνου γένους».

Με τις υποσχέσεις και θείες υποθήκες αυτές της Παναγίας μας, το Άγιον Όρος, από τότε που κατοικήθηκε από Μοναχούς και μέχρι σήμερα, διαφυλάχθηκε και συνεχίζει την αγία ζωή και πνευματική δράση του, καίτοι οί κάτοικοι του Μοναχοί σκληρά κατά καιρούς δοκιμάστηκαν και μέχρι σήμερα δοκιμάζονται, από διαφόρους πειρασμούς ορατούς και αόρατους, με τη βοήθεια του Θεού και τη σκέπη της Θεοτόκου θα συνεχίσει τον Ιερόν αγώνα του, για να διαφυλάξει την Πίστη, τη γλώσσα και τις εθνικοθρησκευτικές Παραδόσεις του Χριστιανισμού αβλαβείς και αδιαλώβητες, όπως από την αρχή μας τις παρέδωσαν οι άγιοι Πατέρες των Επτά Αγίων Οικουμενικών Συνόδων της Αγίας Εκκλησίας μας.

Ή Παναγία σαν μάνα φροντίζει τους Μοναχούς

Στο κοινόβιο Μοναστήρι του Αγίου Παύλου, πριν από 30 χρόνια ζούσε ένα πολύ απλό κι αγαθό Γεροντάκι, γνωστός με το όνομα Γερο – Θωμάς, πάντα πρόθυμος και ακάματος εργάτης της υπακοής. Σαν υπηρεσία του (διακόνημα) είχε να είναι βοηθός στον ζυμωτή και φούρναρη του Μοναστηριού.

Μια μέρα έτυχε ανάγκη να απουσιάσει για δυο ημέρες ο ζυμωτής και φούρναρης της Μονής Γερο – Γρηγόρης, ο οποίος από χρόνια είχε την υπηρεσία αυτή και γνώριζε πολύ καλά και εξυπηρετούσε τα διακονήματα αυτά, με πολύ προσήλωση και ευλάβεια.

Σαν αντικαταστάτη του στις υπηρεσίες αυτές, άφησε τον Γερο -Θωμά, ο οποίος επειδή δεν είχε ποτέ του ζυμώσει ξαφνιάστηκε και βρέθηκε σε μεγάλη απορία, διότι έπρεπε να ζυμώσει και να φουρνίσει τότε και να δώσει ψωμί για δυο ημέρες στους πατέρες του Κοινοβίου που τότε είχε περισσότερους από εξήντα Μοναχούς και σε δέκα ως είκοσι διερχόμενους κάθε ημέρα προσκυνητές.

Στη μεγάλη αυτή ανάγκη και απορία που βρέθηκε ο Γερο – Θωμάς, άρχισε να κάνει θερμή προσευχή και με δάκρυ να παρακαλεί την Παναγία Μητέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, Κυρία Θεοτόκο και τον άγιο Παύλο, να τον φωτίσουν τι να κάνει; στην προκειμένη περίπτωση, γιατί τα είχε κυριολεκτικά χαμένα και δεν ήξερε πούθε να αρχίσει.

Ξαφνικά παίρνει την μαγιά του προζυμιού και εκεί που πήγε να βάλει νερό κι αλεύρι βλέπει δίπλα του μια μεγαλόπρεπη μαυροφορούσα γυναίκα, η οποία πήρε το προζύμι το ανακάτεψε, έβαλε το αλεύρι στην σκάφη και σε δυο ώρες έγινε το ζυμάρι, έπλασε τα ψωμιά τα φούρνισε και μέσα στις δυο αυτές ώρες ξεφούρνισε και έδωσε ο Γερο -Θωμάς ψωμί στους Μοναχούς, οι οποίοι ακόμη μέχρι σήμερα δεν μπορούν να ξεχάσουν την γλυκύτητα και νοστιμιά του ψωμιού αυτού.

Ο δε Γερο – Θωμάς σαν υπνωτισμένος δεν κατάλαβε τίποτε, πώς και με ποιό τρόπο γίνανε όλα αυτά! Το μόνο που κατάλαβε ήταν η μαυροφορεμένη εκείνη γυναίκα, που δεν ήταν άλλη παρά η Κυρία Θεοτόκος.

Οι δε αδελφοί της Μονής αυτής του έλεγαν: Γερο- Θωμά, κάτι φάρμακο θα έβαλες μέσα στο ψωμί που είναι τόσο γλυκό και νόστιμο και έγινε τόσο γρήγορα και τόσο ωραίο.
Εδώ έδωκε την παρουσία της η Κυρία Θεοτόκος που σαν μάνα φροντίζει τα παιδιά της, τους Μοναχούς του Αγίου Όρους για να μη μείνουν νηστικοί από έλλειψη τροφίμων και άρτου, όπως. εμπράκτως το είδαμε όλοι κατά τα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής 1940 -1944.


Από το γεροντικό του Αγίου Όρους

Αειπαρθενία της Θεοτόκου

 

 

 

Αειπαρθενία της Θεοτόκου

Σε αυτή την δημοσίευση θα δούμε το θέμα της αειπαρθενίας της Θεοτόκου λόγω του ότι διάφοροι αιρετικοί την αρνούνται και ομιλούν για παιδιά επόμενα από τον Κύριο.

Η Παρθένος Μαρία συλλαμβάνει υπερφυώς ενώ είναι παρθένος και παραμένει παρθένος κατά τον τοκον αλλά και μετά από αυτόν.
Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός. 
Δηλαδή ορίστε, η αγνή και άμωμος παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει υιόν, χωρίς να γνωρίσει άνδρα και θα ονομάσουν αυτόν Εμμανουήλ,
όνομα που σημαίνει Ο Θεός είναι μαζι μας. Παράβαλε Ησαΐας 7,14 διὰ τοῦτο δώσει Κύριος αὐτὸς ὑμῖν σημεῖον· ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει, καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ·
Δηλαδή δια τούτο θα δώσει ο ίδιος ο Κύριος εις σας σημείο, θαύμα μέγα και καταπληκτικόν. Ιδού, η παρθένος θα συλλάβει υπερφυσικώς και θα γεννήσει υιό και το όνομα του υιού της αυτού θα είναι Εμμανουήλ, που σημαίνει ο Θεός μαζί μας.
Ας προσέξουμε το η παρθένος έξη και τέξεται.
Δηλαδή η παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει χωρίς να χαθεί η παρθενία της. Η παρθένος θα γεννήσει.
Εάν χανόταν η παρθενία πριν ή κατά τον τοκετό δεν υπήρχε νόημα να μιλήσει έτσι η Γραφή, ούτε θα ήταν θαύμα ώστε να ειπωθεί το δώσει Κύριος αυτός υμιν σημείον.
Το ιδού η Παρθένος είναι μια φράση η οποία κάνει μια ιδιότητα κύριο όνομα. Αυτό γίνεται επειδή η ιδιότητα είναι μόνιμη.
Το όνομα δηλαδή λαμβάνεται από  την ιδιότητα του προσώπου της Παναγίας να είναι παρθένος πάντοτε, παρά το ότι γεννά. Είναι Η Παρθένος.

Ας προχωρήσουμε σε ένα άλλο χωρίο.
Καὶ οὐκ ἐγίνωσκεν αὐτὴν ἕως οὗ ἔτεκε τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν.
Ένα χωρίο που οι αιρετικοί προβάλλουν για να στηρίξουν την κακοδοξία τους δίδοντας στρεβλή ερμηνεία στο έως ου.
Οι αιρετικοί λένε το εξής ουκ εγιγκωσκεν αυτήν έως ου, άρα μετά την εγίγνωσκεν.
Αυτό να το υποστηρίξει κανείς είναι παράλογο, είναι μια βολική αυθαιρεσία των αιρετικών.
Το έως ου δεν σημαίνει ότι κάτι έγινε μετά, ακόμη και χωρίς να έχουμε κατά νου ότι ο ευαγγελιστής θέλει να καταδείξει και να δώσει βάρος στο στην άμωμο σύλληψη του Κυρίου καταλαβαίνουμε ότι ο ισχυρισμός των αιρετικών είναι παράλογος.
Οι αιρετικοί διδάσκαλοι ενώ λένε και οι ίδιοι στον καθημερινό τους λόγο το έως ου δηλαδή μέχρις ότου και με την έννοια ότι κάτι τωρινό συμβαίνει χωρίς  όμως να αλλάζει η κατάσταση στο μέλλον, εδώ ξεχνάνε ακόμη και πως αυτοί οι ίδιοι χρησιμοποιούν το έως ου και θέλουν σώνει και καλά να άλλαξε η κατάσταση.
Πόσες φορές δεν το λέμε αυτό στην καθημερινότητα μας;
Μείνετε ήρεμοι έως ότου έρθει βοήθεια.
Αυτό με τι έννοια το λέμε; Εννοούμε ότι μόλις έρθει η βοήθεια θα πρέπει να αρχίσει ο πανικός;
Εδώ μάλιστα είναι αυτή η περίπτωση, διότι εάν δούμε ειδικώς τα γραφόμενα από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο και από τον Ευαγγελιστή Λουκα θα καταλάβουμε ότι αυτό που θέλουν να κάνουν είναι να βεβαιώσουν ότι ο Χριστός είναι εκ Πνεύματος Αγίου.
Έχουν κατά νου τον Ησαΐα και μας λέγουν ότι μέχρι τότε ήταν Παρθένος αποκλείοντας σαρκικές σχέσεις.
Λίγο παρακάτω, στον Ευαγγελιστή Ματθαίο πάλι, θα βρούμε την παραβολή των μυρίων τάλαντων εκεί διαβάζουμε.
καὶ ὀργισθεὶς ὁ κύριος αὐτοῦ παρέδωκεν αὐτὸν τοῖς βασανισταῖς ἕως οὗ ἀποδῷ πᾶν τὸ ὀφειλόμενον αὐτῷ.
Ορίστε λίγο παρακάτω το έως του στα λόγια του Κυρίου. Εδώ το έως ου σημαίνει ποτέ, φυσικά λίγους στίχους παραπάνω σημαίνει κάτι άλλο και αυτό με το έτσι θέλω των αιρετικών.
Τα 10.000 τάλαντα αδελφοί είναι ποσό ασύλληπτο.
Στην εποχή του Χριστού το ημερομίσθιο ήταν 1 δηνάριο. 6000 δηνάρια ίσον 1 τάλαντο. Εάν άφηναν οι βασανιστές να πάει για δουλειά ο... δούλος, ώστε να αποδώσει, χρειαζόταν 600.000 μεροκάματα περίπου 160.000 χρόνια δουλειάς για την εξόφληση.
Το βάρος και η σημασία στα λεγόμενα του αποστόλου είναι στο ότι θέλει να αποκλείσει την υποψία περί μη υπερφυσικής συλλήψεως του Κυρίου Ιησού Χριστού να καταδείξει την προφητεία και την εκπλήρωση της.

Αλλά και την λέξη πρωτότοκος φέρνουν οι αιρετικοί ώστε να υποστηρίξουν την κακοδιδασκαλία τους.
Αναφέρουν ότι τον λέει πρωτότοκος άρα ακολούθησαν και άλλα παιδιά μετά.
Αυτό είναι εκτός λογικής και είναι μια υπόθεση που βολεύει την κακοδοξία των αιρετικών.
Μάλιστα εδώ έχουμε εκτός από τον παραμερισμό της λογικής και πονηρία αφού οι αιρετικοί διδάσκαλοι προσπαθούν να τοποθετήσουν μια λέξη της αρχαιότητας και την πολύ διαφορετική της έννοια της στην σημερινή εποχή και να υποστηρίξουν μετά με αυτήν την κακοδοξία τους.
ὅς ἐστιν εἰκὼν τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως
Κολ 1,15.
Ο Χριστός πρωτότοκος του Θεού Πατρός, μήπως οι αιρετικοί θα μας πουν ότι ο Θεός έχει και άλλα παιδιά; Φυσικά και όχι.
Δεν θα ασχοληθούμε εκτενώς ώστε να παρουσιάσουμε ότι η λέξις πρωτότοκος δεν σημαίνει ότι ακολούθησαν και άλλα παιδιά μπορείτε να δείτε κάνοντας κλίκ ΕΔΩ μια αναλυτικότερη προσέγγιση της λέξεως πρωτότοκος.
Θα πούμε ότι λέξις πρωτότοκος είχε έννοια θρησκευτική και κοινωνικής υπόστασης, το πρωτότοκος στον Ισραήλ είχε τεραστία διαφορά από ότι έχει σήμερα.
Το πρώτο παιδί είχε ειδικά δικαιώματα, ελάμβανε την αρχηγία της οικογενείας μετά τον θάνατο του πατρός, πρωτότοκός μου, σὺ ἰσχύς μου καὶ ἀρχὴ τέκνων μου ελάμβανε περιουσία μεγαλύτερη των άλλων, την διπλάσια,  δοῦναι αὐτῷ διπλᾶ ἀπὸ πάντων Δευτ. 21,17 ήταν αφιερωμένο στον Κύριο και έπρεπε να εξαγοραστεί.
Έτσι ο Ιωσήφ πάει στον Ναό με τον μικρό Ιησού. Αυτό διότι αν και είχε και άλλα παιδιά το πρωτότοκο ήταν της γυναικός και όχι του ανδρός.
Ο Ισραηλίτης δηλαδή έπρεπε να εξαγοράσει, εάν είχε λάβει παραπάνω από μια γυναίκες, κάθε πρωτότοκο της κάθε γυναίκας του.
Ομοίως εάν ένας άνδρας δεν είχε ο ίδιος παιδιά άλλα παντρευόταν μια γυναίκα που είχε προηγουμένως άλλον άνδρα και είχε παιδί πρωτότοκο, σε αυτήν την περίπτωση ενώ ο άνδρας δεν είχε παιδιά, το παιδί δεν εξαγοραζόταν.
Αυτά μας δείχνουν την ασυνήθιστη θέση του πρώτου παιδιού και κατ’ επέκταση μας δείχνουν και την ασυνήθιστη σημασία που είχε η λέξη.
Πρωτότοκος λοιπόν ήταν η ονομασία του πρώτου διανοίγοντος μήτρα, ένας τίτλος έννοιας κυρίως θρησκευτικής και κοινωνικής και όχι έννοιας του πρώτου παιδιού.
Οι αιρετικοί δίδοντας το βάρος και σχεδόν αποκλειστική έννοια ως πρώτος από πολλούς στην λέξη πρωτότοκος κάνουν τους Ισραηλίτες να μην ξέρουν να μιλούν την γλώσσα τους.
Οι Ισραηλίτες έλεγαν πρωτότοκο και κάποιον που δεν είχε δευτερότοκο και αυτό όχι γιατί δεν ήξεραν να μιλούν την γλώσσα τους αλλά επειδή η έννοια του είναι, ο πρώτος διανοίγων μήτραν, ακολουθεί δεν ακολουθεί δεύτερος και όχι ο πρώτος από πολλούς.
Πονηρά οι αιρετικοί προσπαθούν να βάλουν την λέξη στην σημερινή εποχή ώστε να υποστηρίξουν την κακοδοξία τους.

Με το έως ου οι Ευαγγελιστές ενδιαφέρονται να μας δείξουν την εκπλήρωση της προφητείας του Ησαΐα που λέει ότι Η παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει υιό και με το πρωτότοκος θέλουν να συνεχίσουν λέγοντας μας την περιτομή.
Η χρησιμοποίηση των εν λόγω λέξεων επί παραδείγματι από τον Λουκά είναι: το έως ου για να μας πει την εκπλήρωση της προφητείας του Ησαΐου και το πρωτότοκος διότι στην συνέχεια του 2,7 θα μας πει το 2,22. 
Καὶ ὅτε ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ καθαρισμοῦ αὐτῶν κατὰ τὸν νόμον Μωϋσέως, ἀνήγαγον αὐτὸν εἰς Ἱεροσόλυμα παραστῆσαι τῷ Κυρίῳ, καθὼς γέγραπται ἐν νόμῳ Κυρίου ὅτι πᾶν ἄρσεν διανοῖγον μήτραν ἅγιον τῷ Κυρίῳ κληθήσεται, καὶ τοῦ δοῦναι θυσίαν κατὰ τὸ εἰρημένον ἐν νόμῳ Κυρίου, ζεῦγος τρυγόνων ἢ δύο νεοσσοὺς περιστερῶν.

Καμιά βαρύτητα λοιπόν δεν έχει η άποψη ότι οι Ευαγγελιστές με το πρωτότοκος θέλουν να μας πουν ότι είναι ο πρώτος από πολλούς.
Οποιοσδήποτε ξέροντας την έννοια του πρωτότοκος στον Ισραήλ και βλέποντας τα κείμενα θα διαπιστώσει ότι δεν έχουν καμία σκέψη περί παιδιών στο μυαλό τους αλλά αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να μας πουν για την προφητεία του Ησαΐα περί ΤΗΣ παρθένου (κύριο όνομα λαμβανόμενο από ιδιότητα) από την οποία θα προέλθει ο Μεσσίας.
Όμως ο διάβολος που τυφλώνει την πνευματική όραση και ψιθυρίζει τις κακοδιδασκαλίες του στους αιρετικούς διδασκάλους λέγει ότι ο Ιωσήφ και η Μαρία ήταν σύζυγοι και έκαναν πολλά παιδιά.
Εάν διαβάσουμε όμως την Γραφή θα δούμε ότι ποτέ δεν υπήρξε ο Ιωσήφ άνδρας της Μαρίας διότι μέχρι την μνηστεία έφτασαν
Επειδή ο Σατάν θέλει όλους να τους τραβήξει στην κατάντια του και πολύ θα ήθελε να τραβήξει και αυτά τα άγια πρόσωπα, διδάσκει παιδιά χωρίς συζυγία και καταπάτηση από όλους των εντολών όπως θα δούμε παρακάτω....

Ἰωσὴφ υἱὸς Δαυΐδ, μὴ φοβηθῇς παραλαβεῖν Μαριὰμ τὴν γυναῖκά σου·τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ Πνεύματός ἐστιν Ἁγίου. Ματθ 1,20
Ἰακὼβ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰωσὴφ τὸν ἄνδρα Μαρίας, ἐξ ἧς ἐγεννήθη Ἰησοῦς ὁ λεγόμενος Χριστός. Ματθ. 1,16
Ἰωσὴφ δὲ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, δίκαιος ὢν καὶ μὴ θέλων αὐτὴν παραδειγματίσαι, ἐβουλήθη λάθρα ἀπολῦσαι αὐτήν. Ματθ 1,19.
Σε αυτά τα χωρία βλέπουμε ότι η Παρθένος ονομάζεται γυναίκα του Ιωσήφ και αυτός άνδρας της.
Ενώ λέγεται άνδρας Μαρίας στην πραγματικότητα είναι μνηστευμένοι,  ο Ευαγγελιστής το λέγει καθαρά.
Τοῦ δὲ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ γέννησις οὕτως ἦν μνηστευθείσης γὰρ τῆς μητρὸς αὐτοῦ Μαρίας τῷ Ἰωσήφ, πρὶν ἢ συνελθεῖν αὐτοὺς εὑρέθη ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου. Ματθ. 1,18.
Δηλαδή: Η γέννηση του Ιησού έγινε κατά τον ακόλουθο τρόπο. Όταν εμνηστεύθει η Μαρία με τον Ιωσήφ, ενώ δεν είχαν συνοικήσει βρέθηκε η Μαρία έγκυος από την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος.
Εαν δούμε την περικοπή Λουκάς 1,56 θα δούμε ότι η Παναγία μένει στο σπίτι της Ἔμεινε δὲ Μαριὰμ σὺν αὐτῇ ὡσεὶ μῆνας τρεῖς καὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς, επέστρεψε στο σπίτι της.
Όμως και αργότερα βλέπουμε να είναι ακόμη μνηστή του Ιωσήφ,  ἀπογράψασθαι σὺν Μαριὰμ τῇ μεμνηστευμένῃ αὐτῷ γυναικί, οὔσῃ ἐγκύῳ ἐγένετο δὲ ἐν τῷ εἶναι αὐτοὺς ἐκεῖ ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ τεκεῖν αὐτήν Λουκ 2,5-6.
Αναφέρεται ακόμη μνηστευμένη και έγκυος η Παναγία. 
Μάλιστα εδώ έχουν φτάσει οι ημέρες που θα γεννήσει και εξακολουθεί να είναι ακόμη μνηστευμένη. 
Βλέπουμε καθαρότατα ότι ναι μεν ο Ιωσήφ ονομάζεται άνδρας Μαρίας αλλά στην πραγματικότητα είναι μνηστήρ.
Ας γνωρίζουμε όπως είπαμε ότι μέχρι εκεί έφτασαν οι σχέσεις τους, δηλαδή έως την μνηστεία. Θα προχωρήσουμε εξετάζοντας και το μετά τόκον.
Είναι όμως απαραίτητο προτού προχωρήσουμε στο μετά τοκον να δούμε την λέξη συνελθειν από το Ματθ 1,18. πρὶν ἢ συνελθεῖν αὐτοὺς εὑρέθη ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου.
Η λέξη συνελθείν στο Ματθ. 1,18 δεν σημαίνει σαρκική επαφή όπως κακώς λένε ορισμένοι αλλά σημαίνει ότι κάποιοι πάνε στο ίδιο μέρος. 
Εδώ ο Ευαγγελιστής εννοεί πριν πάνε στο ίδιο σπίτι.
Τί οὖν ἐστι; πάντως δεῖ πλῆθος συνελθεῖν· ἀκούσονται γὰρ ὅτι ἐλήλυθας. Πραξ. 21,22
Τι θα γίνει λοιπόν τώρα; Πάντως, θα συγκεντρωθεί οπωσδήποτε το πλήθος (των Χριστιανών Ιουδαίων), και αυτό γιατί θα ακούσουν ότι ήλθες (Παύλε)
Βλέπουμε και εδώ το σκεπτικό, ότι το ενδιαφέρον των Ευαγγελιστών, είναι ώστε να καταδειχτεί η προφητεία Ησαΐα και η υπερφυσική σύλληψη ώστε να αποφευχθεί υποψία και αμφιβολία κατά αυτής.

Αφού είδαμε ότι είναι μόνο μνηστήρ της Παναγίας ο Ιωσήφ έως την γέννηση του Κυρίου έχει ενδιαφέρον να δούμε τι λέγει στην συνέχεια η Γραφή και πως ονομάζει την Παναγία και τον Ιωσήφ μετά την γέννηση του Θεανθρώπου.
Ἀναχωρησάντων δὲ αὐτῶν ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ᾿ ὄναρ τῷ Ἰωσὴφ λέγων· ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἴσθι ἐκεῖ ἕως ἂν εἴπω σοι· μέλλει γὰρ Ἡρῴδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό. Ματθαίος 2,13.
Δηλαδή σήκω και πάρε το παιδί και την μητέρα του και φύγε στην Αίγυπτο γιατί ο Ηρώδης ζητεί να το σκοτώσει.
Σήκω και πάρε το παιδί και την μητέρα του.
Ο άγγελος θα μιλούσε έτσι μόνο σε έναν που δεν έχει καμία σχέση συζυγική με την γυναίκα.
Αυτό γίνεται δια να εννοήσουμε σωστά ότι δεν ήταν γυναίκα του Ιωσήφ η Παρθένος Μαρία και μόνο μέχρι την μνηστεία έφτασαν.
Εάν τώρα την ονόμαζε γυναίκα του θα υπήρχε η κατανόηση από εμάς ότι ήταν πράγματι γυναίκα του.
Αλλά και αργότερα, τώρα πια πέντε και έτη μετά, διαβάζουμε στην Γραφή.
Τελευτήσαντος δὲ τοῦ Ἡρῴδου ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου κατ᾿ ὄναρ φαίνεται τῷ Ἰωσὴφ ἐν Αἰγύπτῳ λέγων· ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ πορεύου εἰς γῆν Ἰσραήλ· τεθνήκασι γὰρ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου, ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ ἦλθεν εἰς γῆν Ἰσραήλ.
Ο άγγελος λέγει: Σήκω και πάρε το παιδί και την μητέρα του και πήγαινε στην γη Ισραήλ.
Τώρα που έπρεπε να είναι, η γυναίκα σου, όχι μόνο δεν λέγεται έτσι από τον άγγελο αλλά αναφέρετε επανειλημμένα και σε βάθος χρόνου σε σχέση με τον Ιωσήφ ως, η μητέρα του παιδιού.

Παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον.
Ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ.

Εγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ πορεύου εἰς γῆν Ἰσραήλ.
Ο δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ.

Βλέπουμε καθαρά τον ρόλο του Ιωσήφ ως μνηστήρα για να αποφευχθεί κατηγορία. Γι’ αυτό τον λόγο η Παναγία είναι για τον Ιωσήφ όχι η γυναίκα σου, αλλά η μητέρα του παιδιού.

Καὶ ἐλθόντες εἰς τὴν οἰκίαν (οι τρείς μάγοι) εἶδον τὸ παιδίον μετὰ Μαρίας τῆς μητρὸς αὐτοῦ, καὶ πεσόντες προσεκύνησαν αὐτῷ.
Σε σχέση με τον Ιωσήφ, η Παναγία αναφέρεται με τον ίδιο τρόπο που αναφέρεται σε εντελώς ξένους.

Ο μάγος είδε το παιδί και την μητέρα του. Ματθ. 2,11
Ο Ιωσήφ πήρε το παιδί και την μητέρα του. Ματθ. 2,21
Ας προσέξουμε ότι η Γραφή μετά τόκον δεν αναφέρει ουδέποτε σε σχέση με τον Ιωσήφ την Παναγία ως γυναίκα του.
Όχι μόνον αυτό αλλά ας προσέξουμε ότι η Παναγία είναι πάντοτε "η μητέρα του παιδιού" για τον Ιωσήφ, ενώ πάντοτε αυτός είναι απλώς "ο Ιωσήφ".
 Καὶ ἦν Ἰωσὴφ καὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ. Δηλαδή, και ήταν ο Ιωσήφ και η μήτηρ του Κυρίου.
Μετά τον τόκο λοιπόν ουδέποτε αναφέρθηκε ως γυναίκα του διότι ποτέ δεν υπήρξε.
Ουδέποτε θα μιλούσε έτσι ο άγγελος εάν ήταν πραγματικός σύζυγος ο Ιωσήφ.
Εάν υπήρξε γάμος και ήταν σύζυγοι θα έλεγε, πάρε το παιδί και την γυναίκα σου.
Εάν υπήρχε γέννηση και άλλων παιδιών στα πέντε έτη που ήταν στην Αίγυπτο θα έλεγε, πάρε την γυναίκα σου και τα παιδιά.
Εάν υπήρχαν και άλλα παιδιά τότε άραγε ο άγγελος δεν θα ενδιαφερόταν και για αυτά; Θα έλεγε πάρε το παιδί ;
Εδώ βλέπουμε και κάτι άλλο, ότι οι υποτιθέμενοι εξ αίματος αδελφοί του Ιησού θα ήταν αρκετά μικρότεροι από αυτόν.
εἶπον οὖν πρὸς αὐτὸν οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ· μετάβηθι ἐντεῦθεν καὶ ὕπαγε εἰς τὴν Ἰουδαίαν, ἵνα καὶ οἱ μαθηταί σου θεωρήσωσι τὰ ἔργα σου ἃ ποιεῖς· Ιωαν. 7,3
Εδώ έχουμε τα αδέλφια του Ιησού να του λένε τι να κάνει. Έχοντας κατά νου τα προνόμια και τον σεβασμό που απολάμβανε ο μεγαλύτερος αυτό ποτέ δεν θα γινόταν από μικρότερους διότι θα ήταν απαράδεκτο.


Αφού είδαμε αυτά ας πάμε σε χωρία που αναφέρονται οι αδελφοί του Κυρίου.
οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς Ἰωσήφ; Λουκ. 4,22
οὐχ οὗτός ἐστιν Ἰησοῦς ὁ υἱὸς Ἰωσήφ, οὗ ἡμεῖς οἴδαμεν τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα; Ιωαν. 6,41.
οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ τοῦ τέκτονος υἱός; οὐχὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ λέγεται Μαριὰμ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ Ἰάκωβος καὶ Ἰωσῆς καὶ Σίμων καὶ Ἰούδας; Ματθαίος 13, 55-56
οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ τέκτων, ὁ υἱὸς τῆς Μαρίας, ἀδελφὸς δὲ Ἰακώβου καὶ Ἰωσῆ καὶ Ἰούδα καὶ Σίμωνος; καὶ οὐκ εἰσὶν αἱ ἀδελφαὶ αὐτοῦ ὧδε πρὸς ἡμᾶς; καὶ ἐσκανδαλίζοντο ἐν αὐτῷ. Μαρκ. 6,3.

Υπάρχει μια διαφορά στα χωρία η οποία είναι λογική αφού αφενός το πλήθος δεν θα είπε με μια φωνή τα ίδια λόγια και αφετέρου θα υπήρχε καλύτερη γνώση της οικογενείας σε ορισμένους από ότι σε άλλους.
Διαβάζοντας τον Ματθαίο βλέπουμε να λένε αυτός δεν είναι ο γιος του τέκτονος; Μαριάμ δεν λένε την μητέρα του και τα αδέλφια του Ιάκωβο Ιωσή Σίμων Ιούδα;
Αυτά είναι λόγια των Ναζαρηνών. Τα λόγια τους μας παρέχουν ορισμένες πληροφορίες, και μιλούν για αδελφούς του Ιησού. 
Το να διαβάζουμε αδελφός η υιός στην Γραφή δεν σημαίνει ότι αβίαστα και άνευ εξετάσεως πρέπει να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι πρόκειται πραγματικώς για αδελφούς ή γιους. 
Για να το καταλάβουμε αυτό θα δούμε ένα χωρίο από την Γένεση.  
Εἶπε δὲ Λάβαν τῷ Ἰακώβ· ὅτι γὰρ ἀδελφός μου εἶ, οὐ δουλεύσεις μοι δωρεάν· ἀπάγγειλόν μοι, τίς ὁ μισθός σου ἐστί;  Γεν 29,15
Δηλαδή: Είπε ο Λάβαν στον Ιακώβ, είσαι αδελφός μου, δεν θα μου δουλεύεις δωρεάν σαν δούλος. Πες μου τι χρήματα ζητάς.
Ο Λάβαν μόνο αδελφός του Ιακώβ δεν ήταν. Ήταν θείος του αλλά ήταν και πεθερός του.
Δεν είναι απόδειξη εξ αίματος συγγενείας τα αναφερόμενα τους λοιπόν διότι στην γλώσσα τους υπήρχε μια ιδιομορφία.
Στην Εβραϊκή η λέξη αδελφός χρησιμοποιούνταν για πολλούς βαθμούς συγγενείας, ήταν η ίδια και δεν υπήρχε ξεχωριστή λέξη για παράδειγμα για τον εξάδελφο τον νομικό αδελφό ή τον αδελφό εξ’ αίματος.
Ήταν όλοι οι συγγενείς, αδελφοί.
Επί παραδείγματι ο ξάδελφος λεγόταν, αδελφός μου, ειδάλλως έπρεπε να ειπωθεί "ο γιος του θείου μου".
Οι Ευαγγελιστές αναφέρουν τα λόγια των συντοπιτών του Ιησού. Αυτοί είπαν αδελφοί για αυτούς τους οποίους έβλεπαν και δεν διέφερε η λέξις είτε μιλούσαν για αδέλφια εξ αίματος, είτε για νομικά αδέλφια είτε για ξαδέλφια, όλους τους αποκαλούσαν αδελφούς.

