Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

     Οι διάφοροι ιεροκήρυκες και οι διάφοροι συγγραφείς, προκειμένου να εγκωμιάσουν την Θεοτόκο, αρχίζουν κατά κανόνα από την αγνότητα και τελειώνουν στην αγνότητα. Σαν η αγνότητα να ήταν το μοναδικό στολίδι της Θεοτόκου. Σαν να μη υπήρχε κάτι άλλο σπουδαίο στον χαρακτήρα της. Ή σαν η Θεοτόκος να ήταν η μόνη αγνή και άλλες ηθικές κοπέλες να μη υπήρχαν στην εποχή της.

    Επίσης τονίζουν την πίστη της στα λόγια του αγγέλου και την υπακοή της στο θέλημα του Θεού. Μια πίστη και μια  υπακοή που στοιχίζει στην Παναγία. Θυσιάζει τα τυχόν όνειρα που είχε για δημιουργία οικογενείας, θυσιάζει την ζωή της και μάλιστα με λιθοβολισμό, αφού έτσι τιμωρούσε η Παλαιά Διαθήκη τις γυναίκες που αποκτούσαν μωρό χωρίς να είναι παντρεμένες, θυσιάζει και την τιμή της, αφού θα πέθαινε σαν μια πόρνη, διότι κανένας δεν θα πίστευε τα όσα συνέβησαν στον ευαγγελισμό της, εάν τα διηγείτο. Θα την περνούσαν για μια ονειροπαρμένη οραματίστρια που έλεγε παραμύθια για να δικαιολογηθεί, αφού τα του ευαγγελισμού της ήταν πρωτάκουστα και έξω από κάθε λογική.

    Όλες αυτές οι αρετές –αγνότητα, πίστη, υπακοή– είναι μεγάλες και θαυμαστές. Αλλά υπάρχει κάτι άλλο που το ξεχνάμε, ενώ είναι πολύ εντυπωσιακό και σπάνιο στους ανθρώπους και μάλιστα στο γυναικείο φύλο. Η σιωπή της Παναγίας. Γι αυτό ας μελετήσουμε το θέμα αυτό.

 

    Α΄. Υπάρχει σιωπή της Παναγίας γύρω απ’ όλα τα θαυμαστά που της αποκαλύφθηκαν. Ας θυμηθούμε τον ευαγγελισμό, τους ποιμένες, τους αγγέλους που ανεβοκατεβαίνανε, τους μάγους με το αστέρι, τον Συμεών τον Θεοδόχο, την αποκάλυψη του δωδεκαετούς Χριστού ότι πρέπει να είναι στον οίκο του πατρός του και όχι στο σπίτι τους. Η Μαρία έβλεπε όλα αυτά τα θαυμάσια και μερικά δεν τα καταλάβαινε. «Ου συνήκαν το ρήμα ο ελάλησεν αυτοίς» (Λουκ. 2,50), μας λέγει ο ευαγγελιστής Λουκάς στο επεισόδιο που ο δωδεκαετής Χριστός ‘μάλωσε’ τους γονείς του και τους δίδαξε να μη ξεχνούν ότι δεν είναι ένα συνηθισμένο παιδί. Η Μαρία λοιπόν έβλεπε όλα αυτά τα θαυμαστά και τα κρατούσε μέσα της και τα μελετούσε. Δυο φορές μας λέγει η αγία Γραφή ότι «Η δε Μαριάμ πάντα συνετήρει τα ρήματα ταύτα συμβάλλουσα εν τη καρδία αυτής» (Λουκ. 2,20) και « η μήτηρ αυτού διετήρει πάντα τα ρήματα ταύτα εν τη καρδία αυτής» (Λουκ. 2,51).

   Πολλές φορές, λέμε ότι δεν καταλαβαίνουμε την αγία Γραφή, δεν καταλαβαίνουμε την αποκάλυψη. Δεν πειράζει· ας μη καταλαβαίνουμε. Ας τα κρατάμε στην καρδιά μας και ας τα μελετάμε· ας τα επωάζουμε μέσα μας. Κάποτε ο Θεός θα μας τα αποκαλύψει.

   Τα κρατούσε λοιπόν η Παναγία μας όλα αυτά μέσα της και τα μελετούσε, αλλά κρατούσε κλειστό το στόμα της. Ήταν απαλλαγμένη από κάθε ματαιοδοξία και διαφήμιση. Σε κανένα δεν είπε τίποτα· ούτε στον Ιωσήφ. Πολύ σωστό αυτό. Όταν μιλάμε στους άλλους για υπερφυσικά ή περίεργα γεγονότα που μας συμβαίνουν ή θα μας κοροϊδέψουν ή θα μας περάσουν για τρελλούς ή θα μας φθονήσουν. Γι’ αυτό ας σιωπούμε, ας τα κρατούμε μέσα μας.

 

   Β΄. Η Παναγία σιωπούσε όχι μόνο για τα θαυμαστά που της συνέβαιναν αλλά και για όσα την υποψιαζόταν. Δεν φαίνεται πουθενά στην αγία Γραφή να προσπαθεί να δικαιολογηθεί για την εγκυμοσύνη της. Ποιος θα την πίστευε; Αναθέτει τα πάντα στον Θεό. Ο Θεός που την προόρισε για Θεοτόκο θα οικονομούσε την υπόθεση. Αν πιστεύουμε στη θεία πρόνοια και ότι ο Θεός κυβερνά τον κόσμο ακόμη και στις λεπτομέρειες· ότι ο Θεός κυβερνά την ζωή μας· ότι ο Θεός είναι πάνω απ΄ όλους και όλα και αν θέλει να σωθούμε, όλος ο κόσμος να μας κυνηγά, θα σωθούμε· ενώ αν θέλει να θυσιασθούμε, όλος ο κόσμος να μας προστατεύει, θα θυσιασθούμε· τότε τα αναθέτουμε όλα στον Θεό.

 

*      *      *

    Η σιωπή λοιπόν, η σπάνια αυτή αρετή, η σπανιώτατη, κοσμούσε μαζύ με τις άλλες αρετές την κεχαριτωμένη Μαρία. Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος, αν άνδρες και γυναίκες χρησιμοποιούσαμε γλωσσοδέτες και δεν ήμασταν έτοιμοι συνεχώς να περιαυτολογούμε, να πολυλογούμε, να σαχλολογούμε, ν’ ασκούμε κριτική προς όλους και όλα, χωρίς λόγο, και αν δεν αφήναμε τη γλώσσα να προτρέχει του νου.

    Επίσης πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος, αν στα διάφορα προβλήματα που συναντούμε στη ζωή μας και στις διάφορες υποψίες που μας κατατρύχουν, βάζαμε πρώτα την πίστη στο Θεό και μετά την ανθρώπινη λογική.

    Λέγει ο άγιος Ιάκωβος ο αδελφόθεος· «ει τις εν λόγω ου πταίει, ούτος τέλειος ανήρ, δυνατός χαλιναγωγήσαι και όλον το σώμα» (Ιακ. 3,2). Ας εντρυφήσουμε και ας αδολεσχήσουμε και ας εμβαθύνουμε στο προαναφερθέν χωρίο.

 

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