Η Λιτανεία των Ματιών της Παναγίας
[...] τι ζαλάδα εκείνες οι άπειρες Παρθένες. Εκείνα τα ζευγάρια των ματιών. Εκείνα τ’ άπειρα ζευγάρια των ματιών, πλάι-πλάι, στη σκοτιδιασμένη από αιώνες συλλογή των, αραδιαστά στην κόγχη του ιερού του πολυσέβαστου Κουτλουμουσιού. Τι Παναγίες είναι οι αμέτρητες, όλες τους νάναι μια και μαζί αμέτρητες, με τις πορφύρες, με τις ταπείνωσες, με τα πρόσωπα της αγαθωσύνης. Μάτια που αντιφεγγίσαν τους αγγελικούς αχτινοβολισμούς, μάτια του Μεγαλύνει η ψυχή μου. Η Λιτανεία τών Ματιών της Παναγίας σε αριθμό ως τον αριθμό των άστρων του στερεώματος ή της θαλάσσιας αμμουδιάς, Ό,τι δεν εδυνήθη η τέχνη, είτε η πίστη των ζωγραφιστών στις δέησές τους ν’ αποδώσει σε ένταση, το αποδίδει ο άμετρος αριθμός τόσωνε, τόσωνε Παναγιών, όλων ομού, να χάνεται ο νους στο θείον. Ν’ αναμετράει τις βουλές του Κυρίου και τους δαιδάλους των κριμάτων του Θεού. Ίσταμαι στην κόγχη του Ιερού εις εκείνο το πάνσεπτο κοινόβιο, που ακούω κάθε μεσάνυχτα κάτου απ’ τα παραθύρια μου να σημαίνει το καμπανέλι του όλο ταπεινότητες τον Όρθρο, πρι κοιμηθώ εγώ καν, και βλέπω και ονειρεύομαι τα Μάτια από τις τόσες Παναγίες! Έχτοτε σαν λιβάνισμα, απ’ αυτό του Αγίου Όρους, με το ροδέλαιο που το φχιάνουν μια βδομάδα πολύπειρου δουλευτάδες και το τήκουν και το μαλάζουν και το περιποιούνται, μαζί με το καμπανέλι του Μεσονυχτικού, ανεβαίνουν στα σκοτάδια μέσα απ’ τους ανέμους, τις ομίχλες, τους ισκιερώτατους νυχτερινούς αετούς -τώρα φυσάει ένας λυσσώδης, μανιασμένος γραίγος- ανεβαίνουν, ανεβαίνουν, διάμεσα από λεύκες, από κυπαρίσσια, σωροί, τσουβάλια, τα αιθέρια εκείνα, τα σκοτεινά, τα βελούδινα Μάτια, και τήκομαι στην προσευχή, και στην ερωτική τη δέηση…
Από την ΄Ασκηση στον ΄Αθω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου