Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

Παναγία η Μυρτιδιώτισσα η εικόνα του Θεού .


 Παναγία η Μυρτιδιώτισσα η εικόνα του Θεού .
Κανένα πρόσωπο, κανένας άγιος, δεν έχει τόσα ονόματα, όσα έχει η Μαρία η «Κεχαριτωμένη».
Ονόματα, που αναφέρονται στην αρετή της: Άσπιλη, Αμόλυντη, Αγνή, Αγία, Παναγία. Ονόματα, που αναφέρονται στη θέση, που κατέχει τώρα στον ουρανό: Βασίλισσα, Παντάνασσα, Πλατυτέρα, Ενδοξότερα των Χερουβίμ. Ονόματα, που αναφέρονται στις εικόνες της: Πορταΐτισσα,

Ρόδον το Αμάραντον, Γαλακτοτροφούσα, Δεομένη, Τριχερούσα. Ονόματα, που αναφέρονται στα σημεία και τα θαύματά της: Γρηγορούσα, Γοργοεπήκοος,

Φανερωμένη, Ελεούσα, Γιάτρισσα. Ονόματα, που αναφέρονται στους τόπους, που τιμάται ιδιαιτέρως κάποια εικόνα της: Παναγία της Τήνου, Προυσώτιοοα, Χοζεβίτισσα, Μυρτιδιώτισσα.

Το τελευταίο όνομα έχει σχέση με τη σημερινή γιορτή. Είναι της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας. Η ίδια η Παναγία είναι παντού. Αλλά κάθε τόπος της δίνει και ένα όνομα, για να θυμίσει κάποιο γεγονός, κάποιο ή κάποια θαύματα της Παναγίας.

Σήμερα λοιπόν γιορτάζει η Μυρτιδιώτισσα.

Πρόκειται για γιορτή δεμένη με το νησί των Κυθήρων, αλλά που ξαπλώνεται και σ’ ολόκληρο τον ορθόδοξο χώρο.

Όπως το νερό, που βγαίνει μεν από μία πηγή, αλλά μετά γίνεται ρυάκι και ποτάμι και ποτίζει όλο τον κάμπο.

Δύο τα κυριότερα στοιχεία της γιορτής: Η εικόνα και το θαύμα. Μία εικόνα της Παναγίας βρέθηκε θαυματουργικά στα Κύθηρα, ανάμεσα σε μυρσίνες, που μοσχοβολούσαν.

Γι’ αυτό και ονομάστηκε «Μυρτιδιώτισσα». Και το δεύτερο στοιχείο είναι τα θαύματα, που έκανε η εικόνα αυτή. Βεβαίως οι άπιστοι δεν τα δέχονται αυτά, όπως επίσης και οι αιρετικοί, όπως οι Χιλιαστές και οι Προτεστάντες. Αλλά και από τους λεγόμενους ορθοδόξους μερικοί θεωρούν υπερβολές ευσέβειας το να τιμάμε μία εικόνα ή τα θαύματα κάποιας εικόνας. Υπερβολή υπάρχει, όταν τιμάμε την Παναγία περισσότερο από το Χριστό, τον Υιό και Θεό της. Η Παναγία είναι άνθρωπος, θεωμένος κατά χάρη. Ο Χριστός είναι «κατ’ ουσίαν» Θεός.
 Εύρεση της εικόνας

Μία εικόνα λοιπόν τιμάμε, αλλά και το θαύμα της εικόνας. Θαύμα! Να κάτι, που αμφισβητούν οι άπιστοι. Και όμως, το θαύμα είναι η φυσική κατάσταση για το Θεό. Το θαύμα είναι μπροστά μας, αρκεί να έχουμε ανοικτά τα μάτια μας. Όπου κι αν στρέψεις τα μάτια σου, θα δεις θαύματα. Όλος ο κόσμος είναι ένα θαύμα. Όλος ο άνθρωπος είναι ένα θαύμα. Όλη η ιστορία είναι ένα θαύμα. Όλη η Εκκλησία είναι ένα θαύμα. Ο κόσμος και η ιστορία είναι ένα υφαντό, που κέντησε ο Θεός με τη βελόνα, που λέγεται θαύμα! Το ένα θαύμα ακολουθεί το άλλο. Και με θαύματα συρράπτεται όλη η ζωή μας. «Και θαύμα συνάπτεται θαύματι» (Χρυσόστομος. Ε.Π.Ε. 9,240).

Τρία από τα θαύματα που είναι συνδεδεμένα με την εικόνα της Μυρτιδιώτισσας.

1.Το πρώτο είναι η εύρεσή της. Παράξενο πράγμα φαίνεται να βρεθεί κατά θαυματουργικό τρόπο μία εικόνα; Αλλά σας ρωτώ; Ποιό είναι δυσκολότερο, να κατασκευαστεί μία εικόνα ή να δοθεί από τον κατασκευαστή της αυτή η εικόνα; Ασφαλώς το πρώτο. Ε, λοιπόν, ο Θεός, που έκανε το δυσκολότερο, δεν μπορούσε να κάνει το ευκολότερο; Το δύσκολο: Ο Θεός κατασκεύασε από ανθρώπινο υλικό την εικόνα, την ύπαρξη, που λέγεται Παναγία. Αυτός που έκανε το δύσκολο, έκανε και το πολύ εύκολο. Έκανε να βρεθεί η εικόνα της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας.

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

Από την Μικρή Παράκληση - 6 Πρωτ. Γεωργίου Δορμπαράκη

Πρωτ. Γεωργίου Δορμπαράκη
῾῎Εμπλησον ἁγνή, εὐφροσύνης τήν καρδίαν μου, τήν σήν ἀκήρατον διδοῦσα χαράν, τῆς εὐφροσύνης, ἡ γεννήσασα τόν αἴτιον᾽.
(Γέμισε, ἁγνή Παρθένε, τήν καρδιά μου ἀπό εὐφροσύνη, δίδοντάς μου τήν δική σου καθαρή χαρά, γιατί γέννησες τόν αἴτιο τῆς εὐφροσύνης Χριστό).
῞Ενα ἀπό τά πιό ἀγαπημένα αἰτήματα τοῦ Μικροῦ ἀλλά καί τοῦ Μεγάλου Παρακλητικοῦ Κανόνα εἶναι ἡ ἐκζήτηση 
ἀπό τήν Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου μας τῆς χαρᾶς καί τῆς εὐφροσύνης τῆς καρδιᾶς, καί μάλιστα
σέ βαθμό πληρότητας: ῾῎Εμπλησον εὐφροσύνης τήν καρδίαν μου᾽, ῾χαρᾶς μου τήν καρδίαν πλήρωσον, Παρθένε᾽. Κι αὐτό σημαίνει βεβαίως κυρίως δύο πράγματα:

1. ῾Η ἀληθινή χαρά τήν ὁποία αἰτεῖ ὁ ὑμνογράφος ἐκ προσώπου ὅλων τῶν πιστῶν εἶναι ἡ χαρά καί ἡ εὐφροσύνη πού ἀναφέρεται στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου καί ὄχι τόσο στήν ἱκανοποίηση τῶν αἰσθήσεων τοῦ σώματος. Χωρίς νά ἀρνεῖται κανείς τήν εὐφροσύνη καί τοῦ σώματος - ἡ ᾽Εκκλησία μας δέν πάσχει ἀπό κανένα σύνδρομο αἱρετικοῦ δυαλισμοῦ, κατά τό ὁποῖο τό σῶμα εἶναι κακό καί συνεπῶς ἀποβλητέο - ἐκεῖνο πού προσφέρει τήν πραγματική εὐφροσύνη ὡς βαθειά ἱκανοποίηση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ πληρότητα τῆς καρδιᾶς. Εἶναι γνωστό ὅτι ἄνθρωπος πού εἶναι στραμμένος ἀποκλειστικά στίς ἡδονές τοῦ σώματος μπορεῖ γιά λίγο νά εὐφραίνεται, σάν τόν ἄφρονα πλούσιο τῆς ὁμώνυμης παραβολῆς τοῦ Κυρίου ὁ ὁποῖος ῾ηὐφραίνετο καθ᾽ ἡμέραν λαμπρῶς᾽, τελικῶς ὅμως αὐτό πού τοῦ μένει εἶναι μία πίκρα καί μία στυφάδα πού δέν ἀπέχει καί πολύ ἀπό τήν αἴσθηση τῆς κόλασης. Κι ἀπό τήν ἄλλη: ἄνθρωπος πού ἔχει γεμάτη τήν καρδιά του δέν θεωρεῖ δυστυχῆ τόν ἑαυτό του, ὅταν πάσχει σωματικῶς.

2. Ἡ χαρά καί ἡ εὐφροσύνη τῆς καρδιᾶς κατανοεῖται μόνο σέ βαθμό πληρότητας. ῾Η καρδιά δηλαδή γιά νά νιώσει χαρούμενη χρειάζεται νά πληρωθεῖ ὁλόκληρη ἀπό χαρά. Κι αὐτό γιατί ὁ ἄνθρωπος, κέντρο τοῦ ὁποίου εἶναι ἡ καρδιά, λειτουργεῖ σωστά ὅταν ὡς ὅλον εἶναι προσανατολισμένος κάπου κι ἐκεῖ ἔχει ἀκουμπήσει τήν ὕπαρξή του. Καί ποῦ ἀλλοῦ μπορεῖ νά στραφεῖ καί νά ἐξαρτήσει ἀπολύτως τόν ἑαυτό του παρά ἐκεῖ πού εἶναι ἡ πηγή του, δηλαδή ὁ Δημιουργός Κύριος ὁ Θεός του; Εἶναι γνωστό ὄχι μόνο ἀπό τήν θεωρητική γνώση ἀλλά καί ἀπό τήν ἐμπειρία τοῦ καθενός μας ὅτι ὅταν ἡ καρδιά μας βρίσκεται μισή ἐδῶ καί μισή ἀλλοῦ ζεῖ διασπασμένα καί διχασμένα, δηλαδή ζεῖ τήν ταραχή καί τήν ἀπώλεια τοῦ ἴδιου τοῦ ἑαυτοῦ. Γι᾽ αὐτό ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μέ σαφήνεια καί μέ ἀπολυτότητα ἐξαγγέλλει ὅτι ῾οὐδείς δύναται δυσίν κυρίοις δουλεύειν᾽. Καί ῾ἀνήρ δίψυχος ἀκατάστατος ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ᾽. Τό αἴτημα λοιπόν τοῦ ὑμνογράφου γιά πλήρωση τῆς καρδιᾶς ἀπό τήν χαρά τῆς Θεοτόκου καί τοῦ Κυρίου δέν ἐκφράζει παρά τήν ἀλήθεια περί τοῦ ἀνθρώπου καί ἀποκαλύπτει τό πόσο βαθειά ἀνθρωπογνώστης ἦταν ὁ συντάκτης τοῦ ὕμνου.

Τονίζει κι αὐτό ὅμως ὁ ἅγιος ὑμνογράφος καί τό σημειώσαμε κι ἐμεῖς παραπάνω: ἡ πηγή τῆς ἀληθινῆς χαρᾶς πού μόνη αὐτή μπορεῖ νά γεμίσει τήν ψυχή καί τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ Κύριος ᾽Ιησοῦς Χριστός. Γιατί εἶναι ὁ Θεός καί Δημιουργός μας καί μᾶς προσέλαβε στόν ἑαυτό Του ἀφ᾽ ἧς στιγμῆς κατῆλθε στόν κόσμο κι ἔγινε ἄνθρωπος. Καί μαζί μ᾽ αὐτόν γίνονται δεύτερες πηγές χαρᾶς κι εὐφροσύνης καί ὅλοι οἱ ἅγιοί Του πού ἔγιναν κατοικητήριά Του, κατεξοχήν δέ ἡ Παναγία Μητέρα Του.

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

Ένα πανέμορφο βίντεο για την Ορθοδοξία μας !

Ορθοδοξία


Άρχισα να κηρύττω

Τις καθάριες αρχές της αλήθειας
Κι όλοι οι πλησίον μου
Με λύσσα με λιθοβολούσαν…

Λερμοντόβ


Θεομητορική Ερμηνεία της Νέας Εύας (Μέρος Δεύτερο)



        «Το πρώτο ζεύγος (Εύα-Θεοτόκος) καταδεικνύει την συνεργία του ανθρώπου εις το έργον της εισόδου της Ζωής εις τον κόσμον, κατ'αντίθεσιν προς την προτέραν συνεργίαν αυτού εις την εις αυτόν είσοδον του θανάτου. «Η μεν γαρ Εύα πρόφασις γεγένηται θανάτου τοις ανθρώποις· δι'αυτής γαρ εισήλθεν ο θάνατος εις τον κόσμον· η δε Μαρία πρόφασις ζωής, δι'ής εγεννήθη ημίν ζωή» (Επιφανίου Κύπρου, Κατά αιρέσεων). Η ιδιότης, δηλαδή, της Θεοτόκου ως Νέας Εύας περιορίζεται εις την αντιπαραβολήν της Ζωής πρός τον θάνατον, του κυήματος αυτής (του Χριστού) προς το κύημα της Εύας (τον διάβολον). Εις τούτο δε ακριβώς έγκειται  και ο αντιθετικός χαρακτήρ της σχέσεως Εύα-Μαρία, όστις εξ επόψεως υποκειμένου εκφράζει την έναντι του Θεού στάσιν του ανθρώπου εν τη πτώσει (δια της Εύας) και τη ανορθώσει αυτού (δια της Θεοτόκου). Το τελευταίον τούτο είναι τοιαύτης σημασίας, ώστε, εν τέλει, ο συσχετισμός Εύας και Θεοτόκου να αφορά κυρίως εις την υπακοήν της δευτέρας εις το Θείον θέλημα-απαραίτητον προϋπόθεσιν της Θείας σαρκώσεως- ως αποκαθιστώσαν την παρακοήν της πρώτης εις το Θείον θέλημα- μοναδικήν αιτία της εισόδου του θανάτου εις τον κόσμον. Εις το συμπέρασμα τούτο αγόμεθα απολύτως και εκ μόνης της αντιπαραθέσεως  των σχετικών αγιογραφικών κειμένων, Γεν. 3,1-7 και Λουκ. 1,26-38. Εν αμφοτέροις τούτοις τίθεται θέμα αποδοχής του Θείου θελήματος εκ μέρους του ανθρώπου, αλλά και παρέχονται τα δύο ακραία παραδείγματα της συμπεριφοράς αυτού έναντι εκείνου, μετά των γνωστών προεκτάσεων αυτών δια την απώλειαν και την σωτηρίαν του κόσμου. 

        Η Εύα δεν απεδέχθη το Θείον θέλημα, παρακούσασα την εντολήν, ενώ αντιθέτος η Παρθένος Μαρία υπέταξεν εαυτήν πλήρως τω Θεώ, υπακούσασα. Η Θεοτόκος Μαρία είναι απλώς η Νέα Εύα της υπακοής, η αντιπαραβαλλομένη εις την παλαιάν Εύαν της απειθείας και ανυπακοής έναντι του Θεού, η γεννήσασα την ζωήν, ως εκείνη τον θάνατον. Η Ζωής όμως αυτή εν συνεχεία μεταδίδεται τοις ανθρώποις δια του μυστηρίου της Εκκλησίας, της μόνης δεχομένης Αυτήν διηνεκώς εκ του Θεού Πατρός δι'Υιού εν Αγίω Πνεύματι. Ο Χριστός παρέχει τω αναγεγενημένω δια της Εκκλησίας την μετοχήν της εαυτού ζωής, ήτις προσδιορίζει την αιώνιον ζωήν. Η πνευματική μητρότης της Εκκλησίας αφορά, δηλαδή εις την εν Χριστώ υπόστασιν του ανθρώπου, ην ούτως λαμβάνει εκ του Χριστού και της Εκκλησίας, ως μητρός, δι'ό και δεν πρέπει να συγχέεται αυτή προς την μητρότητα της Θεοτόκου Μαρίας. Η Εκκλησία είναι δια τον Χριστιανόν, ότι και η φυσική μήτηρ διά τον εξ αυτής γεννώμενον, ήτοι η μητρότης αυτής είναι φύσεως οντολογικής.

        Ούτω, το δεύτερον ζεύγος (Εύα-Εκκλησία) εκφράζει την κατ'αναλογίαν πρός την πρώτην επιτελουμένην δευτέραν γέννησιν του ανθρώπου εν τη Ζωή και την διατήρησιν αυτού εν αυτή. Ο συσχετισμός, δηλαδή, Εύας και Εκκλησίας αφορά κυρίως εις την αποστολήν της τελευταίας παρά τω πλευρώ του Νέου Αδάμ-Χριστού, καθ'ομοιότητα του μυστηρίου της πρώτης, ως βοηθού του παλαιού Αδάμ, και εις την τελείωσιν του δι'αυτών προτυπωθέντος μυστηρίου της όλης δημιουργίας. Ως πληροφορούμεθα εκ του H. Holstein, και δια «την λατινικήν παράδοσιν», ο «παραλληλισμός Μαρίας και Εκκλησίας», ως πρός την Εύαν, υπήρξεν έως του η' αιώνος ανάλογος. Η Θεοτόκος, δηλαδή, «συνεκρίνετο πρός την Εύαν κατά την πράξιν της υπακοής αυτής εις την Θείαν ενσάρκωσιν», ενώ «η Εκκλησία συνεκρίνετο προς την Εύαν κατά την γόνιμον μητρότητα αυτής, ως "μητρός των ζώντων". [...]

        Δια της αντιθέσεως Εύα-Θεοτόκος οι Πατέρες της Εκκλησίας διαπραγματεύονται ουσία το θέμα της συνδρομής της οικείας προαιρέσεως του ανθρώπου εις τον έργον Χάριτι Θεία θεώσεως αυτού. Η συνδρομή αυτή αφορά εις μόνην, πλήν απαραίτητον, την αποδοχήν του Θείου θελήματος περί αυτού, οριζομένην απ'αρχής διά των υπό του Θεού αιτουμένων εν τω γενικώ όρω της υπακοής. Η αντίθεσις Εύα-Θεοτόκος αποτελεί αναντιρρήτως υποδειγματικήν πατερικήν διδασκαλίαν εν τω σχολείο της αληθείας περί της ορθής χρήσεως του αυτεξουσίου εν τω αγώνι της αποτάξεως του Σατανά και της συντάξεως τω Χριστώ». 


Η Νέα Εύα, Μήτηρ και Παρθένος, Εκκλησιολογική-Θεομητορική Προσέγγισις
Αμαλία Σπουρλάκου-Ευτυχιάδου, Διδάκτορος Θεολογίας 


Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

Φωτογραφίες από τον εορτασμό της Παναγίας Πορταΐτισσας στην Μονή Ιβήρων

Γιώργος Θεοχάρης/agioritikovima.gr
Οι Αγιορείτες πατέρες εορτάζουν πανηγυρικά την έφορο του Αγίου Ορους, την Παναγία. Πάνω από πέντε χιλιάδες προσκυνητές από κάθε γωνιά της γης κατέφθασαν στην Αθωνική Πολιτεία για να συνεορτάσουν με τους μοναχούς του ´Αθωνα την Κοίμηση της Θεοτόκου(28 Αυγούστου με το νέο ημερολόγιο).

Επίκεντρο του εορτασμού η Ιερά Μονή Ιβήρων που φυλάσσεται η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Πορταίτισσας .

Μετά την αγρυπνία που διήρκησε 14 ολόκληρες ώρες τελέστηκε Πολυαρχιερατική - πανηγυρική Θεία Λειτουργία χοροστατούντος του Μητροπολίτη Σεβαστίας κ. Δημητρίου και συγχοροστατούντων των Ιεραρχών Λαγκάδα κ.Ιωάννη και Άρκαλαχωρίου κ.Ανδρέα.

Ο υπουργός Μακεδονίας και Θράκης, κ. Γιώργος Ορφανός, εκπροσώπησε την ελληνική πολιτεία στην πανήγυρι της Ιεράς Μονής Ιβήρων.




























You might also like:

Χρυσοστόμου Α. Σταμούλη, Θεοτόκος και Ορθόδοξο Δόγμα. Σπουδή στη Διδασκαλία του Αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Λειμών Αμφιλαφής 1, εκδόσεις Το Παλίμψηστον, Θεσσαλονίκη 1996


Από τα συμπεράσματα της μελέτης: Θεοτόκος και Ορθόδοξο Δόγμα. Σπουδή στη Διδασκαλία του Αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Λειμών Αμφιλαφής 1, εκδόσεις Το Παλίμψηστον, Θεσσαλονίκη 1996, σσ. 243-246.
sTAMOULIS1. Η μακαρία Παρθένος εξελέγη προαιώνια από τον Θεό για να υπηρετήσει τον τόκο καί να υπουργήσει το μυστήριο τής θείας Οικονομίας. Η πλήρωση της προεκλογής πραγματοποιήθηκε με τη θετική απάντηση τής Παρθένου Μαρίας στήν κλήση του δημιουργού, ως δείγμα τής ελεύθερης κατάφασης του κτιστού στή φιλανθρωπία του ακτίστου. Έτσι με τή συνεργία του Θεου καί του ανθρώπου επιτεύχθηκε η εν Χριστώ άνακεφαλαίωση του ανθρώπινου γένους, η κατάργηση τής αμαρτίας, τής φθοράς καί του θανάτου. Αποτέλεσμα η δι’ αυτού καί παρ’ αυτού διαβίβαση της χάρης σε όλο το ανθρώπινο γένος.
2. Η Παρθένος Μαρία είναι αδελφή του ανθρώπινου γένους καί μετέχει στήν ανθρώπινη φύση. Η “παναγιότητά” της δε θεωρείται ως ειδικό προνόμιο του Θεου πρός αυτήν, άλλα ως αποτέλεσμα τής άγίας καί ευσεβούς ζωής της με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Η μακαρία Παρθένος είναι άνθρωπος καί όχι Θεά.
3. Το μυστήριο της παρθενικής σύλληψης καί γέννησης του Χριστού από τη μακαρία Παρθένο καθώς καί η θέση τής δούλης του Κυρίου στήν ορθόδοξη Εκκλησία, γίνονται κατανοητά μόνο κάτω από το πρίσμα τής σχέσης της με τον Υιό καί Σωτήρα της Ιησού Χριστό.
4. Ο Ιησούς Χριστός είναι αληθινός Θεός και γι’ αυτό η αγία Παρθένος ονομάζεται Θεοτόκος. Γέννησε σαρκικά τον “σάρκα γεγονότα” Λόγο του Θεού Πατέρα. Η αγία Παρθένος είναι η μοναδική γυναίκα που μπορεί να ονομάζεται μαζί Θεοτόκος καί Χριστοτόκος, γιατί δε γέννησε “ψιλόν” άνθρωπο, άλλα τον “σαρκωθέντα” καί “ένανθρωπήσαντα” Λόγο του Θεού Πατέρα. Ο όρος, όμως, Χριστοτόκος αποφεύγεται έξ αιτίας τής αιρετικής του ταύτισης με τον όρο άνθρωποτόκος, που ο Νεστόριος απέδιδε στη μακαρία Παρθένο.
5. Προϋπόθεση της κατανόησης του μυστηρίου της θείας Οικονομίας θεωρείται η άποδοχή τής διπλής γέννησης του Λόγου: “αχρόνως” από το Θεό Πατέρα κατά τήν Θεότητά του, καί “εν έσχάτοις των χρόνων καιροίς” κατά τήν ανθρωπότητά Του από τήν Παρθένο Μαρία. Η κατά σάρκα γέννηση του Λόγου είναι μαζί θεοπρεπής καί σύμφωνη με τους ανθρώπινους νόμους. Θεοπρεπής, γιατί ό Χριστός είναι ο μόνος που προήλθε “έκ Παρθένου” χωρίς σπερματική καταβολή αλλά καί σύμφωνη με τους ανθρώπινους νόμους, γιατί ακολούθησε τή μόνη δυνατότητα ερχομού τών ανθρώπινων όντων στον κόσμο.

3. οι ακολουθίες προς τιμήν της θεοτόκου Presentation Transcript

  • Οι ακολουθίες προς τιμήν της Θεοτόκου.
  • Οι ορθόδοξοι χριστιανοί τιμούν και ευλαβούνται τη Θεοτόκο. Η ύψιστη τιμή εκφράζεται με την περίοπτη θέση που η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει δώσει στη Θεοτόκο καθώς και την αγάπη και τον σεβασμό που εκδηλώνει για αυτή.
  • Πλήθος ακολουθιών έχουν γραφτεί προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου και κοσμούν την λειτουργική ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Οι πιο αξιοσημείωτες εξ αυτών που είναι γραμμένες από μεγάλους υμνωδούς και υμνογράφους της εκκλησίας μας, είναι:  Της Γεννήσεως  Των Εισοδίων  Της Υπαπαντής  Του Ευαγγελισμού  Της Κοιμήσεως της Θεοτόκου  Του Ακάθιστου Ύμνου
  • Η ακολουθία της Γεννήσεως  Η Γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου γιορτάζεται από την Εκκλησία μας στις 8 Σεπτεμβρίου και είναι η πρώτη Θεομητορική εορτή του εκκλησιαστικού έτους.  Η γέννηση της Θεοτόκου δεν προήλθε από άσπιλη σύλληψη, αλλά μετά από τη φυσική συνάφεια του Ιωακείμ και της Άννας. Γεννήθηκε σε εννέα μήνες και ονομάστηκε Μαριάμ

Η ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΟΡΟΥ "ΘΕΟΤΟΚΟΣ" ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΚΑΙ Η ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΟΛΟΓΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Α. ΤΣΙΓΚΟΥ


Λέκτορος Θεολογικῆς Σχολῆς
Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Ἕνας γέροντας τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεώς μας ἔλεγε ὅτι θά πρέπει νά θέτουμε "φυλακήν τῷ στόματι ἡμῶν", ὅταν μιλοῦμε γιά τά "ὑπέρ ἔννοιαν" μυστήρια τοῦ Χριστοῦ. Πολύ δέ περισσότερο, ὀφείλουμε νά ἱστάμεθα μέ τόν προσήκοντα σεβασμό, ὅταν καλούμεθα νά μιλήσουμε γιά τό ὑπερφυές "μυστήριο τῶν μυστηρίων" τοῦ Χριστοῦ, γιά τήν Ὑπερευλογημένη Θεοτόκο καί Ἀειπάρθενο Μητέρα Του. Ἀναφορικά μέ τό ὄντως "μέγα τῆς Θεοτόκου μυστήριον", θά μπορούσαμε, μαζί μέ ὅλο τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, καί ἐμεῖς μέ ζέουσα προσευχητική διάθεση νά ἐπαναλάβουμε τά λόγια τοῦ ὑμνωδοῦ: "Τείχισόν μου τάς φρένας Σωτήρ μου· τό γάρ τεῖχος τοῦ κόσμου ἀνυμνῆσαι τολμῶ, τήν ἄχραντον Μητέρα σου· ἐν πύργῳ ρημάτων ἐνίσχυσόν με, καί ἐν βάρεσιν ἐννοιῶν ὀχύρωσόν με. Σύ γάρ βοᾷς τῶν αἰτούντων πιστῶς τάς αἰτήσεις πληροῦν. Σύ οὖν μοι δώρησαι γλῶτταν, προφοράν, καί λογισμόν ἀκαταίσχυντον· πᾶσα γάρ δόσις ἐλλάμψεως παρά Σοῦ καταπέμπεται Φωταγωγέ, ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον".

Η Κοίμηση της Θεοτόκου. Μετάβαση προς την Ζωή. Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

Κάθε φορά που εορτάζουμε την Κοίμηση της Θεοτόκου είναι σαν να έχουμε Πάσχα· το Πάσχα του καλοκαιριού. Πάσχα μάς ετοιμάζει η Κυρία Θεοτόκος. Διάβαση ένδοξη «εκ του θανάτου εις την ζωήν». Δεύτερο Πάσχα, άγιο, άμωμο, ζωοποιό για το ανθρώπινο γένος, γιατί πράγματι σήμερα «νενίκηνται της φύσεως οι όροι».
«Πώς η πηγή της ζωής πηγαίνει προς την ζωή περνώντας από τον θάνατο!», αναφωνεί ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Ο θάνατος της «ζωαρχικής Μητρός» του Κυρίου υπερβαίνει την έννοια του θανάτου, ώστε δεν ονομάζεται κάν θάνατος, αλλά «κοίμησις» και «θεία μετάστασις» και εκδημία ή ενδημία προς τον Κύριο. Και αν ακόμη λεχθεί θάνατος, όμως είναι θάνατος ζωηφόρος, αφού μεταβιβάζει σε ουράνια και αθάνατη ζωή.Η μετάσταση της Θεοτόκου ως ένα γεγονός αναμφισβήτητο, που διασώθηκε από την ιερά Παράδοση, έχει ενσωματωθεί στην διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας και δεν έχει σχέση με τις ευσεβιστικές δοξασίες των Δυτικών περί ασπόρου συλλήψεως και άνευ θανάτου ζωής της Θεοτόκου.

Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού - Ομιλία στην Γέννηση της Θεοτόκου



Ἐλᾶτε ὅλα τὰ ἔθνη, κάθε ἀνθρώπινη γενιά, καὶ κάθε γλώσσα, καὶ κάθε ἡλικία, καὶ κάθε ἀξίωμα, νὰ γιορτάσουμε μὲ ἀγαλλίαση τὴ γέννηση τῆς παγκόσμιας χαρᾶς. Γιατὶ ἂν οἱ εἰδωλολάτρες, μὲ ψεύτικα δαιμονικὰ παραμύθια ποὺ ξεγελοῦν τὸ μυαλὸ καὶ σκοτεινιάζουν τὴν ἀλήθεια, κι᾿ ἂν ἀκόμα προσφέροντας ὅ,τι εἶχαν καὶ δὲν εἶχαν τιμοῦσαν γενέθλια βασιλιάδων, ποὺ τοὺς τυραννοῦσαν σ᾿ ὅλη τους τὴ ζωή, πόσο περισσότερο πρέπει ἐμεῖς νὰ τιμοῦμε τὴ γέννηση τῆς Θεοτόκου, ποὺ ἀνώρθωσε ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος, ποὺ ἄλλαξε τὴ λύπη τῆς πρώτης μας μητέρας, τῆς Εὔας, σὲ χαρά; Ἐκείνη ἄκουσε τὴν ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ: «Μὲ πόνους νὰ γεννᾷς τὰ παιδιά σου». Αὐτή: «Χαῖρε, Κεχαριτωμένη». Ἐκείνη: «Στὸν ἄνδρα σου ἡ ὑποταγή σου». Αὐτή: «Ὁ Κύριος εἶναι μαζί σου».

Τί ἄλλο λοιπὸν ἀπὸ λόγο νὰ προσφέρουμε στὴ Μητέρα τοῦ Λόγου; Ὅλη ἡ κτίση ἂς γιορτάσει μαζί μας κι᾿ ἂς ὑμνήσει τὸν ἁγιασμένο καρπὸ τῆς ἁγίας Ἄννας. Γιατὶ γέννησε στὸ κόσμο παντοτινὸ θησαυρὸ ἀγαθῶν, δηλ. τὴν Παναγία. Μὲ τὴν μεσολάβηση τῆς Παναγίας ὁ Πλάστης ξανάπλασε πρὸς τὸ καλύτερο ὁλόκληρη τὴν πλάση, μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ. Γιατὶ, ἀφοῦ ὁ δημιουργικὸς Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἕνα μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύση, ἑνώθηκε συνάμα μ᾿ ὁλόκληρη τὴν πλάση, ἀφοῦ καὶ ὁ ἄνθρωπος, μετέχοντας σὲ πνεῦμα καὶ σὲ ὕλη, εἶναι σύνδεσμος ὅλης της ὁρατῆς καὶ ἀόρατης δημιουργίας. Ἂς γιορτάσουμε λοιπὸν τὴν λύση τῆς ἀνθρώπινης στειρότητας, γιατὶ πῆρε τέλος γιὰ μᾶς ἡ στέρηση τῶν ἀγαθῶν.

Γιὰ ποιὸ λόγο ὅμως γεννήθηκε ἡ Μητέρα καὶ Παρθένος ἀπὸ γυναίκα στείρα; Γιατὶ ἔτσι ἔπρεπε, αὐτὸ ποὺ εἶναι «τὸ μοναδικὰ καινούργιο κάτω ἀπὸ τὸν ἥλιο», ἡ βάση καὶ τ᾿ ἀποκορύφωμα τῶν θαυμάτων, ν᾿ ἀνοίξει τὸ δρόμο του μὲ θαύματα καὶ σιγὰ-σιγὰ ἀπὸ τὰ πιὸ ταπεινὰ νάρθουν τὰ πιὸ μεγάλα.

Μητροπολίτης Γόρτυνος Ιερεμίας - Η Γέννηση της Παναγίας



1. Κατά πρῶτον, χριστιανοί μου, ἤθελα νά σᾶς πῶ ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας δέν γιορτάζει γενέθλια. Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας ἑορτάζουν τήν ἡμέρα πού ἔφυγαν ἀπό τόν κόσμο αὐτό, εἴτε μέ μαρτύριο, εἴτε
«ἐν εἰρήνῃ», μέ φυσικό δηλαδή θάνατο. Γενέθλια ἡ Ἐκκλησία δέν γιορτάζει, παρά μόνον τά Γενέθλια τοῦ Χριστοῦ στίς 25 Δεκεμβρίου, γιατί ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἔφερε τήν σωτηρία στόν κόσμο. Καί ἀφοῦ
ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τά Γενέθλια τοῦ Χριστοῦ, ἑορτάζει καί τά Γενέθλια τῆς Παναγίας, ἀκόμη καί τά Γενέθλια τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, γιατί ἡ Γέννηση τῶν δύο αὐτῶν Προσώπων προμηνύει τόν
ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι λοιπόν τήν Τρίτη ἑορτάζουμε τά Γενέθλια τῆς Παναγίας μας. Ἀλλά ἀφοῦ, χριστιανοί μου, ἡ Ἐκκλησία μας δέν γιορτάζει γενέθλια, τί εἶναι αὐτό πού γίνεται σε ᾿μᾶς σήμερα μέ τίς
γιορτές τῶν γενεθλίων μας; Ἐντάξει! Δέν θά περάσουμε ἀδιάφορα την ἀνάμνηση τῆς ἡμέρας πού γεννηθήκαμε, ἀλλά θά εὐχαριστήσουμε τόν Θεό γιά τά χρόνια πού μᾶς ἄφησε νά ζήσουμε καί θά Τόν
παρακαλέσουμε πάλι γιά τά ὑπόλοιπα χρόνια τῆς ζωῆς μας.

Η ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΙΚΟΔΗΜΟ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ.

Ο άγιος Νικόδημος ως ορθόδοξος χριστιανός πρώτα, και υστέρα ως μοναχός και ιδιαίτερα αγιορείτης, έτρεφε μεγάλο σεβασμό και αγάπη στη Μητέρα του Κυρίου μας, την Υπεραγία Θεοτόκο. Ο Άθως “το άνθος των ορέων”, όπου είχε φθάσει ο άγιος Νικόδημος με τρόπο θαυμαστό και είχε εγκαταβιώσει από τα εικοσιέξι του χρόνια, είναι όπως γνωρίζουμε κάτω από τα προστατευτικά φτερά της Πάναγνης Μαρίας, της Κυρίας και Βασίλισσας των αγγέλων. Την ιερή γη του Άθωνα η Παναγία “απέδειξεν άνωθεν και εξ αρχαίων χρόνων Παράδεισον εαυτής και οικείον περίβολον”. Η Παναγία ήταν το αγαλλίαμα της καρδίας του αγίου Νικοδήμου, αλλά και Εκείνη τον είχε κάτω από τη σκέπη και τη σκιά των πτερύγων της. Θρυλείται ότι όταν έγραφε ο άγιος για την Παναγία εμφανίσθηκε Εκείνη και του είπε· «Σε ευλογώ τέκνον μου Νικόδημε, και σε ενισχύω να γράφεις».

Ήταν Θεοτοκόφιλος άγιος και Θεοτοκόληπτος. Όταν έγραφε για την Παναγία, που δάνεισε σάρκα στον Απερίγραπτο Λόγο, κυριολεκτικά καταλαμβανόταν από ένθεο ενθουσιασμό και υπερεκχειλίζουσα αγάπη για το ιερό της Πρόσωπο και την εγκωμίαζε με όλη τη δύναμη της ψυχής του. Η Παναγία τον φώτιζε και τον ενίσχυε στο έργο αυτό «τη δραστική δυνάμει και φωτοφόρω αυτής χάριτι».

Στο βιβλίο του «Αόρατος Πόλεμος» ο Άγιος Νικόδημος στο ΜΘ’ κεφάλαιο έγραψε ότι η Παναγία αποτελεί «μεθόριον αναμεταξύ της ακτίστου και κτιστής φύσεως· αύτη μόνη είναι Θεός άμεσος μετά τον Θεόν και έχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος, ως ούσα μήτηρ αληθώς του Θεού».

Στην υποσημείωση δε του ΜΘ’ κεφαλαίου έγραψε ένα εξαίσιο κείμενο για την Παναγία «ουκ αποφαντικώς και δογματικώς αλλά διστακτικώς και μετά υποθέσεως». Στο κείμενο αυτό ο άγιος Νικόδημος έγραφε ότι αν τα εννέα τάγματα των αγγέλων έπεφταν

από τον ουρανό, αν όλοι οι άνθρωποι γινόντουσαν κακοί, και αν τα λοιπά κτίσματα αποστατούσαν και έβγαιναν από τη φυσική τάξη που έθεσε ο Δημιουργός, αν όλα αυτά συνέβαιναν, δεν θα ήταν αρκετά να λυπήσουν τον Θεό, γιατί υπήρχε η Θεοτόκος που τον αγάπησε τόσο πολύ, υπάκουσε στο θέλημα του και έγινε χωρητική και δεκτική όλων των χαρισμάτων που διαμοίρασε στην κτίση· ένας κόσμος δεύτερος, ασύγκριτα υπέρτερος από τον αισθητό και νοητό κόσμο. Επίσης ότι ο αισθητός και νοητός κόσμος έγινε για την Παναγία, και η Παναγία για τον Χριστό «καθώς το περιβόλι γίνεται διά να φυτευθεί το δένδρον και πάλιν το δένδρον φυτεύεται διά τον καρπόν».
Το κείμενο αυτό ενόχλησε ορισμένους θεολόγους. Έτσι αναγκάσθηκε να γράψει την Απολογία του και να εκθειάσει την Παναγία Μητέρα του Κυρίου, βασισμένος και πάλι στους Πατέρες της Εκκλησίας και ιδιαίτερα στον θεοφόρο Μάξιμο Ομολογητή, στον Ανδρέα Κρήτης, και ιδιαίτερα στον φωστήρα της Θεσσαλονίκης Γρηγόριο Παλαμά που είχε λάβει το χάρισμα της Θεολογίας από την ίδια τη Θεομήτορα στην έρημο του Αγίου Όρους, κατά τον βιογράφο του άγιο Φιλόθεο Κόκκινο.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας για την Κοίμηση της Θεοτόκου


koimisis-theotokou-681Το γεγονός της Κοιμήσεως ή Μεταστάσεως της Θεοτόκου, όπως ήταν φυσικό, δεν ενέπνευσε μόνο τους μεγάλους υμνογράφους και αγιογράφους, αλλά και πολλούς Πατέρες της Εκκλησίας μας, οι οποίοι αφιέρωσαν σ’αυτό είτε ειδικές Ομιλίες είτε αποσπάσματα – αναφορές. Άλλωστε δεν ήταν δυνατό να συμβεί διαφορετικά. Στο πάνσεπτο πρόσωπο της Παναγίας «νενίκηνται της φύσεως οι όροι» σε πολλές φάσεις της ζωής της: Ούσα Παρθένος γέννησε τον Ιησού Χριστό, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Έμεινε Παρθένος πριν, κατά και μετά τη γέννησή Του. Είναι αειπάρθενος. Και όταν ως άνθρωπος απέθανε και τότε νικήθηκαν «της φύσεως οι όροι», αφού «τάφος και νέκρωσις» δεν την κράτησαν στη γη, διότι «ως ζωής Μητέρα, προς την ζωήν μετέστησεν, ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον».
Η φράση του Απολυτίκιου της εορτής της «Κοιμήσεως της Θεοτόκου»
«ἐν τῇ κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε»
επαληθεύεται διαρκώς στη ζωή της Εκκλησίας και επαληθεύεται καθημερινά από την προσωπική εμπειρία μας. Δεν μας εγκατέλειψε αναχωρώντας με τον θάνατο από τον κόσμο. Είναι μαζί μας, με τα θαύματα που επιτελεί με τη μεσολάβησή της στον Υιό και Θεό της χάριν εκείνων οι οποίοι ζητούν ταπεινά και με πίστη τις πανίσχυρες πρεσβείες της.
Ως έκφραση θερμής ευγνωμοσύνης για την πολυποίκιλη βοήθειά της στον καθένα μας προσωπικά, και γενικώτερα στον φιλόχριστο και θεοτοκόφιλο λαό μας, παραθέτουμε λίγα πνευματικά άνθη οπό θαυμάσιες ομιλίες στην εορτή της Κοιμήσεως ορισμένων αγίωων Πατέρων της ᾿Εκκλησίας πατέρων της εκκλησίας μας.
«Ω πώς η πηγή της ζωής προς την ζωήν δια μέσου θανάτου μετάγεται», αναφωνεί ο ιερός Δαμασκηνός…
«Τί τοίνυν τό περί σέ τοῦτο μυστήριον ὀνομάσωμεν· θάνατον; ἀλλά καί φυσικῶς ἡ πανίερος καί μακαρία σου ψυχή τοῦ πανολβίου καί ἀκηράτου σου χωρίζεται σώματος, ὅμως οὐκ ἐναπομένει τῷ θανάτῳ οὐδ᾿ ὑπό τῆς φθορᾶς διαλύεται. ῟Ης γάρ τικτούσης ἀλώβητος ἡ παρθενία μεμένηκε, ταύτης μεθισταμένης ἀδιάλυτον τό σῶμα πεφύλακται καί πρός κρείττονα καί θειοτέραν σκηνήν μετατίθεται».
Ω πώς εκείνη που γέννησε την Πηγή της ζωής μεταφέρεται δια μέσου του θανάτου προς τήν ζωή! Να ονομάσουμε θάνατο αυτό το μυστήριο που συμβαίνει με σε; Αλλ᾿ εάν και χωρίσθηκε η παναγία και μακαρία ψυχή σου από το πανευτυχές και αμόλυντο σῶμα σου, όπως συμβαίνει με τον θάνατο κάθε ανθρώπου, όμως το σώμα σου δεν παραμένει μόνιμα στον θάνατο, ούτε διαλύεται από την φθορά. Διότι αυτής της οποίας η παρθενία έμεινε άθικτη, όταν γεννούσε τον Θεάνθρωπο, αυτής και το σώμα, όταν ήλθε ἡ ώρα νά αναχωρήσει ἀπό τον παρόντα κόσμο, φυλάχτηκε αδιάλυτο και μετετέθη προς καλυτέρα και θειοτέρα ζωή (ΡG 96, 713-716).

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

Ορθόδοξοι Πατέρες και Εκκλησιαστικοί συγγραφείς μιλούν για το Γενέθλιο της Θεοτόκου.


                                                     πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου.
Στο Γενέσιο της Θεοτόκου όλη η Εκκλησία εξέφρασε τις εμπειρίες της για το μεγάλο αυτό γεγονός, που προμνηστεύεται την αιώνια σωτηρία του κόσμου.
Με την γέννησή της η Θεοτόκος ενώθηκε και συνδέθηκε στενά, σύμφωνα με την φυσική τάξη, με ολόκληρη την ανθρωπότητα με όλους εμάς τους απογόνους του Αδάμ και της Εύας. Το ότι κατόρθωσε να φθάσει στην ηθική τελειότητα και αγιότητα, αυτό της  χαρίζει
την πρώτη θέση ανάμεσα στους γηγενείς και την αποδεικνύει πραγματική Οδηγήτρια της ανθρωπότητας στο δρόμο της χριστιανικής τελειότητας.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας και εκκλησιαστικοί συγγραφείς  τοποθετούν την Παναγία στο κέντρο της Ορθόδοξης ευσέβειας και θεολογούν τονίζοντας την χριστολογική σημασία της Θεοτόκου.
Λόγους στην μεγάλη εορτή της Γέννησης της Θεοτόκου έγραψαν οι:
Ανδρέας Κρήτης (τέσσερις), Ιωάννης ο Δαμασκηνός (δύο), Φώτιος Πατριάρχης Κων/πόλεως, Νικόλαος  Καβάσιλας, Γεώργιος Νικομηδείας, Ισίδωρος Θεσσαλονίκης,Θεόδωρος Στουδίτης,Γρηγόριος Παλαμάς,Ηλίας Μηνιάτης, Συμεών Λογοθέτης, Ιάκωβος Μοναχός, ο αυτοκράτορας Λέων ο Σοφός κ.α. ενώ μια ομιλία για το Γενέσιο, που έχει ως αρχή την φράση « Φαιδρά σήμερον ημίν ημέρα…» αποδίδεται στον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο.
Όλοι αυτοί, με βάση την διήγηση του ¨Πρωτευαγγελίου του Ιακώβου » ,εξαίρουν την σημασία του Γενεσίου της Θεοτόκου και την συμβολή του στην σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Επίσης στις ομιλίες οι συντελεστές της χαράς Θεοπάτορες Ιωακείμ και Άννα δέχονται πολλά εγκώμια σαν γονείς της Θεόπαιδος  Μαρίας. Έτσι το θεόλεκτον ζεύγος του Ιωακείμ και της Άννας αποσπά πολλούς μακαρισμούς από την πατερική γραφίδα και επαινείται για την μεγάλη ευλογία που είχε να φέρει στον κόσμο την Μητέρα του Λυτρωτή. Τέλος εγκώμια δέχεται και η νεογέννητη Παρθένος για τα γενέθλιά της και παρουσιάζεται σε σμικρογραφία και η συμβολή της στο έργο της σωτηρίας των ανθρώπων.
Τα πιο βασικά θέματα του Γενεσίου στην εκκλησιαστική γραμματεία αναπτύσσονται στην συνέχεια.
To Γενέσιο είναι αρχή, μέσον και τέλος όλων των εορτών.
Αρχή των Θεομητορικών εορτών αποτελεί βέβαια η παρούσα πανήγυρη, αλλά είναι η πρώτη ανάμεσα στις εορτές του Μωσαϊκού Νόμου και στις σκιές της Π. Διαθήκης. Παράλληλα όμως είναι και είσοδος στις εορτές της χάριτος και της αλήθειας, δηλαδή της χριστιανικής εποχής. Είναι επίσης η εορτή αυτή και μεσαία και τελευταία, έχοντας αρχή της το τέλος της εποχής του Νόμου, μέσον της την ένωση των άκρων και τέλος της τη φανέρωση της αλήθειας. Γι’ αυτό, τέλος του Νόμου είναι ο Χριστός, όχι τόσο ξεμακραίνοντάς μας από την ξηρή τυπικότητα του γράμματος ,όσο με το να  μας φέρει κοντά στο πνεύμα της διδαχής του. Αυτό είναι η τελειότητα, κατά την οποία, αυτός ο ίδιος ο νομοθέτης Χριστός ολοκληρώνοντας όλον τον Νόμο, μετέτρεψε την τυπικότητα σε πνεύμα, ανακεφαλαιώνοντας με τη ζωή του τα πάντα ο ίδιος στον εαυτό του και τακτοποιώντας τη διαφορά ανάμεσα στον Νόμο και στην χάρη.(Ανδρέας Κρήτης –Λόγος Α pg 97,805)

Το Γενέθλιο της Θεοτόκου κατά την παράδοση (Του δρ. θεολογίας Αχιλλέα Πιτσίλκα)

Το Γενέθλιο της Θεοτόκου κατά την παράδοση (Του δρ. θεολογίας Αχιλλέα Πιτσίλκα)

Η Γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου, κατά τους πατέρες της Εκκλησίας, ήταν η αρχή της πραγματοποίησης των υποσχέσεων του Θεού για την έλευση του Χριστού - Μεσσία στον κόσμο, δηλαδή η έναρξη του μυστηρίου της θείας οικονομίας για τη σωτηρία των ανθρώπων. Για τούτο η Γέννηση αυτή, που χαρακτηρίζεται ως θαυμαστή, κατά τους υμνογράφους της Εκκλησίας, «Χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη».
Κατά τις μαρτυρίες της παράδοσης οι γονείς της Θεοτόκου, Ιωακείμ και Άννα, που κατοικούσαν στα Ιεροσόλυμα ή ίσως στην ευρύτερη περιοχή της, για πάρα πολλά χρόνια δεν είχαν αποκτήσει κανένα παιδί. Επειδή δε η ατεκνία στους Ισραηλίτες εθεωρείτο εντροπή, γιατί δεν ήταν δυνατόν από μια άτεκνη οικογένεια να προέλθη ο αναμενόμενος από όλους Μεσσίας, για τον λόγο αυτό ο Ιωακείμ και η Άννα για χρόνια και χρόνια παρακαλούσαν τον Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί, που θα το αφιέρωναν σ' Εκείνον, γιατί ήταν άνθρωποι ευσεβείς.


Όταν ο Ιωακείμ και η Άννα εγήρασαν και δεν ήταν πια δυνατόν ανθρώπινα να αποκτήσουν παιδί, ο Θεός που, κατά τον ιερό ψαλμωδό, έχει τους οφθαλμούς του «Επί δικαίους και ώρα αυτού εις δέησιν αυτών» 33,16), αποφάσισε να χαρίσει στο ζευγάρι εκείνο των πιστών Ισραηλιτών όχι ένα συνηθισμένο παιδί, αλλά το πιο ευλογημένο παιδί στον κόσμο ολόκληρο, αποδεικνύοντας ότι χαρίζει στους πιστούς δούλους Του «υπερκπερισσού» εκείνα που ζητούν ή περιμένουν (Βλ. Εφεσ. Γ'20). Για τον λόγο δε αυτό έλυσε τη στειρότητα της Άννας, καθιστώντας αυτήν ικανή να αποκτήσει στα γεράματά της παιδί.
Ύστερα από τη γέννηση της ευλογημένης εκείνης κόρης τους, ο Ιωακείμ και η Άννα την ονόμασαν Μαριάμ, δηλαδή ισχυρή και ένδοξη, αφιερώνοντας αυτήν από την πρώτη στιγμή στον δωρεοδότη Θεό, χωρίς να γνωρίζουν την εποχή εκείνη ότι αυτή ήταν «η αγία και φωτοφόρος αυγή» και «η δροσερή αύρα του θείου φωτός», η «εκκύπτουσα ωσεί όρθρος» (Ασμ. Ασμ. 6,10), που θα γινόταν η μητέρα του Μεσσία, δηλαδή Θεοτόκος.
Η γέννηση δε αυτή της Μαριάμ, που προήλθε «εκ της ρίζης Ιεσσαί και εξ οσφύος Δαυίδ», εξυμνήθηκε αργότερα από τους αγίους πατέρες, που διακήρυξαν ότι «Χαράν εμήνυσε πάση τη Οικουμένη». Για τον λόγο δε αυτό ο Αγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, που είχε μεγάλη ευλάβεια προς την Υπεραγία Θεοτόκο και έγραψε πολλούς ύμνους και λόγους εγκωμιαστικούς στη χάρη της, έλεγε χαρακτηριστικά ότι...
Σήμερα έγινε η αρχή της σωτηρίας του κόσμου. Ας ευφρανθούν για τούτο τα σκηνώματα του ουρανού και ας σκιρτήσει από αγαλλίαση η γη, γιατί γεννήθηκε η θεόπαιδα εκείνη, από την οποία θα έλθει στον κόσμο, ο Μεσσίας Χριστός, που θα σχίσει το χειρόγραφο των αμαρτιών του κόσμου.
Σ" αυτήν την ανάπλαση όμως συμβάλλουν και οι προσωπικοί αγώνες και οι προσευχές προς την Υπεραγία Θεοτόκο, με τις οποίες οι πιστοί ζητούν τις πρεσβείες της για την εκτέλεση του θείου θελήματος.
Ύστερα από όλα τα πιο πάνω, θα έλεγα ότι, σαν Χριστιανοί, πρέπει και μεις να τιμούμε τη γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου και να μιμούμεθα το παράδειγμα της ταπεινής και αγνής ζωής της, ώστε να ζητούμε στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας την κραταιά προστασία της, λέγοντας: «Παναγία Δέσποινα Θεοτόκε, πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών».
Πάντοτε δε να ζητούμε την ειρήνη, που είναι η αρχή της πνευματικής ζωής και δώρο του Αγίου Πνεύματος, λέγοντας: «Εν τη γεννήσει σου, Κόρη Θεόκλητε, την ειρήνην αίτησαι και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος».
Ελευθερία, 08/09/2012

O Γέροντας Εφραίμ Βατοπαιδινός για τη Γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου

O Γέροντας Εφραίμ Βατοπαιδινός για τη Γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου
Ομιλία του Γέροντα Εφραίμ,που έγινε στην Τράπεζα της Μονής Βατοπαιδίου κατά την εορτή του Γενεσίου της Θεοτόκου 8/21 Σεπτεμβρίου 2002
Αιτία πνευματικής χαράς και αγαλλιάσεως -αγαπητοί μου αδελφοί και Πατέρες- η σημερινή ημέρα, γιατί σήμερα εορτάζομε την γέννηση της αειπαρθένου και Θεοτόκου Μαρίας, του ευωδεστάτου άνθους που βλάστησε «εκ της ρίζης Ιεσσαί».


Εορτάζομε «παγκοσμίου ευφροσύνης γενέθλιον», που καθίσταται «η είσοδος όλων των εορτών και το προοίμιο του μυστηρίου του Χριστού», κατά τον άγιο Ανδρέα Κρήτης. Γέννηση, που έγινε πρόξενος της αναγεννήσεως, αναπλάσεως, ωραιοποιήσεως και ανακαινίσεως των πάντων. Σήμερα γεννιέται Αυτή που θα γεννήσει χρονικώς, κατά ανερμήνευτο και παράδοξο τρόπο, τον άχρονο και προαιώνιο Θεό Λόγο, τον Δημιουργό και Σωτήρα του κόσμου.
Όλες οι προεικονίσεις, προτυπώσεις και προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης σε Αυτήν αναφέρονται. Αποτελεί την αποκορύφωση, την ολοκλήρωση της παλαιοδιαθηκικής παιδαγωγικής προετοιμασίας της ανθρωπότητος για την υποδοχή του σαρκωθέντος Σωτήρος Θεού. Την Παναγία μας προεικόνιζαν η άφλεκτος βάτος στο όραμα του Μωυσή, οι θεόγραφες πλάκες και η κιβωτός του Νόμου, το ουράνιο μάννα και η χρυσή στάμνα, η λυχνία και η τράπεζα, η ράβδος Ααρών η βλαστήσασα, η κλίμακα του Ιακώβ, ο πόκος του Γεδεών, το αλατόμητον όρος του Δανιήλ, η κάμινος που με το πύρ δρόσιζε τους Τρεις Παίδες, αλλά και αυτά τα Άγια των Αγίων της σκηνής του μαρτυρίου.
Η Θεοτόκος είναι το μεταίχμιο μεταξύ Παλαιάς και Καινής Διαθήκης. Για την Παλαιά αποτελούσε το κήρυγμα των προφητών, την προσδοκία των δικαίων· ενώ για την Καινή Διαθήκη γίνεται ο γλυκασμός των αγγέλων, η δόξα των αποστόλων, το θάρρος των μαρτύρων, το εντρύφημα των οσίων, το καύχημα του ανθρωπίνου γένους, γι'; αυτό και μακαρίζεται από «πάσα γενεά».
Όλη η δημιουργία περίμενε την γέννησή Της. Η Παναγία μας είναι «ο καρπός των κτισμάτων» κατά τον άγιο Νικόλαο Καβάσιλα, δηλαδή το σημείο εκείνο στο οποίο κατατείνει ολόκληρη η κτίση. Όπως το δένδρο υπάρχει για τον καρπό, έτσι η κτίση υπάρχει για την Παρθένο και η Παρθένος για τον Χριστό. Όπως τονίζουν οι Πατέρες όχι μόνον οι άνθρωποι, αλλά και ο ουρανός και η γή, όλη η ορατή και αόρατη κτίση δημιουργήθηκαν για την άχραντο Παρθένο. Όταν ο Θεός στην αρχή των αιώνων ατενίζοντας προς τα δημιουργήματά Του, είίπε ότι είναι «καλά λίαν», ουσιαστικά έβλεπε μπροστά Του τον καρπό όλης της δημιουργίας, την υπεραγία Θεοτόκο, και ο έίπαιίνός Του ήταν στην πραγματικότητα «ευφημία της Παρθένου».

Κατά την σημερινή ημέρα ευεργετείται όλη η κτίση από την γέννηση της πανάμωμης Δέσποινάς μας. «Το καινότατον αυτό δημιούργημα» δεν ήταν η καλύτερη γυναίκα στην γή, ούτε απλά η καλύτερη γυναίκα όλων των εποχών, αλλά ήταν Αυτή η μοναδική που θα μπορούσε να κατεβάσει τον ουρανό στην γή, να κάνει τον Θεό άνθρωπο. Ο δημιουργός Θεός Λόγος έπλασε τέτοια την ανθρώπινη φύση, ώστε όταν θα χρειαζόταν να γεννηθεί, να λάβει από αυτήν την Μητέρα Του. Ο αόρατος και αθέατος Θεός προ Αυτής, τώρα δι'; Αυτής, έρχεται επί γής και γίνεται ορατός· ενώνεται και κοινωνεί με την κτίση με έναν ουσιαστικότερο και πιο ενοειδή τρόπο. Ενώνει διά της ανθρωπίνης φύσεώς Του όλη την κτίση στην υπόστασή Του και την θεώνει. Ο ανείδεος, απερίγραπτος και ανέστιος Θεός λαμβάνει «δούλου μορφήν» (Φιλιπ. 2,7), ανθρώπινη σάρκα και λογική ψυχή, συναναστρέφεται με τους ανθρώπους και περπατά πάνω στην γή. Ο «αχώρητος παντί» θα χωρέσει στην παρθενική μήτρα της Θεοτόκου, ώστε η Παναγία Μητέρα Του να καταστεί η «χώρα του Αχωρήτου».
Σήμερα λύνεται η στειρότητα της Άννας και γεννά «τό κειμήλιον της Οικουμένης», κατά την έκφραση του αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας. Παρόμοιο θαύμα έκανε ο Θεός πολλές φορές στην Παλαιά Διαθήκη στην Σάρρα την σύζυγο του πατριάρχου Αβραάμ, στην Ρεβέκκα την σύζυγο του Ισαάκ, στην Αννα την μητέρα του προφήτου Σαμουήλ, στην Ελισάβετ την μητέρα του προφήτου Προδρόμου. Όμως διαφέρει κατά πολύ το σημερινό θαύμα. Μπορεί τα τέκνα των παραπάνω μητέρων, των οποίων η μακροχρόνια στειρότητα λύθηκε θαυματουργικά, να ήταν ενάρετα και άγια, αλλά μόνον η Μαρία -τό τέκνο της Άννας και του Ιωακείμ- ήταν «η κεχαριτωμένη» και κατέστη -τό ακατάληπτο για τους ανθρώπους και τους αγγέλους- η Μητέρα του Θεού.
Η Παναγία μας δεν γεννήθηκε από άσπιλη σύλληψη, όπως λανθασμένα πιστεύουν οι Ρωμαιοκαθολικοί, αλλά μετά από την φυσική συνάφεια του Ιωακείμ και της Άννας. Λύθηκε δε η φυσική στειρότητα της Αννας χάρις στην άμεση παρέμβαση του Θεού ως απάντηση στις προσευχές των δικαίων Θεοπατόρων. Οι γέροντες Ιωακείμ και Άννα συνήλθαν χωρίς καμμία σαρκική έλξη, ηδονή, μόνο από υπακοή στον Θεό. Επεσφράγισαν και με αυτήν την πράξη τους την σωφροσύνη τους. Κατά αυτόν τον τρόπο η Παρθένος συνελήφθη «σωφρόνως εν τη νηδύι της Άννας εξ Ιωακείμ». Το ότι συνελήφθη σωφρόνως σημαίνει ότι ο τρόπος της συλλήψεως ήταν αγνός. Για να ήταν όμως η Παρθένος απαλλαγμένη από το προπατορικό αμάρτημα, δηλ. να είχε άσπιλη σύλληψη, έπρεπε να είχε γεννηθεί παρθενικώς όπως και ο Χριστός.
Οι δίκαιοι Θεοπάτορες για να αποκτήσουν όμως τέτοιο τέκνο έδειξαν πίστη αδίστακτη, υπομονή αλύγιστη, έτρεφαν την ελπίδα που δεν καταισχύνει, είχαν μεγάλη καρτερία στις προσευχές τους· ότι ο Θεός θα εκπληρώσει το αίτημά τους. Και δεν υπόμειναν την ατεκνία τους για λίγο μόνο διάστημα. Η παράδοση λέγει ότι μετά από πενήντα χρόνια στειρότητας αποκτά η Αννα την Θεοτόκο.
Αυτή η στάση των Θεοπατόρων πρέπει να παραδειγματίζει, αγαπητοί μου αδελφοί και Πατέρες, όλους μας. Όχι μόνον όσους λαϊκούς αδελφούς μας δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδιά, οι οποίοι δεν πρέπει να χάνουν την ελπίδα τους στον Θεό για τον οποίο «τά αδύνατα τοίς ανθρώποις, δυνατά παρά Αυτώ εστιν» (βλ. Λουκ. 18,27), αλλά και εμάς τους μοναχούς και όλους τους πιστούς που αγωνίζονται τον «καλόν αγώνα».
Πολλές φορές αποδυσπετούμε, δυσφορούμε στον αγώνα μας και λέμε ότι δεν βρήκαμε αντίκρυσμα, δεν έχουμε αίσθηση της Χάριτος, αδημονούμε. Και έτσι λυπημένοι που είμαστε, μαραίνεται ο ζήλος μας, χαλαρώνουμε την αγωνιστικότητά μας, την άσκησή μας. Όμως δεν πρέπει να κάνομε έτσι αδελφοί μου. Μήπως οι Θεοπάτορες επειδή ο Θεός δεν απάντησε αμέσως στις προσευχές τους σταμάτησαν να Τον επικαλούνται, να πιστεύουν ότι θα λάβουν, σταμάτησαν να κρούουν, να ζητούν, να ελπίζουν; Και τί αδαμάντινη υπομονή και καρτερία έδειξαν για τόσα χρόνια!
Για να βιωθούν τα πνευματικά «χρεία μεγάλης υπομονής». Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος έζησε την συστολή, την στέρηση της θείας Χάριτος, τις θλίψεις του νοητού πολέμου για τριάντα χρόίνια. Έλαβε μόνιμα την θεία Χάρη μετά από αυτό το μακρό χρονικό διάστημα αιματηρού αγώνα και υπομονής. Αυτό το αναφέρουμε ιδιαίτερα για εμάς τους μοναχούς, που κληθήκαμε για να λάβουμε το πλήρωμα της Χάριτος. Χρειάζεται υπομονή στις θλίψεις, πίστη στις επαγγελίες του Θεού, τέλεια υπακοή στο θέλημα του Θεού και ελπίδα ώστε να μην «εκκακούμε εν ταίς προσευχαίς» (βλ. Λουκ. 18,1). Ο Θεός γνωρίζει πότε μάς συμφέρει να μάς δώσει την ανέκφραστη, την ακατάληπτη και ανεκτίμητη θεοποιό δωρεά Του, την θεία Χάρη ως ενδημούσα κατάσταση. «Τα πνευματικά αφ' εαυτών έρχονται», τονίζει ο αββάς Ησαΐας, δεν τα ρυθμίζομε όπως και όποτε θέλομε εμείς.
Μάλιστα, πολλές φορές, πριν ο Θεός μάς δώσει κάποια ευλογία, ένα χάρισμα, μάς δοκιμάζει με έναν πειρασμό, του οποίου η έκβαση καθορίζει και το αν αποδειχθούμε άξιοι να δεχθούμε το θείο αυτό δώρο. Αυτό παρατηρούμε και στους Θεοπάτορες, που όταν πλησίαζε ο καιρός για να τους δώσει ο Θεός τέκνο, παραχώρησε να δοκιμασθούν ακόμη περισσότερο. Ήταν η εορτή της Σκηνοπηγίας και όταν πήγαν στον ναό να προσφέρουν δώρα, ο ιερεύς Ρουβίμ τους ονείδισε λέγοντάς τους, ότι δεν ήταν άξιοι να προσφέρουν δώρα στον Θεό, αφού δεν έκαναν παιδιά για τον Ισραήλ. Οι Θεοπάτορες μετά από αυτό το συμβάν λυπήθηκαν πάρα πολύ, αλλά δεν απελπίσθηκαν. Κατέφυγαν σε «εκ βαθέων προσευχή» -ο Ιωακείμ στο όρος και η Αννα στον κήπο- η οποία τελικά εισακούστηκε άμεσα, αφού άγγελος Κυρίου πληροφόρησε καθέναν ξεχωριστά ότι θα γίνει η σύλληψη και η γέννηση τέκνου που θα διακηρυχθεί σε όλη την οικουμένη.
Έτσι και εμείς, αγαπητοί μου αδελφοί και Πατέρες, να επιδεικνύουμε αγόγγυστη υπομονή στις θλίψεις και στους πειρασμούς, που παραχωρεί ο Θεός για την δική μας ωφέλεια και πνευματική προκοπή. Ευχόμεθα η Κυρία μας Θεοτόκος και η Θεοπρομήτορα Αννα, που έχουν την ευλογία να θεραπεύουν την φυσική στειρότητα, να θεραπεύσουν τις στείρες καρδιές μας από πνευματικά έργα, ώστε ο Θεός να πέμψει στις ψυχές μας την θεία και γλυκυτάτη Χάρη Του, η οποία ομορφαίνει, ανακαινίζει, αθανατίζει, αφθαρτίζει τον άνθρωπο.

«Γενέσιο τῆς Θεοτόκου»

 

 
 
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στὴν ὁμιλία του στὸ «Γενέσιο τῆς Θεοτόκου» ἀναφέρει: «Σήμερα ἡ προφητευμένη ράβδος ἐβλάστησε ἀπὸ τὴν ρίζα τοῦ Ἰεσσαί, ἀπὸ τὴν ὁποία “ἐβγῆκε ἀνθὸς”, ποὺ δὲν δέχεται μαρασμό, ἀλλὰ καὶ ἀνακαλεῖ τὴν φύση μας, ποὺ ἐμαράθηκε καὶ γι’ αὐτὸ ἐξέπεσε ἀπὸ τὸν ἀμάραντο τόπο τῆς τρυφῆς καὶ τὴν ἐπαναφέρει στὸ εὐθαλὲς καὶ τῆς χαρίζει τὸ ἀειθαλές, τὴν ἀνεβάζει πρὸς τὸν οὐρανὸ καὶ τὴν εἰσάγει στὸν παράδεισο.
Εἶναι ἡ ράβδος μὲ τὴν ὁποίαν ὁ μέγας ποιμὴν μετέφερε τὸ λογικὸ ποίμνιο πρὸς τὶς αἰώνιες βοσκές· ἡ ράβδος, στὴν ὁποία στηριγμένη ἡ φύσις μας ἀπέθεσε τὴν παλαιότητα καὶ τὴν γεροντικὴ ἀδράνεια καὶ βαδίζει εὔκολα πρὸς τὸν οὐρανό, ἀφήνοντας τὴν γῆ κάτω σὲ αὐτοὺς ποὺ φέρονται πρὸς τὰ κάτω, διότι δὲν ἔχουν στήριγμα».1
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς σὲ ἀντίστοιχη ὁμιλία του θὰ μᾶς πεῖ: «Ὅταν ἦταν ὁ ἄνθρωπος νὰ ἔρθει στὴ ζωὴ ἀπὸ τὸ μὴ εἶναι ἀπὸ ἄπειρη ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, πρῶτα ἁπλώνεται ὁ οὐρανός, ἔπειτα στρώνεται κάτω ἡ γῆ, ὁρίζεται ἡ περιοχὴ τῆς θάλασσας καὶ συγχρόνως γίνονται ὅσα συμπληρώνουν τὴν ὅλη διακόσμηση καὶ τῶν δύο αὐτῶν.
Ὕστερα τοποθετεῖται ὁ ἄνθρωπος μέσα στὸν παράδεισο σὰν βασιλιάς, γιὰ νὰ ἀσκεῖ τὴν ἀρετή. Λόγῳ τῆς παράβασης ὅλα τὰ εἶχε κυριέψει ἡ φθορὰ καὶ γεμάτος εὐσπλαγχνία ὁ Θεὸς φοβόταν μήπως βαδίσει στὴν ἀνυπαρξία τὸ πλάσμα τῶν χεριῶν του, ἀποφασίζει ἀπὸ πολλὴ καλωσύνη νὰ δημιουργήσει ἄλλο οὐρανὸ καὶ γῆ καὶ θάλασσα, ὅπου θὰ εὕρισκε θέση ὁ ἀχώρητος σὲ ὅλα γιὰ τὴν ἀνάπλαση τοῦ γένους μας.
 
Κι᾽ αὐτὰ εἶναι ἡ μακαρία καὶ πολυύμνητη Παρθένος. Ὢ θαῦμα μέγα! Εἶναι αὐτὴ οὐρανός, γιατί ἀπὸ τὰ ἀπάτητα θησαυροφυλάκιά της ἀνέτειλε τὸν ἥλιο τῆς δικαιοσύνης, εἶναι γῆ, γιατί ἀπὸ τὶς ἁγνὲς λαγόνες τῆς ἀφθαρσίας βλάστησε τὸν στάχυ τῆς ζωῆς, καὶ εἶναι θάλασσα, γιατί ἀπὸ τοὺς κόρφους της ἄφησε νὰ προβάλει τὸν νοητὸ μαργαρίτη».2
Στὴν ὁμιλία στὴν “Γέννησιν τῆς Θεοτόκου” ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας σημειώνει: «Ἡ Πανάμωμος δὲν ἐδημιούργησε τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ τὸν βρῆκε συντετριμμένο· οὔτε πάλι μᾶς ἔδωσε τὴ φύση, ἀλλὰ τὴν συνετήρησε· οὔτε μᾶς ἔπλασε αὐτή, ἀλλὰ προσέφερε ἐκεῖνα μὲ τὰ ὁποῖα ἀναπλασθήκαμε. Ἔγινε ἔτσι βοηθὸς τοῦ πλάστη, τὸ ἄγαλμα συνεργάσθη- κε μὲ τὸν τεχνίτη.
Αὐτὴ ξανάδωκε στὸ ἄγαλμα ὅ,τι εἶχε προηγουμένως κι ἐκεῖνος πρόσθεσε αὐτὸ ποὺ δὲν εἶχε. Καὶ δὲν θὰ πρόσθετε βέβαια ἐκεῖνος αὐτὸ ποὺ ἔλειπε, ἂν δὲν εὕρισκε αὐτὸ ποὺ ὑπῆρχε, πάνω στὸ ὁποῖο ἔπρεπε νὰ προσθέσει τὸ δεύτερο (δηλαδὴ αὐτὸ ποὺ ἔλειπε).
Στὸν Ἀδὰμ ἀπὸ ὅλα τὰ ζῶα τοῦ Παραδείσου μόνη βοηθὸς ἦταν ἡ Εὔα. Καὶ τὸν Θεό, γιὰ νὰ φανερώσει τὴν χρηστότητά Του, μόνη ἡ Παρθένος ἀπὸ ὅλα τὰ ὄντα τὸν ἐβοήθησε.
Γιατί τίποτε ἄλλο δὲν μετεῖχε στὴν φύση τοῦ Ἀδὰμ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Εὔα, καὶ τίποτε ἑπομένως δὲν μποροῦσε νὰ λάβει μέρος στὶς πράξεις του.
Ἀλλὰ καὶ καμμία ἀπὸ τὶς ὑπόλοιπες ὑπάρξεις δὲν συμμετεῖχε τόσο στὴν χρηστότητα τοῦ Θεοῦ, ὅσο ἡ Παρθένος· ἔτσι κανεὶς ἄλλος δὲν μποροῦσε νὰ τὸν βοηθήσει. Γιατί βέβαια καὶ ὁ καλύτερος τεχνίτης φθάνει στὸ σκοπό του καὶ γίνεται φανερός, ὅτι εἶναι ἄριστος, ἂν βρεῖ τὸ κατάλληλο ὄργανο ποὺ τὸν ἐξυπηρετεῖ στὴν πραγματοποίηση τῆς τέχνης του».3
Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο θὰ σημειώσει «Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ἐκεῖνο ποὺ βρίσκεται πέρα ἀπὸ κάθε θαῦμα καὶ προξενεῖ ἔκπληξη ὄχι μόνο στοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ καὶ σὲ αὐτοὺς τοὺς Ἀγγέλους καὶ ξεπερνάει κάθε ρητορικὴ ὑπερβολή: τὸ πῶς, ἐνῶ ἡ Παρθένος ἦταν μόνο ἄνθρωπος καὶ δὲν εἶχε τίποτε περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, μπόρεσε νὰ διαφύγει, μόνη αὐτή, τὴν κοινὴ ἀρρώστια.
Πῶς τὸ μπόρεσε; Ποιοὺς λογισμοὺς χρησιμοποίησε; Ἀκόμη περισσότερο, πῶς τῆς δημιουργήθηκε ἀρχικὰ αὐτὴ ἡ ἐπιθυμία καὶ θέλησε νὰ ριχθεῖ σὲ αὐτὸν τὸν ἀγώνα, τὸν ὁποῖο κανεὶς ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους της δὲν ἀκούσθηκε ὅτι εἶχε ποτὲ κερδίσει;
Ποιοὺς ὁδηγοὺς εἶχε μπροστά της; Ποιὸς τῆς ἔδωκε ἐλπίδες ὅτι θὰ νικήσει; Ἀπὸ ποῦ ἄντλησε τὸ ἀπαιτούμενο θάρρος;
Γιατί ἡ ἀνθρώπινη φύση ἦταν πεσμένη, εἶναι δὲ ἀπερίγραπτη ἡ φαυλότης μέσα στὴν ὁποία ζοῦσε τὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν ἀνθρώπων. Λίγοι ἦσαν οἱ καλοὶ κι εἶχαν κι αὐτοὶ ἀνάγκη ἀπὸ ἐκείνους ποὺ θὰ τοὺς στηρίξουν. Τόσο πολὺ ἀπεῖχαν ἀπὸ τὸ νὰ εἶναι χρήσιμοι στοὺς ἄλλους».4
1. Γρηγ. Παλαμᾶ Ε.Π.Ε. τόμ. 10 σελ. 589
2. Ἰ. Δαμασκηνοῦ Ε.Π.Ε. τόμ. 9 σελ. 213
3. Νικολάου Καβάσιλα Ἡ Θεομήτωρ Ἔκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας σελ. 109 4.Ὅ.π. σελ. 69
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1988 6 Σεπτεμβρίου 2013.

Πηγή : http://www.filoumenos.com/orthodoksia/genika-themata-eidiseis/15438-i-gennisi-tis-theotokou-kata-tous-agious-pateres.html#ixzz3DQ5BNefI

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

ΟΡΘΡΟΣ ΚΑΙ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΓΕΝΕΣΙΟΥ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΔΕΣΠΟΙΝΗΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΑΡΙΑΣ



ΔΕΥΤΕΡΑ
† ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΔΕ­ΣΠΟΙ­ΝΗΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Μετὰ τὸν Ἑξάψαλμον,…
Συναπτὴ μεγάλη καὶ ἡ Ἐκφώνησις
Ὅτι πρέπει σοι πᾶσα δόξα…
Ἦχος δ’
ὁ α’ χορὸς
Ἀμήν.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
ὁ β’ χορὸς
Στίχ, α’. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τόν αἰῶνα τό ἔλεος αὐτοῡ.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν…
ὁ α’ χορὸς
Στίχ, β’. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με, καὶ τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς,
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν…
ὁ β’ χορὸς
Στίχ, γ’. Παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καί ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν…
ὁ α’ χορός
Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’
Ἡ γέννησίς σου Θεοτόκε, χαρὰν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ΄ ἐκ σοῦ γὰρ ἀνέτειλεν ὁ Ἣλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν΄ καὶ λύσας τὴν κατάραν, ἔδωκε τὴν εὐλογίαν΄ καὶ καταργήσας τὸν θάνατον, ἐδωρήσατο ἡμῖν ζωὴν τὴν αἰώνιον.
ὁ β’ χορὸς
Ἡ γέννησίς σου Θεοτόκε,…
ὁ α’ χορὸς
Ἡ γέννησίς σου Θεοτόκε, χαρὰν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ΄ ἐκ σοῦ γὰρ ἀνέτειλεν ὁ Ἣλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν΄ καὶ λύσας τὴν κατάραν, ἔδωκε τὴν εὐλογίαν΄ καὶ καταργήσας τὸν θάνατον, ἐδωρήσατο ἡμῖν ζωὴν τὴν αἰώνιον.
Συναπτὴ μικρά καὶ ἡ Ἐκφώνησις
Ὅτι σὸν τὸ κράτος…
Μετὰ τὴν α’ Στιχολογίαν
Κάθισμα