Ας δούμε και το χωρίο από τον Ευαγγελιστή Μάρκο.
Εκεί βλέπουμε οι κάτοικοι να μιλούν περισσότερο προσωπικά για τον Κύριο.
Λένε: αυτός δεν είναι ο τέκτονας, ο γιος της Μαρίας, ο αδελφός του Ιακώβου Ιωσή Ιούδα Σίμωνα;
Αυτοί που μιλάνε ονομάζουν τον Κύριο τέκτονα, γνωρίζουν τον Κύριο και το επάγγελμα του. Υπήρχε κάποια συνήθεια να ακολουθεί ο γιος το επάγγελμα του πατέρα αλλά φυσικά αυτό δεν ήταν απαραίτητο.
Τέκτονας σημαίνει κάποιος ο όποιος είναι τεχνίτης, είτε ξύλου είτε πέτρας είτε μετάλλου. Έχουμε πληροφορίες από την πρώτη Εκκλησία που μας αναφέρουν ότι ο Κύριος ήταν ξυλουργός.
Αναφέρω ενδεικτικά τον Ιουστίνο ο οποίος ήταν πολύ κοντά στην εποχή του Κυρίου και αναφέρει ότι νομιζομένου Ἰωσὴφ τοῦ τέκτονος υἱοῦ ὑπάρχειν, καὶ ἀειδοῦς, ὡς αἱ γραφαὶ ἐκήρυσσον, φαινομένου, καὶ τέκτονος νομιζομένου (ταῦτα γὰρ τὰ τεκτονικὰ ἔργα εἰργάζετο), ἐν ἀνθρώποις ὤν, ἄροτρα καὶ ζυγά.
Εδώ στον Ευαγγελιστή Μάρκο βλέπουμε και κάτι άλλο.
Οι Ισραηλίτες ποτέ δεν έλεγαν το παιδί της τάδε, έλεγαν πάντα το παιδί του τάδε.
Ενώ πριν η ιδιαιτερότητα της γλώσσας δεν μας βοηθά εδώ μας δίδει μια πολύ ισχυρή ένδειξη περί των αδελφών του Ιησού.
Όπως είπαμε πριν οι Ισραηλίτες ποτέ δεν έλεγαν ο γιος της τάδε αλλά πάντα έλεγαν, γιος του θείου μου, Ιησούς γιος Ιωσήφ ή Ιωσήφ υιός Δαυίδ.
Υπήρχε όμως μια εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα και αυτή είναι όταν κάποια αδέλφια ήταν από διαφορετική μητέρα.
Τότε αναφερόταν όχι ως "γιος του τάδε" αλλά ως "γιος της τάδε" και αυτό για να ξεχωρίζει.
Καὶ Ἀδωνίας υἱὸς Ἀγγὶθ ἐπῄρετο λέγων· ἐγὼ βασιλεύσω· Γ' Βασ. 1,5
Ο Αδωνίας ήταν κυριολεκτικώς γιος του Δαυίδ, αντιθέτως με τον Ιωσήφ που αποκαλείται και αυτός γιος Δαυίδ και σε αυτόν βλέπουμε την ευρύτερη έννοια των λέξεων περί συγγένειας όπως γιος ή αδελφός.
Αποκαλείται ο Αδωνίας γιος (της) Αγγίθ.
Αυτό γίνεται ώστε να ξεχωρίζει, διότι γιος του Δαυίδ ήταν επί παραδείγματι και ο Σολομώντας, ο οποίος θα μας απασχολήσει και στην επομένη παράγραφο, και του οποίου Σολόμωντα μητέρα ήταν η Βηρσαβεέ.
Έχοντας κατά νου τον τρόπο που μιλούσαν στον αρχαίο Ισραήλ, τρόπος ο οποίος υπαγόρευε τον γιο να είναι ο γιος του τάδε και ποτέ της τάδε, αλλά και την εξαίρεση του κανόνα ας παρατηρήσουμε την ομοιότητα.
Αδωνίας υιός Αγγίθ και οι αδελφοί αυτού Σολομών και Νάθαν.
Ιησούς υιός Μαρίας και οι αδελφοί αυτού Ιούδας και Ιωσής.
Οι συντοπίτες του Κυρίου που μάλιστα είναι και αυτοί που μιλούν πιο προσωπικά για τον Κύριο λέγοντας τον ξυλουργό, μιλούν και να τον ονομάζουν υιό Μαρίας και αυτό γίνεται διότι τον ξεχωρίζουν από τα άλλα αδέλφια σε σχέση με την διαφορετική μητέρα.

Και πράγματι ο Κύριος δεν είχε ομομήτριους αδελφούς διότι ήταν μονογενής της μητρός του.
Διότι εστάθην υιός του Πατρός μου, και μονογενής ενώπιον της μητρός μου. Παρ. 4,3 Μασσ.
Σε αυτό το χωρίο ομιλεί ο Κύριος διότι βλέπουμε στο Παρ. 8, 15-17 να λεγει δι᾿ ἐμοῦ βασιλεῖς βασιλεύουσι καὶ οἱ δυνάσται γράφουσι δικαιοσύνην· δι᾿ ἐμοῦ μεγιστᾶνες μεγαλύνονται, καὶ τύραννοι δι᾿ ἐμοῦ κρατοῦσι γῆς ἐγὼ τοὺς ἐμὲ φιλοῦντας ἀγαπῶ, οἱ δὲ ἐμὲ ζητοῦντες εὑρήσουσι χάριν, ή όπως βλέπουμε στο Παρ. 8, 26-27 ἡνίκα ἡτοίμαζε τὸν οὐρανόν, συμπαρήμην αὐτῷ, καὶ ὅτε ἀφώριζε τὸν ἑαυτοῦ θρόνον ἐπ᾿ ἀνέμων· ἡνίκα ἰσχυρὰ ἐποίει τὰ ἄνω νέφη, καὶ ὡς ἀσφαλεῖς ἐτίθει πηγὰς τῆς ὑπ᾿ οὐρανὸν δηλαδή  όταν δημιουργούσε το σύμπαν και όταν όριζε και στήριζε τον θρόνο του επί πτερύγων ανέμων αλλά και όταν στερέωνε επάνω στον ουρανό τα ελαφρά νέφη και εξασφάλιζε έτσι πηγές υδάτων ήμουν εγώ μαζί με αυτόν.
Ομιλεί εδώ ο Κύριος και λέγει καθαρότατα ότι είναι μονογενής στην μητέρα του.
Έτσι καταπίπτουν τα επιχειρήματα των αιρετικών που λένε για άλλα παιδιά και ότι εδώ ομιλεί ο Σολομών.
Βεβαίως και δεν πρόκειται για τον Σολόμωντα πρώτο και κύριο διότι δεν είναι ο Δημιουργός του σύμπαντος ή δεν είναι αυτός από τον οποίο βρίσκουν χάρη αυτοί που τον αναζητούν αλλά και διότι δεν είναι το πρώτο αλλά ούτε καν το δεύτερο παιδί της Βηρσαβεέ.
Ο Σολομών είναι το τέταρτο (πέμπτο εάν εκλάβουμε και το εκ κλεψιγαμίας) παιδί.
Καὶ οὗτοι ἐτέχθησαν αὐτῷ ἐν Ἱερουσαλήμ· Σαμαά, Σωβάβ, Νάθαν καὶ Σαλωμών, τέσσαρες τῇ Βηρσαβεὲ θυγατρὶ Ἀμιήλ.  
Οι γιοί, τους οποίους απέκτησε ο Δαυίδ στην Ιερουσαλήμ, ήσαν ο Σαμαά, ο Σωβάβ, ο Ναθαν και ο Σολομών. Οι τέσσερεις αυτοί γεννήθηκαν από την Βηρσαβεέ κόρη του Αμιήλ. Α’ Παραλ. 3,5
Σε αυτούς έχει προηγηθεί ένα ενώ η Βηρσαβεέ ήταν γυναίκα Ουρία.

Ο Κύριος είναι μονογενής λοιπόν και γι αυτό βλέπουμε και το παρακάτω περιστατικό.
Ἰησοῦς οὖν ἰδὼν τὴν μητέρα καὶ τὸν μαθητὴν παρεστῶτα ὃν ἠγάπα, λέγει τῇ μητρὶ αὐτοῦ· γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου εἶτα λέγει τῷ μαθητῇ· ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου καὶ ἀπ᾿ ἐκείνης τῆς ὥρας ἔλαβεν ὁ μαθητὴς αὐτὴν εἰς τὰ ἴδια.
Στο παραπάνω χωρίο ο Κύριος αναθέτει στον μαθητή Ιωάννη την προστασία της μητέρας του.
Πως γίνεται να αναθέσει ο Κύριος την μητέρα του σε κάποιον ξένο εάν η Παναγία είχε επί παραδείγματι έξι ή επτά παιδιά ;
Επτά παιδιά και δίνει ο πρωτότοκος την μητέρα του σε έναν ξένο; Αυτό είναι εντελώς ανήκουστο.
Οι αιρετικοί λένε ότι δεν πίστευαν στον Ιησού οι αδελφοί και αδελφές του και για αυτό.
Μα Ιουδαίοι δεν ήταν οι υποτιθέμενοι εξ αίματος αδελφοί ;
Δεν είχαν την υποχρέωση από τις εντολές της Παλαιάς να προσέξουν την μητέρα τους;
Εάν δεν πίστευαν στον Ιησού αυτό δεν είχε καμία σχέση με το να τους αποτρέψει να προσέξουν την μητέρα τους, στον Ιησού δεν πίστευαν.
Αντί να δουν οι αιρετικοί ότι ο Κύριος επάνω στον Σταυρό όντας μονογενής εμπιστεύεται την μητέρα του στον μαθητή που αγαπά διότι δεν υπάρχει κανείς άλλος, ούτε αδελφός, ούτε αδελφή, αλλά ούτε πια και ο Ιωσήφ, οι αιρετικοί βλέπουν ότι τους παρουσιάζει ο Σατάν.
Αφού με το ζόρι εφευρίσκουν εξ αίματος αδελφούς και αδελφές τώρα τους κάνουν κάποιους κακούς χαρακτήρες που δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για την μητέρα τους και από πάνω.
Τους κάνουν κάποιους σκοτεινούς χαρακτήρες που δεν πιστεύουν στον Κύριο, τους κάνουν όντας Ιουδαίους να καταπατούν την πέμπτη εντολή και όλο αυτό γίνεται ώστε οι αιρετικοί να εξυπηρετήσουν την διαστρέβλωση τους.
Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου, ἵνα εὖ σοι γένηται καὶ ἵνα μακροχρόνιος γένῃ ἐπὶ τῆς γῆς.

Όμως οι Ιάκωβος και Ιούδας ήταν πιστοί σε αυτόν και η Γραφή μας λέει ότι οι λοιποί αδελφοί πίστεψαν σε αυτόν αμέσως μετά την Ανάσταση.
Οὗτοι πάντες ἦσαν προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδὸν τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει σὺν γυναιξὶ καὶ Μαρίᾳ τῇ μητρὶ τοῦ Ἰησοῦ καὶ σὺν τοῖς ἀδελφοῖς αὐτοῦ.
Μεταφράζουμε, αυτοί όλοι συνεχώς επέμεναν καρτερικά και ομόψυχα στην προσευχή, μαζί, με μερικές γυναίκες και τη Μαριάμ, τη μητέρα του Ιησού, και τους αδελφούς του Ιησού.
Εδώ μάλιστα παρατηρούμε εκτός από το ότι τα αδέλφια του Ιησού πίστεψαν σε αυτόν και αυτό που είπαμε πρωτύτερα, ότι τα αδέλφια Ιησού δεν αναφέρονται ούτε εδώ αλλά ούτε και πουθενά στην Γραφή ως τέκνα Μαρίας αλλά ως αδέλφια Ιησού.
Τι να πει κανείς για αυτά που λένε οι αιρετικοί.....
Άλλοι για να εξυπηρετήσουν την αιρετική τους άποψη λένε ότι τα παιδιά ήταν άπιστα όχι μόνο στον Ιησού αλλά και στον Νόμο, άλλοι θελοντας να τους βγάλουν όλους σκάρτους θα φτάσουν να μας πουν ότι ο Κύριος προέτρεψε να καταπατήσουν την 5η εντολή ή ότι όταν ήταν στον Σταυρό δεν ήξερε ότι θα πιστέψουν σε αυτόν μετά την Ανάσταση.

Πολλές είναι οι προτυπώσεις της Θεοτόκου στην Παλαιά Διαθήκη.
Καὶ ἐπέστρεψέ με κατὰ τὴν ὁδὸν τῆς πύλης τῶν ἁγίων τῆς ἐξωτέρας τῆς βλεπούσης κατὰ ἀνατολάς, καὶ αὕτη ἦν κεκλεισμένη. καὶ εἶπε Κύριος πρός με· ἡ πύλη αὕτη κεκλεισμένη ἔσται, οὐκ ἀνοιχθήσεται, καὶ οὐδεὶς μὴ διέλθῃ δι᾿ αὐτῆς, ὅτι Κύριος ὁ Θεὸς Ἰσραὴλ εἰσελεύσεται δι᾿ αὐτῆς, καὶ ἔσται κεκλεισμένη· Ιεζ. 44, 1-2
Σε ένα προφητικό όραμα ο Κύριος δείχνει στον Ιεζεκιήλ την πύλη του Ναού λέγοντας ότι αυτή η πύλη θα είναι κεκλεισμένη διότι ο Κύριος της δόξης διήλθε δι’ αυτής. 
Η εκκλησία και οι πατέρες ερμηνεύουν ότι η πύλη αυτή είναι η Παναγία η οποία είναι προ αλλά και μετά τόκον Παρθένος.
Η χρυσή στάμνα που μπαίνει στην σκηνή του Μαρτυρίου και φέρει το μάνα είναι προτυπωση της Θεοτόκου.   
Καὶ εἶπε Μωυσῆς πρὸς Ἀαρών· λάβε στάμνον χρυσοῦν ἕνα καὶ ἔμβαλε εἰς αὐτὸν πλῆρες τὸ γομὸρ τοῦ μὰν καὶ ἀποθήσεις αὐτὸ ἐναντίον τοῦ Θεοῦ εἰς διατήρησιν εἰς τὰς γενεὰς ὑμῶν. Εξ. 16,33
οὗτός ἐστιν ὁ ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, οὐ καθὼς ἔφαγον οἱ πατέρες ὑμῶν τὸ μάννα καὶ ἀπέθανον· ὁ τρώγων τοῦτον τὸν ἄρτον ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα. Ιω. 6,58
Η Βασίλισσα εκ δεξιών.
Θυγατέρας βασιλέων ἐν τῇ τιμῇ σου· παρέστη ἡ βασίλισσα ἐκ δεξιῶν σου ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ περιβεβλημένη, πεποικιλμένη. Ψαλ. 44,10    
Πριγκίπισσες, θυγατέρες βασιλέων, αποτελούν την τιμητική συνοδεία σου. Στα δεξιά σου μεγαλοπρεπής ίσταται η βασίλισσα, στολισμένη και φέρουσα φόρεμα υφασμένο με χρυσές κλωστές και ποικίλα κεντήματα και χρώματα.
Αυτόν τον τελευταίο Ψαλμό δηλαδή τον 44 θα τον δούμε καλύτερα σε επομένη ανάρτηση.
Και άλλες πολλές οι προτυπώσεις όπου η Εκκλησία ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας ερμηνεύει ότι είναι περί της Παναγίας.
Ως βάτος άφλεκτος όπου αντίκρισε ο Μωυσής, η Παναγία αν και δέχτηκε την Θεότητα δεν κάηκε. 
Ως νεφέλη κούφη (ελαφριά), ως λαβίδα μυστική και ως θρόνος επηρμένος του Ησαΐα.
Ως κλίμαξ Ιακώβ δια της οποίας κατέβη ο Κύριος. Ως ράβδος Ααρών. Ως πόκον (μαλλί) ένδροσον Γεδεών.

Κλείνοντας να πούμε αγαπητοί μου ότι είναι το λιγότερο παράλογα αυτά που λένε οι αιρετικοί περί της Θεοτόκου.
Οι αιρετικοί μιλούν βλασφήμως για την Παναγία και λένε ότι περίμενε την σειρά της για να λάβει Άγιο Πνεύμα.
Δεν γνωρίζουν άραγε οι αιρετικοί ότι αυτό που βιώσαν οι Απόστολοι την Πεντηκοστή στην Παναγία έγινε 33 χρόνια νωρίτερα ;
Ο Διάβολος που τα υπαγορεύει αυτά είναι ο ίδιος που φέρνει, ως γνήσιος λύκος με προβιά προβάτου, και το μανδύα της οικογενείας ώστε να σπιλώσει την μητέρα του Ιησού και να βλασφημήσει εναντίον του Κυρίου.
Μας λένε οι αιρετικοί μα είναι κακή η οικογένεια; Είναι κακό να έκανε η Παναγία και άλλα παιδιά;
Είναι το ίδιο όταν, ενώ είναι νύχτα, εμείς να λέγαμε ότι είναι ημέρα δικαιολογώντας το ως: Και η ημέρα δεν είναι εκ Θεού; 
Ω της Σατανικής πονηρίας !!!

Άραγε για πιοτό δεν είναι και τα ποτήρια;
Και όμως ο Θεός τιμωρεί τον Βαλτάσαρ για την ασέβεια του να δώσει τα ποτήρια του Ναού του Κυρίου ώστε να πίνουν κρασί.
Αυτό δεν ήταν φυσική χρήση αλλά βεβήλωση.
Ας αναρωτηθούν οι αιρετικοί τι σκεύος εκλογής ήταν η Θεοτόκος.
εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Κύριος· λῦσον τὸ ὑπόδημα τῶν ποδῶν σου ὁ γὰρ τόπος ἐν ᾧ ἕστηκας γῆ ἁγία ἐστίν.
Ο Κύριος διατάσσει να βγάλουν τα υποδήματα προτού πατήσουν επάνω στο όρος που εμφανίστηκε διότι ο τόπος αυτός είναι τώρα άγιος.
Η τεκνογονία για εμάς τους σαρκικούς είναι φυσική και ευλογημένη αλλά για άγια πρόσωπα και μάλιστα του ύψους της Θεοτόκου είναι αφύσικα. Ας δούμε την ζωή του Κυρίου.
Το να συνευρίσκονταν ο Ιωσήφ με την Θεοτόκο θα ήταν βεβήλωση. 
Όμως ο Ιωσήφ ήταν δίκαιος και πιστός, αλλά ο Βαλτάσαρ που ήταν ασεβής σαν τους αιρετικούς, πήρε τα ποτήρια του ναού και έκανε την δήθεν φυσική, αλλά αιρετική και εκ του κόσμου τούτου, χρήση.
Και μάλιστα το έκανε ενώ ήξερε πολύ καλά το πάθημα του προγόνου του Ναβουχοδονόσορα που τιμωρήθηκε προσωρινά με τρέλα για την ασέβειά του. 
Οι αιρετικοί δεν δίδουν σημασία στο πάθημα του Βαλτάσαρ όπως και αυτός δεν έδωσε σημασία στο πάθημα του Ναβουχοδονόσορα και εάν δεν αφήσουν τις αιρετικές απόψεις τους θα μετρηθούν σαν αυτόν και θα βρεθούν και εκείνοι λειψοί.

Ο Κύριος θέλει να σκεπτόμαστε και να βγάζουμε συμπεράσματα, όχι να λέμε σαν άλλοι Φαρισαίοι με έπαρση, περίμενε στην σειρά για Άγιο Πνεύμα ή πάλι με Φαρισαϊκή τύφλωση, δεν λέει Παναγία η Γραφή.
Φυσικά και λέει Παναγία η Γραφή, διότι αυτή μας δίδει όλα τα στοιχεία.
Λέγει ο Κύριος.
Εἰ δὲ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ, σήμερον ὄντα καὶ αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον, ὁ Θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσιν, οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι; Ματθ 6,30
ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον; Ματθ 6,23   
Ο Κύριος θέλει να σκεπτόμαστε και να κάνουμε συλλογισμούς, μάλιστα είδαμε ότι μας μέμφει εάν δεν το κάνουμε.

Εάν το χώμα που πάτησε ο Θεός αποκαλείται αγιότατο πως πρέπει να αποκαλεστεί αυτή που τον γέννησε;
Εάν οι Απόστολοι ανήγγειλαν το γεγονός του ερχομού του Κυρίου πόσο ανώτερη είναι η Παναγία που είχε συμμετοχή σε αυτό;
Εάν η Παναγία αξιώθηκε να φέρει τον Κύριο στα σπλάχνα της !!! με ποιο πνευματικό ύψος την ονομάζεις αδελφή εσύ ψευδοπροφήτη της αενάως αναβαλλομένης αρπαγής ;

Ας ανοίξουμε τα μάτια μας να δούμε αγαπητοί μου διότι ο Διάβολος είναι παμπόνηρος και μας μισεί, προσπαθεί να μας "ψήσει" τώρα για να μας ψήσει αργότερα.