Η ΠΑΡΘΕΝΟΣ ΜΑΡΙΑ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
Χαραλάµπους Νεοφύτου Πρεσβυτέρου
Πρόλογος
Στήν κορυφή τῶν ἁγίων µορφῶν τοῦ χριστιανισµοῦ, πιό ψηλά ἀπ’ ὅλους τούς ὁσίους καί ὀµολογητές, τούς πατέρες καί µάρτυρες, τούς προφῆτες καί ἀποστόλους, ἀλλά καί ἀπό τούς ἀγγέλους ἀκόµη βρίσκεται ἡ ὁλόλαµπρη µορφή τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἀφοῦ αὐτή εἶναι ἡ «Τιµιωτέρα τῶν Χερουβείµ καί ἐνδοξοτέρα τῶν Σεραφείµ».
Ἡ Παναγία µας ὑπῆρξε ἡ «εὐλογηµένη ἐν γυναιξίν», τό ἐκλεκτό δοχεῖο τοῦ Ἀχώρητου Θεοῦ, διότι:« τόν ἀχώρητον ἐν παντί, ἐχώρεσεν ἐν γαστρί» καί ἔγινε «πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν».
Ἡ µοναδική αὐτή τιµή πού ἔκαµε ὁ πανάγαθος Θεός στή Θεοτόκο Μαρία προκαλεῖ ἔκπληξη στόν κάθε καλοπροαίρετο ἑρευνητή τῆς προσωπηκότητάς της. Καί προβάλλει µόνο του τό ἐρώτηµα: Γιατί ὁ Πάνσοφος Θεός προτίµησε τήν ταπεινή Μαρία ἀπό τόσες ἄλλες νέες γυναῖκες; Τί τό ἰδιαίτερο καί ξεχωριστό εἶχε αὐτή ἀπό τίς ἄλλες;
Γιατί ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ προσπέρασε τά µέγαρα, καί τ’ ἄλλα ἀρχοντικά τῶν διαφόρων φηµισµένων µεγαλουπόλεων καί κατευθύνθηκε στό φτωχικό σπίτι τῆς ἄσηµης πολίχνης Ναζαρέτ;
Τήν ἀπάντηση στό ἐρώτηµα αὐτό µᾶς τή δίνει ἡ προσφώνηση τοῦ Ἀρχαγγέλου: «Χαῖρε κεχαριτωµένη Μαρία...». Φορτωµένη χάριτες, περιβόλι τῶν ἀρετῶν ἡ καρδιά της, ἦταν ἡ διαλεκτή ἀνάµεσα στίς διαλεκτές.
Οἱ ἀρετές τῆς Παναγίας µας ἔφεραν τόν Ὑιστο Θεό στή γῆ γιά νά σώσει τόν κόσµο. Κανένας ἄλλος ἀπόγονος τῆς Εὔας δέν εὐεργέτησε τόσο τήν ἀνθρωπότητα, ὅσο ἡ στοργική Αὐτή Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Ὑπόφερε αὐτή καί ταλαιπωρήθηκε γιά τή σωτηρία ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητας.
Γνωρίζει ὅµως ὁ πολύς κόσµος ποιά ὑπῆρξεν ἡ Θεοτόκος, ποιές οἱ προτυπώσεις της στήν Π. ∆ιαθήκη, ποιά ἡ ζωή καί ἡ ἀποστολή της, ποιές οἱ συκοφαντίες ἐναντίον της ἀπό τούς ἐχθρούς τῆς ὀρθόδοξης πίστης µας; Τό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου εἶναι αὐτό πού τόσο ἀγαποῦµε, ἀλλά καί τόσο ἀ- γνοοῦµε.
Βέβαια, « τό µέγα τῆς Θεοτόκου µυστήριον καί διανοίας καί γλώσσης ἐστίν ἁνώτερον» σηµειώνει ὁ ἅγιος Βασίλειος Σελευκείας. Ἀλήθεια ποιός νοῦς, ὅσο ἰδιοφυής κι’ ἄν εἶναι, µπορεῖ νά ὑµνήσει ἐπάξια τό µεγαλεῖο τῆς Παναγίας; Ποιά πέννα ὅσο δόκιµη κι’ ἄν εἶναι µπορεῖ νά περιγράψει τήν ψυχική ὀµορφιά Ἐκείνης, πού ἔγινε ἡ Μητέρα τοῦ Παντοκράτορα Θεοῦ;
Ὁ ταπεινός πρεσβύτης τοῦ Θεοῦ, ὁ σεβαστός π. Χαράλαµπος Νεοφύτου προσπαθεῖ φιλότιµα, µέ τή µικρή αὐτή µελέτη του, νά δώσει ἀπαντήσεις καί νά φωτίσει τίς διάφορες πτυχές τῆς προσωπικότητας τῆς Παναγίας. Ἡ ἐργασία αὐτή δέν ἔχει ἐπιστηµονικές ἀξιώσεις. Ἔχει τό χαρακτήρα λαϊκῆς δογµατικῆς καί ἀπευθύνεται στό εὑρύ κοινό.
Πιστεύω ὅτι οἱ εὐσεβεῖς ἀναγνώστες θά ὠφελειθοῦν ἀπό τή µελέτη τοῦ µικροῦ αὐτοῦ βιβλίου, θά ἀγαπήσουν περισσότερο τήν Παναγία µας καί θά προστρέξουν µέ µεγαλύτερη εὐλάβεια σ’ Αὐτή γιά νά ζητήσουν τή χάρη, τή προστασία καί βοήθειά Της.
Στέλιος Θεοφάνους Θεολόγος
Εισαγωγή
Ἡ ἁγία Γραφή ἐλάχιστες πληροφορίες µᾶς δίνει γύρω ἀπό τή ζωή τῆς Παρθένου, τῆς Παναγίας Μητέρας τοῦ Κυρίου µας. Οἱ Εὐαγγελιστές, ἀναφέρουν µόνον ἐκεῖνα τά γεγονότα πού ἔχουν σχέση µέ τό µεγάλο µυστήριο τῆς σωτηρίας τοῦ κόσµου καί παραλείπουν νά µᾶς ἐνηµερώσουν γι- ά τίς διάφορες πτυχές τῆς ζωῆς της. Γιά τό λόγο αὐτό ἡ Ἐκκλησία, προκειµένου νά ἐνηµερώσει τούς πιστούς της γιά τίς διάφορες πτυχές τῆς ζωῆς τῆς Παρθένου Μαρίας, ἔστρεψε τήν προσοχή της στίς διάφορες παραδόσεις τῆς ἐποχῆς πού ἔζησε ἡ Παρθένος.
