Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΠΙΚΑΛΕΙΣΑΙ ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΣΟΥ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ

ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΠΙΚΑΛΕΙΣΑΙ ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΣΟΥ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ

 

Κάποτε ένας ιερεύς που ήτανε αγνός σαν το κρύσταλλο,βρέθηκε ύστερα από πολλές ταλαιπωρίες στο κελί μιας συνοδείας στο Άγιον Όρος που του πρόσφερε ολοκάρδια φιλοξενία και αγάπη. Το πρώτο βράδυ αφού αγρύπνησε με πολλά πολλά δάκρυα, κατάκοπος και καταπονεμένος, ξάπλωσε για λίγο να αναπαυθεί γιατί ύστερα από λίγο θα έπρεπε να σηκωθεί με το τάλαντο για τη μετα μεσονύχτια Θεία Λειτουργία. Εντελώς απροσδόκητα βλέπει μια τεράστια λευκή γάτα, από το πουθενά, να πηδάει και να γαντζώνεται στον ώμο του και να βυθίζει τα νύχια της στο λαιμό του και κυρίως στις καρωτίδες με σκοπό να τις ξεσχίσει. Του κόπηκε η αναπνοή και μόνο όταν φώναξε “Παναγία μου σώσε με”, απηλλάγη αυθόρμητα από τη σατανική της παρουσία. Το ανέφερε την επομένη στο Γέροντα της συνοδείας και κείνος με την μακρόχρονη πείρα του, του απάντησε ότι ο διάβολος ήθελε να τον εκδικηθεί, αφ’ ενός μεν γιατί διατηρούσε την ψυχοσωματική του αγνότητα και κατά δεύτερον διότι δεν γόγγυσε στις πολλαπλές θλίψεις, πειρασμούς και τους διωγμούς που είχε στη ζωή. Αυτό συνέβη επί τρεις-τέσσερις συνεχείς νύχτες αλλά λυτρώνονταν πάντοτε με τη βοήθεια της Παναγίας και μάλιστα της Φοβεράς Προστασίας την οποία επικαλείτο. - Φοβερά Προστασία είναι μια εικόνα η οποία υπάρχει στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου. - Την τετάρτη νύχτα μετά τον πειρασμό εμφανίζεται μέσα σε ένα εκτυφλωτικό φως, ως φωτοδόχος λαμπάδα, μια υπέροχη γυναίκα, ψηλή, με βασιλική μεγαλοπρέπεια, ολόλαμπρη και με απερίγραπτο το κάλλος του προσώπου της. Και ευθύς αμέσως διεξήχθη ο εξής διάλογος:-Του είπε -όπως καταλάβατε ήταν η Παναγία- “Μη φοβάσαι.

Εγώ σε προστατεύω.Και ποια είσαι εσύ, άκουσε τον εαυτό του να ρωτάει, χωρίς όμως να μπορεί να εξηγήσει εκ των υστέρων αν μιλούσε με το στόμα του ή με το νου του. Εγώ σχέσεις με γυναίκες δεν έχω, ούτε είχα και ποτέ, εσύ γυναίκα πώς βρέθηκες εδώ; Ήταν ακόμα ζαλισμένος απ’ το εκτυφλωτικό φως. Γι’ αυτό και μιλούσε σαν να ήταν μεθυσμένος.Εγώ είμαι αυτή που με καλείς κάθε βράδυ στην προσευχή σου. Είμαι η προστάτιδα αυτού του τόπου γι’ αυτό και το αποκαλώ περιβόλι μου. Και προσθέτει: Εγώ είμαι εκείνη που τους καταξιωμένους διακόνους, πρεσβυτέρους και επισκόπους ενδύω με θεοΰφαντα ιερατικά άμφια, τα οποία λαμβάνω από τον ουράνιον θρόνον του Υιού μου, όταν πρόκειται αυτοί να λειτουργήσουν.-Εξακολουθεί ο ιερεύς: Και το όνομά σου ποιό είναι;Αυτό που επικαλείσαι στις προσευχές σου κάθε μέρα.Και χάθηκε η φωτοδόχος λαμπάδα, που έλαμψε ως θεϊκό όραμα πλημμυρίζοντας την ύπαρξή του και τον γύρω χώρο από χιλιάδες αρώματα και μύρο.Όσο όμως μου τα διηγείτο αυτά ο εν λόγω ιερεύς, δεν μπορούσε να συγκρατήσει τον εαυτόν του από τους λυγμούς της συντριβής που ένοιωθε, τις ευχαριστίες και του φόβου προς τον Θεόν. Αυτή η συντριβή ήταν σε τέτοιο βαθμό που χωρίς κι εγώ να το καταλάβω, και τα δικά μου μάτια πλημμύρισαν από δάκρυα ευγνωμοσύνης προς τον Θεόν του διδώναι κατά το μέτρον της δωρεάς Του τοιαύτα τοις ιερεύσι.

 

* Π.Στέφανος Αναγνωστόπουλος


Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΣΑ - ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ

KYTHIRA PANAGIA MYRTIDIOTISSA

ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΣΑ - ΠΟΛΥΕΛΕΟΣ

Παναγία η Μυρτιδιώτισσα η εικόνα του Θεού +24 Σεπτεμβρίου

Παναγία η Μυρτιδιώτισσα η εικόνα του Θεού +24 Σεπτεμβρίου

Κανένα πρόσωπο, κανένας άγιος, δεν έχει τόσα ονόματα, όσα έχει η Μαρία η «Κεχαριτωμένη».
Ονόματα, που αναφέρονται στην αρετή της: Άσπιλη, Αμόλυντη, Αγνή, Αγία, Παναγία. Ονόματα, που αναφέρονται στη θέση, που κατέχει τώρα στον ουρανό: Βασίλισσα, Παντάνασσα, Πλατυτέρα, Ενδοξότερα των Χερουβίμ. Ονόματα, που αναφέρονται στις εικόνες της: Πορταΐτισσα,
Ρόδον το Αμάραντον, Γαλακτοτροφούσα, Δεομένη, Τριχερούσα. Ονόματα, που αναφέρονται στα σημεία και τα θαύματά της: Γρηγορούσα, Γοργοεπήκοος, Φανερωμένη, Ελεούσα, Γιάτρισσα. Ονόματα, που αναφέρονται στους τόπους, που τιμάται ιδιαιτέρως κάποια εικόνα της: Παναγία της Τήνου, Προυσώτιοοα, Χοζεβίτισσα, Μυρτιδιώτισσα.

Το τελευταίο όνομα έχει σχέση με τη σημερινή γιορτή. Είναι της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας. Η ίδια η Παναγία είναι παντού. Αλλά κάθε τόπος της δίνει και ένα όνομα, για να θυμίσει κάποιο γεγονός, κάποιο ή κάποια θαύματα της Παναγίας. 
Σήμερα λοιπόν γιορτάζει η Μυρτιδιώτισσα.
Πρόκειται για γιορτή δεμένη με το νησί των Κυθήρων, αλλά που ξαπλώνεται και σ’ ολόκληρο τον ορθόδοξο χώρο.
Όπως το νερό, που βγαίνει μεν από μία πηγή, αλλά μετά γίνεται ρυάκι και ποτάμι και ποτίζει όλο τον κάμπο.
Δύο τα κυριότερα στοιχεία της γιορτής: Η εικόνα και το θαύμα. Μία εικόνα της Παναγίας βρέθηκε θαυματουργικά στα Κύθηρα, ανάμεσα σε μυρσίνες, που μοσχοβολούσαν. 
Γι’ αυτό και ονομάστηκε «Μυρτιδιώτισσα». Και το δεύτερο στοιχείο είναι τα θαύματα, που έκανε η εικόνα αυτή. Βεβαίως οι άπιστοι δεν τα δέχονται αυτά, όπως επίσης και οι αιρετικοί, όπως οι Χιλιαστές και οι Προτεστάντες. Αλλά και από τους λεγόμενους ορθοδόξους μερικοί θεωρούν υπερβολές ευσέβειας το να τιμάμε μία εικόνα ή τα θαύματα κάποιας εικόνας. Υπερβολή υπάρχει, όταν τιμάμε την Παναγία περισσότερο από το Χριστό, τον Υιό και Θεό της. Η Παναγία είναι άνθρωπος, θεωμένος κατά χάρη. Ο Χριστός είναι «κατ’ ουσίαν» Θεός.
Εύρεση της εικόνας
Μία εικόνα λοιπόν τιμάμε, αλλά και το θαύμα της εικόνας. Θαύμα! Να κάτι, που αμφισβητούν οι άπιστοι. Και όμως, το θαύμα είναι η φυσική κατάσταση για το Θεό. Το θαύμα είναι μπροστά μας, αρκεί να έχουμε ανοικτά τα μάτια μας. Όπου κι αν στρέψεις τα μάτια σου, θα δεις θαύματα. Όλος ο κόσμος είναι ένα θαύμα. Όλος ο άνθρωπος είναι ένα θαύμα. Όλη η ιστορία είναι ένα θαύμα. Όλη η Εκκλησία είναι ένα θαύμα. Ο κόσμος και η ιστορία είναι ένα υφαντό, που κέντησε ο Θεός με τη βελόνα, που λέγεται θαύμα! Το ένα θαύμα ακολουθεί το άλλο. Και με θαύματα συρράπτεται όλη η ζωή μας. «Και θαύμα συνάπτεται θαύματι» (Χρυσόστομος. Ε.Π.Ε. 9,240).
Τρία από τα θαύματα που είναι συνδεδεμένα με την εικόνα της Μυρτιδιώτισσας.
1.Το πρώτο είναι η εύρεσή της. Παράξενο πράγμα φαίνεται να βρεθεί κατά θαυματουργικό τρόπο μία εικόνα; Αλλά σας ρωτώ; Ποιό είναι δυσκολότερο, να κατασκευαστεί μία εικόνα ή να δοθεί από τον κατασκευαστή της αυτή η εικόνα; Ασφαλώς το πρώτο. Ε, λοιπόν, ο Θεός, που έκανε το δυσκολότερο, δεν μπορούσε να κάνει το ευκολότερο; Το δύσκολο: Ο Θεός κατασκεύασε από ανθρώπινο υλικό την εικόνα, την ύπαρξη, που λέγεται Παναγία. Αυτός που έκανε το δύσκολο, έκανε και το πολύ εύκολο. Έκανε να βρεθεί η εικόνα της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας.
Θαύμα γίνεται! Έχουμε την εύρεση αγίας εικόνας. Και, δόξα τω Θεώ, γίνονται τέτοια θαύματα, και είναι αυτά τα μεγαλύτερα και σπουδαιότερα. Αφού τέτοιες ευρέσεις γίνονται, η εύρεση της Μυρτιδιώτισσας δεν μπορούσε να γίνει;
2.Τό δεύτερο θαύμα της εικόνας της Μυρτιδιώτισσας έχει σχέση μ’ ένα παράλυτο, που θεραπεύτηκε. Δύσκολο; Όχι. Ο Χριστός ανέστησε τόσους παραλύτους και δεν θα μπορούσε να δώσει στη Μητέρα του τη χάρη να θεραπεύσει ένα παράλυτο, όταν ο ίδιος στους Μαθητές του είπε, ότι όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν «θα κάνει πολύ μεγαλύτερα απ’ αυτά»; (Ιωάν. 14,12).

Θαύμα παραλύτου. Τέτοιο θαύμα ζητάει και η εποχή μας. Ο Χριστός θεράπευσε παράλυτα σώματα με το θαύματά του. Το σπουδαιότερο, θεράπευσε παράλυτες ψυχές με το λόγο του.
3. Το τρίτο θαύμα της εικόνας της Μυρτιδιώτισσας έχει σχέση με φρούριο των Κυθήρων, που το έσωσε η θαυματουργή εικόνα από σεισμό. Φρούρια πολλά σείονται σήμερα. Κινδυνεύουν να πέσουν τα φρούρια, τα οχυρά της πίστεως, της ελπίδας, της αγάπης. Αν μπορούν όλα τα πολυβόλα και όλοι οι πύραυλοι του κόσμου να γκρεμίσουν τον ήλιο από τη θέση του, άλλο τόσο μπορούν οι βλασφημίες και οι ασέβειες να γκρεμίσουν τον Ιησού Χριστό από το θρόνο της θεότητας. Αλλά ο Χριστός δεν είναι παραμύθι. Είναι το ιστορικό πρόσωπο, που λάμπει μέσα στους αιώνες με το θεϊκό του μεγαλείο.
Το σπουδαιότερο θαύμα
Είδαμε ορισμένα από τα θαύματα, που έκανε και κάνει η Υπεραγία Θεοτόκος. Οι άνθρωποι επιζητούν θαύματα, για να πιστέψουν. Μικρά είναι αυτά που ζητούν. Το μεγάλο θαύμα δυστυχώς δεν το ζητούν. Κι όμως αυτό το θαύμα έχει γίνει εκατομμύρια φορές μέσα στην ιστορία της Εκκλησίας. 
Είναι η αλλαγή των ανθρώπων. Αν εμείς οι χριστιανοί πιστέψουμε δυνατά στον Ιησού Χριστό και με τη χάρη του καθαριστούμε, μοσχοβολήσουμε σαν τις μυρτιές, θ’ αποτελούμε την καλύτερη διαφήμιση του Ευαγγελίου.

πηγή: Αρχιμ. Δ. Αεράκη, Κλήματα της Αμπέλου, (αποσπάσματα)

Παναγία η Μυρτιδιώτισσα

Παναγία η Μυρτιδιώτισσα

24/09/2013 Παναγία η Μυρτιδιώτισσα ονομάζεται εικόνα της Παναγίας που βρέθηκε στα Κύθηρα κατά τον 14ο αιώνα. Έχει το προσωνύμιο Μυρτιδιώτισσα, γιατί αναφέρεται από την παράδοση ότι τη βρήκε ένας βοσκός σε μια τοποθεσία γεμάτη με μυρτιές. Σήμερα με το όνομα αυτό ονομάζονται εκκλησίες, μονές και γενικά οι εικόνες με παράσταση της Παναγίας με μυρτιές.Στις 24 Σεπτεμβρίου - 40 ημέρες μετά την Κοίμηση της Θεοτόκου - εμφανίστηκε η Παναγία στον βοσκό και του είπε να ψάξει για την εικόνα που είχε έρθει σε εκείνο το μέρος πολλά χρόνια πριν. Ο βοσκός έπεσε στο έδαφος, γεμάτος δέος, προσευχόμενος προς την Θεοτόκο. Μόλις σηκώθηκε και γύρισε, είδε την εικόνα στα κλαδιά μιας μυρτιάς. Κλαίγοντας από χαρά, έφερε την εικόνα σπίτι του και είπε σε όλους τους φίλους και συγγενείς την ιστορία της ανεύρεσης της εικόνας. Όταν ξύπνησε την επόμενη ημέρα η εικόνα έλειπε και φοβήθηκε μήπως είχε κλαπεί. Με βαρειά καρδιά γύρισε με τα πρόβατά του στον τόπο της ανεύρεσης, αλλά εκεί είδε πάλι την εικόνα στα κλαδιά της μυρτιάς που την είχε πρωτοβρει. Δοξάζοντας τον Θεό, την πήρε πάλι σπίτι του, αλλά την νύχτα η εικόνα εξαφανίστηκε όπως και την πρώτη φορά. Όταν η εξαφάνιση και επανεμφάνιση της εικόνας συνέβη και τρίτη φορά, κατάλαβε ότι ήταν θέλημα της Μητέρας του Θεού η εικόνα να παραμείνει εκεί που είχε πρωτοβρεθεί. Μια μικρή εκκλησία χτίστηκε εκεί που βρέθηκε η εικόνα και ονομάστηκε Μυρτιδιώτισσα. Το κτήριο μεγάλωσε με τα χρόνια και πολλά θαύματα λέγεται πως συνέβησαν εκεί. Στο τέλος του 16ου αιώνα, ο Θεόδωρος Κουμπριανός, ένας απόγονος του βοσκού που βρήκε την εικόνα, ζούσε στο χωριό Κουσουμάρι. Ήταν παράλυτος, αλλά πίστευε ακράδαντα ότι η Μητέρα του Θεού θα τον θεράπευε. Κάθε χρόνο, στις 24 Σεπτεμβρίου, έστελνε ένα μέλος της οικογένειάς του να ανάψει ένα κερί στην Χάρη της γι'αυτόν. Μια χρονιά ζήτησε να τον πάνε μέχρι την Χάρη της, για να την προσκυνήσει ο ίδιος. Κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας, ακούστηκε έντονος θόρυβος από την κατεύθυνση της θάλασσας. Το εκκλησίασμα έτρεξε να φύγει, πιστεύοντας ότι επιτίθονταν πειρατές. Ο παραλυτικός ζήτησε την βοήθεια της Παναγίας και έξαφνα άκουσε μια φωνή από την εικόνα να του λέει να σηκωθεί και να τρέξει να σωθεί. Σηκώθηκε, περπάτησε, σύντομα άρχισε να τρέχει και πρόφτασε τους συγγενείς του, που καταχάρηκαν βλέποντας το θαύμα. Ο θόρυβος δεν προερχόταν από επιδρομή πειρατών και όλοι τότε κατάλαβαν ότι ο θόρυβος ήταν σημείο της Θείας Πρόνοιας, ώστε ο παραλυτικός να μείνει μόνος του στην εκκλησία με την εικόνα. Από τότε η οικογένεια του Κουμπριανού γιόρταζε την ημέρα της γιορτής της Μυρτιδιώτισσας με ιδιαίτερη λαμπρότητα σε ανάμνηση του θαύματος. Αλλά και πολλά άλλα θαύματα αποδίδονται στην εικόνα, όπως η προστασία του νησιού από επιδημία πανώλης, η λύση της στειρότητας μιας Εβραίας από την Αλεξάνδρεια και η σωτηρία πολλών ανθρώπων από βέβαιο θάνατο.

Εμφανίσεις και θαύματα της ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Εμφανίσεις και θαύματα

της ΠΑΝΑΓΙΑΣ
 
ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Η Θεοτόκος Μαρία, ή πρώτη μεταξύ των αγίων, ήταν το πρόσωπο το "προκατηγγελμένον υπό των Προφητών" και "έκλελεγμένον εκ πασών των γενεών", νια να συνεργήσει στο μυστήριο της ένσαρκώσεως του Θεού Λόγου.

Το όνομα Μαρία, το όποιο δόθηκε στη Θεοτόκο "κατά πρόγνωσιν και βουλήν του Θεού", ερμηνεύεται "Κυρία". Ό άγιος Νικόδημος δίνει στο όνομα τριπλή ερμηνεία: κυρία, φωτισμό και θάλασσα, πού δηλώνουν αντιστοίχως τη δύναμη, τη σοφία και την αγαθότητα της Θεοτόκου. Από τον Πατέρα έλαβε τη δύναμη, νια να εκπληρώνει σαν Μητέρα στη γη εκείνο πού εκπληρώνει ό Θεός σαν Πατέρας στον ουρανό. Από τον Υιό έλαβε τη σοφία σαν Μητέρα Του, για να μπορεί να συμφιλιώνει τον Θεό με τον άνθρωπο. Από το "Αγιο Πνεύμα, τέλος, έλαβε την αγαθότητα σαν Νύμφη Του, νια να μεταδίδει τα πνευματικά χαρίσματα σε όλα τα κτίσματα.

Ή αγία ζωή της Θεοτόκου, από αυτή τη γέννηση της, είναι συνυφασμένη με θαυμαστά γεγονότα και γεμάτη από εξαιρετικές ευλογίες. Μόνη αυτή, άπ' όλες τις γυναίκες, γεννήθηκε εξ επαγγελίας, δηλαδή ύστερα από αγγελική πρόρρηση.

Ύστερα από τρία χρόνια οδηγήθηκε κατά θεία νεύση στα "Αγια των Αγίων "ως τριετίζουσα δάμαλις", όπου, κατά τον Δαμασκηνό Ιωάννη, "φυτευθείσα και πιανθείσα τω Πνεύματι ώσεί έλαία κατάκαρπος, πάσης αρετής καταγώγιον γέγονεν". Εκεί ή Θεοτόκος Μαρία παρέμεινε δώδεκα χρόνια και τρεφόταν υπερφυσικά με ουράνια τροφή. Την ετοίμαζε έτσι ό Θεός για το μεγάλο ύπούργημα της ένσάρκου οικονομίας. Την ετοίμαζε νια να την αναδείξει "κεχαριτωμένη", να την κοσμήσει δηλαδή με όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος,
"Οταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, άγγελος Κυρίου αποστέλλεται προς την Παρθένο και της ευαγγελίζεται τη σύλληψη του Υίού του Θεού. Εκείνη ταπεινά και υπάκουα δέχεται την υψίστη τιμή και "πλήρης Πνεύματος Αγίου" αναφωνεί: "Μεγαλύνει ή ψυχή μου τον Κύριον και ήγαλλίασε το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω σωτήρί μου, ότι έπέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού". Με καμία άλλη αρετή ή Θεοτόκος δεν εϊλκνσε τόσο τη συγκατάβαση του Θεού, όσο με την ταπείνωση. Αυτός πού ταπεινώθηκε μέχρι θανάτου σταυρικού, πράγματι τέτοια ταπεινή μητέρα χρειαζόταν.

Ή πρωτοφανής αυτή ταπείνωση, κατά τον άγιο Νικόδημο, δεν έμενε μόνο ριζωμένη στο βάθος της καρδιάς της, άλλ' από κεί ανάβλυζε και πλημμύριζε και στο πανάμωμο σώμα της, στίς κινήσεις, στην ενδυμασία, στα έργα και στα λόγια της.
Την άκρα ταπεινοφροσύνη της Θεοτόκου συναγωνίζεται ή καθαρότητα της. Ό άγιος Γρηγόριος ό Παλαμάς αναφέρει ότι ή Παναγία υπερέβαλλε ακόμη και τους αγγέλους στην καθαρότητα.
Πολλοί επίσης από τους Πατέρες συμφωνούν ότι ή Θεοτόκος ήταν εντελώς ξένη προς την αμαρτία. Ό στίχος του "Ασματος ""Ολη καλή ή πλησίον μου, καίμώμος ουκ εστίν εν σοι", ταιριάζει και χαρακτηρίζει απόλυτα την καθαρότητα της Παρθένου.

Στόν Ευαγγελισμό ή Θεοτόκος απαλλάσσεται, με την επέλευση του Αγίου Πνεύματος, κι άπ' αυτόν τον κοινό ρύπο της ανθρωπότητας, το προπατορικό αμάρτημα. Έτσι αξιώνεται να γίνει θείο κατοικητήριο και να διακονήσει στο υπερφυσικό μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου. Το μυστήριο αυτό συντελείται χωρίς να φθείρει την καθαρότητα της Παρθένου, διότι ή Θεοτόκος συνέλαβε, έκυοφόρησε και έγέννησε τον Κύριο άσπόρως και άφθόρως. Έτσι διατηρήθηκε παρθένος προ, κατά και μετά τη γέννηση του Κυρίου, και έμεινε Άειπάρθενος.
Όλόκληρη ή ζωή της Παναγίας ήταν μια διαρκής θεία δοξολογία. 'Αλλά και ή μακαριά κοίμηση της ήταν ένα αντάξιο έπισφράγισμα της ζωής της.
Τρεις ήμερες μετά τον ενταφιασμό της από τους αγίους αποστόλους "μετέστη προς την ζωήν", δηλαδή το θεοδόχο σώμα της μεταφέρθηκε στον ουρανό, όπου είχε προπορευθεί ή αγία ψυχή της, και όπου τώρα απολαμβάνει την έσχατολογική αφθαρσία της αιωνιότητας.
Ό άγιος Μάρκος Εφέσου μελωδεί επιγραμματικά το καταπληκτικό αυτό γεγονός: "Νέκρωσιν ή της ζωής Μήτηρ δέχεται, και τάφω τεθείσα μετά τριτήν ήμέραν εύκλεώς έξανίσταται είς αιώνας τω Υίώ συμβασιλεύουσα και αιτούσα την των πταισμάτων ημών άφεσιν".

Ό χρυσορρήμων άγιος, κατάπληκτος από το μεγαλείο της Θεοτόκου, προκαλεί τον πιστό να ερευνήσει και να βρει παρόμοια θαυμαστή ύπαρξη: "Ουδέν εν βίω οίον ή Θεοτόκος Μαρία. Περίελθε, ω άνθρωπε, πάσαν την κτίσιν τω λογισμώ και βλέπε ει έσαν ίσον ή μείζον της αγίας Θεοτόκου Παρθένου. Περινόστησον την γήν, περίβλεψον την θάλασσαν, πολυπραγμόνησον τον αέρα, τους ουρανούς τη διάνοια ερεύνησαν, τάς αόρατους πάσας Δυνάμεις ένθυμήθη και βλέπε εστίν άλλο τοιούτον θαύμα εν πάση τη κτίσει".
Μετά τη θεία μετάσταση ή Θεοτόκος συμβασιλεύει με τον Υιό της στους ουρανούς. Από την τιμητική αυτή θέση συμπαρίσταται δυναμικά στο ανθρώπινο γένος. Έχει το "δύνασθαι του θέλειν ισοτάλαντον", διό έδάνεισε τη σάρκα της "τω παντεχνήμονι Λόγω", ό Όποιος γι' αυτό της είναι αιωνίως χρεώστης, κατά τον άγιο Νικόδημο.

Έχοντας τέτοια δύναμη ή Θεοτόκος, "διαπορθμεύει" σε όλους τις θεϊκές δωρεές, μεσιτεύει με τίς σωστικές πρεσβείες της υπέρ των ανθρώπων και επηρεάζει τίς βουλές του Υίού της. Ή θαυματουργική της χάρη, ξεχωριστή και πιο ισχυρή από των άλλων αγίων, εκδηλώνεται στους ανθρώπους με πολλούς τρόπους. Έτσι ή Παναγία εμφανίζεται σαν υπέρμαχος στρατηγός στους πολέμους, άμισθος ιατρός στίς αρρώστιες, "ταχεία σκέπη και βοήθεια" σε κάθε ανάγκη.

                                                      * * *
Ή ευγνωμοσύνη, ή εμπιστοσύνη και ή αγάπη του πιστού λαού στην Παναγία αποτυπώνονται στην υμνογραφία, στη λαογραφία, στην τέχνη και στη λατρεία.
Πολλές εκκλησίες και μοναστήρια είναι αφιερωμένα στη Θεοτόκο. Προς τιμήν της φιλοτεχνήθηκαν πλήθος ιερές εικόνες. Άλλα και ύμνοι, τροπάρια, ακολουθίες και εορτές έχουν την αναφορά τους στη Θεομήτορα. Πολλά ιερά προσκυνήματα είναι καθιδρυμένα σε περιοχές, πού σχετίζονται με θαύματα της Παναγίας. Σέ παραδόσεις, δοξασίες και λαϊκές παροιμίες τ' όνομα της Θεοτόκου αναφέρεται με εξαιρετική τιμή και ευλάβεια.
Έκτος από τίς βασικές θεομητορικές εορτές, ή ζωή της εκκλησίας και ή λαϊκή ευσέβεια έχουν προσθέσει και άλλες πολλές, πού σχετίζονται με θαυμαστές ενέργειες της Θεομήτορος, με έγκαινιασμούς ναών της ή με ευρέσεις θαυματουργών εικόνων της. Στη Ρωσία οι εορτές της Παναγίας, πού γίνονται προς τιμήν θαυματουργών εικόνων της, ανέρχονται σε διακόσιες.
Τα πολλά αφιερώματα, με τα οποία είναι κατάφορτες οι θεομητορικές εικόνες, αποτελούν μία ακόμη απόδειξη της λαϊκής ευγνωμοσύνης απέναντι της. Κάθε τόπος έχει και μία θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, καθεμιά με την ιστορία και τους θρύλους της, πού δημιουργούν ατμόσφαιρα θρησκευτικού μυστηρίου.

Από τις εκκλησιαστικές ακολουθίες πού αναφέρονται στην Παναγία, οι πιο δημοφιλείς είναι οί Χαιρετισμοί της μεγάλης Τεσσαρακοστής και οι Παρακλήσεις του Δεκαπενταύγουστου.
Στη Θεοτόκο δόθηκαν πολλές επωνυμίες, επίθετα εκφραστικά και κάποτε παράδοξα, πού αντιστοιχούν στις ιδιότητες της, στους εικονογραφικούς της τύπους, στον χρόνο των εορτών της κ. ά. Τέτοιες ονομασίες είναι: Όδηγήτρια, Γλυκοφιλούσα, Γοργοϋπήκοος, Πορταιτισσα, Προυσιώτισσα, Φανερωμένη, Ζωοδόχος Πηγή, Μυρτιδιώτισσα κ. λ. π.

                                                        * * *
Τα θαύματα της Παναγίας πού, δειγματοληπτικά μόνο, συμπεριλάβαμε στο βιβλίο αυτό, προέρχονται από διάφορες πηγές. Τα προσφέρουμε διασκευασμένα και εμπλουτισμένα με τ' απαραίτητο γεωγραφικά και ιστορικά στοιχεία, χωρίς όμως να αλλοιώνουμε καθόλου την ουσία τους.
Ό αριθμός πού σημειώνεται στο τέλος κάθε κειμένου, μέσα σε αγκύλες, παραπέμπει στην κυριότερη σχετική με το θέμα πηγή, πού βρίσκεται αριθμημένη με αλφαβητική σειρά στο τέλος του βιβλίου.
Στα θαύματα αυτά ή Θεοτόκος έρχεται σε άμεση επαφή με τους ανθρώπους και τα προβλήματα τους. Συχνά εμφανίζεται στον ύπνο ή σε έγρήγορση. Άλλοτε ή παρουσία της γίνεται αισθητή μόνο με τη φωνή ή με κάποια ευωδιά.

Με όλους αυτούς τους τρόπους επεμβαίνει θαυματουργικά και θεραπεύει αρρώστιες, ενθαρρύνει πολεμιστές, ικανοποιεί ανάγκες, σώζει από κινδύνους, δίνει λύσεις σε προβλήματα και αδιέξοδα. "Αλλοτε πάλι καθοδηγεί για την εύρεση ιερών της εικόνων και άλλοτε ευαγγελίζεται ευεργεσίες ή, αντίθετα, προμηνύει συμφορές. Με ανάλογο τρόπο στιγματίζει την αταξία και ασέβεια ή βραβεύει την αρετή. Τέλος, οδηγεί στη μετάνοια, μεταστρέφει αλλόθρησκους και τιμωρεί παραδειγματικά τους βλάσφημους.

Ή ζωντανή όμως αυτή παρουσία της Θεοτόκου τόσο στην ατομική όσο και την κοινή ζωή των χριστιανών, νια να γίνει αντιληπτή και αποδεκτή, προϋποθέτει και εξίσου ζωντανή πίστη. Αυτή την αλήθεια τονίζει χαρακτηριστικά ένα ορθρινό Θεοτόκιο της 10ης Ιανουαρίου:
"Πίσης ήγείσθω μόνη και μη άπόδειξις των υπέρ νουν θαυμάτων, Θεογεννητορ κόρη, των σων τον γαρ άκατάληπτον Θεόν Λόγον τέτοκας, ένδυσάμενον την ανθρωπότητα...".



Δ΄ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ  ΚΑΙ ΒΟΗΘΟΣ

Στον πόλεμο του '40
Γράμμα από τη Μόροβα
Θαύμα στο Μπούμπεση
Ό βλάσφημος Ανθυπασπιστής
Το αδέσποτο μουλάρι
Τα φίδια της Κεφαλλονιάς

Ένα θαύμα στο μικροσκόπιο

Η Παναγία, εικόνα του Θεού. Η Μυρτιδιώτισσα (24 Σεπτεμβρίου)

Η Παναγία, εικόνα του Θεού. Η Μυρτιδιώτισσα (24 Σεπτεμβρίου)


Κανένα πρόσωπο, κανένας άγιος, δεν έχει τόσα ονόματα, όσα έχει η Μαρία η «Κεχαριτωμένη». Ονόματα, που αναφέρονται στην αρετή της: Άσπιλη, Αμόλυντη, Αγνή, Αγία, Παναγία. Ονόματα, που αναφέρονται στη θέση, που κατέχει τώρα στον ουρανό: Βασίλισσα, Παντάνασσα, Πλατυτέρα, Ενδοξότερα των Χερουβίμ. Ονόματα, που αναφέρονται στις εικόνες της: Πορταΐτισσα, Ρόδον το Αμάραντον, Γαλακτοτροφούσα, Δεομένη, Τριχερούσα. Ονόματα, που αναφέρονται στα σημεία και τα θαύματά της: Γρηγορούσα, Γοργοεπήκοος, Φανερωμένη, Ελεούσα, Γιάτρισσα. Ονόματα, που αναφέρονται στους τόπους, που τιμάται ιδιαιτέρως κάποια εικόνα της: Παναγία της Τήνου, Προυσώτιοοα, Χοζεβίτισσα, Μυρτιδιώτισσα.
Το τελευταίο όνομα έχει σχέση με τη σημερινή γιορτή. Είναι της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας. Η ίδια η Παναγία είναι παντού. Αλλά κάθε τόπος της δίνει και ένα όνομα, για να θυμίσει κάποιο γεγονός, κάποιο ή  κάποια θαύματα της Παναγίας. Σήμερα λοιπόν γιορτάζει η Μυρτιδιώτισσα. Πρόκειται για γιορτή δεμένη με το νησί των Κυθήρων, αλλά που ξαπλώνεται και σ’ ολόκληρο τον ορθόδοξο χώρο. Όπως το νερό, που βγαίνει μεν από μία πηγή, αλλά μετά γίνεται ρυάκι και ποτάμι και ποτίζει όλο τον κάμπο.
Δύο τα κυριότερα στοιχεία της γιορτής: Η εικόνα και το θαύμα. Μία εικόνα της Παναγία βρέθηκε θαυματουργικά στα Κύθη­ρα, ανάμεσα σε μυρσίνες, που μοσχοβολούσαν. Γι’ αυτό και ονομάστηκε «Μυρτιδιώτισσα». Και το δεύτερο στοιχείο είναι τα θαύματα, που έκανε η εικόνα αυτή. Βεβαίως οι άπιστοι δεν τα δέχονται αυτά, όπως επίσης και οι αιρετικοί, όπως οι Χιλιοστές και οι Προτεστάντες. Αλλά και από τους λεγόμενους ορθοδόξους μερικοί θεωρούν υπερβολές ευσέβειας το να τιμάμε μία εικόνα ή τα θαύματα κάποιας εικόνας. Υπερβολή υπάρχει, όταν τιμάμε την Παναγία περισσότερο από το Χριστό, τον Υιό και Θεό της. Η Παναγία είναι άνθρωπος, θεωμένος κατά χάρη. Ο Χριστός είναι «κατ’ ουσίαν» Θεός.
Εύρεση της εικόνας
Μία εικόνα λοιπόν τιμάμε, αλλά και το θαύμα της εικόνας. Θαύμα! Να κάτι, που αμφισβητούν οι άπιστοι. Και όμως, το θαύμα είναι η φυσική κατάσταση για το Θεό. Το θαύμα είναι μπροστά μας, αρκεί να έχουμε ανοικτά τα μάτια μας. Όπου κι αν στρέψεις τα μάτια σου, θα δεις θαύματα. Όλος ο κόσμος είναι ένα θαύμα. Όλος ο άνθρωπος είναι ένα θαύμα. Όλη η ιστορία είναι ένα θαύμα. Όλη η Εκκλησία είναι ένα θαύμα. Ο κόσμος και η ιστορία είναι ένα υφαντό, που κέντησε ο Θεός με τη βελόνα, που λέγεται θαύμα! Το ένα θαύμα ακολουθεί το άλλο. Και με θαύματα συρράπτεται όλη η ζωή μας. «Και θαύμα συνάπτεται θαύματι» (Χρυσόστο­μος. Ε.Π.Ε. 9,240).
Τρία θαύματα είναι συνδεδεμένα με την εικόνα της Μυρτιδιώτισσας.
1.Το πρώτο είναι η εύρεσή της. Παράξενο πράγμα φαίνεται να βρεθεί κατά θαυματουργικό τρόπο μία εικόνα; Αλλά σας ρωτώ; Π ο ιό είναι δυσκολότερο, να κατασκευαστεί μία εικόνα ή να δοθεί από τον κατασκευαστή της αυτή η εικόνα; Ασφαλώς το πρώτο. Ε, λοιπόν, ο Θεός, που έκανε το δυσκολότερο, δεν μπορούσε να κάνει το ευκολότερο; Το δύσκολο: Ο Θεός κατασκεύασε από ανθρώπινο υλικό την εικόνα, την ύπαρξη, που λέγεται Παναγία. Αυτός που έκανε το δύσκολο, έκανε και το πολύ εύκολο. Έκανε να βρεθεί η εικόνα της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας.
Θαύμα γίνεται! Έχουμε την εύρεση αγίας εικόνας. Και, δόξα τω Θεώ, γίνονται τέτοια θαύματα, και είναι αυτά τα μεγαλύτερα και σπουδαιότερα. Αφού τέτοιες ευρέσεις γίνονται, η εύρεση της Μυρτιδιώτισσας δεν μπορούσε να γίνει;
2.Τό δεύτερο θαύμα της εικόνας της Μυρτιδιώτισσας έχει σχέση μ’ ένα παράλυτο, που θεραπεύτηκε. Δύσκολο; Όχι. Ο Χριστός ανέστησε τόσους παραλύτους και δεν θα μπορούσε να δώσει στη Μητέρα του τη χάρη να θεραπεύσει ένα παράλυτο, όταν ο ίδιος στους Μαθητές του είπε, ότι όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν «θα κάνει πολύ μεγαλύτερα απ’ αυτά»; (Ιωάν. 14,12).
Θαύμα παραλύτου. Τέτοιο θαύμα ζητάει και η εποχή μας. Ο Χριστός θεράπευσε παράλυτα σώματα με το θαύματά του. Το σπουδαιότερο, θεράπευσε παράλυτες ψυχές με το λόγο του.
3. Το τρίτο θαύμα της εικόνας της Μυρτιδιώτισσας έχει σχέση με φρούριο των Κυθήρων, που το έσωσε η θαυματουργή εικόνα από σεισμό. Φρούρια πολλά σείονται σήμερα. Κινδυνεύουν να πέσουν τα φρούρια, τα οχυρά της πίστεως, της ελπίδας, της αγάπης. Αν μπορούν όλα τα πολυβόλα και όλοι οι πύραυλοι του κόσμου να γκρεμίσουν τον ήλιο από τη θέση του, άλλο τόσο μπορούν οι βλασφημίες και οι ασέβειες να γκρεμίσουν τον Ιησού Χριστό από το θρόνο της θεότητας. Αλλά ο Χριστός δεν είναι παραμύθι. Είναι το ιστορικό πρόσωπο, που λάμπει μέσα στους αιώνες με το θεϊκό του μεγαλείο.
Το σπουδαιότερο θαύμα
Είδαμε ορισμένα από τα θαύματα, που έκανε και κάνει η Υπεραγία Θεοτόκος. Οι άνθρωποι επιζητούν θαύματα, για να πιστέψουν. Μικρά είναι αυτά που ζητούν. Το μεγάλο θαύμα δυστυχώς δεν το ζητούν. Κι όμως αυτό το θαύμα έχει γίνει εκατομμύρια φορές μέσα στην ιστορία της Εκκλησίας. Είναι η αλλαγή των ανθρώπων. Αν εμείς οι χριστιανοί πιστέψουμε δυνατά στον Ιησού Χριστό και με τη χάρη του καθαριστούμε, μοσχοβολήσουμε σαν τις μυρτιές, θ’ αποτελούμε την καλύτερη διαφήμιση του Ευαγγελίου.
(Αρχιμ. Δ. Αεράκη, «Κλήματα της Αμπέλου» -αποσπάσματα)

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013

Οι Παναγίες του Έβρου

Οι Παναγίες του Έβρου

Ο Αύγουστος, για τους Έλληνες, είναι ο ευλογημένος μήνας της Παναγίας.
1 – 13 Αυγούστου, τελείται η Ακολουθία του «Παρακλητικού Κανόνα στην Υπεραγία Θεοτόκο» ή όπως απλά συνηθίζουμε να λέμε η «Παράκληση».
15, 23 και 31 Αυγούστου, είναι γιορτές αφιερωμένες στη μνήμη Της.
Την αποκαλούμε Θεοτόκο, αλλά της έχουμε δώσει και πολυάριθμα Θεοτοκονύμια - προσωνύμια .
Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, είτε νησιωτική είτε ηπειρωτική, εκτός από τους φερώνυμους Ιερούς Ναούς και Ιερές Μονές, απαντώνται εφευρετικά και παράξενα ονόματα της Παναγίας καθώς και εικόνες περίπυστοι.

Στον Έβρο…
Η Παναγία Κοσμοσωτήρα. Προστάτιδα της Θράκης.
Στον Ιερό Ναό Παναγίας Κοσμοσωτήρας στις Φέρες

Η Παναγία του Έβρου Στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μάκρης

Η Παναγία ΚρημνιώτισσαΣτο ομώνυμο εξωκκλήσι της Σαμοθράκης

Η Παναγία ΚαμαριώτισσαΣτον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο λιμάνι της Καμαριώτισσας, Σαμοθράκης

Η Παναγία η Πορταΐτισσα Στην Ιερά Μονή Κορνοφωλιάς Σουφλίου (Μετόχιον της Ιεράς Μονής Ιβήρων Αγίου Όρους)

Η Παναγία της Απολλωνιάδας της Μικράς ΑσίαςΣτον Ιερό Ναό Αγίας Κυριακής Αλεξανδρουπόλεως

Η Παναγία Τριφώτισσα Στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου Αλεξανδρούπολης

Η Παναγία Γαλακτοτροφούσα,
Η Παναγία Οδηγήτρια ή Ελεούσα και
Η Παναγία Κυκκώτισσα

Στο Εκκλησιαστικό Μουσείο Αλεξανδρούπολης

Η Παναγία της Δαδιάς Στην Ιερά Μονή Δαδιάς Σουφλίου

Η Παναγία Ελευθερώτρια Στον Ιερό Ναό Παναγίας Ελευθερώτριας στο Διδυμότειχο

Η Παναγία Διδυμοτειχίτισσα στο Διδυμότειχο

… από τους Ουρανούς έρχεται πάλι κοντά μας.

Μαζί Της υπάρχει πάντα ένα φως και μια ελπίδα.

tideon.org

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

ΤΟ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟ ΔΟΓΜΑ Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΜΑΡΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ>Η σημασία της άρνησης του όρου: "Θεοτόκος">Η άρνηση των Νεστοριανών>Ο όρος "Θεοτόκος" είναι όρος ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟΤΑΤΟΣ!!!> Η ΥΨΙΣΤΗ ΤΙΜΗ ΣΤΗ ΘΕΟΤΟΚΟ ΜΑΡΙΑ> Η ΜΕΣΙΤΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ >Η ΜΕΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΤΟ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟ ΔΟΓΜΑ
Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΜΑΡΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ>Η σημασία της άρνησης του όρου: "Θεοτόκος">Η άρνηση των Νεστοριανών>Ο όρος "Θεοτόκος" είναι όρος ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟΤΑΤΟΣ!!!> Η ΥΨΙΣΤΗ ΤΙΜΗ ΣΤΗ ΘΕΟΤΟΚΟ ΜΑΡΙΑ> Η ΜΕΣΙΤΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ >Η ΜΕΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ





ΤΟ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟ ΔΟΓΜΑ
Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΜΑΡΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ
Η ευλάβεια της Εκκλησίας μας προς το πρόσωπο της υπεραγίας Θεοτόκου εκφράζεται με αναρίθμητους ύμνους, γιορτές, εικόνες, ναούς, ικεσίες αγάπης. Η Παναγία είναι παρούσα παντού μέσα στην Εκκλησία: Πρώτ’ απ’ όλα σε κάθε Λειτουργία, όπου η επίκληση του Σωτήρος γίνεται μέσω της  φράσης «ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου σώτερ σώσον ημάς»· πέρα από τη Λειτουργία, και τις ακολουθίες πού απευθύνονται ειδικά σ’ αυτόν, όπως οι Χαιρετισμοί ή οι Παρακλητικοί Κανόνες, δεν υπάρχει εκκλησιαστική ακολουθία πού να μην αφιερώνει ύμνους ή ευχές στο πρόσωπο της· η εικόνα της βρίσκεται πάντα στ’ αριστερά της ωραίας πύλης, με κεριά να καίνε μπροστά της, όπως και στην εικόνα του Χριστού, αλλά και σ’ όλα τα σπίτια των χριστιανών· αναρίθμητοι ναοί αλλά και μοναστήρια είναι αφιερωμένοι σ’ αυτήν. Πολλά ιερά προσκυνήματα είναι καθιδρυμένα σε περιοχές πού σχετίζονται με θαύματα της Παναγίας. Σε παραδόσεις, δοξασίες και λαϊκές παροιμίες, το όνομα της Θεοτόκου αναφέρεται με εξαιρετική τιμή, ευγνωμοσύνη και εμπιστοσύνη.

Παρατηρείται όμως και το παράδοξο γεγονός ότι ενώ από τη μια, σε λειτουργικό και γενικότερα λατρευτικό επίπεδο, η τιμή προς την Παναγία εκφράζεται μ’ έναν απίστευτο μορφολογικό πλούτο, αφ’ ετέρου οι δογματικές διατυπώσεις αναφορικά με τη Θεοτόκο είναι μάλλον λακωνικές. Πέρα από τη αναφορά του Συμβόλου της Πίστεως στη Σάρκωση του Χριστού, «εκ πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου» και τον τίτλο της «Θεοτόκου» πού της δόθηκε από τη Γ’ Οικουμενική Σύνοδο, πού έγινε στην Έφεσο το 431 μ.Χ., η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει προβεί σε άλλες δογματικές εμβαθύνσεις αναφορικά με τη Θεοτόκο.
Ωστόσο, το παράδοξο αυτό δεν είναι παράδοξο, γιατί η Εκκλησία θεωρεί τη Θεοτόκο μέσα από μια Χριστολογική προοπτική. Το ίδιο το περί Θεοτόκου δόγμα της Εφέσου, διατυπώθηκε για να αντιμετωπιστεί μια Χριστολογική αίρεση, εκείνη του Νεστόριου, πού υποστήριζε ότι η Μαρία ήταν μητέρα του Χριστού και όχι του Θεού, υπονοώντας έτσι ότι ο Χριστός είχε δύο πρόσωπα και όχι ένα, και επομένως δεν μπορούσε να αποκαλείται Θεοτόκος. Γι’ αυτό λοιπόν, η Ορθόδοξη Εκκλησία επέμεινε στην παραδοσιακή δοξολογία της Θεοτόκου πού είναι βαθιά ριζωμένη στην Χριστολογία. Στο πρόσωπο της Μαρίας δεν τιμούμε απλώς την παρθένο από την Ναζαρέτ, αλλά την αειπάρθενο Θεοτόκο. Στις ορθόδοξες εικόνες, η Παναγία σπανίως εικονίζεται χωρίς τον Υιό της και Υιό του Θεού. Και η αποδιδόμενη προς αυτήν τιμή εστιάζεται κυρίως στο ρόλο πού έπαιξε ως Θεοτόκος και πού εξακολουθεί να έχει ως Μήτηρ Θεού στο σχέδιο της σωτηρίας.
Η Παναγία, εκπροσωπώντας όλο το ανθρώπινο γένος, όλο τον άνθρωπο αλλά και όλη την κτίση, ήταν εκείνη πού μπόρεσε να φτάσει στο σημείο να πει το μεγάλο «ναι», να συγκατανεύσει ελεύθερα στην πρόταση της σωτηρίας και να γίνει  «Θεογεννήτωρ», Μήτηρ Θεού. Με τη Θεοτόκο, η ανθρωπότητα υψώνεται μέσα από την πτώση της και καταφέρνει επιτέλους να πιάσει το χέρι πού της απλώνει ο Θεός. Και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, με την αποδοχή αυτή, έγινε δυνατόν να σαρκωθεί ο άναρχος και ασώματος Θεός για τη δική μας σωτηρία.
Βλέπουμε λοιπόν ότι το έργο της σωτηρίας είναι αποτέλεσμα της συνέργειας δύο ελεύθερων θελήσεων: εκείνης του Θεού και εκείνης της Θεοτόκου, δηλαδή του ανθρώπου. Η θέληση του Θεού για γενική σωτηρία ήταν δεδομένη. Για να προχωρήσει όμως το σχέδιο της Θείας Οικονομίας, χρειαζόταν και η ελεύθερη συγκατάθεση του ανθρώπου. Διότι μια σωτηρία πού θα επιβαλλόταν μονομερώς από τον Θεό, πού θα παραβίαζε την ανθρώπινη ελευθερία, το κατ’ εικόνα, δεν θα ήταν πραγματική σωτηρία αλλά βιασμός του ανθρώπου. Το θέλημα του Θεού για τη σωτηρία μας, δεν θα ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί Αν δεν πίστευε σ’ αυτό η Παρθένος και δεν δεχόταν να το διακονήσει. Είναι λοιπόν η Θεοτόκος συνεργός στο έργο της σωτηρίας και όχι απλό όργανο. Η Παναγία είναι το ιερό και άμωμο ανάθημα του ανθρωπίνου γένους στον Θεό. Είναι το πιο εύοσμο άνθος όλης της ανθρωπότητας. 
Η Μαρία έγινε Μητέρα του Χριστού. Γέννησε το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Τόσο η σύλληψη όσο και η γέννηση του ανερμήνευτου Τόκου της έγιναν πέρα από τους νόμους της φύσεως, σαν θαύμα της θείας πανσοφίας και παντοδυναμίας, το οποίο δεν έβλαψε τη σωματική ολοκληρία της Παρθένου, η οποία παρέμεινε «εσαεί» Παρθένος (αειπάρθενος).
Στην αδιάφθορη μήτρα της κατοίκησε ο άπειρος Θεός όχι τυπικώς (πράγμα αταίριαστο στην απεριόριστη και ακατάσχετη φύση του Θεού), αλλά «κατ' ευδοκίαν», και ενώθηκε πραγματικά με τον άνθρω­πο, τον όποιο συνέλαβε ή Μαρία όχι με συνεργία ανδρός, αλλά με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Στο πρόσωπο της Θεοτόκου ανακεφαλαιώνεται ολόκληρο το μυστήριο της θείας περί τον άνθρωπο οικονομίας. Η αν­θρώπινη φύση σπάζει τα δεσμά της αμαρ­τίας αφθαρτοποιείται και θεοποιείται.
Στην Παναγία έχουμε την “κατόρθωση” του “μητροπαρθενικού κάλλους”. Συγκεντρώνει επάνω της την χάρη της παρθενίας και την χάρη της μητρότητας. Αυτό, βέβαια, το αφύσικο γεγονός είναι φυσική συνέπεια της θέσης της μέσα σε όλη την δημιουργία. Είναι το “μεθόριο” της κτιστής και της άκτιστης φύσης. Αυτή πρώτη απ’ όλη την κτίση δέχεται την χάρη του Θεού. Η θέση αυτή χαρίστηκε στην Θεοτόκο, λόγω της ακριβούς και βαθιάς αυτοπροαίρετης υπακοής της στο θέλημα του Θεού. Αυτή η ολοκληρωτική ελεύθερη υπακοή της δώρισε την “γονιμότητα της παρθενίας”. Την έκανε μητέρα του Θεού. Η Παναγία έδωσε την ανθρώπινη φύση στο Υιό του Θεού, ο οποίος έγινε έτσι και Υιός ανθρώπου, πλήρης και τέλειος άνθρωπος από παρθενικό τόκο, από τόκο που ήταν άσχετος με την φθορά και τα πάθη των συνηθισμένων γεννήσεων. Η σύνθεση της παρθενίας με την μητρότητα είναι η αφετηρία της νέας ζωής της χάριτος, η αρχή της νεκρώσεως του Θανάτου. Η γέννηση του Χριστού ήταν ελεύθερη από κάθε αναγκαιότητα. “Επεσκίασε” η χάρη του Θεού την “Κεχαριτωμένη” και συνέδεσε μέσα στη μήτρα της το κτιστό και το άκτιστο. Αυτή η ανθρώπινη φύση του Χριστού από τη σύλληψή της ήταν ελεύθερη από την αμαρτία, γιατί υπόστασή της ήταν ο Υιός και Λόγος του Θεού. Έτσι προσέλαβε ο Θεός σώμα θνητό και παθητό, αλλά “χωρίς αμαρτίας”. Με αυτό νίκησε τον θάνατο και δώρισε την ζωή σε όλο το ανθρώπινο γένος.
Η Εκκλησία μας, με το γνωστό ύμνο του Αγίου Κοσμά του Μελωδού, τολμά να αποκαλεί την Θεοτόκο «τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξωτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ». Δεν είναι σχήμα λόγου, ούτε λυρική έξαρση. Η θέση της Θεοτόκου στο θείο σχέδιο της καθολικής σωτηρίας είναι ανώτερη και από εκείνη των αγγέλων διότι οι άγγελοι, ως ασώματες υπάρξεις, δεν θα μπορούσαν να προσφέρουν το σώμα, την υλικότητα, για την πραγματοποίηση του μυστηρίου της Σαρκώσεως. Ενώ η Θεοτόκος, προσφέροντας τον εαυτό της στον Θεό, αξιώθηκε να κυοφορήσει τον ίδιο τον Δημιουργό Εκείνον που έπλασε και τα Σεραφείμ και τα Χερουβείμ.
Μια γυναίκα, λοιπόν, πού γεννήθηκε μέσα στην πτωτική ανθρωπότητα, μέσα στην ιστορία, δια της θελήσεώς της αλλά και όλου το βίου της, ελκύει την θεία χάρη, γίνεται συνεργός του Θεού στο σχέδιο της σωτηρίας. Γίνεται η νέα Εύα και μέσω αυτής γεννάται ο Νέος Αδάμ, ο ενανθρωπήσας Θεός Λόγος, για να διορθώσει το σφάλμα του προπάτορος Αδάμ και να νικήσει τον θάνατο για χάρη του ανθρώπου. Γενόμενη Μήτηρ Θεού, η Παναγία μαρτυρεί για όλο το έργο πού επιτελεί ο Δημιουργός. Με την υπερφυή, εκ Πνεύματος Αγίου, σάρκωση του Χριστού, γεννάται από την παρθένο Μαρία μια νέα ανθρωπότητα, ένας καινός άνθρωπος και δίνεται στην κτίση μια καινούργια σημασία, πού είναι o σκοπός κι ο λόγος της υπάρξεως της: η μέλλουσα μεταμόρφωσή της. 
Έτσι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Παναγία, οδηγεί τον άνθρωπο να κατανοήσει και να διασαφήσει το μυστήριο του Υιού του Θεού πού γίνεται άνθρωπος χωρίς να πάψει να είναι Θεός. Η Παναγία προσωποποιεί την κλήση πού απευθύνεται στον καθένα μας για αγιότητα. Ζώντας τον Χριστό και την Εκκλησία ανακαλύπτουμε την Μητέρα του Θεού και το μυστήριο της Μητρότητάς της. Και, όπως κατέδειξε η Οικουμενική Σύνοδος της Εφέσου, ανακαλύπτοντας την «όντως Θεοτόκον», ανακαλύπτουμε τον ίδιο τον Χριστό.
Όλα αυτά, η Παναγία τα δείχνει με το πρόσωπό της, δια του προσώπου και της παρουσίας της. Η μαρτυρία της είναι μια σιωπηλή μαρτυρία. Ελάχιστες οι εμφανίσεις της και οι αναφορές των Ευαγγελίων στο πρόσωπό της. Το μήνυμά της ανήκει στην κατηγορία των σημείων. Σημείο αντινομικό, αναιρετικό της λογικής του κόσμου, αφού συνθέτει την παρθενία και την μητρότητα. Πρόκειται για ένα σημείο πού δόθηκε από τον ίδιο τον Θεό. Δεν επιβλήθηκε, δόθηκε. Επομένως πρέπει να ανακαλυφθεί.
Η Παναγία δεν είναι διόλου δυσνόητη. Ξέρει να σωπαίνει αλλά ξέρει να είναι και παρούσα εκεί πού την ζητούν. Η σιωπηλή της μαρτυρία, γίνεται άμετρον έλεος, για όσους επικαλούνται την χάρη της, γίνεται στοργή.
Μετά τη θεία μετάστασή της η Θεοτόκος συμβασιλεύει με τον Υιό της στους ουρανούς. Από τη θέση αυτή και με την παρρησία πού έχει ως «μήτηρ της Ζωής», με την «αμετάθετον μεσιτείαν» της, συμπαρίσταται δυναμικά στο ανθρώπινο γένος, υπάρχει ως ακένωτη πηγή στοργικής προστασίας, ενεργεί ως μητέρα όλων των πιστών, ελπίς και προστασία των χριστιανών. Η θαυματουργική της χάρη, ξεχωριστή και πιο ισχυρή από των άλλων αγίων, εκδηλώνεται στους ανθρώπους με πολλούς τρόπους, ως βοήθεια και θεραπεία σε κάθε ανάγκη.
Το μυστήριο της Θεοτόκου δεν μπορεί να αναλυθεί, να οριοθετηθεί με λόγια. Γι’ αυτό η στάση του καθενός πιστού μπροστά στη Θεοτόκο είναι ανάλογη μ’ εκείνη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ κατά την στιγμή του Ευαγγελισμού: στάση απορίας και θαυμασμού. Στην εποχή μας έχουν γίνει αποδεκτές ως φυσικές καταστάσεις δύο από τις πιο καταπιεστικές συνέπειες της εκούσιας απομακρύνσεως του ανθρώπου από το πνεύμα των εντολών του Θεού. Έχει κυριαρχήσει το σαρκικό φρόνημα ως φυσική κατάσταση των ανθρώπων. Και από την άλλη μεριά έχει γίνει αποδεκτή ως φυσική κατάληξη της ανθρώπινης ζωής ο θάνατος, του οποίου επιδιώκεται η αναβολή και όχι η υπέρβαση ή η κατάργηση. Μέσα σ’ αυτήν την κρατούσα κατάσταση δεν μπορεί εύκολα να κατανοηθεί η “άσπιλη σύλληψη”, ούτε να γίνει εύκολα αποδεκτός ο λόγος για το “μητροπαρθενικό κάλλος” της Θεοτόκου. Η προσέγγισή του απαιτεί καθαρή διάνοια, καθαρή καρδιά και καθαρά χείλη.
 Όταν ορισμένες Προτεσταντικές ομάδες αρνούνται τον όρο: "Θεοτόκος" για τη μητέρα του Κυρίου μας, συνήθως τα μέλη τους νομίζουν ότι ο όρος απαγορεύεται επειδή είναι "αντιβιβλικός".
Δεν αντιλαμβάνονται, ότι η άρνηση του όρου αυτού έχει Χριστολογικές προεκτάσεις, που φθάνουν στην αίρεση του Νεστοριανισμού! Να επιστήσουμε την προσοχή προς τους Ευαγγελικούς και Πεντηκοστιανούς, που δεν δέχονται τον όρο: "Θεοτόκος", ότι με τον τρόπο αυτό, ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΩΣ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟ, με αποτέλεσμα να πιστεύουν σε ΑΛΛΟΝ ΧΡΙΣΤΟ!!!
Η σημασία της άρνησης του όρου: "Θεοτόκος"
Οι περισσότεροι Προτεστάντες στην Ελλάδα αρνούνται να ονομάσουν τη μητέρα του Κυρίου μας "Παναγία" ή "Θεοτόκο". Συγκεκριμένα, λόγω της θεολογικής ρηχότητος που χαρακτηρίζει τις Προτεσταντικές ομάδες στη χώρα μας, δεν μπορούν να αντιληφθούν τη σημασία που έχει το δόγμα των δύο φύσεων σε μία υπόσταση τού Χριστού. Για τους περισσοτέρους από αυτούς, αυτά είναι "ψιλά γράμματα". Με αποτέλεσμα να ΝΕΣΤΟΡΙΑΝΙΖΟΥΝ, αρνούμενοι τον όρο: "Θεοτόκος" για τη μητέρα του Κυρίου μας.
Όσον αφορά όμως την άρνηση από μέρους τους, για τον όρο: "Θεοτόκος", τους θέτει σαφέστατα με το μέρος των αρνητών των δύο φύσεων τού Χριστού! Με άλλα λόγια, όποιος αρνείται τον όρο "Θεοτόκος", αυτομάτως γίνεται ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ, γιατί αρνείται τον αληθινό Χριστό, και δέχεται έναν άλλο ΚΙΒΔΗΛΟ Χριστό.
Δεν είναι λοιπόν σοβαρό επιχείρημα αυτό που λένε μερικοί Προτεστάντες: "αν μιλήσουμε για Θεομήτορα", να μιλήσουμε και για θεοπαππού", και άλλα τέτοια ανάλατα επιχειρήματα. Γιατί βεβαίως η Εκκλησία προσεύχεται σε κάθε Θεία Λειτουργία για τις ευχές των "δικαίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης". Οι Χριστιανοί τιμούν κάθε δίκαιο που συνέβαλλε στην ενσάρκωση του Θεού μας και Κυρίου μας Ιησού Χριστού, προς σωτηρία των ανθρώπων. Και η άρνηση τιμής προς τα άγια αυτά πρόσωπα, βαρύνει τον αρνητή.
Η άρνηση των Νεστοριανών
Με την Γ’ Οικουμενική Σύνοδο (Έφεσος 431 μ.Χ.), ένα από τα σημαντικά θέματα που συζητήθηκαν, ήταν ο όρος: "Θεοτόκος". Ο λόγος που προέβησαν σε αυτό το δογματισμό οι Χριστιανοί τότε, ήταν ο εξής:
Ο Νεστόριος (428 – 431 μ.Χ.) δεν δέχονταν ένα μόνο πρόσωπο για τον Ιησού Χριστό, αλλά έλεγαν ότι άλλο είναι το πρόσωπο του Θεού Χριστού, και άλλο του ανθρώπου Χριστού. Έλεγαν ότι η Παρθένος Μαρία, δεν ήταν Θεοτόκος, αλλά "ανθρωποτόκος", επειδή δήθεν ο Χριστός όταν γεννήθηκε ήταν μόνο άνθρωπος. Την έλεγαν επίσης: "Χριστοτόκο", υπονοώντας ότι ήταν ο Ιησούς μόνο Χριστός, και όχι Θεάνθρωπος.
Με άλλα λόγια, διασπούσαν τον ΕΝΑΝ Κύριο Ιησού Χριστό, σε δύο διαφορετικά πρόσωπα: Ένα Θεϊκό, και ένα ανθρώπινο. Δεν είχαν έτσι έναν Χριστό, αλλά ΔΥΟ! Και έλεγαν ότι μόνο φαινομενικά ο Χριστός ήταν ενιαίο πρόσωπο.
Έτσι μια μερίδα εντός των Ευαγγελικών και των Πεντηκοστιανών, νεστοριανίζουν, πιστεύοντας σε άλλο Χριστό! Οι άλλοι όμως, που λένε ότι πιστεύουν στον αληθινό Θεάνθρωπο Χριστό, τι λόγο έχουν να αρνηθούν τον όρο: "Θεοτόκος" για τη μητέρα του;
Ακόμα και ο Νεστόριος, τελικά αποδέχθηκε τον όρο: "Θεοτόκος", και μάλιστα πριν από την Γ’ Οικουμενική Σύνοδο, με την επιφύλαξη της "φαινομενικής" μετάδοσης ιδιώματος, από τον Θεό Λόγο στον άνθρωπο Ιησού. Δηλαδή, ακόμα και ο Νεστόριος, βρήκε τελικά αποδεκτή τη λέξη αυτή, έστω και υπό όρους.
Οι σύγχρονοι αρνητές της Θεοτόκου, τι πρόβλημα έχουν; Είναι Νεστοριανικότεροι του... Νεστορίου;
Άρα αντιλαμβάνονται οι Προτεστάντες, το λόγο που αρνούνται τον όρο: "Θεοτόκος"; Αντιλαμβάνονται, ότι η άρνηση αυτή, τους κατατάσσει μεταξύ των αιρετικών, που αρνούνται τη Θεανθρώπινη υπόσταση τού Κυρίου Ιησού Χριστού; Κατανοούν ότι αυτή η άρνηση που τους έχουν περάσει στο μυαλό οι ηγέτες τους, ισοδυναμεί με πίστη σε έναν άλλο, κίβδηλο Χριστό;
Θέλουμε να πιστεύουμε, ότι η πλειονότητα των Ευαγγελικών και Πεντηκοστιανών, που αρνούνται τον όρο "Θεοτόκος", ότι δεν το κάνουν επίτηδες και το κάνουν απλώς από προχειρότητα και έλλειψη στοιχειώδους θεολογικής κατάρτισης.
Η Ορθόδοξη άποψη
Ο όρος "Θεοτόκος" είναι όρος ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟΤΑΤΟΣ!!!
1. Πρώτα όμως, πρέπει να απαντήσουν στο ερώτημα: "Γιατί θα έπρεπε να δέχονται μόνο όσα βλέπουν στην Αγία Γραφή"; Πού λέει η Αγία Γραφή, ότι μόνο μέσα από αυτή πρέπει να δέχονται μόνο όσα γράφει εκεί μέσα; Αυτές είναι δυο ερωτήσεις, στις οποίες ποτέ κανένας Προτεστάντης δεν κατάφερε να απαντήσει.
2. Οι Προτεστάντες αποδέχονται και άλλους όρους, οι οποίοι δεν βρίσκονται στην Αγία Γραφή. Για παράδειγμα, αποδέχονται (τουλάχιστον οι περισσότεροι Προτεστάντες), τον όρο "Τριάδα" για τον Θεό, αν και δεν υπάρχει στην Αγία Γραφή. Αποδέχονται επίσης τον όρο "ομοούσιος", για την ουσία του Θεού, που ούτε αυτός βρίσκεται στην Αγία Γραφή. Αποδέχονται επίσης τον όρο "Θεάνθρωπος", για τον Ιησού Χριστό, παρά το ότι δεν βρίσκεται στην Αγία Γραφή.
Μα τότε τον όρο "Θεομήτωρ" γιατί δεν τον δέχονται, εφόσον αυτός περιγράφεται σαφώς στην Αγία Γραφή; Δεν δέχονται ότι η παρθένος Μαρία γέννησε τον Χριστό; Δεν δέχονται ότι ο Χριστός ήταν και είναι ο Θεός Λόγος; Και αν η παρθένος Μαρία, γέννησε τον Θεό, δεν ήταν Θεομήτωρ; Απλή λογική: Μητέρα του Θεού = Θεομήτωρ. Γιατί λοιπόν τους ενοχλεί ο όρος: "Θεομήτωρ";
3. Όμως, ο όρος "Θεοτόκος" είναι όρος που υπάρχει στην Αγία Γραφή:
α. Ας δούμε λοιπόν δύο παραδείγματα από τα αμέτρητα χωρία που αναφέρουν τον Ιησού Χριστό ως Θεό μας:
"οίδαμεν δε ότι ο υιός του Θεού ήκει και δέδωκεν ημίν διάνοιαν ίνα γινώσκωμεν τον αληθινόν· και εσμέν εν τω αληθινώ, εν τω υιώ αυτού Ιησού Χριστώ. Ούτος εστίν ο αληθινός Θεός και ζωή αιώνιος." (Α΄ Ιωάννου 5,20).
"ο Χριστός το κατά σάρκα, ο ων επί πάντων Θεός ευλογητός εις τους αιώνας" (Ρωμαίους 9,5).
Μάλιστα, ειδικά αυτό το τελευταίο χωρίο, αναφέρει τον "ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ" Χριστό, ως "Θεό ευλογητό", μην κάνοντας καμία Νεστοριανική διάκριση θεϊκής και ανθρώπινης υπόστασης, αλλά δείχνοντας ότι ο άνθρωπος Χριστός, είχε την ίδια υπόσταση με τον Θεό Λόγο. Δεν διακρίνεται λοιπόν ο άνθρωπος Χριστός, από τον Θεό Λόγο, αλλά είναι ο ίδιος και μοναδικός Ιησούς Χριστός.
β. Η παρθένος Μαρία αναφέρεται σαφώς ως μητέρα του Ιησού Χριστού: "και ευλόγησεν αυτούς Συμεών και είπε προς Μαριάμ την μητέρα αυτού" (Λουκάς 2,34). Και εφόσον ο Χριστός είναι και Θεός, η Μαρία είναι ΘΕΟΜΗΤΩΡ.
γ. Όμως υπάρχει και ένα χωρίο στην Αγία Γραφή, που γράφει σαφώς για την παρθένο Μαρία, πως ήταν η μητέρα του Θεού!!! Πρόκειται για τα λόγια που είπε η Ελισσάβετ, υποκινούμενη από το Άγιο Πνεύμα, όταν είδε την Παναγία:
"Και επλήσθη Πνεύματος Αγίου η Ελισάβετ και ανεφώνησε φωνή μεγάλη και είπεν· ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου. και πόθεν μοι τούτο ίνα έλθη η μήτηρ του Κυρίου μου προς με;" (Λουκάς 1,41-43).
Η Ελισσάβετ στο χωρίο αυτό κάτω από το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, αποκάλεσε την Παναγία: "μητέρα του Κυρίου" της. Και δεν μπορεί κάποιος, να αμφισβητήσει, ότι ο Κύριος της Ελισσάβετ ήταν ο Θεός Λόγος, ο Ιησούς Χριστός. Εδώ το Άγιο Πνεύμα, δεν αποκαλεί την Μαρία, μόνο: "Ευλογημένη (και συνεπώς αγιότερη) από όλες τις γυναίκες", (Παναγία), αλλά την αποκαλεί επίσης και "μητέρα του Κυρίου" της, που σημαίνει "μητέρα τού Θεού".
 Όλα αυτά είναι αρκετά, για να δει κάθε λογικός Προτεστάντης, το άτοπο της άρνησής του, να αποδεχθεί την Παναγία ως "Θεοτόκο".
Πολύ περισσότερο, ότι με την άρνησή τους αυτή, όχι μόνο στερούν αυτή την τιμή από την Παναγία, αλλά ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΤΗ ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, κάτι που είναι αίρεση απωλείας.
Ας σταματήσουν λοιπόν να πλανώνται από τους αιρεσιάρχες τους, γιατί αυτοί μόνο σε απώλεια τους οδηγούν.
 Η ΥΨΙΣΤΗ ΤΙΜΗ ΣΤΗ ΘΕΟΤΟΚΟ ΜΑΡΙΑ
Όλοι σχεδόν οι Προτεστάντες, αρνούνται τον όρο: "Παναγία", και αρνούνται να δώσουν στην Παναγία την ύψιστη τιμή, μεταξύ όλων των άλλων αγίων. Ένα επιχείρημα που χρησιμοποιούν συνήθως, είναι το εδάφιο που θα εξετάσουμε εδώ. Νομίζουν ότι ο Ιησούς διόρθωσε κάποια γυναίκα που μακάρισε τη μητέρα Του. Όμως το εδάφιο λέει πολύ διαφορετικά πράγματα.
Το  περιστατικό ιστορείται στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο. Ακούγοντας την καταπληκτική διδασκαλία του Κυρίου μία γυναίκα του όχλου αναφωνεί με ενθουσιασμό: «Μακαρία η κοιλία η βαστάσασά σε και μαστοί ους εθήλασας» (Λκ 11,27). Μακαρίζει, δηλαδή, τη μητέρα του Κυρίου και στο θαυμασμό της γυναίκας του όχλου ο Κύριος απαντά με τη φράση: «Μενούνγε μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν» (Λκ 11,28).
... η τελευταία πρόταση της περικοπής αποδόθηκε στη νεοελληνική ως εξής: «Μακάριοι μάλλον είναι εκείνοι, που ακούν το λόγο του Θεού και τον φυλάττουν». Άρα, είναι μακάριοι από τον Κύριο οι ακροατές και τηρητές του θείου λόγου.
Ωστόσο, είναι εσφαλμένη η πρόταση ότι «μακάριοι μάλλον» είναι οι τηρητές του θείου λόγου παρά η Παναγία.
Το σφάλμα επικεντρώνεται στην άστοχη μετάφραση της πρώτης λέξεως της προτάσεως, του συνθέτου μορίου «μενούνγε». Σύμφωνα με τα λεξικά, το μόριο αυτό αποτελείται από τρεις λέξεις: Από τον αντιθετικό σύνδεσμο μεν, τον συμπερασματικό ουν και το βεβαιωτικό μόριο γε. Στο συγκεκριμένο χωρίο της Καινής Διαθήκης το «μενούνγε» θα μπορούσε να ισοδυναμεί με τα νεοελληνικά «πράγματι», «ναι, μάλιστα», «βεβαιότατα»! Είναι αξιοσημείωτο ότι με την ίδια σημασία αναφέρεται το «μενούνγε» και σε άλλα τρία χωρία της Καινής Διαθήκης: Ρωμαίους 9,19· 10,18· Φιλιππησίους 3,8.
Ο Κύριος απαντώντας στον μακαρισμό της γυναίκας προτάσσει το «μενούνγε» όχι για να αρνηθεί ή να μειώσει το θαυμασμό προς την μητέρα του. Θέλει να πει ο Κύριος ότι συμφωνεί απόλυτα και αποδέχεται ως ειλικρινή και άδολη την έκφραση του θαυμασμού προς την μητέρα του. Με όσα λέγει στη συνέχεια θέλει να οδηγήσει τη σκέψη των ακροατών του σε κάτι υψηλότερο. Το νόημα των λόγων του είναι: «Ναι, μάλιστα βέβαια! Μακαρία η μητέρα μου, όπως λες, αλλά κι εγώ σου λέω ότι μακάριος είναι εκείνος, που ακούει το θείο λόγο μου και τον τηρεί».
Έτσι, ο Κύριος ενθαρρύνει τη γυναίκα να ελπίζει ότι κι αυτή, αλλά και κάθε χριστιανός μπορεί να γίνει ευτυχισμένος, όπως η μητέρα του, αν ακούσει τον λόγον του και τον τηρήσει. Το ίδιο νόημα έχει και μία άλλη σχετική απάντηση του Ιησού, όταν, καθώς μιλούσε, του ανήγγειλαν ότι τον ζητούν η μητέρα και οι αδελφοί του κι αυτός απάντησε: «Μήτηρ μου και αδελφοί μου ούτοί εισιν οι τον λόγον του Θεού ακούοντες και ποιούντες αυτόν» (Λκ 8,21 · Μτ 12,48-50· Μκ 3,34-35).
Η μακαριότητα της Παρθένου, η υψίστη δόξα της συνίσταται στο ότι εκλέχθηκε, να γίνει μητέρα του Κυρίου, ακριβώς, διότι παρέμεινε αιώνιος φύλακας του θεϊκού Κυρίου.
 Η ΜΕΣΙΤΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 
Απάντηση σε κακοπροαίρετες ενστάσεις Προτεσταντών
Πολλοί Προτεστάντες, με κακοπροαίρετο τρόπο και κακοπιστία, όπως κάνουν και με την Αγία Γραφή, απομονώνουν φράσεις από τη Χριστιανική υμνολογία. Έτσι πείθουν τους αστήρικτους με ψευδείς πληροφορίες, συκοφαντώντας την Εκκλησία του Χριστού, και έτσι τους ρίχνει και αυτούς στην αίρεση, για να ανακυκλώσουν και να συνεχίσουν να διαδίδουν τις Προτεσταντικές ιδέες.
Ψευδείς και συκοφαντικές διαστρεβλώσεις
Οι Προτεστάντες αλλοιώνουν το νόημα της Χριστιανικής υμνολογίας προς την Παναγία, για να μας πουν ότι δήθεν την "θεοποιήσαμε", και να βρουν κάτι (έστω και ψευδές), να κατηγορήσουν την Εκκλησία. Παρ' όλα αυτά, εξακολουθούν κατά τη συνήθειά τους να απομονώνουν φράσεις, που στα αυτιά των αμαθών φαντάζουν "ασεβείς", έτσι ώστε να τους πλανούν.
Θα αναφερθούμε σε μία φράση, την οποία απομονώνουν για να διαβάλλουν την Εκκλησία του Χριστού:
"Τη Θεοτόκω εκτενώς νύν προσδράμωμεν, αμαρτωλοί καί ταπεινοί, καί προσπέσωμεν εν μετανοία, κράζοντες εκ βάθους ψυχής, Δέσποινα, βοήθησον εφ' ημίν σπλαγχνισθείσα, σπεύσον, απολλύμεθα υπό πλήθους πταισμάτων, μή αποστρέψης σούς δούλους κενούς, σέ γάρ καί ΜΟΝΗΝ ΕΛΠΙΔΑ κεκτήμεθα".
Είναι πλέον εμφανής ο Προτεσταντικός δόλος, η υποκρισία και το διαστρεβλωτικό ψεύδος αυτής της πλάνης. Αφού πρώτα έχουν απομονώσει το μέρος αυτό από την υπόλοιπη υμνολογία, λένε ότι δεν μπορείτε να τα έχετε και τα δύο. Μια ελπίδα είναι ΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ, είναι λοιπόν η Μαρία ή ο Χριστός;
Για κάποιον που δεν έχει σχέση με την Εκκλησία, ή είναι κακοπροαίρετος και κακόπιστος, αυτά τα λόγια φαίνονται πειστικά. Πρόκειται όμως για λόγια πλήρη δόλου και διαστροφής, ενάντια στο αληθινό νόημα του χωρίου.
Το χειρότερο, όμως, είναι η διαστροφή της Αλήθειας, με την αποκοπή κομματιών των ύμνων της Εκκλησίας, προκειμένου να "πείσουν" ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει "θεοποιήσει" την Παναγία.
 Έχουν ξεχυθεί στην κοινωνία μας ένα πλήθος ποιμένων που το παίζουν "μεσσίες", "σωτήρες" του κόσμου, "αυθεντικοί, αλάθητοι ερμηνευτές της Γραφής" πάνω από Συνόδους και Πατέρες. Μπορεί να τους έχει κανείς εμπιστοσύνη, όταν έχουν φτιάξει 23.000 διαφορετικές χριστιανικές "εκκλησίες";
Η πολεμική των Προτεσταντών κατά της Παναγίας μας βολεύει αφάνταστα, γιατί αποκαλύπτεται η ποιότητά τους, το ποιοι πραγματικά είναι, αφυπνίζει τους Ορθοδόξους και τους κάνει να γυρίζουν τη πλάτη τους στις αμερικανόφερτες αιρέσεις.
Σημασία δεν έχει το τι λένε οι Προτεστάντες ότι πιστεύουμε και εννοούμε, αλλά το τι εννοούμε πραγματικά με αυτά που λέμε. Και το σίγουρο είναι ότι δεν θα ξεφύγουν από την κρίση του Θεού για την κακοπιστία τους και τη διαβολή τους εναντίον της αλήθειας.
Η Ορθόδοξη άποψη
1. Η Θεοτόκος είναι Παναγία, πάνω από όλους τους αγίους, γιατί, ως άνθρωπος, μόνο με ανθρώπους μπορεί να συγκριθεί, και όχι με τον Θεό.
2. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν "θεοποιεί" την Παναγία, γι' αυτό και εμείς οι Ορθόδοξοι κάνουμε το σταυρό μας με ΤΡΙΑ ΔΑΧΤΥΛΑ και όχι με τέσσερα, όπως κάνουν οι παπικοί. Ούτε αναγνωρίζουμε το παπικό δόγμα περί "ασπίλου συλλήψεως" της Παναγίας.
3. Προσκυνούμε τιμητικά την Παναγία και ζητάμε τις μεσιτείες και τις παρακλήσεις προς τον Θεάνθρωπο Χριστό, ώστε να μας βοηθήσει σε δύσκολες στιγμές της ζωής μας, σε εθνικές ή προσωπικές δυσκολίες, σωματικές ή ψυχικές ασθένειες. Με αυτή την έννοια η μεσιτεία της μας σώζει (όχι όπως ο Χριστός που είναι ο απόλυτος Σωτήρας) από κινδύνους στην επίγεια ζωή μας. Είναι η ελπίδα μας, η προστασία μας, η μεσιτεία μας, σε δεύτερη θέση, μετά τον Θεό. Υπάρχει το απόλυτο ο Θεός και το σχετικό η Παναγία και οι Άγιοι, που δείχνουν τον Θεό, που απευθύνονται στο Θεό, που μεσιτεύουν για εμάς στο Χριστό, που μας οδηγούν προς τον Θεό, όπως οι Απόστολοι και υπόλοιποι μαθητές του Χριστού. Η Εκκλησία του Χριστού είναι ΜΙΑ, επίγεια και ουράνια, και πιστεύουμε ακράδαντα ότι η επουράνιος Εκκλησία (άγγελοι, άγιοι, μάρτυρες, πρεσβύτεροι) προσεύχεται και μεσιτεύει για εμάς μπροστά στο Θρόνο του Θεού.
   
   Η ΜΕΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Ότι συνέβη με τον Χριστό, ο οποίος πέθανε και αναστήθηκε, το ίδιο θα συμβεί και με κάθε άνθρωπο. Προς το παρόν, βέβαια, γευόμαστε μόνο το θάνατο. Βλέπουμε την κυριαρχία του πάνω σε όλη την δημιουργία. Αυτό που προσδοκούμε είναι η κοινή ανάσταση, η ζωοποίηση των νεκρών σωμάτων και η ένδυση των φθαρτών με αφθαρσία. Αυτό που αναμένουμε εμείς να συμβεί, όταν θα έλθει ο Χριστός κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του, σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας, συνέβη ήδη στην Θεοτόκο.
Η Μητέρα του Χριστού τρεις ημέρες μετά την Κοίμηση και την Ταφή της από τους Μαθητές και τους πρώτους Αποστολικούς Πατέρες, “μετέστη” στους ουρανούς. Η “μετάσταση” της Θεοτόκου είναι ταυτόχρονα ανάσταση και ανάληψη. Δηλαδή, το νεκρό της σώμα συνδέθηκε πάλι με την ψυχή της και “ανελήφθη” από τον Υιό της στον ουρανό. Δεν ήταν δυνατόν αυτή που γέννησε τον νικητή του θανάτου να κατέχεται από τον θάνατο.
Χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς συνέβη στο σώμα της Παναγίας πέραν της μεταστάσεώς του στον ουρανό και της αφθαρτοποιήσεώς του, προτιμούμε να μείνουμε χωρίς προσθήκες και επεξηγήσεις στον όρο "μετάσταση" που μας παρέδωσαν οι άγιοι Πατέρες, με δεδομένα τα λόγια της Αγίας Γραφής στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή 15,22-23: "Ώσπερ γαρ εν τω Αδάμ πάντες αποθνήσκουσιν, ούτω και εν τω Χριστώ πάντες ζωοποιηθήσονται. Έκαστος δε εν τω ιδίω τάγματι· απαρχή Χριστός, έπειτα οι Χριστού εν τη παρουσία αυτού". Και μια και η ζωοποίηση των σωμάτων ακόμα δεν έχει συμβεί πέραν του Χριστού, εφ' όσον δεν έχει συμβεί ακόμα η Δευτέρα Παρουσία, δεν μπορούμε να μιλάμε για "ανάσταση", αλλά απλώς για "μετάσταση". Άλλωστε κατά τον λόγο της Αγίας Γραφής, οι ψυχές των αγίων, ακόμα και χωρίς το σώμα τους, δεν κατέχονται εκ του θανάτου: "Λέγει αυτώ Μάρθα· οίδα ότι αναστήσεται εν τη αναστάσει εν τη εσχάτη ημέρα. Είπεν αυτη ο Ιησούς· εγώ ειμι η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται· και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα." (Ιωάννης 11,21). Άλλο πράγμα λοιπόν είναι η μετάσταση και η διαφύλαξη του σώματος της Παναγίας από τη φθορά, και άλλο η ανάσταση. Και ακόμα και αν χρησιμοποιήσουμε τη λέξη "συνανίσταται" για το σώμα της Παναγίας όπως ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (PG 151,465), είναι προφανές ότι δεν πρόκειται ακριβώς για τη γενική ανάσταση που θα συμβεί κατά τη Δευτέραα Παρουσία, αλλά για κάτι που μοιάζει με αυτήν.
Η Κοίμηση της Θεοτόκου υπήρξε ένδοξος και ήταν ανάλογη με την ζωή της. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς μιλώντας για την Κοίμηση της Θεοτόκου, όχι μόνον την ονομάζει ένδοξη, αλλά συγχρόνως την ονομάζει μεταβίωση.
Αυτή η λεγομένη μεταβίωση είναι η ανάσταση και ανάληψη του σώματος της Παναγίας. Κατά την διδασκαλία του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, όπως και άλλων αγίων, δεν εορτάζουμε μόνον την άνοδο της ψυχής της Θεοτόκου στον ουρανό, αλλά και του σώματος. Γράφει ότι η Θεοτόκος μετέστη στον ουρανό και παρέστη εκ δεξιών του παμβασιλέως. Έτσι, με το σώμα της ανέβηκε στον Ουρανό, και είναι η μόνη που με το σώμα της μαζί με τον Υιό της βρίσκεται στον ουράνιο χώρο.
Αυτή όμως η “μετάσταση” δεν χώρισε την Θεοτόκο από τον κόσμο. Περισσότερο από όλους τους Αγίους, η Θεοτόκος, παρά την “κοίμησή” της, συνεχίζει να είναι παρούσα μέσα στο κόσμο με την άμαχη προστασία της. Αυτό μαρτυρούν τα αμέτρητα θαύματά της.