Στην Παντάνασσα σε καιρό πειρασμών. Posted by dosambr i

Παντάνασσα, πανύμνητε, Παρθενομήτορ Κόρη,
εμών ρημάτων άκουσον και πρόσχες μοι τοις λόγοις.
Ίδε δακρύων σταλαγμούς, ίδε ψυχής την λύπην,
ίδε και μη παρίδης με, Δέσποινα Θεοτόκε.
Ου φέρω τας επιβουλάς σατάν του βροτοκτόνου,
ου φέρω την επίθεσιν, ου φέρω την κακίαν.
Ου στέγω τούτου μηχανάς, ενέδρας, λόγους, δόλους,
ουχ υπομένειν δύναμαι την πλάνην και απάτην.
Βιάζει και πειράζει με νυκτός και καθ’ ημέραν
συντρίβει και θηρεύει με, πράξεσιν αθεμίτοις.
Εις αμαρτίας βάραθρα έλκει και συνωθεί με·
ψυχής τας κόρας έσβεσεν, ημαύρωσε τον νουν μου.
Το σώμα κατερρύπωσεν, εσπίλωσε το πνεύμα·
εξέδυσέμε την λαμπράν στολήν της σωφροσύνης.
Αφήρπασεν, εσύλησε τον πλούτον της ψυχής μου,
τα δώρα και χαρίσματα τ’ από Θεού δοθέντα.
Πένητα με κατέστησε πάντων καλών ων είχον
λοιπόν, Αγνή πανάχραντε, Χριστιανών η δόξα.
Των θλιβομένων χαρμονή, λιμήν χειμαζόμενων
και σκέπη και κραταίωμα των καταπονούμενων.
Ή τον Χριστόν μου τέξασα του κόσμου τον Δεσπότην
και γαλακτοτροφήσασα τον τρέφοντα την κτίσιν.
Ελέησον, οικτείρησον τον σον αχρείον δούλον
και τον εχθρόν τον πονηρόν, τον ψυχοφθόρον λύκον,
κατάβαλε, Πανύμνητε, ελπίς απηλπισμένων
και δός μοι την συγχώρησιν των πρώην μου πταισμάτων,
και την άντίληψιν την σην νυν τε και μέχρι τέλους·
Θεογεννήτορ, έχειν με, μηδόλως χωρισθήναι.
Επί τω τέλει φάνηθι μεσίτις και προστάτις ·
εξαιρουμένη με δεινών κ’ αισχύνης αιωνίου.
Έν λύπαις γαρ παράκλησιν έχω σε, Θεομητορ,
προστάτιν εν τοις πειρασμοίς, ρύστιν εν τοις κινδύνοις.
Νυν τας ελπίδας επί σοι τίθημι, Θεοτόκε·
σε κέκτημαι και βοηθόν κατά των εναντίων.
Εν θλίψεσι παραψυχήν, εν νόσοις θεραπείαν
καθ’ όλον παραμύθιον δια παντός του βίου.
Και δός φωναίς ψαλμωδικαίς ευχαριστείν σοι, Κόρη·
Και μεγαλύνειν δια σου τον πλάστην και Θεόν μου.
Πάντοτε, νυν τε και αεί κ’ εις πάντας τους αιώνας. Αμήν.
(Από το Συνταγμάτιον ευχών ίερ. Ματθ. Τζιγάλα του Κυπρίου, Προσευχητάριο Σιμωνώφ)