Το μέρος που όποτε επισκέπτομαι με γεμίζει με συναισθήματα είναι το μοναστήρι της Παναγίας της Σπηλιανής. Ένα πανέμορφο μοναστήρι χτισμένο πάνω σε έναν βράχο, κρημνό ή οξό όπως τον λέμε στη Νισυρο.
Για να φτάσεις στην εκκλησιά που είναι χτισμένη μέσα σε μια σπηλιά πρέπει να ανέβεις εκατόν εβδομήντα σκαλιά. Κάθε σκαλί είναι και μια ανάμνηση μια ιστορία, γέλια, φωνές, κλάματα.
Εκεί που από μικρός μαζί με την παρέα μου περνούσαμε πολλές ώρες, βοηθώντας όλοι την Παναγία για να είναι όλα έτοιμα για να υποδεχθεί τους προσκυνητές. Κάθε σκαλί είναι και ένα πείραγμα αφού σαν παιδιά όταν ανεβάζαμε πράγματα πάνω πείραζε ο ένας τον άλλο και γελούσαμε.
Όταν μπεις μέσα στην εκκλησιά βλέπεις έναν πανέμορφο χώρο, μια σπηλιά που όμως με τόση αγάπη έγινε μια πανέμορφη εκκλησιά.
Εκεί πολλές φόρες έχουμε αναπολήσει τα παλιά και έχουμε κλάψει. Όταν πια φτάσω πάνω τα ξεχνάω όλα. Είναι σαν να έχω πάθει προσωρινή απώλεια μνήμης και άπλα με γεμίζει με συναισθήματα και αναμνήσεις το τοπίο που είναι μαγευτικό...
Βλέποντας κάτω αγναντεύω όλο το χωρίο μου που από εκεί πάνω φαίνεται πολύ μικρο άλλα με τόσο μεγαλείο.
Βλέπω την μεγαλύτερη αγάπη μου από εκεί πάνω την θάλασσα και ξεχνάω τα πάντα.
Βλέπω την Κω και τα γύρω νησιά όταν ο ήλιος δύει και μαγεύομαι από τις απαλές ροζ, κόκκινες,πορτοκάλι και κίτρινες αποχρώσεις.
Κάθε εποχή έχει και κάτι το διαφορετικό εκεί πάνω, κάθε εποχή έχει και την δικιά της όμορφη ανάμνηση.
Υπάρχει μια ησυχία και με δύναμη που σε μαγεύει εκεί μπορώ να κάθομαι με τις ώρες και να σκέφτομαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου