Η πατρίδα του κάθε ανθρώπου και η θρησκεία είναι το παν Μητροπολίτης Σερβίων & Κοζάνης Διονύσιος Ψαριανός

24 Μαρτίου 2018

Μαζί με τας άλλας ομιλίας, που θα γίνουν σήμερον και θα ακουσθούν εντός των ιερών ναών, ας ακουσθή παρακαλώ και η ομιλία αυτή, αφού άλλως τε μας παρέχεται ο χρόνος μέχρι της ώρας της Δοξολογίας κατά το επίσημον πρόγραμμα. Οι περισσότεροι από τους ομιλητάς είναι μάλλον βέβαιον ότι θα αγνοήσουν και τον χώρον της Εκκλησίας εντός του οποίου θα ομιλήσουν και την συμβολήν της Εκκλησίας εις το γεγονός το οποίον εορτάζομεν. Διά τούτο έτι μάλλον θα πρέπει να ακουσθή σήμερον εντός του ιερού αυτού χώρου, μία ομιλία η οποία, έξω από ιδεολογικάς προκαταλήψεις, θα εκθέση με συντομίαν την θέσιν και το έργον της Ορθοδόξου Εκκλησίας εις την ζωήν του νέου Ελληνισμού, προ και μετά την Ελληνικήν Επανάστασιν, κυρίως δε κατά την διάρκειαν αυτής.

Η Ορθόδοξος Εκκλησία διεδραμάτισε πράγματι σπουδαίον πρόσωπον όχι μόνο εις την διάσωσιν της πίστεως του λαού, της εθνικής συνειδήσεως και της γλώσσης, αλλά και εις την προετοιμασίαν της Ελληνικής Επαναστάσεως, εις την οποίαν ενεργώς συμμετέσχε με πολλάς και μεγάλας θυσίας. Αλλά η Ελληνική Επανάστασις είχε το ατύχημα διά το Έθνος να συμπέση εις τας αρχάς του παρελθόντος αιώνος και μετά την Γαλλικήν Επανάστασιν, εις τους χρόνους δηλαδή του διαφωτισμού και της αρνήσεως, αι ιδέαι των οποίων δυσμενώς επέδρασαν επί του αναγεννωμένου Ελληνικού Έθνους. Την επομένην της μεγάλης Επαναστάσεως η Εκκλησία ως θεσμός και ο ιερός Κλήρος, ως πνευματικός οδηγός του λαού, όχι μόνον ηγνοήθησαν, αλλά και θετικώς απεκλείσθησαν από την ζωήν του νέου Κράτους.

Οι εχθροί του Έθνους και της Εκκλησίας εδυσφήμησαν και εσυκοφάντησαν τον ιερόν Κλήρον, πολλοί δε και εκ των διανοουμένων μας μετά την Επανάστασιν επί εκατόν πενήντα τώρα χρόνια, προσκατειλημμένοι και αυτοί κατά της Εκκλησίας και ποτισμένοι με το πνεύμα της αρνήσεως, έφθειραν όχι ολίγον το αίσθημα του ορθοδόξου Ελληνικού λαού, τον οποίον εζήτησαν να αποκόψουν από την παράδοσίν του και την πατρώαν ευσέβειαν.

Αλλ’ αν θα είχε κανείς να κατηγορήση την Εκκλησίαν, θα έλεγεν ότι πολλάκις τον τελείως δευτερογενή δι’ αυτήν εθνικόν σκοπόν έθεσεν υπεράνω των καθαρώς θρησκευτικών και πνευματικών της έργων και του ιδίου της συμφέροντος. Αλλ’ ακριβώς διά τούτο όχι να κατηγορήσωμεν την Εκκλησίαν δεν έχομεν, αλλά και oι Έλληνες και όλοι οι βαλκανικοί λαοί αιώνιον οφείλομεν εις αυτήν ευγνωμοσύνην διά την κένωσιν αυτής και τας θυσίας της υπέρ του Έθνους. Συνήθως ομιλούμε περί των υπηρεσιών του ορθοδόξου Κλήρου και της Εκκλησίας προς το Έθνος από της επομένης της αλώσεως μέχρι της Επαναστάσεως, και εννοούμεν τι προσέφερεν αυτή εις πρόσωπα και εις άψυχον υλικόν αλλ’ είναι μεγαλυτέρας άξιας, ηθικής και πνευματικής η ζημία την οποίαν αύτη υπέστη, κενώσασα εαυτήν και άρασα τον βαρύν σταυρόν, όχι πλέον του σωματικού, αλλά του ψυχικού μαρτυρίου.

ΟΙ ΚΑΤΑΒΑΣΙΕΣ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ-ΨΑΛΛΕΙ Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ...

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος

25 Μαρτίου 2018

Η εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου είναι Δεσποτικοθεομητορική εορτή. Αυτό σημαίνει ότι είναι Δεσποτική επειδή αναφέρεται στον Δεσπότη Χριστό, ο οποίος συνελήφθη στην γαστέρα της Θεοτόκου, και θεομητορική εορτή επειδή αναφέρεται στο πρόσωπο εκείνο που συνετέλεσε στην σύλληψη και την ενανθρώπηση του Λόγου του Θεού, δηλαδή την Παναγία.

Η Θεοτόκος Μαρία έχει μεγάλη αξία και σπουδαία θέση στην Εκκλησία, ακριβώς γιατί ήταν το πρόσωπο εκείνο που περίμεναν όλες οι γενεές, και αυτή έδωσε στον Λόγο του Θεού την ανθρώπινη φύση. Έτσι, το πρόσωπο της Θεοτόκου συνδέεται στενά με το Πρόσωπο του Χριστού. Και η αξία της Παναγίας δεν οφείλεται μόνον στις αρετές της, αλλά κυρίως στον καρπό της κοιλίας της. Γι’ αυτό, η Θεοτοκολογία συνδέεται στενώτατα με την Χριστολογία. Όταν κάνουμε λόγο για τον Χριστό δεν μπορούμε να αγνοήσουμε αυτήν που του έδωσε σάρκα, και όταν κάνουμε λόγο για την Παναγία, αναφερόμαστε ταυτόχρονα και στον Χριστό, γιατί από Αυτόν αντλεί Χάρη και αξία. Αυτό φαίνεται καθαρά στην ακολουθία των Χαιρετισμών, στην οποία υμνείται η Θεοτόκος, αλλά πάντοτε εν συνδυασμώ με το ότι είναι μητέρα του Χριστού: «Χαίρε ότι υπάρχεις βασιλέως καθέδρα, χαίρε ότι βαστάζεις τον βαστάζοντα πάντα».

Αυτός ο σύνδεσμος Χριστολογίας και Θεοτοκολογίας φαίνεται και στην ζωή των αγίων. Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των αγίων, που είναι τα πραγματικά μέλη του Σώματος του Χριστού, είναι ότι αγαπούν την Παναγία. Είναι αδύνατον να υπάρχη άγιος ο οποίος δεν την αγαπά.

α´

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου είναι η αρχή όλων των Δεσποτικών εορτών. Στο απολυτίκιο της εορτής ψάλλουμε: «σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον και του απ’ αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις…». Το περιεχόμενο της εορτής αναφέρεται στο γεγονός κατά το οποίο ο αρχάγγελος Γαβριήλ – ο άγγελος εκείνος με τον οποίο συνδέονται όλα τα γεγονότα που έχουν σχέση με την ενανθρώπηση του Χριστού – επισκέφθηκε με εντολή του Θεού την Παναγία και την πληροφόρησε ότι έφθασε ο καιρός της σαρκώσεως του Λόγου του Θεού, και ότι αυτή θα γίνη η μητέρα Του. (βλ. Λουκά α’, 26-56).

Η λέξη «ευαγγελισμός» αποτελείται από δύο επί μέρους λέξεις, ήτοι εύ και αγγελία, και δηλώνει την καλή είδηση, την καλή αγγελία. Πρόκειται για την πληροφορία που δόθηκε δια του αρχαγγέλου ότι ο Λόγος του Θεού θα ενανθρωπήση για την σωτηρία του ανθρώπου. Ουσιαστικά πρόκειται για την εκπλήρωση της υποσχέσεως του Θεού, που δόθηκε μετά την πτώση του Αδάμ και της Εύας (βλ. Γεν. γ’, 15), η οποία λέγεται πρωτευαγγέλιο. Γι’ αυτό, η πληροφορία της ενανθρωπήσεως του Λόγου του Θεού είναι η μεγαλύτερη είδηση μέσα στην ιστορία.

Κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, το ευαγγέλιο του Θεού είναι πρεσβεία του Θεού και παράκληση στους ανθρώπους δια του σαρκωθέντος Υιού Του. Παράλληλα είναι και η καταλλαγή των ανθρώπων με τον Πατέρα, ο Οποίος δίνει ως μισθό την αγέννητη θέωση σε αυτούς που υπακούουν στον Χριστό. Η θέωση λέγεται αγέννητη γιατί δεν γεννάται, αλλά φανερώνεται στους αξίους. Επομένως, η θέωση που προσφέρεται δια του ενανθρωπήσαντος Χριστού δεν είναι γέννηση, αλλά φανέρωση δια της ενυποστάτου ελλάμψεως σε αυτούς που είναι άξιοι αυτής της αποκαλύψεως.

Η καλή αγγελία, το ευαγγέλιο, ο ευαγγελισμός είναι διόρθωση των γεγονότων που έγιναν στην αρχή της δημιουργίας του ανθρώπου, στον αισθητό Παράδεισο της Εδέμ. Εκεί από γυναίκα άρχισε η πτώση και τα αποτελέσματά της, εδώ από γυναίκα άρχισαν όλα τα αγαθά. Έτσι, η Παναγία είναι η νέα Εύα. Εκεί υπήρχε ο αισθητός Παράδεισος, εδώ η Εκκλησία. Εκεί ο Αδάμ, εδώ ο Χριστός. Εκεί η Εύα, εδώ η Μαρία. Εκεί ο όφις, εδώ ο Γαβριήλ. Εκεί ο ψιθυρισμός του δράκοντος-όφεως στην Εύα, εδώ ο χαιρετισμός του αγγέλου στην Μαρία (Ιωσήφ Βρυένιος). Με αυτόν τον τρόπο διορθώθηκε το σφάλμα του Αδάμ και της Εύας.

β´

Ο αρχάγγελος Γαβριήλ απεκάλεσε την Παναγία «κεχαριτωμένη«. Της είπε: «Χαίρε, κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σού, ευλογημένη συ εν γυναιξίν» (Λουκ. α’, 28-29). Η Παναγία αποκαλείται «κεχαριτωμένη» και χαρακτηρίζεται «ευλογημένη», αφού ο Θεός είναι μαζί της.

Κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, και άλλους αγίους Πατέρας, η Παναγία είχε ήδη χαριτωθή, και δεν χαριτώθηκε την ημέρα του Ευαγγελισμού. Παραμένοντας μέσα στα άγια των αγίων του Ναού έφθασε στα άγια των αγίων της πνευματικής ζωής, που είναι η θέωση. Εάν το προαύλιο του Ναού προοριζόταν για τους προσηλύτους και εάν ο κυρίως Ναός για τους ιερείς, τα άγια των αγίων προορίζονταν για τον αρχιερέα. Εκεί εισήλθε η Παναγία, δείγμα ότι έφθασε στην θέωση. Είναι γνωστόν ότι στην χριστιανική εποχή ο νάρθηκας προοριζόταν για τους κατηχουμένους και τους ακαθάρτους, ο κυρίως ναός για τους φωτισθέντας, τα μέλη της Εκκλησίας, και τα άγια των αγίων γι’ αυτούς που έφθασαν στην θέωση.

Έτσι, η Παναγία είχε φθάσει στην θέωση και πριν ακόμη δεχθή την επίσκεψη του αρχαγγέλου. Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποίησε μια ειδική μέθοδο Θεογνωσίας και Θεοκοινωνίας, όπως ερμηνεύει θαυμάσια και θεόπνευστα ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Πρόκειται για την ησυχία, την ησυχαστική οδό. Κατάλαβε η Παναγία ότι δεν μπορεί κανείς να φθάση στον Θεό με την λογική, την αίσθηση, την φαντασία και την ανθρώπινη δόξα, αλλά δια του νού. Έτσι νέκρωσε όλες τις δυνάμεις της ψυχής που προέρχονται από την αίσθηση, και δια της νοεράς προσευχής ενεργοποίησε τον νού. Με αυτόν τον τρόπο έφθασε στην έλλαμψη και την θέωση. Και γι’ αυτό αξιώθηκε να γίνη Μητέρα του Χριστού, να δώση την σάρκα της στον Χριστό. Δεν είχε απλώς αρετές, αλλά την θεοποιό Χάρη του Θεού.

Η Παναγία είχε το πλήρωμα της Χάριτος του Θεού, συγκριτικά με τους ανθρώπους. Βέβαια, ο Χριστός, ως Λόγος του Θεού, έχει όλο το πλήρωμα των Χαρίτων, αλλά και η Παναγία έλαβε το πλήρωμα της Χάριτος από το πλήρωμα των Χαρίτων του Υιού της. Γι’ αυτόν τον λόγο σε σχέση με τον Χριστό είναι κατώτερη, αφού ο Χριστός είχε την Χάρη κατά φύσιν, ενώ η Παναγία κατά μετοχήν, σε σχέση όμως με τους ανθρώπους είναι ανώτερη.

Η Παναγία είχε το πλήρωμα της Χάριτος, εκ του πληρώματος των Χαρίτων του Υιού της, προ της συλλήψεως, κατά την σύλληψη και μετά την σύλληψη. Πρό της συλλήψεως το πλήρωμα της Χάριτος ήταν τέλειο, κατά την σύλληψη ήταν τελειότερο, και μετά την σύλληψη ήταν τελειότατο (άγ. Νικόδημος αγιορείτης). Με αυτόν τον τρόπο η Παναγία ήταν παρθένος κατά το σώμα και παρθένος κατά την ψυχή. Και αυτή η σωματική της παρθενία είναι ανώτερη και τελειότερη από την ψυχική παρθενία των αγίων, που επιτυγχάνεται με την ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος.

Μακεδονία – Θράκη, εθνεγερσία και αυτοοργάνωση της Ρωμιοσύνης! Στέλιος Κούκος

25 Μαρτίου 2018

Μπορεί η Μακεδονία και η Θράκη, όπως και άλλες περιοχές της χώρας, να μην απελευθερώθηκαν από τη μεγαλειώδη και παγκόσμιας ακτινοβολίας Ελληνική Επανάσταση του 1821, σίγουρα όμως και τα μέρη αυτά έχουν το δικό τους μερτικό στην εξέλιξη και την τελική έκβαση της επανάστασης. Άλλωστε, ανάλογης αποφασιστικότητας επαναστατικός ξεσηκωμός ήταν οι δράσεις και οι εκδηλώσεις των υπόδουλων Βορειοελλαδιτών κατά την περίοδο αυτή. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στο φαινόμενο του κλεφταρματολισμού, που ήταν ένας συνεχής επαναστατικός ανταρτικός πονοκέφαλος για τους κατακτητές, αλλά κυρίως για τις ηρωικές τοπικές εξεγέρσεις, οι οποίες δεν ήταν άσχετες με την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης.

Οι τοπικές εξεγέρσεις στη Μακεδονία και τη Θράκη πραγματοποιήθηκαν κάτω από πολύ πιο δύσκολες συνθήκες απ’ ό,τι στη Ρούμελη και στον Μοριά, αφού η Βόρεια Ελλάδα βρισκόταν σε στενό στρατιωτικό έλεγχο και πολύ κοντά στην Κωνσταντινούπολη, οπότε πολύ εύκολα ένας ξεσηκωμός θα καταπνιγόταν στο αίμα. Και αυτό δεν αποφεύχθηκε, αφού οι συνέπειες τόσο για τους αγωνιστές όσο και για τα γυναικόπαιδα ήταν ιδιαίτερα οδυνηρές.

Τα γεγονότα αυτά όμως δεν πέρασαν απαρατήρητα ούτε από τους ξένους, οι οποίοι τα κατέγραψαν και τα πρόβαλαν, ή ακόμη εμπνεύστηκαν από αυτά για να εκφραστούν καλλιτεχνικά και να καταγγείλουν παράλληλα τις ωμότητες που πραγματοποιήθηκαν. Απόδειξη, ο πίνακας του Αυγούστου Βινσόν που βρίσκεται στο Παρίσι, στο Μουσείο του Λούβρου, και αφορά το ολοκαύτωμα της Σαμοθράκης τον Σεπτέμβριο του 1821.

Όσο για τους διασωθέντες επαναστατημένους αγωνιστές της περιόδου αυτής, βρέθηκαν στη συνέχεια στη Νότια Ελλάδα για να συνδράμουν τις εκεί πολεμικές επιχειρήσεις, ενώ πολλοί θυσίασαν τη ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδας και για την εθνική μας παλιγγενεσία. Αυτό αποδεικνύει πως οι αγράμματοι και απλοϊκοί αγωνιστές γνώριζαν και είχαν μια γενικότερη συγκρότηση σχετικά με το ποιο ήταν το διακύβευμα για το γένος.

Οι σκλαβωμένοι όμως Βορειοελλαδίτες δεν έπαψαν να ξεσηκώνονται και κατά τη λεγόμενη μεταπαναστατική περίοδο, αφού ήξεραν πως αυτός ήταν ο μόνος δρόμος για την απελευθέρωσή τους. Συνέχεια όλων αυτών των ξεσηκωμών ήταν και η ένοπλη φάση του Μακεδονικού Αγώνα (1904-1908).

Ο ελληνισμός, το γένος, ο κόσμος της πονεμένης ρωμιοσύνης, μέσα στα χρόνια της σκλαβιάς βρήκε τρόπους για αυτοοργάνωση και δράση για την επίτευξη οικονομικών και εμπορικών στόχων αλλά και για τη μόρφωση και την παιδεία των υποδούλων, το κτίσιμο ναών και άλλων κοινωφελών έργων, όπως και για την ευρύτερη κοινωνική συμπαράσταση και αντίσταση στον κατακτητή. Και προφανώς όλο αυτό το κοινοτικό πνεύμα θέριευε και τον καημό της ρωμιοσύνης για ελευθερία και εθνική ανάταση. Αυτό αποδεικνύει και την ομοψυχία όλων των σκλαβωμένων Ελλήνων για ξεσηκωμό.

Πάσχα προ του Πάσχα, ο Ευαγγελισμός της Αναστάσεως Πρεσβύτερος Νικόλαος Πάτσαλος

25 Μαρτίου 2018

Φέτος η Ε΄ Κυριακή των Νηστειών συμπίπτει με την μεγάλη θεομητορική εορτή του Ευαγγελισμού της Παναγίας. Και εκεί που ξεφύγαμε για τα καλά απο το μέσο της Σαρακοστής με την Δ΄ Κυριακή του Ιωάννου του Σιναϊτη, έρχεται η Ε΄ των Νηστειών με επίκεντρο όχι την μεγάλη ασκήτρια της ερήμου, την Μαρία την Αιγυπτία, αλλά την ωραιότερη των γυναικών, το καύχημα της Εκκλησίας, την Πάναγνο Μητέρα και Παρθένο. Η Θεομητορική εορτή δεν μας βγάζει σε καμία περίπτωση απο το πνεύμα της Σαρακοστής και της προετοιμασίας μας για το Πάσχα. Αντιθέτως γίνεται ο καλύτερος πρόδρομος για το Πάσχα καθώς Ευαγγελισμός και Ανάσταση αλληλοφωτίζονται.

Πριν την έλευση του Πάσχα, εορτάζουμε ένα Θεομητορικό Πάσχα. Ο Ευαγγελισμός ως γεγονός αποτελεί την προϋπόθεση της Ανάστασης. Η ολοκληρωτική συντιβή του παμπονήρου διαβόλου πραγματώνεται δια του μυστηρίου του Σταυρού και της Αναστάσεως. Η εξόντωση όμως του Αντικειμένου διαβόλου ξεκινά απο το πρόσωπο της Παναγίας δια της Συγκαταβάσεως της Θεϊκής που ενεργήθηκε στη μήτρα της. Πραγματικά, η κατοίκηση του Λόγου στη γαστἐρα της Παναγἰας αποτελεί έναν ακατανόητον θαύμα, ένα ανεξήγητο Μυστήριο που προκηρύττει την Σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.

Ο ευαγγελισμός εν ολίγοις δίνει το έναυσμα του μεγάλου μυστηρίου που θα κορυφωθεί στο Σταυρό και το Ζωηφόρο μνήμα. Γίνεται η αφετηρία της κατάργησης του θανάτου. Η Παναγία δεχόμενη το κάλεσμα της Θεομητρότητας, της καλής αυτής αγγελίας γίνεται συνεργός ώστε να βιώσει η ανθρωπότητα την μεγαλύτερη και κορυφαία ευχάριστη αγγελία, της κατάργησης του Θανάτου. Ο Θάνατος ως ο μεγαλύτερος εκθρός της ανθρώπινης ζωής, καταργείται. Και εκεί που η Εύα ως άνθρωπος αστόχησε και έδωσε χώρο και τόπο στο Θάνατο, η Παναγία ως Καινούργια Εύα έρχεται να αποκαταστήσει το σφάλμα της πρώτης γεννώντας τον Καινούργιο Αδάμ, τον Χριστό. Ο ευαγγελισμός λοιπόν της Θεοτόκου γίνεται το βάλσαμο στο πόνο των πρωτοπλάστων που ζούσαν με τις συνέπειες «τῆς παραλόγου βρώσεως». Η Θεοτόκος λυτρώνει την Εύα απο την οδύνη των δακρύων και ο γεννηθείς Χριστός αφουκράζεται τον «Ἀδαμιαῖο Θρήνο» της συγγνώμης.

Η αμαρτία της πτώσεως των πρωτοπλάστων όσο οδυνηρή κι αν ήταν, δεν νίκησε την ευσπλαχνία του Θεού. Ήδη απο την στιγμή της πτώσεως των πρωτοπλάστων, ο Θεός δεν μπορεί απο την φύση του να γίνει τιμωρός και εκδικητής. Γι’ αυτό και δεν αφήνει κανένα απέλπιδο και λυπημένο. Απο την πτώση ακόμα μας μήνυσε τα «ευαγγέλια της χαράς». Στη διήγηση της Γένεσης ο Θεός απευθυνόμενος στο όργανο του διαβόλου, το φίδι, του ανήγγειλε πως θα έσπερνε την Έχθρα ανάμεσα σ’ αυτό και σε μια Γυναίκα, δεικνύοντας εξ αρχής την αφετηρία του σωτηριώδους έργου του. Και φυσικά η Γυναίκα δια της οποίας σύνετρίβη ο διάβολος είναι η Παναγία που την φρίττουν και την τρέμουν όλες οι αντίθεες δυνάμεις.

Μέσα τώρα στη Σαρακοστή τι έχει να μας προσφέρει υπαρξιακά η εορτή του Ευαγγελισμού; Πολλά και Πάμπολλα. Στον αγώνα τον καλό που διάγουμε η Παναγία γίνεται η μάνα και η παρηγορήτρα μας στο πόνο και την θλίψη της μιζέριας των αμαρτιών μας. Γίνεται ο καθοδηγητής μας στον πνευματικό μας αγώνα δίνοντας μας παράδειγμα τρόπου ζωής που εξασφαλίζει την συντριβή των πονηρών ενέδρων του διαβόλου.

Η καλή αγγελία που μας αντιπροσφέρει η Παναγία μέσα στον Ευαγγελισμό της είναι η έλευση του παγκόσμιου Ιατρού των ψυχών και των σωμάτων. Η αμαρτία παραμένει ως ασθένεια που προσβάλλει τον ασθενή πνευματικά άνθρωπο. Όμως η Παναγία κυοφόρησε και γέννησε τον ιατρό της που μας προσφέρει το θεραπευτήριο φάρμακο της μετανοίας. Η Αμαρτία είναι ασθένεια, ο Χριστός είναι ο Ιατρός και η Μετάνοια το φάρμακο. Ας αποφύγουμε λοιπόν το φρόνημα της πρώτης Εύας και ας αποκτήσουμε το φρόνημα της Δευτέρας Εύας. Η διαφάνεια της Παναγίας σώζει, γιατί καλλιεργεί την τελειότητα της ταπείνωσης και της υποταγής στο θέλημα του Υιού της. Η Χάρις της Παναγίας μακάρι να μας επισκιάσει ώστε να μην φθάσουμε «Γυμνοί του Νυμφώνος» το Άγιο Πάσχα.

Ο Ακάθιστος Ύμνος στην «Υπέρμαχο Στρατηγό» της Ρωμιοσύνης

25 Μαρτίου 2018

Μία εσωτερική ανάγκη, το Σάββατο του Ακαθίστου Ύμνου, 24 του μηνός Μαρτίου ε.ε., συγκέντρωσε τους ακρίτες της παραμεθόριας κωμόπολης των Καστανιών, δίπλα στα ελληνοτουρκικά σύνορα, στον Ιερό Ενοριακό Ναό του Αγίου Γεωργίου, για να εκφράσουν την ευλάβεια και την ευσέβειά τους στην Παναγία, τη «Φοβερά Προστασία», η περίπυστος εικόνα της οποίας φυλάσσεται εκεί, από δεκαετίας περίπου, ως πολύτιμος θησαυρός, και να εναποθέσουν εις Εκείνη τον πόνο και την αγωνία τους αλλά συγχρόνως και την ελπίδα τους, καθ’ όσον τα σύννεφα στις σχέσεις των δύο γειτονικών λαών ολοένα και πυκνώνουν. Συγκεκριμένα το Σάββατο της Ε´ Εβδομάδος των Νηστειών γιορτάζεται στις Καστανιές η «Φοβερά Προστασία» της Θεοτόκου, που ανά τους αιώνες προστάτευε και προστατεύει τους ακρίτες μας και όλο τον ελληνικό λαό.

Της Ευχαριστιακής Συνάξεως, όπως κάθε χρόνο, προέστη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνός, ο οποίος αφού μνημόνευσε ιδιαιτέρως τους δύο στρατιωτικούς, που κρατούνται στις φυλακές της όμορης Αδριανούπολης, ευχηθείς για την ταχεία απελευθέρωσή τους, ενεθάρρυνε το πολυπληθές εκκλησίασμα να μην πτοείται από τις περιστάσεις αλλά να έχει εμπιστοσύνη στην Φοβερά Προστασία της Παναγίας μας, που ανά τους αιώνες υπήρξε η «Υπέρμαχος Στρατηγός» της Ρωμιοσύνης.

Αφ’ εσπέρας, την Παρασκευή, 23 του μηνός Μαρτίου ε.ε., ο Σεβασμιώτατος προέστη της ακολουθίας του Ακαθίστου Ύμνου και μίλησε επίκαιρα στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Παναγίας Ελευθερωτρίας Διδυμοτείχου. Την ακολουθία παρακολούθησε ο Δήμαρχος Διδυμοτείχου Παρασκευάς Πατσουρίδης και πολυπληθές εκκλησίασμα.

Προσευχή στην Παναγία Αγίου Γρηγορίου Παλαμά Από Dogma

προσευχή

Παρθένα Δέσποινα, Θεοτόκε, συ που γέννησες κατά σάρκα το Θεό Λόγω, κάμε δεκτή την εξαγόρευση τω πολλών μου αμαρτιών και φέρε τη μετάνοια μου στο Μονογενή Υιό και Θεό, για να λυπηθεί την ταλαίπωρη ψυχή μου. Δέσποινα Θεοτόκε ελέησε μου την ταπείνωση. Λυπήσου την ασθένεια μου, συ που έχεις μεγάλη παρρησία προς το Γεννηθέντα από σένα.

Μην παραβλέψεις λοιπόν τα δάκρυα της μετάνοιας μου. Μην αποδιώξεις τον πόνο της καρδιάς μου. Αλλά με τις μητρικές σου παρακλήσεις απόσπασε για μένα την ευσπλαχνία του Θεού κι αξίωσε με να ξαναβρώ το αρχαίο προπτωτικό κάλλος. Στον παρόντα βίο συνοδοιπόρησε και σύμπλευσε μαζί μου. Ενίσχυσε με στις αγρυπνίες. Παρηγόρησε με στις θλίψεις. Δώρισε μου τη θεραπεία των ασθενειών. Σώσε με από τις αδικίες. Αθώωσε με από τις συκοφαντίες. Ανάδειξε με ισχυρό απέναντι στους αόρατους εχθρούς μου. Ναι Υπεράγαθε, Δέσποινα Θεοτόκε, υπάκουσε τη δέηση μου. Κατάσβησε τις εναντίον μου επαναστάσεις. Καταπράυνε τον πικρό θυμό μου.

Διαπαιδαγώγησε τη γλώσσα μου, για να λέγω πάντα όσα συμφέρουν στην ψυχή μου. Δίδαξε τα μάτια μου να βλέπουν σωστά την αρετή. Τα χέρια μου να κάνουν το καλό, για να τα ανυψώνω επάξια σε στάση προσευχής.

Καθάρισε το στόμα μου, για να επικαλούμαι το πανάγιο όνομα του Θεού. Άνοιξε τα’ αυτιά μου, για ν’ ακούω, να καταλαβαίνω και να εφαρμόζω τα λόγια των Αγίων Γραφών, που είναι πιο γλυκά κι από το μέλι. Δώσε μου καιρό μετάνοιας κι επιστροφής. Φύλαξε με από τον ξαφνικό θάνατο και παραστάσου κοντά μου κατά το χωρισμό της ψυχής από το σώμα. Απάλλαξε με από τη θέα της σκοτεινής όψης των δαιμόνων. Φέρε με σε οικειότητα με το Θεό και αξίωσε με να βρεθώ στα δεξιά του Θεού ως κληρονόμος των αιώνων κι άφθαρτων αγαθών. Την εξομολόγηση μου απευθύνω, Δέσποινα μου Θεοτόκε σε Σένα, που είσαι το φως των οφθαλμών μου.

Κάμε δεκτή με ευμένεια την προσευχή μου κι απάλλαξε με από κάθε μολυσμό, σαρκός και πνεύματος. Συ που είσαι η μόνη ελπίδα μου μετά το Θεό, αξίωσε με να κοινωνώ χωρίς κατάκριση το πανάγιο και πανάχραντο Σώμα και Αίμα του Υιού και Θεού σου, για να αξιωθώ να συμμετάσχω και στο γλυκύτατο και ουράνιο Δείπνο του παραδείσου.

Διά των δικών σου πρεσβειών, πανύμνητε και υπερένδοξε Δέσποινα, κάμε να σωθεί κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, που δοξάζει και ευλογεί τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, την Παναγία και ομοούσιο Αγία Τριάδα και τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων, Αμήν.

Αγίου Γρηγορίου Παλαμά

Απόδοση Βασιλείου Σκιάδα

Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος