Οι ποιητές μας, άγρυπνοι νυκτοφύλακες στις υψηλές σκοπιές του
πνεύματος, μετουσιώσανε την πίστη σε λόγο, το στοχασμό σε στίχο. Και
αγγίζοντας το αθέατο βάθος της ψυχής αυτού του λαού, ζωντάνεψαν με τον
χρωστήρα τους τη συνείδηση της πίστης τους. Ελευθερωμένοι από την
αβάσταχτη ελαφρότητα της καθημερινότητας ανοίξαν τομές στη ζωή,
ακούμπησαν λειτουργικά την ψυχή του λαού. Την απογύμνωσαν αυτή την άδολη
ψυχή και την χάραξαν στο χαρτί. Είναι ο ποιητικός λόγος, που γίνεται
σημαία και φλάμπουρο μέσα στους αιώνες. Ταπεινός μύτος, που διαλύει τον
κίνδυνο του λαβύρινθου. Και δίνει ώθηση ζωής εκεί που σταυρώνονται οι
ιδέες, οι στόχοι, οι πόθοι, οι άνθρωποι, οι καρδιές μας.
΄΄ Ω Στρατηλάτισσα Κυρά σε σε τα νικητήρια!
Λαοί τον ύμνο πλέκουνε σαν το στεφανοπλόκο
Με χίλια βάγια δοξασμού Κρίνα λαχτάρας μύρια Ση χάρη σου Θεοτόκε.
Ψάλλει με τη δυνατή ποιητική του λύρα ο μεγάλος ποιητής μας Κωστής Παλαμάς. Και με τον τρόπο του αυτόν γίνεται ο ταπεινός ερμηνευτής της ψυχής του γένους μας. Σταλάζει σταγόνα- σταγόνα με την ποιητική διαίσθηση στο άψυχο χαρτί την πίστη και τη λατρεία του λαού μας σ’ εκείνη που έγινε το ΄΄μυστικό δοχείο΄΄ της Χάριτος του Θεού.
Και ο Αχιλλέας Παράσχος, θα σιγοψιθυρίσει μέσα σ’ έντονους λυγμούς αγάπης και αφοσίωσης.Εκείνος όπου του Θεού τη μάνα συλλογάται, Στην αγλκαλιά της αρετής, στη σκέπη Σου κοιμάται.
Και ο Άγγελος Σικελιανός θα τονίζει στο υπέροχο ποίημά του ‘’ύμνος στην Παναγιά΄΄.΄΄
κι εκεί που κάθομαι ψηλά, γαλήνιος και ωριμάζω
το νόημα φέρνει ο άνεμος θαμπούς κυματισμούς καμπάνας μέσα απ τα χωριά: λογαριάζω κι απεικάζω που κράζει για της Χάρης Της, τους Θείους Χαιρετισμούς.
Ο ίδιος ποιητής του ύψους αλλά και του μέτρου θα σημειώσει στον Δεκαπενταύγουστο του 1940.
΄΄Ω Εσύ των ουρανών, η Πλατυτέρα
που αγκάλιασες τα έθνη και τους λαούς
των λαών και των Εθνών η Θεία Μητέρα
π’ όλους της γης ξεχείλισες τους ναούς΄΄.
Δεν υστερεί βέβαια και ο ποιητής Γεώργιος Βερίτης. Με μια ταπεινή και δυνατή κραυγή αγάπης στην Παναγία θα ξεσπάσει στο ποίημά του ΄΄Ελλήνων ύμνος΄΄.
΄΄Ω Χαίρε, χαίρε αθάνατη Παρθένα και Μητέρα. Μεσ στου πολέμου την οργή και μες στην καταιγίδα σε σένα υψώνεται η ψυχή κι ο νούς μας νύχτα μέρα. Ω Θεία του Γένους και γλυκειά, παρηγοριά κι ελπίδα για την αναπάντεχη χαρά, για την τιμή την τόση.
Ο Στέφανος Μπολέτσης με το δικό του ποιητικό τόνο θα καταθέσει :
Της Υπερμάχου τ’ όραμα ακολουθάμε ορθά, ενάντια στων μυρίων τα τόξα. Κι η Μεγαλόχαρη μας οδηγεί από τη μαστών άλλη νίκη, από τη μια στην άλλη δόξα.
Πλήθος απέραντο είναι οι καταγραφές των ποιητών μας για την Παναγία χαράγματα ψυχών πάνω στο χαρτί.
Ο γνωστός σύγχρονος ποιητής Ν. Τυπάλδος στο έργο του ΄΄Παναγίες της Κρήτης΄΄ θα αφήσει ελεύθερο το στοχασμό του να γίνει λόγος και γραφή. Και με τον απλό αλλά βαθύτατα πνευματικό του στίχο, θα σταλάξει την ελπίδα της λυτρωμένης καρδιάς του στις δικές μας καρδιές, που είναι δικτυομένες στην απελπισία της καθημερινότητας, και γι αυτό ζητάμε φως, παρηγοριά στο ημίφωτο και στους πνιχτούς ΄΄φωσφορισμούς των τάφων΄΄ της σκοτεινής πια ζωής μας.΄΄ Τέξασα ζωήν. Παναμώμητε αγνή Παρθένε
Ιδού ψηλά στην κόγχη του ιερού βήματος,
Άγγελοι δύο ιερουργούν. Μεγαλοφτέρουγοι μ’ άσπρα πολ,ύπτυχα στιχάρια Φέροντες τον ΄΄Θυόμενο΄΄ επάνω σε δισκάριο΄΄.
Το ποίημα είναι πάντοτε ένας τοκετός. Βαθύς πνευματικός τοκετός που φέρνει στην επιφάνεια την εσωτερική σιωπηλή και μυστική διεργασία μιας επώδυνης επώασης. Είναι ζωντανά ξεσπάσματα και σπαρακάρδιες κραυγές της ανέγγιχτης ανθρώπινης ψυχής, που βγαίνει στη θέαση του κόσμου σαν ταπεινός και ασυνόρευτος διδάχος, αλήθειας και ζωής. Γι αυτό και οι ποιητές με το έργο τους αγγίζουν την ψυχή του κόσμου και σημαδεύουν λυτρωτικά την πορεία της ανθρώπινης κοινωνίας.
Για διδαχή οριοθέτηση ζωής και ανοίγματα αλήθειας ΄΄Άξιον εστί΄΄ θα φωνάξει σύγχρονος ποιητής. Και ο λόγος του θα περάσει σαν φωτεινή δέσμη μέσα στην περίτρομη κοινωνία των ανθρώπων, σχίζοντας το σκοτεινό της πέπλο, δίνοντάς της απροσμέτρητη ομορφιά. Πάναγνη Μητέρα του Χριστού Φωταυγή του νού μας Δόξα και χαρά του Ουρανού Σκέπη του λαού μας.
Με τούτα τα απίθανα ποιητικά φτερουγίσματα ζωγραφίζεται η πίστη του λαού μας στη Θεία μορφή της Παρθένου. Ο λόγος των ποιητών σφίγγει με την αγωνία και τη λαχτάρα των απλών ανθρώπων και μετουσιώνεται σε ύμνο και αναβαθμό κατάνυξης, για να γίνει τέλος δύναμη λυτρωτική και ανάσα ελευθερίας. Εδώ πραγματοποιείται η πίστη και η ελπίδα στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Εξάλλου ΄΄ ο ποιητής΄΄ ο κάθε ποιητής μέσα στην πλοκή των σκελετωμένων ονείρων του, αφήνεται στην ορμή των ανέμων της νοσταλγίας του, αυτή την υπαρκτή για όλους Θεότητα που συγκροτεί το δεύτερο εαυτό μας. Και είμαστε όλοι ποιητές. Είτε ζούμε την μυστική ιερουργία του ασίγαστου πάθους μιας αμόλυντης πίστης, είτε σμιλεύουμε πάνω στο σκληρό αμόνι της αγχώδους ζωής μας, την ολοκλήρωση του είναι μας. Έτσι με ακλόνητη πίστη συμμετέχουμε στον σημερινό εορτασμό της Θεοτόκου. Και όχι μονάχα στον σημερινό εορτασμό. Σε κάθε ανάσα της ζωής μας, που σαν εκρηκτικό ξέσπασμα φλογισμένου ηφαιστείου, ελευθερώνει ασταμάτητα τους μυστικούς ατμούς του άγχους και της αγωνίας, του πόνου και της χαράς μας, της ελπίδας και του απελπισμού μας. Η Παναγία μας στέκεται πιστός και άγρυπνος βιγλάτορας στην πόρτα της ψυχής μας. Ταπεινή αυτή οδηγήτρια, επιθυμεί ελεύθερα να μας ανοίξει δρόμους ζωής και να φτερώσει τις ψυχές μας προς τον όμορφο κόσμο που αγιάζει, ευλογεί και στηρίζει η αγάπη του Θεού.
