«Χαῖρε, κεχαριτωμένη»

«Χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ  σοῦ» (Λουκ. α´ 28). Χαῖρε, Μαριάμ. Σ᾿ ἐσένα ἀνήκει ἡ χαρὰ γιὰ τὸν πλοῦτο τῶν χαρίτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ ἔλαβες ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴ μοναδικὴ  τιμὴ νὰ γίνεις Μητέρα τοῦ Θεοῦ, νὰ ἐνανθρωπήσει ἐκ σοῦ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου.
Ὁ χαιρετισμὸς τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριὴλ εἶναι μοναδικὸς καὶ ἀνεπανάληπτος. Ἀπὸ τότε ποὺ ἔκλεισε ὁ Παράδεισος γιὰ τὸν  ἄνθρωπο, δὲν ἀπηύθυνε ὁ οὐρανὸς τέτοιον χαιρετισμὸ σὲ κανέναν ἄλλον παρὰ μόνο στὸ ξεχωριστὸ αὐτὸ πρόσωπο τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, στὴν ἀμόλυντη Μαριάμ, τὸ ἀμάραντο κρίνο τῆς καθαρότητος. Καὶ ἀπὸ τότε «αἱ γενεαὶ πᾶσαι» τὴν μακαρίζουν καὶ τὴν τιμοῦν μὲ βαθύτατη εὐλάβεια καὶ εὐγνωμοσύνη.
«Χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ σοῦ», ἀναφωνοῦμε καὶ ὅλοι οἱ πιστοί. Χαῖρε, ἡ κόρη τῆς χάριτος, ἡ μητέρα τῆς χαρᾶς.
«Χαῖρε, κεχαριτωμένη», διότι ἄδειασες τὸν ἅδη καὶ ἄνοιξες τὸν Παράδεισο. Ἔδωσες τέλος στὴ λύπη καὶ τὴν κατάρα τῆς Εὔας καὶ ἐπανόρθωσες τὴν πτώση τοῦ Ἀδάμ.
«Χαῖρε, κεχαριτωμένη», κραυγάζουν μὲ ἱερὸ ἐνθουσιασμὸ οἱ εὐσεβεῖς νέοι καὶ νέες ὅλων τῶν ἐποχῶν. Σήμερα χρύσωσε τὴν ἄσπιλη νεότητά σου τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Σήμερα διακήρυξε ὁ οὐρανὸς ὅτι ἡ ζωὴ τῆς ἁγνότητος καὶ τῆς ὑπακοῆς στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι στέρηση τῆς χαρᾶς ἀλλὰ πλήρωμα καὶ σφιχταγκάλιασμά της.
«Χαῖρε, κεχαριτωμένη», ψάλλουμε οἱ πιστοί, ἐμεῖς οἱ μικροὶ καὶ ἀδύναμοι, ποὺ μὲ ἀγωνία παρακολουθοῦμε τὶς ἀποφάσεις τῶν μεγάλων τῆς γῆς καὶ ὑφιστάμεθα τὶς συνέπειές τους. Χαῖρε, διότι δὲν ἤσουν αὐτοκράτειρα ποὺ βασίλευσες στὴν οἰκουμένη, οὔτε στρατάρχης ποὺ πέτυχες νίκες κοσμοϊστορικῆς σημασίας στὰ πεδία τῶν μαχῶν. Ἤσουν ἄσημη, πτωχὴ κόρη τῆς Ναζαρέτ. Καὶ ὅμως ἐσένα πρόσεξε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ σφραγίσεις τὴν ἱστορία ὅσο κανεὶς κατὰ κόσμον μεγάλος. Σὲ ὕψωσε βασίλισσα τῆς κτίσεως. Ἔτσι μάθαμε πλέον ὅτι τὴν πραγματικὴ ἱστορία τοῦ κόσμου τὴν γράφουν οἱ ἅγιοι καὶ ὄχι οἱ μεγάλοι τῆς γῆς.
«Χαῖρε, κεχαριτωμένη», διότι μᾶς ἀπάλλαξες ἀπὸ τὸν πιὸ σκληρὸ δυνάστη, τὸν διάβολο· διότι συνέτριψες τὴν πιὸ ἀπάνθρωπη τυραννία, τὸ κράτος τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου.
«Χαῖρε, κεχαριτωμένη»· τὰ ἀνεξιχνίαστα βάθη τῆς ταπεινώσεώς σου εἵλκυσαν τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ. Θέλησες τὴν ἀφάνεια· γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς θέλησε τὴν ἄφθαρτη δόξα σου. Γιατὶ ἐπιβλέπει στοὺς ταπεινούς.
«Χαῖρε, κεχαριτωμένη», γιατὶ ἀγάπησες τὸν Θεὸ μὲ ὅλη τὴν ὕπαρξή σου καὶ δὲν ἔδωσες σὲ τίποτε ἄλλο τὴν καρδιά σου. Εἶσαι ὁ λογικὸς παράδεισος, στὸν ὁποῖο δὲν μπόρεσε νὰ εἰσδύσει καθόλου ὁ ὄφις ὁ ἀρχαῖος, ὁ Πονηρός.
«Χαῖρε, κεχαριτωμένη», γιατὶ οἱ νύχτες τῶν ἀκοίμητων προσευχῶν σου ἦταν γεμάτες φῶς. Γιατὶ ἡ ἔνθεος σιωπή σου ὑπῆρξε ἡ πιὸ βροντόφωνη ἁγία ἀποτελεσματικὴ διαμαρτυρία γιὰ τὴν ἀποστασία τοῦ κόσμου.
«Χαῖρε, κεχαριτωμένη», διότι ὁ τέλειος πόθος – σοῦ τῆς μιᾶς – γιὰ τὸν Θεὸ νίκησε τὴν ἀγάπη τῶν πολλῶν συνανθρώπων σου γιὰ τὴν ἁμαρτία καὶ εἵλκυσε τὴ θεία εὐδοκία.
«Χαῖρε, κεχαριτωμένη»! Ἡ ἀπέχθειά σου πρὸς τὴν ἁμαρτία καταπλούτισε τὴ ρημαγμέ νη γῆ μας μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
«Χαῖρε, κεχαριτωμένη», διότι χάρη σὲ σένα εἴδαμε τὸν Θεό, Τὸν ἀκούσαμε, Τὸν ψηλαφήσαμε. Μᾶς εὐλόγησε μὲ τὰ χέρια ποὺ ἐσὺ Τοῦ ἔδωσες, μᾶς ἀγκάλιασε, μᾶς θεράπευσε, μᾶς φώτισε. Μᾶς κατάλαβε· πείνασε, δίψασε, πειράσθηκε μαζί μας, περπάτησε, κουράστηκε, στέναξε γιὰ τὰ παθήματά μας, πόνεσε, ἔκλαψε γιὰ τὴν ἁμαρτία μας. Πῆρε πάνω Του τὴν ἐνοχή μας καὶ τὴν ἐξάλειψε.
«Χαῖρε, κεχαριτωμένη»· δὲν σὲ εἴδαμε, δὲν σὲ ἀκούσαμε. Ἀλλὰ σὲ νιώθουμε κοντά μας, Μητέρα μας καὶ στοργικὴ προστασία μας.
«Χαῖρε, κεχαριτωμένη», διότι κρίθηκες ἄξια καὶ δυνατὴ νὰ σηκώσεις τὴν πιὸ μεγάλη τιμή, τῆς θεομητορίας, καὶ τὸν πιὸ μεγάλο σταυρό, νὰ γίνεις Μητέρα Ἐκείνου ποὺ σταυρώθηκε γιὰ μᾶς, «τοῦ ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ αἴροντος τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰω. α´ 29). Χαῖρε, διότι πόνεσες ἀνεξιχνίαστο πόνο κάτω ἀπὸ τὸν Σταυρὸ τοῦ Υἱοῦ σου, γιὰ νὰ ἔλθει ἡ χαρὰ στὸ ἀνθρώπινο γένος.
«Χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ σοῦ». Ἔγινες ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἔφερες τὸν Θεὸ στὴ γῆ μας. Αὐτὸ εἶναι τὸ μοναδικὸ ἀξίωμά σου, αὐτὸ εἶναι τὸ ἀνυπέρβλητο μεγαλεῖο σου. Αὐτὸ περιλαμβάνει ὅλα τὰ ἄλλα ἀγαθά, ὅλο τὸν πλοῦτο τῶν δωρεῶν ποὺ μᾶς προξένησες.
Ἀξίωσέ μας νὰ σὲ τιμοῦμε ὄχι μόνο μὲ τὸ στόμα ἀλλὰ καὶ μὲ τὴ ζωή μας. Ἀξίωσέ μας νὰ βροῦμε τὴν ἀληθινὴ χαρὰ διὰ τῆς μετανοίας. Καὶ μέρα μὲ τὴν ἡμέρα, καθὼς πλησιάζει ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου, ἡ μεγάλη χαρὰ τῶν γάμων τοῦ Υἱοῦ σου, μὴ διαλείπεις νὰ ὑφαίνεις στὸν ἀργαλειὸ τῶν θεομητορικῶν πρεσβειῶν σου ἔνδυμα γάμου γιὰ τὰ παιδιά σου. Ναί, Παναγία Μητέρα μας, Βασίλισσα τῶν οὐρανῶν, γλυκύτατε καρπὲ τῆς κτίσεως, Κυρία Θεοτόκε!

Απόσπασμα από το Περιοδικό “Ο Σωτήρ”,
Τεύχος 2063