Οἱ πηγές αὐτές εἶναι τά λεγόµενα «Ἀπόκρυφα». Κυρίως χρησιµοποίησε τό «Πρωτοευαγγέλιο» τό λεγόµενο « τοῦ Ἰακώβου». Τά κείµενα αὐτά, ἄν καί στεροῦνται «κανονικότητας», ἐντούτοις παρέχουν πολλά στοιχεῖα πού ρίχνουν φῶς στά διάφορα στάδια τῆς ζωῆς τῆς Παρθένου Μαρίας. Τά στοιχεῖα αὐτά χαρακτηρίζονται ἀπό τόν Κωνσταντῖνο Καλλίνικο, σάν «µαργαριτάρια σκεπα- σµένα ἀπό σκουπίδια»: «Γνωρίζω ὅτι εἰς τά σελί- δας τῶν ἀποκρύφων ὡς µαργαρῖται ὑπό σκύβαλα γεράσµιαι τινές πανάρχαιαι παραδόσεις εἶναι ἐντεθαµµέναι, ταύτας δέ καί ἡ µεσῆλιξ κατ’ ἀνατολάς καί δυσµάς Ἐκκλησία, ἀπεδέχθη οἰκοδοµῆσαι ἐπ’ αὐτῶν...ὁλόκληρον τόν Θεοµητορικόν κύκλο της τόν ἀποτελοῦντα ἀναπόσπαστο τµῆµα τῆς λατρείας της». Αὐτά τά µαργαριτάρια, ἡ Ἐκκλησία ἀνέσυρε, τά καθάρισε καί σύµφωνα µ’ αὐτά ἔκτισε ὅλο τό θεοµητορικό κύκλο τῶν ἑορτῶν.
Αὐτή τή µεµαρτυρηµένη συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας µας θά ἀκολουθήσοµε σ’ αὐτή τή µικρή προσπάθειά µας, γιά νά παρουσιάσοµε στούς ἁπλούς χριστιανούς µας τά διάφορα στάδια καί γεγονότα τῆς ζωῆς τῆς Παναγίας µας, γιά νά τήν ἔχουν παράδειγµα καί νά µιµοῦνται τή συµπεριφορά της κατά τίς διάφορες περιστάσεις, χαρούµενες καί θλιµµένες, ἀλλά καί νά τήν ὑπερασπίζονται σωστά ἐνώπιον τῶν αἱρετικῶν πού τή συκοφαντοῦν ἀσύστολα.
Χαραλάµπους Νεοφύτου Πρεσβυτέρου
Η Παρθένος Μαρία καρπός θερμής προσευχής
Προτυπώσεις τής Παρθένου στήν Παλαιά Διαθήκη
Η σύλληψη και η γέννηση τής Παρθένου
Τά εισόδια τής Παρθένου στο Ναό
Η μνηστεία τής Παρθένου
Ο Ευαγγελισμός τής Θεοτόκου
Η επίσκεψη στήν Ορεινή
Υπόνοιες κλεψιγαμίας
Η γέννηση του Χριστού
Τό τέλος τής Παρθένου
Η Παναγία στούς Ουρανούς
Η αλήθεια γιά τόν όρο Θεοτόκος
Η αειπαρθενία τής Θεοτόκου
Οι αδελφοί του Κυρίου
Αντί επιλόγου
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΝ, ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟΝ
ΚΑΙ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΟΝ ΔΕΝΔΡΟΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΑΡΙΑΣ
• Ἡ Παναγία
συλλαμβάνεται, ὡς καρπὸς προσευχῆς, ἀπὸ τοὺς ἁγίους Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα, τοὺς γονεῖς
της, ὑπὲρ τοὺς νόμους τῆς φύσεως (διότι, ἡ μητέρα της ἦταν στείρα καὶ γηραιά, ὅταν
συνέλαβε). Ἡ Σύλληψις τῆς Παναγίας εἰς τὴν κοιλίαν τῆς ἁγίας Ἄννης ἑορτάζεται τὴν
9ην Δεκεμβρίου.
• Ἡ Παναγία
γεννᾶται, εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα τὸ ἔτος 16 π.Χ. Τὸ Γενέθλιον τῆς Παναγίας ἑορτάζομε
τὴν 8ην Σεπτεμβρίου.
• Εἰς ἡλικίαν
τριῶν ἐτῶν, οἱ γονεῖς της τὴν ἀφιερώνουν εἰς τὸν Θεόν, καὶ τὴν παραδίδουν εἰς τὰ
χέρια τοῦ προφήτη Ζαχαρία, ἀρχιερέα, τότε, τοῦ ναοῦ τοῦ Σολομῶντος, καὶ πατρὸς,
μετέπειτα, τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ὁ ὁποῖος τὴν είσάγει, θείᾳ νεύσει, εἰς τὰ Ἅγια
τῶν Ἁγίων τοῦ ναοῦ τοῦ Σολομῶντος. Ἡ εἴσοδος τῆς Παναγίας εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων
ἑορτάζεται τὴν 21ην Νοεμβρίου.
• Ἐκεῖ, ἡ
Παναγία, περέμεινε ἔγκλειστη δώδεκα χρόνια, ἕως ὅτου ἔγινε ἡλικίας 15 ἐτῶν.
Καθ’ ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα, ἐτρέφετο, καθημερινῶς μὲ οὐράνιο ἄρτο, διὰ χειρὸς τοῦ
ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, ἔζη ὑπὲρ τοὺς νόμους τῆς φύσεως, καὶ ἦτο ἀφιερωμένη εἰς ἀδιάλειπτον
νοερὰν προσευχήν.
• Εἰς ἡλικίαν
15 ἐτῶν, τὴν ἐξάγει, θείᾳ νεύσει, ὁ προφήτης Ζαχαρίας, ἀπὸ τὸν ναὸ τοῦ Σολομῶντος,
καὶ τὴν μνηστεύει, παραδίδοντάς την πρὸς προστασίαν, μὲ τὸν δίκαιο Ἰωσήφ, τοῦ ὁποίου
ἡ νόμιμη σύζυγος εἶχε ἀποθάνει, καὶ μὲ τὴν ὁποίαν εἶχε ἀποκτήσει υἱοὺς καὶ
θυγατέρας. Ὁ Ἰωσήφ, παραλαμβάνει τὴν Παναγία καὶ τὴν ἐγκαθιστᾶ εἰς τὸν οἶκον
του εἰς τὴν Ναζαρέτ.
• Ἐκεῖ, μετὰ
4 μῆνες ἀπὸ τὴν ἄφιξή της, καὶ 6 μῆνες ἀπὸ τὴ Σύλληψη τοῦ Τιμίου Προδρόμου εἰς
τὴν γηραλέα μήτρα τῆς Ἐλισάβετ, λαμβάνει χώραν ὁ Εὐαγγελισμός της, ἀπὸ τὸν ἀρχάγγελο
Γαβριήλ (Λουκ., α’ 26-27). Ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Παναγίας ἑορτάζεται τὴν 25ην Μαρτίου.
• Ταυτόχρονα,
μετὰ τὴν συγκατάθεσή της εἰς τὸ μήνυμα τοῦ Ἀρχαγγέλου, λαμβάνει χώραν καὶ ἡ ἄσπορος
καὶ ἄφραστος Σύλληψις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, εἰς τὴν
κοιλίαν τῆς Παναγίας (Λουκ., α’ 38).
• Ἀμέσως
μετὰ τὸν Εὐαγγελισμό της, ἡ Παναγία μεταβαίνει εἰς τὴν πνευματική της μητέρα, τὴν
Ἐλισάβετ, τὴν μητέρα τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ἡ ὁποία ἐκατοικοῦσε εἰς τὴν ὀρεινὴ
περιοχὴ τῆς Ἰουδαίας, καὶ παραμένει μαζί της τρεῖς μῆνες, μέχρις ὅτου ἡ Ἐλισάβετ
γεννήση τὸν Τίμιο Πρόδρομο (τότε, ἡ Ἐλισάβετ ἦτο ἔγκυος 6 μηνῶν) (Λουκ., α’ 39
καὶ 56).
• Ὅταν ἡ
Παναγία ἦτο ἔγκυος 9 μηνῶν τὸν Χριστόν, μεταβαίνει, μὲ τὸν μνήστορα Ἰωσήφ, εἰς
τὴν Βηθλεέμ, γιὰ τὴν ἀπογραφὴ τοῦ πληθυσμοῦ (Λουκ., β’ 3-4).
• Ἐκεῖ, εἰς
τὴν Βηθλεέμ, γεννᾶ ἡ Παναγία τὸν Χριστόν, μέσα εἰς τὴν φάτνη, ἀφθόρως καὶ χωρὶς
λοχείαν, ὑπὲρ τοὺς νόμους τῆς φύσεως (Λουκ., β’ 7). Ἡ Γέννησις τοῦ Χριστοῦ ἑορτάζεται
τὴν 25ην Δεκεμβρίου. Ἐκεῖ, ἔρχονται καὶ προσκυνοῦν τὸν Χριστὸν οἱ ποιμένες τῶν
προβάτων (Λουκ., β’ 16).
• Μακρυά, τώρα,
εἰς τὴν Περσία, μόλις ἐγεννήθη ὁ Χριστός, ἐφάνη ἕνας παράξενα κινούμενος ἀστέρας
εἰς τὸν οὐρανό. Παρατηρήσαντες αὐτόν, οἱ μάγοι, ξεκίνησαν καὶ τὸν ἠκολούθησαν μέχρι
τὴν Ἰουδαία, τὰ Ἱεροσόλυμα (Ματθ., β’ 1-2). Τὸ ταξείδι αὐτὸ, διήρκεσε περίπου δύο
χρόνια.
• Ἐν τῷ
μεταξύ, μετὰ τὴν Γέννησιν τοῦ Χριστοῦ, παρέμειναν, ἡ Παναγία μὲ τὸν Χριστὸ καὶ
τὸν Ἰωσήφ, εἰς τὴν Βηθλεὲμ, μέχρις ὅτου συνεπληρώθησαν οἱ νομικὲς ἡμέρες τοῦ
καθαρισμοῦ της (Λουκ., β’ 22).
• Ὀκτὼ ἡμέρες
μετὰ τὴν Γέννησιν, λαμβάνει χώρα, εἰς τὴν Βηθλεέμ, ἡ Περιτομὴ τοῦ Χριστοῦ. Τότε,
ἔλαβε ὁ Χριστὸς τὸ ὄνομα «Ἰησοῦς» (δηλ. «Σωτὴρ») (Λουκ., β’ 22). Ἡ Ὑπαπαντὴ τοῦ
Χριστοῦ ἑορτάζεται τὴν 2αν Φεβρουαρίου.
• Μετὰ τὴν Ὑπαπαντή,
ὁδηγεῖ, ὁ Ἰωσήφ, τὴν Παναγία μὲ τὸν Χριστὸ, εἰς τὸν οἶκον του, εἰς τὴν Ναζαρέτ.
• Μετὰ παρέλευσιν
δύο ἐτῶν, μεταβαίνουν, ὡς εἶχε συνήθειαν ὁ Ἰωσήφ, εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, γιὰ τὴν ἑορτὴ
τοῦ νομικοῦ Πάσχα (Λουκ., β’ 41).
• Μετά, ἢ
πρὶν τὴν ἑορτὴ τοῦ Πάσχα, μεταβαίνουν εἰς τὴν Βηθλεέμ, γιὰ λίγες ἡμέρες, ὅπου
διαμένουν εἰς κάποιαν οἰκίαν.
• Ὅταν οἱ μάγοι
ἔφθασαν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, ἠρώτησαν ποῦ εὑρίσκετο ὁ Χριστός (Ματθ., β’ 1). Ὁ Ἡρώδης
τοὺς ἀποστέλλει εἰς τὴν Βηθλεέμ (Ματθ., β’ 8-9).
• Ἐκεῖ, εἰς
τὴν Βηθλεέμ, ὁ ἀστέρας τοὺς ὁδηγεῖ ἀκριβῶς εἰς τὴν οἰκία, ὅπου εὑρίσκοντο ἡ
Παναγία μὲ τὸν Χριστὸν, τὸν ὁποῖον οἱ μάγοι προσκυνοῦν, ὡς Θεὸν καὶ Βασιλέα, μέσα
εἰς τὴν οἰκίαν αὐτήν (Ματθ., β’ 9 καὶ 11).
• Ὅταν οἱ μάγοι
ἀνεχώρησαν, ἀναχωροῦν, ὁ Ἰωσὴφ μὲ τὴν Παναγία καὶ τὸν Χριστὸν, γιὰ τὴν Αἴγυπτο,
τὴν νύκτα τῆς ἰδίας ἡμέρας (Ματθ., β’ 14).
• Μετὰ
μερικὲς ἡμέρες, ὁ Ἡρώδης ἀποστέλλει στρατιῶτες εἰς τὴν Βηθλεὲμ καὶ τὰ πέριξ, καὶ
σφάζει τὰ νήπια (Ματθ., β’ 16).
• Ὁ Ἰωσὴφ μὲ
τὴν Παναγία καὶ τὸν Χριστὸ, παρέμειναν εἰς τὴν Αἴγυπτον, ἕως ὅτου ἀπέθανεν ὁ Ἡρώδης
(Ματθ., β’ 19). Ἐκεῖ, ἔμειναν τρία ἔτη, εἰς τὴν Ἡλιούπολιν τῆς Μέμφιδος.