Κι εμείς στεκόμαστε και αντιστεκόμαστε με την επικίνδυνη απόκλιση της ζωής μας, σ’ αυτή την προσμονή της Παρθένου. Βηματίζουμε αδιάφορα ξεπερνώντας την ιστορία και την παράδοση μας που είναι ζυμωμένα μέσα στα καυτερά δάκρυα και την ανήσυχη παρουσία της Παρθένου δίπλα μας. Σ΄ όλους τους χώρους αναδύεται η ελπίδα της Θεοτόκου, η ζωή του Χριστού. Παντού φωτίζει ο ήλιος της Φανερωμένης. Όλα τα σκεπάζει η απέραντη αγκαλιά της Πλατυτέρας, τον κόσμο και τον άνθρωπο. Την απέραντη κτίση και στην άπειρη ψυχή μας. Η Θεοτόκος πνευματικός οδηγός, ρίχνει φως στον απύθμενο και αταπείνωτο βάθος των καρδιών μας. Όσο και αν ΄΄η ιστορία ρουφάει το σήμερα με ό, τι βρει μπροστά της΄΄ η παράδοση ανέγγιχτη ψηλαφίζει το θαύμα, προβάλει το γεγονός και σιωπηρά μετουσιώνει την ανθρώπινη ζωή σε δύναμη αθανασίας. Γιατί τώρα και πάντοτε, η Παναγία στήνει γέφυρες εκεί που η αλλοτρίωση και ο απρόσωπος τεχνολογικός μας πολιτισμός, χώρισε καρδιές, ρήμαξε ψυχές και αποξένωσε τους ανθρώπους. Ανακουφίζει και παρηγορεί. Προστατεύει αδιάκοπα γιατί έχει την ΄΄παρρησία στο θρόνο του Υιού της. Γι αυτό ΄΄μια μεσιτεία ένας λόγος, ένα νεύμα έχει τη δύναμη να αλλάξει τη θεία ορμή και αγανάκτηση σε φως, έλεος, ευσπλαχνία΄΄ έγραφε ο διδάσκαλος του Γένους Ηλίας Μανιάτης.
Ήλθε η ώρα και σήμανε η στιγμή μιας αλλιώτικης πορείας. Όχι στις εξωφρενικές και τόσο θολές βουνοκορφές της υλιστικής Θεομηνίας που σαρωτικά συντρίβει ψυχές και διαλύει καρδιές. Αλλά στις εύφορες πεδιάδες της Ελληνορθόδοξης παράδοσής μας για να σταθεί και να ζήσει τούτος ο κόσμος, τούτος λαός και θέλουμε να ζήσει.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ΄΄ Ω Στρατηλάτισσα Κυρά σε σε τα νικητήρια!
Λαοί τον ύμνο πλέκουνε σαν το στεφανοπλόκο
Με χίλια βάγια δοξασμού Κρίνα λαχτάρας μύρια Ση χάρη σου Θεοτόκε.
Ψάλλει με τη δυνατή ποιητική του λύρα ο μεγάλος ποιητής μας Κωστής Παλαμάς. Και με τον τρόπο του αυτόν γίνεται ο ταπεινός ερμηνευτής της ψυχής του γένους μας. Σταλάζει σταγόνα- σταγόνα με την ποιητική διαίσθηση στο άψυχο χαρτί την πίστη και τη λατρεία του λαού μας σ’ εκείνη που έγινε το ΄΄μυστικό δοχείο΄΄ της Χάριτος του Θεού.
Και ο Αχιλλέας Παράσχος, θα σιγοψιθυρίσει μέσα σ’ έντονους λυγμούς αγάπης και αφοσίωσης.Εκείνος όπου του Θεού τη μάνα συλλογάται, Στην αγλκαλιά της αρετής, στη σκέπη Σου κοιμάται.
Και ο Άγγελος Σικελιανός θα τονίζει στο υπέροχο ποίημά του ‘’ύμνος στην Παναγιά΄΄.΄΄
κι εκεί που κάθομαι ψηλά, γαλήνιος και ωριμάζω
το νόημα φέρνει ο άνεμος θαμπούς κυματισμούς καμπάνας μέσα απ τα χωριά: λογαριάζω κι απεικάζω που κράζει για της Χάρης Της, τους Θείους Χαιρετισμούς.
Ο ίδιος ποιητής του ύψους αλλά και του μέτρου θα σημειώσει στον Δεκαπενταύγουστο του 1940.
΄΄Ω Εσύ των ουρανών, η Πλατυτέρα
που αγκάλιασες τα έθνη και τους λαούς
των λαών και των Εθνών η Θεία Μητέρα
π’ όλους της γης ξεχείλισες τους ναούς΄΄.
Δεν υστερεί βέβαια και ο ποιητής Γεώργιος Βερίτης. Με μια ταπεινή και δυνατή κραυγή αγάπης στην Παναγία θα ξεσπάσει στο ποίημά του ΄΄Ελλήνων ύμνος΄΄.
΄΄Ω Χαίρε, χαίρε αθάνατη Παρθένα και Μητέρα. Μεσ στου πολέμου την οργή και μες στην καταιγίδα σε σένα υψώνεται η ψυχή κι ο νούς μας νύχτα μέρα. Ω Θεία του Γένους και γλυκειά, παρηγοριά κι ελπίδα για την αναπάντεχη χαρά, για την τιμή την τόση.
Ο Στέφανος Μπολέτσης με το δικό του ποιητικό τόνο θα καταθέσει :
Της Υπερμάχου τ’ όραμα ακολουθάμε ορθά, ενάντια στων μυρίων τα τόξα. Κι η Μεγαλόχαρη μας οδηγεί από τη μαστών άλλη νίκη, από τη μια στην άλλη δόξα.
Πλήθος απέραντο είναι οι καταγραφές των ποιητών μας για την Παναγία χαράγματα ψυχών πάνω στο χαρτί.
Ο γνωστός σύγχρονος ποιητής Ν. Τυπάλδος στο έργο του ΄΄Παναγίες της Κρήτης΄΄ θα αφήσει ελεύθερο το στοχασμό του να γίνει λόγος και γραφή. Και με τον απλό αλλά βαθύτατα πνευματικό του στίχο, θα σταλάξει την ελπίδα της λυτρωμένης καρδιάς του στις δικές μας καρδιές, που είναι δικτυομένες στην απελπισία της καθημερινότητας, και γι αυτό ζητάμε φως, παρηγοριά στο ημίφωτο και στους πνιχτούς ΄΄φωσφορισμούς των τάφων΄΄ της σκοτεινής πια ζωής μας.΄΄ Τέξασα ζωήν. Παναμώμητε αγνή Παρθένε
Ιδού ψηλά στην κόγχη του ιερού βήματος,
Άγγελοι δύο ιερουργούν. Μεγαλοφτέρουγοι μ’ άσπρα πολ,ύπτυχα στιχάρια Φέροντες τον ΄΄Θυόμενο΄΄ επάνω σε δισκάριο΄΄.
Το ποίημα είναι πάντοτε ένας τοκετός. Βαθύς πνευματικός τοκετός που φέρνει στην επιφάνεια την εσωτερική σιωπηλή και μυστική διεργασία μιας επώδυνης επώασης. Είναι ζωντανά ξεσπάσματα και σπαρακάρδιες κραυγές της ανέγγιχτης ανθρώπινης ψυχής, που βγαίνει στη θέαση του κόσμου σαν ταπεινός και ασυνόρευτος διδάχος, αλήθειας και ζωής. Γι αυτό και οι ποιητές με το έργο τους αγγίζουν την ψυχή του κόσμου και σημαδεύουν λυτρωτικά την πορεία της ανθρώπινης κοινωνίας.
Για διδαχή οριοθέτηση ζωής και ανοίγματα αλήθειας ΄΄Άξιον εστί΄΄ θα φωνάξει σύγχρονος ποιητής. Και ο λόγος του θα περάσει σαν φωτεινή δέσμη μέσα στην περίτρομη κοινωνία των ανθρώπων, σχίζοντας το σκοτεινό της πέπλο, δίνοντάς της απροσμέτρητη ομορφιά. Πάναγνη Μητέρα του Χριστού Φωταυγή του νού μας Δόξα και χαρά του Ουρανού Σκέπη του λαού μας.
Με τούτα τα απίθανα ποιητικά φτερουγίσματα ζωγραφίζεται η πίστη του λαού μας στη Θεία μορφή της Παρθένου. Ο λόγος των ποιητών σφίγγει με την αγωνία και τη λαχτάρα των απλών ανθρώπων και μετουσιώνεται σε ύμνο και αναβαθμό κατάνυξης, για να γίνει τέλος δύναμη λυτρωτική και ανάσα ελευθερίας. Εδώ πραγματοποιείται η πίστη και η ελπίδα στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Εξάλλου ΄΄ ο ποιητής΄΄ ο κάθε ποιητής μέσα στην πλοκή των σκελετωμένων ονείρων του, αφήνεται στην ορμή των ανέμων της νοσταλγίας του, αυτή την υπαρκτή για όλους Θεότητα που συγκροτεί το δεύτερο εαυτό μας. Και είμαστε όλοι ποιητές. Είτε ζούμε την μυστική ιερουργία του ασίγαστου πάθους μιας αμόλυντης πίστης, είτε σμιλεύουμε πάνω στο σκληρό αμόνι της αγχώδους ζωής μας, την ολοκλήρωση του είναι μας. Έτσι με ακλόνητη πίστη συμμετέχουμε στον σημερινό εορτασμό της Θεοτόκου. Και όχι μονάχα στον σημερινό εορτασμό. Σε κάθε ανάσα της ζωής μας, που σαν εκρηκτικό ξέσπασμα φλογισμένου ηφαιστείου, ελευθερώνει ασταμάτητα τους μυστικούς ατμούς του άγχους και της αγωνίας, του πόνου και της χαράς μας, της ελπίδας και του απελπισμού μας. Η Παναγία μας στέκεται πιστός και άγρυπνος βιγλάτορας στην πόρτα της ψυχής μας. Ταπεινή αυτή οδηγήτρια, επιθυμεί ελεύθερα να μας ανοίξει δρόμους ζωής και να φτερώσει τις ψυχές μας προς τον όμορφο κόσμο που αγιάζει, ευλογεί και στηρίζει η αγάπη του Θεού.
Κι εμείς στεκόμαστε και αντιστεκόμαστε με την επικίνδυνη απόκλιση της ζωής μας, σ’ αυτή την προσμονή της Παρθένου. Βηματίζουμε αδιάφορα ξεπερνώντας την ιστορία και την παράδοση μας που είναι ζυμωμένα μέσα στα καυτερά δάκρυα και την ανήσυχη παρουσία της Παρθένου δίπλα μας. Σ΄ όλους τους χώρους αναδύεται η ελπίδα της Θεοτόκου, η ζωή του Χριστού. Παντού φωτίζει ο ήλιος της Φανερωμένης. Όλα τα σκεπάζει η απέραντη αγκαλιά της Πλατυτέρας, τον κόσμο και τον άνθρωπο. Την απέραντη κτίση και στην άπειρη ψυχή μας. Η Θεοτόκος πνευματικός οδηγός, ρίχνει φως στον απύθμενο και αταπείνωτο βάθος των καρδιών μας. Όσο και αν ΄΄η ιστορία ρουφάει το σήμερα με ό, τι βρει μπροστά της΄΄ η παράδοση ανέγγιχτη ψηλαφίζει το θαύμα, προβάλει το γεγονός και σιωπηρά μετουσιώνει την ανθρώπινη ζωή σε δύναμη αθανασίας. Γιατί τώρα και πάντοτε, η Παναγία στήνει γέφυρες εκεί που η αλλοτρίωση και ο απρόσωπος τεχνολογικός μας πολιτισμός, χώρισε καρδιές, ρήμαξε ψυχές και αποξένωσε τους ανθρώπους. Ανακουφίζει και παρηγορεί. Προστατεύει αδιάκοπα γιατί έχει την ΄΄παρρησία στο θρόνο του Υιού της. Γι αυτό ΄΄μια μεσιτεία ένας λόγος, ένα νεύμα έχει τη δύναμη να αλλάξει τη θεία ορμή και αγανάκτηση σε φως, έλεος, ευσπλαχνία΄΄ έγραφε ο διδάσκαλος του Γένους Ηλίας Μανιάτης.
Ήλθε η ώρα και σήμανε η στιγμή μιας αλλιώτικης πορείας. Όχι στις εξωφρενικές και τόσο θολές βουνοκορφές της υλιστικής Θεομηνίας που σαρωτικά συντρίβει ψυχές και διαλύει καρδιές. Αλλά στις εύφορες πεδιάδες της Ελληνορθόδοξης παράδοσής μας για να σταθεί και να ζήσει τούτος ο κόσμος, τούτος λαός και θέλουμε να ζήσει.
http://e-ptolemeos.gr/?p=58398#ixzz2vIGO9rFI
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου