Η «ΘΕΑ» ΑΘΗΝΑ ΠΡΟΤΥΠΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ; Β’ Απάντηση σε σχόλιο του διαδικτύου

Η «ΘΕΑ» ΑΘΗΝΑ ΠΡΟΤΥΠΩΣΗ

ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ;

Β’ Απάντηση σε σχόλιο του διαδικτύου

   Ο κ. Οδυσσέας Ντάκουλας απάντησε στην κριτική που ασκήσαμε (βλ. άρθρο μας με τίτλο Η «ΘΕΑ» ΑΘΗΝΑ ΠΡΟΤΥΠΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ; ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ)  στο άρθρο του που δημοσιεύθηκε στο ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ως εξής:

Αγαπητέ κύριε του Αντιαιρετικού Εγκολπίου , καλή η προαίρεση της προσπαθειάς σου να υποστηρίξεις την Εικόνα της Παναγίας αλλά άτοπη και ρηχή. Δεν θα χρειαζόταν να μπείς στην ανάλυση της παγανιστικής σύνδεσης της Παναγίας μας με την Αθηνά αν είχες προσέξει με περισσότερη λεπτομέρια την φράση μου ή τουλάχιστον είχες προσευχηθεί στην Παναγία πριν η δοιάνοια σου καταλήξει με τόση οξυδέρκεια, Μιλάω για σχέση και όχι για πρόσωπο. ΔΗΛΑΔΗ ΛΕΩ ΟΤΙ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΥΠΟΣΤΑΣΗ Η ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ ΣΧΕΣΗ .. ΄΄που(ΠΡΟΕΙΚΟΝΙΖΕ και ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕ) ακόμα και η ειδωλολατρική έφεση και στάση στην π.Χ εποχή στους μη φιλοσοφούντας εν τω σπερματικώ λόγω προεικόνιζε και προετοίμαζε... ΄΄ Σε ενα μικρό παιδάκι χρησιμοποιείς το παραμύθι και την ζωγραφιά με συμβολικό τρόπο για να το προετοιμάσεις για την πραγματικότητα και όχι να το ωθήσεις στην ΄΄ειδωλολατρεία΄΄-παρανοική φαντασία... ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΑΠΟΚΤΕΙΝΕΙ ΦΙΛΕ ΜΟΥ ,ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΖΩΟΠΟΙΕΙ. ΕΣΥ ΕΣΤΙΑΣΕΣ ΜΕ ΖΗΛΟ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΗ ΙΟΥΔΑΙΟΥ ,ΣΤΟ ΓΡΑΜΜΑ. ΕΠΙΣΗΣ ΕΧΕ ΥΠΟΨΗΝ ΟΤΙ ΚΑΘΕ ΟΝΟΜΑ ΣΤΗΝ ΓΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΤΟ ΔΙΝΕΙ Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΑΣ ΗΜΩΝ και ΟΧΙ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ Η ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΟΠΩΣ ΦΑΝΤΑΖΟΝΤΕ ΒΑΣΕΙ ΒΕΒΑΙΩΣ ΤΗΣ ΠΡΟΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΟΝΤΩΝ...ΚΑΙ ΜΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΟΦΙΑ. η τελειότητα στους τύπους οδηγει στο φαρισαισμό , ΣΤΙΣ ΠΟΛΏΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ. και γιατί φιλε μου δεν σχολίασες στην ίδια την ανάρτηση μου στον ιστότοπο του Πενταπόσταγμα ώστε να μπορώ να σου απαντήσω και παρεμηνεύεις χωρίς απάντηση…; Προσεχε λοιπόν, διότι με τις κατεβατές αναρτήσεις σας μήπως μπερδέυετε χειρότερα τον κόσμο,πρόσεχε τον ΄΄πλούτο του κοσμικού πνεύματος΄΄ με τις θρησκευτικές αποχρώσεις(δοιάνοια) Π.Χ.μιλάτε για ώρες και γράφετε σελίδες ατελείωτες ότι οι Ιεχωβάδες είναι αιρετικοί και τελικά κανένα δεν πείθετε...γιατί; Διότι χάσατε την απλότητα,και τα ερμηνεύεται όλα με την δοιάνοια ΄΄με την γλωσολαλιά της πατερικής ερμηνείας΄΄ και όχι με το Πνεύμα των Πατέρων. Καθότι αν παραθέσετε απλά τα λόγια του Κυρίου, «εγώ τίθημι την ψυχήν μου, ίνα πάλι λάβω αυτήν»(Ιω. 10,17) «λυπήσου τον εαυτό σου Κύριε» (Ματθ. 16) «Ύπαγε οπίσω μου Σατανά, ότι ου φρονείς τα του Θεού αλλά τα των ανθρώπων»(Ματθ. 16,23). «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι». (Μάρκ. 8, 34) «εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού»(Γαλ.6:13), διότι « ο λόγος γαρ ο του σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστί τοις δε σωζομένοις ημίν δύναμις Θεού εστι,»(Α΄Κορ. 1:17»,επιεδή ο Ιησούς Χριστός «εγενήθη εν σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις» (1 Κορ.1:30) ως ο «Εσταυρωμένος» (1 Κορ.1:23).ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΚΑΜΜΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ...όλοι θα καταλάβαιναν ΤΗΝ σατανική ΑΠΑΤΗ. ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ ΕΝΩ ΠΑΛΕΥΕΤΑΙ ΝΑ ΣΩΣΕΤΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΣΠΡΩΧΝΕΤΕ ΣΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΚΟΛΗ ΛΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΤΟΥ ΠΟΝΗΡΟΥ...με ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΙΟΥΔΑΙΚΗΣ ΤΥΠΟΛΑΤΡΙΑΣ,ΜΕ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ. Ελπίζω να αντιληφθείς το πνεύμα της απαντησής μου αυτή την φορά και να μην εγκλοβιστείς ξανά στον τύπο. Χαίρε, Οδυσσέας. http://www.pentapostagma.gr/2013/10/panagia-skepi-twn-ouranwn.html#ixzz2k0Q64L00

κ. Οδυσσέα, καταρχήν να σας ευχαριστήσουμε πολύ που μπήκατε στον κόπο να διευκρινίσετε σημεία που κατά τη γνώμη σας παρεξηγήθηκαν από την εν λόγω κριτική μας. Να σημειώσουμε επίσης ότι η κριτική αυτή δεν απαιτεί ούτε έχει αξιώσεις αλαθήτου τοποθετήσεως  ως προς τα επιχειρήματα τα οποία παραθέτει. Είμαστε πρόθυμοι να μεταβάλλουμε απόψεις αν διά ετέρων ισχυρών επιχειρημάτων και Πατερικών υποδείξεων αποδειχτούν τα δικά μας επιχειρήματα  ανίσχυρα.

«Έλλην και μη λατρεύων[1] την Βασίλισσα των Αγγέλων και την Δέσποινα του κόσμου είναι αδύνατον».

Οφείλουμε να πούμε με πάση ειλικρίνεια, ότι το κείμενο του κ. Οδυσσέα, διαθέτει πολλές αρετές, λίγες εκ των οποίων είναι καλό να αναφερθούν και είναι οι εξής: η θερμή ευλάβεια και ευσέβεια του κ.Οδυσσέα στο πάνσεπτο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου. «Σίγουρα πρόκειται για ξέβρασμα των εγκάτων του Άδη και δούλο του εκτρώματος, του ψεύτη ανθρωποκτόνου σατανά και τούτο χωρίς καμμία εμπάθεια αλλά με λύπη». Δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε απόλυτα με την τοποθέτησή του: ότι όποιος δεν τιμάει και δεν σέβεται την  Βασίλισσα των Αγγέλων, και ανήκει στο Γένος των Ελλήνων με την τόσο πλούσια ελληνορθόδοξη παράδοση της ρωμηοσύνης που παρήγαγε τόσους αγίους και ήρωες,  τότε πλανάται φρικτά εκτός των άλλων από τον μέγα απατεώνα του αιώνος τούτου τον διάβολο.  Και θα μπορούσαμε να σημειώσουμε και αλλά θετικά στοιχεία από το κείμενο αλλά προς οικονομία χρόνου θα αρκεστούμε σε αυτά.

Ένα άλλο σημείο που πρέπει να ξεκαθαριστεί είναι όταν σχολιάζεται ένα κείμενο σε κάποιο σημείο του αυτό δεν σημαίνει επ’ ουδενί ότι ολόκληρο το άρθρο είναι προβληματικό, ή ότι ο συντάκτης  επειδή αστόχησε σε κάποιο σημείο αυτό επηρεάζει αρνητικά σύνολη την όποια αρθρογραφία του ή πολύ περισσότερο το πρόσωπο του συντάκτη. Αυτό στο χώρο της αρθρογραφίας και της δημοσιοποιήσεως διαφόρων κειμένων είναι ένα συνήθες σύνδρομο. Όταν ασκείται μια τεκμηριωμένη ή λιγότερο τεκμηριωμένη κριτική σε κάποια θέση, ο αρχικός συντάκτης να νοιώθει μειωμένος και προσβεβλημένος όταν κάποιος εκφέρει κάποια διαφορετική άποψη από την αναγραφόμενη. Συνήθως τον επιχειρούμενο σχολιασμό τον εκλαμβάνει πολλάκις ότι τον θίγει προσωπικά, προχωρεί σε διάφορους χαρακτηρισμούς και ενίοτε και σε κόλλημα ταμπελών με απώτερο στόχο να θεωρήσει αναξιόπιστο τον συνομιλητή του  αποφεύγοντας  να απαντήσει στα συγκεκριμένα σημεία που δημιούργησαν τον όλο προβληματισμό και απαντάει σε δευτερεύοντα ζητήματα ή κατασκευάζει  φανταστικά σενάρια για να τα σχολιάσει μετέπειτα ο ίδιος και να επιβεβαιώσει την δήθεν αλάθητη αυθεντία του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην προάγεται ο διάλογος και να διώκεται η ελευθερία της γνώμης όταν κληθεί κάποιος να σχολιάσει κάτι.  Ο αληθής επιστήμονας χαίρεται όταν αμφισβητείται κάποια θέση του διότι του δίδεται η ευκαιρία να επανέλθει και να την επαναδιατυπώσει  καλύτερα προάγοντας έτσι την επιστήμη. Μόνο ένας ημιμαθής και ερασιτέχνης αγαναχτεί όταν κρίνεται, (παρότι ο ίδιος ενδέχεται να κρίνει τους πάντες) και δεν επιθυμεί την αμφισβήτηση των απόψεών του, διότι περιβάλλεται με αλάθητο κύρος. Σε αρκετές περιπτώσεις και στην εν λόγω περίπτωση, εκείνος που αποφεύγει την αυτοκριτική του και την κριτική από άλλους αδελφούς του αυτού Σώματος (του Χριστού) ενδεχομένως να φοβάται να αναμετρηθεί και με άλλες θεολογικές εκτιμήσεις διάφορες από την δική του.  Σε καμμία περίπτωση δεν υποστηρίζουμε ότι όλα τα προαναφερόμενα συμπτώματα του συνδρόμου λειτουργούνται αποκλειστικά υπό του κ. Οδυσσέα στο παρόν κείμενό του, αλλά ένα μέρος αυτών ενδέχεται να έχει κάνει ήδη εμφανή την παρουσία του.

«Η Ελλάδα είναι τόσο άρρηκτα ενωμένη με την Θεοτόκο που ακόμα και η ειδωλολατρική έφεση και στάση στην π.Χ εποχή στους μη φιλοσοφούντας εν τω σπερματικώ λόγω προεικόνιζε και προετοίμαζε ήδη αυτήν την αγάπη και λατρεία που θα επακολουθούσε στο Πάναγνο και Πανύμνητο Πρόσωπο της Παναγίας μας. Καθότι η Α-θηνά(η μη φανερωμένη),η ΄΄θεά΄΄της σοφίας,η παρθένος,η αρχιστράτηγος των Ελλήνων,η ΄΄θεά΄΄του ελέους, λαμβάνει υπόσταση και ένωση μετά των Ελλήνων στην Φανερωμένη Θεοτόκο..»

Πέραν από τις αρετές του κειμένου, αυτό που μας παρακίνησε να τοποθετηθούμε με εμπεριστατωμένο τρόπο στο εν λόγω άρθρο ήταν κυρίως οι ως άνω γραμμές. Προσωπικά πιστεύουμε ότι η προβληματική διατύπωση και τα πυκνά σαφή ασαφή νοήματα οικοδομούν μια γέφυρα έστω και ακούσια αποδοχής μιας μετριοπαθής τάσης του νεοπαγανισμού και τη νομιμοποιούν κατά κάποιον τρόπο κατά τον λόγο της κοινής επιχειρηματολογίας. Ο νεοπαγανισμός επ’ ουδενί ταυτίζεται με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, την αρχαία ελληνική γραμματεία και την ελληνική ιστορία αλλά αναφέρεται στο παρελθόν για να αλλοιώσει, να παραχαράξει και να καπηλευτεί την ελληνική ιστορία και να δημιουργήσει καινοφανή, νεοειδωλολατρικά, αποκρυφιστικά και δη αντιχριστιανικά εκτρώματα. Το νεόκοπο κίνημα του νεοπαγανισμού είναι πολυτασικό και δεν έχει μια ενιαία μορφή. Δεν ταυτίζεται με τον αποκρυφισμό, τον εσωτερισμό απόλυτα και της ομάδες της Νέας Εποχής αλλά συνεργάζεται άψογα μαζί τους, αλληλοσυμπληρώνοντας την μεταφυσική μυστικιστική τους δεξαμενή, ως συγκοινωνούντα δοχεία έχοντας ένα κοινό μέτωπο και μια κοινή συνισταμένη: άλλοτε την ολική και ολοκληρωτική κατάργηση του χριστιανισμού και άλλοτε την εκ των έσω αλλοίωσή του και νόθευσή του.[2] Ως εκ τούτου η κατηγοριοποίηση του νεοπαγανιστικού φαινομένου μπορεί να αναλυθεί σε δύο κεντρικές ομάδες που και αυτές αναλύονται σε πολλές υποομάδες. Αυτή η κατηγοριοποίηση του νεοπαγανιστικού φαινομένου είναι συμβατική και όχι απόλυτη και μοναδική και χρησιμοποιείται απλώς και μόνο για να γίνει μια όσο το δυνατόν καλύτερη εξέταση, διερεύνηση και κατανόηση του φαινομένου. Ασφαλώς θα μπορούσαν να γίνουν και άλλες πιο σύνθετες αναλύσεις που θα προσδιορίζονταν από το υπό μελέτη εξεταζόμενο θέμα. Σύμφωνα με την  παρούσα ανάλυση οι δύο υπό εξέταση ομάδες με τις πολλές υποομάδες που τις ακολουθούν είναι οι εξής: η μία που απορρίπτει τελείως την χριστιανική πίστη και η άλλη που επιχειρεί να οικοδομήσει ένα πάντρεμα ειδωλολατρίας και χριστιανισμού.

Ως εκ τούτου το υπό εξέταση κείμενο του κ.Οδυσσέα περιέχει θέσεις και επιχειρηματικές συνθέσεις που τις συναντάμε πανομοιότυπες σε αντίστοιχα επιχειρήματα μερικών μετριοπαθών νεοπαγανιστικών μορφωμάτων που χαρακτηρίζονται από γνήσια αρχαιοκαπηλία, εθνοκαπηλία, Χριστοκαπηλία, πατριδοκαπηλία. Σε όποιο κείμενο έχουμε υπόψη από την εκκλησιαστική ιστορία,

1) από τη μία στα εκατοντάδες συναξάρια από τους βίους των αγίων (στους εκπληκτικούς διαλόγους των (μεγαλο)μαρτύρων με τους πάσης φύσεως ειδωλολάτρες και εθνικούς), και

2) από την άλλη, πολύ περισσότερο με τους θαυμαστούς κάλλους απολογητικούς λόγους της Εκκλησίας. Η Εκκλησία προκαλούμενη από την μανία των ειδωλολατρών επιχειρεί με ένα λαμπρό, φιλάνθρωπο και εκκλησιαστικό ήθος να φανερώσει την θεανθρώπινη εμπειρία της. Μέσω των αυθεντικών και γνησίων μελών της, των θεουμένων, των συγγραμμάτων των Πατέρων και Διδασκάλων της Εκκλησίας απαντάει με υπευθυνότητα στις προκλήσεις του παγανισμού.

Τα μνημειώδη θεολογικά έργα των αγίων που αποτελούν το πρότυπο  αποκρυσταλλωμένο ήθος με το οποίο η εκκλησία διαλέγεται είναι των:   Μ.Αθανασίου (ΕΠΕ, τομ. 1), Κυρίλλου Αλεξανδρείας (ΕΠΕ, τομ. 11 & 12), Ιερού Χρυσοστόμου (ΕΠΕ, τ.34), Γρηγορίου Θεολόγου (ΕΠΕ, τ.3), Απολογητές Ιουστίνου του φιλοσόφου (ΕΠΕ, τ.1). Αλλά και το καταπληκτικό σύγγραμμα του Θεοδωρήτου του Κύρου (“Ελλήνων παθημάτων θεραπευτική”, {1}, εκδ. Πρότυπες Θεσσαλικές Εκδόσεις, α΄έκδ. 2008).

Εκ του τελευταίου διδασκόμαστε τα εξής: «..οι Αιγύπτιοι, οι Φοίνικες και οι Έλληνες ποιητές και φιλόσοφοι ή θεώρησαν τα στοιχεία της φύσης θεούς, ή τους ανθρώπους που έκαναν κάτι καλό και διέπρεψαν σε κάποιο κατόρθωμα τους αναγόρευσαν σε θεούς, και σε νεκρούς οικοδόμησαν ναούς» (σ.71) και επίσης «Πρέπει κανείς να μελετήσει κανείς όχι μόνο τα μαθήματα των ιερών Αποστόλων αλλά και τα θεσπίσματα των αγίων Προφητών. Έτσι κανείς βλέποντας τη σύμπτωση της παλαιάς και της νέας θεολογίας, δηλαδή της Αγίας Γραφής, θα θαυμάσει την αλήθεια και θα αποφύγει την αθεΐα του Διαγόρα του Μιλησίου και του Θεοδώρου από την Κυρήνη και του Ευήμερου από την Τεγέα, γιατί ο Πλούταρχος είπε ότι αυτοί δεν πίστευαν σε κανέναν θεό, θα αποφύγει επίσης και την ασεβή γνώμη των Στωικών για τον Θεό, γιατί είπαν ότι ο Θεός είναι σωματικός, θα μισήσει τον Πρωταγόρα τα αμφίβολα και άπιστα λόγια σχετικά με τον Θεό.

Τα οποία είναι τα εξής: “Για τους θεούς δεν ξέρω ούτε αν υπάρχουν ούτε αν δεν υπάρχουν ούτε ποιοι είναι στη μορφή”. Θα ξεφύγει και από των άλλων μυθολόγων την πλάνη, θα βρει επίσης και θα θαυμάσει όσα έκλεψαν από τους ιερούς λόγους ο Πλάτωνας και οι δικοί του, θα αποξύσει εξάλλου όσα ανέμειξαν με το ψεύδος και θα τα απορρίψει σαν λάσπη και θα τα εξορίσει από την ψυχή του, και βλέποντας τις αποδείξεις της κλοπής θα πιστέψει στον Πυθαγόρειο Νουμήνιο που λέει: «Τί είναι λοιπόν ο Πλάτωνας παρά Μωϋσής που χρησιμοποιεί την αττική διάλεκτο;». Μέσω αυτών έδειξε καθαρά ο Νουμήνιος ότι όσα ευσεβή είπε ο Πλάτωνας τα είχε λεηλατήσει από τη θεολογία του Μωϋσή». (σ.74-75)..

Αλλά και ο αντίπαλος της αληθείας και σφοδρός πολέμιος των χριστιανών Πορφύριος αναγκάστηκε να ομολογήσει τα εξής: «Σχετικά με τους αποκαλούμενους θεούς, αλλά στην ουσία πονηρούς δαίμονες πολύ με απασχολεί πως, ενώ γίνονται αντικείμενα παρακλήσεως από τους ανθρώπους ως ανώτεροι, τελικά αποδεικνύονται κατώτεροι. Είναι δίκαιο να τιμωρείται ο δούλος εφ’ όσον πράττει άδικα. Οι δούλοι, αν και διατάχθηκαν να πράξουν άδικα, υπομένουν και δεν υπακούουν σε ακάθαρτο άνθρωπο που τους καλεί για λόγους ερωτικούς, ενώ οι θεοί δεν διστάζουν να παρασύρουν σε παράνομες ερωτικές δράσεις τυχαίους ανθρώπους…» (σ.92-93)… Ενώ έχει αναπτύξει μια απίστευτη επιχειρηματολογία καταλήγει ο Θεοδώρητος Κύρου αναφερόμενους στους τότε ειδωλολάτρες και διαχρονικά σε όσους ξαναασπάζονται τις δικές τους τοποθετήσεις με τα εξής: «Έτσι, εσείς θα βρείτε, αν θέλετε να κρίνετε ορθά, ότι όσα πιστεύετε εσείς περί των καλουμένων θεών ταιριάζουν όχι σε αγίους αγγέλους αλλά σε παμπόνηρους δαίμονες. Επειδή μνημόνευσα και τους δαίμονες, νομίζω ότι είναι ωφέλιμο να παρουσιάσω όσα πιστεύουμε και για αυτούς. Δηλαδή γι’ αυτούς και τον άρχοντά τους, τον Σατανά, όπως τον αποκαλούν οι θείοι λόγοι…»(σ.101).

Ας δούμε κάποια διαφωτιστικά σημεία από έναν από τους “πατέρες” της Ιστορίας του Νεώτερου Ελληνισμού, τον π. Γεώργιο Μεταλληνό. «Αυτό που απορρίφθηκε χριστιανικά είναι η θρησκεία των ειδώλων και όχι η Ελληνικότητα ως «ζήτησις αληθείας» ή η ελληνική παιδεία..» (π. Γεώργιος Μεταλληνός, «Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;», εκδ. Αρμός, α΄2003, σελ.127)

Ο Πλούταρχος αποκαλύπτει με λογικά επιχειρήματα την ανυπαρξία των θεών: (“Περί Ίσιδος και Οσίριδος” 377D-F) «γεννούν φοβερές και άθεες ιδέες στα ανθρώπινα μυαλά, όταν δίνουν ονόματα θεών σε φύσεις και πράγματα χωρίς αισθήσεις και ψυχή, που υποχρεωτικά φθείρονται από τους ανθρώπους, οι οποίοι τα χρειάζονται και τα χρησιμοποιούν. Αυτά τα ίδια δεν πρέπει βεβαίως να εννοήσουμε ως θεούς, διότι δεν είναι κάτι χωρίς νου και χωρίς ψυχή ο θεός ούτε υποχείριος των ανθρώπων». (π.Κυριακός Τσουρός, «Ο Νεοπαγανισμός της Νέας Εποχής», εκδ. ΠΕΓ 2008, σελ. 351)

Ο μεγάλος Πατέρας και Διδάσκαλος της Εκκλησίας άγιος Εφραίμ ο Σύρος : «Έτσι λοιπόν ας τιμήσουμε τις εορτές του Κυρίου (ενν. και τις Δεσποτικές και τις Θεομητορικές και των υπόλοιπων αγίων) όχι πανηγυρικά αλλά θεϊκά, όχι κοσμικά αλλά υπερκόσμια… Η πλάνη των ειδώλων έχει καταργηθεί, ο θάνατος έχει λαφυραγωγηθεί, η αιχμαλωσία στο άδη έχει ανακληθεί, τα παλάτια της πλάνης της πολυθεΐας  έχουν συντριβεί, ο άνθρωπος έχει ελευθερωθεί..» (Οσίου Εφραίμ του Σύρου έργα, τόμος Δ΄, εκδ. “Το περιβόλι της Παναγίας”, σελ. 131-132)

Αλλά και ο επίσκοπος Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης με ηρωικό φρόνημα καταθέτει τα εξής: «Η αρχαία Ελλάς, η προ Χριστού Ελλάς, δύναται ως προς τας τέχνας, τας επιστήμας και την φιλοσοφικήν σκέψιν να καυχηθή ότι επαρουσίασε πρόοδον θαυμαστήν και παρήγαγεν αριστουργήματα του κλασσικού πολιτισμού. Αλλά ως προς την θρησκείαν δεν δύναται να καυχάται. Διότι περιέπεσε και αυτή όπως και όλα τα άλλα έθνη εις φοβεράν ειδωλολατρίαν, η οποία την εβύθιζεν επί αιώνας εις σκότος βαθύτατον. Το σκότος της ειδωλολατρίας ήρχισε να διαλύεται μόνον όταν ανέτειλεν ο πνευματικός ήλιος, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.. ». («Επιστροφή εις την αρχαίαν ειδωλολατρίαν;», Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτου, εκδ. Σταυρός, 1992)

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι οι θεοί των ειδώλων προτυπώνουν κάποια αλήθεια. Πώς τοποθετούμαστε απέναντι σε αυτήν;

Ας δούμε την εμπειρία της εκκλησίας από τους πραγματικούς φίλους του Τριαδικού Θεού, τους αγίους και εν προκειμένω τους μάρτυρες που έχυσαν το αίμα τους για την αγάπη Του. Ο αυτόπτης και αυτήκοος μαθητής Μάρκος ο Διάκονος, του αγίου Πορφυρίου επισκόπου Γάζης (εορτή 26/2)  με μια απαράμιλλη γραφίδα με υποδειγματική ακρίβεια μας εξιστορεί την εν Χριστώ άθληση του Διδασκάλου του λέγοντάς μας: «Αυτά δεν τα γνωρίσαμε απ’ εκείνους που αποστράφηκαν την πλάνη και γνώρισαν την αλήθεια, αλλά και μερικοί από τους ειδωλολάτρες, επειδή δεν μπορούσαν να υποφέρουν τις συμφορές από τα ολέθρια συνοικέσια, τα οποία προέτρεπε ο δαίμονας της Αφροδίτης και αγανακτούσαν, ομολόγησαν την πλάνη. Διότι τέτοιοι είναι οι δαίμονες στο να απατούν και να μη λέγουν καθόλου την αλήθεια, διότι δεν υπάρχει σε αυτούς η δύναμη να γνωρίζουν την αλήθεια, αλλά συμπεραίνοντας με πιθανότητες, προσποιούνται ότι την αποκαλύπτουν σε όσους είναι υποδουλωμένοι σε αυτούς. Διότι πώς μπορούν να λένε την αλήθεια αυτοί που ξέπεσαν από την αλήθεια; Αν δε και πετύχουν σε μερικά προλέγοντας τα μέλλοντα, αυτό γίνεται τυχαία, όπως και στους ανθρώπους τυχαίνει πολλές φορές κάποιος να προείπει για κάποιο πράγμα και από σύμπτωση να γίνει. Τις επιτυχίες (εδώ σημειώνουμε εμείς τη σχέση Αθηνάς - Παναγίας) λοιπόν, που γίνονται σπάνια από σύμπτωση, θαυμάζουμε, τις δε αποτυχίες, που γίνονται συνέχεια, τις αποσιωπούμε. Τόσα, λοιπόν, για τα δαιμόνια και την πλάνη τους.» («Βίος και ακολουθία του αγίου Πορφυρίου Γάζης», Αθήναι 1991, εκδ. Επτάλοφος, σελ.91)

Ας δούμε πως απαντάει ένας άλλος άγιος, ο άγιος Πορφύριος (270) ο από μίμων (εορτή 4/11) ο οποίος περιπατώντας στο χώρο του θεάτρου αντίκρισε μπροστά του πολλά αγάλματα και στεκόμενος μπροστά σε κάποιο από αυτά του λέγει με ανδρεία παρρησία: «Σοι λέγω, λίθε άψυχε, τέχνη ανθρώπων κατασκευασμένε, οικητήριον δαιμόνων, απώλεια ψυχών, κωφόν και άλαλον, εν ονόματι του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος, ελθέ επ’ όψιν επί της γης άμα των λοιπών αγαλμάτων». Και ευθέως άμα αυτού έπεσον όλα τα αγάλματα επ’ όψεσιν επί του εδάφους. Και γενόμενος ψόφος μέγας, ελεπτύνθησαν άπαντα και εγένοντο ωσεί ψάμμος λεπτή. Εξ’ ων η κεφαλή μόνη του Απόλλωνος κατέλαβεν τον ίδιον τον ιερέα και πεσών επί την κοιλίαν αυτού διεσκορπίσθη  πάντα αυτού τα έγκατα και τα μέλη..» (αρχιμ. Ευδοκίμου Καρακουλάκη,  «Μαρτυρολόγιον του θεάτρου», εκδ. Επτάλοφος, α΄2012, σελ. 55).

Πως είναι δυνατόν προς δόξαν της Παναγίας να προβάλλεται μια σχέση προεικόνισης της Αθηνάς, τη στιγμή που οι άγιοι μάρτυρες με το αλάνθαστο φωτισμό της χάριτος του Θεού διέκριναν όχι προεικόνιση αλλά κατοικία των δαιμόνων και απώλεια ψυχών. Και μάλιστα με θαυματουργική επέμβαση της δυνάμεως του Χριστού η φαινομενική παντοδυναμία και απάνθρωπη τυραννία των σκοτεινών ειδώλων διαλύθηκαν αυτοστιγμεί  σε λεπτή άμμο με την προσευχή του αγίου. Θεωρούμε ότι δεν μπορούμε να είμαστε βασιλικότεροι του βασιλέως και να φανταζόμαστε σχέσεις ευσεβείας εκεί που οι Πατέρες και οι άγιοι και η Εκκλησία εν γένει ως Σώμα, με την λειτουργική της πράξη ανιχνεύει λόγους και σχέσεις δυσσεβείας;

Να καταθέσουμε ότι και οι αρχαίοι Έλληνες πρόγονοί μας οι  πολλοί Έλληνες φιλόσοφοι άσκησαν δριμεία κριτική στα παραμύθια, τις ανοησίες, τις ανακολουθίες της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας και για αυτήν τους την κριτική διώχθηκαν από το θρησκευτικό κατεστημένο, όπως αποκαλύπτει το κάτωθεν εμπεριστατωμένο κείμενο ενός από τους καλύτερους διεθνώς ερευνητές του σκηνικού του νεοπαγανισμού.

ΠΟΙΟΙ ΑΔΙΚΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ;                 Λάμπρου Σκόντζου Θεολόγου-Καθηγητού  Ζούμε δυστυχώς στην εποχή των με­γάλων ανατροπών και συνάμα των πρω­τόγνωρων εκτροπών. Προαιώνια και πα­νανθρώπινα συστήματα άξιων τίθενται για πρώτη φορά τόσο επιτακτικά σε αμφισβήτηση και επιχειρείται η προβολή νεοφανών ιδεών και αντιλήψεων, όπως οι αρχές και τα διδάγματα του διαβόητου αποκρυφιστικού πλέγματος της «Νέας Εποχής». Για να επιταχυνθεί η πνευματική σύγχυση του συγχρόνου άνθρωπου και να γίνουν πιο «εύπεπτες» οι νεοεποχίτικες δοξασίες επιχειρείται η ανάδυση αρχαίων ξεχασμένων πνευματικών και θρησκευ­τικών απορριμμάτων, τα οποία η ιστορία είχε θέσει στο περιθώριο εδώ και πολλούς αιώνες. Ο σύγχρονος αποκρυφιστικός κυ­κεώνας χρειάζεται επειγόντως δεκανίκια, τα οποία αναζητεί στον πρωτογονισμό των αρχαίων παγανιστικών θρησκευμά­των, και τα οποία «βαπτίζει» ως «λαμπρές θρησκείες, χάρη στις οποίες αναπτύχθηκε ο παγκόσμιος πολιτισμός»! Πρόκειται βε­βαίως για κλασική περίπτωση κακοποίη­σης της ιστορικής αλήθειας, η οποία απευ­θύνεται στους αδαείς και στους διακείμε­νους εχθρικά η αδιάφορα στη χριστιανική πίστη, καθ' ότι αυτή είναι ο κύριος στόχος των σκοτεινών κύκλων του «υδροχοϊκού» αποκρυφισμού. Στον πολύπαθο τόπο μας ομάδες φανα­τικών «αρχαιολατρών», διαπνεόμενες από­λυτα από το πνεύμα της «Νέας Εποχής», έχουν εγείρει τα τελευταία χρόνια μια άνευ προηγουμένου προβολή της ξεχασμένης εδώ και δεκαοκτώ αιώνες αρχαιοελληνικής θρησκείας, «το πιο, κατ’ αυτούς, υψηλό επί­τευγμα του ανθρωπίνου πνεύματος»! Εξα­πολύουν μια πρωτόγνωρη και λυσσώδη επί­θεση κατά της Εκκλησίας, χαρακτηρίζοντας την ως «σκοταδιστικό κατασκεύασμα των Εβραίων, ως ταφόπλακα του πολιτισμού, ως κατακτητή και ξένο σώμα στον Ελλη­νισμό και ως καταστροφέα της Ελλάδος»! Ταυτόχρονα αποθεώνουν την αρχαία Ελλά­δα, υπερτονίζοντας, όλα εκείνα τα στοιχεία που εξυπηρετούν τους νεοταξικούς στόχους. Επιχειρούν επίσης (παραποιώντας την ιστο­ρική πραγματικότητα) να εξωραΐσουν την αρχαία θρησκεία και να την καταστήσουν «ως τη μόνη ελληνική θρησκεία», αναβιώ­νοντας όπως θα δούμε κάθε πτυχή της. Αλλά η επαναφορά στο προσκήνιο απορριπτέων από την ιστορική πορεία στοιχείων σημαίνει αφύσικη επιλογή. Εν προκειμένω επαναφορά και προβολή της αρχαιοελληνικής παγανιστικής θρησκεί­ας, με όλο τον πρωτογονισμό της, αποτε­λεί ύβρη και καταφρόνηση των αρχαίων προγόνων μας, οι όποιοι απέρριψαν αυτοί πρώτοι την ινδοευρωπαϊκής προελεύσεως δεισιδαίμονα θρησκεία. Η αρχαιοελληνική θρησκεία προέρχε­ται, αποδεδειγμένα πια, από τις θρησκευ­τικές παραδόσεις των Αρίων, τμήματα των οποίων υπήρξαν και τα λεγόμενα «ελλη­νικά» φύλα (Αχαιοί, Ίωνες, Δωριείς, κλπ). Με την εγκατάσταση τους στον ελληνικό χώρο, εγκατέλειψαν την απρόσωπη φυσιολατρία τους και μετάλλαξαν τους απρό­σωπους «θεούς» των Ινδοευρωπαίων σε πρόσωπα. Αυτή ήταν μια από τις σημαντι­κότερες πνευματικές μεταρρυθμίσεις τού απώτερου παρελθόντος. Αυτό δε σήμανε βεβαίως και την αποβολή του πρωτογονι­σμού, που κουβαλούσε μαζί της και που θα τον διατηρήσει (στη λαϊκή μορφή της) ως το τέλος της. Το αδίστακτο και σκοταδι­στικό ιερατείο δεν θα επιτρέψει μεταμορ­φώσεις στο τελετουργικό επίπεδο, γιατί μέσω τού πρωτογονισμού μπορούσαν οι ιερείς και οι άλλοι πολυπληθείς παράγον­τες της θρησκείας να εκμεταλλεύονται τους όχλους. Απόδειξη η σύνδεση με τη θρησκεία των απειράριθμων μαντείων, όπου οι ιερείς μάντεις μέσα σ' ένα κλίμα αφάνταστου σκοταδισμού, δεισιδαιμονί­ας και πρωτογονισμού, θησαύριζαν καθ' όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας. Έστω για παράδειγμα το πασίγνωστο άντρο του αποκρυφισμού και του ανθελληνισμού, οι Δελφοί, που αποτελούσε το κέντρο της εκμετάλλευσης όλου τού αρχαίου κόσμου. Όλοι οι επιφανείς μελετητές συμφωνούν πως οι αρχαίες θρησκείες, και χωρίς εξαί­ρεση η αρχαιοελληνική, ήταν η «βαριά βιομηχανία» στην αρχαιότητα! Ο πλού­τος που έρεε στα μαντεία, και ιδιαίτερα στους Δελφούς είναι απερίγραπτος. Από το απώτερο παρελθόν το δελφικό «Ιερό» λειτουργούσε ως παγκόσμιο νομισματο-πιστωτικό σύστημα, κάτι σαν το σημερινό Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στο οποίο κατέφευγαν οι πόλεις - κράτη για να δα­νειστούν με επαχθείς όρους! Ο μέγιστος μυθοποιός όλων των εποχών Αίσωπος τον 7ο π.Χ. αιώνα επισκέφτηκε το μαντείο των Δελφών και διαπίστωσε πως «Φοίβος άνευ χαλκού ου μαντεύεται»! Το αποτέ­λεσμα ήταν να δολοφονηθεί οικτρά από την ιερατική δελφική σπείρα! Οι τέσσερις φονικότατοι «ιεροί πόλεμοι» που προκά­λεσε το δελφικό μαντείο, και οι όποιοι αποδεκάτισαν τους Έλληνες για τριακό­σια χρόνια (696-332 π.Χ.) έγιναν για τη διασφάλιση των εσόδων του. Όλες οι ατέ­λειωτες εμφύλιες συρράξεις των αρχαί­ων, ακόμα και αυτού του αδελφοκτόνου πελοποννησιακού πολέμου, έγιναν με την υποδαύλιση τού ιερατείου των Δελφών, με σκοπό πάντα την απόδοση στο «ιερό» της «δεκάτης» από τα λάφυρα των πολέμων! Τέλος αξίζει να αναφέρουμε την προδοτι­κή και ανθελληνική στάση του μαντείου των Δελφών κατά τους περσικούς πολέ­μους, που είχε συνταχθεί με τους Πέρσες και διέτασσε τους Έλληνες με τους ψευτοχρησμούς του να υποταχτούν στους ασιάτες εισβολείς, γεγονός που στοίχησε τη ραγδαία παρακμή του στους ύστερους χρόνους! Ορέγονται οι σύγχρονοι «αρχαιολάτρες» να ανασυστήσουν τα «μυστήρια» της αρχαίας θρησκείας, όπως τα ελευσί­νια, τα καβείρια κλπ. Όμως μελετώντας κάποιος τις λίγες (έστω) αρχαίες πληρο­φορίες, δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει ότι αυτά ήταν συνάρτηση πνευματιστικών τελετουργιών και απάτης. Διαπρεπείς αρ­χαίοι σοφοί, όπως ο Αισχύλος, ο Διογένης ο κυνικός, ο Αλκιβιάδης, ο Λουκιανός ο Σαιαοσατέας και άλλοι άσκησαν κριτική και λοιδόρησαν αυτόν τον σκοταδιστικό θεσμό, που σκοπό είχε την ολοκληρωτική επιρροή της θρησκείας στους ανθρώπους! Χαρακτηρίζουν τα πολυπληθή παράσι­τα της αρχαίας θρησκείας ως «σπουδαί­ες προσωπικότητες», (μάγους, μάντεις, ορφεοτελεστές, μητραγύρτες, εξορκιστές, καθαρτές μιασμάτων, τσαρλατάνους θρησκειοθεραπευτές, θαυματοποιούς, γόητες, φαρμακούς κλπ), όπως για παράδειγ­μα τους διαβόητους μάγους και αγύρτες: Αγλαόφαμο, που δίδαξε τη μαγεία στον Πυθαγόρα, Ερμότιμο τον Κλαζομένιο, Αριστέα Προκόννησο, τη μάγισσα Αγλαονίκη, τον Απολλώνιο Τυανέα, τον Αλέξαν­δρο Αβονοτειχίτη, τον Επιμενίδη Κνώσιο, τον Μάξιμο τον Εφέσιο, κλπ.  Ας μελετή­σουν τον Πλάτωνα να δουν με ποιο τρό­πο αντιμετωπίζει ο μεγάλος σοφός όλον αυτόν τον συρφετό του σκοταδισμού, της αγυρτείας και της δεισιδαιμονίας. Αποκαλούν την αρχαία θρησκεία «μή­τρα του πολιτισμού και της επιστήμης». Θέλουν να λησμονούν πως εξαιτίας της θρησκείας καταδιώχτηκαν άγρια όλοι οι σοφοί της αρχαίας Ελλάδος και έχασαν τη ζωή τους περισσότεροι από πεντα­κόσιοι γνωστοί επιστήμονες, μόνο στην Αθήνα! Στο ενεργητικό της αρχαίας θρησκείας υπήρχαν πρακτικές που με τα σημερινά κριτήρια δε δικαιολογούνται με τίποτε. Οι ανθρωποθυσίες, συνηθέστατο φαινό­μενο στο απώτερο παρελθόν, αν και πε­ριορισμένο στους πρόσφατους ιστορικούς χρόνους, ήταν τελετουργικό της αρχαίας θρησκείας, τουλάχιστον ως τον 4ο μ. Χ. αι­ώνα, σύμφωνα με σαφή μαρτυρία του νε­οπλατωνικού Πορφυρίου. Η επαίσχυντη «Ιερή Πορνεία» ασκούνταν στους ναούς της Αφροδίτης καθ' όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας. Η ανθρωπολατρία είχε πά­ρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις μετά τον 4ο π. Χ. αιώνα. Οι διονυσιασμοί ευθύνονταν για την εξάπλωση της ανηθικότητας και τού εγκλήματος στις λαϊκές μάζες. Στα ρωμαϊκά χρόνια οι θρησκευτικοί σύλλο­γοι των «Βακχών» τέθηκαν εκτός νόμου, επί ποινή θανάτου, για τις ανείπωτες εγ­κληματικές πράξεις που γινόταν κατά τις εορτές του Διονύσου! Η άσκηση της μαγεί­ας από τους νεοπλατωνικούς είχε πάρει παροιμιώδεις διαστάσεις στους ύστερους χρόνους. Κανένας μας δεν αρνείται ότι οι αρχαί­οι μας πρόγονοι δημιούργησαν πολιτισμό και μάλιστα τη βάση του παγκόσμιου πολιτισμού. Όμως ο πολιτισμός αυτός δημιουργήθηκε ξέχωρα από την επίσημη θρησκεία και το ιερατείο της, διότι αυτή στάθηκε απόλυτα εχθρική απέναντι στην επιστήμη και τους επιστήμονες, παρ' όλο που ο πολιτισμός είχε και θρησκευτικό χαρακτήρα. Δεν υπάρχει η παραμικρή νύ­ξη για επιστημονική διερεύνηση σε ολό­κληρο το φάσμα της αρχαιοελληνικής θρησκευτικής γραμματείας, παρά μόνο πλεονάζουν ανόητες, γραώδεις, παράλο­γες και άκρως ανήθικες μυθοπλασίες, στις οποίες οι αρχαίοι έδιναν νόημα κατά το δοκούν. Οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι, οι όποιοι έβαλαν τα θεμέλια της επιστή­μης, έδρασαν ερήμην της θρησκείας.  Ο υπέροχος Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος (6ος π. Χ. αιώνας) είναι ο πρώτος που έθεσε το μοχλό της εκθεμελίωσης του σαθρού αρχαιοελληνικού θρησκευτικού οικοδομή­ματος, με τη σαφέστατη μονοθεϊστική του διακήρυξη. Ο Θαλής, ο Αναξίμανδρος, ο Αναξιμένης, ο Παρμενίδης, ο Αναξαγόρας παραμέρισαν τις θρησκευτικές δοξασίες και τους μύθους, πρόταξαν τη λογική εμ­πειρία και παρατήρηση και θεμελίωσαν την επιστήμη. Ο βαθυστόχαστος Ηράκλειτος θεμελιώνει τον ενοθεϊσμό και στη­λιτεύει τον πρωτογονισμό της θρησκείας, όπως λ.χ. οι βακχισμοί. Ο Πυθαγόρας εναντιώθηκε στην ηθική κατάπτωση της θρησκείας και ίδρυσε «αιρετική» ασκητική ομάδα με πνευματικό υπόβαθρο. Ο πα­τέρας της ιστορίας Ηρόδοτος κατάγγειλε την επαίσχυντη «ιερή πορνεία» και από­δειξε την ξενική προέλευση των «θεών». Οι παρεξηγημένοι σοφιστές δάσκαλοι κα­τάδειξαν τα παράλογα και τρωτά στοιχεία της αρχαίας θρησκείας και εισήγαγαν τον σκεπτικισμό. Ο μέγιστος των φιλοσόφων Σωκράτης απέρριψε τη δεισιδαίμονα πο­λυθεϊστική θρησκεία και εισήγαγε «καινά δαιμόνια», που για την ενέργεια του αυτή έχασε τη ζωή του από το αδίστακτο ιερα­τείο. Ο Πλάτων εξοβέλισε τον Όμηρο και τον Ησίοδο από την εκπαίδευση, ως αρνη­τικά πρότυπα για τους νέους. Ο Αριστο­τέλης παρά λίγο να χάσει τη ζωή του από τα παράσιτα τού ιερατείου των Αθηνών πεθαίνοντας εξόριστος στη Χαλκίδα. Ο Θεόφραστος στηλίτευσε τη δεισιδαιμονία και το βάρβαρο τελετουργικό των θυσιών. Ο Φειδίας, ο μέγιστος καλλιτέχνης όλων των εποχών, έχασε τη ζωή του από το ειδωλολατρικό ιερατείο. Οι μεγάλοι τρα­γικοί ποιητές κατάδειξαν τα απαράδεκτα για το θείον ελαττώματα των «θεών». Ο Αισχύλος επιχείρησε να κάνει γνωστά τα σκοταδιστικά «ελευσίνια μυστήρια», ο Ευ­ριπίδης φανέρωσε με τον πιο παραστατικό τρόπο την ανηθικότητα των «θεών» και το μίσος τους για τους ανθρώπους. Ο πατέ­ρας της ιατρικής επιστήμης Ιπποκράτης προσπάθησε να αποδεσμεύσει την ιατρική επιστήμη από τα χέρια των ιερέων και τα σκοταδιστικά «ασκληπιεία», όπου διαδρα­ματίζονταν σκηνές αφάνταστης δεισιδαι­μονίας και τσαρλατανισμού. Ο Λουκιανός ο Σαμοσατεύς διακωμώδησε με τον πιο σαρκαστικό τρόπο τα παράλογα τερτίπια της αρχαίας θρησκείας. Ο Αλκιβιάδης διακωμώδησε τα «ελευσίνια μυστήρια» και εναντιώθηκε σφοδρά στην απίστευτη δεισιδαιμονία της εποχής του. Το ίδιο και ο ποιητής ιερών ασμάτων Διαγόρας ο Μήλιος και ο μαθηματικός Θεόδωρος. Ο επι­κούρειοι φιλόσοφοι, από σφοδρή αντίδρα­ση κατά τού θρησκευτικού κατεστημένου έφτασαν σε ακρότητες, όπως ο Λουκρήτιος (95-55 π.Χ.).  Για οικονομία χώρου δεν μπορούμε να παραθέσουμε τις αναρίθμητες περιπτώ­σεις εναντίωσης των αρχαίων σοφών, επιστημόνων και καλλιτεχνών στο θρη­σκευτικό κατεστημένο της αρχαίας θρη­σκείας. Μπορούμε όμως να αναφέρουμε απερίφραστα πως δεν υπάρχει περίπτωση σοφού η επιστήμονα που να είχε παγιδευ­τεί απόλυτα και άκριτα στην επιρροή της θρησκείας και τού σκοταδιστικού ιερα­τείου και να ακολούθησε πιστά την πρω­τόγονη λαϊκή μορφή των δοξασιών και τελετουργιών της! Δε μπορούμε να ταυ­τίσουμε τους μεγάλους αυτούς άνδρες με τον συρφετό τού Ιερατείου, των μάντεων, των οιωνοσκόπων, των ορφεοτελεστών, των γυρολόγων αγυρτών και όλα τα άλλα παράσιτα της αρχαίας θρησκείας, αφού όλοι αυτοί οι σοφοί είχαν δημιουργήσει μια ιδεοκρατική φιλοσοφική θρησκευτική πίστη,μονοθεϊστικής βάσης, εντελώς ξέ­χωρη από τη λαϊκή θρησκεία τού 99% του λαού. Όμως από τις επίσημες εκπεφρασμένες επιθυμίες των συγχρόνων μας «αρχαιολατρών» συμπεραίνουμε ότι επιθυμούν να νεκραναστήσουν και να επιβάλουν στους νεοέλληνες τη λαϊκή μορφή της θρησκεί­ας που ακολουθούσε το 99% των αρχαίων προγόνων μας, αυτή που απορρίφτηκε από το σύνολο των μορφωμένων ανθρώ­πων, οι όποιοι δημιούργησαν τον κλασικό πολιτισμό. Οι πιο πολλές από τις «αρχαιολατρικές» ομάδες έχουν συστήσει ιερατεία και τελετουργικά, ανάλογα με αυτά της αρχαιοελληνικής λαϊκής θρησκείας, ιεροφάντες και μάντεις. Έχουν δηλώσει πως σκοπεύουν να συστήσουν μαντεία και οιωνοσκοπεϊα. Στήνουν βωμούς για θυσίες, στους οποίους για την ώρα προσφέρουν αναίμακτες θυσίες. Προβαίνουν σε υπαί­θριες ιεροπραξίες και κάνουν σπονδές και χοές για να «αποκτήσουν» την εύ­νοια των «θεών» τους, ανάλογες με αυτές των αρχαίων ιερέων. Ενθαρρύνουν τους διονυσιασμούς, τις εκστάσεις και τις πυ­ροβασίες. Ομιλούν για ενύπνια, οράσεις και «θείες» αποκαλύψεις. Εκτελούν τελε­τές αποτροπής μιασμάτων. Καθιερώνουν και «ιεροποιούν» χώρους και αντικείμενα. Πιστεύουν σε απόκρυφες δυνάμεις της φύσεως και σε προικισμένους τόπους με «θεϊκή» δύναμη. Όλα αυτά όμως δεν έχουν καμιά σχέση με τις ιδεοκρατικές θρησκευτικές αντι­λήψεις των αρχαίων σοφών και των επι­στημόνων, τα οποία είχαν απορρίψει με βδελυγμία. Γι' αυτό θεωρούμε πως η οποι­αδήποτε «εμπλοκή» τους σε αυτές τις μορ­φές θρησκευτικότητας αποτελεί φρικτή ύβρη και κατάφορη αδικία προς αυτούς, οι όποιοι χάραξαν φωτεινή πορεία για την ανθρωπότητα, απαλλαγμένη από πρωτο­γονισμούς και παράλογα. Δε μπορούν να αναμιγνύουν τους Έλληνες σοφούς και να τους ταυτίζουν με τη λαϊκή θρησκεία, διότι η ιδεοκρατική φιλοσοφική τους θρησκευτι­κότητα ουδέποτε αποτέλεσε θρησκευτικό σύστημα, αλλά μόνο δυναμική θρησκευ­τική αναζήτηση.  Οι φιλοσοφικές σχολές των Πυθαγορείων, των Ελεατών, του Πλά­τωνα, τού Αριστοτέλη, των Στωικών, των Κυνικών και βέβαια των Επικούρειων ήταν απόλυτα απαλλαγμένες από ιερείς, τελε­τουργικά, θυσίες, κλπ.. Στις ασύστολες και αστήρικτες κατη­γορίες των «αρχαιολατρών» ότι δήθεν η Χριστιανική Ορθοδοξία αδίκησε τον Ελ­ληνισμό απαντούμε με επιχειρήματα και σθένος πως αυτοί που πραγματικά τον αδικούν είναι εκείνοι. Εξυπηρετώντας τις επιδιώξεις της «Νέας Εποχής» -τού κατ' εξοχήν ανθελληνικού πνευματικού κλίματος- και θέλοντας να δώσουν στήριγμα στο σύγχρονο αποκρυφιστικό κατασκεύασμα της, ανασύρουν τα πρωτόγονα θρησκευ­τικά απορρίμματα της αρχαιότητας, εκθέ­τοντας έτσι ανεπανόρθωτα τη διαχρονική ελληνικότητα. Μειώνουν επίσης τα εκα­τομμύρια των νεοελλήνων ορθοδόξων, με τον χαρακτηρισμό της εθελοδουλίας στη «χριστιανική σκλαβιά», παραβλέποντας οι αυτόκλητοι «σωτήρες» μας το γεγο­νός, πως το αθάνατο ελληνικό πνεύμα δεν υπήρξε ποτέ δουλικό, διότι έχει τη δύναμη να αποτινάσσει την οποιαδήποτε ανελευθερία. Στον πνευματικό τομέα επί­σης ουδέποτε υπήρξε στατικό, αλλά στη διαχρονική του πορεία είναι εκλεκτικό, έχοντας τη διάκριση να αποβάλλει κάθε παρείσακτη σαθρότητα, όπως ήταν η ινδο­ευρωπαϊκή θρησκευτική παράδοση, δηλα­δή η αρχαία θρησκεία, η οποία επιβλήθηκε στους κατοίκους της Ελλάδος από τις ημιάγριες ορδές των ασιατικών στεπών. Ό,τι παραμένει ως αξία στην ελληνική ψυχο­σύνθεση είναι απόλυτα φιλτραρισμένο και βεβαιωμένο. Μια τέτοια ύψιστη αξία είναι η Ορθοδοξία, η οποία υπάρχει εδώ και εί­κοσι αιώνες, ως η ζώσα πνοή, στο σώμα τού Ελληνισμού. Αν δεν ήταν η Ορθόδοξη Εκκλησία αληθινή άξια και τρόπος υπάρ­ξεως για τους Έλληνες, είναι απολύτως βέβαιο ότι θα είχε προ πολλού αποβληθεί από αυτούς ως πνευματικό απόρριμμα, όπως αποβλήθηκε η αρχαία θρησκεία, ως απαξία, πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια! Περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ τεύχος 61 Ενημερωτικό Περιοδικό ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΠΡΩΤΟΒΛΟΥΛΙΩΝ ΓΟΝΕΩΝ Πηγή: http://www.egolpion.com/pagans_ellada.el.aspx

Ενώ ο αοίδιμος αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος σε μια επιστημονική μελέτη σταθμό για την καπηλεία των νεοπαγανιστών στην αρχαία ελληνική γραμματεία και την ελληνική ιστορία απαντάει με ακλόνητα επιχειρήματα στα ιδεολογήματα και τις κακοήθειες των πολεμίων της Εκκλησίας και του πολιτισμού αυτού του τόπου, της ρωμηοσύνης. (Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστοδούλου, «Ελληνισμός Προσήλυτος. Η μετάβαση του Ελληνισμού από την αρχαιότητα στο χριστιανισμό», εκδ. Media Ecclessiastica sa, Αθήνα 2004 ) «Ο Πλάτων επέμενε στην αντίληψη ότι η θρησκεία πρέπει να μείνει ευθύνη και μέριμνα της πόλεως. Διατυπώνει την επιθυμία του να καταργηθούν τα ιδιωτικά ιερά των μυστηρίων, ορίζοντας ότι στην ιδεώδη πολιτεία “δεν επιτρέπεται σε κανέναν να έχει ιερά στο σπίτι του, και όταν θέλει κανείς να κάνει θυσία, πηγαίνει στα δημόσια ιερά” (Νόμοι, 909d6-8). Αλλά ζήτησε να απορριφθούν, και μάλιστα να απαγορευθούν, (Πολιτεία, 378a6b1) η ομηρική διδασκαλία και η ησιόδεια κοσμογονία, ως ψευδείς και επικίνδυνες (Πολιτεία, 377d4-6). Ο κίνδυνος από τους ποιητές αυτούς έγκειται στο ότι αποδίδουν αθλιότητες και στυγερά εγκλήματα στους θεούς, κι άρα γεννούν στον άνθρωπο δικαιολόγηση της αμαρτίας του. (Ολόκληρη η Πολιτεία είναι γεμάτη από τη διδασκαλία αυτή. Στο ίδιο θέμα επανέρχεται σε πολλά έργα του ο Πλάτων) … Ο Αριστοτέλης απορρίπτει επίσης την αρχαία θρησκεία και τη θεογονία χαρακτηρίζοντάς την μύθο. (Μετά τα φυσικά, 1074b)» (“Ελληνισμός Προσήλυτος”, σελ. 89).

Αλλά και σύσσωμη η Εκκλησία αιώνες τώρα στους χαιρετισμούς της Παναγίας και στην ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου την ευχαριστεί καρδιακά προσφέροντάς της τους εξής θεοπρεπείς  θεομητερικούς  χαιρετισμούς : «Χαῖρε, τὴν ἀπάτης τὴν πλάνην πατήσασα, χαῖρε, τῶν εἰδώλων τὴν δόξαν ἐλέγξασα…  Χαῖρε, φιλοσόφους ἀσόφους δεικνύουσα,.. χαῖρε, ὅτι ἐμαράνθησαν οἱ τῶν μύθων ποιηταί... Χαῖρε, τῶν Ἀθηναίων τὰς πλοκὰς διασπῶσα.. Χαῖρε, ἡ τῆς βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας..» Και σε ερμηνευτική απόδοση: (Χαίρε, συ, που επάτησες (και εξηφάνισες) την πλάνην της απάτης (του Διαβόλου), χαίρε, συ, που εφανέρωσες τον δόλον (του Σατανά) που υποκρύπτετο εις τα είδωλα..  Χαίρε, συ, που αποδεικνύεις ανοήτους τους φιλοσόφους.. χαίρε, διότι εξ αιτίας σου εξηφανίσθησαν οι μυθολόγοι… χαίρε, συ, που διαλύεις τα περίτεχνα λογικά κατασκευάσματα των Αθηναίων (δηλαδή των φιλοσόφων).. Χαίρε, συ, που μας απαλλάττεις από την βάρβαρον θρησκείαν (της πολυθεΐας)… ) («Ο Ακάθιστος Ύμνος μετά ερμηνείας υπό του π.Επιφανίου  Θεοδωρόπουλου», εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνος, έκδ. ιγ΄)

Πώς είναι δυνατόν κ.Οδυσσέα να πιστεύει κάποιος ότι έχει ανώτερη εμπειρία και κατανόηση στη σχέση ειδώλου Αθηνάς και Παναγίας, τη στιγμή που σύσσωμη η Εκκλησία στη διαχρονία της αντιλαμβάνεται πίσω από την ανύπαρκτη θεά να κρύβεται ολοφάνερα ο δόλος του Σατανά, συνάμα μαζί με την πλάνη και την απάτη του; Αυτά από τα οποία η Θεοτόκος μας απάλλαξε και μας απελευθέρωσε με τη δύναμη του Υιού της και Θεού της πως είναι δυνατόν τώρα να τα θαυμάζουμε, πιστεύοντας ότι μέσω των όποιων προεικονίσεων διασώζουμε ενδόμυχα την όποια ελληνικότηά μας;

Άλλο επιχείρημα που παρατίθεται από τον κ.Οδυσσέα είναι και το εξής:

«Μιλάω για σχέση και όχι για πρόσωπο. ΔΗΛΑΔΗ ΛΕΩ ΟΤΙ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΥΠΟΣΤΑΣΗ Η ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ ΣΧΕΣΗ .. ΄΄που(ΠΡΟΕΙΚΟΝΙΖΕ και ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕ) ακόμα και η ειδωλολατρική έφεση και στάση στην π.Χ εποχή στους μη φιλοσοφούντας εν τω σπερματικώ λόγω προεικόνιζε και προετοίμαζε... Σε ενα μικρό παιδάκι χρησιμοποιείς το παραμύθι και την ζωγραφιά με συμβολικό τρόπο για να το προετοιμάσεις για την πραγματικότητα και όχι να το ωθήσεις στην ΄΄ειδωλολατρεία΄΄-παρανοική φαντασία...».

Οι θεοφόροι Πατέρες και Διδάσκαλοι της Εκκλησίας και Άγιοί της γνωρίζοντας εμπειρικά πόσο εύκολο είναι να πλανηθεί ο νους του ανθρώπου από την απίστευτη πληθώρα των αιρέσεων είναι πολλοί φειδωλοί και προσεκτικοί τι είδους πνευματική τροφή δίνουν στα παιδιά. Η υποτιθέμενη σχέση Αθηνάς – Παναγίας προσπαθεί να παρουσιαστεί ως παιχνίδι και παραμύθι που θα προωθηθεί ως εύπεπτη τροφή (εξαπάτησης;) και συγκινησιακής φόρτισης για τα παιδιά. Θα συμφωνήσουμε απολύτως ότι στα παιδιά η προσφερόμενη γνώση θα πρέπει να είναι μέσα από το παραμύθι και το παιχνίδι.

Εκεί που θα διαφωνήσουμε απολύτως δεν είναι στο πώς προσφέρεται η γνώση αλλά στο τι προσφέρεται ως γνώση. Αυτό που η Εκκλησία μέσω των θεουμένων της χαρακτηρίζει ως γραώδεις μύθους, (ψέμματα που προέρχονται και αναπαράγονται από αργόσχολα γραΐδια), διδασκαλίες δαιμόνων, πλήρως ακατάλληλες για ενηλίκους πώς είναι δυνατόν να είναι ωφέλιμες για ανηλίκους; Πρέπει κάποιος να είναι μισάνθρωπος όταν χαροποιείται στο να φλομώνει στα ψέματα απροστάτευτες, εύπλαστες, ανήλικες υπάρξεις που διαμορφώνουν τώρα την προσωπικότητά τους. Και συνιστά το λιγότερο παραλογισμό αυτήν την νοθευμένη τροφή που ως μεγαλύτεροι τώρα την εγκρίνουμε και την δίνουμε σήμερα ως αξιόπιστη,ότι αύριο θα έχουμε τη δυνατότητα δήθεν να την διορθώσουμε.

Μάλλον συνιστά και απιστία στην Πρόνοια του Θεού, εκκοσμικευμένη και φράγκικη νοοτροπία ότι οι τόσες ιστορίες που προέρχονται από την Αγία Γραφή, το πλήθος των πατερικών συγγραμμάτων των αγίων και το πλήθος των συναξαριών των βίων των αγίων υπολείπονται σε χάρη, είναι ανίκανες να εμπνεύσουν την τρυφερή και ευάλωτη ηλικία των παιδιών και χρειάζονται εκτός των άλλων και τη συνδρομή ειδωλολατρικών ερμηνευτικών προσεγγίσεων. Επιπλέον συνιστά και υποτίμηση της νοημοσύνης των παιδιών ότι τα πάμπολα θεοχαρίτωτα κείμενα της Εκκλησίας δεν είναι επαρκή στο να νοηματοδοτήσουν  και να χαροποιήσουν την παιδική και εφηβική ύπαρξη.

Από την άλλη ίσως κρύβεται και δόλος διότι παρόλο που μεταγενέστερα αναφέρεται ότι το κείμενο αφορά τα παιδιά εν τούτοις από το αρχικό κείμενο πουθενά δεν εξάγεται αυτή η θέση. Από την άλλη αν πιστεύει ότι όλοι είμαστε παιδιά κατώτερης ηλικιακά νοημοσύνης από τη δική του, αυτό είναι ένα άλλο θέμα που ο σεβαστός  κ.Οδυσσέας γνωρίζει καλύτερα. Αν πάλι για να αυτοδικαιώσει την επιχειρηματολογία του υπονοεί στο ότι όλοι θα έπρεπε να είμαστε παιδιά πραγματώνοντας στη ζωή μας την απλότητα και την αγνότητα των παιδιών τότε και πάλι κατά τον λόγον της απλότητας θα έπρεπε να κάνουμε υπακοή στους φωτισμένους Διδάσκαλους και Πατέρες της Εκκλησίας και όχι σε ευσεβείς μεν αλλά αυθαίρετες και υποκειμενικές δε αντιπατερικές τοποθετήσεις.

Αντί ο κ.Οδυσσέας να απαντήσει στα κείμενα των αγίων που παρατίθενται απαντάει μάλλον περισσότερο επιθετικά  κατηγορώντας για ιουδαϊκή τυπολατρία.

Αντί να επικεντρωθεί  στα επιχειρήματα που κατατίθενται και να απαντήσει με ψυχραιμία, πανικοβάλλεται και προσπερνάει την επιχειρηματολογία του κειμένου. Η κριτική του μεταπίπτει από την κριτική του κειμένου σε κριτική ολόκληρου του έργου του Αντιαιρετικού Εγκολπίου και συγχρόνως ως μέγας Κριτής της Οικουμένης με προορατικό χάρισμα διαγιγνώσκει και αξιολογεί τις προθέσεις των συντακτών διότι μάλλον αδυνατεί να κατανοήσει τα πατερικά κείμενα που παρατίθενται αναφορικά με το κείμενό του. Και εκεί εκτίθεται ανεπανόρθωτα.

Διότι ο κ.Οδυσσεύς υποστηρίζει: « Π.Χ.μιλάτε για ώρες και γράφετε σελίδες ατελείωτες ότι οι Ιεχωβάδες είναι αιρετικοί και τελικά κανένα δεν πείθετε...γιατί; Διότι χάσατε την απλότητα, και τα ερμηνεύεται όλα με την δοιάνοια ΄΄με την γλωσολαλιά της πατερικής ερμηνείας΄΄ και όχι με το Πνεύμα των Πατέρων. Καθότι αν παραθέσετε απλά τα λόγια του Κυρίου..». Από τα πολλά ορθογραφικά λάθη και το ύφος και τα επιχειρήματα του κειμένου μάλλον αγνοεί την ειδική βιβλιογραφία της διαλεκτικής της Ορθοδόξου Εκκλησίας με την πολυσύνθετη πλάνη του φαινομένου του παγανισμού που μέρος αυτής αναφέρεται στο παρόν κείμενο.

Είμαστε μάλλον σίγουροι ότι αν γνώριζε την προαναφερόμενη  διδασκαλία της Εκκλησίας θα ήταν σύμμαχος με τις θέσεις που ταπεινά διατυπώνονται και δεν θα επέμενε σε τσιτάτα καινοδιαθηκικών χωρίων που είναι εντελώς άσχετα με το υπό συζήτηση θέμα. Το να πρεσβεύει ότι τα κείμενα για τους μάρτυρες του Ιεχωβά επειδή έχουν μεγάλη έκταση  και για αυτό δεν πείθουν κανένα επιβεβαιώνουν έτι περισσότερο τον πανικό, την αδιακρισία του, και την τυπολατρία του. Από την άλλη είναι η κορωνίδα του ευσεβισμού και της υποκρισίας ότι κανείς δεν πείθεται από τα άρθρα του Αντιαιρετικού Εγκολπίου ενώ υπονοείται από τα δικά του σώζεται ο κόσμος. Αφού πιστεύει στη τόσο σημαντική συμβολή των άρθρων του για την σωτηρία του κόσμου, τα αφήνουμε στην κρίση του λαού του Θεού.

Το Αντιαιρετικό Εγκόλπιο ουδέποτε είχε αξιώσεις σωτηρίας του κόσμου γνωρίζοντας ότι Άλλος είναι Εκείνος που σώζει, απλώς γίνεται ένα απλό ιστολόγιο προβληματισμού και σύγχρονης ερεύνης που αναδεικνύει πολλά δυσεύρετα κείμενα που ενδέχεται να βοηθήσουν θεραπευτικά αρκετούς αδελφούς εμπλεκομένους με την αίρεση και τον αποκρυφισμό αλλά και να λειτουργήσει και προληπτικά και αποτρεπτικά. Επιχειρεί να συλλέγει και να παρουσιάζει τα καλύτερα των κειμένων με σκοπό να λειτουργεί ως ένα ανθολόγιο της σοφίας των Πατέρων στην αντιμετώπισή τους με την διαβρωτική πλάνη των αιρέσεων. Ορισμένες φορές κάποια κείμενα συνεργατών υπολείπονται ανθρωπίνως αυτής της προοπτικής αλλά με τις προσευχές και τις δικές σας ευελπιστούμε να γίνουμε καλύτεροι και να ανταποκριθούμε ακόμα καλύτερα στο ευαίσθητο αυτό ποιμαντικό τομέα της Εκκλησίας, της αντιμετώπισης των αιρέσεων. Η συνεργασία μας με συνεργάτες που εργάζονται δεκαετίες στην ποιμαντική αντιμετώπιση των αιρέσεων και δη των καλουμένων μαρτύρων του Ιεχωβά, έχει διορθώσει τυχόν κενά, έχει αναβαθμίσει την ποιότητα των αναρτήσεων και συνεχώς η βελτίωση είναι σε εξέλιξη. Συνεπώς ότι δεν έχουν βοηθηθεί θύματα και συγγενείς θυμάτων των μαρτύρων του Ιεχωβά είναι ψευδές και καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Ενδέχεται να αδικεί τα δεκάδες θύματα που βοηθήθηκαν με τα άρθρα του Αντιαιρετικού Εγκολπίου και σε καμμιά περίπτωση δεν θέλουμε να δεχτούμε ότι υιοθετεί μια φονταμενταλιστική εκδοχή της Παναγίας (Και αν η Βασίλισσα είναι Έτοιμη να επέμβει, ποιός μπορεί να αντισταθεί;;;) όμοια με εκείνη των μαρτύρων του Ιεχώβα που αναμένουν τον Χριστό ως σφαγέα όσων δεν ανήκουν στο μαντρί της εταιρείας “Σκοπιάς”.

Και συνεχίζοντας τη δική του επιχειρηματολογία καταθέτει: «Καθότι αν παραθέσετε απλά τα λόγια του Κυρίου, «εγώ τίθημι την ψυχήν μου, ίνα πάλι λάβω αυτήν»(Ιω. 10,17) «λυπήσου τον εαυτό σου Κύριε» (Ματθ. 16) «Ύπαγε οπίσω μου Σατανά, ότι ου φρονείς τα του Θεού αλλά τα των ανθρώπων»(Ματθ. 16,23). «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι». (Μάρκ. 8, 34) «εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού»(Γαλ.6:13), διότι « ο λόγος γαρ ο του σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστί τοις δε σωζομένοις ημίν δύναμις Θεού εστι,»(Α΄Κορ. 1:17»,επιεδή ο Ιησούς Χριστός «εγενήθη εν σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις» (1 Κορ.1:30) ως ο «Εσταυρωμένος» (1 Κορ.1:23). ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΚΑΜΜΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ...όλοι θα καταλάβαιναν ΤΗΝ σατανική ΑΠΑΤΗ».

Συνεπώς ενδέχεται να μετατραπεί σε εχθρό του διαλόγου και πολέμιο της Εκκλησίας και της Παναγίας, διότι είναι στη φύση της η Εκκλησία να διαλέγεται αενάως σε πολλαπλές κατευθύνσεις και ιδίως με τους αδελφούς που παγιδεύονται στην αίρεση για να ξεσκεπάζει το αληθινό πρόσωπο της αίρεσης και να αναδεικνύεται περίλαμπρη η αλήθεια. Είναι το λιγότερο προσβολή να υποτιμάται και να λοιδορείται το ποιμαντικό και απολογητικό έργο της Εκκλησίας που με τόσο αντίξοες συνθήκες αγωνίζεται να παραθέτει το λόγο της αληθείας με χιλιάδες πατερικά κείμενα απαντώντας όχι καθυβρίζοντας τους αιρετικούς, ούτε αδιαφορώντας, ούτε κινούμενοι με μια βιαστική, υπεροπτική επιπολαιότητα αλλά με βαθιά συναίσθηση της εν Χριστώ ποιμαντικής ευθύνης. Αυτού του είδους η επιχειρηματολογία του δεν διαφέρει καθόλου από τους αντίστοιχους παπικούς και προτεσταντικούς συλλογισμούς που μάλλον εννοιολογικά ταυτίζεται με αυτούς. Τα νοήματα της Γραφής ερμηνεύονται αυθεντικά από την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας τους αγίους και θεούμενους.

Αν επιχειρηθεί η ερμηνεία απολυτοποιώντας τον δικό μας λογισμό βάζοντάς τον υπεράνω από την εμπειρία της Εκκλησίας τότε έχουμε  εξασφαλισμένο το εισιτήριο για την είσοδό μας στο χώρο της αιρέσεως και της πλάνης. Αντί να διασφαλίζουμε την ορθή ερμηνεία της Βίβλου, συστοιχιζόμενοι “επόμενοι τοις αγίοις πατράσι”, ακολουθούμε το δικό μας ίδιον θέλημα που ενίοτε εμφανίζει τον χαρακτήρα του Κριτή της οικουμένης. Μας κάνει αλγεινή εντύπωση που ο κ. Οδυσσέας είναι εχθρός του διαλόγου και της ερμηνείας των κειμένων υπό το φως των Πατέρων. Αυτή η κακόδοξη θέση της απολυτοποίησης του δικού μας λογισμού και του παραμερισμού της Ιεράς Παραδόσεως, της αυθεντικής ερμηνείας των αγίων στα ιερά κείμενα της Εκκλησίας γέννησε το έκτρωμα του Προτεσταντισμού, που έως το 1993 κατά την ομολογία του Frank Schaeffer («Χορεύοντας μόνος») υπήρχαν στην Αμερική 23000 διαφορετικές χριστιανικές ομολογίες. Αυτές οι διασπάσεις δημιουργήθηκαν επειδή πέταξαν από τη ζωή την Ιερά Παράδοση και πίστευσαν ότι η Βίβλος ερμηνεύεται από μόνη της χωρίς ιδιαίτερες προϋποθέσεις και το φωτισμό των Αγίων Πατέρων και Διδασκάλων της Εκκλησίας.

«Διότι χάσατε την απλότητα, και τα ερμηνεύεται όλα με την δοιάνοια ΄΄με την γλωσολαλιά της πατερικής ερμηνείας΄΄ και όχι με το Πνεύμα των Πατέρων.»

Το Πνεύμα των Πατέρων σπάνια χρησιμοποιείται ως έκφραση με κεφαλαίο Π.. Η γλωσσολαλιά σήμερα είναι είτε δαιμονική κατάσταση, είτε κατάσταση αυθυποβολής, είτε κατάσταση απάτης, που εμφανίζεται σήμερα σε κάποιες παραχριστιακές κινήσεις του Προτεσταντισμού. Είναι το ελάχιστον βλασφημία να καταλογίζεται στα θεοφώτιστα κείμενα των Αγίων η δαιμονική εξωεκκλησιαστική κατάσταση της γλωσσολαλιάς.. (Ο Ιερός Χρυσόστομος αναφέρει για το χάρισμα της γλωσσολαλιάς: «Τό παλαιόν ὁ βαπτισθείς καί πιστεύσας εὐθέως  πρός τήν φανέρωσιν τοῦ Πνεύματος διαφόροις ἐλάλει γλώσσαις» (Είς τας Πράξεις των αποστόλων Γ΄) αλλά στη συνέχεια «συνεστάλη καί ἀνῃρέθη ἐξ ἀνθρώπων ἡ χάρις αὕτη» (Εἰς τήν ἁγίαν Πεντηκοστήν Α΄).

Υπάρχει επίσης μια ανύπαρκτη στην Εκκλησία διάκριση μεταξύ της πατερικής ερμηνείας και του πνεύματος των Πατέρων. Κατά τον κ. Οδυσσέα, η παράθεση της διδασκαλίας των Πατέρων συνιστά και έλλειψη απλότητος επειδή αναλύουν διεξοδικά σε τρομερή, εκτενή έκταση τις παραχαράξεις των αιρέσεων εις βάρος της Αληθείας, αυτό το οξύμωρο επιχείρημα μόνο ο κ. Οδυσσέας μπορεί να μας το εξηγήσει.

«καλή η προαίρεση της προσπαθειάς σου να υποστηρίξεις την Εικόνα της Παναγίας αλλά άτοπη και ρηχή. Δεν θα χρειαζόταν να μπείς στην ανάλυση της παγανιστικής σύνδεσης της Παναγίας μας με την Αθηνά αν είχες προσέξει με περισσότερη λεπτομέρια την φράση μου ή τουλάχιστον είχες προσευχηθεί στην Παναγία πριν η δοιάνοια σου καταλήξει με τόση οξυδέρκεια, Μιλάω για σχέση και όχι για πρόσωπο».

Αντιπαρερχόμεθα τον ειρωνικό τόνο, και θα εξετάσουμε το λογικό παράλογο ότι όταν επικαλείται την Αθηνά αναφέρεται σε σχέση και όχι σε πρόσωπο. «Καθότι η Α-θηνά(η μη φανερωμένη),η ΄΄θεά΄΄της σοφίας,η παρθένος,η αρχιστράτηγος των Ελλήνων,η ΄΄θεά΄΄του ελέους, λαμβάνει υπόσταση και ένωση μετά των Ελλήνων στην Φανερωμένη Θεοτόκο,την Μητέρα της Σοφίας και του Λόγου,στην Αειπάρθενο,στην Υπέρμαχο Στρατηγό των Ελλήνων,στην Ελεούσα Πάναγνο,στην Παναγία μας.» Ένας αντικειμενικός μέσος αναγνώστης εύκολα καταλαβαίνει ότι δεν πρόκειται μόνο για σχέση αλλά και για πρόσωπο, και η εν λόγω δικαιολογία κανένα βεβαίως δεν πείθει. Ας κάνουμε όμως την υπόθεση ότι ομιλεί μόνο για σχέση  και όχι για πρόσωπο. Αυτό λογικά είναι ανισσόροπο και παράδοξο διότι στην κοινή λογική και στην πατερική γραμματεία δεν υφίσταται πρόσωπο δίχως σχέση και σχέση άνευ προσώπου, όπως και υπόσταση ανενέργητη ή ενέργεια άνευ υποστάσεως.

Ακόμα και να υποθέσουμε ότι θεραπεύονται οι δύο ως άνω ισχυρισμοί και ομιλούμε μόνο για σχέση, τότε θα πρέπει να είναι μαρτυρούμενη αυτή η συνάφεια στο θησαυρό των Πατέρων της Εκκλησίας. Αν το προσπεράσουμε και αυτό μπορούμε να περάσουμε σε μια 4^η ερμηνευτική θεώρηση και υπόθεση εργασίας. Χάριν καταχρηστικής οικονομίας μπορεί να επαναδιατυπωθεί κάπως πιο μετριοπαθώς ο ισχυρισμός ότι η “θεά” εικονίζει την Παναγία, όπως ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς στο διάλογό του με τους μουσουλμάνους, που στην αρχή της συζητήσεώς του συγκαταβατικά αναζήτησε ένα κοινό σημείο της αληθούς χριστιανικής πίστεως με την πλάνη του Ισλάμ για την πρόοδο του διαλόγου. Όταν όμως έφτασε η ώρα απέδειξε διά ακλόνητων επιχειρημάτων το ψεύδος και την κακοήθεια της μουσουλμανικής πίστης, παρόλο που ήταν αιχμάλωτος και κινδύνευε η ζωή του.

Και υπάρχει και ένας άλλος κίνδυνος περί προεικονίσεως που καταγγέλλει ο Άγιος Απόστολος Παύλος για τη μαντευομένη των Φιλίππων.

Η μαντευομένη των Φιλίππων Στην Καινή Διαθήκη γίνεται λόγος και για την μαντευομένη παι­δίσκη (δούλη) στους Φιλίππους. Όταν ο Άγιος Απόστολος Παύλος βρισκόταν στους Φιλίππους και κήρυττε τον λόγον τού Ευαγγελίου συνήντησε, μαζί με τον Σύλα, όταν πήγαιναν στον τόπο της προ­σευχής, μία νεαρή παιδίσκη (δούλη), η οποία είχε μέσα της πονηρό πνεύμα πύθωνος (μαντικό πνεύμα) και η οποία απέδιδε στους κυρίους της πολλά κέρδη, εκ της εργασίας της μαντικής που έκανε, προλέγουσα, επί πληρωμή, στους προσερχομένους τα μέλλοντα και άγνωστα. Αυτή, η ταλαίπωρος, ακολούθησε κατά πόδας τους Αγίους Απο­στόλους Παύλον και Σύλαν και φωνάζοντας δυνατά, για να την ακούν οι άνθρωποι, έλεγε τα εξής: Αυτοί οι άνθρωποι, είναι δούλοι τού Θεού του Ύψιστου, οι οποίοι μας γνωστοποιούν τον δρόμο δια τού οποίου θα σωθούμε. Αυτό το έκανε το πονηρό πνεύμα, μέσω της νεάνιδος αυτής, για πολλές μέρες και όχι βέβαια για αγαθό σκοπό. Απέβλεπε το πονηρό πνεύμα στο να προσελκύση στον εαυτό του την απεριόρι­στη εμπιστοσύνη τού λαού, λέγοντας αυτά τα λόγια, τα οποία εκ πρώτης όψεως εφαίνοντο «αληθινά». Με τα «αληθινά αυτά λόγια» το πονηρό πνεύμα απέβλεπε· πρώτον να καλοπιάση τους Αποστόλους, ώστε να μη το εκδιώξουν από την νεανίδα και δεύτερον στην πιθανό­τητα να κερδίση την εμπιστοσύνη τού κόσμου. Και αν ο κόσμος πί­στευε ότι η παιδίσκη (δηλ. το πονηρό πνεύμα που είχε μέσα της και δεν εφαίνετο) λέγει και αυτή πράγματα αληθινά, θα εξακολουθούσε να πηγαίνη για να μαθαίνη τα μέλλοντα από την μάντισσα αυτή, ενώ ακόμη το πονηρό πνεύμα, καθώς υπολόγιζε, αργότερα θα υπέβαλε στον κόσμο και θα του έλεγε πανούργως και δολίως άλλες πλάνες, πονηριές και ψεύδη, εναντίον της διδασκαλίας των Αποστόλων. Ο Άγιος Απόστολος Παύλος αγανάκτησε για την δολιότητα, όχι της νεάνιδος, γιατί τα λόγια δεν ήταν δικά της, αλλά του πονηρού πνεύματος, έστρεψε πίσω προς την δούλη αυτή και επετίμησε το πο­νηρό πνεύμα και είπε: «Παραγγέλλω σοί εν τω ονόματι Ιησού Χρι­στού εξελθείν απ’ αυτής και εξήλθεν αυτή τη ώρα». Με την επιτίμηση του Αγίου Αποστόλου Παύλου εξήλθε το πο­νηρό πνεύμα και έπαυσε η μαντεία της νεανίδος και αυτή ελευθερώθηκε από την κυριαρχία του διαβόλου. Όμως ο Άγιος Απόστολος Παύλος περιέπεσε σε περιπέτεια διωγμού και τον συνέλαβαν, όπως είναι γνωστό, από την καταγγελία των κυρίων της παιδίσκης, που έκαναν στους στρατηγούς, γιατί έχασαν τα κέρδη. Την εξέλιξη αυτή, ασφαλώς, ο Άγιος Απόστολος Παύλος την προγνώριζε από την χάρη του Παναγίου Πνεύματος. Ίσως, γι’ αυτό υπέμεινε για πολ­λές ημέρες αυτή την ενόχληση από το πονηρό πνεύμα. Ήθελε όμως να κηρύξη το σπόρο του Αγίου Ευαγγελίου μερικές ημέρες, για να ριζώση στις ψυχές των ανθρώπων και μετά ταύτα να διώξη και το πονηρό πνεύμα από την παιδίσκη, που ασφαλώς από την πρώτη στιγμή την είδε με φιλανθρωπία. Άλλωστε εκεί πήγε ως Απόστο­λος να σώση και αυτή την ταλαίπωρη ψυχή. Ποιος δεν θαυμάζει τη σοφία αυτή του Αγίου Αποστόλου Παύλου και Σύλα; Έκαναν οι δύο Απόστολοι ότι έκανε ο Χριστός, σε πολλές περιπτώσεις που δεν θε­ράπευε αμέσως, για πνευματικούς λόγους και για το συμφέρον των ψυχών. Αυτό κάνει ο Χριστός και σήμερα στη ζωή των πιστών ανθρώπων δεν απαντά αμέσως στις προσευχές τους. Από την περίπτωση αυτή της παιδίσκης, που είχε αυτό το πνεύμα Πύθωνος και μάντευε στους ανθρώπους, εξάγεται ένα ση­μαντικό συμπέρασμα και κανόνας. Ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει οι πι­στοί Χριστιανοί να συναυτίζωνται και να πιστεύουν τα πονηρά πνεύματα τα οποία ομιλούν, μέσω των ανθρώπων - οργάνων τους (μάγων, μέντιουμ, αστρολόγων κ.λπ.), έστω και αν φαίνεται ότι λένε «μερικές αλήθειες!» Γιατί κάτω από την «αλήθεια» αυτή, που φαίνε­ται ότι λέγουν προσποιούμενα τα πνεύματα, πάντοτε, κρύβεται το ψεύδος! Έτσι έκανε και στον παράδεισο! Ο Οικουμένιος (μάλλον πρόκειται για τον Άγιο και θαυμα­τουργό Επίσκοπο Τρίκκης που έζησε τον τέταρτο αιώνα, έλαβε μέ­ρος στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο και έγραψε υπομνήματα στις Πρά­ξεις και στις Επιστολές του Αγ. Αποστόλου Παύλου) εκθέτοντας τον τρόπο ενεργείας της Πυθίας, εν αντιπαραβολή προς την παιδί­σκη των Φιλίππων γράφη τα εξής: «Διαπονηθείς γαρ, φασίν, ο Παύλος, τουτέστι κινηθείς και δηχθείς, και αληθή λέγουσαν επιστομήσας αυτήν, εκέλευσεν εξελθείν εξ αυτής το δαιμόνιον, διδάσκων ημάς μηδέ τη αληθεία συνηγορείν προσποιουμένους δέχεσθαι δαί­μονας· αλλά πάσαν αυτοίς αποτειχίζειν πλάνης οδόν, και αποφράττειν προς τα παρ' αυτών πάντα την ακοήν» Δηλαδή, όπως είπαμε, να μη συμφωνούμε με τα πονηρά πνεύματα τα οποία, κα­τά προσποίησιν, λένε δήθεν «αλήθεια», αλλά να φυλαγόμεθα από την πλάνη τους και να κλείνομε τα αυτιά μας σε όλα όσα λένε. Ας φραγή το στόμα αυτών που τρέχουν στα όργανα τού διαβόλου να μάθουν και να λάβουν πληροφορίες και συμβουλές. Δεν υπάρχει καμμία δικαιολογία για τους Χριστιανούς, που αφήνουν την Εκκλη­σία και αρνούνται την πίστη του Χριστού και τρέχουν σε βαλτόνε­ρα της πλάνης να πιούν νερό. Εδώ θα παραθέσω ένα περιστατικό. Σε κάποιο σχολείο ένα μι­κρό κοριτσάκι είχε πνεύμα πύθωνος, μαντικό. Κάθε μέρα, τόσο στα παιδάκια τού σχολείου, αλλά κυρίως, στις διδασκάλισσες, πλησιάζοντές της, τις απεκάλυπτε ό,τι τυχόν κακό μπορεί να είχαν κάνει. Αυτό το πράγμα τους προβλημάτισε. Μία, όμως, πιστή Χριστιανή διδασκάλισσα, τις έπεισε όλες να πάνε να εξομολογηθούν, πράγμα το οποίο έκαναν. Την άλλη ημέρα της εξομολογήσεως το κοριτσάκι πλησίαζε, όμως δεν μπορούσε να αποκαλύψη τίποτε! Πόσο μεγάλο είναι το μυστήριο της ειλικρινούς μετανοίας και εξομολογήσεως! Σβήνει από τον πνευματικό κόσμο την κάθε αμαρτία. (αρχιμ. Κωνσταντίνου Ραμιώτη, «Η μαγεία υπό το φως της Ορθοδόξου Εκκλησίας», Αθήνα 2002, σ.116-118)

Ολοκληρώνοντας κάποιος δύσπιστος θα μπορούσε να ισχυριστεί καλά όλα αυτά, αλλά μήπως δίνουμε μεγαλύτερη σημασία από ότι έχει στο φαινόμενο του νεοπαγανισμού.

Ας αφήσουμε να μιλήσει ένας από τους πιο σύγχρονους φωτισμένους και λογίους Γέροντες του Αγίου Όρους «..Ειδωλολατρία τελικά σημαίνει απόδοση λατρείας σε αγάλματα, που εικονίζουν θεούς πολυθεϊστικών θρησκειών ή πλάσματα επινοούμενα από τη φαντασία, που στερούνται πραγματικής υπόστασης, ή κάθε είδος λατρείας, που δεν αποδίδεται στον Δημιουργό, αλλά στα δημιουργήματα, ή σήμερα στη λατρεία του ανθρώπου στην ύλη με σοβαρή και νοσηρή ψυχοπαθολογία. Ο ειδωλολάτρης βιώνει τη φαντασία του, που προκαλείται από κάποια φοβερά φαινόμενα, επεξεργάζεται την εικόνα, δίχως να έρευνα την πραγματικότητα και την αξία της.. Οι αρχαίοι Έλληνες συχνά στους θεούς τους απέδιδαν τα δικά τους ψυχολογικά και πνευματικά χαρακτηριστικά… Σήμερα το θρησκευτικό συναίσθημα εύκολα μετακινείται. Παρατηρείται μια θρησκευτική επαιτεία, μια ιδιωτικοποιημένη πνευματικότητα, με πλούσιες προσφορές ακόμη και στο διαδίκτυο, που απομονώνει, κολακεύει και παρασύρει, κι απ’ τον νεοεποχήτικο πλουραλισμό και συγκρητισμό οδηγείται κανείς στην κατασκευή μιας νέας δικής του θρησκείας… Ο κλασσικός τύπος του μέσου νεοειδωλολάτρη… ενεργεί βασικά σαν η θρησκεία να’ ναι μια καθαρά ατομική, ψυχολογική και υποκειμενική υπόθεση, θεωρεί ότι είναι ένας ιδιαίτερα πνευματικός άνθρωπος, περισσότερο Έλληνας, και συνάμα υπόδουλος του υλιστικού ευδαιμονισμού και των παθών του. Κατηγορεί τον Χριστιανισμό ως τέκνο του ιουδαϊσμού κι ο ίδιος είναι ένας τέλειος Φαρισαίος, ουχί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων, άρπαγες, άδικοι, τελώνες, αλλά φιλάνθρωπος, ιδεολόγος, αρχαιολάτρης, σοφός, δίκαιος, σπουδαίος και μεγάλος.. » (μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου,  «Άγιον Όρος και κοινωνία», εκδ. Αρμός, α΄ έκδ.2009, σελ. 200-215)

Μετά ειλικρινούς σεβασμού ένας αχρείος μαθητής της Εκκλησίας

---

[1] Θεολογικά λατρεία και απόλυτη προσκύνηση απονέμεται μόνο στον Τριαδικό Θεό και βέβαια στον Χριστό ενώ στους αγίους και στην Θεοτόκο τιμή και σχετική προσκύνηση. Αυτή ήταν ανέκαθεν η πίστη της Εκκλησίας του Χριστού, της Ορθόδοξης Εκκλησίας και έτσι ακριβώς διατυπώθηκε με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια στη θεολογία, και τους όρους της Ζ΄Οικουμενικής Συνόδου και στα θεολογικά εκπληκτικά κείμενα των αγίων Ιωάννου Δαμασκηνού και Θεοδώρου του Στουδίτου (ου τη μνήμη επιτελούμε σήμερα και επικαλούμαστε τον διαρκή φωτισμό του σε κάθε λογική εικόνα του Θεού) που εξήντλησαν το θέμα περί Εικόνων και περί τιμής και λατρείας των αγίων και του Χριστού αντίστοιχα. Αν κάποιος παραθεωρεί την βιβλικοπατερική παρακαταθήκη και θεολογία των αγίων, των Οικουμενικών Συνόδων, των πλούσιων πατερικών απολογητικών και αντιρρητικών συγγραμμάτων εύκολα μπορεί να επικαλεσθεί λόγω αγνοίας όταν παρουσιάζονται θεολογικές επισημάνσεις των θεοφόρων Πατέρων ότι αυτές συνιστούν φαρισαϊσμό, έλλειψη προσευχής (και των αγίων που τα διατυπώνουν;), ιουδαϊκή τυπολατρία, έλλειψη απλότητας, μπέρδεμα διανοίας και άλλοι “όμορφοι” χαρακτηρισμοί.

[2] Βλ. περισσότερα 1) π.Κυριακός Τσουρός, «Ο Νεοπαγανισμός της Νέας Εποχής», εκδ. ΠΕΓ 2008, 2) «Νεοπαγανισμός, η απειλή από το παρελθόν», εκδ. “Αποστολική Διακονία” α’2002, 3) π. Γεώργιος Μεταλληνός, «Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;», εκδ. Αρμός, α΄2003, 4) «Φαινόμενα Νεοειδωλολατρίας», Εταιρεία Ορθοδόξων Σπουδών, 2004,  Εισηγήσεις Τριήμερου Επιστημονικού Συνεδρίου. 5) «Επιστροφή εις την αρχαίαν ειδωλολατρίαν;», Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτου, εκδ. Σταυρός, 1992.

---

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον      www.egolpion.com

12  ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2013

Read more: http://www.egolpion.com/a8ina_theotokos2.el.aspx#ixzz2kR8p9sr7