• Μετά, ἐπέστρεψαν
εἰς τὴν Ναζαρέτ, ὅπου παρέμειναν μόνιμα, μέχρις ὅτου ὁ Χριστὸς ἔγινε τριάκοντα ἐτῶν
ἡλικίας (Ματθ., β’ 23, Μάρκ., α’ 9, Λουκ., β’ 51 καὶ γ’ 23).
• Κατὰ τὸ
διάστημα αὐτό, ἤρχοντο κατ’ ἔτος εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, γιὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ Πάσχα
(Λουκ., β’ 41).
• Μετὰ τὴν
Βάπτισιν τοῦ Χριστοῦ ὑπὸ τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ἡ Παναγία ἠκολούθει τὸν Χριστόν,
μαζὶ μὲ τοὺς Ἀποστόλους καὶ τὶς Μυροφόρες, καὶ Τὸν διακονοῦσε μέχρι καὶ τὴν Σταύρωσιν
καὶ τὴν Ταφήν Του (Ματθ., κζ’ 55-56, Μάρκ., ιε’ 40-41, Λουκ., κγ’ 49, καὶ Ἰωάν.,
β’ 12 καὶ ιθ’ 25-26).
• Μετὰ τὴν
Σταύρωσιν τοῦ Χριστοῦ, παρέλαβε τὴν Παναγία ὁ ἀπὸστολος Ἰωάννης, ὁ Θεολόγος καὶ
Εὐαγγελιστής, εἰς τὸν οἶκον του, εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ (Ἰωάν., ιθ’ 27), μετὰ τὴν ἀνάθεσιν
τῆς προστασίας της εἰς αὐτόν, ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ (Ἰωάν., κ’ 27). Αὐτὸς ὁ οἶκος ἦταν
ἡ μόνιμη κατοικία της, μέχρι τὴ μακαρία της Κοίμηση.
• Μετὰ τὴν Ἀνάστασιν
τοῦ Χριστοῦ, πρώτη ἡ Παναγία, μαζὶ μὲ τὴν Μαρία τὴν Μαγδαληνή, εἶδε τὸν ἀναστάντα
Χριστὸν (Ματθ., κη’ 1, Μάρκ., κστ’ 1, Λουκ., κδ’ 10), καὶ ἠσπάσθη τοὺς πόδας Αὐτοῦ.
• Κατὰ τὴν Ἀνάληψιν
τοῦ Χριστοῦ, ἡ Παναγία εὑρίσκετο μαζὶ μὲ τοὺς Ἀποστόλους, εἰς τὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν.
• Κατὰ τὴν
Πεντηκοστήν, πάλιν, ἡ Παναγία, εὑρίσκετο μαζὶ μὲ τοὺς Ἀποστόλους, τοὺς δώδεκα
καὶ τοὺς ἑβδομήκοντα.
• Ἡ παράδοσις
τῆς Ἐκκλησίας ἀναφέρει, ὅτι ἡ Παναγία μετέβη εἰς τὴν Κύπρον ὡς καὶ εἰς τὸ Ἅγιον
Ὄρος, κατὰ τὴν ἐπίγεια ζωή της.
• Ἡ Παναγία
ἐκοιμήθη εἰς ἡλικίαν 59 ἐτῶν. Ἐτάφη εἰς τὸν κῆπον τῆς Γεθσημανῆ, εἰς Ἱεροσόλυμα,
ἀπὸ ὅπου ἀνέστη τριήμερος, καὶ ἀμέσως ἀνελήφθη εἰς τοὺς οὐρανούς, μὲ τὸ σῶμα
της, ὅπως καὶ ὁ Χριστός.
Β’. Γενεαλογικὸν δένδρον τῆς Θεοτόκου Μαρίας
Ὁ Ἰωσὴφ ὁ Μνήστωρ ἦτο πρῶτος ἐξάδελφος τῆς Θεοτόκου Μαρίας. Ἡ
Ἐλισάβετ, ἡ μητέρα τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ἦτο πρώτη ἐξαδέλφη τῆς Θεοτόκου Μαρίας.
Ὁ Τίμιος Πρόδρομος ἦτο δεύτερος ἐξάδελφος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὸ ἀνθρώπινον,
μὲ τὸν ὁποῖον εἶχε ἓξ μῆνες διαφορὰ ἡλικίας. Ὁ Ἰωάννης ὁ Θεολόγος ἐνομίζετο ἀνεψιὸς
τοῦ Κυρίου, ἐπειδὴ ὁ Κύριος ἐνομίζετο υἱὸς τοῦ Ἰωσὴφ τοῦ Μνήστορος καὶ ἀδελφὸς
τῆς κόρης τοῦ Ἰωσὴφ τοῦ Μνήστορος, τῆς Σαλώμης, ἡ ὁποία ἦτο ἡ μητέρα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου
τοῦ Θεολόγου.
Ἡ ἁγία Ἐλισάβετ, ὅταν ἐγέννησε τὸν Τίμιον Πρόδρομον, ἦτο
τουλάχιστον 90 ἐτῶν. Ἡ Θεοτόκος Μαρία, ὅταν ἐγέννησε τὸν Χριστὸν, ἦτο 16 ἐτῶν. Ἄρα,
ἡ ἁγία Ἐλισάβετ ἦτο μεγαλύτερη τῆς Θεοτόκου κατὰ τουλάχιστον 74 ἔτη. Αὐτὸ σημαίνει,
ὅτι ἡ ἁγία Ἄννα, κατὰ τὸ γῆρας αὐτῆς, ἐπίσης, ὑπὲρ τοὺς νόμους τῆς φύσεως.
Καὶ τοῦτο, διότι, ἀφοῦ ἡ ἁγία Ἐλισάβετ ἦτο ἀνεψιὰ τῆς ἁγίας Ἄννης,
καὶ ἦτο τουλάχιστον 74 ἐτῶν ἡλικίας ὅταν ἐγεννήθη ἡ Θεοτόκος, ἕπεται, ὅτι, μᾶλλον,
καὶ ἡ ἁγία Ἄννα, ἡ θεία της, ἦτο καὶ αὐτὴ πολὺ μεγάλης ἡλικίας, ὅταν ἐγέννησε τὴν
Θεοτόκον. (Ἡ ἁγία Ἄννα πρέπει νὰ ἦτο 60 ἐτῶν ἡλικίας, ὅταν ἐγέννησε τὴν Θεοτόκον).
Δηλαδὴ καὶ ἡ Θεοτόκος, καὶ ὁ Τίμιος Πρόδρομος, ἐγεννήθησαν ἀπὸ
στεῖρες καὶ γηραλαῖες μῆτρες, ὑπὲρ τοὺς νόμους τῆς φύσεως, ὄντες καρποὶ προσευχῆς
καὶ εὐδοκίας τοῦ Θεοῦ.
Περιοδικόν «Θεοδρομία»
Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2011
Μοναχὸς Δαμασκηνὸς Ἁγιορείτης
Η Θεοτόκος και το μυστήριο του Σταυρού
Συνήθως, κατά την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η Εκκλησία εστιάζει την προσοχή της στο πρόσωπο του Χριστού. Πρόκειται για το πρόσωπο το οποίο κατέχει την κεντρικότερη θέση στο μυστήριο της Θείας Οικονομίας., και τούτο είναι ευνόητο, εάν αναλογισθεί κανείς ότι ο Υιός, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας και Ομοουσίου Τριάδος, είναι ο κατ’ εξοχήν εκφραστής της κοινής, φυσικής ενέργειας της Θεότητας με την οποία ο άνθρωπος και ο κόσμος ανακαινίζονται, μεταποιούνται, μεταμορφώνονται. Ο Υιός, δηλαδή ο Σαρκωμένος Λόγος, κάνει πραγματική τη δυνατότητα θεώσεως των προσώπων της κοινωνίας, μια δυνατότητα που ο δημιουργός δίνει για δεύτερη φορά στο δημιούργημα. Η πραγματικότητα της σάρκωσης του Λόγου αποτελεί τη στέρεη βάση της πραγματικότητας της Εκκλησίας και συνεπώς της πραγματικότητας της σωτηρίας. Η αληθινή σωτηρία, με άλλα και απλούστερα λόγια, προϋποθέτει τον αληθινό λυτρωτή και τούτον συναντά η Εκκλησία μας στο πρόσωπο του σαρκωμένου Λόγου.
Η Ενδοξωτέρα θνήσκει
« Μετέστη προς την ζωήν »
H ταπεινή Κόρη της Ναζαρέτ, η αειπάρθενος Μαριάμ, αξιώθηκε να ζήσει την τιμιότερη ζωή, που έζησε ποτέ άνθρωπος! Γιατί μόνη Αυτή «εν γυναιξί» εξελέγη για να προσφέρει στον ενανθρωπήσαντα Υιό και Λόγο του Θεού τις μητρικές Της υπηρεσίες! Απέβη έτσι το Πρόσωπο της ευδοκίας αυτής της Αγίας Τριάδος! Κατέστη όντως το πιο κοντινό και στενό Πρόσωπο που συνεδέθη ποτέ με τον Κύριο του παντός!
Πρώτη Αυτή πληροφορή- θηκε από τον αρχάγγελο Γαβριήλ για τη θεία υπόσταση του μέλλοντος να γεννηθεί εξ αυτής υπερφυώς, ότι δηλαδή θα είναι ο Υιός του Θεού. Και πρώτη Αυτή άκουσε από το αρχαγγελικό στόμα το όνομα, το όποιο θα είχε ως άνθρωπος: « Καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν » ( Λουκ. α', 31).
Θεοτόκος χριστολογική και σωτηριολογική έννοια
Ἕνας γέροντας τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεώς μας ἔλεγε ὅτι θά πρέπει νά θέτουμε "φυλακήν τῷ στόματι ἡμῶν", ὅταν μιλοῦμε γιά τά "ὑπέρ ἔννοιαν" μυστήρια τοῦ Χριστοῦ. Πολύ δέ περισσότερο, ὀφείλουμε νά ἱστάμεθα μέ τόν προσήκοντα σεβασμό, ὅταν καλούμεθα νά μιλήσουμε γιά τό ὑπερφυές "μυστήριο τῶν μυστηρίων" τοῦ Χριστοῦ, γιά τήν Ὑπερευλογημένη Θεοτόκο καί Ἀειπάρθενο Μητέρα Του. Ἀναφορικά μέ τό ὄντως "μέγα τῆς Θεοτόκου μυστήριον", θά μπορούσαμε, μαζί μέ ὅλο τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, καί ἐμεῖς μέ ζέουσα προσευχητική διάθεση νά ἐπαναλάβουμε τά λόγια τοῦ ὑμνωδοῦ: "Τείχισόν μου τάς φρένας Σωτήρ μου· τό γάρ τεῖχος τοῦ κόσμου ἀνυμνῆσαι τολμῶ, τήν ἄχραντον Μητέρα σου· ἐν πύργῳ ρημάτων ἐνίσχυσόν με, καί ἐν βάρεσιν ἐννοιῶν ὀχύρωσόν με. Σύ γάρ βοᾷς τῶν αἰτούντων πιστῶς τάς αἰτήσεις πληροῦν. Σύ οὖν μοι δώρησαι γλῶτταν, προφοράν, καί λογισμόν ἀκαταίσχυντον· πᾶσα γάρ δόσις ἐλλάμψεως παρά Σοῦ καταπέμπεται Φωταγωγέ, ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον".
Εις την Πάνδοξον Κοίμησιν της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών και Παναχράντου Θεοτόκου
Από τόσο λοιπόν παλαιά εγκωμιαζόταν. Αλλ’ επί πλέον το ότι η Παρθένος είναι ο καρπός των δημιουργημάτων και ότι αυτή ακριβώς είναι η αναφορά και σχέση της μακαρίας προς το υλικό σύμπαν, γίνεται φανερό από τα παραπάνω. Εφόσον δηλαδή σε όλη τη φύση καρπός είναι ό,τι τηνεπαναφέρει από την εξαφάνιση προς την οποία βαδίζει και την καθίστά και πάλι νέα με τη νέα ζωή της καρποφορίας, ποιος (στην περίπτωση της ανθρωπίνης φύσεως) ανέπλασε και αναγέννησε τους ανθρώπους; Από πού προήλθε η «καινή κτίση»; Ποιος άλλαξε ριζικά όλο το σύμπαν; Γιατί βέβαια είναι γεγονός ότι ο ουρανός δέχθηκε νέους αναγεννημένους πολίτες. Κι αυτούς τους μετέφερε από τη γη η Παρθένος!
«Επί σοι Χαίρει, Κεχαριτωμένη. Πάσα η κτίσις»
Φώτης Κόντογλου
(Η Κοίμησις της Θεοτόκου)
Ελληνική Δημιουργία, τ. 37, 1949
«Ως εμψύχω Θεού κιβωτώ ψαυέτω μηδαμώς χειρ αμυήτων. χείλη δε πιστών τη Θεοτόκω ασιγήτως φωνήν του αγγέλου αναμέλποντα, εν αγαλλιάσει βοάτω: Όντως ανωτέρα πάντων υπάρχεις, Παρθένε αγνή». «Εσένα που είσαι ζωντανή κιβωτός του Θεού, ας μη σε αγγίζει ολότελα χέρι άπιστο, αλλά χείλια πιστά ας ψάλλουνε δίχως να σωπάσουνε τη φωνή του αγγέλου (ο υμνωδός θέλει να πει τη φωνή του αρχαγγέλου Γαβριήλ, που είπε «ευλογημένη συ εν γυναιξί») κι ας κράζουνε: «Αληθινά, είσαι ανώτερη απ’ όλα Παρθένε αγνή».
Θεοτόκος - Η Πλατυτέρα των Ουρανών
Ο Αύγουστος είναι ο μήνας της Παναγίας! Όσο κι αν περιλαμβάνει αυτός ο μήνας και μια μεγάλη δεσποτική εορτή -τη Μεταμόρφωση του Χριστού- ο Αύγουστος είναι ο κατ' εξοχήν θεομητορικός μήνας του χρόνου. Ακόμη πιο πολύ κι από τον Μάρτη, τον μήνα του Ευαγγελισμού. Γιατί δεν είναι μόνο η γιορτή, η Κοίμηση της Παναγίας στις 15 Αυγούστου, που χρωματίζει όλο τον μήνα. Είναι προπάντων ολόκληρο το πριν από την Κοίμηση δεκαπενθήμερο: Οι καθημερινές Παρακλήσεις στην εικόνα της Παναγίας με την κατάνυξη και τη συντριβή τους. Η νηστεία, η πιο φιλάνθρωπη όλου του χρόνου, μιας και δεν λείπουν τα παντοειδή φρούτα και λαχανικά. Τα μελτέμια που προϊδεάζουν για τον επερχόμενο χειμώνα και κάνουν πιο ποθητή τη μητρική αγκαλιά... Ακόμη ηχεί πένθιμα στ' αυτιά μου η δειλινή ικεσία του χριστιανού ποιητή Μ. Μουντέ:
Έλα σαν Αυγουστιάτικο μελτέμι
προτού οι εφτά πληγές σφραγίσουνε το τέλος....
Ύμνοι και τροπάρια της Παναγιάς
Εις την Κοίμησιν της Θεοτόκου
Ω, τι παράδοξο θαύμα! Η πηγή της ζωής σε μνήμα αποθέτεται, κι’ ο τάφος σκάλα γίνεται που πάγει στον ουρανό.Ευφραίνου Γεθσημανή, η αγιασμένη εκκλησιά της Θεοτόκου. Ας κράξουμε οι πιστοί, έχοντες τον Γαβριήλ για ταξίαρχο: Κεχαριτωμένη, χαίρε, με σένα είναι ο Κύριος, που δωρίζει στον κόσμο με σένα το μέγα έλεος.
Τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἐπιφανίου Κύπρου
ἐπισκόπου πόλεως Κωνσταντίας, τῆς Κυπριωνήσου
Ἐγκώμιον εἰς τὴν Παναγίαν Θεοτόκον
Τὰς ἐκλαμπούσας μαρμαρυγὰς τῆς Θεοτόκου ἀκτῖνας φοβερὰς καὶ ἀκαταλήπτους δυνάμεις, οὐρανοῦ καὶ γῆς οἰκουμένης μυστήριον, θαῦμα, ἱλαστήριον φράσας ὁ τάλας ἐγώ, εἰς ἀκριβεστέραν ἔννοιαν ὁ τῆς καρδίας μου ἔνδον σκιρτήσας λογισμὸς βαθείας μνήμης, καὶ ὑψηλοτάτης θεωρίας πειρώμενος φέρειν τὸ θαῦμα, τρόμος καὶ φόβος πολὺς καὶ δεινὸς συνέσχε με, ὦ ἀγαπητοί. Ἡ γὰρ μνήμη τῆς φρικτῆς θεωρίας, ἔντρομον τὴν ψυχήν μου, καὶ φρικώδη τὴν καρδίαν ἐνέγκασα οὐ μετρίως ἐτιμώρησεν, ἀλλὰ δυνατῶς ἐβασάνισεν. Ἐπιπλήττει γάρ μου τὸν νοῦν, τῆς μεγίστης θεωρίας ἡ μνήμη, ὡς ἀκαταλήπτου μυστηρίου, τὸ λέγειν οὐκ ἰσχύουσα
Στο πάθος του Κυρίου και στο θρήνο της Θεοτόκου
Ρωμανός ο Μελωδός
Οίκος 7.
ΕΠΕΙΤ' ΑΠ' ΑΥΤΑ τα λόγια
η πάναγνη μητέρα σ' αυτόν που ανέκφραστα απ' αυτήν
εσαρκώθη κι εγεννήθηκε,
με πιο πολύ
τυραγνισμένη την ψυχή,
έτσι εφώναζε:
Τι μου λες, παιδί μου,
«τι τις άλλες τις γυναίκες
τις θες μαζί σου»;
Κι όμως αυτές σε είχαν σα γιο στην κοιλιά,
καθώς εγώ στη μήτρα
και σου 'δωσα απ' τα στήθη μου το γάλα.
Πώς λοιπόν θέλεις τώρα
να μη σε κλάψω, γιε μου,
που άδικον θάνατο
τρέχεις για να βρής
κι ας ανάστησες νεκρούς,
εσύ ο γιος κι ο Θεός μου;
Τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἐπιφανίου Κύπρου
ἐπισκόπου πόλεως Κωνσταντίας, τῆς Κυπριωνήσου
Ἐγκώμιον εἰς τὴν Παναγίαν Θεοτόκον
Τὰς ἐκλαμπούσας μαρμαρυγὰς τῆς Θεοτόκου ἀκτῖνας φοβερὰς καὶ ἀκαταλήπτους δυνάμεις, οὐρανοῦ καὶ γῆς οἰκουμένης μυστήριον, θαῦμα, ἱλαστήριον φράσας ὁ τάλας ἐγώ, εἰς ἀκριβεστέραν ἔννοιαν ὁ τῆς καρδίας μου ἔνδον σκιρτήσας λογισμὸς βαθείας μνήμης, καὶ ὑψηλοτάτης θεωρίας πειρώμενος φέρειν τὸ θαῦμα, τρόμος καὶ φόβος πολὺς καὶ δεινὸς συνέσχε με, ὦ ἀγαπητοί. Ἡ γὰρ μνήμη τῆς φρικτῆς θεωρίας, ἔντρομον τὴν ψυχήν μου, καὶ φρικώδη τὴν καρδίαν ἐνέγκασα οὐ μετρίως ἐτιμώρησεν, ἀλλὰ δυνατῶς ἐβασάνισεν. Ἐπιπλήττει γάρ μου τὸν νοῦν, τῆς μεγίστης θεωρίας ἡ μνήμη, ὡς ἀκαταλήπτου μυστηρίου, τὸ λέγειν οὐκ ἰσχύουσα. Τίς γὰρ ἱκανὸς τοιοῦτο φρᾶσαι μυστήριον; ποῖον δὲ φθέγξασθαι στόμα, ἢ ποία γλῶσσα λαλήσει, Λέληθεν, εἰπεῖν οὐκ ἰσχύει. Νῦν δὲ τολμήσω περὶ τῆς μόνης Θεοτόκου καθ᾿ ὃ καταλαμβάνω· καὶ πάλιν φοβοῦμαι. Οὐκ ἔχω γλῶτταν ἀξίως εἰπεῖν τὰ λίαν μεγάλα. Ἰσχνόωνος γὰρ καὶ βραδύγλωσσος, καὶ οὐκ εὔλαλος ὑπάρχω, ἵν᾿ οὕτως εἴπω, περὶ τῆς μεγαλωνύμου καὶ ὁσίας καὶ ἀπειρογάμου καὶ θεοτόκου Μαρίας, μητρὸς τοῦ Κυρίου·
Εὐχὴ ἐξομολογητικὴ εἰς τὴν ὑπεραγίαν Θεοτόκον
Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ
Νεοελληνικὴ ἀπόδοσις: Βασίλειος Σκιαδᾶς, θεολόγος
Παρθένε Δέσποινα Θεοτόκε, ἡ τὸν Θεὸν Λόγον κατὰ σάρκα γεννήσασα, οἶδα μέν, οἶδα, ὅτι οὐκ ἔστιν εὐπρεπές, οὐδὲ ἄξιον ἐμὲ τὸν οὕτω πανάσωτον εἰκόνα καθαρὰν σοῦ τῆς ἁγνῆς, σοῦ τῆς ἀειπαρθένου, σοῦ τῆς σῶμα καὶ ψυχὴν ἐχούσης καθαρὰ καὶ ἀμόλυντα, ὀφθαλμοῖς μεμολυσμένοις ὁρᾶν καὶ χείλεσιν ἀκαθάρτοις καὶ βεβήλοις περιπτύσσεσθαι, ἢ παρακαλεῖν. Δίκαιον γάρ ἐστιν ἐμὲ τὸν οὕτω πανάσωτον ὑπὸ τῆς σῆς καθαρότητος μισεῖσθαι καὶ βδελύττεσθαι· πλήν, ἐπειδήπερ διὰ τοῦτο γέγονεν ὁ Θεός, ὃν ἐγέννησας, ἄνθρωπος, ὅπως καλέσῃ τοὺς ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν, θαρρῶν κἀγὼ προσέρχομαί σοι μετὰ δακρύων δεόμενος.
Γεώργιος Θ. Ζώρας
Η Παναγία εις την Νεοελληνικήν Ποίησιν
Ελληνική Δημιουργία, αρ. 61, 1950
Ασχολούμενος άλλοτε με το θέμα της Παναγίας και της συλλογής «Άνθη ευλαβείας» (1) έγραφα ότι, η Παρθένος, η γλυκεία μήτηρ του Θεανθρώπου, σύμβολον αγιωσύνης και αγνότητος, αλλά ταυτοχρόνως και μητρικής αγάπης και πόνου, απετέλεσεν εις όλας τας εποχάς θέμα ιδιαιτέρως προσφιλές εις τους ποιητάς, από των πρώτων χριστιανικών χρόνων μέχρι της εποχής μας, και εις την ορθόδοξον Ανατολήν και εις την καθολικήν Δύσιν.
Εις την φιλολογίαν αυτήν, την πρώτην θέσιν κατέχει αναμφιβόλως η βυζαντινή υμνογραφία. Ουδέποτε άλλοτε η μορφή της Θεοτόκου εύρε τόσον υψηλόν, τόσον λυρικόν και τόσον εμπνευσμένον από βαθυτάτην πίστιν ύμνον:
Χαίρε, δι’ ης η χαρά εκλάμψει,
Χαίρε, δι’ ης η αρά εκλείψει…
Χαίρε, ύψος δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς,
Χαίρε, βάθος δυσθεώρητον και αγγέλων οφθαλμοίς…
Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
Χρυσοστόμου Α. Σταμούλη, Καθηγητού Πανεπιστημίου,
Η Παρθένος Μαρία είναι ο ναός ο ακατάλυτος και άγιος, στον οποίο σκήνωσε ο Λόγος. Είναι το χωρίον του αχωρήτου. Είναι ακόμη η χωρήσασα τον αχώρητον «εν μήτρα αγία παρθενική». Συνεπώς, η θεολογική ταύτιση Θεοτόκου και Εκκλησίας, που συχνά ακούμε στα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας, οδηγεί στην ανέρευση και ανάδειξη της θεολογικής αλήθειας σύμφωνα με την οποία η Εκκλησία είναι χωρίον ή χώρα του αχωρήτου και πλατυτέρα των ουρανών. ’λλωστε, όπως ορθά έχει υπογραμμίσει ο μακαριστός Επίσκοπος Κοζάνης Διονύσιος Ψαριανός, «η πλατυτέρα, ζωγραφουμένη εις το ημιθόλιον της κόγχης του ιερού βήματος, μετά του Ιησού Χριστού, τούτο ακριβώς συμβολίζει: την Εκκλησία μετά του Ιησού Χριστού εν τω μέσω αυτής».
Λόγος εις την Κοίμησιν της Θεοτόκου
Ηλίας Μηνιάτης
Παρέστη η βασίλισσα εκ δεξιών σου, εν ιματισμώ
διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη.
Αυτή είναι η πλέον ζωντανή και πρεπώδης εικών της μεταστάσης εις ουρανόν Θεομήτορος.οπού εζωγράφισε με θεοκίνητον κάλαμον ο Προφητάναξ· και προς την θεωρίαν της εικόνος ταύτης προσκαλώ σήμερον τα όμματα της ευλαβούς σας διανοίας, ω φιλέορτον σύστημα.
Η ΠΑΡΘΕΝΟΣ ΜΑΡΙΑ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
ΕισαγωγήἩ ἁγία Γραφή ἐλάχιστες πληροφορίες µᾶς δίνει γύρω ἀπό τή ζωή τῆς Παρθένου, τῆς Παναγίας Μητέρας τοῦ Κυρίου µας. Οἱ Εὐαγγελιστές, ἀναφέρουν µόνον ἐκεῖνα τά γεγονότα πού ἔχουν σχέση µέ τό µεγάλο µυστήριο τῆς σωτηρίας τοῦ κόσµου καί παραλείπουν νά µᾶς ἐνηµερώσουν γι- ά τίς διάφορες πτυχές τῆς ζωῆς της. Γιά τό λόγο αὐτό ἡ Ἐκκλησία, προκειµένου νά ἐνηµερώσει τούς πιστούς της γιά τίς διάφορες πτυχές τῆς ζωῆς τῆς Παρθένου Μαρίας, ἔστρεψε τήν προσοχή της στίς διάφορες παραδόσεις τῆς ἐποχῆς πού ἔζησε ἡ Παρθένος.
Οἱ πηγές αὐτές εἶναι τά λεγόµενα «Ἀπόκρυφα». Κυρίως χρησιµοποίησε τό «Πρωτοευαγγέλιο» τό λεγόµενο « τοῦ Ἰακώβου». Τά κείµενα αὐτά, ἄν καί στεροῦνται «κανονικότητας», ἐντούτοις παρέχουν πολλά στοιχεῖα πού ρίχνουν φῶς στά διάφορα στάδια τῆς ζωῆς τῆς Παρθένου Μαρίας. Τά στοιχεῖα αὐτά χαρακτηρίζονται ἀπό τόν Κωνσταντῖνο Καλλίνικο, σάν «µαργαριτάρια σκεπα- σµένα ἀπό σκουπίδια»: «Γνωρίζω ὅτι εἰς τά σελί- δας τῶν ἀποκρύφων ὡς µαργαρῖται ὑπό σκύβαλα γεράσµιαι τινές πανάρχαιαι παραδόσεις εἶναι ἐντεθαµµέναι, ταύτας δέ καί ἡ µεσῆλιξ κατ’ ἀνατολάς καί δυσµάς Ἐκκλησία, ἀπεδέχθη οἰκοδοµῆσαι ἐπ’ αὐτῶν...ὁλόκληρον τόν Θεοµητορικόν κύκλο της τόν ἀποτελοῦντα ἀναπόσπαστο τµῆµα τῆς λατρείας της». Αὐτά τά µαργαριτάρια, ἡ Ἐκκλησία ἀνέσυρε, τά καθάρισε καί σύµφωνα µ’ αὐτά ἔκτισε ὅλο τό θεοµητορικό κύκλο τῶν ἑορτῶν.
Αὐτή τή µεµαρτυρηµένη συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας µας θά ἀκολουθήσοµε σ’ αὐτή τή µικρή προσπάθειά µας, γιά νά παρουσιάσοµε στούς ἁπλούς χριστιανούς µας τά διάφορα στάδια καί γεγονότα τῆς ζωῆς τῆς Παναγίας µας, γιά νά τήν ἔχουν παράδειγµα καί νά µιµοῦνται τή συµπεριφορά της κατά τίς διάφορες περιστάσεις, χαρούµενες καί θλιµµένες, ἀλλά καί νά τήν ὑπερασπίζονται σωστά ἐνώπιον τῶν αἱρετικῶν πού τή συκοφαντοῦν ἀσύστολα.
Χαραλάµπους Νεοφύτου Πρεσβυτέρου
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Περιεχόμενα
Εισαγωγή
Πρόλογος
Η Παρθένος Μαρία καρπός θερμής προσευχής
Προτυπώσεις τής Παρθένου στήν Παλαιά Διαθήκη
Η σύλληψη και η γέννηση τής Παρθένου
Τά εισόδια τής Παρθένου στο Ναό
Η μνηστεία τής Παρθένου
Ο Ευαγγελισμός τής Θεοτόκου
Η επίσκεψη στήν Ορεινή
Υπόνοιες κλεψιγαμίας
Η γέννηση του Χριστού
Τό τέλος τής Παρθένου
Η Παναγία στούς Ουρανούς
Η αλήθεια γιά τόν όρο Θεοτόκος
Η αειπαρθενία τής Θεοτόκου
Οι αδελφοί του Κυρίου
Αντί επιλόγου
Η ΘΕΟΜΗΤΩΡ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑΝ, ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ, ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΙΑΝ
π. Κωνσταντινου Παπαθεοδωρου Πρωτοπρεσβυτέρου
Τὸ Ἱερὸν πρόσωπον τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ καὶ Μητέρας ὅλων τῶν χριστιανῶν, τὸ ὁποῖον ὑμνεῖται ἀπὸ χείλη Ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων, ὑπῆρξεν ἀνέκαθεν σεβαστὸν καὶ ἄξιον πάσης τιμῆς καὶ προσκυνήσεως, ἰδιαιτέρως εἰς τὴν Ἀνατολήν.
Κατὰ καιρούς, ἐγράφησαν ἄπειρα βιβλία μὲ σκοπὸ νὰ σκιαγραφήσουν τὸ ἱερὸν πρόσωπον τῆς Θεομήτορος καὶ νὰ ἐξυμνήσουν τὸ μεγαλεῖον καὶ τὴν δόξαν αὐτῆς. Ἐγράφησαν ὅμως καὶ βιβλία ἐχθρικά, ποὺ θέλησαν νὰ σπιλώσουν τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα μεταξὺ τῶν γυναικείων ὀνομάτων τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ὄνομα ποὺ ἔπαιξε σημαντικότατον ρόλον διὰ τὴν σωτηρίαν τῆς ἀνθρωπότητος.
Παρὰ τὰς προσπαθείας των, ὄχι μόνον δὲν ἠμπόρεσαν νὰ ἐπιτύχουν κάτι, ἀλλὰ ἔδωσαν τὴν ἀφορμὴν νὰ γραφοῦν ἀκόμη περισσότερα βιβλία διὰ τὸ ὑπέρλαμπρον πρόσωπον τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, καὶ νὰ ἀποδοθοῦν εἰς αὐτὴν περισσότεραι τιμαὶ καὶ νὰ ὑμνηθῆ τὸ ὄνομά της ἀπὸ ὑμνογράφους καὶ ποιητάς, ἀπὸ ἐπιστήμονας ἀληθινοὺς καὶ συνετοὺς κάθε κλάδου ἐπιστήμης, Θεολόγους, Ρήτορας, Φιλολόγους, Μαθηματικούς, Ἀστρονόμους, Μηχανικούς, Φυσικοὺς κ.λπ. Ἕκαστος ἐξ αὐτῶν ἀπέδωσε ξεχωριστοὺς χαρακτηρισμούς, ὅπως ἤρμοζε πράγματι εἰς τὸ Ἱερὸν πρόσωπον τῆς Θεομήτορος. Καὶ εἶναι ἄξιον λόγου πῶς ἄνθρωποι ἀσχολούμενοι μὲ τὰ ἐπιστημονικὰ φαινόμενα ἀποδίδουν μετὰ σεβασμοῦ τοιούτους χαρακτηρισμοὺς εἰς τὸ ὑπέρλαμπρον πρόσωπον τῆς Θεομήτορος.
Η Θεομήτωρ στην Ιστορία την Πίστη την Λατρεία
Ο Ιδιωτικός βίος της Θεομήτορος
Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου
Η Θεοτόκος εμπρός εις τον Εσταυρωμένον Ιησούν
Η Κοίμησις της Θεοτόκου
ΜΑΡΙΑ
ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ : Κείμενα
--------------------------------------------------------------------
ΘΕΟΤΟΚΟΣ
: Κείμενα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου