«Χαῖρε, ὀσμὴ τῆς Χριστοῦ εὐωδίας»

   Ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος τοῦ Ἀκαθίστου ὕμ­νου μᾶς καλεῖ νὰ χαιρετίσουμε τὴν Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου μας μὲ ἀλληλοδιάδοχους Χαιρετισμούς, γεμάτους ἀπὸ χάρη καὶ λυρισμό, μικροὺς σὲ ἔκταση, ἀλλὰ μεγάλους σὲ βάθος. Ἕνας ἀπὸ τοὺς θαυμάσιους αὐτοὺς Χαιρετισμοὺς ἀποκαλεῖ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο «ὀσμὴν τῆς Χριστοῦ εὐωδίας».
   Τί σημαίνει «ὀσμὴ τῆς Χριστοῦ εὐωδίας»; Στοὺς χρόνους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης «ὀσμὴ εὐωδίας» ὀνομαζόταν ἡ ὀ­σμὴ τὴν ὁποία ἀνέδιδε τὸ ζῶο τοῦ ὁλοκαυτώματος, ποὺ καιγόταν τελείως ἐπάνω στὴ φωτιὰ ὡς θυσία πλήρους ἀφιερώσεως στὸ Θεό. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ θυσία ἀποτελοῦσε σύμβολο καὶ προτύπωση μιᾶς ἄλλης θυσίας, ποὺ προσεφέρθη μιὰ γιὰ πάντα στὸ Θεὸ καὶ εὐηρέστησε περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη θυσία στὸν Οὐράνιο Πατέρα. Πρόκειται γιὰ τὴ σταυρικὴ θυσία τοῦ Κυρίου μας. Γιὰ τὴ θυσία αὐτὴ μιλάει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν λέει ὅτι «ὁ Χριστὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς καὶ παρέδωκεν ἑαυτὸν ὑπὲρ ἡμῶν προσφορὰν καὶ θυσίαν τῷ Θεῶ εἰς ὀσμὴν εὐωδίας» (Ἐφεσ. ε΄ 2). Τόσο πολὺ μᾶς ἀγάπησε ὁ Θεός, ποὺ γιὰ χάρη μας θυσιάστηκε ὁ Μονογενὴς Υἱός Του ἐπάνω στὸ Σταυρό. Ἡ θυσία Του αὐτὴ ἔφθασε στὸν Οὐράνιο Πατέρα ὡς ὀσμὴ εὐωδίας, καὶ Τὸν εὐχαρίστησε περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη θυσία.
   Ὥστε λοιπὸν «ὀσμὴ εὐωδίας» εἶναι ἡ σταυρικὴ θυσία τοῦ Κυρίου μας ὡς ἔκ­φραση τῆς τελείας ἀρετῆς Του. Αὐτὴ τὴν τελειότητα τῆς ἀρετῆς τοῦ Χριστοῦ ἔβλεπε αἰῶνες πρὶν ὁ προφήτης Ἀββακοὺμ καὶ ἔλεγε: «Ἐκάλυψεν οὐρανοὺς ἡ ἀρετὴ αὐτοῦ» (Ὠδὴ Δ΄ 3). Πράγματι! Τί νὰ πρωτοθαυμάσει κανεὶς ἀπὸ «τὸν πάν­των ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον»; Τὴ θεία μακροθυμία Του; Τὴν ἄκρα ταπείνωσή Του; Τὴν ἀπόλυτη ἀναμαρτησία Του; Τὴν ἑκούσια ὑποταγή Του στὸ θέλημα τοῦ Οὐρανίου Πατρός; Τὴν τέλεια ὑπομονή Του; Τὴν ἀπέραντη ἀνεξικακία Του; Τὴν ἄπειρη ἀ­γάπη καὶ φιλανθρωπία Του;
   Ὅλες αὐτὲς οἱ ἀρετὲς τοῦ Χριστοῦ προχέουν ἀστείρευτα ἀνερμήνευτη χάρη, ποὺ φθάνει σὲ μᾶς σὰν ἄρωμα θεῖο. Κι ὅπως τὸ θυμίαμα, ὅταν καίεται, εὐωδιάζει ἀκόμη περισσότερο, ἔτσι καὶ οἱ ἀρετὲς τοῦ Χριστοῦ, ὅταν προσεφέρθη ἡ σταυρικὴ θυσία Του, σκόρπισαν πρωτόγνωρα ζωοπάροχα ἀρώματα, ποὺ ἁπλώθηκαν σὲ γῆ καὶ οὐρανὸ καὶ εὐφραίνουν ἀγγέλους καὶ ἀνθρώπους. 
   Ἀλλὰ πῶς ἔγινε καὶ ἡ Παναγία εὐωδία Χριστοῦ;
   Ἐφόσον ἀξιώθηκε τῆς ὑψίστης τιμῆς νὰ γίνει Μητέρα τοῦ Χριστοῦ, χρησιμοποιήθηκε ἡ μακαρία κοιλία Της ὡς πολύτιμο σκεῦος μέσα στὸ ὁποῖο ἐκενώθη τὸ «ἀκένωτον μύρον». Κι ὅπως μέσα σ᾿ ἕνα μυροπωλεῖο εὐωδιάζουν ὄχι μόνο τὰ ἀ­ρώματα ἀλλὰ καὶ τὰ δοχεῖα ποὺ περιέχουν μύρο, ἔτσι καὶ ἡ Παναγία, ἐφόσον χρησιμοποιήθηκε ὡς σκεῦος μέσα στὸ ὁποῖο ἐκενώθη τὸ «ἀκένωτον μύρον», εὐωδιάζει τὴν εὐωδία τοῦ Χριστοῦ.
   Ἐπίσης ἡ Παναγία εὐωδιάζει τὴν εὐωδία τοῦ Χριστοῦ, διότι βίωνε κι αὐτὴ τὶς χριστομίμητες ἀρετές: τὴν ὑπακοή, τὴν ταπείνωση, τὴν ἁπλότητα, τὴν ἁγνότητα, τὴν καθαρότητα, τὴ σεμνότητα, τὴν ὑπομονή, τὴν ἀγάπη. Οἱ ἀρετὲς Της αὐτὲς φθάνουν στὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ ὡς ὀσμὴ εὐωδίας καὶ γίνονται «τὸ ὀσφράδιον τοῦ πάντων Βασιλέως». Ὁ Βασιλεὺς τῶν ­πάντων εὐφραίνεται νὰ ὀσφραίνεται τὴν εὐωδία τῆς ἀρετῆς τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Δικαίως λοιπὸν ὁ ἱερὸς Ὑμνογράφος τὴ χαιρετίζει ὡς «ὀσμὴν τῆς Χριστοῦ εὐωδίας».
   Ἀλλὰ μποροῦμε καὶ ὅλοι οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ νὰ γινόμαστε «Χριστοῦ εὐωδία» (Β΄ Κόρ. β΄ 15). Πῶς θὰ τὸ ἐπιτύχουμε αὐτό; Ὅταν μιμούμαστε τὸν Κύριο καὶ Θεό μας καὶ τὶς χριστομίμητες ἀρετὲς τῆς Παναγίας Μητέρας Του. Δηλαδή, ὅταν γινόμαστε ἄνθρωποι ἀρετῆς καὶ ἁγιότητος· ἁγνότητος καὶ καθαρότητος· πραότητος καὶ ταπεινοφροσύνης· ἀγάπης καὶ φιλανθρωπίας· συγγνώμης καὶ ἀνεξικακίας· ὑπομονῆς καὶ μακροθυμίας. Ὅταν προσφέρουμε τὰ σώματά μας στὸ Θεό, σὰν σὲ θυσιαστήριο, «θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν, εὐάρεστον τῷ Θεῶ, τὴν λογικὴν λατρείαν ἡμῶν» (Ρωμ. ιβ΄ [12] 1). Δηλαδή, ὅταν προσφέρουμε στὸ Θεὸ τὸν ἑαυτό μας· τὴ λογικὴ λατρεία τῆς θεάρεστης ζωῆς μας· ὅταν κόβουμε τὸ θέλημά μας· ὅταν Τοῦ δίνουμε τὴν καρδιά μας, τότε γινόμαστε κι ἐμεῖς «Χριστοῦ εὐωδία» (Β΄ Κορ. β΄ 15).
   Ἐννοοῦμε ἀπ᾿ ὅσα γράφονται ὅτι ἡ πιὸ εὐχάριστη εὐωδία εἶναι ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ πιὸ δυσάρεστη δυσοσμία ἡ ἁμαρτία. Ὅπως ὁ καπνὸς διώχνει τὶς μέλισσες, ἔτσι καὶ ἡ δυσώδης ἁμαρτία διώχνει τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Κι ὅπως ἡ εὐωδία τῶν λουλουδιῶν ἑλκύει τὶς μέλισσες, ἔτσι καὶ ἡ εὐωδία τῶν ἀρετῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων ἑλκύει τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἂς παρακαλέσουμε τὴν Κυρία Θεοτόκο νὰ μᾶς σκεπάζει καὶ νὰ αὐξάνει μέσα μας τὸν πόθο νὰ ἀποστρεφόμαστε τὴ δυσώδη ἁμαρτία καὶ νὰ ζοῦμε ζωὴ καθαρότητος καὶ ἁγιασμοῦ, γιὰ νὰ ἀξιωθοῦμε τῆς ἰδιαίτερης χάριτος καὶ εὐλογίας νὰ εὐωδιάζουμε κι ἐμεῖς τὴν «ὀσμὴν τῆς Χριστοῦ εὐωδίας». Ἀμήν.